Καλοκαίρι μείνε!

Οι ημέρες μίκρυναν, μα εξακολουθούν να είναι ζεστές.

Δεν έχουν εκείνη την κάψα του καλοκαιριού, και τα βράδια είναι δροσερά, όμως υπάρχει ακόμη εκείνη η λάμψη η χρυσαφένια.

Κι ίσως το συναίσθημα σιγά σιγά να αλλάζει μα εγώ θέλω να αντισταθώ και να κάνω την αδιάφορη. Η άδεια τέλειωσε, γυρίσαμε όλοι στα παλιά λημέρια κι οι πιτσιρικάδες θα αρχίσουν σχολείο, μα το μυαλό ακόμη είναι εκεί.

Στην αμμουδιά, με το κύμα να σκάει άλλοτε με ένταση κι άλλοτε απαλά. Με τον ήλιο να καίει το δέρμα και τον αέρα να ανακατεύει τα μαλλιά.

Κάθε μέρα, όσο ακόμη οι μέρες το επιτρέπουν θα είμαστε εκεί, στη θάλασσα.

Έτσι  προχθές βρεθήκαμε στην ακροθαλασσιά. Ξεκινήσαμε με ήλιο. Στα πέντε λεπτά που κάναμε για να φτάσουμε ο ήλιος χάθηκε…

Σταθήκαμε εκεί σκεπτικοί χωρίς να αποφασίζουμε κι ύστερα άρχισε να ψιχαλίζει…

Η θάλασσα ήταν ήρεμη και διάφανη σαν λίμνη, μα είχε μια μουντάδα από το γκρίζο του ουρανού.

Τα αγόρια απογοητεύτηκαν κι εγώ δεν ήθελα να γυρίσουμε σπίτι και να χάσουμε την ημέρα. Τους ρώτησα «Θέλετε να κολυμπήσουμε στη βροχή;»

Δεν χρειάστηκε να ξαναρωτήσω…

Μετά  τα πρώτα τσαλαβουτήματα  έγινε το μαγικό και ο ήλιος φάνηκε πίσω από τα σύννεφα.

Άρχισε να βγαίνει, να βγαίνει, να βγαίνει, μέχρι που όλα σαν να ζωντάνεψαν.

Ήταν σκέτη μαγεία. Πανέμορφα.

Τσουρουφλιστήκαμε για ώρα. Εγώ με το βιβλίο μου αγκαλιά και τα αγόρια μέσα  στο νερό.

Γέμισαν τα μάτια χρώματα κι εικόνες χαρούμενες. Τους έβλεπα να κυλιούνται στην άμμο, να τρέχουν, άκουγα τα γέλια και τις φωνές τους…Άδειασε το μυαλό μου.

Αυτό μόνο το καλοκαίρι μπορεί να το κάνει τόσο γρήγορα. Το καλοκαίρι ο ήλιος κι η θάλασσα. Έχουν επίδραση μαγική επάνω μας. Σαν να πατάς ένα κουμπί κι όλα να αλλάζουν μαζί με την αλλαγή του σκηνικού.

Με το που πατάω την καυτή άμμο κι αγναντεύω το γαλάζιο της ηρεμώ.
Είναι γιατρικό, για εμάς και για τα παιδιά.

Φανατικοί με τη θάλασσα λοιπόν δεν χάνουμε ευκαιρία για μπάνιο.

Η αλήθεια είναι ότι η  παραλία τον Σεπτέμβρη έχει μια μελαγχολία και μια σιγαλιά. Αλλάζουν τα χρώματα , αδειάζει από κόσμο, όλα είναι σαν να προχωρούν πιο αργά, πιο μουδιασμένα. Η θάλασσα είναι ζεστή και έχει μια διαύγεια που μπορείς να διακρίνεις τα ρεύματα να τρέμουν στην επιφάνεια της.

Λατρεύω την παραλία τέτοιες μέρες κι αντιστέκομαι. Όσο ακόμη ο ήλιος θα ζεσταίνει, με την πρώτη ευκαιρία  θα τρέχουμε για μια βουτιά.

Και κάθε φορά τέτοιες μέρες φροντίζω να θυμάμαι τα πάντα με κάθε λεπτομέρεια σαν να φωτογραφίζω τις στιγμές γιατί δεν ξέρω ποιο από αυτά τα μπάνια θα είναι το τελευταίο μας. Είναι τόσο σημαντική μνήμη αυτό, για να «βγάλω» το Χειμώνα…

Η μνήμη του τελευταίο μας μπάνιου στη θάλασσα, για αυτό το Καλοκαίρι…