Ο πρώτος μου σκύλος….

Θυμάμαι ακριβώς την περίοδο που την πρωτοσυνάντησα. Ήταν Φλεβάρης του 1997. Ζούσα στη Θεσσαλονίκη.Μόνη.

Ο Πανταζάκος ήταν ακόμη το αγόρι μου και ήταν φαντάρος.

Οι  γονείς στην Γερμανία, η Fraulitsa σπούδαζε στην Κομοτηνή. Οι συγγενείς όλοι μακριά.

Ήταν μια περίοδος πολύ μοναχική. Δούλευα αμέτρητες ώρες. Σαββατοκύριακα, αργίες, Χριστούγεννα, Πάσχα…

Η  ζωή μου όλη ήταν η δουλειά. Δεν είχα χρόνο για τίποτε άλλο, για κανέναν άλλο. 

Όταν συμβαίνει αυτό οι άνθρωποι που υπήρχαν στην ζωή πιο πριν χάνονται… Σαφώς  και  χάθηκαν αφού εγώ ήμουν  «αλλού». 

Άφηνα τις σχέσεις μου δίχως ανατροφοδότησα κι έτσι απομακρύνθηκα από παλιούς μου φίλους…   ( ευτυχώς όχι για πάντα!!!)

Η δουλειά μου με ενθουσίαζε και τη λάτρευα, μα όταν δεν ήμουν εκεί… δεν ήξερα ποια ήμουν. Η δουλειά γέμιζε πολλά κενά, μα όχι όλα!

Δεν είχα χρόνο να κάνω τίποτε από όσα αγαπούσα….βασικά δεν ήξερα καν  τι αγαπούσα!!

Θυμάμαι πως ένιωθα ερημιά… αυτή είναι η σωστή λέξη ερημιά.

Τις σπάνιες Κυριακές που δεν ήμουν στη δουλειά, έβγαινα μόνη βόλτες στην παραλία και περπατούσα…σκεφτόμουν, θυμόμουν, άδειαζα το μυαλό μου…

Δύσκολη περίοδος!! Η δουλειά είχε γίνει μια δίνη που με ρουφούσε…(κι αυτό κράτησε πολλά πολλά πολλά χρόνια).

Την ημέρα εκείνη την θυμάμαι έντονα. 

9  Φεβρουαρίου 1997. Μια ημέρα κρύα αλλά ηλιόλουστη. Φωτεινή… Θυμάμαι  πως περπατούσα στην παραλία και είδα από μακριά ένα χαριτωμένο κουτάβι να παίζει με κάποια παιδάκια. Ωραία εικόνα.

Πέρασα από μπροστά τους και είδα το κουταβάκι, μικρούλι ,γκριζωπό να χοροπηδάει και τα παιδιά να το χαϊδεύουν, να το αγκαλιάζουν…

Προσπέρασα…

Μετά από περίπου μία ώρα γυρνούσα πίσω αργά και νωχελικά. Ο ήλιος με είχε χτυπήσει και πήγαινα σπίτι για ξεκούραση και φαγητό…ήταν  η περίοδος που τρεφόμουν μόνο με Goody’s…

Στην επιστροφή λοιπόν συνάντησα ξανά το μικρό σκυλάκι. Μόνο του. Τριγυρνούσε ανάμεσα στους περαστικούς χοροπηδώντας…Ξαφνιάστηκα τόσο! Ήμουν σίγουρη πριν ότι αυτό το κουτάβι είχε οικογένεια, δεν φαντάστηκα ότι ήταν «αδέσποτο»…

Άρχισα να ψάχνω δεξιά, αριστερά την οικογένεια του, το αφεντικό του, κάποιον.

Γρήγορα αντιλήφθηκα, πως δεν υπήρχε κανείς! Ήταν μόνο του...

Ένιωθα απόγνωση…Κάθησα  σε ένα παγκάκι δίπλα και ήρθε στα πόδια μου. Άρχισα να το χαιδεύω…Κι εκείνο μου έκανε κάτι  χαρές κάτι τσαλίμια…Ξετρελάθηκα!!

