Το Σύννεφο κι ο Ήλιος...

Το μεγάλο μου αγόρι ήταν πάλι άρρωστο αυτές τις ημέρες κι έμεινε σπίτι. Οι δυό μας, ολομόναχοι όπως παλιά, πριν έρθει στη ζωή μας ο μικρός αδερφός...Αποφασίσαμε να μείνουμε ξαπλωμένοι όλο το πρωί...

Μυρωδάτο πρωινό  με φρούτα και ζεστά ψωμιά με λιωμένο κασέρι.

Καφεδάκι κι απόλυτη σιγή...

ο υπολογιστής έτοιμος για να αρχίσει το γράψιμο αλλά τελικά έπαιξε μόνο μουσική...αυτή ήταν η χρησιμότητα του...

Ένα υπέροχο νωχελικό πρωινό στο κρεββάτι, εκείνος με το κόμικ  του...κι εγώ με εκείνον!!

 Ο Άγγελος μου...το παιδί που με έκανε μαμά. Πάνω του έκανα τα πρώτα πειράματα, τα πρώτα λάθη.

Τον κοίταζα που ξάπλωνε δίπλα μου στο κρεββάτι ολόκληρο παλικαράκι πια. Μεγάλα πόδια, μεγάλα χέρια...Δεν χωράει πια στην αγκαλιά μου. Θυμάμαι εκείνο το μικρό πλάσμα να τρυπώνει κάτω από τα σκεπάσματα, να χοροπηδάει, να φωνάζει, να μιλάει ακαταλαβίστηκα, να γελάει...μικρούλης, τόσο μικρούλης!

Νιώθω πως πέρασε ο καιρός τόσο γρήγορα, δεν τον χόρτασα, έτσι νιώθω...εκείνο το μικρό νινί, το θέλω πίσω...για λίγο, για μια μόνο ημέρα!!

Όταν ήρθε ο Άγγελος στη ζωή μου ήταν σα να να ξύπνησα από ύπνο βαθύ!! Ήμουν εκεί για εκείνον, γι'αυτό γεννήθηκα σκέφτηκα, για να γεννηθεί αυτός...τον κοιτούσα κι έκλαιγα, η αγάπη αυτή ήταν τόσο πελώρια που προκαλούσε πόνο... 

Το λέει καθαρά αυτό το μικρό ρητό που έχω στο γραφείο μου...

Ήταν σαν ένα χέρι να μου έσφιξε την καρδιά...κι από τότε είμαι έτσι!

Συνήθισα πια, να ζω με αυτό το χέρι να σφίγγει με δύναμη την καρδιά μου, δεν πονάει τόσο πια αυτή η αγάπη κι υπάρχουν μέρες που είμαι τόσο χαλαρή που μπορώ και να ξεχάσω αυτό τον πόνο...

Όμως όταν αρρωσταίνουν αυτός κι ο αδερφός του, το χέρι σφίγγει πιο δυνατά και υπάρχουν στιγμές που δεν μπορώ να ανασάνω...

Όπως προχθές το βράδυ που πήρα τη γιατρό στο τηλέφωνο, γιατί ένιωσα  τον φόβο να ξεχειλίζει για δευτερόλεπτα...κι εκείνη να'ναι ευλογημένη, με ξέρει τόσο καλά πια  και μου  χαρίζει ουσιαστικά ένα ήσυχο ύπνο, με μια της λέξη..."θα περάσει"!!

Ο Άγγελος μου είναι ο πρώτος μου, το αστέρι μου. Όχι δεν είναι αδυναμία μου, όπως απλοϊκά μπορεί κάποιοι να σκέφτονται...δεν θα μπορούσα να έχω αδυναμία σε κάποιο μου παιδί, γιατί πρέπει να έχω την ίδια δύναμη και για τους δύο..Την δύναμη μου αξίζουν κι όχι την αδυναμία μου...

Απλά είναι το μεγάλο μου αγόρι κι είναι, τόσο συναισθηματικό, τόσο ιδιαίτερο... Θα διεκδικήσει, θα παλέψει, δεν θα παραδοθεί, δεν θα κουραστεί, ποτέ. Ένα εξαιρετικά ζόρικο παιδί. Δύσκολο και ζόρικο σε όλα!! 

Από την άλλη ότι  του συμβαίνει θα το δείξει...τόσο εύκολο πλάσμα! Πως γίνεται αυτό; Ζόρικο κι εύκολο μαζί;

Χαμογελάω...Γίνεται! Εύκολος στα συναισθήματα και στην έκφραση αυτών. Σε όλα τα άλλα...θα σου βγάλει το λάδιιιιι!!
Το παίζαμε συχνά αυτό  το θεραπευτικό παιχνίδι (δώρο ενός μεγάαααλου μου δασκάλου) για να φύγει η ένταση,τον έπαιρνα αγκαλιά και τον ζουλούσα για να του "βγάλω το λάδι" και μετά έκανε κι εκείνος το ίδιο σε εμένα...Θα θυμάμαι πάντα τα μικρά χεράκια να προσπαθούν με όλη τους τη δύναμη να σφίξουν, να σφίξουν δυνατά,  για να μου "βγάλουν το λάδι"...και γελούσε, γελούσε γαργαριστά...

Όταν γεννήθηκε ο αδερφός του πρέπει να γκρεμίστηκε ο αποκλειστικός του κόσμος...

Το πρώτο παιδί, το πρώτο εγγόνι και στις δύο οικογένειες...κι όμως ήταν τόσο συγκροτημένος, σε σχέση με τα συναισθήματα του. Δεν απομονώθηκε για να τραβήξει την προσοχή μας, απλά τη ζητούσε με λόγια.

