Δευτέρα κι η εβδομάδα άρχισε με ένα γρήγορο ταξίδι στην Αθήνα. Το ξημέρωμα με βρήκε στον ουρανό…
Πάντα μου άρεσε να ταξιδεύω με το αεροπλάνο. Όλο αυτό είχε μια μαγεία για εμένα. Πάντοτε φρόντιζα να κάθομαι κοντά στο παράθυρο για να κοιτάζω έξω, να παρακολουθώ, να θαυμάζω!
Την πρώτη φορά που με έπιασε πανικός γυρνούσαμε από ένα επαγγελματικό ταξίδι στη Μαγιόρκα. Ήμασταν μαζί με τον Πανταζή, με την ευκαιρία ενός τόσο ωραίου προορισμού ενώ τον Άγγελο που ήταν τότε ενάμιση χρόνων, τον αφήσαμε στη γιαγιά.
Περάσαμε υπέροχα μα στο ταξίδι του γυρισμού κι ενώ ήμουν απόλυτα χαλαρή, είχαμε κάποιες ελαφριές αναταράξεις. Τίποτα ιδιαίτερο! Όμως τότε κυριολεκτικά με «χτύπησε» για πρώτη φορά. Ήταν απλά μια αίσθηση, ένα μούδιασμα. Μια συνειδητοποίηση ότι αν γινόταν κάτι…ο Αγγελάκος….
Ξαφνικά η ζωή μου απέκτησε ένα βάρος! Ήταν περισσότερο πολύτιμη από πριν! Γιατί τώρα πια στη ζωή μου είχε μερίδιο κι εκείνος….ο μικρός εκείνος άνθρωπος που είχε μείνει πίσω!!!
Ο Πανταζής είναι Αεροναυπηγός, οπότε τα αεροπλάνα είναι η αγάπη του και δεν συμμερίζεται τους φόβους μου κι αυτό είναι πολύ παρήγορο.
Τα ταξίδια με το αεροπλάνο είναι αναγκαία και δεν μπορώ πάντα να τα αποφεύγω. Ταξιδεύω συχνά , μόνη ή με τα παιδιά αλλά η αλήθεια είναι ότι τα ταξίδια με το αεροπλάνο τώρα πια έχουν γίνει για εμένα κάτι σαν…επικίνδυνες αποστολές.
Μπορώ να ελέγχω το φόβο μου, αλλά δεν μπορώ να τον διώξω.
Τώρα πια κάθομαι μόνο σε θέσεις διαδρόμου, δεν με ενδιαφέρει καθόλου να βλέπω έξω από το παράθυρο. Μόνο που αυτή τη φορά από λάθος βρέθηκα σε θέση παραθύρου. Έβγαλα λίγες φωτογραφίες για να ξορκίσω τους φόβους μου, που όμως αντί να μικρύνουν, μεγάλωσαν…
Σκέφτομαι το βράδυ που θα γυρίσω…
Τα γέλια, τις αγκαλιές, τα τρυφερά μουτράκια!
Όλοι αυτοί οι φόβοι θα φύγουν. Πάντα φεύγουν όταν είμαι μαζί τους…κι έρχονται πάλι όταν είμαι μακριά.
Διάβασα κάπου ότι, «Όταν γίνεσαι γονιός είναι σαν να αποφάσισες πως η καρδιά σου από τώρα και για πάντα, θα κυκλοφορεί έξω από το σώμα σου!!!»
Η συνειδητοποίηση αυτού, είναι πάντα επώδυνη και σ' αφήνει εξουθενωμένο…
Όμως σε αυτό το επαγγελματικό ταξίδι για καλή μου τύχη ταξίδευα μαζί με κάποιες από τις φίλες μου.
Συναντηθήκαμε λοιπόν οι 4 από τις 6 κολλητές κι ήταν ευκαιρία να χαρούμε η μια την άλλη και να τα πούμε.
Μετά τα «πρέπει» λοιπόν βρεθήκαμε στο Θησείο κι εκεί στην Αρχαία Αγορά, με θέα τον Παρθενώνα στον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης, ήπιαμε τα ουζάκια μας. Φάγαμε τα μεζεδάκια μας κι απολαύσαμε την ηλιόλουστη ημέρα.