Κάποια στιγμή έπρεπε να φύγω, με βαριά καρδιά, σηκώθηκα κι άρχισα να περπατάω…με ακολούθησε. Δεν ήξερα τι να κάνω και από το μυαλό μου περνούσαν χίλιες σκέψεις. Τι να κάνω, τι να κάνω, τι να κάνω;

Το μικρό με ακολουθούσε κανονικά. Έφτασα σπίτι κι εκεί αποφάσισα ότι θα μείνει σήμερα μαζί και αύριο θα το πάρω μαζί μου στη δουλειά και θα το πάρει κάποιος εκεί! Η σκέψη αυτή με ανακούφησε…Στη  δουλειά υπήρχαν πολλοί άνθρωποι και είχε και μεγάλη αυλή, με μεγάλο κήπο…το  πολύ πολύ να έμενε εκεί.

Θυμάμαι εκείνο το πρώτο βράδυ. Διαπίστωσα  ότι ήταν κορίτσι, αλλά δεν σκέφτηκα να της δώσω  όνομα, γιατί δεν θα την κρατούσα εγώ!!

Έφαγε λαίμαργα το σουβλάκι που της αγόρασα και μετά λέρωσε μέσα στο σπίτι…Την  μάλωσα και με μάλωσε κι εκείνη.(πολύ τσαούσα….)

Την επόμενη ημέρα στη δουλειά, όλοι ενθουσιάστηκαν μαζί της. Δεν μπορούσε κανείς να την πάρει μαζί του κι έτσι αποφασίσαμε να μείνει εκεί (στη δουλειά)μιας και είχε πολύ χώρο και θα ήταν και χαρούμενη σε μια τόσο μεγάλη αυλή. Θα ήταν πάντα με ανθρώπους αφού  στο χώρο εργασίας μου είχε κόσμο μέρα νύχτα και άρα είχα βρει…την  τέλεια λύση!!

Έφυγα το απόγευμα και γύρισα σπίτι με βαριά καρδιά.Την  ώρα που έφευγα εκείνη έτρεχε πίσω μου και προσπαθούσε να πει στο αμάξι….

Την επόμενη ημέρα με το που έφτασα στη δουλειά, με ενημέρωσαν ότι το σκυλάκι  είχε χαθεί. Προφανώς  έφυγε, αμέσως αφού έφυγα κι εγώ.

Η καρδιά μου βούλιαξε…. Με βαριά βήματα πήγα προς το γραφείο μου κι όταν τράβηξα την καρέκλα….ΕΚΠΛΗΞΗ!!!

Είχε μείνει όλο το βράδυ εκεί. Κουλουριασμένη στα πόδια της καρέκλας μου…Εκείνη είχε πάρει την απόφαση της …ήμουν δική της.

Κι έτσι μπήκε στη ζωή μου αυτή η μικρή σουρλουλού, ξεμυαλίστρα…. Η  Σπίθα μου!!! Έτσι την ονόμασα και της ταίριαζε απόλυτα γιατί ήταν σπίθα κανονική. Σπίρτο. Γρήγορη, ατίθαση, πανέξυπνη!

Ζήσαμε μαζί έναν υπέροχο μήνα. Πήγαμε στον κτηνίατρο και αγόρασα για εκείνη το σύμπαν. Είχε τα λουράκια της, τα παιχνίδια της το χαλάκι της. Της είχα κρεμάσει κι ένα υπέροχο κόκκινο mourano με ένα πράσινο δεντράκι πάνω…Μου πήρε την καρδιά…μου αναστάτωσε τη ζωή…Με γέμισε με ζωντάνια!!

Πραγματική Σπίθα. Ζημιάρα, πανέξυπνη, φωνακλού, ψεύτρα…

Οι βόλτες στην παραλία δεν ήταν πια μοναχικές, είχα παρέα..και τι παρέα! Δεν περνούσε άνθρωπος χωρίς να μου μιλήσει, χωρίς να σταματήσει για να την χαιδέψει…Γίναμε αυτοκόλητες.Το  άθλιο διαμέρισμα κλουβί, στο οποίο ζούσα, είχε αποκτήσει χρώμα και ζωή!!

Δεν είναι τυχαίο πότε μπαίνει κάτι νέο στη ζωή μας, ούτε πότε βγαίνει ή γιατί….

Η Σπίθα βγήκε από τη ζωή μου έτσι απροσδόκητα όπως μπήκε…

10 Μαρτίου, Καθαρά  Δευτέρα και εγώ δούλευα…(όπως πάντα).Στεκόμουν στο περίπτερο μπροστά στο σπίτι μου και περίμενα την συνάδελφο που θα ερχόταν να με πάρει.

