Οι στριμωγμένες μας στιγμές...

Η εβδομάδα βρίσκεται ακριβώς στη μέση. Η καθημερινότητα είναι ζόρικη.

Οι ώρες λιγοστές. Πως να χωρέσεις  σε μια ημέρα, όλα όσα πρέπει και όλα όσα αγαπάς, όλα όσα είναι ανάγκες σου κι ανάγκες των άλλων...

Δύσκολα. Ιδίως εάν οι ημέρες είναι φορτωμένες,  σαν αυτές που ζούμε τον τελευταίο καιρό.

Χθες ξεκίνησα από το σπίτι για τη δουλειά στις 7 το πρωί και γύρισα στις 11 το βράδυ.

Με τα παιδιά μιλήσαμε στο τηλέφωνο για να πούμε τα βασικά:  σχολείο, μαθήματα, αγάπες και καληνύχτες….Ο μπαμπάς είναι εκεί, όταν εγώ δεν είμαι, για να φροντίσει τις ανάγκες τους να τους πάει βόλτα, να τους ετοιμάσει για ύπνο, να μαγειρέψει μόλις κοιμηθούν…Αχ αυτός ο μπαμπάς… τους! 

Χθες μέσα σε όλα έγινε κι αυτό. Γυρνώντας σπίτι λοιπόν στις 11 το βράδυ και πίνοντας ένα ζεστό γάλα πριν πάω για μπάνιο, λέγαμε τα νέα της ημέρας γελούσαμε με όλα αυτά που έκανε ο Γιώργος ή είπε ο Άγγελος…όταν ο Πανταζής μου είπε ότι στην απογευματινή τους βόλτα με τα σκυλιά, ο Άγγελος βρήκε στην άκρη του δρόμου μια σακούλα που κουνιόταν….την άνοιξε κι είχε μέσα τρία κουτάβια….

Απίστευτο;;;;

Τα παιδιά έκλαιγαν , τα σκυλιά τα δικά μας τρελάθηκαν κι ο Πανταζής δεν ήξερε τι να κάνει. Τους πήρε όλους και γύρισαν σπίτι και περίμενε εμένα….Στις 11.30 τη νύχτα, ετοιμάσαμε ένα κουτί με παλιά καθαρά ρούχα, ένα μπολ με ζεστό γάλα , μια σύριγγα, φακούς, χοντρά γάντια ,γαλότσες και ξεκινήσαμε.

Χώθηκα ολόκληρη μέσα στα αγκάθια. Ψαχούλευα και τα χέρια μου καταγρατζουνίστηκαν. Ήταν όμως αδύνατο να σταματήσω να ψάχνω όσο άκουγα το μωρουδίστικο αδύναμο, κλάμα τους.

Ο Πανταζής παραμέριζε τα χόρτα και εγώ τα τράβηξα μέσα από το σκουριασμένο φράχτη.

Ήπιαν  με τη σύριγγα, από 40cc ζεστό γαλατάκι το κάθε ένα κι ύστερα κουλουριάστηκαν το ένα δίπλα στο άλλο και κοιμήθηκαν….Μικρά αβοήθητα μωρά, τυφλά ακόμη!

Έτσι όπως ήταν μέσα στο ζεστό κουτάκι τους τα δώσαμε στον κτηνίατρο μας κι ελπίζουμε εκείνος να καταφέρει να τους βρει σπίτι….

Όταν είπαμε στα παιδιά τι έγινε  χοροπηδούσαν από τη χαρά τους….Ήθελαν να είχαν συμμετοχή σε όλο αυτό και πράγματι έπρεπε να είχαν δει όλη τη διάσωση για να ζήσουν αυτό το αίσιο τέλος….

Ήθελα τα παιδιά μου να μην έπρεπε να δουν αυτά που οι άνθρωποι κάνουν σε άλλα ζωντανά, αλλά δεν μπορώ να τους προστατεύσω από τέτοιες εικόνες…

Τι κρίμα στ' άλήθεια!!!

Όσο για το φριχτό πλάσμα που το έκανε αυτό, πραγματικά να πάθει ότι ακριβώς του αξίζει.

Όσο υπάρχουν αυτοί οι άνθρωποι, θα υπάρχουμε κι εμείς και τα παιδιά μας θα συνεχίσουν να κάνουν αυτό που τους διδάξαμε….

Σήμερα και αφού μια ακόμη τρελή ημέρα στη δουλειά τελείωσε, γυρίσαμε  στις 6.30.

Κάτι να φάμε, κάτι να μαγειρέψουμε για αύριο, να βάλω κι ένα πλυντήριο, να απλώσω το προηγούμενο, τα παιδιά θέλουν να πούμε αυτό κι εκείνο και να κάνουμε το άλλο και να φτιάξουμε …και και και…στις 8.00 είναι κιόλας η ώρα που πρέπει να αρχίσει η προετοιμασία του ύπνου.

Πώς να χωρέσουν όλα; Κι από ανάγκη η κάθε στιγμή  γίνεται ευκαιρία. Τα «πρέπει» μεταμορφώνονται σε δημιουργικές  διαδικασίες.

Κι έτσι το μπάνιο είναι η στιγμή που θα γεμίσουμε τη μπανιέρα κι ενώ εκείνοι θα μου παίζουν «κουκλοθέατρο» με όλα τα τρομακτικά τους ζώα, εγώ τους παρακολουθώ καθισμένη στο σκαμνάκι  δείχνοντας τεράστιο  ενδιαφέρον για την παράσταση κάθε βράδυ…

Το βραδινό γάλα και των τριών μας, είναι η ευκαιρία να συζητήσουμε  για ότι ανοησία σκεφτούν και μετά το πλύσιμο των δοντιών, τρεχάλα  στο κρεβάτι της μαμάς και τους μπαμπά για ένα γρήγορα παιχνίδι οι τρείς μας.

Το απαραίτητα γαργάλημα από τον νικημένο στο νικητή και με γέλια γαργαριστά, ο καθένας στο κρεβάτι του για το βραδινό του φιλί, την «ζουμερή» αγκαλιά και…η μέρα τελείωσε για εκείνους όχι όμως για εμάς που πρέπει να συνεχίσουμε να ασχολούμαστε με τα λοιπά «πρέπει»…

Πώς να στριμωχτεί η προσωπική μας ζωή σε τόσο λίγη ώρα; Πως να τους μάθουμε όλα όσα χρειάζεται να ξέρουν σε ένα  καθημερινό βιαστικό, τρίωρο;

Δεν ξέρω…πάντως κάθε μέρα ξυπνάω και κάνω ότι είναι να κάνω γιατί υπάρχουν αυτοί οι μικροί άνθρωποι κι ο μεγάλος που αυτοί οι μικροί άνθρωποι έχουν για μπαμπά….

