Οι στριμωγμένες μας στιγμές...

Η εβδομάδα βρίσκεται ακριβώς στη μέση. Η καθημερινότητα είναι ζόρικη.

Οι ώρες λιγοστές. Πως να χωρέσεις  σε μια ημέρα, όλα όσα πρέπει και όλα όσα αγαπάς, όλα όσα είναι ανάγκες σου κι ανάγκες των άλλων...

Δύσκολα. Ιδίως εάν οι ημέρες είναι φορτωμένες,  σαν αυτές που ζούμε τον τελευταίο καιρό.

Χθες ξεκίνησα από το σπίτι για τη δουλειά στις 7 το πρωί και γύρισα στις 11 το βράδυ.

Με τα παιδιά μιλήσαμε στο τηλέφωνο για να πούμε τα βασικά:  σχολείο, μαθήματα, αγάπες και καληνύχτες….Ο μπαμπάς είναι εκεί, όταν εγώ δεν είμαι, για να φροντίσει τις ανάγκες τους να τους πάει βόλτα, να τους ετοιμάσει για ύπνο, να μαγειρέψει μόλις κοιμηθούν…Αχ αυτός ο μπαμπάς… τους! 

Χθες μέσα σε όλα έγινε κι αυτό. Γυρνώντας σπίτι λοιπόν στις 11 το βράδυ και πίνοντας ένα ζεστό γάλα πριν πάω για μπάνιο, λέγαμε τα νέα της ημέρας γελούσαμε με όλα αυτά που έκανε ο Γιώργος ή είπε ο Άγγελος…όταν ο Πανταζής μου είπε ότι στην απογευματινή τους βόλτα με τα σκυλιά, ο Άγγελος βρήκε στην άκρη του δρόμου μια σακούλα που κουνιόταν….την άνοιξε κι είχε μέσα τρία κουτάβια….

Απίστευτο;;;;

Τα παιδιά έκλαιγαν , τα σκυλιά τα δικά μας τρελάθηκαν κι ο Πανταζής δεν ήξερε τι να κάνει. Τους πήρε όλους και γύρισαν σπίτι και περίμενε εμένα….Στις 11.30 τη νύχτα, ετοιμάσαμε ένα κουτί με παλιά καθαρά ρούχα, ένα μπολ με ζεστό γάλα , μια σύριγγα, φακούς, χοντρά γάντια ,γαλότσες και ξεκινήσαμε.

Χώθηκα ολόκληρη μέσα στα αγκάθια. Ψαχούλευα και τα χέρια μου καταγρατζουνίστηκαν. Ήταν όμως αδύνατο να σταματήσω να ψάχνω όσο άκουγα το μωρουδίστικο αδύναμο, κλάμα τους.

Ο Πανταζής παραμέριζε τα χόρτα και εγώ τα τράβηξα μέσα από το σκουριασμένο φράχτη.

Ήπιαν  με τη σύριγγα, από 40cc ζεστό γαλατάκι το κάθε ένα κι ύστερα κουλουριάστηκαν το ένα δίπλα στο άλλο και κοιμήθηκαν….Μικρά αβοήθητα μωρά, τυφλά ακόμη!

Έτσι όπως ήταν μέσα στο ζεστό κουτάκι τους τα δώσαμε στον κτηνίατρο μας κι ελπίζουμε εκείνος να καταφέρει να τους βρει σπίτι….

Όταν είπαμε στα παιδιά τι έγινε  χοροπηδούσαν από τη χαρά τους….Ήθελαν να είχαν συμμετοχή σε όλο αυτό και πράγματι έπρεπε να είχαν δει όλη τη διάσωση για να ζήσουν αυτό το αίσιο τέλος….

Ήθελα τα παιδιά μου να μην έπρεπε να δουν αυτά που οι άνθρωποι κάνουν σε άλλα ζωντανά, αλλά δεν μπορώ να τους προστατεύσω από τέτοιες εικόνες…

Τι κρίμα στ' άλήθεια!!!

Όσο για το φριχτό πλάσμα που το έκανε αυτό, πραγματικά να πάθει ότι ακριβώς του αξίζει.

Όσο υπάρχουν αυτοί οι άνθρωποι, θα υπάρχουμε κι εμείς και τα παιδιά μας θα συνεχίσουν να κάνουν αυτό που τους διδάξαμε….

Σήμερα και αφού μια ακόμη τρελή ημέρα στη δουλειά τελείωσε, γυρίσαμε  στις 6.30.

Κάτι να φάμε, κάτι να μαγειρέψουμε για αύριο, να βάλω κι ένα πλυντήριο, να απλώσω το προηγούμενο, τα παιδιά θέλουν να πούμε αυτό κι εκείνο και να κάνουμε το άλλο και να φτιάξουμε …και και και…στις 8.00 είναι κιόλας η ώρα που πρέπει να αρχίσει η προετοιμασία του ύπνου.

Πώς να χωρέσουν όλα; Κι από ανάγκη η κάθε στιγμή  γίνεται ευκαιρία. Τα «πρέπει» μεταμορφώνονται σε δημιουργικές  διαδικασίες.

Κι έτσι το μπάνιο είναι η στιγμή που θα γεμίσουμε τη μπανιέρα κι ενώ εκείνοι θα μου παίζουν «κουκλοθέατρο» με όλα τα τρομακτικά τους ζώα, εγώ τους παρακολουθώ καθισμένη στο σκαμνάκι  δείχνοντας τεράστιο  ενδιαφέρον για την παράσταση κάθε βράδυ…

Το βραδινό γάλα και των τριών μας, είναι η ευκαιρία να συζητήσουμε  για ότι ανοησία σκεφτούν και μετά το πλύσιμο των δοντιών, τρεχάλα  στο κρεβάτι της μαμάς και τους μπαμπά για ένα γρήγορα παιχνίδι οι τρείς μας.

Το απαραίτητα γαργάλημα από τον νικημένο στο νικητή και με γέλια γαργαριστά, ο καθένας στο κρεβάτι του για το βραδινό του φιλί, την «ζουμερή» αγκαλιά και…η μέρα τελείωσε για εκείνους όχι όμως για εμάς που πρέπει να συνεχίσουμε να ασχολούμαστε με τα λοιπά «πρέπει»…

Πώς να στριμωχτεί η προσωπική μας ζωή σε τόσο λίγη ώρα; Πως να τους μάθουμε όλα όσα χρειάζεται να ξέρουν σε ένα  καθημερινό βιαστικό, τρίωρο;

Δεν ξέρω…πάντως κάθε μέρα ξυπνάω και κάνω ότι είναι να κάνω γιατί υπάρχουν αυτοί οι μικροί άνθρωποι κι ο μεγάλος που αυτοί οι μικροί άνθρωποι έχουν για μπαμπά….

Οι στριμωγμένες μας στιγμές είναι αυτές που με κρατούν όλη μέρα και η αναμονή  τους κρύβει πάντα και μια υπόσχεση.

Οι στριμωγμένες μας στιγμές είναι  τελικά, η πολύτιμη ζωή μας… κι η ιστορία της που δεν θα σήμαινε τίποτε αν δεν είχαμε ο ένας τον άλλον για να τη μοιραστούμε στο κλείσιμο κάθε ημέρας....

Το τραγούδι της Brandi Carlile, εξηγεί τα πάντα.... these stories don't mean anything when you 've got  no one to tell them to,  it's true...that I was made for you...
Καληνύχτα μικρή μου οικογένεια...