Γεννέθλια στον κήπο.....Το αγόρι έγινε 40!

Ουσιαστικά οι γιορτινές στιγμές των γενεθλίων αρχίζουν από την στιγμή που αρχίζουν και οι προετοιμασίες.
Οπότε τα γενέθλια του αγοριού που είναι άντρας μου, αρχίζουν με την ολοκλήρωση της τούρτας του μια ημέρα πριν τη μεγάλη μέρα...
Μια τούρτα έτσι όπως την αγαπά εκείνος. Σοκολατένια μέχρι  εκεί που δεν πάει.

Την επόμενη ημέρα όλα ήταν έτοιμα. Ο κήπος γιορτινός και όλα ήρεμα με την χλομάδα του Φθινοπώρου τριγύρω, με τα πεσμένα φύλλα να στροβιλίζουν πέφτοντας στη γη, με τα βαριά γκρίζα σύννεφα να έχουν στρογγυλοκαθίσει πάνω από τα κεφάλια μας...

Όμως εμείς είχαμε πάρει την απόφαση να το γιορτάσουμε, στην αυλή.
Ανάψαμε το μαγκάλι και δεν μας ένοιαζε  η φθινοπωρινή ψύχρα.

Ο άντρας του σπιτιού έγινε 40 και είναι αυτό χαρά μεγάλη!! Όι κολλητοί του αγοριού μου, γνωστοί από την Ανδροπαρέα, είναι οι επίτιμοι καλεσμένοι μαζί με τα αδέρφια μας και ο Πανταζής μέρες τώρα ζει σε μια γλυκιά αναμονή...

Ο ψήστης έτοιμος στη γωνιά του και οι φίλοι άρχισαν να καταφθάνουν. 

Σιγά σιγά, στρώθηκε ένα ωραίο ομαδικό τραπέζι. Οικεία πρόσωπα, αγαπημένες γεύσεις....

παιδιά που τρέχουν και γελούν ευτυχισμένα.

Τι ευλογία να είσαι με ανθρώπους που σε δέχονται όπως είσαι. Που νιώθεις άνετα, να είσαι άσχημος, θλιβερός, θυμωμένος και να είναι αυτό απόλυτα αποδεκτό. Που μπορείς να λες ανοησίες ή να φέρεσαι παράξενα, χωρίς αυτό να είναι πρόβλημα για εκείνους. Μαζευόμαστε στα ωραία και περνάμε καλά, αλλά και στα άσχημα μπορούμε να  αντέχουμε ο ένας τον άλλο...
Τίποτε ανάμεσα μας δεν είναι παραξενιά...απλά ιδιαιτερότητα.

Γνωριζόμαστε τώρα πια τόσα πολλά χρόνια, που δεν υπάρχουν δυσάρεστες εκπλήξεις, μόνο ευχάριστες...

Έχουμε ζήσει μαζί χαρές  και στενοχώριες, αλλαγές...έχουμε χορέψει στους γάμους μας, έχουμε κλάψει στις γεννήσεις των παιδιών μας...
Μαζί τους, με τους ανθρώπους που μας αγαπούν, τους ανθρώπους που αγαπάμε....

Τα παιδιά έπαιξαν τόσο πολύ που ήταν χαρά να τα κοιτάζεις...

Στην παρέα υπήρχε μια και μοναδική κυρία. Η Νατάσα, παρέα με την κούκλα της την Σοφία και βέβαια μονοπώλησε το ενδιαφέρον.

Όμως αυτός που μονοπώλησε το ενδιαφέρον της Νατάσας ήταν ο Γιώργος....τι τρεχαλητά, τι τσαλίμια, τι καραγκιοζιλίκια!!  Στο τέλος την κέρδισε...

 Η τούρτα έτυχε θερμής υποδοχής και κατασπαράχθηκε με ενθουσιασμό....Τα κεράκια 40 μετρημένα και ο Πανταζής τα έσβησε με τη μία....Ένα δυνατό φύσημα και πάμε για άλλα αγόρι μου!!!
Όταν είσαι γονιός ξέρεις πως από δω και πέρα στα γενέθλια σου το πρώτο σβήσιμο είναι δικό σου και μετά ακολουθούν κι άλλα που θα πρωταγωνιστούν τα καμάρια σου! Έτσι τα κεράκια ξανάναψαν για να τα σβήσουν τα παιδιά.

Ο Γιώργος μέσα στον ενθουσιασμό του έφτυσε την τούρτα...το φτυμένο κομμάτι ήταν του μπαμπά....Το κέρδισε!!

