Μέρες χαράς!!

Ένα υπέροχο τριήμερο που τα είχε όλα... μα πριν μπω σε αυτό θα ήθελα να ρίξετε μια ματιά στα δεξιά του τοίχου στην ανακοίνωση για το σεμινάριο που πρόκειται να κάνω την άλλη Δευτέρα. Το θέμα είναι καυτό και είναι δωρεάν, οπότε αν κάποιος που μένει στην περιοχή ενδιαφέρεται, μπορεί να τηλεφωνήσει στα αναρτημένα τηλέφωνα, για να δηλώσει συμμετοχή.

Και τώρα πίσω στο super γεμάτο τριήμερο...Για λίγες ώρες,  βγήκε ένας ήλιος όνειρο οπότε είπαμε να ευχαριστηθούμε την αυλή όσο περισσότερο μπορούμε.

Ο Πα. μαστόρεψε το μικρό σπορείο του. Μια κατασκευή που δουλεύει  εδώ και πολύ καιρό και θα παρουσιάσει σύντομα.

Εγώ πάλι της βόλτας πήρα το καρότσι και βγήκα να μαζέψω καλούδια....

Τα πιτσιρίκια με ακολουθούσαν με τα ποδήλατα.

Σταματήσαμε στο αγαπημένο μας ξέφωτο για να ξεκουραστούμε, να κάνουν οι μικροί τους super ήρωες 

και να μαζέψουμε φύλλα και κλαδιά για μελλοντικές ανοιξιάτικες κατασκευές 

και εκεί μας βρήκε αυτός ο τρελάρας!! 

Ένα υπέροχος σκυλάκος, σκέτο θεριό που τα τελευταία Σαββατοκύριακα το σκάει από το σιδεράδικο που είναι το σπίτι του κι έρχεται να παίξει μαζί μας.

Και όχι μόνο.Κατασκηνώνει έξω από το σπίτι, και είναι σαν να μας έχει υιοθετήσει κανονικά!! Τον συμπαθώ πολύ και δεν είμαι η μόνη.Τα παιδιά ξετρελαίνονται να παίζουν μαζί του, μιας κι είναι υπέροχος σύντροφος στο παιχνίδι.

Τον ονόμασαν Λού από τον μυστικό πράκτορα στο έργο "Σαν το σκύλο με τη γάτα". Δυστυχώς ο Κάρλο δεν σηκώνει πολλά πολλά οπότε δεν μπορούμε να τον βάλουμε μέσα στο σπίτι....όμως είναι φιλαράκι!!

Η Καθαρά Δευτέρα ξημέρωσε γκρίζα και βροχερή. Όμως εμείς  περιμέναμε τους φίλους μας και δεν μας ένοιαζε!!

Περάσαμε φανταστικά...Τα παιδιά εξαφανίστηκαν με αλαλαγμούς στα δωμάτια τους με την παρέα τους 

κι εμείς με τη δική μας παρέα χωθήκαμε στην κουζίνα. 

Το τραπέζι στρώθηκε...στα γρήγορα. Πρώτα έφαγαν τα πιτσιρίκια 

και μετά η σειρά μας...Τσίπουρο, κρασιά, μεζέδες και πολύ πολύ γέλιο!

 Οι καπνιστές στο μπαλκόνι!!

Ο Ηλίας επέμενε να πετάξουμε και χαρταετό,  για να κάνουμε το κέφι των παιδιών...Αψηφήσαμε το κρύο και το προσπαθήσαμε!

Ο Λού βέβαια ήταν παρών...να σαμποτάρει αυτή μας την προσπάθεια...

Τελικά...ο Ηλίας τα κατάφερε...έστω και για λίγο!!

Ήρθε η ώρα του καφέ και η μικρή μας Μιχαέλα Μίνι Μάους άρχισε να ανεβάζει πυρετό και ζάρωσε στον καναπέ...

Η πιο μικρή ζουζούνα της παρέας πήρε τον απογευματινό της υπνάκο, παρέα με τον ποντικοελέφαντα της...

Και οι δύο κολλητοί είδαν ταινία...

Μια τέλεια ημέρα...Γεμάτη με αγαπημένα πρόσωπα, κέφι! Γιορτή!!! 

Η είσοδος του σπιτιού...γεμάτη παπούτσια! Είμαστε πολλοί...

