Το αδύνατο να γίνει δυνατό... it's a new day!

 Ξύπνησα το πρωί κι ήταν το πρώτο νέο μου πρωί...Το  πρώτο επίσημο πρωί της νέα μου ζωής.Οι γιορτές τέλειωσαν, τα σχολεία άνοιξαν κι η ζωή ξαναμπαίνει σε ρουτίνα.Μόνο που η δική μου ρουτίνα άλλαξε και δεν έχουμε ακόμη γνωριστεί με τη νέα μου πραγματικότητα...
Αποχαιρετιστήκαμε το πρωί κι έφυγαν κι οι τρεις μαζί...και ξαφνικά έμεινα μόνη και δεν είχα άδεια...όχι δεν ήταν μια απλή μέρα θα είναι η κάθε μέρα....Γύρισα και κοίταξα  τον ήλιο που έμπαινε από τα παράθυρα.Σπάνια έβλεπα το σπίτι μου πρωί... Κόκκινος λαμπερός ο ήλιος, μου ζέσταινε τα μάτια...

Τριγύρισα για λίγο στο σπίτι.
Ο καιρός παράξενος, σύννεφα κι αέρας και παγωνιά...Πανέμορφη μέρα, "glorious"....έτσι αποκαλώ τις ιδιαίτερα λαμπερές ημέρες...Μου αρέσει αυτή η λέξη! Τη ψιθυρίζω στον εαυτό μου...
Το γραφείο μου είναι το πιο φωτεινό σημείο του σπιτιού....  Ήταν το πρώτο πρωινό της νέας  μου ζωής κι ήταν  υπέροχο!! Ηλιόλουστο....

Τα σύννεφα, ο αέρας, οι σκιές...πάνω στους αγαπημένους μου μικρούς θησαυρούς. Όλα ήταν σαν να μου χαμογελούσαν, σαν να με προσκαλούσαν στη νέα μου πραγματικότητα!

Το Περγαμόντο μου ολάνθιστο...Μακριά από τη Λευκάδα, την αγαπημένη του πατρίδα...Τώρα στη νέα του πατρίδα, μαζί μου, μόνο μα  χαρούμενο. Η μυρωδιά του μεθυστική, τα μπουμπούκια του
ολόλευκα, γεμάτα ζωή...Γεμάτα ελπίδα για την Άνοιξη που έρχεται!!

Ντύθηκα ζεστά και πριν ακόμη γίνει 8.30 βγήκα για περπάτημα με τον Κάρλο....Οι πρωινοί περίπατοι είναι οι αγαπημένοι μου. Σε ημέρες άδειας όταν είχα χρόνο κι ήμουν ξεκούραστη, πάντα έβγαινα πρωινές βόλτες με τα σκυλιά μου...τον Νάντο και τώρα τον Κάρλο.

Το κρύο τσουχτερό.Ο δρόμος μοναχικός και σιωπηλός.Ακούγαμε τις ανάσες και τα βήματα μας....Το βήμα γοργό, σταθερό και τα μάτια ψηλά να σαρώνουν αχόρταγα το τοπίο.Είχα χρόνο...όλο τον χρόνο του κόσμου. Στάθηκα να κοιτάξω το παγωμένο σύννεφο πάνω από το Χορτιάτη...

και μετά από λίγο τα σύννεφα που ταξίδευαν με τον  αέρα. Έναν αέρα που μύριζε χιονιά κι άλλαζε το τοπίο κάθε λεπτό, με τον ήλιο μια να βγαίνει, μια να χάνεται.

Γύρισα σπίτι για να διαπιστώσω ότι ο ταχυδρόμος είχε φέρει δύο γράμματα για τα παιδιά...

Ήρθαν ....Οι ευχαριστήριες κάρτες του Άγιου Βασίλη για τον κάθε έναν ξεχωριστά.Υπέροχο σημάδι!!
Κάποιος εκεί ψηλά μου έστελνε μήνυμα...

Η νέα μου ζωή...Κι οι εκπλήξεις συνεχίζουν. Κατέβηκα στην πόλη να τελειώσω δουλειές, να συναντήσω φίλους και να ανταλλάξουμε ευχές και εκεί με περίμεναν εκπλήξεις.... Άνθρωποι, αχ αυτοί οι άνθρωποι!
Συναντιέσαι στη ζωή σε στιγμές ιδιαίτερες, αλλόκοτες, δεν μπορείς ούτε να διανοηθείς ότι θα αγαπηθείτε κι οι ζωές σας θα δεθούν...Μια τέτοια φίλη λοιπόν, απίστευτα αγαπημένη, η  Πένυ μου, ένα πλάσμα γεμάτο δημιουργικότητα και ταλέντο, είχε φροντίσει να περάσει από τα λημέρια που θα πήγαινα και να αφήσει κάτι για εμένα.. Ένα δώρο. Ένα δείγμα φροντίδας...ένα υπέροχο μικρό πραγματάκι....σημάδι για τη νέα μου ζωή...

Το αγάπησα από την πρώτη ματιά...Το λάτρεψα!!

