Γεύμα σε φίλους

Υπάρχουν φίλοι που αγαπάμε πολύ αλλά η καθημερινότητα μας κάνει να χανόμαστε.
Μιλάμε στο τηλέφωνο μια στις τόσες, επικοινωνούμε μέσω internet και ανταλλάσουμε χαιρετίσματα μέσω facebook! (ναι ναι)
Είναι όμως ωραίες οι στιγμές που βρισκόμαστε και τα λέμε και τα παιδιά μας παίζουν και περνούν καλά.

Έτσι λοιπόν το Σάββατο ήμασταν καλεσμένοι στον Αλέξανδρο και τη Μερόπη. Με τα παιδιά περνάμε πάντα τέλεια. Έχουν μια διάθεση ιδιαίτερα "φροντιστική" και μας κάνουν να νιώθουμε ξεχωριστοί!
Η Μερόπη είναι καταπληκτική μαγείρισσα και μας είχε στρώσει ένα απίθανο τραπέζι.
Δοκίμασα για πρώτη φορά στη ζωή μου  Quiche Lorraine (Κις Λορέν) και ενθουσιάστηκα!! Το ίδιο κι ο Άγγελος που την κατασπάραξε!

Το τραπέζι πλούσιο και τα λεμονάτα μανιτάρια με κοτόπουλο ξετρέλαναν τον Πανταζή.

Αγαπημένες γεύσεις με ωραία χαλαρή παρέα... Ο Σοφοκλής ο γιος τους είχε την τιμητική του αφού σε λίγες ημέρες  θα γίνει πέντε!! Εδώ τσακίζει τα ντοματίνια.

Όμως κάθε φορά που βρισκόμαστε με τα παιδιά αυτή που με ξετρελαίνει είναι η δίχρονη κόρη τους η Μαριάνθη! Έχω μεγάλο έρωτα με αυτό το πλάσμα!! Την κυνηγάω όπου πάει και με την πρώτη ευκαιρία τη ζουλάω....

Κι εκείνη τι σκέρτσο, τι νάζι!!

Την αποκαλώ κόρη μου...κι  η σκατούλα με έχει αποτρελάνει!!

Τρελαίνομαι για τον μικρό κοριτσίστικο κόσμο της και βρίσκω ότι κάνει χαριτωμένο....

Μετά το φαγητό εξαφανίστηκε σιωπηλά  και την βρήκα στην κουζίνα....

Γρήγορα αντιλήφθηκα τι κοιτούσε  με τόση προσήλωση...

χε χε...το παιδί και το απαγορευμένο γλυκό! Δεν της έφτασε που έβαλε μέσα το μικρό δαχτυλάκι, το έγλειψε κιόλας!!!Ήταν απλά τρισευτυχισμένη..... Κι εγώ επίσης που ήμουν εκεί ακριβώς για να την πιάσω στα πράσα...

Της μάνας της της ήρθε κόλπος...Αλλά πως να αντισταθεί σε τέτοια μάτια!! Της έδωσε και τις τρεις "φάουλεθ"!

Το  cheeze cake θεϊκό!! Μπράβο Μεροπίτσι...

Τα αγόρια έφαγαν κι εξαφανίστηκαν για να παίξουν με τα σπαθιά τους και να χαλάσουν τον κόσμο με τις φωνές τους...

Η ζουζούνα έκανε κόρτε στον Άγγελο, τον οποίο έψαχνε σε κάθε της βήμα! Ο Άγγελος την σνόμπαρε τρελά....Καλά νεαρέ μου, θα τα  πούμε σε μερικά χρόνια χε χε!!!

Απογευματάκι με  καφεδάκι στο σαλόνι  και χαλαρή παρεούλα...

Φρεσκοξυπνημένη, ζεστή και τρυφερή η σκατούλα μου, βουλιαγμένη στην αγκαλιά μου!! Κρατάει ένα αμαξάκι, με το οποίο κοιμήθηκε...αυτά παθαίνεις με τόσα αγόρια στο σπίτι!!

Παράσταση, View Master... Τι θυμάται κανείς με τα παιδιά....

Η μέρα έληξε με τους πιτσιρικάδες όλους να παρακολουθούν τον "Σεβάχ", σε ένα σπίτι βομβαρδισμένο από παιχνίδια.