Οι στριμωγμένες μας στιγμές είναι αυτές που με κρατούν όλη μέρα και η αναμονή  τους κρύβει πάντα και μια υπόσχεση.

Οι στριμωγμένες μας στιγμές είναι  τελικά, η πολύτιμη ζωή μας… κι η ιστορία της που δεν θα σήμαινε τίποτε αν δεν είχαμε ο ένας τον άλλον για να τη μοιραστούμε στο κλείσιμο κάθε ημέρας....

Το τραγούδι της Brandi Carlile, εξηγεί τα πάντα.... these stories don't mean anything when you 've got  no one to tell them to,  it's true...that I was made for you...
Καληνύχτα μικρή μου οικογένεια...

Λατρεμένη μου καρέκλα!!

Σε μια επιδρομή στην «γνωστή» αποθήκη της πεθεράς μου, συνάντησα αυτή την καρέκλα.

Γνωστές οι καρέκλες αυτές ε;

Δεν υπήρχε σπίτι στην δεκαετία του 70 που να μην είχε τέτοιες καρέκλες. Το σχέδιο τους δεν είχε τίποτε το ιδιαίτερο, αλλά πραγματικά πλέον θεωρούνται κλασικές.

Η πεθερά μου έχει κάμποσες  κι όταν τις είδα στην αποθήκη έφριξα.
Τις θυμάμαι στην «σάλα» της γιαγιάς μου, στην τραπεζαρία της θείας μου, παντού.
Ήταν η καρέκλα «μάστιγα» που λέει κι ο Πανταζής.

Έψαχνα κάτι για να διακοσμήσω μια γωνιά στο γραφείο μου. Σκεφτόμουν ένα τραπεζάκι  ή κάτι παρόμοιο.

Εκείνη τη χρονική περίοδο χρησιμοποιούσα πολύ την τεχνική χαρτοπετσέτας (decoupage) και μου φάνηκε καλή ιδέα να το εφαρμόσω στην καρέκλα.

Πήρα λοιπόν μια καρέκλα για να το δοκιμάσω αρχικά  και να δω εάν το αποτέλεσμα θα ήταν όμορφο.

Αυτά ήταν τα βήματα που ακολούθησα:

Βήμα πρώτο: Χρησιμοποίησα  ειδικό  χημικό υγρό,αφαίρεσης χρώματος, που ως στόχο έχει να φουσκώσει το αρχικό χρώμα του επίπλου και να βγει πιο εύκολα. Την πέρασα ολόκληρη με ένα πινέλο με αυτό το υλικό και την άφησα δύο ημέρες έξω για να ποτίσει καλά στη μπογιά.

ΠΡΟΣΟΧΗ: Το υλικό μυρίζει άσχημα, είναι απαραίτητη η χρήση μάσκας. Είναι επίσης, ιδιαίτερα τοξικό οπότε είναι σημαντικό να φοράμε γάντια. Τέλος, όπου στάζει διαβρώνει, οπότε στο πάτωμα να υπάρχει χοντρό νάιλον.

Βήμα Δεύτερο: Δυο μέρες μετά χρησιμοποιώντας μια σπάτουλα έξυσα το χρώμα. Δεν ήταν εύκολα διαδικασία. Το  πρώτο στρώμα του χρώματος  ήταν δύσκολο να ξυθεί και ουσιαστικά έφυγε μόνο ένα μέρος του λούστρου, που είναι και το πιο δύσκολο. Οι πολλές λεπτομέρειες ή οι γωνίες δεν καθαρίζουν σε αυτή τη φάση και βέβαια δεν καθαρίζει βαθιά το ξύλο.

Βήμα Τρίτο: Στη συνέχεια  χρησιμοποίησα τα  τριβεία. Έχουμε δύο ένα μικρότερο μακρόστενο και ένα μεγάλο και πιο δυνατό στρόγγυλο. Τα τριβεία καθάρισαν βαθιά το ξύλο   αλλά και πάλι στις γωνίες που δεν ήταν δυνατό να δουλέψουν τα τριβεία,  φρόντισα να ξύσω με το γυαλόχαρτο. Εάν δεν έχετε τριβείο, θα πρέπει να το κάνετε με το χέρι χρησιμοποιώντας γυαλόχαρτο. Είναι περισσότερο χρονοβόρο, (και πονάει το χέρι) αλλά το αποτέλεσμα θα είναι περίπου, το  ίδιο.

Βήμα Τέταρτο: Όταν το ξύλο έμεινε όσο πιο καθαρό γινόταν την έβαψα άσπρη. Δεν χρησιμοποίησα παχύ χρώμα αλλά ελαφρύ υδροδιαλυτό, έτσι ώστε απλά να δημιουργήσω μια πιο φωτεινή βάση.

Βήμα Πέμπτο: Μετά από περίπου δύο ημέρες από το βάψιμο κι αφού είχε στεγνώσει καλά, χρησιμοποίησα την τεχνική χαρτοπετσέτας με το σχέδιο που είχα επιλέξει.

Το αποτέλεσμα είναι αυτό:

Μια υπέροχη   και πολύ ιδιαίτερη ξύλινη καρέκλα.

Το σχέδιο μου είναι σιγά-σιγά να τις φτιάξω όλες,  με διαφορετικά σχέδια χαρτοπετσετών και να τις βάλω γύρω από το στρογγυλό, λευκό, ξύλινο τραπέζι που πρόσφατα μάζεψα από τα σκουπίδια και πρόκειται σύντομα να μεταποιήσω.

Φαντάζομαι μια μικρή ιδιαίτερη χαρούμενη τραπεζαρία , τελείως μα τελείως country.

Θα δούμε…..

Πάντως μέχρι τότε, η όμορφη καρέκλα μου κοσμεί την γωνιά του γραφείου/εργαστηρίου μου και πραγματικά… την λατρεύω!!!

   Πραγματικό στολίδι.....

