Το μαγικό σχολείο κι η μαμά που πάλευε με το δράκο....

Το πρώτο σχολείο του μικρού μου ήταν το  Σχολείο της Φύσης... Ένα σχολείο που όλοι αγαπήσαμε! Κι όταν λέω όλοι εννοώ, όλη η οικογένεια.Γιατί το σχολείο αυτό υπήρξε εμπειρία υπέροχη για όλη την οικογένεια. Συγκεντρώσεις, μαζώξεις, συναντήσεις με ιδιαίτερους ανθρώπους, εκδρομές, βόλτες πικ νικ, πάρτι....όχι για τα παιδιά μα και για τους γονείς...και εννοώ μόνο τους γονείς.

Στο σχολειό αυτό γίνονται πράγματα όχι μόνο με τα παιδιά αλλά και χωρίς αυτά...Γιατί κι οι γονείς έχουν την ανάγκη να ξεσκάσουν να περάσουν όμορφα, να βγουν από το ρόλο και να χαλαρώσουν, να μάθουν για να μπορούν να είναι καλύτεροι γονείς.... Έχουν ανάγκη από φροντίδα και το σχολείο αυτό δίνει αυτή τη φροντίδα!!

Μα το πιο σημαντικό από όλα είναι ότι δεν εκπαιδεύει μόνο τα παιδιά μας, εκπαιδεύει εμάς τους ίδιους τους γονείς των μικρών ανθρώπων, εμάς τους γονείς των αυριανών πολιτών του κόσμου. 

Ένα σχολείο που σου δείχνει την ευθύνη σου! 

Μπαμπάς και γιοί...φτιάχνοντας χελιδονοφωλιές!

Μπαμπάς σε τσουβαλοδρομία....

Αγώνες με καρότσια...Γιώργος στο καρότσι!!

Πρωτομαγιά 2009

Έτσι το έχω στο μυαλό μου εγώ αυτό το σχολείο...Δεν είναι το πανέμορφο καθαρό καταπράσινο περιβάλλον του που το κάνει ξεχωριστό, πολλά σχολεία είναι έτσι, είναι το ότι οι άνθρωποι εκεί αποφάσισαν να παιδευτούν παραπάνω για να παρέχουν πράγματα ιδέες κι αξίες. Έχουν το λαχανόκηπο τους, τα ζωάκια τους, ο Γιωργάκος ζύμωνε το ψωμάκι του  έκανε κέικ κι  είχε μάθει να σκάβει τις ντοματούλες στο λαχανόκηπο κι ήταν μόνο 3...

 2011

Πικ νικ στην εξοχή 

Επίσης στο σχολείο αυτό...υπάρχει κάτι το ιδιαίτερο.Δεν εργάζονται μόνο κοπέλες βρεφονηπιοκόμοι ή νηπιαγωγοί αλλά και άντρες....Αγόρια με κέφι κι ενθουσιασμό και τα παιδιά τους λατρεύουν...Ο "κύριος Πάρης" ακόμη μονοπωλεί τις συζητήσεις μας με το Γιώργο. 

Ήταν το πρώτο σημαντικό αντρικό πρότυπο για εκείνον έξω από τα όρια της οικογένειας του...

Ο Γιώργος φέτος πηγαίνει στο Δημόσιο νηπιαγωγείο λοιπόν, είναι μια ανάρτηση που είχα κάνει με πολύ αγωνία τον Σεπτέμβρη και μπορείτε να βρείτε εδώ. 

Όμως η σχέση μας με το σχολείο αυτό και τους ανθρώπους του δεν έχει κλείσει και όποτε μου δοθεί η ευκαιρία να είμαι εκεί με ή χωρίς τον μικρό μου, το κάνω με ενθουσιασμό.... Άλλωστε είναι πάντα ευκαιρία για το Γιώργο να βρει αγαπημένους του ανθρώπους και φίλους και είναι ευκαιρία για εμένα να πάρω μια βαθιά ενισχυτική ανάσα από την γυναίκα που είναι πίσω από όλα αυτά...τη Βέτα.

Όταν λοιπόν την προηγούμενη εβδομάδα μου τηλεφώνησε για να με ενημερώσει για μια βραδιά συζήτησης με θέμα πολύ ιδιαίτερο...το σκέφτηκα. 

Ήμουν άρρωστη, είχα πυρετό, η μύτη έτρεχε και πονούσε το κεφάλι μου. Ήταν οι κρύες εκείνες ημέρες που χιόνιζε πολύ σχεδόν κάθε βράδυ κι ο δρόμος ήταν παγωμένος.... Ήμουν και συναισθηματικά βουλιαγμένη, ήταν η μέρα που έκανα την ανάρτηση με τον κοκκινολαίμη! Δύσκολη μέρα...

