Η μέρα η σημερινή ήταν συνέχεια της προηγούμενης (τι πρωτότυπο) όπου για κάποιο λόγο ταλαιπωρήθηκα και το σώμα μου με ενημέρωσε ότι χρειάζεται ξεκούραση.
Φριχτός πονοκέφαλος, ο λαιμός τραχύς και πονεμένος και όλα τα κόκαλα να πονούν. Αποφάσισα να μην πάω στη δουλειά (τί προνόμιο), να μείνω σπίτι και να κάνω κάτι το αδιανόητο. Να μην κάνω τίποτε...
Τα παιδιά έφυγαν για το σχολείο, ο Πανταζής στη δουλειά και εγώ μετά τον πρωινό αποχαιρετισμό ξανάπεσα στο κρεβάτι...
Ξύπνησα μετά από ώρα, πολύ πιο ξεκούραστη αλλά για να μπορέσω να σταθώ έπρεπε να πάρω να αντιπυρετικό μου...
Όταν άρχισε η δράση του κι ένιωσα καλύτερα τριγύρισα από δω κι από 'κεί και χαμογέλασα στον όμορφο Ιβίσκο μου, το πρώτο λουλούδι που αγόρασα στη ζωή μου!!
Άνοιξη του 1997, για το μεγάλο μου μπαλκόνι στη οδό Μαρτίου... Ο κατακόκκινος Ιβίσκος τράβηξε την προσοχή μου και τον αγόρασα από τη Λαϊκή και δεν ήξερα ούτε τι όνομα έχει.Απλά τον λάτρεψα για το χρώμα του.
Περάσαμε μαζί τέσσερις μετακομίσεις και 14 Χειμώνες κι εκείνος κάθε καλοκαίρι επιμένει να ανθίζει!!! Σε όποιο μπαλκόνι, σε όποια γλάστρα, σε όποια άκρη κι αν τον βάλω εκείνος θα με αποζημιώσει...
Μετά έκανα κάτι δύο φορές αδιανόητο, δεν ασχολήθηκα με τη δουλειά, δεν ενημερώθηκα για την επικαιρότητα, ούτε για τα θέματα που με "καίνε" κι άρχισα να παίρνω σοβαρές αποφάσεις στη ζωή μου όπως....Τι χρώμα να διαλέξω;
Τον απογευματινό μου καφέ τον ήπια στο σπίτι της Fraulitsa, με τα παιδιά, να μας παίρνουν τα μυαλά με τις φωνές τους.
 |
| Τρώγοντας κρουασάν σοκολάτας. Στο δωμάτιο του Φαιδωνήήηηη |
 |
| Τα δυο μικρά μας... |
Τάισα τον μικρότερο μου ανιψιό που είναι τόσο όμορφος που θέλεις να κλαις από χαρά όταν τον κοιτάζεις...
Και την ώρα που αργότερα κοίταζα τις φωτογραφίες, με όλα αυτά τα χαρούμενα μουτράκια, με τα ήρεμα χαμόγελα των παιδιών μας, σκέφτηκα το βιβλίο που διαβάζω, "Πήτερ Πάν ή Το θλιμμένο παιδί" της Kathleen Kelley-Laine.
Μου το χάρισε η Ολγούλα, η αγαπημένη μου φίλη πριν δύο χρόνια.
Είναι βιβλίο δύσκολο συναισθηματικά και γι' αυτό άργησα να το αρχίσω...
Τώρα είναι μαζί μου παντού.Το κουβαλάω στην τσάντα μου και κάθε φορά που ψάχνω κάτι μέσα της, το αγγίζω κι είναι σαν να ακουμπώ την μνήμη του θλιμμένου παιδιού.Τα βράδια είναι στο κομοδίνο μου το διαβάζω, κρατώ σημειώσεις , συγκινούμαι, κλαίω.
Στην δουλειά βρίσκετε πάντα στο γραφείο μου μισάνοιχτο δίπλα σε όλα αυτά που πρέπει να γίνουν.Με αυτό ανοίγω τη μέρα μου, με αυτό την κλείνω...Με το θλιμμένο παιδί!
Έχω γνωρίσει πολλούς ανθρώπους στη ζωή μου που υπήρξαν θλιμμένα παιδιά.
