Εικόνες από ένα ταξίδι που τέλειωσε! Το καλωσόρισμα σε μια νέα χρονιά...

Μπορώ να δείξω τις εικόνες από το Χριστουγεννιάτικο παζάρι της Στουτγκάρδης, μα κι αν ακόμη φανούν τα χρώματα, δεν θα φανεί η ένταση, ο ενθουσιασμός, κι η μαγεία...

...δεν θα φανεί η μυρωδιά από τα γλυκά μπισκοτόσπιτα, τα  μπαχάρια, τα τσάγια και τα υπέροχα λουλούδια στην κλειστή Χριστουγεννιάτικη αγορά,

...ή η μυρωδιά της κανέλας και η  στυφή γεύση του γλυκού ζεστού κρασιού, που σε ζεσταίνει και σε χαλαρώνει γλυκά.

Μπορώ να δείξω την φωτογραφία του υπέροχου Cappucino, στο καφέ των γονιών μου φτιαγμένο από τα χέρια του μπαμπά, μα δεν θα φανεί η μυρωδιά κι η πικρή,δυνατή του γεύση ούτε,η στιγμή εκείνη της υπέροχης ασφαλούς μοναχικότητας, δίπλα στο μπαμπά και στο τεράστιο γιορτινό δέντρο.

Μπορώ να δείξω τις εικόνες από το κλειστό κολυμβητήριο που το θυμάμαι ακριβώς ίδιο από την εποχή που έπαιζα εκεί με τα ξαδέρφια μου κοριτσάκι μικρό, μα και πάλι δεν θα φανεί η μαγεία του να κολυμπάς σε 33 βαθμούς, περιτρυγυρισμένος από το δάσος κι έξω να χιονίζει...

Μπορώ επίσης να σας δείξω την βόλτα στο δάσος που έχω περπατήσει κι έχω κάθε φορά χαθεί με τα ξαδέρφια και την αδερφή μου, μα δεν θα φανεί η σιγαλιά, η σιωπή, η μυρωδιά της βρεγμένης γης και ο ήχος των φύλλων στα βήματα μου...ούτε οι φωνές των παιδιών μου, που μου θύμιζαν τις δικές μας φωνές τότε, παλιά....ούτε και θα νιώσετε τον παγωμένο αέρα στο πρόσωπο μου πάνω στην κούνια βλέποντας τα πόδια μου μια στη γη και μια στον ουρανό...

Μπορώ να  δείξω τις εικόνες του υπέροχου Χριστουγεννιάτικου τραπεζιού σε ένα καταπληκτικό χώρο, μόνο για εμάς, δώρο του μπαμπά και της μαμάς , μα δεν θα φανεί η απίστευτη αίσθηση της οικογένειας όλης γύρω από αυτό το τραπέζι που χωρίς εμάς, τα γέλια μας και τις φωνές των παιδιών μας...θα ήταν ένα όμορφο κουφάρι....

Μπορώ να  δείξω τον Senzapolis ,τον πιο υπέροχο παιδότοπο που έχω δει ποτέ, αλλά δεν θα φανεί η μαγεία στο πρόσωπο των παιδιών, ο ενθουσιασμός κι η αίσθηση ότι είναι γεμάτοι, χορτασμένοι από χαρά....κι εγώ έχω γίνει πάλι παιδί και ζω απολαμβάνοντας τις στιγμές μαζί τους, με απίστευτο παιχνίδι και μπόλικη τρέλα...

Ούτε θα φανεί η γαλήνη, όταν επιτέλους το βράδυ τους έπαιρνε ο ύπνος στρωματσάδα στο σαλόνι...και σταματούσαν οι φωνές κι ησύχαζε η πλάση...

...δεν θα φανεί η αίσθηση του πόνου και της αγάπης στις αγκαλιές,

ή η αίσθηση του  ζεστού αγγίγματος, στα δάχτυλα  της μαμάς και του γιού μου και  των χρόνων που περνούν και φαίνονται στα χέρια των λατρεμένων μου ανθρώπων.

Όπως δεν  θα φανεί το συναίσθημα κι η ευχή  μια μέρα  κι εγώ να έχω την αξίωση, με τα ίδια αυτά χέρια, καθώς λέει ο μπαμπάς ότι έχω τα χέρια της μαμάς μου,  να χαϊδεύω τα δάχτυλα των δικών μου εγγονών...

  

Μπορώ να σας δείξω το αντίο μας, είναι όμως αδύνατο να νιώσετε αυτή την αίσθηση...ότι κάτι κάνει "κράκ" και ξεκολλάει...

Κι ύστερα το ταξίδι του γυρισμού, που δεν έχει καμία προσμονή, κανένα ενθουσιασμό, μόνο μια βουβή διαδρομή... 