Της είπα "Δεν ξέρω Βέτα είμαι κι άρρωστη..."  μου είπε "όσο μένεις εκεί άπραγη, άρρωστη θα είσαι..."! Χαμόγελο!! Είναι ευλογία να έχεις στη ζωή σου ανθρώπους που σου τσιμπάνε... τον ποπό...έχω πολλούς τέτοιους φίλους στη ζωή μου...Πολύ τυχερή!!

Πήγα...

Ήταν μια πανέμορφη βραδιά στο μεγάλο δωμάτιο του παραμυθιού, με το πέτρινο τζάκι αναμμένο.

Έξω χιόνιζε και  μέσα όλοι οι άνθρωποι, άνδρες γυναίκες με χρωματιστές κάλτσες κάθονταν ή ξάπλωναν πάνω στα χαλιά και στα μαξιλάρια.Ακουμπούσαν ο ένας τον άλλο με μια οικειότητα που φανέρωνε σχέση κι ασφάλεια.

Είχε ένα μικρό μπουφεδάκι με ζεστά ροφήματα και τέλεια μικρά γλυκίσματα που φέρνει ο καθένας από το σπίτι του...και που και που εμφανίζονταν από το διπλανό δωμάτιο τα πιτσιρίκια που έπαιζαν κι έτσι είχαμε ξαφνικά έναν πριγκιπάκο ή καμιά τσουπρίτσα με ροζ κορδέλες να χώνονται χοροπηδώντας σε αγκαλιές...Τέλεια εικόνα!!

Χαμόγελα αγκαλιές, και έναρξη με το τραγούδι της ZAZ που είναι κι επίσημα πια το τραγούδι του σχολείου.

Κάθε μάζωξη αρχίζει και τελειώνει με αυτό το τραγούδι...

Μπήκαμε στο θέμα...

Το θέμα ήταν ζόρικο παρ όλη την φοβερή αισιοδοξία που εξέπεμπε η όλη στάση της μαμάς που μας το διηγούνταν...

Ήταν λοιπόν η ιστορία της Αγνής, μιας μαμάς που όταν ο μικρός της γιος ήταν πεντέμισι χρονών η ίδια διαγνώστηκε με καρκίνο... Ήταν μια υπέροχη συζήτηση..με κομπιάσματα, με μάτια βουρκωμένα, με κορμί  σε μόνιμη ανατριχίλα...

Η γυναίκα αυτή μας διηγούνταν πέρα από την πάλη της με την αρρώστια, την μεγάλη της αγωνία για το μικρό της και την απόφαση της για μια διαφορετικού είδους στάση απέναντι του...Αποφάσισε πως εκείνο το μικρό έπρεπε να εκπαιδευτεί γρήγορα και αποτελεσματικά και να γίνει ανεξάρτητο για να μπορεί να υπάρχει χωρίς να έχει την ανάγκη της. 

Βέβαια η ανάγκη του παιδιού για τον γονιό του είναι πολυδιάστατη αλλά εκείνη προσπαθούσε τουλάχιστον να μπορεί το παιδί να σταθεί μόνο το σε καταστάσεις που εκείνη δεν θα ήταν εκεί για να βοηθήσει... Ήταν οδυνηρό  γιατί είχε μεγαλώσει τα δύο μεγαλύτερα παιδιά της με όλη την υπερπροστατευτικότητα ενός γονιού.

Οπότε έπρεπε να αλλάξει και τον δικό της τρόπο απέναντι του και να τον προετοιμάσει για μια ζωή χωρίς εκείνη... Δεν του είπε ψέματα ποτέ, δεν τον προστάτευσε ποτέ από την αλήθεια.Ήταν δύσκολο και σκληρό και για  τους δύο...

Το παιδί αυτό είναι τώρα ένας νεαρός έφηβος. Έχει κάνει ταξίδια στην Ευρώπη μόνος του, είναι εξαιρετικός μαθητής και κάνει πρωταθλητισμό στην κολύμβηση και  και και ....ένα παιδί που ρουφάει τη ζωή και ζει τις στιγμές...

Η μαμά ακόμη παλεύει με το θεριό κι εκείνο μαζί της γιατί είναι αντίπαλος σκληρός η μαμά. Είναι φτιαγμένη από την στόφα των ηρώων !!! Η μαμά θα πολεμάει με το Δράκο, έχει μάθει από πόλεμο και δεν φοβάται τους εφιάλτες...Εκεί στην άκρη είναι τα μικρά της που μεγάλωσαν αλλά θα είναι πάντα μικρά για εκείνη...και θα πολεμήσει όσο χρειαστεί!!

