Τα δώρα μιας μέρας...Πρωινό στο κρεββάτι!!

Η  μέρα ξεκινάει γεμάτη δώρα...δεν ξέρεις ποια  ή πως είναι, δεν ξέρεις αν θα σου αρέσουν ή όχι, αν θα είναι ευχάριστα ή δυσάρεστα...ξέρεις μόνο πως θα έρθουν... κι εύχεσαι να είναι ευχάριστα, ενώ ταυτόχρονα προσπαθείς να εκμεταλλευθείς τις στιγμές για να δωρίσεις στον εαυτό σου ή σε εκείνους που αγαπάς, εικόνες κι αισθήσεις.

Το πρώτο δώρο της ημέρας ήταν η μυρωδιά του φρεσκοψημένου ψωμιού που  με ξύπνησε στις 8 ακριβώς. Το ψωμί αρχίζει να ζυμώνεται στον αρτοπαρασκευαστή με χρονοδιακόπτη για να είναι έτοιμο πρωί πρωί, για το πρωινό μας.

Ήταν η πρώτη μυρωδιά της ημέρας...και ήταν γεμάτη υποσχέσεις...

Είναι Σαββατοκύριακο και οι μέρες μας αρχίζουν με τους "κομάντο". Μπαίνουν στην κρεβατοκάμαρα, με το πρώτο φως της μέρας, παριστάνοντας τους αόρατους. 

Γλιστρούν από τοίχο σε τοίχο πέφτουν στα πατώματα κουτρουβαλώντας, προσπαθούν να είναι αθόρυβοι σαν σκιές. Μιλούν μεταξύ τους συνωμοτικά,  δίνοντας κοφτές οδηγίες "από 'κεί,  "πρόσεχε φαίνεσαι", "εσύ τη μαμά"...

Η αλήθεια είναι πως με το θόρυβο που κάνουν,  ξυπνούν και νεροβούβαλο που έχει πέσει σε κώμα....αλλά εμείς κάθε φορά παριστάνουμε τους κοιμισμένους και χασκογελάμε καθώς οι δύο τύποι σέρνονται γύρω μας κι ύστερα με τρελά ουρλιαχτά πηδάνε στο κρεβάτι και μας "τρομάζουν"!!Τι ζωντόβολα....

Το δεύτερο δώρο της μέρας ήταν αυτό που μας έκαναν τα αγόρια μας...αγκαλιά στο κρεβάτι, να χαζολογάμε, να γελάμε και να μην χορταίνουμε ο ένας τον άλλο.

Ύστερα  παίξαμε ένα παιχνίδι που θυμάμαι  από παιδί. Το κόκκινο μονοπάτι...εκείνο που περνάνε από το χέρι σου όλα τα ζώα της ζούγκλας και όχι μόνο και το χέρι γίνεται κατακόκκινο από τις τσιμπιές...κι ο Γιώργος δεν το χορταίνει!!!

Και εγώ δεν χορταίνω να  τον βλέπω να γελάει...

Έξω φυσούσε ένας παγωμένος Βοριάς και το πρωινό ήταν πολύ πολύ κρύο...Αποφασίσαμε λοιπόν να κάνουμε ένα δώρο στον Κάρλο και να τον αφήσουμε να κοιμηθεί στο σπίτι μιας και κρυώνει πολύ...Το εκτίμησε πραγματικά... και απλώθηκε στο χαλάκι "σαν τη μάστιγα", που λέει κι ο μπαμπάς μας,  παρέα με την παντόφλα του Γιώργου για παρηγοριά!!

Πριν μπουν στη ζωή μας τα παιδιά τα Σαββατοκύριακα σήμαιναν, πρωινό στο κρεβάτι και αμέτρητες ώρες χουζούρι....

Αυτά, όπως και πολλά άλλα, ξεχάστηκαν, μα όσο τα αγόρια, μεγαλώνουν γίνονται όλο και πιο ανεξάρτητα, οπότε μπορούμε να θυμηθούμε αγαπημένες συνήθειες του παρελθόντος που είχαμε στην κυριολεξία ξεχάσει.... Όπως το πρωινό στο κρεββάτι! 

Σήμερα λοιπόν κάναμε ακριβώς αυτό.Σηκωθήκαμε για να ετοιμάσουμε το πρωινό τους και τους αφήσαμε να απολαύσουν τα κινούμενα σχέδια, ενώ εμείς ετοιμάσαμε το δικό μας πρωινό και το μεταφέραμε στο κρεββάτι.... 

Όπως παλιά...Γιούπιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι

Έξω ο παγωμένος αέρας  και τα μουντά γκρίζα σύννεφα...

Στάλες της βροχής  έπεφταν  στα τζάμια και πέρα μακριά, η θάλασσα αφρισμένη...

Τα κλαδιά χτυπούσαν με δύναμη πάνω στο παράθυρο και μέσα η μουσική από το ράδιο και τα ζεστά παπλώματα...

Μυρωδιές  φρεσκοψημένου καφέ, και ζεστού ψωμιού. Ένας δίσκος όμορφα στολισμένος, με το τετράφυλλο τριφύλλι για γούρι!

Καφές για εμένα και σοκολατένιο γάλα για τον Πανταζή...