                                                                                          Κατερίνα                                                                                                         

Κυριακάτικο πρωινό, στον κήπο...

Ένα υπέροχο Κυριακάτικο πρωινό και ο κάθε ένας από εμάς διαλέγει να το περάσει κάνοντας αυτά που αγαπάει.

Τα πιτσιρίκια φτιάχνοντας ξύλινα αεροπλανάκια στην αυλή.

Εγώ μαζεύοντας φρούτα και λαχανικά  και ο μπαμπάς μας σκαλίζοντας τον λαχανόκηπό του.

Ο άντρας μου ο "Μπαξεβάνης"

Πριν περίπου ενάμιση χρόνο ο Πανταζής υπέκυψε στις πιέσεις μου κι έφτιαξε έναν λαχανόκηπο. Μετά οι πιέσεις συνεχίστηκαν κι έφτιαξε κι ένα βοτανόκηπο. Εγώ, σύντομα έχασα τον μεγάλο μου ενθουσιασμό για όλα αυτά και παραδόξως αυτός ( ο ενθουσιασμός) εγκαταστάθηκε στο βλέμμα του Πανταζή, όταν βλέπει τα λαχανικά του να μεγαλώνουν.

Τα φρέσκα φασολάκια μας...

Σκαλίζει και ξεχορταριάζει, ραντίζει (μόνο με ριγανέλαιο από σεβασμό προς τη φύση), παρακολουθεί με ευλάβεια και  δεν σταματάει να ενημερώνετε και να μελετάει.

Ενώ άρχισε χαλαρά και με γκρίνια ( γιατί ο χώρος ήταν ζούγκλα), τώρα έχει φτιάξει με πολύ φροντίδα ένα όμορφο καθαρό κηπάκο τον οποίο εμπλουτίζει συνεχώς. Πρόσφατα φύτεψε και βατόμουρα και σμέουρα κι έχουμε και παραγωγή...κι είμαστε πολύ περήφανοι.

Σμέουρα

Επίσης παλιά αγόραζε φιντανάκια, τώρα πια βάζει σπόρους τους οποίους παρακολουθεί με μεγάλο ενθουσιασμό. Υπάρχουν στιγμές που με φωνάζει για να δώ  τα ντοματίνια που φύτρωσαν, ή την πρώτη μας μελιτζάνα, που λίγο έλειψε να μην τη φάμε….τόσο δεθήκαμε μαζί της!!!

Είναι όμορφος ο κήπος του κι εγώ  λατρεύω να τριγυρίζω και να κοιτάζω όλα αυτά τα φρέσκα λαχανικά, και  να μαζεύω τα φρούτα από τα δέντρα που η γιαγιά Ζέτα (μαμά Πανταζή),  φύτεψε με τόση αγάπη, στο περιβολάκι  που  πια και εμείς  συνεχίζουμε να εμπλουτίζουμε.

Φέτος η παραγωγή είναι καλή. Πολλά και μεγάλα κυδώνια και ρόδια. Τα αμπέλια είναι φορτωμένα και περιμένουμε να δούμε τις μηλιές τι θα μας δώσουν.

Εγώ είμαι της «διακόσμησης» κι έτσι το αγόρι μου, μου έκανε τη χάρη να φυτέψει και μια  διακοσμητική κολοκυθιά η οποία μου έδωσε μια και μοναδική κολοκύθα.

Την στόλισα ήδη, στο τραπέζι της αυλής μας….

Και βέβαια μάζεψα και τα ρόδια και τα έβαλα σε μια γωνιά της κουζίνας.

Σύμβολο καλοτυχίας και πλούσιας σοδειάς για τους αγρότες.

Εμείς ευχόμαστε να έχουμε ένα υπέροχο φθινόπωρο με όλη του την μελαγχολία και τη θαμπάδα που λατρεύουμε και καλή τύχη σε όλους μας....την χρειαζόμαστε!!!

                           Κατερίνα

Δημιουργική απασχόληση των μικρών μας!

Μία πολύ ενδιαφέρουσα ενασχόληση για τα παιδιά που δεν την είχα φανταστεί, μέχρι που την έζησα και εγώ ο ίδιος μαζί τους, είναι η χρήση άχρηστών υλικών όπως ξύλινα σανίδια πανιά ή υφάσματα σπάγκο χρωματιστές χάντρες νερομπογιές, δουλεύοντας τα με κανονικά εργαλεία όπως σφυριά, πριόνια, καρφιά, τρυπάνια, ψαλίδια, με σκοπό την κατασκευή διαφόρων αντικειμένων που σκέφτονται ή φαντάζονται από μόνα τους.

Φαντάζομαι ότι η συγκεκριμένη ασχολία που αφορά τα παιδιά,  αποτελεί για τους Έλληνες γονείς ιδιαίτερα, πράγμα αδιανόητο.

Πως είναι δυνατόν να εμπιστευτείς στα χέρια ενός πεντάχρονου ή εξάχρονου πριόνι, σφυρί και άλλα εργαλεία με σκοπό το δημιουργικό παιχνίδι και άλλα τέτοια.

Κι όμως την πρώτη μου εμπειρία με τέτοια δραστηριότητα την είχα έναν Ιούνιο πριν 3 χρόνια στη Γερμανία. Ήμασταν σε μια μικρή κωμόπολη στην περιοχή της Στουτγκάρδης ( εκεί ζουν οι γονείς της Κατερίνας) όπου κάθε χρόνο εκείνη την εποχή διοργανώνονται οι «γιορτές των δρόμων» ή κατά το Γερμανικό “Strassen fest”.

Οι συγκεκριμένες εκδηλώσεις λαμβάνουν χώρα σε όλους τους δρόμους του κέντρου της πόλης και βέβαια διοργανώνονται μεταξύ άλλων και διάφορες δραστηριότητες που αφορούν τα παιδιά και τους γονείς.

Η γιαγιά και ο παππούς σε δράση...με μεγάλο ενθουσιασμό

Περπατώντας λοιπόν σε ένα στενό λιθόστρωτο δρομάκι κάποια στιγμή βρεθήκαμε σε ένα άνοιγμα του δρόμου, ένα πλάτωμα σαν μια μικρή πλατεία όπου υπήρχε μια τέντα και κάτω από αυτή υπήρχαν 10-15 μεγάλοι ξύλινοι πάγκοι εργασίας. Σε κάθε έναν  υπήρχαν εργαλεία για μια συγκεκριμένη δουλειά.