Η Σπίθα ήταν μαζί μου στο πεζοδρόμιο. Τριγυρνούσε, χαζολογούσε και εγώ την  καμάρωνα…

Ήρθε το αμάξι και γύρισα για μια στιγμή το κεφάλι μου. Χαιρέτησα το συνάδελφο και άνοιξα την πόρτα. Βασιλίσσης Όλγας, ένας δρόμος πολυσύχναστος, ένα αμάξι σταμάτησε πίσω μας κι έφυγε σε λίγα δευτερόλεπτα.

Η Σπίθα είχε εξαφανιστεί. Έτσι απλά, σαν να άνοιξε η γη και να την κατάπιε. Μείναμε εκεί για ώρα ψάχνοντας…μέχρι  που ο περιπτεράς μου είπε την πήρε κάποιος από το αμάξι που είχε σταματήσει πίσω μας την ώρα που ήρθε ο συνάδελφος.

«Ήταν χωρίς λουρί», μου είπε «και θα το πέρασε για αδέσποτο!!»

Έκλαιγα για μέρες. Την έψαξα παντού. Έβαλα αγγελίες όπου μπορεί κανείς να φανταστεί. Κάθε βράδυ μετά τη δουλειά, έπαιρνα το λουράκι της και τριγυρνούσα στους δρόμους φωνάζοντας την…Αστείο!! .

Είχε χαθεί για πάντα!!!

Θυμάμαι την ερημιά μου να γίνετε πελώρια και να με σκεπάζει…Ηταν  τόσο δύσκολα που ακόμη το σκέφτομαι με πόνο. Είναι δύσκολο να το κατανοήσει όλο αυτό ένας άνθρωπος που ποτέ δεν είχε ένα ζωάκι για συντροφιά! Συχνά οι άνθρωποι γίνονται σκληροί με κάτι που δεν καταλαβαίνουν. Έτσι  κι εγώ δεν μιλούσα πολύ για την απώλεια της Σπίθας…άλλωστε  ήταν απλά ένας σκύλος που είχα μόνο για λίγες εβδομάδες!!!

Όμως για εμένα η Σπίθα ήταν πολύ περισσότερα από αυτό!!

Δεν θα την ξεχάσω ποτέ. Δεν μπορώ ακόμη και τώρα να την θυμηθώ χωρίς να πονέσω ή να χαμογελάσω!!

Χωρίς να σκεφτώ πως θα ήταν η ζωή μας μαζί. Το πώς την έχασα ακόμη με στοιχειώνει. Κάποιος φίλος μου είπε πως, το ότι την είχα χωρίς λουράκι ήταν σαν να άφηνα ένα δίχρονο παιδί  μόνο του στο δρόμο. Ήμουν  "ανεύθυνη" μου είπε… Με πόνεσε πολύ, γιατί είχε δίκιο!!!

Την έχασα…

Έχουν περάσει χρόνια και  η Σπίθα, το Σπιθούρι μου, ίσως και να έχει πεθάνει. Ελπίζω να είχε μια υπέροχη ζωή κι εκείνοι που την πήραν να την φρόντισαν, να την πρόσεχαν, να την αγάπησαν όσο την αγάπησα και εγώ και περισσότερο!!!

Συχνά σκέφτομαι…γιατί  μπήκε εκείνο το πανέξυπνο μουτράκι στη ζωή μου… Γιατί έπρεπε να την συναντήσω αφού θα κρατούσε τόσο λίγο… Γιατί έπρεπε να το ζήσω όλο αυτό κι ύστερα ξαφνικά κι απροσδόκητα να  το χάσω .

 Δεν ξέρω στ' αλήθεια. Ίσως για να με βοηθήσει να πάρω αποφάσεις για εμένα, ίσως για να αλλάξω ρότα και να δω διαφορετικά όλα όσα έπρεπε να αλλάξω τότε…

Ίσως αυτά, ίσως κι άλλα. Πραγματικά δεν ξέρω.

Μόνο ξέρω πως η Σπίθα, άνοιξε ένα πορτάκι στη ζωή μου, μια τόσο δα μικρή χαραμάδα για να χωρέσει να περάσει, μια κανελί μπαλίτσα….Ο Νάντο!! 

Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία…

                                                                           Κατερίνα