Ημέρες. Στιγμές. Εικόνες...

Μέρες παράξενες και γεμάτες, με ανθρώπους,  με μαθήματα και παθήματα, με εικόνες, με στιγμές μαγικές...

Μέσα στις μέρες που πέρασαν έκανα μια  εισήγηση με θέμα τα ναρκωτικά, στο Λάκκωμα και γνώρισα μια παρέα ανθρώπων που με εξέπληξε. Ενωμένοι και ενεργοποιημένοι για την Κοινότητα τους, για το σχολείο τους, για τον τόπο τους...υπέροχοι και τους ευχαριστώ...Κατέληξε σε ένα χαλαρό ζεστό βραδάκι με ωραία συζήτηση...

Το πρωί της Κυριακής ηλιόλουστο με βρήκε να θαυμάζω το φως  στο μπαλκόνι, μαζί με το πρωινό μου καφέ.

Μέρα γεμάτη εκπλήξεις, γιατί είχα την ευτυχία να  δω τον Μανώλη Γλέζο κι όχι μόνο αυτό...είχα μαζί τα δύο μου παλικαράκια οι οποίοι με ενθουσιασμό κρατούσαν τις βιολέτες στα χέρια για να τις χαρίσουν στον ήρωα που κατέβασε τη Σβάστιγκα από την Ακρόπολη.... 

Ήμασταν εκεί για τρεις ώρες.Τον άκουγα με προσήλωση και τα παιδιά έκαναν μεγάλη υπομονή ξαπλωμένοι στο χαλί στα πόδια μου,  

μέχρι που οι Ελληνες άρχισαν να διαφωνούν εντόνως...Τα παιδιά ταράχτηκαν και άρχισαν να ρωτούν τι συμβαίνει. Η φασαρία δυνάμωνε. Σκέφτηκα πως δεν έχει νόημα και τους σήκωσα να φύγουμε. Στο δρόμο ο Άγγελος άρχισε να κλαίει.Μου είπε.."μαμά θέλω να του σφίξω το χέρι". Σκέφτηκα ότι ίσως τα αγόρια μου να μην έχουν ξανά την ευκαιρία να σφίξουν το χέρι ενός  αληθινού ήρωα.
Γυρίσαμε πίσω και εν μέσω θυέλλης και γενικού χαμού τους έστειλα και ανέβηκαν πάνω στη σκηνή. Του έδωσαν τις βιολέτες και ξαφνικά ο καυγάς κόπασε, η αίθουσα ησύχασε και άρχισε να χειροκροτεί.

Υπέροχη εικόνα, γεμάτη συγκίνηση για εμένα...Ο Μανώλης Γλέζος αγκάλιασε τα παιδιά μου και ήταν στιγμή μαγική... Ήταν σαν να πήραν την εντολή, μιας γενιάς που έκανε κάτι το αδιανόητο, σε μια γενιά που πρέπει να κάνει και πάλι κάτι το αδιανόητο.... Ίσως  η γενιά των παιδιών μου, να χρειαστεί  να παλέψει για να διατηρηθεί η Ελληνική σημαία στην Ακρόπολη!!

Το απόγευμα με τη φραουλένια αδερφή μου πήγαμε στο Art cafe για να συναντήσουμε τις μπλογκοφίλες μας...ή κάποιες από αυτές! Ο ενθουσιασμός τόσος που δεν τράβηξα ούτε μια εικόνα κι όχι μόνο αυτό, έτυχε να μην είμαστε και σε κάποια φωτογραφία από αυτές που τραβήχτηκαν από άλλες bloggers.

Μια τέλεια συνάντηση.Η Μαρία με συγκίνησε με αυτήν την κονκάρδα που είχε φτιάξει για όλες 

και όχι μόνο αυτό αλλά και αυτά τα υπέροχα μικρά δημιουργήματα. Ένα για την καθεμιά μας....για την συνάντηση  με τις "Βασίλισσες του Βορρά" όπως έγραψε... Υπέροχα.

Το δικό μου κομμάτι τέχνης κοσμεί ήδη το γραφείο μου.... Η συγκίνηση μεγάλη γιατί γνώρισα πολλές από τις αγαπημένες μου αλλά θα ξεχωρίσω τρεις...Τις πιο λατρεμένες...Ρενάκι, θεία Κική, Αχτίδα....κέρδος η γνωριμία!! Το βράδυ βέβαια είχε και συνέχεια αφού με την αδερφούλα ακολούθησε έξοδος για φαγητό...χε χε

Λάβαμε  και τα τέλεια δωράκια που κερδίσαμε στον διαγωνισμό της Tante Κiki, 

που βέβαια έχουν βρει την θέση τους στην κουζίνα μας...