Τώρα,η είσοδος είναι και πάλι άδεια...Η κουζίνα καθαρή, τα παιδιά από ώρα στα κρεβάτια τους.

Το σπίτι είναι ήσυχο, απόλυτη σιγή. Ζεσταίνω τα πόδια μου στο τζάκι. Μόλις τελείωσε η ταινία, " Η κορυφή του Δάντη". 

Απόλυτη καταστροφή και το απαραίτητο θετικό τέλος...

Μου αρέσουν τα έργα με τις φυσικές καταστροφές όπου στο τέλος θριαμβεύει η ανθρώπινη ανάγκη για επιβίωση   χε χε! Μου αρέσουν οι Αμερικανιές...

Ένα υπέροχο τριήμερο...η παρέα, οι φίλοι, οι φωνές, τα γέλια, τα τσουγκρίσματα...κι ύστερα η νύχτα πέφτει. Αγκαλιές φιλιά, υποσχέσεις για επόμενες συναντήσεις...και μετά είναι ακόμη σήμερα,  όμως ήρθε κιόλας το αύριο!!! κι εμείς χθες περάσαμε τέλεια, τέλεια!

Άρχισε πάλι να φυσάει. Όσο κρύο κι αν κάνει...οι μυγδαλιές είναι ολάνθιστες και μυρίζουν μέλι!!!

                                                                  

Το Σύννεφο κι ο Ήλιος...

Το μεγάλο μου αγόρι ήταν πάλι άρρωστο αυτές τις ημέρες κι έμεινε σπίτι. Οι δυό μας, ολομόναχοι όπως παλιά, πριν έρθει στη ζωή μας ο μικρός αδερφός...Αποφασίσαμε να μείνουμε ξαπλωμένοι όλο το πρωί...

Μυρωδάτο πρωινό  με φρούτα και ζεστά ψωμιά με λιωμένο κασέρι.

Καφεδάκι κι απόλυτη σιγή...

ο υπολογιστής έτοιμος για να αρχίσει το γράψιμο αλλά τελικά έπαιξε μόνο μουσική...αυτή ήταν η χρησιμότητα του...

Ένα υπέροχο νωχελικό πρωινό στο κρεββάτι, εκείνος με το κόμικ  του...κι εγώ με εκείνον!!

 Ο Άγγελος μου...το παιδί που με έκανε μαμά. Πάνω του έκανα τα πρώτα πειράματα, τα πρώτα λάθη.

Τον κοίταζα που ξάπλωνε δίπλα μου στο κρεββάτι ολόκληρο παλικαράκι πια. Μεγάλα πόδια, μεγάλα χέρια...Δεν χωράει πια στην αγκαλιά μου. Θυμάμαι εκείνο το μικρό πλάσμα να τρυπώνει κάτω από τα σκεπάσματα, να χοροπηδάει, να φωνάζει, να μιλάει ακαταλαβίστηκα, να γελάει...μικρούλης, τόσο μικρούλης!

Νιώθω πως πέρασε ο καιρός τόσο γρήγορα, δεν τον χόρτασα, έτσι νιώθω...εκείνο το μικρό νινί, το θέλω πίσω...για λίγο, για μια μόνο ημέρα!!

Όταν ήρθε ο Άγγελος στη ζωή μου ήταν σα να να ξύπνησα από ύπνο βαθύ!! Ήμουν εκεί για εκείνον, γι'αυτό γεννήθηκα σκέφτηκα, για να γεννηθεί αυτός...τον κοιτούσα κι έκλαιγα, η αγάπη αυτή ήταν τόσο πελώρια που προκαλούσε πόνο... 

Το λέει καθαρά αυτό το μικρό ρητό που έχω στο γραφείο μου...

Ήταν σαν ένα χέρι να μου έσφιξε την καρδιά...κι από τότε είμαι έτσι!

Συνήθισα πια, να ζω με αυτό το χέρι να σφίγγει με δύναμη την καρδιά μου, δεν πονάει τόσο πια αυτή η αγάπη κι υπάρχουν μέρες που είμαι τόσο χαλαρή που μπορώ και να ξεχάσω αυτό τον πόνο...

