Πρώτη ημέρα στο σχολείο!!!

Πρώτη ημέρα στο σχολείο σήμερα. Η επίσημη έναρξη ήταν χθες αλλά η ουσιαστική αρχή έγινε σήμερα!!

Ήταν μια ημέρα αγωνίας για εμάς γιατί συνήθως  στο ξεκίνημα της πρώτης αυτής σχολικής μέρας δίνετε η πρώτη εικόνα για το  τι θα επακολουθήσει.

Η λαϊκή ρήση «Η καλή ημέρα από το πρωί φαίνεται» δεν είναι καθόλου τυχαία.

Ο πρώτος μας γιος φέτος πηγαίνει στην Τετάρτη Δημοτικού, οπότε υπήρχε από μέρους του ένας μεγάλος ενθουσιασμός για  να συναντήσει τους φίλους του, να δει ποιόν Δάσκαλο θα έχει, να αγοράσει όλα αυτά τα γραφικά που σε μια εβδομάδα θα έχει χάσει….

Όλα για εκείνον ήταν γνώριμα και οικεία.

Αυτή η πρώτη ημέρα όμως για τον Άγγελο ήταν πάντα ημέρα χαράς και περιέργειας.

Όταν  πήγε στα Νήπια, παρόλο που δεν ήξερε κανένα παιδάκι και ο χώρος του ήταν παντελώς άγνωστος εξοικειώθηκε μέσα σε λίγες ώρες.
Ιδιαίτερα ανοιχτός και Κοινωνικός διψούσε για σχέσεις και για παιδική συντροφιά.

Δεν έκλαψε ούτε μια φορά, δεν ζήτησε ούτε μια φορά να μείνουμε, να μην τον αφήσουμε, δεν απομονώθηκε ποτέ, ενσωματώθηκε σχεδόν αστραπιαία. Μέσα σε μια εβδομάδα έκανε φίλους, τους οποίους διατηρεί μέχρι σήμερα και όλα ήταν ξεκάθαρα.

Η εμπειρία με τον Αγγελή ήταν λοιπόν θετική και δεν υπήρξε καμία δυσκολία τουλάχιστον ως προς αυτό…

 Στον Γιώργο, τα πράγματα αλλάζουν. Πρωτοπήγε σε βρεφονηπιακό στα δύο του και για μία ολόκληρη χρονιά κάθε πρωί γκρίνιαζε και ήταν απογοητευμένος!

Φέτος λοιπόν θα άρχιζε τα νήπια, σε ένα νέο περιβάλλον, χωρίς κανένα οικείο πρόσωπο, μακριά από τους παλιούς του φίλους.

Η αγωνία μας μεγάλη γιατί ξέρουμε πόσο δύσκολα προσαρμόζεται και πόσο αργά ενσωματώνεται.
Η αλλαγή  τεράστια αφού  ο βρεφονηπιακός σταθμός που πήγαινε, Το σχολείο της Φύσης είναι ένα Σχολείο απλά ονειρεμένο.

Όλες αυτές τις ημέρες ο Ζοζέ  μας ήταν σκεπτικός και σιωπηλός. Δεν ήθελε να πολυμιλά για το νέο σχολείο και  μας «γείωνε» όταν προσπαθούσαμε με περίσσιο ενθουσιασμό(!!), να παινέψουμε το γεγονός ότι μεγάλωσε και θα πάει στα Νήπια και θα κάνει νέους φίλους και και και…

Ξεκινήσανε λοιπόν πρωί πρωί, ντυμένοι λουστραρισμένοι και οι δύο ο Άγγελος χοροπηδώντας και μιλώντας ασταμάτητα και ο Γιώργος με βήμα αργό βαρύ και …σιωπηλό.

Φτάνοντας  ο Άγγελος εξαφανίστηκε μέσα σε αγκαλιές φίλων και ο Γιώργος έβαλε τα κλάματα γιατί δεν πρόλαβε να τον χαιρετήσει!

Μπαίνοντας στο νηπιαγωγείο πήγαμε στην άκρη του φράχτη, από όπου μπορούν τα παιδιά του Δημοτικού να επικοινωνούν με τα παιδιά του νηπιαγωγείου. Από εκεί φωνάξαμε τον Άγγελο και ο Γιώργος του έδωσε ένα φιλί μέσα από τα κάγκελα λες και τον πήγαιναν στη γκιλοτίνα….

Μπήκαμε μέσα ταχτοποιήσαμε τα πράγματα του, μας έδωσε ένα πεταχτό φιλί και μας γύρισε την πλάτη! Ετσι απλά.

Φύγαμε και η καρδιά μου ήταν σφιγμένη γιατί ήξερα…ήξερα, πως θα ήταν μια δύσκολη ημέρα για εκείνον.

Το απόγευμα που γυρίσαμε όλοι σπίτι μετά τα ζουμερά φιλιά και τα ουρλιαχτά ενθουσιασμού ρωτήσαμε πως ήταν αυτή η πρώτη ημέρα.

