Ανδροπαρέα....

Το Καλοκαίρι βρίσκεται στο τέλος του και τι πιο ωραίο  να επισφραγιστεί το κλείσιμο με ένα πάρτι όπου θα βρεθούν οι φίλοι και θα το κάψουν μέχρι το ξημέρωμα.

Συγκεκριμένα ήταν το γαμήλιο πάρτι ενός από τους τελευταίους εναπομείναντες ανύπαντρους της παρέας. Η γαμήλια δεξίωση έγινε σε ένα γνωστό beach Bar στη Χερσόνησο της Κασσάνδρας στη Χαλκιδική φυσικά, που αλλού.

Εκτός από καναδύο αναπόφευκτων απουσιών, ήμασταν όλοι εκεί για να τιμήσουμε τον φίλο μας και να διασκεδάσουμε όπως παλιά,  20 χρόνια πριν  και να κάνουμε τις γνωστές μας χαζομάρες που συνήθως  κάνουν τους γύρω μας να κοιτούν, άλλοι με περιέργεια και άλλοι με μισό μάτι!

Βέβαια οι μισοί πλέον από εμάς είμαστε αραιοκατοικημένοι στο κεφάλι και οι άλλοι μισοί με χάπια για τη μέση, αλλά η αλήθεια είναι ότι όταν είμαστε όλοι μαζί παίρνουμε θάρρος και δύναμη αφήνοντας στην άκρη προσωπικές ιδιοτροπίες και ιδιαιτερότητες…Κι αυτό, είναι κάτι που ξέρω πως δεν θα αλλάξει ποτέ!

                                                                                                                 Πανταζής

Μάλλον αυτό το Blog… θα αρχίσει με κάτι παλιό. Μια παλιά φιλία!

Το  Σαββατοκύριακο λοιπόν στον γάμο που παραπάνω περιγράφει ο αγαπημένος μου, ένιωσα μια πελώρια συγκίνηση βλέποντας αυτή την παρέα αγοριών που έγιναν πλέον άντρες…μεσήλικες.

Θυμάμαι σαν χθες την πρώτη φορά που τους γνώρισα ως η νέα «κοπέλα» του κολλητού τους και αυτή η γνωριμία μου άφησε τις χειρότερες εντυπώσεις…δεν θα καταγράψω τον λόγο, είναι κάτι που μόνο εμείς ξέρουμε και πιστέψτε με καλύτερα να μείνει μεταξύ μας!!!

Από τότε πέρασα πολλές ακόμη δοκιμασίες που με έφτασαν στα όρια μου, τους αποκάλεσα με κάθε λογιών επίθετα όπως: βάρβαρους, κενούς, ψυχάκιδες, βρωμερούς, άξεστους, γουρούνια…και η λίστα δεν έχει τελειωμό. Θυμάμαι πολλές φορές να σκέφτομαι ακόμη και να φύγω από αυτή τη σχέση γιατί δεν άντεχα: «αυτά τα «κοπρόσκυλα που έχεις για φίλους.»

Τελικά θριάμβευσε ο έρωτας…κι όχι μόνο αυτό, αλλά και οι αδελφικοί του φίλοι έγιναν φίλοι μου. Εγώ είχα την τρομερή τύχη – ατυχία, να είμαι η πρώτη που μπήκε επίσημα σε αυτή την κλειστή παρέα. Πάντα μου λένε ότι μπήκα ανάμεσα τους κι εγώ τους απαντώ ότι τους έκανα ανθρώπους…

Τους βρίζω με την κάθε ευκαιρία, τα λέμε με την κάθε ευκαιρία, τους συμβουλεύομαι σε θέματα που αφορούν τα πολύ χρήσιμα επαγγέλματα τους, (μηχανικοί, εργολάβοι, γιατροί, κομπιουτεράδες κλπ),τους εκτιμάω αφάνταστα και νιώθω για αυτούς μια βαθιά αγάπη.

