Το Αμερικάνικο Όνειρο...

Μας έχουν πει, πως πολλές φορές οι αναρτήσεις μας μοιάζουν με ταινία Αμερικάνικη. Χαριτωμένα παιδάκια, χαρούμενοι άνθρωποι, ωραίες εικόνες, κήποι, λουλούδια...Ανθρώπινη θαλπωρή και ηρεμία όπου όλοι σκέφτονται όλους και όλοι αγαπούν όλους και τα γνωστά...Σαν να ζούμε στην ευτυχισμένη Αμερικάνικη countryside όπου οι άνθρωποι ψήνουν κερασόπιτες,  "κάνουν" αγκαλιές ο ένας στον άλλο, δεν ξεχνούν ποτέ να πουν  "σ' αγαπώ" και τα παιδιά κυλιούνται με τα σκυλιά τους στα γρασίδια...

Λοιπόν ήρθε η ώρα της κατάρρευσης του Αμερικάνικου ονείρου....Δεν είναι τυχαία η μέρα που επιλέχθηκε καθότι ταιριάζει απόλυτα και με την πραγματικότητα της χώρας μας τις τελευταίες ημέρες....Κατάρρευση!!

Στην καθημερινότητα μας τίποτε δεν είναι απλό ή εύκολο. Δεν ζούμε την Αμερικάνικη εκδοχή αλλά την Ελληνική.  Δεν ξέρω να κάνω καλές κερασόπιτες και τα σκυλιά μας είναι παλιοχαρακτήρες και δεν παίζουν με τα παιδιά...χα!

Υπάρχουν δε κάποιες ημέρες σαν αυτές τις τελευταίες δηλαδή που λες να φύγουν και να μην ξανάρθουν...

Μέρες που εκτός από την καθημερινή τρέλα, δουλειά, δουλειά, δουλειά, άνθρωποι με ανάγκες και προβλήματα που πρέπει άμεσα να βρουν λύση, και μετά επιστροφή και ένα σπίτι γεμάτο ανάγκες και εκεί άλλοι άνθρωποι των οποίων οι ανάγκες πρέπει να καλυφθούν. Ο χρόνος ελάχιστος και οι λέξεις μεταξύ μας λιγοστές και ανούσιες.

Αυτό μέχρι πριν ένα χρόνο ήταν η ζόρικη πραγματικότητα μας...Τώρα προστέθηκε σε αυτό και κάτι άλλο. Ο φόβος, η ανασφάλεια, ο θυμός, η απογοήτευση και το πιο δύσκολο ίσως, η αρπαγή των ονείρων...της ελπίδας μας. Τα  σχέδια του αύριο, ο οικογενειακός προγραμματισμός μας που κατέρρευσε κι αυτός μαζί με τη χώρα...

Οπότε όχι, το Αμερικάνικο όνειρο δεν υπάρχει εδώ.

Αντίθετα, υπάρχουν  ημέρες που είμαστε σαν παλαβοί  για  να προλάβουμε ανοιχτή την πόρτα του σχολείου  και μετά  να οδηγήσουμε ως το κέντρο κάποιες φορές μέσα σε αγχωτικό μποτιλιάρισμα και να βρεθεί και  παρκινγκ ...Τρέλα

Όταν  γυρίζω σπίτι για να προλάβω ανασκουμπώνομαι και λέω στον εαυτό μου " μισούς χρόνους" ...κάποιοι συνάδελφοι θα γελούν γιατί αυτή είναι μια έκφραση της δουλειάς...Σημαίνει  κάνω όλα όσα έχω στην ευθύνη μου στο μισό χρόνο από ότι συνήθως...Το καταφέρνει κανείς αυτό μόνο με ένα τρόπο...τρέχοντας! Ω ναι!! Τρέχω. 
Έχω ένα καθαρό πλάνο στο μυαλό μου και τρέχω, ανεβοκατεβαίνω σκάλες, βάζω πλυντήρια, μαγειρεύω τρέχοντας. Κανένα δευτερόλεπτο δεν πάει χαμένο.

