Ο Δεκέμβρης μου...

Χάθηκα...

Χάθηκα κι είναι δύσκολο να εξηγήσω το γιατί! Ήθελα να γράψω, έγιναν τόσα πολλά...

Τα γενέθλια του Άγγελου, το πάρτι του. Σκεφτόμουν να κάνω  όμορφες αναρτήσεις γεμάτες χρώμα και χαρά. Σκεφτόμουν να κρατήσω μακριά τη θλίψη που νιώθω...κι όμως ήταν αδύνατο!

Τον τελευταίο μήνα, ζω ένα τέλος... Ένα τέλος δύσκολο και σκληρό, που με αγχώνει  και με γεμίζει πόνο και όσο κι αν αυτό το τέλος ήταν δική μου απόφαση, αυτό δεν μετριάζει τη θλίψη...

Αποφάσισα λοιπόν μετά από 16 ολόκληρα χρόνια, να αφήσω τη δουλειά που κάνω....Είναι μεγάλη ιστορία κι ίσως αργότερα να μου είναι πιο εύκολο να καταθέσω το γιατί ή το πως, όμως πήρα την απόφαση και την στηρίζω...

Πολλοί μου λένε "μπράβο προχώρα, είσαι γενναία", άλλοι μου λένε "είσαι τρελή σε περίοδο κρίσης αφήνεις μια τόσο καλή δουλειά,άλλοι θα παρακαλούσαν για την τύχη σου"...όλα είναι σωστά...απλά εγώ πήρα την απόφαση μου και τη στηρίζω!

Ένας κύκλος ζωής έκλεισε.Το νιώθω μέσα μου εδω και καιρό.Το ξέρω πως ήρθε η ώρα να αλλάξω ρότα...

Ομως το αντίο πονάει πολύ...Απίστευτα πολύ...

Ολος αυτός ο καιρός ήταν περίοδος κλεισίματος που λέμε και στην θεραπεία ..."Closure". 

Κι αλίμονο δεν θα ήταν δυνατόν να το αποφύγω...όπως με όλα όσα περνούν από τη ζωή μου, μπήκα σε αυτό χωρίς να λογαριάσω συναισθήματα, ή πόνο. Είπα θα το ζήσω χωρίς να δειλιάσω ούτε στιγμή...κι είμαι τόσο ευτυχισμένη που το έκανα!! 

Ισως κάποια μέρα να μπορέσω να βρω τις λέξεις για να εξηγήσω τί ήταν η Ιθάκη για εμένα...Η Ιθάκη μου!!! Ομως σε αυτή την ανάρτηση σειρά έχει το αντίο των συναδέλφων μου...Των ανθρώπων με τους οποίους δούλευα μαζί τα τελευταία 7 χρόνια. Με κάποιους λιγότερα με κάποιους περισσότερα...

Ηταν μια αποχαιρετιστήρια γιορτή στο σπίτι μου. Πρωινός καφές, με κάθε λογής ωραία γλυκίσματα και κεράσματα, που έφεραν.

Λατρεύω αυτές τις όμορφες στιγμές τις γεμάτες απλότητα...

Είμαστε τόσα χρόνια μαζί και βλεπόμασταν τόσες ώρες κάθε μέρα που ξέρουμε τις συνήθειες, τις ανάγκες μας. Έχουμε τους κώδικες, τα εξωλεκτικά μας μηνύματα...όλα αυτά τα δικά μας, που μας κάνουν ομάδα!! 

Μια υπέροχη ομάδα που πέρασε δια πυρός και σιδήρου για να δέσει και να γίνει αυτό που είναι σήμερα... 

Εγώ ήμουν άφαντη τη μέρα εκείνη...Η πρωταγωνίστρια φάντασμα! Ήμουν παντού και πουθενά, έκλαιγα ασταμάτητα, τους φωτογράφιζα ασταμάτητα,αγκαλιαζόμασταν ασταμάτητα...

Μου έκαναν  δώρα τρομερά, γεμάτα μνήμες και συμβολισμούς όπως αυτό το παράθυρο, ρολόι που στα τζάμια του μπαίνουν φωτογραφίες...., μου έδωσαν κάρτες, ένα cd που έγραψαν με τραγούδια μας κι ένα συγκλονιστικό dvd με ένα video που έφτιαξαν για να μου θυμίζει για πάντα όλα αυτά που ζήσαμε...λες κι υπήρχε περίπτωση να τα ξεχάσω ποτέ...

Δύσκολα...απίστευτα δύσκολα κι υπέροχα μαζί!!

Μετά στην κουζίνα για μαγείρεμα και στην  αυλή για μεσημεριανό με ψητά κρέατα...Τα αγόρια έκανα πάλι το θαύμα τους...