Ο Άγγελος μιλούσε ασταμάτητα για δέκα λεπτά. Ο Γιώργος  κρατούσε στα χέρια το πανάκι/σκυλάκι του ύπνου ( κακό σημάδι) και ήταν σιωπηλός…

Στις  ερωτήσεις απαντούσε μονολεκτικά, ήταν βουλιαγμένος στην αγκαλιά μου και  μου ζητούσε να πάμε βόλτα, να παίξουμε παιχνίδια, να κάνουμε ποδήλατο…ότι προλάβουμε. Ή καλύτερα να τα προλάβουμε όλα!!!
Ο μπαμπάς άνοιξε τα ταπεράκι για να διαπιστώσει ότι το φαγητό του ήταν άθικτο….(κι άλλο κακό σημάδι). Δεν είχε φάει τίποτε.

 Στη συνέχει ο αδερφός του, μας είπε πως τον βρήκε να κλαίει στα κάγκελα και ο μικρός απλά ανακοίνωσε ότι,  δεν θέλει να ξαναπάει σε αυτό το σχολείο… «σαβούρα!!»

Δεν έκανε φίλους, δεν του μιλούσε κανείς, έπαιξε μόνο με ένα κοριτσάκι και τα αγοράκια τον έδιωξαν. Ήταν μόνος του κι έκλαιγε γιατί ήθελα τη μαμά και τον αδερφό του γιατί μας αγαπάει…. Και άλλα τέτοια δραματικά.

 Συννέφιασα, καθώς τον άκουγα. Τον κρατούσα στην αγκαλιά μου και τον κοιτούσα καλά καλά, μέσα στα μάτια, όταν ξαφνικά το πρόσωπο του φωτίστηκε και μου είπε: «Έγινε κάτι τέλειο στο σχολείο. Ήρθαν ο Δημήτρης και ο Θοδωρής» (συμμαθητές από το παλιό του σχολείο).

Ξαφνιάστηκα. Τον ρώτησα ξανά και ξανά ποιοι, πότε πως. Μου είπε ότι, ήρθαν και χάρηκε τόσο που τους είδε. Τον τράβηξαν από τη μπλούζα και χοροπηδούσαν κι ύστερα ήταν συνέχεια μαζί και πέρασε τέλεια! Καταπληκτικό….

 Με έβαλε σε σκέψεις. Του ζήτησα να μου δείξει σε μια φωτογραφία της παλιάς του τάξης ποια ήταν αυτά τα παιδάκια. Μου τους έδειξε. Όλα καλά.

Το συζητήσαμε  με τον Πανταζή και είπαμε ότι πρόκειται για μεγάλη τύχη καθώς αυτά τα παιδιά μένουν σε άλλη περιοχή και πως είναι δυνατόν δηλαδή…
Με πολλά ερωτηματικά, τηλεφώνησα στη μαμά του Θοδωρή η οποία μου επιβεβαίωσε αυτό που φοβόμουν. Ο Θοδωρής πήγαινε σε άλλο σχολείο.

Έκλεισα το τηλέφωνο με καρδιά βουλιαγμένη.

Τον ρώτησα « Γιωργάκο μου είπες ψέματα καλέ μου; Δεν συνάντησες τους παλιούς σου συμμαθητές;» Μου απάντησε απλά. «Ναι είπα ψέματα» τον ρώτησα «Γιατί» και μου είπε το μαγικό… «Για να χαρείς»!

Ήταν ότι πιο θλιβερό έχω ακούσει…Δεν θυμάμαι καν πως άρχισαν να τρέχουν τα δάκρυα μου. Το μικρό μου αγόρι. Ο μικρός μου ανθρωπάκος, έφτιαξε όλη αυτή την ιστορία για εμένα. Για να με προστατεύσει. Να μου απαλύνει την αγωνία…για να χαρώ!!

Από τότε που έγινα γονιός, ανακάλυψα μια πραγματικότητα παράλληλη από αυτή που ζω εγώ! Την πραγματικότητα των γιων μου.

Πάντα αυτή η άλλη όψη των πραγμάτων, η όψη τους με ξαφνιάζει και υπάρχουν στιγμές που με αφήνει άφωνη! Μια τέτοια στιγμή ήταν κι αυτή.

Το μήνυμα του καθαρό, «περνάω δύσκολα, μα θα είμαι καλά».Η γενναιότητα του απίστευτη, η γενναιοδωρία του απλά πελώρια. Ο  μικρός μας άνθρωπος…σιωπηλός, σταθερός και απόλυτος διαχειριστής της δυσκολίας του!

Πονάω που πονάει και πονάει που πονάω….εγώ θέλω το γέλιο του κι εκείνος το δικό μου, εγώ προσπαθώ να είμαι γενναία για εκείνον κι εκείνος προσπαθεί, να είναι γενναίος για εμένα!!

Είναι συγκλονιστικό το τι μπορεί να σου προσφέρει,  ένα πεντάχρονο!!!