Το Μαριανθάκι μου με τα παπούτσια του Πανταζή....

Το βραδάκι είπαμε πια αντίο και δώσαμε υποσχέσεις ότι θα τα πούμε σύντομα....Πάντα αυτό συμβαίνει κι έρχεται η καθημερινότητα και χανόμαστε!! Ομως  αυτή τη φορά δεν θα γίνει έτσι...Αλεξ Μέροπς τέλεια η μέρα μαζί σας, θα τα πούμε σύντομα ξανά!

Έτσι έληξε ένα ωραίο Σαββατοκύριακο και πάμε πια να μπούμε σε μια ακόμη δύσκολη εβδομάδα!! Εχουμε όμως πολλά αποθέματα από τις ωραίες εικόνες και την πολύ αγαπησιάρικη ατμόσφαιρα που υπήρχε  το τριήμερο! Καλή εβδομάδα...Ξεκινάμε!

Γεννέθλια στον κήπο.....Το αγόρι έγινε 40!

Ουσιαστικά οι γιορτινές στιγμές των γενεθλίων αρχίζουν από την στιγμή που αρχίζουν και οι προετοιμασίες.
Οπότε τα γενέθλια του αγοριού που είναι άντρας μου, αρχίζουν με την ολοκλήρωση της τούρτας του μια ημέρα πριν τη μεγάλη μέρα...
Μια τούρτα έτσι όπως την αγαπά εκείνος. Σοκολατένια μέχρι  εκεί που δεν πάει.

Την επόμενη ημέρα όλα ήταν έτοιμα. Ο κήπος γιορτινός και όλα ήρεμα με την χλομάδα του Φθινοπώρου τριγύρω, με τα πεσμένα φύλλα να στροβιλίζουν πέφτοντας στη γη, με τα βαριά γκρίζα σύννεφα να έχουν στρογγυλοκαθίσει πάνω από τα κεφάλια μας...

Όμως εμείς είχαμε πάρει την απόφαση να το γιορτάσουμε, στην αυλή.
Ανάψαμε το μαγκάλι και δεν μας ένοιαζε  η φθινοπωρινή ψύχρα.

Ο άντρας του σπιτιού έγινε 40 και είναι αυτό χαρά μεγάλη!! Όι κολλητοί του αγοριού μου, γνωστοί από την Ανδροπαρέα, είναι οι επίτιμοι καλεσμένοι μαζί με τα αδέρφια μας και ο Πανταζής μέρες τώρα ζει σε μια γλυκιά αναμονή...

Ο ψήστης έτοιμος στη γωνιά του και οι φίλοι άρχισαν να καταφθάνουν. 

Σιγά σιγά, στρώθηκε ένα ωραίο ομαδικό τραπέζι. Οικεία πρόσωπα, αγαπημένες γεύσεις....

παιδιά που τρέχουν και γελούν ευτυχισμένα.

Τι ευλογία να είσαι με ανθρώπους που σε δέχονται όπως είσαι. Που νιώθεις άνετα, να είσαι άσχημος, θλιβερός, θυμωμένος και να είναι αυτό απόλυτα αποδεκτό. Που μπορείς να λες ανοησίες ή να φέρεσαι παράξενα, χωρίς αυτό να είναι πρόβλημα για εκείνους. Μαζευόμαστε στα ωραία και περνάμε καλά, αλλά και στα άσχημα μπορούμε να  αντέχουμε ο ένας τον άλλο...
Τίποτε ανάμεσα μας δεν είναι παραξενιά...απλά ιδιαιτερότητα.

Γνωριζόμαστε τώρα πια τόσα πολλά χρόνια, που δεν υπάρχουν δυσάρεστες εκπλήξεις, μόνο ευχάριστες...

Έχουμε ζήσει μαζί χαρές  και στενοχώριες, αλλαγές...έχουμε χορέψει στους γάμους μας, έχουμε κλάψει στις γεννήσεις των παιδιών μας...
Μαζί τους, με τους ανθρώπους που μας αγαπούν, τους ανθρώπους που αγαπάμε....

Τα παιδιά έπαιξαν τόσο πολύ που ήταν χαρά να τα κοιτάζεις...

