Το ταξίδι, η καρδιά και οι φίλες...

Δευτέρα κι η εβδομάδα άρχισε με ένα γρήγορο ταξίδι στην Αθήνα. Το ξημέρωμα με βρήκε στον ουρανό…

 Πάντα μου άρεσε να ταξιδεύω με το αεροπλάνο. Όλο αυτό είχε μια μαγεία για εμένα. Πάντοτε φρόντιζα να κάθομαι κοντά στο παράθυρο για να κοιτάζω έξω, να παρακολουθώ, να θαυμάζω!

Ποτέ δεν φοβόμουν…μέχρι, που έγινα μαμά…

Την πρώτη φορά που με έπιασε πανικός γυρνούσαμε από ένα επαγγελματικό ταξίδι στη Μαγιόρκα. Ήμασταν μαζί με τον Πανταζή, με την ευκαιρία ενός τόσο ωραίου προορισμού ενώ τον Άγγελο που ήταν τότε ενάμιση χρόνων, τον αφήσαμε στη γιαγιά.

Περάσαμε υπέροχα μα στο ταξίδι του γυρισμού κι ενώ ήμουν απόλυτα χαλαρή, είχαμε κάποιες ελαφριές αναταράξεις. Τίποτα ιδιαίτερο! Όμως τότε κυριολεκτικά με «χτύπησε» για πρώτη φορά. Ήταν απλά μια αίσθηση, ένα μούδιασμα. Μια συνειδητοποίηση ότι αν γινόταν κάτι…ο Αγγελάκος….

Ξαφνικά η ζωή μου απέκτησε ένα βάρος! Ήταν περισσότερο πολύτιμη από πριν! Γιατί τώρα πια στη ζωή μου είχε μερίδιο κι εκείνος….ο μικρός εκείνος άνθρωπος που είχε μείνει πίσω!!!

Ο Πανταζής είναι Αεροναυπηγός, οπότε τα αεροπλάνα είναι η αγάπη του και δεν συμμερίζεται τους φόβους μου κι αυτό είναι πολύ παρήγορο.

Τα ταξίδια με το αεροπλάνο είναι αναγκαία και δεν μπορώ πάντα να τα αποφεύγω. Ταξιδεύω συχνά , μόνη ή με τα παιδιά αλλά η αλήθεια είναι ότι τα ταξίδια με το αεροπλάνο τώρα πια έχουν γίνει για εμένα κάτι σαν…επικίνδυνες αποστολές.

Μπορώ να ελέγχω το φόβο μου, αλλά δεν μπορώ να τον διώξω.

Τώρα πια κάθομαι μόνο σε θέσεις διαδρόμου, δεν με ενδιαφέρει καθόλου να βλέπω έξω από το παράθυρο. Μόνο που αυτή τη φορά από λάθος βρέθηκα σε θέση παραθύρου. Έβγαλα λίγες φωτογραφίες για να ξορκίσω τους φόβους μου, που όμως αντί να μικρύνουν, μεγάλωσαν…

Σκέφτομαι το βράδυ που θα γυρίσω…
Τα γέλια, τις αγκαλιές, τα τρυφερά μουτράκια!


Όλοι αυτοί οι φόβοι θα φύγουν. Πάντα φεύγουν όταν είμαι μαζί τους…κι έρχονται πάλι όταν είμαι μακριά.


Διάβασα κάπου ότι, «Όταν γίνεσαι γονιός είναι σαν να αποφάσισες πως η καρδιά σου από τώρα και για πάντα, θα κυκλοφορεί έξω από το σώμα σου!!!»
Η συνειδητοποίηση αυτού, είναι πάντα επώδυνη και σ' αφήνει εξουθενωμένο…

Όμως σε αυτό το επαγγελματικό ταξίδι για καλή μου τύχη ταξίδευα μαζί με κάποιες από τις φίλες μου.

Συναντηθήκαμε λοιπόν οι 4 από τις 6 κολλητές κι ήταν ευκαιρία να χαρούμε η μια την άλλη και να τα πούμε.
Μετά τα «πρέπει» λοιπόν βρεθήκαμε στο Θησείο κι εκεί στην Αρχαία Αγορά, με θέα τον Παρθενώνα στον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης, ήπιαμε τα ουζάκια μας. Φάγαμε τα μεζεδάκια μας κι απολαύσαμε την ηλιόλουστη ημέρα.

Αγαπημένες μου!!!

Τώρα είμαι εδώ και πάλι μαζί τους.

Εδώ που αφήνω κάθε πρωί την καρδιά μου και την ξαναβρίσκω κάθε βράδυ…στα μάτια τους, στα γέλια τους, στα μικρά τους δαχτυλάκια που με τόση προσοχή την κρατούν….

    Καληνύχτα λοιπόν!!!
                                                                                                           Κατερίνα