Στη λαική με τα πιτσιρίκια!

Ως εργαζόμενοι γονείς είναι εξαιρετικά δύσκολο να κάνουμε όλα αυτά που θέλουμε με τα παιδιά μας.

Απλά δεν προλαβαίνουμε!

Ο χρόνος κάποιες φορές είναι τόσο περιορισμένος που η προσπάθεια να καταφέρουμε να χώσουμε όλες τις επιθυμίες κι όλες τις ανάγκες σε ένα εικοσιτετράωρο είναι  σκέτη σπαζοκεφαλιά…και αγώνας δρόμου μαζί!

Αυτό που προσπαθούμε λοιπόν όπως και χιλιάδες άλλων  εργαζόμενων γονιών, είναι να ενσωματώσουμε τις ανάγκες, στις επιθυμίες και να καταφέρουμε να κάνουμε τα πρέπει και τις υποχρεώσεις,  μαθησιακή εμπειρία και διασκέδαση.

 Έτσι λοιπόν, κάθε φορά που παίρνουμε άδεια  από τη δουλειά – είτε η μαμά είτε ο μπαμπάς- κι έχει λαϊκή αγορά φροντίζουμε να πηγαίνουμε.

Τα προϊόντα στους πάγκους φαίνονται  λαχταριστά κι ολόφρεσκα και πραγματικά με ενθουσιάζουν όλες αυτές οι φωνές και τα χρώματα. Μου θυμίζουν λίγο την παιδική μου ηλικία και τη γιαγιά μου που με «κουβαλούσε» πάντα μαζί της στην λαϊκή αγορά.

Όσο τα παιδιά ήταν μικρά η λαϊκή ήταν ευκαιρία για βόλτα με το καρότσι. Εγώ ψώνιζα με την ησυχία μου και γυρίζαμε σπίτι φορτωμένοι και συνήθως το πιτσιρίκι σε βαθύ ύπνο. Μετά  από κάποια χρόνια έγιναν δύο και το θέμα έγινε λίγο πιο πολύπλοκο. Ο ένας  μέσα στο καρότσι κι ο άλλος μπροστά στο καρότσι όσο χωρούσε, κι εγώ κλαταρισμένη από το βάρος στα χέρια.

Τώρα που δεν χρειαζόμαστε πια καρότσι κι οι τύποι είναι πιο ανεξάρτητοι άρχισε ένα άλλο μεγάλο θέμα …η βαρεμάρα. Ενώ εμείς οι  γονείς τρελαινόμαστε για αυτή τη διαδικασία αυτοί οι δύο βαριούνται αφόρητα, γκρινιάζουν και σέρνονται, ενώ μας σπάνε τα νεύρα με απίθανα παράπονα….( πονάνε τα πόδια μου, πονάνε τα αυτιά μου από τις φωνές, ζεστάθηκε το κεφάλι μου από τον ήλιο, δίψασα από το περπάτημα, βαρέθηκα να περπατάω γύρω γύρω, κουράστηκε το χέρι μου ο μαϊντανός είναι πολύ βαρύς…)

Έτσι λοιπόν τον τελευταίο καιρό αποφάσισα κάτι ανατρεπτικό, με  μεγάλο φόβο γιατί ξέρω ότι οι άνθρωποι στις λαϊκές είναι ευέξαπτοι λόγω της στριμωχτής κατάστασης  και της μεγάλης βιασύνης και «τα παίρνουν» εύκολα.

Πόνταρα  στο ότι πρόκειται για παιδιά κι όλοι θα δείξουν κατανόηση κι υποσχέθηκα στον εαυτό μου οτι, ότι κι αν γίνει θα είμαι χαμογελαστή. Ο Πανταζής μου έστειλε αγωνιστικούς χαιρετισμούς από τη δουλειά και  με συμβούλεψε « να μην ανοίξω το στόμα μου»…

Τους ανακοίνωσα ότι θα πήγαινα στη λαϊκή κι αν θα ήθελαν να έρθουν μαζί μου με τα καρότσια τους για να είναι οι βοηθοί μου.

Υπήρξε μεγάλος ενθουσιασμός και ξεκινήσαμε…
Είχε μεγάλη επιτυχία! Δε άκουσα ούτε μια γκρίνια. Συμμετείχαν στο  γέμισμα των σακουλών, στην αγορά, στο να δίνουν εκείνοι τα χρήματα και να παίρνουν τα ρέστα, στο να δίνουν παραγγελίες στους πωλητές.