Στην παρέα υπήρχε μια και μοναδική κυρία. Η Νατάσα, παρέα με την κούκλα της την Σοφία και βέβαια μονοπώλησε το ενδιαφέρον.

Όμως αυτός που μονοπώλησε το ενδιαφέρον της Νατάσας ήταν ο Γιώργος....τι τρεχαλητά, τι τσαλίμια, τι καραγκιοζιλίκια!!  Στο τέλος την κέρδισε...

 Η τούρτα έτυχε θερμής υποδοχής και κατασπαράχθηκε με ενθουσιασμό....Τα κεράκια 40 μετρημένα και ο Πανταζής τα έσβησε με τη μία....Ένα δυνατό φύσημα και πάμε για άλλα αγόρι μου!!!
Όταν είσαι γονιός ξέρεις πως από δω και πέρα στα γενέθλια σου το πρώτο σβήσιμο είναι δικό σου και μετά ακολουθούν κι άλλα που θα πρωταγωνιστούν τα καμάρια σου! Έτσι τα κεράκια ξανάναψαν για να τα σβήσουν τα παιδιά.

Ο Γιώργος μέσα στον ενθουσιασμό του έφτυσε την τούρτα...το φτυμένο κομμάτι ήταν του μπαμπά....Το κέρδισε!!

Εδώ ο γιος της αδερφής του Πανταζή κάνει μαμουνιά....ξέρετε αυτή την γνωστή που όλοι θέλουμε να κάνουμε μόλις βλέπουμε τούρτα αλλά ποτέ δεν τολμάμε...γιατί δεν "πρέπει"!
Πρέπει δεν πρέπει το ζουζούνι την ευχαριστήθηκε την...παρανομία. 

Η τούρτα μπορεί να μην άρεσε σε εμένα αλλά, τελικά την φάγανε όλοι και άρεσε πολύ στους υπόλοιπους. Ο Γιωργάκος μου  δε, την τίμησε δις...

Τα  πιο μικρά παιδιά κουράστηκαν και ξάπλωσαν όλα μαζί, στα ζεστά  για να δουν το Πολικό Εξπρές.
Όλοι στα κόκκινα μαξιλάρια κι η Νατάσα στη ροζ καρδιά.... τσ τσ Κορίτσια! 

Το φως άρχισε να χάνεται και αυτή είναι πάντα η ωραιότερη στιγμή στις γιορτές...Η ώρα που έχουν τελειώσει τα διεκπεραιωτικά, φαγητά, τούρτες, παιδιά κι αρχίζουν τα ωραία.... 

Η φωτιά  στο μαγκάλι δημιούργησε μια εστία...Μια πελώρια έλξη! Μια αίσθηση εξαγνισμού και κάθαρσης. Μαζευτήκαμε γύρω της κι άρχισε το πάρτι.
Βγήκαν τα ποτά, άρχισαν οι ιστορίες από τα παλιά,"θυμήσου αυτό" ή " πες μας τα άλλο". Βγήκαν οι αναμνηστικές φωτογραφίες από τα συρτάρια και μέσα από τις εικόνες ξεπήδησαν  όλα τα ξεχασμένα γέλια και συναισθήματα... Βγήκαν  τα λόγια που κρύβουν μέσα τους....τον κόσμο όλο!

Μετά έγινε αυτό που γίνεται πάντα...βγήκε η βλακεία.
Οι αμπελοφιλοσοφίες όλων μας και οι λεπτομερείς περιγραφές  του Βάκη, μας άφησαν "ρέστους" κι  ο  φίλος μας ο Πάνος πήρε το κλαρινέτο του γιου μας  κι άρχισε να μας βασανίζει τα αυτιά.
Ο Γιάννης καλοδέχτηκε αυτά τα φριχτά ακούσματα με ενθουσιασμό κι άρχισε να χορεύει, ενώ ο Άλκης βρήκε την στιγμή εκείνη ακριβώς, για  να τσακίσει την υπόλοιπη σοκολατόπιτα.... Γενικά σε αυτή την παρέα πρέπει να νιώθεις απόλυτα ενσωματωμένος όταν βγαίνει η βλακεία. Αλλιώς εκεί ακριβώς είναι που θα νιώσεις ξένο σώμα... Κάποτε το είχα νιώσει κι εγώ αυτό...πάνε χρόνια.Τώρα πια αυτοί οι τρελάρες είναι οικογένεια!