Ήμουν κι εγώ ένα θλιμμένο παιδί κάποτε κι ίσως γι' αυτό η σκέψη τους με καθηλώνει. Δεν μπορώ να ακούσω μια ιστορία θλιμμένου παιδιού χωρίς να φανταστώ τα μάτια των παιδιών μου.
Το βιβλίο αυτό είναι σαν να έχει ξεκλειδώσει μια πόρτα μέσα μου και κάθε φορά που το πιάνω στα χέρια μου η πόρτα ανοίγει...
Έχει μεγάλη επιστημονική αξία για εμένα καθώς η συγγραφέας είναι Ψυχαναλύτρια και η προσέγγιση της είναι ξεκάθαρη και βαθιά.
Ένα βιβλίο που μιλά για την χαμένη παιδικότητα...απλό, θλιμμένο, συγκινητικό και φωτεινό σαν μια Φθινοπωρινή ημέρα, όπως γράφει στο οπισθόφυλλο.
Η υπέροχη ιστορία του Πήτερ Παν, ενός παιδιού χωρίς μαμά, χωρίς σκιά, που έμεινε για πάντα παιδί στην χώρα των χαμένων παιδιών!! Ενα παιδί που μπορεί και πετά, γιατί: "όταν ένα παιδί ζήσει πρόωρα μεγάλες τραγωδιες χάνει το βάρος του....έτσι αναγνωρίζει κανείς ένα θλιμμένο παιδί από την μεγάλη του ελαφρότητα."
"Όταν ένα θλιμμένο παιδί νιώθει λίγο χαμένο, αρκεί να του πεις πόσο καταπληκτικό, πόσο απαραίτητο είναι (να του ξανακολλήσεις τη σκιά του) για να ξαναβρεί αμέσως τη ζωντάνια του."
Λέξεις απλές, συγκλονιστικές. Σκέφτομαι όλοι αυτοί οι χαμένοι άνθρωποι που κατά καιρούς συναντάμε μπορεί και να υπήρξαν θλιμμένα παιδιά που δεν βρέθηκε ποτέ κανείς να, μπει στον κόπο, να...τα βοηθήσει να"κολλήσουν τη σκιά τους". Άνθρωποι χωρίς σκιές...μα σκιές οι ίδιοι!
Όλα αυτά τα χαμένα χαμόγελα, οι χαμένες αγκαλιές, τα χαμένα μπράβο!
Η καθημερινότητα μας βάζει τρικλοποδιές. Η ζωή μας δοκιμάζει καθημερινά...και ξεχνάμε.
Το ίδιο συμβαίνει σε όλους...συμβαίνει και σε εμένα...Μα την ώρα που ξεχνάω εκείνους τους μικρούς μου ανθρώπους, ξεχνάω εμένα και το θλιμμένο παιδί μέσα μου χάνει ξανά τη σκιά του, την υπόσταση του, την διαβεβαίωση της ίδιας μου της ύπαρξης...
Ποτέ μια αγκαλιά δεν είναι αρκετή, ποτέ δεν χορταίνει αγάπη ο άνθρωπος, ποτέ μια πληγή δεν κλείνει αν δεν την φροντίσεις.
Οι δικές μου πληγές γιάνουν με την μητρότητα. Η προσπάθεια μου να είμαι καλή μαμά για εκείνους, δίνει βαρύτητα στο θλιμμένο παιδί μέσα μου και αποκτά σκιά...
Το αν θα αποκτήσουν εκείνοι την δική τους σκιά....θα φανεί κι ελπίζω μια ημέρα να μου το φανερώσουν....αν όχι εκείνοι τότε, ο ήλιος που θα πέφτει πάνω τους για να μου δείχνει το σημάδι τους στους λευκούς τοίχους!!
Κατερίνα
Υ.Γ. Σκέφτομαι: Κατερίνα, αν αύριο σου δοθεί η ευκαιρία να "κολλήσεις" τη σκιά ενός ανθρώπου, έστω για λίγο...μην διστάσεις...κάνε το!
Τα δάχτυλα των ποδιών μου εξακολουθούν να έχουν δύο χρώματα...Καληνύχτα!!
18 σχόλια:
Καλημερουδια Κατερινακι!!!
Καλα εκανες και πηρες αδεια απο σενα και ξεκουραστηκες..μια χαρουλα περασες..