Εδώ ο γιος της αδερφής του Πανταζή κάνει μαμουνιά....ξέρετε αυτή την γνωστή που όλοι θέλουμε να κάνουμε μόλις βλέπουμε τούρτα αλλά ποτέ δεν τολμάμε...γιατί δεν "πρέπει"!
Πρέπει δεν πρέπει το ζουζούνι την ευχαριστήθηκε την...παρανομία. 

Η τούρτα μπορεί να μην άρεσε σε εμένα αλλά, τελικά την φάγανε όλοι και άρεσε πολύ στους υπόλοιπους. Ο Γιωργάκος μου  δε, την τίμησε δις...

Τα  πιο μικρά παιδιά κουράστηκαν και ξάπλωσαν όλα μαζί, στα ζεστά  για να δουν το Πολικό Εξπρές.
Όλοι στα κόκκινα μαξιλάρια κι η Νατάσα στη ροζ καρδιά.... τσ τσ Κορίτσια! 

Το φως άρχισε να χάνεται και αυτή είναι πάντα η ωραιότερη στιγμή στις γιορτές...Η ώρα που έχουν τελειώσει τα διεκπεραιωτικά, φαγητά, τούρτες, παιδιά κι αρχίζουν τα ωραία.... 

Η φωτιά  στο μαγκάλι δημιούργησε μια εστία...Μια πελώρια έλξη! Μια αίσθηση εξαγνισμού και κάθαρσης. Μαζευτήκαμε γύρω της κι άρχισε το πάρτι.
Βγήκαν τα ποτά, άρχισαν οι ιστορίες από τα παλιά,"θυμήσου αυτό" ή " πες μας τα άλλο". Βγήκαν οι αναμνηστικές φωτογραφίες από τα συρτάρια και μέσα από τις εικόνες ξεπήδησαν  όλα τα ξεχασμένα γέλια και συναισθήματα... Βγήκαν  τα λόγια που κρύβουν μέσα τους....τον κόσμο όλο!

Μετά έγινε αυτό που γίνεται πάντα...βγήκε η βλακεία.
Οι αμπελοφιλοσοφίες όλων μας και οι λεπτομερείς περιγραφές  του Βάκη, μας άφησαν "ρέστους" κι  ο  φίλος μας ο Πάνος πήρε το κλαρινέτο του γιου μας  κι άρχισε να μας βασανίζει τα αυτιά.
Ο Γιάννης καλοδέχτηκε αυτά τα φριχτά ακούσματα με ενθουσιασμό κι άρχισε να χορεύει, ενώ ο Άλκης βρήκε την στιγμή εκείνη ακριβώς, για  να τσακίσει την υπόλοιπη σοκολατόπιτα.... Γενικά σε αυτή την παρέα πρέπει να νιώθεις απόλυτα ενσωματωμένος όταν βγαίνει η βλακεία. Αλλιώς εκεί ακριβώς είναι που θα νιώσεις ξένο σώμα... Κάποτε το είχα νιώσει κι εγώ αυτό...πάνε χρόνια.Τώρα πια αυτοί οι τρελάρες είναι οικογένεια!

Κι έτσι απλά, με την μυρωδιά του καμένου ξύλου και τη γεύση ενός καλού παλιού καπνισμένου κρασιού έκλεισε τα ξημερώματα η γιορτή του αγοριού μου που έγινε πια 40!
Έκανε το πέρασμα ακριβώς όπως το ονειρευόταν και το σχεδίαζε...παρέα με όλους εμάς που τον λατρεύουμε και  με τα αγόρια που μεγάλωσε.
Με αυτούς που ξέρουν τα βαθειά μυστικά του, με αυτούς που τον έχουν δει όπως ελάχιστοι...
Κι εκείνοι εκεί, δίπλα στο πέρασμα του φίλου τους σε μια νέα δεκαετία. Να πίνουν στην υγεία του και στα χρόνια που θά'ρθουν. Να' ναι χρόνια χαράς και ακόμη μεγαλήτερης δημιουργίας και να τους βρουν μαζί...αχώριστους, αμετανόητους λάτρεις της παιδικής αφέλειας και της ανοησίας!!!

Ο νιόπαντρος έλειπε και θα του το συγχωρέσουμε γιατί υπήρχε λόγος σοβαρός, όμως η απουσία του έντονη...
Μας  έλειψες φίλε!

Βρωμόπαιδα....ευχαριστώ που κάνετε το αγόρι μου ευτυχισμένο!!! Πάμε για άλλα τώρα και συνεχίζουμε...

Χρόνια Πολλά στον Πα μου!!!
                                                                                                                                       Κατερίνα


Υ.Γ. Τα τσίπουρα ήταν μια ευγενική προσφορά της Τ + Β & Σία