Ήταν οι πάγκοι με τα πριόνια, τα σφυριά τα καρφιά και τα τρυπάνια, ο πάγκος με τις ξυλόκολλες, ο πάγκος με τα πανιά και τα ψαλίδια, ο πάγκος με τις χάντρες και τους σπάγκους και ο πάγκος με τα χρώματα. Υπήρχαν επίσης 2-3 ξυλοκιβώτια στο κέντρο που ήταν γεμάτα ξύλα. Μην φανταστείτε τίποτα ιδιαίτερο, ρετάλια από σανίδια διαφόρων διαστάσεων πήχεις, βέργες κυλινδρικής διατομής και βέβαια ήταν όλα φυσική ξυλεία ελάτης η οποία είναι μαλακή και κατάλληλη για ξύλινες κατασκευές.

Η έκπληξη όμως ήταν ότι επικρατούσε το αδιαχώρητο, από γονείς και μικρά παιδιά από 5 ετών, που φώναζαν , έκοβαν κάρφωναν, τρυπούσαν και έβαφαν, λες και ήταν το εργοτάξιο κάποιας νεοαναγειρόμενης οικοδομής.

Υπήρχε δε μια ομάδα νέων αγοριών και κοριτσιών που ήταν οι διοργανωτές της συγκεκριμένης δραστηριότητας, οι οποίοι δεν σταμάτησαν ούτε λεπτό να δείχνουν στα παιδιά την χρήση του κάθε εργαλείου και να τα βοηθούν στην κατασκευή αυτού που είχαν στο μυαλουδάκι τους.

Οι γονείς επίσης, βοηθούσαν με περίσσεια υπομονή, εκεί που πιτσιρίκια τους δυσκολεύονταν.

Η χαρά των παιδιών ήταν παραπάνω από έκδηλη το έβλεπες στα πρόσωπά τους.

Μόλις ο μεγάλος μου ο γιος πήρε χαμπάρι το τι συμβαίνει, πήγε τρέχοντας και άρχισε να δοκιμάζει τα εργαλεία που υπήρχαν στους πάγκους, τα οποία ήταν απαγορευμένα μέχρι πριν από λίγο, ακόμη και να τα αγγίζει.

Τα μικρότερα πιτσιρίκια μπορούσαν να φτιάξουν πιο απλές κατασκευές χρησιμοποιώντας πιο εύκολα υλικά.

Για να μην τα πολυλογούμε, μείναμε εκεί τουλάχιστον 2 ώρες πριονίζοντας, καρφώνοντας, κόβοντας και βάφοντας. Ήταν τόσο μεγάλη η χαρά τους γιατί μπόρεσαν να φτιάξουν κάτι σχεδόν μόνοι τους από το τίποτα χρησιμοποιώντας τα εργαλεία των μεγάλων, την φαντασία τους και τα χέρια τους.

Πίσω από τον Αγγελο,  ο Γιώργος με το σφυρί ψάχνει να βρει "θύμα"

Στο τέλος ήταν πασαλειμμένοι με νερομπογιές και πριονίδι, αλλά ευτυχισμένοι με τα νέα τους δημιουργήματα.

Στις τόσες ώρες που βρισκόμασταν εκεί, δεν υπήρχε γονιός που να μην είχε επιτρέψει το παιδί του να ασχοληθεί και δεν υπήρχε πιτσιρίκι που να είχε κοπεί ή να είχε χτυπήσει με κάποιο εργαλείο.

Το συμπέρασμα είναι ότι θα πρέπει να εμπιστευόμαστε περισσότερο τα παιδιά μας και τις δυνατότητές τους θέτοντας πάντα με σαφήνεια τους κανόνες του παιχνιδιού ή το πώς λειτουργεί το καθετί, επιβλέποντάς τους διακριτικά. Πιστέψτε με δεν θα απογοητευτείτε, αντίθετα θα δώσετε τρομερή χαρά στα παιδιά σας και θα τους τονώσετε την  αυτοπεποίθησή τους δείχνοντάς τους το δρόμο  προς τα δημιουργικά παιχνίδια.

Από τότε εφάρμοσα και στο σπίτι μου δίνοντας τους ξύλινα ρετάλια τα απαραίτητα εργαλεία και τους κανόνες χρήσης ακόμη και στον μικρότερο γιο μου τότε ηλικίας 3 ετών. Μπορεί να ασχολούνται ένα απόγευμα ολόκληρο με τις ώρες χωρίς κανένα ατύχημα.

Ο Γιωργάκος με τα αγαπημένα του ξύλινα δεινοσαυράκια

Αξίζει τον κόπο να τους δώσουμε αυτή την  χαρά.

Παρακάτω θα δείτε κάποιες από τις δημιουργίες τους....

Καραβάκια που έχει φτιάξει ο Αγγελος  εντελώς μόνος του

Μικρό δεντροσπιτάκι  και μικρές χάντρες με τις οποίες ο Αγγελος στόλισε ένα καραβάκι του...

                                                                                                             Πανταζής

Η Πριγκίπισσα κι ο Ιππότης

Ήμουν  ξαπλωμένη στο κρεβάτι του  Άγγελου που ήταν τότε περίπου τεσσάρων και του έλεγα μια ιστορία για να κοιμηθεί. Ο Γιωργάκος ήταν μωράκι και δεν ήταν μαζί μας. Ήταν ακόμη η περίοδος που εγώ κι ο Άγγελος ήμασταν απλά οι δυό μας,αυτοκόλητοι.

Τρελαινόταν για τους τρεις σωματοφύλακες και η φάση που περνούσε ήταν «είμαι γενναίος».