Η περιγραφη του βιβλιου μου αρεσε και με συγκινησε μπορω να πω ειδικα οταν εγραψες οτι δεν μπορεις να ακουσεις καπποια ιστορια θλιμμενου παιδιου χωρις να φανταστεις τα ματια των παιδιων σου..
Οσο για το χρωμα των νυχιων σου μου αρεσει αφησε τα ως εχουν..
Να εχεις μια υπεροχη μερα και ενα φανταστικο και δημιουργικο Σ/Κ με την ομορφη οικογενεια σου,πολλα φιλια!!!
Κατερίνακι καλημέρα σου εύχομαι..χαίρομαι τόσο όταν διαβάζω νέα σου..και είμαι διπλά χαρούμενη που διαπιστώνω οτι υπάρχουν γύρω μας -ακόμα- άνθρωποι με Α κεφαλαίο,που έχουν ξεφύγει λίγο απο τον μικρόκοσμό τους ,ανοίγουν τα φτερά τους και πετάνε μακριά, κυνηγώντας τα όνειρά τους..Αν και δεν έχουμε συναντηθεί ποτέ- και ίσως να μην το πραγματοποιήσουμε- να ξέρεις οτι σε έχω πάντα στην καρδιά μου..γιατί έχεις μιλήσει σε αυτήν..να είσαι πάντα έτσι όπως τώρα..γλυκειά και τρυφερή και να μην αφήσεις το παιδί που έχεις μέσα σου, να χαθεί ΠΟΤΕ!! σε φιλώ<3
Λάθος timing! Το βράδυ έπρεπε να μπω κι όχι με τον ήλιο τον πρωινό για να διαβάσω την ατμοσφαιρίκή ανάρτηση σου! Μαρτίου έμενα κι εγώ! Σε ένα γλυκύτατο ρετιρέ του 5ου μπαλκόνι με σπίτι το λέμε! Πέρναμε λουλούδια από την ίδια λαϊκή φιλενάδα! Θα συγγενέψουμε στο τέλος εμείς...χεχε! Φιλιά!
Παίρναμε εννούσα...
"Εννοούσα"...κατάλαβες τώρα...με ενοχλούν τα λάθη κεκτημένης ταχύτητας αλλά δεν προλαβαινω τη σκέψη μου...ουφ!
Εύχομαι το κάθε θλιμμένο παιδί να αποκτήσει μια μεγάλη σκιά που να του δροσίζει την καμμένη του καρδιά... να το γιατρέψει... Να'σαι καλά! Σε φιλώ!
Υ.Γ. Προτιμώ το καφέ χρωματάκι!
ΓΕΙΑ ΣΟΥ ΚΑΤΕΡΙΝΑ!!!!!!!
ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ ΣΑΝ ΜΑΜΑ ΚΑΙ ΠΙΟ ΜΕΓΑΛΗ ΑΠΟ ΣΕΝΑ , ΕΙΠΑ ΝΑ ΣΕ ΜΑΛΩΣΩ!!!!!!!!
ΜΕ ΠΥΡΕΤΟ ΚΑΙ ΞΥΠΟΛΗΤΗ ΣΤΑ ΠΛΑΚΑΚΙΑ;;;;;;;;;;;;;;;;
ΑΛΛΑ ΜΕΤΑ ΜΕ ΚΑΘΗΛΩΣΕ Ο ΠΗΤΕΡ ΠΑΝ ΚΑΙ ΤΟ ΘΛΙΜΜΕΝΟ ΠΑΙΔΙ!!!
ΑΓΓΙΞΕΣ ΧΟΡΔΕΣ!!!!!!!!
ΘΑ ΤΟ ΠΑΡΩ ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΩ ΚΑΙ ΙΣΩΣ ΒΡΩ ΔΙΚΑ ΜΟΥ ΚΟΜΜΑΤΙΑ ΜΕΣΑ!!!!
ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΑ ΓΕΙΤΟΝΙΣΑ, ΜΕΝΩ ΚΟΝΤΑ ΣΤΗΝ ΜΑΡΤΙΟΥ!!!!!!!!
ΚΑΛΟ ΒΡΑΔΥ!!!!!!!!!!!!