Έφαγα στο αμάξι, το τελευταίο μου Berliner, κι ένιωσα την γλυκόξινη γεύση του, κοίταξα τον ουρανό πάνω από την πόλη που άφηνα πίσω κι ήταν υπέροχα μελαγχολικός, και θαύμασα μια υπέροχη παγωμένη τριανταφυλλιά στην Ουγγαρία...

Κι έτσι απλά το ταξίδι τέλειωσε...."Home is where your story begins", λέει η μικρή μου αδερφή και εμένα  η ιστορία μου άρχισε μαζί τους, στο Sindelfingen , σε εκείνη την μικρή πόλη που γεννήθηκα, βαφτίστηκα κι είπα το πρώτο μου αντίο...κι από τότε, το "αντίο" αυτό με ακολουθεί...

Τώρα είμαι εδώ με την μικρή μου οικογένεια...κοιτάζοντας όλα τα πανέμορφα καλούδια που έφερα από εκεί. 

Ένα μικρό στολιδάκι που θυμάμαι από παιδί, στο σπίτι μας. Καθόμασταν με τη μικρή και το χαζεύαμε κολλημένες η μια δίπλα στην άλλη. Το λατρεύαμε και φέτος αγοράσαμε κι οι δύο από ένα.

Τα κεράκια ανάβουν κι εκείνο γυρίζει και χτυπάει απαλά, "ντιν ντιν ντιν"...ένας ήχος που για πάντα θα μου θυμίζει  τα  παιδικά μας Χριστούγεννα.  

Δίπλα ένα λουλούδι που με ξετρελαίνει κι έφερα μαζί μου, από τη μακρινή Γερμανία, "Christrosen", παρέα με δύο μικρούς κοκκινολαίμηδες...

Όμως τα πιο αγαπημένα μου είναι δύο...αυτό το μικρό λουλούδι που θαύμαζα κάθε πρωί.Ζούσε για χρόνια, στο σπίτι της μαμάς, στο παράθυρο της κουζίνας της κι ήταν τόσο όμορφο που κάθε μέρα το κοιτούσα καλά καλά.Δεν ξέρω πως το λένε , μα εγώ το λέω ζελεδάκι γιατί έχει πανέμορφα ζελεδένια ανθάκια.... Όταν λοιπόν φεύγαμε η μαμά, το έχωσε κυριολεκτικά σε μια θήκη στην πόρτα του αμαξιού για να το πάρω μαζί μου...το μικρό μου ζελεδάκι μακριά από το σπίτι του....Δεν μπορώ ούτε να το κοιτάξω χωρίς να συγκινηθώ....αχ βρε μαμά!!!

Το δεύτερο είναι αυτό το κατακόκκινο, ποτήρι από φυσητό γυαλί.Το θαύμαζα και το θαύμαζα κι ήξερα πως δεν μπορώ να το αποκτήσω γιατί ανήκε σε κάποιον άλλο.....Λάθος!!!! Το είδα μπροστά μου και δεν το πίστευα... ο μπαμπάς μου το έφερε, βρήκε τον τρόπο...όπως πάντα!!  

Η μαμά θα σου δώσει την ψυχή της κι ο μπαμπάς θα σου προσφέρει τον κόσμο όλο....

Ξημερώνει η νέα μέρα. Η πρώτη της νέας χρονιάς...Οι γιοί μου φρόντισαν για το κουλουράκι του Άγιου Παππούλη, με ένα ποτήρι γάλα...όχι πολύ, για να μπορέσει να φάει τα κουλουράκια σε όλα τα σπίτια που θα πάει σήμερα...και είναι πολλά!!

Ένα κουλουράκι κι ένα ποτήρι γάλα και σε αντάλλαγμα, πελώρια ορθάνοιχτα μάτια, γέλια γαργαριστά και παιδική ευτυχία....Η προσμονή μιας ολόκληρης χρονιάς φτάνει στο τέλος της.

Θα πάω σε λίγο στο προσκεφάλι τους να κουνήσω τα μικρά τους κουδουνάκια...σημάδι ότι ο Άγιος έφτασε.

Κοιμούνται βαθιά, μα ξέρω πως θα το ακούσουν μέσα στον ύπνο τους σαν όνειρο... γιατί η μαγεία υπάρχει κι όταν είναι έτοιμοι θα την συναντήσουν... 

Μακάρι Άγιε μου Παππούλη, όλα τα παιδιά του κόσμου σήμερα να είναι τόσο ευτυχισμένα κι ασφαλή όσο και τα δικά μας παιδιά....

Καλή χρονιά σε όλους...Με υγεία και χαρά...

                                                                                                       Κατερίνα