Σεπτέμβριος '06.Ο Ατζουλάκος ξιφομαχεί με τους τρεις σωματοφύλακες!!!(μέσω ΤV)

Εγώ ενίσχυα αυτή την εικόνα που είχε για τον εαυτό του και σε όλες τις ιστορίες που σκαρφιζόμουν κάθε βράδυ  υπήρχε ένα παιδάκι που το έλεγαν… «Αγγελοοοοοοοοοοοοο» φώναζε εκείνος και βέβαια ο μικρός πρωταγωνιστής της  κάθε ιστορίας, έπιανε τον κλέφτη, έσωζε τον Νάντο(σκύλος μας),  έδιωχνε τα κακά παιδιά και γενικά  έδειχνε γενναιότητα και  έδινε φροντίδα, σε όποιον τη χρειαζόταν. Ολες οι ιστορίες κατέληγαν σε γαργαριστό γέλιο, που ήταν τόσο μεταδοτικό  Θεέ μου και βέβαια με τον Άγγελο όρθιο στο κρεβάτι με το αγαπημένο, ξύλινο σπαθάκι του να προκαλεί τον κάθε κατεργάρη…

Το θρυλικό ξύλινο σπαθάκι...

Ύστερα κοιμόταν με ένα χαμόγελο χαραγμένο στο βελούδινο προσωπάκι.

Θυμάμαι σε μια από εκείνες τις βραδιές μου είπε «πες μου την ιστορία με την πριγκίπισσα».Συχνά το έκανε αυτό και μέσα από τις δικές μου ερωτήσεις κατέληγε να πλάθει εκείνος την δική του ιστορία,  μα ήταν η πρώτη φορά που έμπαινε σφήνα, μια γυναικεία ύπαρξη... Άρχισα λοιπόν να τον ρωτώ τι ακριβώς έγινε με αυτή την πριγκίπισσα και τελικά επρόκειτο για ένα παιδάκι που αγαπούσε μια πριγκίπισσα και για κάποιο λόγο έπρεπε να τη σώσει από κάτι. Το παιδάκι βέβαια το έλεγαν Άγγελο και όταν τον ρώτησα πως λένε την πριγκίπισσα μου απάντησε «Κατερίνα»!

Ξαφνιάστηκα.Τον ρώτησα εαν η πριγκίπισσα έχει το όνομα της μαμάς και μου είπε «ναι, εσύ είσαι η πριγκίπισσα, είσαι η πριγκίπισσα μου»….

Ήταν μια πολύ συγκινητική στιγμή για μένα. Ήμουν η πριγκίπισσα του. Μετά από εκείνο το βράδυ  ήταν πια επίσημο μέσα του. Όλα τα κορίτσια ή οι βασιλοπούλες που χρειάζονταν να σωθούν είχαν το όνομα μου.

Πάντα το μικρό μου αγόρι έσωζε εμένα στις ιστορίες του. Ήμουν το κορίτσι που χρειαζόταν να σωθεί….Μέχρι που κάποια στιγμή, δεν θυμάμαι ακριβώς πότε το κορίτσι το έλεγαν Άννα- Μαρία… Η πριγκίπισσα εκθρονίστηκε, έτσι απλά και μαγικά!!

Πριν δύο ημέρες είχα μια βραδυνή έξοδο με τις φίλες μου. Γύρισα αργά και στο δρόμο με έπιασε μια απίστευτη καταιγίδα με βροχή και αστραπές.

Μπήκα στο σπίτι μούσκεμα  στις  δωδεκάμισι τη νύχτα και μέσα στη σιγαλιά της νύχτας άκουσα τον Γιωργάκο μου, να ψιθυρίζει « είναι πολύ τρομακτικό, είναι πολύ τρομακτικό…».

Τον βρήκα όρθιο στο κρεβάτι του, με ματάκια πελώρια. Μου ζήτησε να κοιμηθεί με τον αδερφό του και τον άφησα. Και τα δυό μου παιδιά φοβούνται τις καταιγίδες, τον αέρα, τις βροντές.

Ο Άγγελος μεγαλώνοντας, ελέγχει πια το φόβο του, μα ο Γιώργος τα ζει ακόμη πολύ έντονα και τον τρομοκρατούν.

Όταν λοιπόν ξάπλωσε πια και ηρέμησε δίπλα στον αδερφό του, αγκαλιά με το πανάκι/αρκουδάκι του, μέσα στα ζεστά σκεπάσματα, τόσο μικρούλης , μου είπε…«μαμά φοβόμουν για εσένα, που είχε αστραπή κι εσύ ήσουν έξω…ήθελα να έρθω να σε βρω, να διώξω την αστραπή και να σε σώσω!!»

Και να το πάλι …η πριγκίπισσα ξανάνέβηκε στο θρόνο της….

Το μικρό μου θα αψηφούσε το δικό του φόβο και θα ερχόταν εκεί έξω , να με βρει και να με σώσει…

Εντάξη, ο Ιππότης με το άσπρο άλογο ζούσε και στα δικά μου κοριτσίστικα όνειρα!!

Τον αναζήτησα χρόνια κι όταν αποφάσισα πως δεν υπάρχει, συνάντησα κι αγάπησα βαθιά τον σύντροφο μου.

Τον ιππότη  τον ξέχασα, δεν τον χρειαζόμουν πια…
Μέχρι που έγινα μαμά  και αντιλήφθηκα ότι κάποιοι  άλλοι είχαν  ανάγκη τον ρόλο αυτό.

Για να μεταμορφωθούν εκείνοι σε Ιππότες έκαναν εμένα…το πρώτο «κορίτσι» που αγάπησαν στην ζωή  τους, πριγκίπισσα!! Και ξαφνικά εγώ που ακόμη και ως κοριτσάκι αυτά τα όνειρα ήταν απαγορευμένα, μεταμορφώθηκα κι έγινα η πριγκίπισσα κάποιου.

Ρόλος γοητευτικός και τιμητική διάκριση!

Τον παίζω τον ρόλο μου, τον λατρεύω να είμαι η πριγκίπισσα κάποιου ιδίως όταν αυτός ο κάποιος είναι οι πιο συγκλονιστικές υπάρξεις του δικού μου κόσμου!!

Κι όταν αυτό τελειώσει εγώ θα είμαι ευγνώμων που με εκθρόνισαν γιατί αυτό θα σημαίνει πως  η πριγκίπισσα δεν ξέχασε στιγμή να αφήνει τους ιππότες της ελεύθερους να αγαπήσουν μιαν άλλη…Γιατί τελικά κι εκείνη αγαπάει έναν άλλο, που μπορεί να μην είναι ιππότης αλλά (ξέρεις κάτι;) ούτε και εκείνη είναι πριγκίπισσα….