Μετά τα «πρέπει» λοιπόν βρεθήκαμε στο Θησείο κι εκεί στην Αρχαία Αγορά, με θέα τον Παρθενώνα στον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης, ήπιαμε τα ουζάκια μας. Φάγαμε τα μεζεδάκια μας κι απολαύσαμε την ηλιόλουστη ημέρα.
Αγαπημένες μου!!!
Τώρα είμαι εδώ και πάλι μαζί τους.
Εδώ που αφήνω κάθε πρωί την καρδιά μου και την ξαναβρίσκω κάθε βράδυ…στα μάτια τους, στα γέλια τους, στα μικρά τους δαχτυλάκια που με τόση προσοχή την κρατούν….
Καληνύχτα λοιπόν!!!
Κατερίνα
Κατερίνα
you have lovely kids!
ΑπάντησηΔιαγραφήAnd thanks for the "translate" option at the top! Saved my life, haha.
Τι όμορφη παρέα...αυτό με το αεροπλάνο το έπαθα και εγώ...και με το αυτοκίνητο...και με ότι γενικότερα κάνω...πλέον σκέφτομαι τι θα γίνει αν...μάλλον δεν θέλω να το σκέφτομαι...Καλή σου μέρα!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήYou're fortunate to have such good friends. Your children look so happy!
ΑπάντησηΔιαγραφήThank you for visiting my blog.
-Karen
Α!Το παρεάκι μαζεύτηκε!Μυρωδια μιας αλλης εποχης στην οθόνη μου...Γλυκές καλημέρες για όλες..
ΑπάντησηΔιαγραφήΑχ αυτές οι φιλεναδίτσες... Εκεί στα ωραία που πήγατε και ήπιατε τα καφεδάκια σας, έχω κάτσει κι εγώ με το δικό μου τρελοπαρεάκι!! Είναι τέλεια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈχω την εντύπωση ότι σε λίγα χρόνια θα πηγαίνεις παντού με τα πόδια, πρόσεξε μην σκοντάψεις και πάθεις τίποτα αχαχαχα. Τρελοκομείο
χι χι είδες που σε βρήκα?
ΑπάντησηΔιαγραφήα! γιαυτό λοιπόν μας ζάλισες με τις φωτογραφίες, είχες τον πονηρό σκοπό σου...
γλυκούλα μου, το πάθος για τις φωτο βρήκε ωραία διέξοδο και έχω την ευκαιρία να μοιραστώ και εγώ τη θέα τους.
όσο για το υπόλοιπο της δευτέρας , ήταν τρέλλα! με το ζόρι κρατούσαμε τα μάτια μας το βράδυ γιατί τα λόγια ήταν ατελείωτα... φαγητά , τσάγια, πρωινό νεκταρούλας...μούρλια σου λέω.
ήταν σαν όαση στην έρημο του φόβου, του άγχους, της ανασφάλειας και της απέραντης αθλιότητας της Αθήνας.
μέχρι το επόμενο ταξίδι στην υπέροχα άθλια αθήνα, κρατώ τις εικόνες σου
φιλί πολύ μεγάλο
ωραίες οι φωτογραφίες που μοιράστηκες μαζί μας..μου αρέσει πολύ το blog σου.. είναι τρυφερό και γλυκό.. συνέχισε!<3
ΑπάντησηΔιαγραφήτι γλυκιά ανάρτηση! Σήμερα την διάβασα! Κι εγώ κάπως έτσι νιώθω όταν είμαι μακριά τους. Σκέφτομαι πως τα όνειρά μου να ταξιδέψω πολύ μακριά ίσως να μην πραγματοποιηθούν. (και για οικονομικούς πλέον λόγους)Καλά που πήγα Ταυλάνδη πριν γεννήσω! χαχα
ΑπάντησηΔιαγραφήΩραία ανάρτηση!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν το πιστεύω ότι γνωρίζεις τη Νεκταρία!!! Την ξέρω!!!
Πριν λίγο καιρό μου τοπε και κουφάθηκα! Να είστε πάντα αγαπημένες!! Φιλάκια!!