Ευχαριστούμε γλυκιά θειούλα...

Το απόγευμα της Δευτέρας, έκλεισε με το σεμινάριο στο Ψυχολογικό γραφείο της φίλης μου της Μαρίας που  το φιλοξένησε στον  όμορφο ζεστό χώρο της. Ήταν ένα ωραίο απόγευμα με συγκινήσεις για εμένα, μιας και είδα την γλυκιά μου Κατερινούλα που έκανε τόοοοσο δρόμο για να έρθει να το παρακολουθήσει...ευχαριστώ μικρή, εκεί βέβαια γνώρισα αυτή την διάσημη κυρία....που είναι το κάτι άλλο να την γνωρίζεις από κοντά!! Υπέροχη, πανέμορφη, πληθωρική, η χαρά της ζωής...με μια σπίθα θλίψης πίσω από τα φλογερά μάτια.... Σήμερα μου έπλεξε με τσιγκελάκι το εγκώμιο!!Τζωρτζινάκι μου σε ευχαριστώ τόσο πολύ!!

Οι μέρες συνεχίζουν.

Τόσα πολλά πράγματα και τόσες εικόνες.... Τα ανθισμένα μου λουλούδια που θέλουν να έρθει η Άνοιξη κι αυτή αρνείται.

Εμείς επιμένουμε να την καλούμε, με κάθε τρόπο...

Η  σημερινή ημέρα πέρασε διαφορετικά. Αποφάσισα να κάνω έκπληξη στον Αγγελο μιας και οι δάσκαλοι του με κάλεσαν για να με ενημερώσουν για την πρόοδο του και μου είπαν τα καλύτερα για την συμπεριφορά και τη στάση του... Η επιβράβευση λοιπόν ένα διαφορετικό μεσημέρι, χωρίς πρέπει και διάβασμα και δραστηριότητες. Μια πίτσα ζουμερή και μια μπυρίτσα για τη μαμά, σε ένα μουντό τοπίο.

Σκασίλα μας...κάνουμε ωραία παρεούλα οι δυό μας!!

Κι άλλες στιγμές. Το απόγευμα γύρισε ο μικρός από το νηπιαγωγείο και μου έφερε αυτή τη ζωγραφιά.Είμαι εγώ!!

Μια μαμά φουξ, ροζ, με μακρύ κεφάλι, ορθάνοιχτα μακριά χέρια και πόδια πάπιας!! Τι όμορφη που είμαι!!! 

Ο Άγγελος που όλη μέρα με το Αστερίξ στο χέρι μου θυμίζει χρόνια πριν τον αγαπημένο μου ξάδερφο Νικολή, που είναι σαν αδερφός μου, και ήταν με ένα Μίκυ Μάους στο χέρι όοοολη μέρα!

Μπήκα να ρίξω μια ματιά τριγύρω στα Blog και η Θώμη  μου κάνει tag tag, και με ρωτάει διάφορα κι ανάμεσα σε αυτά αν το χρήμα φέρνει την ευτυχία!!! Και εγώ απαντώ με τα λόγια της υπέροχης Μαφάλντα μου,που παρέα με τον αδελφό της Νάντο....

λένε ότι "τα χρήματα δεν φέρνουν την ευτυχία αλλά μια πολύ καλή απομίμιση της"!!χα...

Μια απογευματινή βόλτα, με το καφεδάκι στο χέρι και τον Λου  να τρέχει καταπάνω μου...

Τα κλαδιά μέσα στις σκιές με το χρώμα να στραγγίζει και να χάνεται...υπέροχο!!

Η μέρα κλείνει με την εικόνα του Γιωργάκου μου, που νανουρίζεται στο κρεβάτι του κρατώντας το χέρι μου,

με τις κλωστούλες του Μάρτη να μου θυμίζουν ότι πέρασαν κιόλας 5 χρόνια από τότε που το στρουμπουλό του χεράκι φόρεσε αυτές τις άσπρες και κόκκινες κλωστούλες για πρώτη φορά....

Στιγμές σκόρπιες κι εικόνες που σκαλώνουν στα μάτια μας κι ημέρες που τρέχουν... Η ζωή μας με όλη της την απλότητα, γεμάτη μαθήματα, γεμάτη με μικρές καθημερινές δόσεις συναισθημάτων...
Κι όπως λέει και το ρητό του Κομφούκιου πάνω στον τοίχο  μου, με το ρητό της ημέρας,
 " Ακούω, ξέρω. Βλέπω, θυμάμαι. Ζω, κατανοώ!"
Ένα μάθημα είναι και εμείς άλλοτε καλοί κι άλλοτε κακοί μαθητές....
                                                                                                                           Κατερίνα