"...για να φοράς το τσάι του και το μπισκότο σου", μου είπε στο τηλέφωνο... και χαμογέλασα αχνά!!

Μετά ήρθε το Χριστινάκι, ένα άλλο λατρεμένο πλάσμα. Την τελευταία φορά που είχαμε συναντηθεί κάναμε μια συζήτηση για τον Καζαντζάκη. Εκείνη πριν λίγες ημέρες  έκανε μια νέα θαρραλέα αρχή αλλάζοντας πολλά στη ζωή της. Το ίδιο κι εγώ...Μιλήσαμε για φόβο, για όνειρα, για ρίσκο!!

Το θυμόταν!! Εμφανίστηκε μπροστά  κρατώντας ένα κομμάτι χαρτί και μου το έδωσε λέγοντας μου: "Είναι από τον "Καπετάν Μιχάλη"  για να θυμάσαι ότι το αδύνατο γίνεται δυνατό...."

Τώρα είμαι εδώ, στο νυχτερινό σιωπηλό σπίτι. Παρέα με μια καυτή ντοματόσουπα...

Μου ζεσταίνει τα χέρια και η  γλυκιά μυρωδιά της με γαληνεύει.

Ανοίγω το χαρτί και διαβάζω τα λόγια του απόλυτου συγγραφέα...που αγάπησα χρόνια πριν  όντας μαθήτρια στην δευτέρα λυκείου, όταν πρωτοδιάβασα την "Αναφορά στο Γκρέκο"...

Διαβάζω τις λέξεις και σκέφτομαι τη Χριστίνα. Το γενναιόδωρο  αυτό, μικρό θαύμα. Ένα από τα πολλά που έχω ζήσει...κι έχω πορευτεί μαζί τους...

Είμαι τυχερή...μπορεί να μην πιστεύω στην τύχη αλλά πως αλλιώς να χαρακτηρήσω το πέρασμα όλων αυτών των υπέροχων ανθρώπων στη ζωή μου!! Ευλογία ίσως...

Πως θα τολμούσα να προσπαθήσω λιγότερο από όσο πρέπει...λιγότερο από όσο μπορώ....λιγότερο από όσα αξίζω...λιγότερο ίσως, από όσο προσδοκούν όλοι αυτοί που πιστεύουν σε εμένα.

Ήταν η πρώτη ημέρα της νέας μου ζωής, γεμάτη εκπλήξεις και σημάδια, γεμάτη σκέψεις και συναισθήματα!! 

Ήταν η βάση στο νέο μου ξεκίνημα...και εγώ κυνηγός πια, κυνηγός ξανά... πίσω από τα πιο τρελά όνειρα μου...να αναρωτιέμαι..."άραγε το αδύνατο θα γίνει δυνατό;"...

Θα τα καταφέρω; Η ιστορία θα το δείξει...εγώ πάντως πιστεύω στα "θάματα"...

Αφιερωμένο...

«Πως να πιστέψουν οι άπιστοι τι θάματα μπορεί να γεννήσει η πίστη; Ξεχνούν πως η ψυχή του ανθρώπου γίνεται παντοδύναμη, όταν συνεπαρθεί από μια μεγάλη ιδέα. Τρομάζεις όταν, ύστερα από πικρές δοκιμασίες, καταλαβαίνεις πως μέσα μας υπάρχει μια δύναμη που μπορεί να ξεπεράσει τη δύναμη του ανθρώπου, τρομάζεις… γιατί δεν μπορείς πια να βρεις δικαιολογίες για τις ασήμαντες ή άνανδρες πράξεις σου, ρίχνοντας το φταίξιμο στους άλλους. Ξέρεις πως εσύ, όχι η μοίρα, όχι η τύχη, μήτε οι άνθρωποι γύρω σου, εσύ μονάχα έχεις, ό,τι και αν κάμεις, ό,τι και αν γίνεις ακέραιη την ευθύνη. Και ντρέπεσαι τότε να γελάς, ντρέπεσαι να περγελάς αν μια φλεγόμενη ψυχή ζητάει το αδύνατο. Καλά πια καταλαβαίνεις πως αυτή 'ναι η αξία του ανθρώπου: να ζητάει και να ξέρει πως ζητάει το αδύνατο· και να 'ναι σίγουρος πως θα το φτάσει, γιατί ξέρει πως αν δε λιποψυχήσει, αν δεν ακούσει τι του κανοναρχάει η λογική, μα κρατάει με τα δόντια την ψυχή του κι εξακολουθεί με πίστη, με πείσμα να κυνηγάει το αδύνατο, τότε γίνεται το θάμα, που ποτέ ο αφτέρουγος κοινός νους δε μπορούσε να το μαντέψει: το αδύνατο γίνεται δυνατό». 

                                     Καζαντζάκης  «Ο Καπετάν Μιχάλης»

                                                                                             

Κι όπως μου λέει κι ο Ηλίας με τη φωνή της Νina Simone, "It's a new dawn, ιt's a new day, it's a new life...For me..." Πάμε για άλλα!!!