Η Πριγκίπισσα κι ο Ιππότης

Ήμουν  ξαπλωμένη στο κρεβάτι του  Άγγελου που ήταν τότε περίπου τεσσάρων και του έλεγα μια ιστορία για να κοιμηθεί. Ο Γιωργάκος ήταν μωράκι και δεν ήταν μαζί μας. Ήταν ακόμη η περίοδος που εγώ κι ο Άγγελος ήμασταν απλά οι δυό μας,αυτοκόλητοι.

Τρελαινόταν για τους τρεις σωματοφύλακες και η φάση που περνούσε ήταν «είμαι γενναίος».

Σεπτέμβριος '06.Ο Ατζουλάκος ξιφομαχεί με τους τρεις σωματοφύλακες!!!(μέσω ΤV)

Εγώ ενίσχυα αυτή την εικόνα που είχε για τον εαυτό του και σε όλες τις ιστορίες που σκαρφιζόμουν κάθε βράδυ  υπήρχε ένα παιδάκι που το έλεγαν… «Αγγελοοοοοοοοοοοοο» φώναζε εκείνος και βέβαια ο μικρός πρωταγωνιστής της  κάθε ιστορίας, έπιανε τον κλέφτη, έσωζε τον Νάντο(σκύλος μας),  έδιωχνε τα κακά παιδιά και γενικά  έδειχνε γενναιότητα και  έδινε φροντίδα, σε όποιον τη χρειαζόταν. Ολες οι ιστορίες κατέληγαν σε γαργαριστό γέλιο, που ήταν τόσο μεταδοτικό  Θεέ μου και βέβαια με τον Άγγελο όρθιο στο κρεβάτι με το αγαπημένο, ξύλινο σπαθάκι του να προκαλεί τον κάθε κατεργάρη…

Το θρυλικό ξύλινο σπαθάκι...

Ύστερα κοιμόταν με ένα χαμόγελο χαραγμένο στο βελούδινο προσωπάκι.

Θυμάμαι σε μια από εκείνες τις βραδιές μου είπε «πες μου την ιστορία με την πριγκίπισσα».Συχνά το έκανε αυτό και μέσα από τις δικές μου ερωτήσεις κατέληγε να πλάθει εκείνος την δική του ιστορία,  μα ήταν η πρώτη φορά που έμπαινε σφήνα, μια γυναικεία ύπαρξη... Άρχισα λοιπόν να τον ρωτώ τι ακριβώς έγινε με αυτή την πριγκίπισσα και τελικά επρόκειτο για ένα παιδάκι που αγαπούσε μια πριγκίπισσα και για κάποιο λόγο έπρεπε να τη σώσει από κάτι. Το παιδάκι βέβαια το έλεγαν Άγγελο και όταν τον ρώτησα πως λένε την πριγκίπισσα μου απάντησε «Κατερίνα»!

Ξαφνιάστηκα.Τον ρώτησα εαν η πριγκίπισσα έχει το όνομα της μαμάς και μου είπε «ναι, εσύ είσαι η πριγκίπισσα, είσαι η πριγκίπισσα μου»….

Ήταν μια πολύ συγκινητική στιγμή για μένα. Ήμουν η πριγκίπισσα του. Μετά από εκείνο το βράδυ  ήταν πια επίσημο μέσα του. Όλα τα κορίτσια ή οι βασιλοπούλες που χρειάζονταν να σωθούν είχαν το όνομα μου.

Πάντα το μικρό μου αγόρι έσωζε εμένα στις ιστορίες του. Ήμουν το κορίτσι που χρειαζόταν να σωθεί….Μέχρι που κάποια στιγμή, δεν θυμάμαι ακριβώς πότε το κορίτσι το έλεγαν Άννα- Μαρία… Η πριγκίπισσα εκθρονίστηκε, έτσι απλά και μαγικά!!

Πριν δύο ημέρες είχα μια βραδυνή έξοδο με τις φίλες μου. Γύρισα αργά και στο δρόμο με έπιασε μια απίστευτη καταιγίδα με βροχή και αστραπές.