Η  διάθεση τους άλλαξε και η πιο φοβερή διαπίστωση ήταν ότι οι πωλητές βλέποντας τα παιδιά να γεμίζουν τις σακούλες και να διαλέγουν προϊόντα, έπαυαν να έχουν αυτήν απίστευτη βιασύνη και άφηναν τον χρόνο να κυλάει πιο αργά. Κάποιοι μας άφηναν να στεκόμαστε για ώρα μπροστά στον πάγκο για να θαυμάσουμε τα ωραία χρώματα, να μιλήσουμε για το κάθε φρούτο και λαχανικό και να διαλέξουμε με την ησυχία μας. Πολλές φορές δε μετά το ζύγισμα έδιναν και κάποιο φρούτο  στα παιδιά, ως δώρο του καταστήματος.

Το δύσκολο κομμάτι ήταν τα καρότσια τους που βέβαια δεν είναι καρότσια λαϊκής αλλά παιδικά ξύλινα καροτσάκια που συνήθως κουβαλούν παιχνίδια.

Ξέρουμε όλοι το μακελειό που γίνετε στις λαϊκές με τά καρότσια. Πατημένα δάχτυλα, γρατσουνισμένες φτέρνες, ματωμένες γάμπες και πολύ τσιρίδα « πάρε το καρότσι από τη μέση να περάσω, βάλτο στην άκρη να ψωνίσει και κανένας άλλος…)  κι όλα αυτά όχι πάντα με τον καλύτερο τρόπο!!!

Τα παιδιά,  είναι παιδιά κι όσες φορές κι αν τους πεις κάτι ξεχνιούνται. Πολλές φορές χρειάζεται να τους υπενθυμίζω να μην χτυπούν τον κόσμο με τα καρότσια τους ή να τα βάζουν στην άκρη. Οι περισσότεροι άνθρωποι όταν νιώθουν το χτύπημα γυρνούν με έτοιμη την παρατήρηση στα χείλη και βλέμμα  αυστηρό. Μόλις βλέπουν ότι πρόκειται για παιδιά αλλάζουν όψη.

Βέβαια υπάρχουν και οι αμετανόητοι, που είναι συνήθως…οι ηλικιωμένοι… χε χε.

Κάποιος μου έκανε παρατήρηση ότι το καρότσι ήταν στην μέση με αποτέλεσμα να χτυπήσει το πόδι του( σήκωσε το μπατζάκι και μου έδειξε τη γρατσουνιά) θυμήθηκα αστραπιαία την υπόσχεση στον Πανταζή και με γλυκιά φωνή, ενημέρωσα τον μικρό μου  πεντάχρονο, τι αποτέλεσμα είχε το ότι άφησε το καρότσι του στη μέση και οτι καλό θα ήταν να ζητήσει συγγνώμη από τον κύριο που χτύπησε. Ο μικρός  έκανε το χρέος του και ο κύριος απάντησε σε μένα  μετά από κλάσματα έκπληκτης σιωπής  «άντε καλέ, πάρε αυτό καρότσι από δω μην σκοτώσεις τον κόσμο».

Κατάπια όλο το φαρμάκι και του γύρισα την πλάτη με απογοήτευση. Σκέφτηκα πως και η αχαριστία είναι εκπαιδευτική εμπειρία για το αγοράκι μου,  και έχει την σημαντικότητα της…

Μια ακόμη φορά μπροστά σε έναν πάγκο, κι ενώ εξηγούσα την διαφορά του φρέσκου και του ξερού κρεμμυδιού, μια πολύ βιαστική κυρία μου είπε « άντε κορίτσι μου με τα παιδιά, εγώ βιάζομαι  κι εσύ παίζεις».Εκείνη τη φορά δεν πρόλαβα να κάνω την εσωτερική μου διεργασία και απάντησα.

 

Ένταξη υπάρχουν αυτοί, υπάρχουν όμως κι οι άλλοι!!

Σημασία έχει  ότι τώρα πια πηγαίνουμε στην λαϊκή με τους μικρούς μας βοηθούς.

Τα ζωντόβολα χαίρονται και μαθαίνουν κι είναι ενεργοποιημένα και εμείς γυρίζουμε πολύ πιο ήρεμοι και ξεκούραστοι.
Εχουμε καταφέρει να μετατρέψουμε ένα «πρέπει» μας, από ανάγκη σε μια διασκεδαστική για εκείνους εμπειρία,όντας ταυτόχρονα λειτουργικοί!!

Το πιο σημαντικό από όλα βέβαια είναι, οτι έχουμε μια ακόμη ευκαιρία να περνάμε τον λιγοστό  και πολύτιμο χρόνο μας,  μαζί…