Γι΄αυτό παλεύουμε όλοι. Για να δώσουμε στα παιδιά μας τη δύναμη να κάνουν τα βήματα τους και να ξεφύγουν από κάθε άλλη σκιά που μπορεί να τους κρύβει.
Πως τα καταφέρατε και κάνατε τέτοια αγοροπαρέα εσείς;;!!
Δέσποινα
Κατερίνα μου, σχετικά με το σχόλιο που μου άφησες σου απαντώ πως την καρδιά και το ελατάκι τα έφτιαξα από πηλό ενώ την πεταλούδα και τα φύλλα τα έφτιαξα με καλλιτεχνικό γύψο ,τον οποίο έριξα σε καλούπια. Φιλάκια! Καληνύχτα!
Σας ευχαριστώ για τις γλυκές καλημέρες και τα υπέροχα σχόλια...Μαμά Ρένα με συγκινείς!!
Και επισήμως φίλη σου!Αχ,Χ....κώσταινα (λίγο παλαιακή προσφώνηση,αλλά συμπαθητική,εμπεριέχει την μάνα,την τροφό...),το κείμενο σου είναι βαθιά συναισθηματικό και τόσο αληθινό που "τρέχουν από τα μάτια μου θάλασσες και πελάγη",που λέει και ο Παντελής Θαλασσινός.Εγώ το κουβαλώ συνέχεια αυτό το θλιμμένο παιδί...,τριάντα χρόνια τώρα και δεν με αφήνει να ζήσω την ζωή μου ως ευτυχισμένος ενήλικας.Για αυτό θα το αφήσω να γκρινιαξει,να κανει αταξίες χωρίς να το μαλώσω,χωρίς το φόβο οτι φταίει για όλα,να πιστέψει τις καλές κουβέντες όταν τις ακούει,να μην νιώθει τύψεις για τα χάδια που ζητάει,έτσι ώστε να χορτάσει λίγο και να πάρει "βάρος"!Μ΄αρεσει να περιδιαβαίνω στην σελίδα σου,που μυρίζει μπισκότα και εξοχή.Θαυμάζω την δημιουργικότητά σου και του Πανταζή και αποτελείς αφορμή να αρχίσω να σκαλίζω τα κουτιά με τα υφάσματα,τις χάντρες,τις μπογιές...και να σκέφτομαι δειλά δειλά να κατασκευάσω και εγώ,να φτιάχνω στο μυαλό μου το προσχέδιο,ξεκινώντας από μη χρηστικές βλακειούλες,με την ελπίδα να καλλιτεχνήσω κάποια στιγμή!xxxxoooooxxxx
Αγαπημένο μου Ξενάκι το μήνυμα σου με συγκίνησε βαθιά γιατί η σκέψη μου να γράψω γι'αυτο το βιβλίο άρχισε μόλις έκλεισα το ακουστικό μετά από την τηλεφωνική μας συνομιλία! Σε θυμάμαι στα χρόνια που περάσαμε μαζί και έχω στο νου μου στιγμές ζόρικες...Εγώ απέκτησα πια σκιά κι εύχομαι μια μέρα να χάσεις την "ελαφρότητα" και να βρεις κι εσύ τη "σκιά" σου.
Χαίρομαι που άρχισες να σκαλίζεις τα κουτάκια σου άλλωστε ανάμεσα μας εσύ ήσουν ο καλλιτέχνης!! Χαίρομαι που θα τα λέμε, έστω και μέσω μπλόγκ! Σε ευχαριστώ γλυκούλα μου για τα ζεστά σου λόγια θα ήταν τέλεια να είμασταν πιο κοντά και να τα λέγαμε πίνοντας ζεστό καφεδάκι....Ελα!!!
Kατερίνα μου, οι αναρτήσεις σου είναι τόσο ενδιαφέρουσες και δεν χορταίνει κανείς να τις διαβάζει!!
Ο ιβίσκος πάντως αποδεικνύεται πιστός σου φίλος!!
Όσο για το βιβλίο σκέφτομαι να το αγοράσω με την πρώτη ευκαιρία!Μακάρι να νιώθουμε αμέσως πότε οι άνθρωποι μας χάνουν την σκιά τους και να παρεμβαίνουμε διακριτικά!!!