Όχι μόνο εγώ δηλαδή, μοιράζουμε τις δουλειές και τρέχουμε και οι δύο....

Αυτός είναι ο μόνος τρόπος να εξοικονομήσουμε λίγο χρόνο ηρεμίας με τα παιδιά στο τέλος κάθε ημέρας και για εμάς μόλις οι μικροί άνθρωποι πάνε για ύπνο. Για να μπορέσουμε να ασχοληθούμε με όλα αυτά που αγαπάμε, τα λουλούδια, τα σκυλιά, τις κατασκευές, το διάβασμα...

Στις αναρτήσεις φαίνεται σαν όλη την ημέρα να κάνουμε το κέφι μας...Αστείο, τρέχουμε όλη την ημέρα για να προλάβουμε στο τέλος αυτής να κάνουμε κάτι από το κέφι μας...τις τελευταίες ημέρες δε, χάθηκε και το κέφι!

Τις στιγμές αυτές  που  όλοι τρέχουμε για τις υποχρεώσεις μας, δεν είναι κανείς χαρούμενος ή χαριτωμένος.

Τα παιδιά έχουν τις ανάγκες τους, τα σχολεία, το διάβασμα, τις δραστηριότητες, το σπίτι έχει τις ανάγκες του, ακόμη και τα σκυλιά έχουν τις ανάγκες τους κι αν δεν τα βγάλεις βόλτα παρεκτρέπονται κι αρχίζουν τις καταστροφές...

Οι εντάσεις  ανεβαίνουν, τα νεύρα χτυπούν κόκκινο και νιώθεις θυμωμένος, κουρασμένος, μόνος, αδικημένος....όλα αυτά τα ωραία...

Ζούμε  στο ωραίο μας σπίτι με το ωραίο περιτύλιγμα και το φθινοπωρινό Decor…χα  και κάποια στιγμή το μόνο που έχει σημασία είναι αυτό....αυτό που φαίνεται! Όμως όταν κλείνει η πόρτα στις πολύ δικές μας προσωπικές στιγμές τα πράγματα διαφέρουν. Ένα καλό παράδειγμα είναι αυτής της βραδιάς με τα κυδώνια.

Ο Πανταζής μου έφερε από την κυδωνιά μας όλα αυτά τα υπέροχα κυδώνια, για να κάνω ότι τραβάει η όρεξη μου. Ήταν 9 κιλά!!
Μεγάλα και μοσχομυριστά. Αποφάσισα να κάνω από όλα και γλυκό κυδώνι που μας αρέσει πολύ και κυδωνόπαστο που αρέσει στον παππού Άγγελο και λίγη μαρμελάδα για το πρωινό...Μια χαρά!! Όμως όταν άρχισα να τα καθαρίζω, ήρθε η απογοήτευση....Σάπια. Σκουλικιασμένα!!

Όλη η ωραία εικόνα κατέρρευσε σε μια στιγμή.

Όλα τα σχέδια για γλυκά και μαρμελάδες πήγαν περίπατο. Τι συμβαίνει όταν κάτι καταρρέει;

Στρεφόμαστε σε αυτόν που πιστεύουμε ότι έχει την ευθύνη....κι έτσι  άρχισε ο καυγάς....
"εσύ φταις που δεν τα ράντισες" "σιγά μην ραντίσω να τρώνε χημεία τα παιδιά" "δεν τρώνε όλοι χημεία υπάρχει και ασφαλές ράντισμα δεν μπορεί όλοι να ραντίζουν με χημεία"  " αυτά είναι παραμύθια, δεν θέλω να ραντίσω τα δέντρα" "μόνο εσύ είσαι  ο έξυπνος που δεν ραντίζεις φάε τώρα σκουλήκια" ...κι άλλα τέτοια χαριτωμένα....