«Χαράξου κάπου με όποιονδήποτε τρόπο και ύστερα πάλι σβήσου, με γενναιοδωρία…»

 Τα λόγια αυτά του Ελύτη, είναι το πρώτο και πιο δύσκολο πράγμα που μου έμαθαν οι θεραπευόμενοι μου. Να «σβήνομαι», να αποχωρώ όταν ο άλλος είναι έτοιμος και ελπίζω μόνο όταν έρθει η ώρα, να είμαι κι εγώ έτοιμη, να το κάνω και στα αγόρια μου….

 Κατερίνα                                                                 
                                                                                            

Τα παλιά καδρόνια

Επί της ουσίας τίποτε δεν  κάνει να πετιέται χωρίς δεύτερη σκέψη.

Εντάξει με αυτή τη λογική θα γίνουμε ρακοσυλλέκτες της κάθε σαβούρας…Όχι, δεν εννοώ αυτό. Ιδιαίτερα εγώ που τα τελευταία χρόνια έχω απαλλαχθεί από εμμονές και πετάω κάθε χρόνο ή μοιράζω ολόκληρες  σακούλες από παλιά ή άχρηστα για εμάς πράγματα.

Όμως υπάρχουν αντικείμενα που – όπως λέμε- πέρασε η μπογιά τους…και γιατί λοιπόν να μην τους αλλάξουμε μπογιά;

Τα τελευταία χρόνια λοιπόν ανακατασκευάζουμε  και επιδιορθώνουμε πολλά πράγματα τα οποία κάποτε αγαπήσαμε και δεν θέλουμε να αποχωριστούμε.

Με την ίδια λογική φτιάχνουμε και πράγματα που βρίσκουμε πεταμένα και τα θεωρούμε όμορφα.

Πριν δυο χρόνια λοιπόν στον Άγιο Νικήτα στη Λευκάδα( τόπος καταγωγής του Πανταζή), σε μια βόλτα στην ακροθαλασσιά βρήκα πολλά παλιά και σαρακοφαγωμένα καδρόνια. Στην αρχή τα μάζεψα για να μην βρωμίζουν την αμμουδιά.

Μετά τα καλοκοίταξα γιατί η θάλασσα και  ο ήλιος τους είχαν χαρίσει  ένα ξάσπρισμα και μια μορφή που τα έκανε να φαίνονται πολύ παλιά, και  σαρακοφαγωμένα , ενώ ταυτόχρονα λεία και καθαρά.

Τα μάζεψα.

Όλη η παρέα χαριτολογούσε μαζί μου με αυτή μου την μανία, και προσπαθούσαν να καταλάβουν τι διάολο θα έκανα με όλα αυτά τα «βρωμόξυλα»… χε χε.

Ο μόνος που δεν είπε τίποτε ήταν το αγόρι μου. Εμείς ξέρουμε ο ένας την τρέλα του άλλου!

Ζώντας με τον Πανταζή που είναι η προσωποποίηση του  «Μπόμπ του Μάστορα», μου είναι εύκολο να βρω υλικά που χρειάζομαι ή να ρωτήσω οτιδήποτε για να με συμβουλεύσει ή να με κατευθύνει.

Η συγκεκριμένη κατασκευή είναι εξαιρετικά απλή, το μόνο που θα πρέπει να θυμάμαι είναι να μην βιάζομαι(!!!) και να φοράω πάντα γάντια και μάσκα….( τη μάσκα την ξεχνάω συνέχεια).

Ημέρα πρώτη: Έπλυνα  καλά τα ξύλα και τα και να τα εμπότισα ( με πινέλο) με ένα υλικό για το σαράκι. Τα άφησα να στεγνώσουν για μια ημέρα.

Ημέρα δεύτερη: Τα έβαψα  με μπογιά ξύλου, υδροδιαλυτή. Το χρώμα που επέλεξα, λευκό. Θα μπορούσε όμως να ήταν οποιοδήποτε χρώμα, απλά το λευκό ταιριάζει με το χώρο μου. Μπορεί κανείς να χρησιμοποιήσει και μπογιά σε  σπρέι που είναι ακόμη πιο εύκολη στο βάψιμο. Τα άφησα να στεγνώσουν μια ημέρα ακόμη.

Ημέρα Τρίτη: Έφτιαξα με τα ξύλα ένα πλαίσιο σαν κάδρο και στο πίσω μέρος κάρφωσα κοτετσόσυρμα, που είχα κόψει στο σωστό μέγεθος για να χωράει στο πλαίσιο.

Εικόνα από το πίσω μέρος

Δουλειά πανεύκολη. Όλη η κατασκευή κράτησε τρείς ημέρες αλλά επί της ουσίας μιλάμε για δουλειά μισής ωρίτσας το πολύ. Στις γωνίες του κώλυσα  διάφορους θησαυρούς της θάλασσας, που μαζέψαμε εμείς ή που μάζεψαν φίλοι για εμάς από ταξίδια τους, σε μακρινές ακρογιαλιές.

Στο κοτετσόσυρμα στερεώνω  μικρά χαριτωμένα μανταλάκια( το ίδιο μπορεί να γίνει και με συνδετήρες)  που κρατούν φωτογραφίες.

Ξυλάκια από τη Γαύδο, κοχύλια από το Αγγελοχώρι και την Αμοργό,

καραβάκι  κόκκινο δώρο της αδερφής μου από την Κρήτη, καραβάκι γαλάζιο και αστερίες  από βάφτιση και γάμο φίλων.

Εγώ έφτιαξα δύο και το αποτέλεσμα είναι αυτό...

Το ένα έχει φωτογραφίες όλων των αγαπημένων μου και το άλλο το μικρότερο κάρτες ή εικόνες που  με ταξιδεύουν.

Κοσμούν το γραφείο/εργαστήριο μου και  γεμίζουν το χώρο χρώμα και μνήμες….

Κατερίνα
                                                                                                               

Εγώ έφτιαξα δύο και το αποτέλεσμα είναι αυτό.

Η τελευταία εικόνα του καλοκαιριού...

Πρωινό Δευτέρας και τα πιτσιρίκια έφυγαν για το σχολείο.

Ο Άγγελος σφυρίζοντας το ρεφρέν « Το τράβα μπρος»  της Βουγιουκλάκη!!!κι ο Γιώργος κλαίγοντας γιατί « δεν μ’αγαπάει κανείς εκέιιιιιιιιι…», αχ αυτό το νέο σχολείο!

