Στο άπειρο κι ακόμη παραπέρα...

Πριν από τα παιδιά τα Σαββατοκύριακα σήμαιναν απραξία και ξεκούραση. Συνήθως τα Σάββατα ήταν η μέρα της δράσης. Έξοδοι για καφέδες, ταβέρνες, σινεμά, μπαρ, ταξιδάκια..ότι τύχαινε.

Και μετά η Κυριακή...αχ η Κυριακή. Ξυπνούσαμε αργά και συνήθως για πρωινό τρώγαμε μπουγάτσα με κρέμα και πίναμε κακάο. Αράζαμε στο κρεββάτι όλη μέρα διαβάζοντας τουλάχιστον δύο Κυριακάτικες εφημερίδες,με όλα τα ένθετα. Ο χρόνος περνούσε αργά νωχελικά...μπορεί να ξανακοιμόμασταν, μπορεί και όχι... σηκωνόμασταν από το κρεββάτι για να πάμε κάπου για φαΐ  ή για να φάμε κάτι στα γρήγορα και να ξαναπέσουμε για ύπνο, μέχρι να έρθει η ώρα του απογευματινού καφέ με φίλους...

Το απόλυτο τίποτα...μυαλό άδειο!!

Τώρα που γίναμε γονείς, τα Σαββατοκύριακα σημαίνει μόνο δράση.

Τα  μικρά καθάρματα  που μέσα στην εβδομάδα τα τραβάμε από τα πόδια για να σηκωθούν από το κρεββάτι, με το που ξημερώνει Σάββατο ξυπνάνε από το χάραμα!! Πώς γίνεται αυτό;

Κοιταζόμαστε με τον Πανταζή και λέμε..."αρχίζουμε"! 

Και ξεκινάμε ..αυγά, βάφλες, χυμοί! 

Και μετά φωνές, κυνηγητά, το σπίτι "Ανάστα ο Κύριος". Στο σαλόνι έχει ότι μπορεί κανείς να φανταστεί, μέχρι και τη σκηνή, που είχε στηθεί αυτό Σαββατοκύριακο που φιλοξενούσαμε τον ξαδερφούλη μας  τον Χάρη κι είχαμε στο σπίτι μας χαρά μεγάλη !!

Παίζουν μέσα στο σπίτι κρυφτό, φωνάζουν "φτου ξελευτερία", τρέχουν και παίρνουν σβάρνα τα πάντα. Και μετά βαριούνται κι αρχίζει η ένταση που πρέπει να εκτονωθεί.Ακόμη κι αν βρέχει θα βγούμε.Να παίξουν, να τρέξουν, να αδειάσουν, να κουραστούν. 

Στο γυρισμό το σπίτι γεμίζει λάσπες από αυτές που έχουν κολλήσει πάνω τους ως τα γόνατα...φαγητό παιχνίδι φωνές... γελάνε ασταμάτητα, σαν τις   

"καρκαρίστρες" που λέει κι η μαμά μου...

Καραγκιοζιλίκια την ώρα του βραδινού που καταλήγουν σε καυγά και πλάκωμα στο ξύλο...στα πολύ δύσκολα μπαίνουμε στη μέση για τη  διαιτησία και αν το συνεχίσουν θα καταλήξουν και οι δύο τιμωρημένοι...οπότε φροντίζουν να το "μαζέψουν" γρήγορα.

Ένταση, ένταση ένταση...στο τέλος, ανεβαίνουν στο κρεββάτι όλοι μαζί. Παλεύουν ακόμη και εκεί και ο μόνος τρόπος να σταματήσουν είναι να τους πω μια ιστορία...

Βγάζω μια από το κεφάλι μου  και την συζητάμε για μισή ώρα, τρελαίνομαι να παριστάνω τη σοφή γιαγιά... σιγά σιγά βαραίνουν και επιτέλους κοιμούνται!!! 

Ησυχία...το σπίτι δικό μας ξανά κοιμήθηκαν οι "Βάρβαροι", που λέει ο Πα.

Ένα ποτήρι κρασί και δυο κουβέντες. 

Την Κυριακή προστέθηκε στην τρελοπαρέα κι ο κολλητός του Άγγελου, ο Πάρης.Τους φορτώσαμε στο αμάξι και πήγαμε στο πλανητάριο. Στο αμάξι μιλούσαν ασταμάτητα.

Το θέμα είχε εξαιρετικό ενδιαφέρον...μιλούσαν για την..."κλανιά". Πόση ώρα μπορεί κανείς να μιλά για την κλανιά; Ανέλυσαν τα πάντα.Εμαθα ακόμη και ποιανού η κλανιά βρωμάει περισσότερο....Με τον Πανταζή  γελούσαμε στα κρυφά.Κόντεψε να μου έρθει κόλπος από τα γέλια! Μετά από την κλανιά ως δια μαγείας η συζήτηση πέρασε στα κορίτσια...πως έγινε αυτό; 

Κλανιά - κορίτσια... Άντρες! Είναι έτσι από μικροί!! Έτσι γεννιούνται...

Ακούστηκαν δηλώσεις όπως "ο Γιώργος(!!!) έχει κοπελιά" και ο Γιώργος δήλωσε πως "πρέπει στη ζωή να αγαπάς αλλιώς πεθαίνεις"!!!!Τι αστείοι τύποι...μα ποιος τα λέει αυτά!

Πέρασε ένα ακόμη Σαββατοκύριακο. Πού ήμουν εγώ με τον μπαμπά τους, μέσα σε αυτό...Όπου ήταν κι εκείνοι.

Στη βροχή μαζί τους, στα γέλια μαζί τους, στις βλακείες μαζί τους, στο παιχνίδι μαζί τους.Μαζί τους! Εκεί ήμουν.

Η σκιά, η φροντίδα, το φιλί στο δάκρυ, το όριο, εκεί που δεν φαίνεται...εκεί ήμουν.

Ένα ωραίο κυριακάτικο τραπέζι, στρωμένο για "δείπνο" που λέει ο Γιωργάκος όταν τρώμε με κεριά αναμμένα. Οι μπριζόλες με πατάτες που αγαπούν και ένα κέικ μετά. Αυτό ήμουν εγώ! 

Και το λατρεύω...κάθομαι στον καναπέ και πετάγομαι γιατί  δίπλα μου είναι μια σαύρα  ή ένας δεινόσαυρος.

Τα πράγματα τους είναι παντού. Ο Πανατζής έχει "πετάξει" από τις σκάλες πατώντας σε ένα αυτοκινητάκι, μέσα στη νύχτα. Έπαθε  θλάση κι εγώ γελούσα υστερικά. Ο κόσμος τους, ο χαρούμενος ζωντανός, απλός τους κόσμος, μου κάνει.

Μου ταιριάζει, με γεμίζει, όσο κι αν με κουράζει...Εκείνη η σιωπηλή νωχελική Κυριακή είναι παρελθόν κι αν  ακόμη τη νοσταλγώ, δεν την θέλω πίσω!

Είναι αυτοί οι δύο που γεμίζουν όλα τα κενά, τις μέρες , τις ώρες...Από τότε που γνωριστήκαμε η ζωή άλλαξε, κι ύστερα γνωρίστηκαν οι δύο τους κι η ζωή, άλλαξε ακόμη περισσότερο. Ένα μικρό...πελώριο πακέτο!!!!Τα αγόρια μας...

Στο άπειρο κι ακόμη παραπέρα  με τον Woody και τον  Buz..τους αγαπημένους τους ήρωες. 

Καλή εβδομάδα λοιπόν!!

                                                                                                                               Κατερίνα