Όμως όταν αρρωσταίνουν αυτός κι ο αδερφός του, το χέρι σφίγγει πιο δυνατά και υπάρχουν στιγμές που δεν μπορώ να ανασάνω...

Όπως προχθές το βράδυ που πήρα τη γιατρό στο τηλέφωνο, γιατί ένιωσα  τον φόβο να ξεχειλίζει για δευτερόλεπτα...κι εκείνη να'ναι ευλογημένη, με ξέρει τόσο καλά πια  και μου  χαρίζει ουσιαστικά ένα ήσυχο ύπνο, με μια της λέξη..."θα περάσει"!!

Ο Άγγελος μου είναι ο πρώτος μου, το αστέρι μου. Όχι δεν είναι αδυναμία μου, όπως απλοϊκά μπορεί κάποιοι να σκέφτονται...δεν θα μπορούσα να έχω αδυναμία σε κάποιο μου παιδί, γιατί πρέπει να έχω την ίδια δύναμη και για τους δύο..Την δύναμη μου αξίζουν κι όχι την αδυναμία μου...

Απλά είναι το μεγάλο μου αγόρι κι είναι, τόσο συναισθηματικό, τόσο ιδιαίτερο... Θα διεκδικήσει, θα παλέψει, δεν θα παραδοθεί, δεν θα κουραστεί, ποτέ. Ένα εξαιρετικά ζόρικο παιδί. Δύσκολο και ζόρικο σε όλα!! 

Από την άλλη ότι  του συμβαίνει θα το δείξει...τόσο εύκολο πλάσμα! Πως γίνεται αυτό; Ζόρικο κι εύκολο μαζί;

Χαμογελάω...Γίνεται! Εύκολος στα συναισθήματα και στην έκφραση αυτών. Σε όλα τα άλλα...θα σου βγάλει το λάδιιιιι!!
Το παίζαμε συχνά αυτό  το θεραπευτικό παιχνίδι (δώρο ενός μεγάαααλου μου δασκάλου) για να φύγει η ένταση,τον έπαιρνα αγκαλιά και τον ζουλούσα για να του "βγάλω το λάδι" και μετά έκανε κι εκείνος το ίδιο σε εμένα...Θα θυμάμαι πάντα τα μικρά χεράκια να προσπαθούν με όλη τους τη δύναμη να σφίξουν, να σφίξουν δυνατά,  για να μου "βγάλουν το λάδι"...και γελούσε, γελούσε γαργαριστά...

Όταν γεννήθηκε ο αδερφός του πρέπει να γκρεμίστηκε ο αποκλειστικός του κόσμος...

Το πρώτο παιδί, το πρώτο εγγόνι και στις δύο οικογένειες...κι όμως ήταν τόσο συγκροτημένος, σε σχέση με τα συναισθήματα του. Δεν απομονώθηκε για να τραβήξει την προσοχή μας, απλά τη ζητούσε με λόγια.

Μόλις τρεισήμισι και μου έλεγε "ζηλεύω , θέλω να μ'αγαπάς", κρυβόταν κάτω από το τραπέζι και μου έλεγε "πες μου ότι μ'αγαπάς", "είμαι το αστέρι σου;" " θέλω αγκαλίτσα","εμένα με αγαπούσες τόσο;" .. κι έβγαινε για να τρέξει στην γεμάτη από το νινί αγκαλιά μου, να τη μοιραστεί πια χωρίς να τη διεκδικήσει ποτέ  ξανά, ολόκληρη κι αποκλειστική. Πόσο επίπονο  θα πρέπει να ήταν για εκείνον αυτό το μοίρασμα ...

Καθόμασταν στο πάτωμα οι δυό μας, και παίζαμε memory, πάζλ, κάρτες...και το νινί στο στήθος. Πάντα συμμετείχε και το νινί στην παρέα...

Δεν χτύπησε ποτέ τον αδερφό του, δεν τον πείραξε ποτέ, δεν τον πόνεσε ποτέ όσο ήταν μωρό και δεν τον ενοχλούσε...Η ζήλια του φαινόταν στο  ότι σκάλιζε τα χείλη του και τα έκανε πληγή...Αυτό κράτησε πέντε μήνες και μετά άρχισε να μιλάει περισσότερο, να διεκδικεί περισσότερο, να επικοινωνεί μαζί μας περισσότερο κι αυτό τον έκανε να νιώθει λιγότερο απειλημένος ίσως...και σταμάτησε να πληγώνει τον εαυτό του.