Κι έτσι απλά, με την μυρωδιά του καμένου ξύλου και τη γεύση ενός καλού παλιού καπνισμένου κρασιού έκλεισε τα ξημερώματα η γιορτή του αγοριού μου που έγινε πια 40!
Έκανε το πέρασμα ακριβώς όπως το ονειρευόταν και το σχεδίαζε...παρέα με όλους εμάς που τον λατρεύουμε και  με τα αγόρια που μεγάλωσε.
Με αυτούς που ξέρουν τα βαθειά μυστικά του, με αυτούς που τον έχουν δει όπως ελάχιστοι...
Κι εκείνοι εκεί, δίπλα στο πέρασμα του φίλου τους σε μια νέα δεκαετία. Να πίνουν στην υγεία του και στα χρόνια που θά'ρθουν. Να' ναι χρόνια χαράς και ακόμη μεγαλήτερης δημιουργίας και να τους βρουν μαζί...αχώριστους, αμετανόητους λάτρεις της παιδικής αφέλειας και της ανοησίας!!!

Ο νιόπαντρος έλειπε και θα του το συγχωρέσουμε γιατί υπήρχε λόγος σοβαρός, όμως η απουσία του έντονη...
Μας  έλειψες φίλε!

Βρωμόπαιδα....ευχαριστώ που κάνετε το αγόρι μου ευτυχισμένο!!! Πάμε για άλλα τώρα και συνεχίζουμε...

Χρόνια Πολλά στον Πα μου!!!
                                                                                                                                       Κατερίνα


Υ.Γ. Τα τσίπουρα ήταν μια ευγενική προσφορά της Τ + Β & Σία

Το Σαββατοκύριακο των παιδιών και το Decor του Φθινοπώρου II

Κανονικά ήταν η σειρά του Πανταζή να κάνει ανάρτηση αλλά το αγόρι κοινώς..."τα έφτυσε" - που λένε...

Ωραίο το Σαββατοκύριακο με κόσμο και καλό φαγητό και ανακατωσούρα και γενικό χαμό, αλλά ο Πανταζάκος μου αρρώστησε. Τον τριγυρνούσε από πριν η ιωσούλα του αλλά τώρα τον αποτελείωσε.
Οπότε το βραδάκι το πέρασε φυτεμένος στον καναπέ παρέα με το τσάι του βουνού και το μαντίλι του και μου ζήτησε να κάνω εγώ ανάρτηση...Η δική του είναι έτοιμη αλλά θέλει κάποιες μικροδιορθώσεις.
Είναι σημαντικό να τον αφήσω να ξεκουραστεί και να γιάνει γιατί σε δύο ημέρες είναι τα γεννέθλια του και ετοιμάζουμε γιορτή τρικούβερτη....

Ευκαιρία λοιπόν να κάνω την ανάρτηση με την υπόλοιπη διακόσμηση του φθινοπώρου...μόνο που επειδή είναι αργά, μάλλον θα κάνω σήμερα όλη τη δουλειά κι η ανάρτηση θα γίνει αύριο πρωί πρωί...

Λοιπόν το Σαββατοκύριακο είναι των παιδιών....και εμάς μαζί με των παιδιών μας!! Αυτοί οι μικροί πρωταγωνιστές της ζωής μας κλέβουν την παράσταση και οι δικές τους ανάγκες έρχονται πρώτες...
Αυτές τις δύο μέρες ήρθαν λοιπόν τα ξαδέρφια μας με τα παιδιά τους και τα αγόρια μου εκστασιάστηκαν!! Τα ξαδέρφια τους τα βλέπουν σπάνια γιατί είμαστε μακριά αλλά όταν βρίσκονται...γεμίζει το σπίτι φωνές ενθουσιασμού και συχνά και κραυγές πόνου... Αγόρια!!
Γέμισε το σπίτι μας αγόρια ....

Εμείς πάντα περνάμε καλά όταν βρισκόμαστε αλλά αυτοί οι μικρούληδες περνούν φανταστικά... Κι όταν τα παιδιά είναι με την παρέα τους ο κήπος έχει πάντα την τιμητική του!

