Το μήνυμα του κοκκινολαίμη!!

Είμαι μέρες τώρα μέσα στο σπίτι. Πρώτα οι αρρώστιες των παιδιών, τώρα η δική μου...Πυρετοί, βήχας, φάρμακα, χαρτομάντιλα...Προσπάθησα να σκέφτομαι όσο πιο δημιουργικά γινόταν, παίξαμε το παιχνίδι με τα δαχτυλάκια,

στήσαμε τις γραμμές των τρένων, 

φτιάξαμε τη ζούγκλα με τους δεινόσαυρους και εγώ ήμουν η μαμά δεινοσαυρίνα, 

διαβάσαμε, ζωγραφίσαμε κάναμε χρωματιστές καρδούλες για τη γιορτή των ερωτευμένων, 

στήσαμε μια πριβέ ακρόαση με τον Άγγελο να σολάρει στο κλαρινέτο

...κάποιος δεν το εκτίμησε καθόλου....

Τα κάναμε όλα!!!

Είναι από εκείνες τις περιόδους που θέλεις να κρατηθείς και είσαι σε εγρήγορση...μην πέσεις, μην χάσεις, μην χαθείς....

Είπα στον εαυτό μου  "σήκω και τρέχα, κάνε πράγματα χωρίς  να σκέφτεσαι πολύ"...και σηκώθηκα κι έτρεξα.  Έκανα κεραλοιφές, μαρμελάδα εσπεριδοειδών,

μαρμελάδα μανταρίνι, γλυκό του κουταλιού περγαμόντο, ωραίες σούπες για τα παιδιά, γλυκάκια τώρα που ήταν αρρωστούλιδες, το σπίτι, τα πλυντήρια, η καθαριότητα, η διακόσμηση....όλα έτσι όπως έπρεπε...Να γεμίσω, να μην πέσω, να μην σκεφτώ...

Δεν κατάφερα και πολλά...σίγουρα δεν γέμισα το κενό...τουλάχιστον όχι εκείνο το κενό!!

Λες και δεν ξέρω....

Χθες βράδυ  λοιπόν  ο Άγγελος με  ρώτησε: " Μαμά πότε θα αρχίσεις πάλι να βοηθάς ανθρώπους;"  και με ανάγκασε να κοιταχτώ στον καθρέφτη.... ποια ήμουν;

Αποφάσισα να ασχοληθώ με το κουτί που είχε τα πράγματα της δουλειάς μου. Ήταν αφημένο σε μιαν άκρη να περιμένει  πότε θα γυρίσω να το κοιτάξω...και γύρισα, ο γιος μου με έκανε να γυρίσω.

Το άνοιξα με φούρια και ξεχύθηκαν οι μνήμες ... 

Σημειώματα αγάπης, δωράκια, επιστολές, κουτάκια, γράμματα, η σφραγίδα μου, το κομμάτι ενός παζλ που μου έκανε δώρο μια παλιά μου ομάδα όταν γύρισα από την πρώτη μου εγκυμοσύνη για να μου δηλώσουν ότι εγώ ήμουν το κομμάτι που τους έλειπε, μια καρδιά πρες - παπιέ, γυάλινη κατακόκκινη, δώρο άλλης ομάδας, η φωτογραφία του Νάντο και της οικογένειας μου, ζωγραφιές των παιδιών, η κάρτα της μαμάς μου με ένα μικρό κοκκινολαίμη, 

η βεντάλια μου για τις καυτές ημέρες στις ομάδες, η ομπρέλα για ξαφνικές μπόρες, η κρέμα για τα χέρια, χαρτάκια, λογάκια, ευχές.

Όλα όσα  ήταν σημαντικά στην ζωή μου εκεί...στην άλλη μου ζωή!! Θησαυροί....

Τα διάβασα ένα ένα ξανά...έχω  πολλά στο πατάρι, πολλά πολλά πολλά...λόγια ανθρώπων που πάλευαν για τη ζωή τους κι εγώ βρέθηκα στο δρόμο τους και περπατήσαμε μαζί μέχρι το φως.  

Λόγια ανθρώπων που έχουν χαθεί, τόσο νέοι κι έχω να θυμάμαι την προσπάθεια τους, την προσπάθεια μου μαζί τους...

Ένα κουτί με μικρά ανούσια πραγματάκια...τόσο ακριβό, τόσο πολύτιμο!! 

Τα ξεδιάλυνα, τα τακτοποίησα και ανέβηκαν κι εκείνα στο πατάρι...μαζί με τα άλλα..

Ο Πανταζής με ρώτησε "αυτά τα πράγματα γιατί δεν τα βάζεις στο γραφείο σου...είναι χρήσιμα", ξύστρα μολυβοθήκες, ντοσιέ...

"Είναι της δουλειάς" του απάντησα...δεν έβγαλε νόημα μα δεν είπε τίποτε...

Είναι της δουλειάς σημαίνει, δεν ανήκουν εδώ παρά μόνο εκεί...στο γραφείο της δουλειάς...

Θα ξαναβγούν από το πατάρι για να γυρίσουν σε ένα γραφείο δουλειάς, όχι στο σπίτι...

Όχι δεν ξέχασα γιατί ήθελα να φύγω, δεν ξέχασα όλα αυτά που  με έκαναν να πάρω αυτή μου την απόφαση...δεν μου λείπει η δουλειά...μου λείπει αυτό που ήμουν εγώ εκεί! 

Μου λείπει η ομάδα μου, οι θεραπευόμενοι μου, η δράση...Η πίεση και η υποχρέωση να είμαι σε επαγρύπνηση, η δημιουργική πηγή έμπνευσης...η πίεση του ρόλου και της ευθύνης...ο αγώνας κι η ελπίδα!

Ο ρόλος μου. Το ότι ανήκα κάπου. Αυτό μου λείπει...

Οι μέρες μου περνούν νωχελικά κι είναι υπέροχο αυτό, να ξαναβρίσκω ρυθμούς χαμένους.Να είμαι εδώ για την οικογένεια μου. Όμως από την άλλη είναι σαν να είμαι παρατηρητής της ζωής κι αυτό ...δεν μου ταιριάζει!!

Ξύπνησα "βουλιαγμένη" και πίνοντας έναν μοναχικό καφέ κοίταξα  έξω από το παράθυρο το χιόνι στους θάμνους πίσω από την κουζίνα και είδα...ένα μικρό κοκκινολαίμη...στην αρχή νόμισα όταν είδα λάθος αλλά τον ξανάδα άλλες τρεις φορές.Είναι εκεί η φωλιά του γιατί πετάει συνέχεια στο ίδιο σημείο..."Το αηδόνι του Χειμώνα"...Η κάρτα της μαμάς που είχα στο γραφείο μου, η ευχή της, η δοξασία ότι αυτό το πουλάκι επικοινωνεί με τις ψυχές και τώρα ο μικρούλης κοκκινολαίμης πετάει έξω από το παράθυρο μου...

Η μηχανή μου είναι εκεί στημένη και σίγουρα θα τα καταφέρω να τον απαθανατίσω....

Σημάδι...και μήνυμα...να ξαναβρώ το ρόλο,να πω την ιστορία...

Όπως λέμε και στη θεραπεία, οι ιστορίες που δεν λέγονται γίνονται φίδια και μας πνίγουν...έχω πολλές ιστορίες να πω κι είμαι μόνο στην αρχή... άρχισα να γράφω.Wish me luck!!

                                                                                                                               Κατερίνα