Μπήκα στο σπίτι μούσκεμα  στις  δωδεκάμισι τη νύχτα και μέσα στη σιγαλιά της νύχτας άκουσα τον Γιωργάκο μου, να ψιθυρίζει « είναι πολύ τρομακτικό, είναι πολύ τρομακτικό…».

Τον βρήκα όρθιο στο κρεβάτι του, με ματάκια πελώρια. Μου ζήτησε να κοιμηθεί με τον αδερφό του και τον άφησα. Και τα δυό μου παιδιά φοβούνται τις καταιγίδες, τον αέρα, τις βροντές.

Ο Άγγελος μεγαλώνοντας, ελέγχει πια το φόβο του, μα ο Γιώργος τα ζει ακόμη πολύ έντονα και τον τρομοκρατούν.

Όταν λοιπόν ξάπλωσε πια και ηρέμησε δίπλα στον αδερφό του, αγκαλιά με το πανάκι/αρκουδάκι του, μέσα στα ζεστά σκεπάσματα, τόσο μικρούλης , μου είπε…«μαμά φοβόμουν για εσένα, που είχε αστραπή κι εσύ ήσουν έξω…ήθελα να έρθω να σε βρω, να διώξω την αστραπή και να σε σώσω!!»

Και να το πάλι …η πριγκίπισσα ξανάνέβηκε στο θρόνο της….

Το μικρό μου θα αψηφούσε το δικό του φόβο και θα ερχόταν εκεί έξω , να με βρει και να με σώσει…

Εντάξη, ο Ιππότης με το άσπρο άλογο ζούσε και στα δικά μου κοριτσίστικα όνειρα!!

Τον αναζήτησα χρόνια κι όταν αποφάσισα πως δεν υπάρχει, συνάντησα κι αγάπησα βαθιά τον σύντροφο μου.

Τον ιππότη  τον ξέχασα, δεν τον χρειαζόμουν πια…
Μέχρι που έγινα μαμά  και αντιλήφθηκα ότι κάποιοι  άλλοι είχαν  ανάγκη τον ρόλο αυτό.

Για να μεταμορφωθούν εκείνοι σε Ιππότες έκαναν εμένα…το πρώτο «κορίτσι» που αγάπησαν στην ζωή  τους, πριγκίπισσα!! Και ξαφνικά εγώ που ακόμη και ως κοριτσάκι αυτά τα όνειρα ήταν απαγορευμένα, μεταμορφώθηκα κι έγινα η πριγκίπισσα κάποιου.

Ρόλος γοητευτικός και τιμητική διάκριση!

Τον παίζω τον ρόλο μου, τον λατρεύω να είμαι η πριγκίπισσα κάποιου ιδίως όταν αυτός ο κάποιος είναι οι πιο συγκλονιστικές υπάρξεις του δικού μου κόσμου!!

Κι όταν αυτό τελειώσει εγώ θα είμαι ευγνώμων που με εκθρόνισαν γιατί αυτό θα σημαίνει πως  η πριγκίπισσα δεν ξέχασε στιγμή να αφήνει τους ιππότες της ελεύθερους να αγαπήσουν μιαν άλλη…Γιατί τελικά κι εκείνη αγαπάει έναν άλλο, που μπορεί να μην είναι ιππότης αλλά (ξέρεις κάτι;) ούτε και εκείνη είναι πριγκίπισσα….

«Χαράξου κάπου με όποιονδήποτε τρόπο και ύστερα πάλι σβήσου, με γενναιοδωρία…»

 Τα λόγια αυτά του Ελύτη, είναι το πρώτο και πιο δύσκολο πράγμα που μου έμαθαν οι θεραπευόμενοι μου. Να «σβήνομαι», να αποχωρώ όταν ο άλλος είναι έτοιμος και ελπίζω μόνο όταν έρθει η ώρα, να είμαι κι εγώ έτοιμη, να το κάνω και στα αγόρια μου….

 Κατερίνα