Είναι κι η ίδια της αθλήτρια, μαχητική, έχει τις φίλες της, τις συγκεντρώσεις της, τη δουλειά της,τα ταξίδια της,  τη ζωή της. 

Ζει με τον πόνο και δεν την αφορά πια, ζει με την αγωνία, όπως και τα παιδιά της έχουν μάθει να ζουν με αυτή, μα όλα αυτά δεν την έχουν κρατήσει έξω από τη ζωή...αλίμονο...όλα αυτά την πείσμωσαν για να γίνει η προσωποποίηση της ζωής!!

Ήταν μια μαγική βραδιά για εμένα...για πολλούς λόγους. Η ιστορία της Αγνής έγινε αφορμή για μια συζήτηση γεμάτη με προσωπικές εμπειρίες του καθενός που σε αφήνουν άφωνο, γιατί βλέπεις έναν ήρεμο χαρούμενο άνθρωπο με το παιδί του αγκαλιά και δεν ξέρεις...δεν ξέρεις την ιστορία του...

Άνθρωποι που μιλούσαν με λόγια απλά για το θάνατο και ένιωθαν ασφάλεια... Είχαν την άδεια ο ένας του άλλου να λένε πράγματα σκληρά που πονάνε και να είναι ένταξή αυτό....Να μοιράζονται χωρίς κριτική, να ακούν!!

Μια θεραπευτική ομάδα, αυτό έγινε το βράδυ εκείνο...Μια απόλυτα θεραπευτική ομάδα, χωρίς καν να χρειαστεί ο ρόλος του θεραπευτή!! Μόνοι τους...Απίστευτο...

Θα θυμάμαι πάντα ένα χειροκρότημα, όταν δύο γονείς μπήκαν μέσα στην αίθουσα και όλοι γύρισαν να τους κοιτάξουν.Σιγή...κι ύστερα η μαμά μίλησε και είπε..."Η βιοψία του μικρού βγήκε αρνητική" Το χειροκρότημα εκείνο...ακόμη το σκέφτομαι και βουρκώνω!!

Αυτοβοήθεια, αυτό είναι το κλειδί. Αυτή και η απάντηση σε όλα όσα μας συμβαίνουν.

Στη δουλειά μου μέσα στις θεραπευτικές ομάδες κάνουμε ακριβώς αυτό. Εκπαιδεύουμε τους ανθρώπους πως να απλώνουν το χέρι για να δώσουν και να πάρουν βοήθεια...γι'αυτό το σχολείο αυτό μου ταίριαξε, γιατί κούμπωσε επάνω μου η φιλοσοφία του...γιατί μιλάει στους ανθρώπους και λέει το πιο απλό...αυτό που για χρόνια λέω στου θεραπευόμενους μου και στον εαυτό μου..."Κοίτα γύρω, δεν είσαι μόνος...Δείξε εμπιστοσύνη"...

Βγήκα έξω και χιόνιζε.Φυσούσε ένας παγωμένος αέρας και το χιόνι είχε σκεπάσει τα πάντα...κάτασπρα κι υπέροχα....Είχα πυρετό  μα δεν ήμουν πια άρρωστη...έγινε αυτό που μου είχε πει η  Βέτα... Έγινα καλά μέσα σε δυο ώρες.

Το σχολείο ήταν σιωπηλό και άδειο από παιδιά...Μα όλα εκεί μαρτυρούν το πέρασμα τους!!

Η καρδιά μου ήταν φουσκωμένη, πελώρια κι ήρεμη...χαμογελούσα γιατί ήμουν γεμάτη...κι ήξερα ότι θα οδηγήσω μέσα στο απόλυτο σκοτάδι, με το χιόνι να πέφτει πυκνό, με το υπέροχο τραγούδι της ΖΑΖ για παρέα....Είχα χρόνο να νιώσω τι έγινε να φέρω στο νου μου τα λόγια όλα και τα χαμόγελα κι ύστερα θα έφτανα σπίτι και θα αγκάλιαζα τα μικρά μου...

Γιατί στη ζωή έχει σημασία το τώρα ...αυτή η μικρή μαγική στιγμή που θα τη ζήσεις ή θα την προσπεράσεις περιμένοντας μιαν άλλη καλύτερη...που ίσως να μην έρθει ποτέ!!

Καλημέρα αγαπημένοι μου....

                                                                                                                            Κατερίνα