Μεγάλες αγάπες υπάρχουν με τις ξαδέρφες τους...Τους βγαίνει άλλος εαυτός, λίγο να εντυπωσιάσουν, λίγο να τραβήξουν το ενδιαφέρον.... Μου θυμίζει την δική μου σχέση με τα αγόρια ξαδέρφια μου...
Ο Φαιδωνάκος έχει πλάκα που προσπαθεί τόσο να συμμετέχει σε όλα αυτά τα "μεγαλίστικα", αλλά μετά από λίγο δεν τους αντέχει πια και κάνει τα δικά του!!

Το βράδυ που πήγαν για ύπνο ήταν και οι δύο σε ημιλυπόθυμη κατάσταση και στο βραδυνό φιλί μου είπαν ότι ήταν "τέεεεεεελεια και ήταν σαν Χριστούγεννα..." αυτά τα παιδιά μου...οποιαδήποτε μεγάλη χαρά τη μεταφράζουν με τα Χριστούγεννα...

Ολοκληρώθηκε και η Φθινοπωρινή διακόσμηση του σπιτιού...

Δεν υπάρχει γωνιά στο σπίτι που να μην αποπνέει την αύρα του φθινοπώρου...

Οπως αυτή η αγαπημένη κάκκινη γωνιά με τα λευκά κεραμικά και τα αγγελάκια που αγαπω ιδιαίτερα και μου τα δώρισε η μανούλα.

Η πράσινη γωνιά με τα τελευταία άνθη της Ορτανσίας. Η ορτανσία είναι της πεθεράς μου γιαγιάς Ζέτας και έχει γίνει θεριό ολόκληρο. Την άνοιξη είχε πελώρια φουξ λουλούδια τώρα πιά κουράστηκε...και βγάζει μόνο πράσινα!!

Το αγαπημένο μου όμως σημείο είναι η τραπεζαρία. Μου αρέσει όταν τρώμε τα Σαββατοκύριακα όλοι μαζί ή όταν έχουμε ωραία συναπαντήματα γύρω από το τραπέζι να υπάρχει μια ατμόσφαιρα χαλαρωτική, γεμάτη με απαλά χρώματα και λίγο γιορτινή μαγεία.
Ετσι φροντίζουμε πάντα να κρεμάμε κάτι πάνω από το τραπέζι.Εγω έχω κάθε φορά την διακοσμητική άποψη (χε χε) και ο Πανταζής την υλοποιεί...
Οπότε και φέτος ο Πανταζής στην βόλτα που έκανε με το σκύλο έκοψε ένα μεγάλο κλαδί μυγδαλιάς..
Το κρέμασε με πετονιά κάτω από τα φωτιστικά της τραπεζαρίας και εγώ το διακόσμησα.

Χρειάστηκα απλά πραγματάκια, πλατανόφυλλα, κορδέλες και βαζάκια για κερί αγορασμένα από γνωστό παιχνιδομάγαζο...

Το κόστος του γελοίο. Λιγότερο από 1 ευρώ οι κορδέλες, 3,5 ευρώ τα βαζάκια για τα κεριά που μπορεί κανείς να γλιτώσει, αν κρεμάσει μικρά βαζάκια μαρμελάδας στερεωμένα με σύρμα.
Μιλάμε για μηδαμηνό κόστος λοιπόν.

Ομως για δέστε το αποτέλεσμα....

Ενα πανέμορφο κλαδί που φέρνει στο σπίτι μας την αύρα του Χειμώνα που έρχεται. Θα 'ναι δύσκολος για όλους μας...Δεν κοστίζει τίποτε όμως,να τον περιμένουμε με διάθεση νικητή!!

Ενα ξερό κλαδί που δεν κοστίζει τίποτε, συμβολίζει όμως την ανάγκη μας να συνεχίσουμε να υπάρχουμε σε ένα περιβάλλον όμορφο, σε ένα σπίτι στολισμένο, σχεδόν γιορτινό...
Να γεμίσουμε την ζωή μας με όμορφες εικόνες, για να μοιάζουν οι λίγες αλλά πολύτιμες στιγμές που είμαστε όλοι μαζί....σαν να είναι κάθε μέρα, Χριστούγεννα...που λένε κι οι γιοί μου!!!

Κατερίνα