Στη συνέχεια κι ενώ εγώ πάλευα με τα σάπια κυδώνια και σιχτίριζα την μαύρη γκαντεμιά μου νυχτιάτικα κι η ώρα ήταν ήδη 23.00, το τρελό αγόρι άρχισε να πλάθει ζυμάρι για να φτιάξει ψωμάκια....

"Ήμαρτον άνθρωπε μου μέσα στη νύχτα, έλα να με βοηθήσεις να τελειώσω κι άσε τους φραμπαλάδες....τι τα θέλεις τώρα τα ψωμάκια;" " Δεν σε ενοχλώ, μην με ενοχλείς...." Και συνεχίσαμε σιωπηλοί και πολύ θυμωμένοι....Χωρίς λόγο. Απλά ήμασταν κουρασμένοι.

Το κανονικό δηλαδή.... 
Πεισμώσαμε κι οι δύο κι αποφασίσαμε, εγώ να καθαρίσω τα βρωμοκυδώνια ένα ένα και να φτιάξω έστω λίγη μαρμελάδα για να τον κάνω να νιώσει άσχημα για την ταλαιπωρία μου  κι εκείνος να φτιάξει τα ωραιότερα ψωμάκια για να τα φάω στο πρωινό και να νιώσω άσχημα που φώναζα... Ο καθένας είχε τους λόγους του για να προσπαθήσει σκληρά....

Τα αποτέλεσμα,  καθάρισα 9 κιλά κυδώνια κι έβγαλα 2 κιλά μαρμελάδας....Τα ψωμάκια πλάσθηκαν μέσα σε τρελή ένταση γιατί η παρατήρηση πήγαινε σύννεφο:

"φαίνονται χάλια σαν πατσαβούρια τα έκανες", "καλά εσύ μην φας", "σιγά μην φάω τα πατσαβούρια σου" και  κάπου εκεί αρχίσαμε πάλι να κάνουμε πλάκα ο ένας στον άλλο και να γελάμε....κι η ένταση χάθηκε...

Όταν βγήκαν δε τα ψωμάκια από το φούρνο ήταν μια μαγική στιγμή. Η μυρωδιά του φρεσκοψημένου ψωμιού κι ύστερα εκείνος ο ήχος της κόρας που σπάει....Συγκλονιστικό.

Κοιμηθήκαμε στις 2 τα ξημερώματα αφού είχαμε φάει από δύο φρέσκα ψωμάκια μαζί με την μαρμελάδα που ήταν ακόμη καυτή,  οι γεύσεις έδεναν τέλεια!

Και να το πάλι το Αμερικάνικο Όνειρο αναγεννήθηκε από τις στάχτες του...

Πάντα  μου άρεσε να τραβάω φωτογραφίες. Ήμουν η σπαστικιά σε κάθε παρέα...όλοι έβλεπαν τη φωτογραφική μου μηχανή και βογκούσαν..."αμάν μας έπρηξες, φτάνει" όμως όταν  οι φωτογραφίες εμφανίζονταν κανείς δεν παραπονιόταν. 
Το πρώτο πράγμα που αγόρασα με δικά μου λεφτά από την πρώτη μου δουλειά πριν 22 σχεδόν χρόνια ήταν μια πανέμορφη Olympus!  Έχω δεκάδες άλμπουμ και όταν τα ξεφυλλίζω οι στιγμές που ξεπηδούν κρύβουν αναμνήσεις φιλτραρισμένες. Τα συναισθήματα κρύβονται πίσω από αυτό που βλέπει κανείς.

Γι' αυτό λατρεύω τις εικόνες. Κι όταν δεν έχω την ευκαιρία να χρησιμοποιήσω τις εικόνες χρησιμοποιώ τα συναισθήματα. Έχω  δεκάδες τετράδια με γραπτά. Ο στόχος...να πιάσω τη στιγμή. Να την κάνω αθάνατη γιατί είναι μοναδική....

Έτσι συμβαίνει και με τις αναρτήσεις μας. Είναι το απόσταγμα των στιγμών...Το απόσταγμα είναι σε όλα τα πράγματα αυτό που κρατάς.Το χρήσιμο, το πιο σημαντικό. Όλα τα άλλα είναι άχρηστα...