Η πρώτη ζωγραφιά που έκανε για τον αδερφό του ήταν πριν ακόμη εκείνος γεννηθεί, ήταν μια  έκπληξη. Ήμουν έγκυος και φτιάχναμε το δωμάτιο του μωρού. Το φωτιστικό που διαλέξαμε ήταν ένας ήλιος.

Το φωτιστικό του Άγγελου είναι ένα σύννεφο.

Η πρώτη ζωγραφιά λοιπόν του Άγγελου για να δηλώσει την κατανόηση του για τον ερχομό ενός ακόμη μέλους στην οικογένεια μας ήταν  ένας ήλιος κι ένα σύννεφο!!

Την έχω κρατήσει αυτή τη ζωγραφιά...Δεν μπορώ να την κοιτάξω χωρίς να βουρκώσω...Ο ήλιος και το σύννεφο! Ζωγραφισμένα με γραμμές απλές, καθαρές.Χωρίς χρώμα.

Ακόμη και τώρα όταν τον ρωτάω γιατί το ζωγράφισε αυτό μου απαντάει:
"...γιατί ήταν όμορφος ο ήλιος..." 

"Ήθελες και εσύ να έχεις φωτιστικό ήλιο;" 

"Όχι, μου αρέσει πιο πολύ το σύννεφο μου"

"Τότε τι είναι αυτό που σου άρεσε στον ήλιο;" 

"Μου άρεσε που ήταν καινούριος!"

Τα λόγια αυτά για εμένα ήταν πελώρια...γεμάτα συμβολισμούς.

Και τώρα το μικρό αυτό συγκροτημένο αγόρι το κοιτάζω και δεν μπορώ να μην σκεφτώ τα χρόνια που περνούν και τον αλλάζουν.Τον απομακρύνουν, τον κάνουν ανεξάρτητο, δυνατό, ώριμο...έτοιμο να ζήσει με λιγότερο έλεγχο, λιγότερη καθοδήγηση...σιγά σιγά τον κάνουν έτοιμο να ζήσει χωρίς εμάς!!

Η καρδιά μου φουσκώνει νιώθω περήφανη μα κατά βάθος, ταράζομαι με αυτές τις σκέψεις...κι είναι μόλις 9 χρονών...
Διαβάζει τον Αστερίξ και γελάει κι εγώ τον παρατηρώ...σηκώνει τα μάτια και με κοιτάζει που τον κοιτάζω...

δεν ρωτάει ποτέ γιατί τον κοιτάζω όταν με πιάνει να το κάνω αυτό, απλά μου ανταποδίδει το βλέμμα  σιωπηλά...κι ύστερα σηκώνω τη μηχανή και τον φωτογραφίζω για να θυμάμαι την κάθε λεπτομέρεια του..."για να θυμάμαι το βελούδινο μουτράκι σου όταν θα βγάλεις μούσια" του λέω και γελάει κρατώντας την κοιλιά του!!!

Τώρα, το Σύννεφο κι ο Ήλιος μου είναι στο σχολείο. Έφυγαν πρωί πρωί χοροπηδώντας ντυμένοι "Storm trooper"  και "Darth Vader" ήρωες των  Star Wars..Τι αστείοι τύποι...

Το σπίτι με μιας ησύχασε κι είδα μέσα στη σιωπή του πρωινού, αυτή την  εικόνα να με καλημερίζει.

Ο Άγγελος γεννήθηκε μια βροχερή ημέρα του Νοέμβρη...το Σύννεφο! 

Ο Γιώργος γεννήθηκε μια ηλιοφώτιστη μέρα του Ιούλη...ο Ήλιος!...Πόσο λατρεύω να πιστεύω ότι τίποτε στη ζωή δεν είναι απλά...τυχαίο!!!

Καλημέρα αγαπημένοι. Μπουμπούκιασε ο τόπος....

                                                                                                                                Κατερίνα

Στο φως των κεριών...

Κατά καιρούς συναντώ στο internet, ή σε περιοδικά τόσο όμορφα πράγματα που θέλω δύο ζωές για να τα φτιάξω.Τα κοιτάζω και λέω "θα φτιάξω αυτό κι αυτό κι αυτό..." και οι λίστες δεν τελειώνουν.