Μόλις τρεισήμισι και μου έλεγε "ζηλεύω , θέλω να μ'αγαπάς", κρυβόταν κάτω από το τραπέζι και μου έλεγε "πες μου ότι μ'αγαπάς", "είμαι το αστέρι σου;" " θέλω αγκαλίτσα","εμένα με αγαπούσες τόσο;" .. κι έβγαινε για να τρέξει στην γεμάτη από το νινί αγκαλιά μου, να τη μοιραστεί πια χωρίς να τη διεκδικήσει ποτέ  ξανά, ολόκληρη κι αποκλειστική. Πόσο επίπονο  θα πρέπει να ήταν για εκείνον αυτό το μοίρασμα ...

Καθόμασταν στο πάτωμα οι δυό μας, και παίζαμε memory, πάζλ, κάρτες...και το νινί στο στήθος. Πάντα συμμετείχε και το νινί στην παρέα...

Δεν χτύπησε ποτέ τον αδερφό του, δεν τον πείραξε ποτέ, δεν τον πόνεσε ποτέ όσο ήταν μωρό και δεν τον ενοχλούσε...Η ζήλια του φαινόταν στο  ότι σκάλιζε τα χείλη του και τα έκανε πληγή...Αυτό κράτησε πέντε μήνες και μετά άρχισε να μιλάει περισσότερο, να διεκδικεί περισσότερο, να επικοινωνεί μαζί μας περισσότερο κι αυτό τον έκανε να νιώθει λιγότερο απειλημένος ίσως...και σταμάτησε να πληγώνει τον εαυτό του.

Η πρώτη ζωγραφιά που έκανε για τον αδερφό του ήταν πριν ακόμη εκείνος γεννηθεί, ήταν μια  έκπληξη. Ήμουν έγκυος και φτιάχναμε το δωμάτιο του μωρού. Το φωτιστικό που διαλέξαμε ήταν ένας ήλιος.

Το φωτιστικό του Άγγελου είναι ένα σύννεφο.

Η πρώτη ζωγραφιά λοιπόν του Άγγελου για να δηλώσει την κατανόηση του για τον ερχομό ενός ακόμη μέλους στην οικογένεια μας ήταν  ένας ήλιος κι ένα σύννεφο!!

Την έχω κρατήσει αυτή τη ζωγραφιά...Δεν μπορώ να την κοιτάξω χωρίς να βουρκώσω...Ο ήλιος και το σύννεφο! Ζωγραφισμένα με γραμμές απλές, καθαρές.Χωρίς χρώμα.

Ακόμη και τώρα όταν τον ρωτάω γιατί το ζωγράφισε αυτό μου απαντάει:
"...γιατί ήταν όμορφος ο ήλιος..." 

"Ήθελες και εσύ να έχεις φωτιστικό ήλιο;" 

"Όχι, μου αρέσει πιο πολύ το σύννεφο μου"

"Τότε τι είναι αυτό που σου άρεσε στον ήλιο;" 

"Μου άρεσε που ήταν καινούριος!"

Τα λόγια αυτά για εμένα ήταν πελώρια...γεμάτα συμβολισμούς.

Και τώρα το μικρό αυτό συγκροτημένο αγόρι το κοιτάζω και δεν μπορώ να μην σκεφτώ τα χρόνια που περνούν και τον αλλάζουν.Τον απομακρύνουν, τον κάνουν ανεξάρτητο, δυνατό, ώριμο...έτοιμο να ζήσει με λιγότερο έλεγχο, λιγότερη καθοδήγηση...σιγά σιγά τον κάνουν έτοιμο να ζήσει χωρίς εμάς!!

Η καρδιά μου φουσκώνει νιώθω περήφανη μα κατά βάθος, ταράζομαι με αυτές τις σκέψεις...κι είναι μόλις 9 χρονών...
Διαβάζει τον Αστερίξ και γελάει κι εγώ τον παρατηρώ...σηκώνει τα μάτια και με κοιτάζει που τον κοιτάζω...

δεν ρωτάει ποτέ γιατί τον κοιτάζω όταν με πιάνει να το κάνω αυτό, απλά μου ανταποδίδει το βλέμμα  σιωπηλά...κι ύστερα σηκώνω τη μηχανή και τον φωτογραφίζω για να θυμάμαι την κάθε λεπτομέρεια του..."για να θυμάμαι το βελούδινο μουτράκι σου όταν θα βγάλεις μούσια" του λέω και γελάει κρατώντας την κοιλιά του!!!

Τώρα, το Σύννεφο κι ο Ήλιος μου είναι στο σχολείο. Έφυγαν πρωί πρωί χοροπηδώντας ντυμένοι "Storm trooper"  και "Darth Vader" ήρωες των  Star Wars..Τι αστείοι τύποι...

Το σπίτι με μιας ησύχασε κι είδα μέσα στη σιωπή του πρωινού, αυτή την  εικόνα να με καλημερίζει.

Ο Άγγελος γεννήθηκε μια βροχερή ημέρα του Νοέμβρη...το Σύννεφο! 

Ο Γιώργος γεννήθηκε μια ηλιοφώτιστη μέρα του Ιούλη...ο Ήλιος!...Πόσο λατρεύω να πιστεύω ότι τίποτε στη ζωή δεν είναι απλά...τυχαίο!!!

Καλημέρα αγαπημένοι. Μπουμπούκιασε ο τόπος....

                                                                                                                                Κατερίνα