Δεν φαίνονται  οι στιγμές έντασης, τα νεύρα, τα θλιμμένα ή θυμωμένα πρόσωπο των παιδιών μας.

Ο Άγγελος που δεν κάνει τα μαθήματα του ή ο Γιώργος που δεν ντύνεται το πρωί και μας καθυστερεί όλους...Δεν φαίνονται οι φωνές μας, η οργή ή ο φόβος για την εφεδρεία, την ανεργία, για το ΙΚΑ, για την ανασφάλεια του αύριο...

Το ότι δεν φαίνονται δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν...

Υπάρχουν, όπως υπάρχουν κι οι σημαντικές μας στιγμές κι αυτές παλεύουμε στη ζωή μας να κάνουμε αθάνατες γιατί είναι μοναδικές...
Το μήνυμα αυτό το  έχουμε και στο ψυγείο μας κολλημένο, φωτογραφία τραβηγμένη από μια τοιχογραφία  ζωγραφισμένη από ανθρώπους που έφτασαν κοντά στο τέλος...

"Κάθε στιγμή μετράει"  λοιπόν και παρόλο που υπάρχουν  όλα αυτά τα τρελά που συμβαίνουν, υπάρχει και η ανάγκη του να το παλέψουμε και να δημιουργήσουμε ανθρώπους μαχητές. Έχουμε ευθύνη ως γονείς να δώσουμε αυτό το μήνυμα και παρόλες τις εντάσεις δεν θα ξεχάσουμε ποτέ να παίξουμε, μαζί τους έστω για μισή ώρα κάθε μέρα, να τους διαβάσουμε κάτι και να πούμε τραγουδιστές καληνύχτες...
Στο δικό μας Ελληνικό όνειρο λέμε "σ' άγαπώ" πολύ συχνά σε όλους και "κάνουμε" αγκαλιές πολύ συχνά σε όλους....είτε γιατί την έχουν ανάγκη εκείνοι, είτε γιατί την έχουμε ανάγκη εμείς και τα βράδια που κοιμούνται με όλα εκείνα τα αρκούδια αγκαλιά πάμε στα κρεβάτια τους κι οι δυο και τους κοιτάμε μέσα στο σκοτάδι και χαζογελάμε ευτυχισμένοι...γιατί αυτοί είναι η αρχή και το τέλος του κόσμου μας...κι αν δεν είναι αυτοί καλά, δεν κρεμάμε ούτε κλαδιά για στόλισμα, ούτε μπιχλιμπίδια!!

Δεν ξέρω τι γίνεται στο Αμερικάνικο όνειρο αλλά στο Ελληνικό, δεν θα πετάξουμε τα 9 κιλά  σάπια κυδώνια. Θα  μπούμε στον κόπο να τα καθαρίσουμε ένα ένα για να βγάλουμε όσο έχουν να δώσουν. Έστω και 2 μόνο κιλά, μαρμελάδας. Δεν υποτιμάμε την ποσότητα γιατί δεν είναι αυτή που μετράει....

Κι όταν έρθουν τα δύσκολα, θα αράξουμε  αγκαλιά ο ένας δίπλα στον άλλο και θα αλείψουμε στα ψωμάκια  την μυρωδάτη μαρμελάδα, που μπορεί να φτιάχτηκε από 9 κιλά σάπια κυδώνια, όμως έχει μέσα αρμπαρόριζα και μυρίζει όνειρο...

Μπορεί στη χώρα μας όλα να έμοιαζαν με τα κυδώνια που ήταν ολόφρεσκα από έξω και σάπια από μέσα όμως στη ζωή μας δεν θα αφήσουμε να συμβεί κάτι τέτοιο!
Η ζωή μας  είναι στο σπίτι μας, το σπίτι μας είναι  ο μαγικός μας κόσμος και τελικά στο δικό μας σπίτι, νικητές είμαστε εμείς...

                                                                Κατερίνα και Πανταζής