Tο παλιό Φωτιστικό!!

Πέρσι τέτοιον καιρό, αποφασίσαμε  με τον Πανταζή, να ανταλλάξουμε εργαστήρια. Εκείνος, άφησε το μικρό φωτεινό εργαστήριο που βλέπει στο μπαλκόνι και μετακινήθηκε σε ένα μεγαλύτερο δωμάτιο πιο χρήσιμο για εκείνον.

Μέχρι τότε το δωμάτιο εκείνο, χρησιμοποιούνταν ως ξενώνας στην καλύτερη των περιπτώσεων και ως  αποθήκη στη χειρότερη.

Έτσι  ( στην κυριολεξία) «κονόμησα» έναν  τέλειο χώρο. Αντιλήφθηκα τότε ότι για πρώτη φορά οτι  από τότε που αρχίσαμε να ζούμε μαζί με το αγόρι μου, σταματήσαμε να έχουμε δικό μας δωμάτιο. Είχαμε το σπίτι «μας», το γραφείο «μας»,όλα έγιναν ξαφνικά «μας». Μετά λοιπόν από τόσα χρόνια θα αποκτούσα και πάλι το δωμάτιο μου….σκέτη εφηβεία γιούπιιιιιιιιιιιι!!!

Άρχισα σιγά σιγά να διακοσμώ βγάζοντας από κουτιά και σακούλες όλους τους αγαπημένους μου... θησαυρούς,  αντικείμενα που μάζευα όλη μου τη ζωή. Η διαδικασία ήταν και εξακολουθεί να  είναι ιδιαίτερα συγκινητική και ανασκαλεύει μνήμες και συναισθήματα…

Το δωμάτιο αυτό κάθε αυτό, ήταν άδειο και ήθελα να το διακοσμήσω με πράγματα όχι απαραίτητα νέα και λαμπερά, αλλά έψαχνα  αντικείμενα που να μου «λένε» κάτι!!

Τα ιδανικά μέρη για να βρω τέτοια αντικείμενα, είναι συνήθως οι σπιτικές αποθήκες και τα πατάρια.

Οι αποθήκες της γιαγιάς, της μαμάς και της πεθεράς  με έχουν κατά καιρούς τροφοδοτήσει  με πολλά  μικρά διακοσμητικά αριστουργήματα!

Ψάχνοντας λοιπόν ένα φωτιστικό που να μου μιλάει  και στην καρδιά και στην τσέπη (χε χε), γύρισα όλη την αγορά.

Αφού απογοητεύτηκα αποφάσισα να επισκεφτώ την αποθήκη της πεθερούλας.

 Λοιπόν η αποθήκη αυτή είναι η παιδική χαρά μου!!! Το τι βρίσκει κανείς εκεί είναι πραγματικά απίθανο. Η γιαγιά Ζέτα (πεθερά), ανήκει στη γενιά εκείνη που αδυνατεί να αποχωριστεί οτιδήποτε.

Έτσι έχει μαζέψει πράγματα  μιας ολόκληρης ζωής. Εγώ που όλο της γκρινιάζω για αυτήν της τη συνήθεια, όταν μου έρχεται καμιά μυστήρια ιδέα τρέχω στην αποθήκη τρίβοντας τα χέρια μου!!

Επισκέφθηκα λοιπόν την αποθήκη ψάχνοντας ανάμεσα στα πολλά παμπάλαια φωτιστικά μιας άλλης εποχής, προσπαθώντας να βρω κάτι να μου κάνει.

Είδα αυτό. Είχε όλα  τα προσόντα να ταιριάξει στο μικρό μου χώρο.

Ήταν το φωτιστικό που πριν 30 χρόνια ( ίσως και περισσότερα) κοσμούσε την κρεβατοκάμαρα των πεθερικών μου.

Για λίγες μέρες απλά το κοιτούσα…κι ύστερα άρχισε η μεταμόρφωση. Σχεδόν το διέλυσα και το ξαναέφτιαξα από την αρχή. Το έβαψα, το διακόσμησα με κρυσταλλάκια, του «φόρεσα» τζαμάκια τα οποία διακόσμησα με ροζ τριαντάφυλλα….Σκέτο ρομάντζο!!

Τώρα είναι έτσι.

Ελπίζω να σας αρέσει. Εγώ το λατρεύω για να πω την αλήθεια.

Έχει βρει τη θέση του εκεί σε μια γωνιά του εργαστηρίου/γραφείου/δωματίου μου….

Οπως ακριβώς του αξίζει....
                                                                                                          Κατερίνα