Σ' ευχαριστώ πολύ πολύ για τα γλυκά σου λόγια!! Αν σου άρεσε εκείνο το κολιέ με το τριανταφυλλάκι μπορώ να σου το στείλω. Δεν μου είναι κόπος.Το αξίζεις!!!
Τώρα εγώ κάτι πρέπει να γράψω.
Ξεροκαταπίνωντας θα σταθώ στο εξής:
"
Η προσπάθεια μου να είμαι καλή μαμά για εκείνους, δίνει βαρύτητα στο θλιμμένο παιδί μέσα μου και αποκτά σκιά..."
Και να προσπαθείς Κατερίνα μου..να προσπαθείς κάθε μέρα και κάποια στιγμή η σκιά που θέλεις.
Το βιβλίο θα το ψάξω και αν είμαι τυχερή θα το διαβάσω.
Υγ.1Φιλιά πολλά στην Φραουλίτσα
Υγ.2 Το κόκκινο,..μακραίνει τα δάχτυλα σου.Φιλιαααααααα
Καλώς σας βρήκα Κατερίνα και Πανταζή στο υπέροχο, γλυκό και χαρούμενο σπιτάκι σας!
Πολύ χάρηκα που σας βρήκα στην μπλογκόσφαιρα..!
Να είστε καλά!
...Και να χαίρεστε τα παιδάκια σας!!
ΓΛΥΚΕΙΑ ΜΑΜΑ ΚΑΤΕΡΙΝΑ,
ΠΟΛΥ ΟΜΟΡΦΗ Η ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΣΟΥ . ΜΟΥ ΑΡΕΣΟΥΝ ΠΟΛΥ ΟΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΣΟΥ. ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΙΚΡΑ ΚΟΥΡΑΖΕΣΑΙ ΟΜΩΣ ΑΥΤΑ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΘΑ ΤΑ ΑΝΑΖΗΤΗΣΕΙΣ ΟΤΑΝ ΜΕΓΑΛΩΣΟΥΝ. ΕΥΧΟΜΑΙ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΑ ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΣΟΥ ΓΡΑΦΩ, ΒΑΛΕ ΚΑΛΤΣΑΚΙΑ , ΕΓΩ ΦΟΡΑΩ, ΔΕΝ ΖΟΥΜΕ ΣΕ ΔΙΑΜΕΡΙΣΜΑ. Α ΚΑΙ ΤΑ ΝΥΧΙΑ ΠΕΡΑΣΕ ΤΑ ΜΕ ΕΝΑ ΑΠΑΛΟ ΧΡΩΜΑ ΑΦΟΥ ΤΑ ΑΦΗΣΕΙΣ ΠΡΩΤΑ ΝΑ ΑΝΑΠΝΕΥΣΟΥΝ ΧΩΡΙΣ ΒΕΡΝΙΚΙ ΜΕ ΜΠΟΛΙΚΗ ΚΡΕΜΑ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΕΝΑ ΚΑΛΟ ΜΑΣΣΑΖ!
ΓΙΑ ΤΟ ΘΛΙΜΜΕΝΟ ΠΑΙΔΙ ΘΑ ΣΟΥ ΠΩ ΝΑ ΜΗΝ ΤΟ ΔΙΑΒΑΖΕΙΣ ΚΑΙ ΝΑ ΓΕΛΑΣ ΠΑΙΖΟΝΤΑΣ ΜΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΟΥ.
ΕΓΩ ΕΚΛΑΙΓΑ ΜΕ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΠΟΥ ΜΕΤΡΟΥΣΕ ΤΑ ΑΣΤΡΑ ΤΟΥ ΛΟΥΝΤΕΜΗ. ΠΑΝΤΑ ΘΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΥΤΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΟΧΙ ΟΜΩΣ ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΑΣ! ΟΙ ΓΙΟΙ ΣΟΥ ΣΚΙΖΟΥΝ!!!!!!!!!!!!!
ΝΑ ΜΟΥ ΤΟΥΣ ΦΙΛΗΣΕΙΣ!
ΕΣΕΝΑ ΔΕΝ ΣΕ ΦΙΛΩ ΜΗΝ ΚΟΛΛΗΣΩ!
Καλημερούδια!
Μ' αρέσει πολύ η φωτό που κοιτιούνται τα δύο σπόρια.
Δημοσίευση σχολίου