Με συγκινεί να τους βλέπω να φεύγουν για το σχολείο. Το πρωί είναι πεντακάθαροι και γεμάτοι ενέργεια και γυρίζουν κατάκοποι και βρωμεροί, γεμάτοι λάσπες, χώματα, μουτζουρωμένα χέρια, λες και ήταν στη μάχη….Τόσο αστείο!!

Όμως με αυτά και με εκείνα η ρουτίνα μπήκε στη ζωή μας. Η ασφάλεια της καθημερινότητας. Ένα Σαββατοκύριακο που μπήκε σαν κουβάρι και βγήκε με γέλια, μωρουδίστικα κλάματα  παιδικές τσιρίδες και παρέα με ανθρώπους που αγαπάμε…

Ο Γιώργος συνάντησε τους παλιούς του φίλους στο αγαπημένο σπίτι –αγρόκτημα του κολλητού του, περνώντας ένα υπέροχο απόγευμα μαζί τους. Ο Άγγελος με τον κολλητό του στο ποδόσφαιρο, στον πρώτο αγώνα της χρονιάς και την πρώτη επανάληψη στην προπαίδεια!!! Και όλοι μαζί την θάλασσα για το τελευταίο μας ίσως μπάνιο.

Ένα ακόμη καλοκαίρι που φεύγει…

Αγιος Νικήτας Villa Κατερίνα Λευκάδα

Έρχεται πάντα με ενθουσιασμό, με προσμονή. Βγάζουμε προγράμματα για να προλάβουμε όλα αυτά τα υπέροχα που θέλουμε να κάνουμε, όλα τα υπέροχα που θέλουμε να δούμε να γευτούμε. Φέτος τα καταφέραμε και κάναμε τόσα πολλά. Νυχτερινά μπάνια, πικ νικ στην αμμουδιά,  βραδινές ποδηλατάδες στην παραλία, βραδιές με φίλους στην αστροφώτιστη αυλή, παιχνίδια με τα αγόρια στον κήπο, βόλτες σε μέρη που αγαπάμε, Ταξίδια, πολλές όμορφες δημιουργίες, Λευκάδα και μαγική αυλή…κι ύστερα ο καιρός περνάει κι οι μέρες ξεφτίζουν και σταδιακά χάνουν τη λάμψη τους κι ο ήλιος μέρα με τη μέρα γίνεται αδύναμος…θαμπός…σαν τις αναμνήσεις…

Καλοκαίρι 2011

Μαζεύουμε μικρούς θησαυρούς από τις μαγικές ακρογιαλιές και σκόρπια κομμάτια από φωτογραφίες και λέξεις κι αγγίγματα για να μας θυμίζουν μέσα στη σιωπή του Χειμώνα, ότι είναι εκεί και μας περιμένουν. Μια υπόσχεση για τις νέες περιπέτειες που θα έρθουν και τα νέα θαύματα που θα ζήσουμε! 

Βότσαλα, ξύλα, κοχύλια.. μεταμορφώνονται σε αναμνηστικά αντικείμενα…όπως αυτή η γυάλα που φτιάξαμε φέτος.

Χαλίκι από το γιαλό του Άγιου Νικήτα, βότσαλα από την Μικρή άμμο, νεράκι και κεριά που επιπλέουν…κι η Λευκάδα που αγαπάμε είναι σχεδόν εδώ, στο μπαλκόνι μας!

 Κι ύστερα έρχεται αυτό το τελευταίο Σαββατοκύριακο του Καλοκαιριού κι αρχίζει ο αποχαιρετισμός σε όλα αυτά που αγαπήσαμε…στη θάλασσα, στην ξεγνοιασιά!

Τελευταίο Μπάνιο 18 Σεπτέμβρη 2011

Πρωινό Δευτέρας  λοιπόν, λίγο πριν φύγω στη δουλειά για να ανακαλύψω τα θαύματα που κρύβει κι αυτή η ημέρα, ελπίζοντας να βγει όπως μπήκε, με τις αγκαλιές των αγοριών μου, τα γέλια τους και τις αναμνήσεις μας παρέα…

Τι θα κρατήσω από το φετινό καλοκαίρι; Την τελευταία του ανάμνηση…Ο ήλιος να δύει και να χαρίζει ένα χρυσαφένιο χρώμα  στη θάλασσα κι εκεί στην άκρη της αμμουδιάς, ένας παππούς να κρατάει το γερασμένο χέρι της καλής του, βοηθώντας την να μην πέσει…

Εικόνα τόσο μελαγχολική και με τόση συγκίνηση, που έγινε ευχή κι όνειρο μου.
Έτσι απλά….

Καλημέρα λοιπόν!

                                                                                                    Κατερίνα

As if...

Στην Θεραπεία υπάρχει μια έκφραση, με μεγάλη θεραπευτική αξία.
Το  «as if», αυτό που στην κοινή Ελληνική ονομάζεται «σαν να».
Το κάνε «σαν να» λοιπόν είναι το πρώτο, μα τεράστιο θεραπευτικό βήμα, που παίρνει το ρίσκο να κάνει κάποιος, στην αρχή κυρίως της θεραπείας του.

Η ζωή του όλη μπορεί να φαντάζει διαλυμένη, να νιώθει κανείς ότι δεν μπορεί, οτι δεν είναι σε θέση να καταφέρει τίποτε. Και τότε του λέμε κάνε «σαν να»....
Κάνε σαν να  είναι όλα καλά, σαν να μπορείς να τα καταφέρεις, σαν να έχεις την δύναμη να ορίσεις, κάνε σαν να καταλαβαίνεις τί σημαίνει να κάνεις, σαν να...

Συνήθως οι άνθρωποι αντιστέκονται. Επιθυμούν την αλλαγή τους αλλά δεν είναι έτοιμοι να την αντιμετωπίσουν...
Τους φαίνεται ανούσιο, κοροϊδία το να κάνουν σαν να καταλαβαίνουν κάτι που στην πραγματικότητα δεν κατανοούν. Το να παίξουν ένα ρόλο, κάνοντας τους χαρούμενους ενώ είναι λυπημένοι ή τους ήρεμους ενώ είναι αναστατωμένοι...και πάει λέγοντας.
Όμως η αξία του «σαν να» είναι ανεκτίμητη! Γιατί το σώμα  κρατάει τη μνήμες του και τις αναπαραγάγει. Θυμάται πως είναι να είναι ήρεμο κι αν το πείσεις κάνοντας «σαν να»....θα  ανταποκριθεί και σιγά σιγά θα ηρεμήσει και το μυαλό και θα αρχίσει να έχει την δυνατότητα να σκεφτεί αλλιώς. Απλά αλλιώς, σαν να βγαίνει μέσα από ένα τούνελ και να προχωρά προς το φως.