Ξέρω πως το αγόρι μου τους αγαπάει, είναι η παλιοπαρέα του, αυτοί που μαζί τους είναι, όπως νιώθει. Ξαναζεί το παρελθόν του. Εκείνοι τον δέχονται χωρίς πρέπει ή γιατί.
Νομίζω πως μόνο με εκείνους νιώθει πραγματικά, αληθινά, απόλυτα ελεύθερος.
Στα μάτια τους ζωντανεύουν μνήμες και θύμησες. Μαζί τους  θυμάται όλα αυτά που έκαναν μαζί,  μόνο και μόνο επειδή μπορούσαν.
Απίθανες ανοησίες, επικίνδυνες, προσβλητικές για κάποιους. Μα τι σημασία είχε…Ήταν μαζί. Όλοι μαζί.
Μια παρέα εφήβων, που έκαναν τη μια βλακεία μετά την άλλη.

Είναι τόσο αυτιστικός ο τρόπος που υπάρχουν όταν είναι μαζί, που γύρω τους είναι σαν να μην υπάρχει τίποτε! Κάθε γιορτή, γάμος ή μάζωξη είναι ευκαιρία για ξεφάντωμα και γίνονται τόσο μοναδικοί στο να καταστρέφουν κάθε τέτοια συνάθροιση, που ο κόσμος δεν μπορεί παρά να γελά μαζί τους. Κάθε γλεντοκόπημα θα καταλήξει σε φιάσκο, όλοι θα είναι μούσκεμα, κάποιοι ημίγυμνοι, θα χορεύουν, θα γελούν και θα φωνάζουν τόσο δυνατά που θα γίνουν το επίκεντρο της κάθε συζήτησης…

Στην  αρχή έπιναν κόκα κόλες, μετά μπύρες και μετά ότι υπήρχε. Στα χρόνια που πέρασαν θρήνησαν χαμένους έρωτες , «έπαιξαν» με λάθος ανθρώπους, πειραματίστηκαν με λάθος δουλειές, με λάθος μαλλιά, με λάθος ρούχα.

Μετακόμισαν σε άλλες χώρες, σπούδασαν, κάποιοι έκαναν οικογένεια, κάποιοι ψάχνουν ακόμη τη μία και μοναδική που είναι εκεί έξω και θα τους σαρώσει σαν άγριος άνεμος….έφτιαξαν, γκρέμισαν και συνεχίζουν….Ένας αυτομόλησε, μάλλον δεν άντεξε τόση βλακεία, ένας άλλος αφέθηκε να χαθεί…μα οι υπόλοιποι είναι εκεί. Είναι εκεί από παιδιά. Πάντα εκεί!

Κάνουν να βρεθούν μήνες. Μπορεί να τα λένε στο τηλέφωνο σπάνια κι όμως είναι μαγικό, γιατί όποτε βρίσκονται είναι σαν να μην πέρασε μια μέρα. Σαν να μην έχει μεσολαβήσει τίποτε…κι αρχίζουν πάλι, από εκεί που το άφησαν τελευταία φορά!

Και εγώ κάθε φορά νιώθω μια γλυκιά μελαγχολία βλέποντας τους να χοροπηδούν  αγκαλιασμένοι, τόσο ευτυχισμένοι, σαν να μην υπάρχει αύριο, σαν να μην υπάρχει τίποτε άλλο, παρά μόνον εκείνοι, τα γέλια τους, τα χέρια τους, τον σφιχτό τους κύκλο, τόσο χαρακτηριστικός τους. Τόσο σφιχτός που φαίνεται σαν να μην χωρά κανείς άλλος μέσα του...Και καταλήγουν πάντα σε εκείνη τη μαγική ενωμένη στιγμή, η δική τους στιγμή....

                                                                                 

Το ζευγάρι ήταν πανέμορφο, η τελετή υπέροχη κι η δεξίωση ...απλά αξέχαστη!!

Γιώργο, Δήμητρα να είστε πάντα τόσο ευτυχισμένοι όσο  ήσασταν εκείνη την ημέρα..... 

                                                                                               Κατερίνα