Γύρω μας τα περιοδικά και τα βιβλία μας.

Ο Πανταζής να βγάζει τα σχέδια για ένα σπορείο....

...και εγώ να κρατάω σημειώσεις παρέα με την "κοτούλα της χαράς", που αγόρασα γιατί ήταν το μόνο πραγματάκι που με έκανε να χαμογελάσω σε μια περίοδο απίστευτα σκληρή που μου δίδαξε πολλά αλλά εγώ δεν θέλω να θυμάμαι  χωρίς λόγο....Από τότε είναι το γούρι μας, και αν κάποιος είναι λυπημένος ή αρρωστούλης, μπορεί να την έχει μαζί στο δικό του δωμάτιο για λίγες μέρες μέχρι η κοτούλα να του ξαναδώσει τη χαρά και το κέφι του....Μετά ξαναγυρνάει σε εμένα...γιατί είναι δική μου...χε χε

Το δωμάτιο σιωπηλό και ήσυχο και όλος ο χρόνος δικός μας...χουζούρι, χουζούρι, χουζούρι....Σαν ψέμα!!

Είναι φοβερό πως μεγαλώνοντας τα παιδιά αρχίζουν οι γονείς να κερδίζουν πίσω κάτι από την παλιά τους ζωή ...Υπέροχο δώρο!!!

Το μεσημεριανό μας φαγητό ήταν δώρο της Ερμιόνης  από το  The one with all the tastes που έγραψε χθες  αυτή την καταπληκτική συνταγή, με πατάτες χωριάτικες με ντομάτες και φέτα. 

Τέλειες συγκλονιστικές γεύσεις.Πανεύκολο γρήγορο, απλό και υπέροχο...Να'σαι καλά βρε Ερμιόνη, μας έκανες το τραπέζι...

Κι ύστερα αποφάσισα να ρίξω μια ακόμη ματιά στα μικρά αυτά δωράκια που έλαβα μέσω της  αδερφούλας , Fraulitsa από την Pour Angelique! Πραγματάκια τόσο ιδιαίτερα, όπως μόνο εκείνη ξέρει να φτιάχνει...

Δύο πανέμορφα ρομαντικά,  δαντελωτά βραχιόλια κι ένα δαχτυλίδι από κουμπιά....

Δώρα μοναδικά που με ξάφνιασαν και με ενθουσίασαν...όχι μόνο γιατί είναι πανέμορφα, αλλά γιατί είναι δώρα ενός ανθρώπου που δεν γνωρίζω...κι είναι απίθανο αυτό!! 

Ένας άνθρωπος που δεν έχω δει, δεν έχω αγγίξει, δεν έχω μιλήσει ποτέ...κι όμως νιώθω τόσο κοντά μου, τόσο οικεία, τόσο ζεστά...ένας άνθρωπος τόσο γενναιόδωρος και εγώ τόσο τυχερή που βρέθηκε στο δρόμο μου...

Η μέρα κύλησε και εγώ συλλογίζομαι την  ομορφιά που μας χάρισε...Τα παιδιά παίζουν κρυφτό,  με φίλους τους και ακούω τις φωνές και τα γέλια τους....Το αγόρι στο εργαστήριο του ετοιμάζει τα νέα του δημιουργήματα και εγώ εδώ...στην αγαπημένη μου πολυθρόνα. Παρέα με τις φλόγες που τριζοβολούν, τον ζεστό μου καφέ και τον Παμούκ, που με ταξιδεύει με το "χιόνι"...

Έξω ο Βοριάς και εκεί μακριά τα φώτα της πόλης.

Η μέρα έφυγε πια...κι ήταν ζεστή και γενναιόδωρη μαζί μας....Εκεί στο σκοτάδι πίσω από τις ζεστές φλόγες του τζακιού μας, υπάρχουν άνθρωποι που δεν είχαν τις δικές μας ευκαιρίες...κι η μέρα τους έφερε δώρα που δεν περίμεναν, δεν ήθελαν, δεν επιθυμούσαν... Όλοι έχουμε βρεθεί σε μια τέτοια θέση και θα ξαναβρεθούμε ξανά και ξανά!! Ελπίζω μόνο κι εύχομαι,κάθε φορά που αυτό θα συμβαίνει να είμαστε γενναίοι και να προχωράμε γιατί κάθε τι που μας φέρνει η ζωή, είναι δώρο...μόνο που πρέπει να περάσουν χρόνια και τα συναισθήματα να καταλαγιάσουν για να εκτιμήσουμε την αξία του πόνου, της οργής, της απογοήτευσης...που είχαμε ζήσει ...

Πρέπει να είναι κανείς έτοιμος για να μπορεί να  δεχτεί  ένα δώρο...αν είναι άσχημο ή αναπάντεχο.

Εγώ...έχω ακόμη δρόμο μπροστά μου για αυτό...Ξέρω πως χρειάζομαι ακόμη πολύ πολύ εκπαίδευση...

Προς το παρόν,  νιώθω ευγνωμοσύνη για την κάθε  μέρα, που μας χάρισε γέλιο, ηρεμία και γαλήνη...

Απλή, καθαρή, πελώρια..ευγνωμοσύνη!!

                                                                                                                                        Κατερίνα