Χρειάζεται χρόνος κι υπομονή....μα το αποτέλεσμα  πάντα αποζημιώνει...

Έτσι και εγώ σήμερα, βράδυ Παρασκευής… θα προσπαθήσω να ακολουθήσω τις συμβουλές που δίνω κατά καιρούς στους θεραπευόμενους μου και θα κάνω... «σαν να».
Θα κάνω σαν να μην αλλάζει ο κόσμος μου, σαν  να μην διαλύεται η χώρα μου, σαν να  μην είμαστε όλοι στο χείλος της απόγνωσης.
Θα κάνω σαν να έχει  ο γιός μου  βιβλία στο σχολείο, σαν να μην καταρρέει το εκπαιδευτικό σύστημα, σαν  οι άνθρωποι που αγαπώ να έχουν δουλειά, θα κάνω τέλος σαν να βρισκόμαστε στο πριν, θα κάνω σαν να μην ξέρω....

Κι έτσι θα πάω στα κρεβάτια τους και θα φιλήσω το τρυφερά μαγουλάκια, θα ανάψω τα κεράκια στο δωμάτιο μας και θα πιω ένα κρασάκι ακούγοντας μουσική με το αγόρι μου....

Κι απλά θα  αφήσω να ξημερώσει. Με τον ήλιο όλα φαντάζουν «σαν να» είναι καλύτερα....
                                                                              Καληνύχτα.... 

Tο παλιό Φωτιστικό!!

Πέρσι τέτοιον καιρό, αποφασίσαμε  με τον Πανταζή, να ανταλλάξουμε εργαστήρια. Εκείνος, άφησε το μικρό φωτεινό εργαστήριο που βλέπει στο μπαλκόνι και μετακινήθηκε σε ένα μεγαλύτερο δωμάτιο πιο χρήσιμο για εκείνον.

Μέχρι τότε το δωμάτιο εκείνο, χρησιμοποιούνταν ως ξενώνας στην καλύτερη των περιπτώσεων και ως  αποθήκη στη χειρότερη.

Έτσι  ( στην κυριολεξία) «κονόμησα» έναν  τέλειο χώρο. Αντιλήφθηκα τότε ότι για πρώτη φορά οτι  από τότε που αρχίσαμε να ζούμε μαζί με το αγόρι μου, σταματήσαμε να έχουμε δικό μας δωμάτιο. Είχαμε το σπίτι «μας», το γραφείο «μας»,όλα έγιναν ξαφνικά «μας». Μετά λοιπόν από τόσα χρόνια θα αποκτούσα και πάλι το δωμάτιο μου….σκέτη εφηβεία γιούπιιιιιιιιιιιι!!!

Άρχισα σιγά σιγά να διακοσμώ βγάζοντας από κουτιά και σακούλες όλους τους αγαπημένους μου... θησαυρούς,  αντικείμενα που μάζευα όλη μου τη ζωή. Η διαδικασία ήταν και εξακολουθεί να  είναι ιδιαίτερα συγκινητική και ανασκαλεύει μνήμες και συναισθήματα…

Το δωμάτιο αυτό κάθε αυτό, ήταν άδειο και ήθελα να το διακοσμήσω με πράγματα όχι απαραίτητα νέα και λαμπερά, αλλά έψαχνα  αντικείμενα που να μου «λένε» κάτι!!

Τα ιδανικά μέρη για να βρω τέτοια αντικείμενα, είναι συνήθως οι σπιτικές αποθήκες και τα πατάρια.

Οι αποθήκες της γιαγιάς, της μαμάς και της πεθεράς  με έχουν κατά καιρούς τροφοδοτήσει  με πολλά  μικρά διακοσμητικά αριστουργήματα!

Ψάχνοντας λοιπόν ένα φωτιστικό που να μου μιλάει  και στην καρδιά και στην τσέπη (χε χε), γύρισα όλη την αγορά.

Αφού απογοητεύτηκα αποφάσισα να επισκεφτώ την αποθήκη της πεθερούλας.

 Λοιπόν η αποθήκη αυτή είναι η παιδική χαρά μου!!! Το τι βρίσκει κανείς εκεί είναι πραγματικά απίθανο. Η γιαγιά Ζέτα (πεθερά), ανήκει στη γενιά εκείνη που αδυνατεί να αποχωριστεί οτιδήποτε.

Έτσι έχει μαζέψει πράγματα  μιας ολόκληρης ζωής. Εγώ που όλο της γκρινιάζω για αυτήν της τη συνήθεια, όταν μου έρχεται καμιά μυστήρια ιδέα τρέχω στην αποθήκη τρίβοντας τα χέρια μου!!

Επισκέφθηκα λοιπόν την αποθήκη ψάχνοντας ανάμεσα στα πολλά παμπάλαια φωτιστικά μιας άλλης εποχής, προσπαθώντας να βρω κάτι να μου κάνει.

Είδα αυτό. Είχε όλα  τα προσόντα να ταιριάξει στο μικρό μου χώρο.

Ήταν το φωτιστικό που πριν 30 χρόνια ( ίσως και περισσότερα) κοσμούσε την κρεβατοκάμαρα των πεθερικών μου.

Για λίγες μέρες απλά το κοιτούσα…κι ύστερα άρχισε η μεταμόρφωση. Σχεδόν το διέλυσα και το ξαναέφτιαξα από την αρχή. Το έβαψα, το διακόσμησα με κρυσταλλάκια, του «φόρεσα» τζαμάκια τα οποία διακόσμησα με ροζ τριαντάφυλλα….Σκέτο ρομάντζο!!

Τώρα είναι έτσι.

Ελπίζω να σας αρέσει. Εγώ το λατρεύω για να πω την αλήθεια.

Έχει βρει τη θέση του εκεί σε μια γωνιά του εργαστηρίου/γραφείου/δωματίου μου….

Οπως ακριβώς του αξίζει....
                                                                                                          Κατερίνα