Αυτά που με γοητεύουν περισσότερο είναι κατασκευές που έχουν μέσα τους κομμάτια της φύσης.

Είναι εύκολα, είναι φθηνά, είναι πανέμορφα...

Επίσης λατρεύω τη συλλογή όλων αυτών των πραγμάτων που θα χρησιμοποιήσω σε μια κατασκευή. Πάντα γυρνώντας από τις βόλτες μας στην εξοχή,  κουβαλάμε κλαδιά, κούτσουρα, λουλούδια...ότι βρούμε και μας αρέσει...το μαζεύουμε!!

Είναι μια διαδικασία τόσο ξεκούραστη για εμένα. Αδειάζει το μυαλό μου από σκέψεις και γεμίζει μόνο εικόνες από το τι θα μπορούσα να κάνω με αυτό ή αυτό ή αυτό...

Έτσι λοιπόν φτιάχτηκαν αυτά τα βαζάκια για κεριά.Τα κεριά είναι μόνιμο στολίδι.Κάθε μέρα θα ανάψουμε κάποια.

Μόλις ηρεμήσουμε και "ησυχάσει η πλάση" που λέει κι ο Πα, ανάβουμε κανένα κερί, βράζουμε  τσαγάκι  ή ζεστό γάλα, λίγο κρασάκι ίσως στα πιο κέφια και χαλαρώνουμε ...διαβάζοντας, σερφάροντας ή το αγαπημένο μου...κάνοντας ταβανοσκόπηση με απόλυτη ησυχία!!

Οπότε τα πολλά κεριά δεν είναι ποτέ αρκετά και ευτυχώς ιδέες υπάρχουν σε αφθονία!

Με τα παλιά βάζα μαρμελάδας λοιπόν, μπορεί κανείς να φτιάξει όμορφα μικρά βαζάκια για ρεσώ, με φυσικά  υλικά. 

Όταν λοιπόν αυτή η υπέροχη Ερεικα ξεράθηκε την κλάδεψα και τα ωραία αυτά μικρά ξερά της ανθάκια τα κόλλησα με θερμόκολα στα βάζα.

Οταν ανάβουν τα κεράκια τα ανθάκια φωτίζονται και το αποτέλεσμα είναι εντυπωσιακό...

Το ίδιο έκανα και με αυτά τα τσαλιά,

που όταν ανάβουν το βραδάκι τα κλαδάκια σκορπούν σκιές στο χώρο...

Επίσης κι αυτά τα πιο χοντρά κλαδάκια 

που γίνονται  πολύ εντυπωσιακά, γεμάτα με τα μυστήρια του δάσους.

ή ακόμη και με  κλαδιά κομμένα σε φέτες, 

που χαρίζουν μια διάθεση πιο ρομαντική...

Μπορεί κανείς να τα κολλήσει  ακόμη και με ατλακόλ.

Όπως και να 'χει το αποτέλεσμα πραγματικά αποζημιώνει... 

Σούρουπο και μετά βραδάκι, 

τα κεράκια μας ανάβουν και χαρίζουν στην καθημερινότητα μας λίγη από τη μαγεία, της φλόγας που τρεμοπαίζει...Κάνουν τη πραγματικότητα λίγο πιο λαμπερή, ρομαντική και πικάντικη!

Κάθε βραδιά είναι σημαντική γι'αυτό τη στολίζουμε με μικρές φλογερές λάμψεις...δεν κοστίζουν τίποτε, αντίθετα χαρίζουν ομορφιά  και ξεκουράζουν το μυαλό...

Η ημέρα χάνεται και οι πολύτιμες στιγμές μας μαζί της.

Αν ανοίξουμε την τηλεόραση η επαφή, η ευκαιρία για χαλαρή συζήτηση ή για απλή σιωπηλή ηρεμία χάθηκε!! Η επόμενη ημέρα θα είναι πάλι εκεί γεμάτη με την ζοφερή της πραγματικότητα...όμως το βραδάκι αυτό, όπως και κάθε βραδάκι είναι δικό μας...

Ράδιο, συντροφιά  και κεριά κεριά κεριά να γεμίσει μαγεία η νύχτα...

                                                                                                                              Κατερίνα