Το μωρό μας έγινε 9 !!!

Το Σάββατο που μας πέρασε γιορτάσαμε τα γενέθλια του μεγάλου μας γιου! Το μωρό μας μεγάλωσε κι έγινε 9 και το γεγονός γιορτάστηκε με ένα Βασιλικό πρωινό... που κατέληξε σε ένα  fast food μεσημεριανό.
Το μενού είχε από κέικ, κρέπες αλμυρές και γλυκές, τοστ, χυμούς, μέχρι... ψημένα marshmallows με λεμονάδες και  hot dog για κλείσιμο!!  Όμως το καλύτερο ήταν η μικρή αυτή λεπτομέρεια...

Κουταλάκι χρωματιστό.Λιώνουμε σοκολάτα την αλείφουμε στο κουταλάκι και στη συνέχεια το βουτάμε μέσα σε χρωματιστή τρούφα.Η τρούφα κολάει πάνω και μένει και αυτό είναι σημαντικό γιατί μετά με αυτό το κουταλάκι ανακάτεψαν την ζεστή τους σοκολάτα...η τρούφα λιώνει σιγά σιγά και η συνέχεια...κόλαση!!! Μεγάλο σουξέ....
Γενικά η τρούφα έπαιξε πολύ...ακόμη και στις κρέπες με Nutella!

Ήταν πολύ συγκινητικά....υπήρχαν αγκαλιές στο άνοιγμα των δώρων.

Υπήρχαν ντροπές και χαμόγελα αμηχανίας, αλλά τελικά έπεφταν ο ένας στην αγκαλιά του άλλου και το εννοούσαν... Έκαναν υπέρβαση κι ήταν πολύ σημαντικό αυτό. Θέλουμε τα παιδιά μας να μάθουν να λένε ευχαριστώ με μια αγκαλιά...Δεν θέλουμε να  τους τρομάζει η σωματική  οικειότητα.
Νιώθω περήφανη που δεν ντρέπονται να το κάνουν... Ένταξή, περίπου το κάνουν γιατί τα κορίτσια απείχαν πεισματικά από αυτή τη διαδικασία κι έδωσαν το δώρο χωρίς αγκαλιές....γυναίκες!!!

Το γλέντι συνεχίστηκε στην αυλή με τρελό ενθουσιασμό και παιχνίδι. Όπως φαίνεται εκείνη την ημέρα έφαγαν  όοοοοοολα τα απαγορευμένα!!! και το ευχαριστήθηκαν....

Κάπου εκεί ήρθε και η τούρτα....Την κάναμε με τον μπαμπά του οι δυο μας, το προηγούμενο βράδυ μετά τη δουλειά....δηλαδή σχεδόν ξημερώματα!!!... Έχει και την πλάκα του αυτό, το να κάνουμε δηλαδή τις τούρτες των παιδιών μας μέσα στη μαύρη νύχτα και να προσπαθούμε να βγάλουμε το σχέδιο....είναι μια διαδικασία σχεδόν τελετουργική...
Ο Πανταζής τα τέρματα τα έφτιαξε μόνος του με το διχτάκι από τα μανταρίνια!!! Το θέμα, διαλεγμένο από τον ίδιο τον Άγγελο βέβαια, όπως κάθε χρόνο από το βιβλίο "Πρόσκληση σε παιδικό Πάρτι" της Βέφας Αλεξιάδου, δώρο της θείας του Fraulitsa στα πρώτα του γενέθλια, με την ευχή να το χρησιμοποιήσουμε για πολλές πολλές τούρτες....
Η ευχή έπιασε θεία κι είναι συγκινητικό ότι το θέμα που διαλέγει κάθε χρόνο φανερώνει και την ηλικία του....Πέρασε από κουνελάκια, σκαντζόχοιρους, διαστημόπλοια και φέτος...το γήπεδο!

Ήταν όλα πολύ πολύ όμορφα και χαρούμενα και καθώς τον έβλεπα να σβήνει τα κεράκια, γύρισα και κοίταξα τον μπαμπά του. Κοιταχτήκαμε  με μια ματιά όλο νόημα!! Το μωρό μας, το μικρό αυτό πλάσμα που μπήκε στη ζωή μας σαν άγριος άνεμος και μας ξεσήκωσε μαζί του...Μας άλλαξε συνήθειες, ανάγκες, χαρακτήρα...μας άλλαξε τον ρόλο  και την στάση μας απέναντι στη ζωή.... Μας έκανε γονείς!           

Κι έτσι καθώς έσβηνε τα 9 του κεράκια όμορφος και λυγερός, παλικαράκι πια θυμήθηκα τη στιγμή εκείνη τη μαγική στις 5 και 10 το απόγευμα Σαββάτου 30 Νοέμβρη 2002, που τα δάκρυα έτρεχαν  ποτάμι από τα μάτια μου όχι γιατί πονούσα αλλά γιατί..."σε λίγο θα τον συναντήσω..." 

Θυμήθηκα την πελώρια εκείνη στιγμή που βγήκε από το σώμα μου και τον ακούμπησαν πάνω μου...τα χέρια του, τα μακριά του δάχτυλα τεντωμένα, τα μάτια του θολά και νωχελικά, θαμπώθηκαν από το φως, η πρώτη του ανάσα, το κλάμα του δυνατό και θαρραλέο, απαιτητικό και μετά εκείνη η βαθιά σιωπή ...σαν ο χρόνος ξαφνικά να σταμάτησε, σαν να έπαψε η γη να γυρίζει...κοιταχτήκαμε....ψιθύρισα  "εσύ ήσουν λοιπόν!" και από τότε είμαι η μαμά του....

Από τότε όλα γύρω θάμπωσαν κι εκείνος έγινε το φως...

Αγόρι μου....Για χατήρι σου ξημερώνει....