 Ακολούθησαν οι στιγμές αυτές που κάνουν μια παρέα, παρέα....Τα ανούσια γέλια, τα αλληλοκοροιδέματα, τα πειράγματα, οι υπερβολές, τα αγγίγματα!!

Το πρόγραμμα είχε ακόμη και γυμναστικές επιδείξεις και πολύ πολύ γέλιο.

Αργότερα διαπίστωσα ότι προς μεγάλη  έκπληξη οι μικρές μπήκαν στην κουζίνα και τη γυάλισαν...

Κλείσιμο με απογευματινό καφεδάκι και ψιλή κουβέντα στο τζάκι... Έτσι απλά.

Το απόγευμα μας βρήκε να χαζολογάμε κάνοντας σχέδια για το μέλλον... για ένα μέλλον όπου δεν θα μας βρει μαζί. Δώσαμε  υποσχέσεις, ότι δεν θα χαθούμε, ότι τώρα πια είμαστε φίλοι, ότι θα βρισκόμαστε στο γνωστό ταβερνάκι τις Παρασκευές...κάναμε αγκαλιές κι είπαμε αντίο, σαν τίποτε να μην έχει αλλάξει!!

Κι ύστερα έφυγαν και  το σπίτι έμεινε άδειο....Μια σιωπή εκκωφαντική... Ήθελα να φύγω κι εγώ να μην την ακούω...να βάλω μουσική , να κάνω θόρυβο....

Έκλαψα πολύ,όπως κλαίγαμε όταν είμασταν παιδιά, απαρηγόρητα...με τα χέρια στα μάτια.

Μου φαίνεται απίστευτο ότι από αύριο δεν θα είμαι η αρχηγός τους. Αυτή που τους δίνει κατεύθυνση.... Ότι δεν θα συμβουλεύονται εμένα, ότι θα γίνονται τόσα πολλά στη ζωή τους κι εγώ δεν θα είμαι εκεί να τα μαθαίνω, ότι κάποιος άλλος θα έχει την τιμή να τους φροντίζει...Την  δική μου ομάδα! Την dream team μου...

Στα τόσα χρόνια δούλεψα με  πολλές ομάδες, δημιούργησα τις δικές μου ομάδες...Τις θυμάμαι όλες, κάθε πρόσωπο, κάθε χαρακτήρα. Αυτή που είχε χαραχτεί ανεξίτηλα στη μνήμη μου έως τώρα, ήταν η πρώτη μου ομάδα...

Αυτή είναι η τελευταία μου, η πιο μεγάλη, η πιο παλιά κι ίσως η πιο σημαντική μέσα μου...κι είμαι τόσο περήφανη. Νιώθω τόσο ευλογημένη για αυτό που έζησα όλα αυτά τα σπουδαία χρόνια...Τόσο απίστευτα τυχερή!!!

Το σαββατοκύριακο έφυγε γρήγορα και επιτέλους αποφάσισα να βγω από το "πένθος" και  να στολίσουμε το σπίτι με τα παιδιά ....

Κάναμε μια αρχή λοιπόν και κρέμασα τις πανέμορφες μπάλες από ξηρούς καρπούς και ποτ πουρί και το τριγωνάκι από κανέλα που μου έφτιαξε η Εφούλα μου. Αγαπώ τις τέλειες δημιουργίες της...

Στόλισα και την πιατέλα με τούγιες, ένα δεμάτι με κλαδάκια κι αυτό της Εφης, και τα ομόρφυνα με μικρά διακοσμητικά και βαζάκια για τα κεριά...Μύρισε λίγο Χριστούγεννα! 

Τώρα είναι αργά, ξημέρωμα Δευτέρας κι αύριο μετά από 16 χρόνια δεν θα πάω στη δουλειά... Όλα τα σχέδια που  μου φάνταζαν ονειρεμένα, τώρα, μέσα στη σιωπή της νύχτας είναι τρομακτικά....Μα πρέπει να συνεχίσω να πιστεύω...στα σημάδια, στα όνειρα, στον εαυτό μου, σε όλα εκείνα που με έκαναν να αλλάξω πορεία... 

Άλλωστε...όπως γράφει και στο εξώφυλλο του cd που μου χάρισαν οι σύντροφοι μου, "Υπάρχει κάτι που όλοι φοβούνται να χάσουν...τις αλυσίδες τους"...

Έχω κι άλλα αντίο να πω κι είμαι έτοιμη. Εκείνοι ξέρουν πως..."Αγαπώ τα ταξίδια έστω κι το τίμημα είναι να αποχαιρετώ τους συντρόφους μου φτάνοντας στον προορισμό..."

Ευχαριστώ αγαπημένοι....αυτός...είναι ο Δεκέμβρης μου...!

                                                                                                        Κατερίνα