Οι Άνθρωποι κι ο Εχθρός!!

Μπήκα σε έναν κόσμο παράλληλο!! Τον κόσμο των Blog.

Δεν πίστευα, δεν μπορούσα να φανταστώ το μέγεθος του κόσμου αυτού...Μου άνοιξε την είσοδο στον κόσμο αυτό η αδερφή μου και μαγεύτηκα...Τώρα ξέρω ανθρώπους χωρίς να τους ξέρω στην ουσία,χωρίς να τους έχω δει ποτέ κι όμως...

Ένας τέτοιος  άνθρωπος είναι κι η Ρένα ή μάλλον ήταν γιατί είναι φίλη πια, σύντροφος σε ένα παράλληλο σύμπαν. 

Για κάποιο λόγο το σύμπαν αυτό συνωμότησε να γνωριστούμε κι ύστερα εκείνη με σύστησε στην Ανθούλα κι ύστερα έγινε η συνάντηση στο Καλλιτεχνικό Εργαστήρι και εκεί συνάντησα κι άλλες blogers και όχι μόνο, που ήρθαν να πάρουν μέρος στο σεμινάριο και και και.... Έτσι απλά!! 

Έτσι απλά  μου δόθηκε η ευκαιρία να πραγματοποιήσω μια πολύ ιδιαίτερη ομάδα, με ανθρώπους άγνωστους, που όμως μέσα σε δυο ώρες βρήκαν αυτά που τους ενώνουν. 

Δυστυχώς δεν έχω εικόνες γιατί δεν είχα στο νου μου να βγάλω φωτογραφίες αλλά έχουν αναρτήσει κάποιες η Ρένα κι η Αχτίδα στα δικά τους Blog. 

Ένα ευχαριστώ στη  θεία από το Σικάγο τη Ρένα και στην Ανθούλα για την παραχώρηση του χώρου και την εμπιστοσύνη και ένα ευχαριστώ σε όλες όσες ήταν εκεί... Ήσαστε υπέροχες!!

Φεύγοντας η αγαπημένη μου Πένυ μου έκανε αυτά τα δώρα....

Έμαθε για τα μαθήματα ραπτικής που αρχίσαμε με την αδερφούλα και μου έφερε τα κουτάκια για να τα γεμίσω μα χρήσιμα μικρά αντικείμενα...Πόσο απίστευτο είναι αυτό;

Πόσο υπέροχα τα δώρα της!!

Ζω μια περίοδο εκπαιδευτική έτσι τη βλέπω... πολλή τροφή για σκέψη και πολλή σκέψη!Πολλή ανάλυση, πολλή θεωρία και εγώ είμαι άνθρωπος της δράσης και αυτή η εσωτερική αναζήτηση, η αναθεώρηση, με κάνουν να ταράζομαι.

Από την άλλη, είναι πολύ δημιουργικό αυτό που ζω!

Γράφω πολύ, λιάζομαι, μετράω τα κύματα μόνη και σκέφτομαι, αφουγκράζομαι "το μέσα" μου και ψάχνω, βγάζω συμπεράσματα, ανοίγω και κλείνω κεφάλαια! 

Και βέβαια γνωρίζω ανθρώπους. Πολλούς πολλούς νέους ανθρώπους που μπαίνουν στη ζωή μου και την εμπλουτίζουν, τη διανθίζουν με γνώση και νέες αλλιώτικες εμπειρίες...χωράνε πια,στη ζωή μου κι άλλοι άνθρωποι!!

Περνάω όμορφες ημέρες με τα αγόρια.Μιλάμε πολύ, γελάμε πολύ. Σήμερα τελευταία στιγμή με έσωσε η γλυκιά μου Βάλια, βρίσκοντας μια στολή για να ντύσουμε τον μικρό τσολιά, στο κρυφό σχολειό!!

Είπε το ποίημα του το τσολιαδάκι μου και έκανε παλαβά παρέα με τους κολλητούς του!

Μετά όλες οι μαμάδες πήγαμε για καφέ στην παραλία... Έτσι απλά.  

Η μαμά Ρίτα και η Δήμητρα...το μοναδικό κορίτσι της παρέας!

Τα παιδιά έπαιζαν στον ήλιο κι εμείς πιάσαμε ψιλή κουβέντα.

Αυτή η  σχέση αλληλεγγύης των μαμάδων είναι κάτι που ακόμη μαθαίνω. Δεν μας ενώνει τίποτε από τα παλιά κι όμως το ότι είμαστε μαμάδες και τα παιδιά μας αποφάσισαν ότι είναι φιλαράκια είναι πάνω από όλα. Τα παιδιά μας είναι η "κόλα" μας. 

Με τον καιρό διαπιστώνεις ότι ταιριάζετε, περνάς ωραία με αυτές τις άλλες μαμάδες, έστω κι αν μέχρι χθες δεν τις ήξερες. Είναι μαγικό αυτό.

Υπάρχουν τόσοι άνθρωποι στη ζωή μου... Άνθρωποι που δεν τους ξέρω καλά καλά κι όμως εκείνοι κάνουν σημαντικά πράγματα για εμένα, χωρίς να περιμένουν αντάλλαγμα. Όπως αυτό που έκανε η Ρένα με τη διοργάνωση του σεμιναρίου, ή η Βάλια με την στολή του τσολιά που δεν δίστασε να τρέχει τελευταία στιγμή μέσα στο άγχος για το χαμόγελο του δικού μου παιδιού, όπως η Αννα που κάνει το ταξί και τους παίρνει και τους δυο τους κανακάριδες μου, για να πάνε σπίτι της και να παίξουν με τα δικά της αγόρια... κι άλλοι πολλοί,  που η φροντίδα τους με ξαφνιάζει....ξανά και ξανά!

Έτσι απλά! κι ενώ στην ουσία γνωριζόμαστε ελάχιστα...

Περιτριγυριζόμαστε από τόσους ανθρώπους στη ζωή μας από τόσες διαφορετικές παρέες και εμείς είμαστε διαφορετικοί με την κάθε μια από αυτές.

Είναι τόσες πολλές. Η παρέα από  δραστηριότητες, η παρέα από τα νιάτα μου, η παρέα από τα blogs,  η παρέα των μαμάδων, η παρέα των κολλητών μου φιλενάδων, η παρέα των οικογενειακών μας φίλων, η παρέα των συναδέλφων...

Πόσο συγκινούμαι κάθε φορά που το λέω αυτό ίσως γιατί δεν έχω πια συναδέλφους....Τώρα πια είναι πρώην συνάδελφοι και είναι τόσο ιδιαίτερη η σχέση αυτή,  που κάθε φορά που συναντιόμαστε είναι σαν να μην έχει μεσολαβήσει χρόνος, σαν να μην άλλαξε τίποτε...

Ήπιαμε σήμερα το καφεδάκι μας, με έναν ήλιο να δύει στον Κέδρινο λόφο με την Θεσσαλονίκη πιάτο στα πόδια μας...

Υπέροχη εικόνα, όπως κι ο  πρώτος Fredo της χρονιάς...

Με αυτούς τους ανθρώπους ξυπνάει το κομμάτι της Κατερίνας που θέλει να σώσει τον κόσμο...που αγαπάει τους ανθρώπους πολύ και τους σέβεται...Δεν υπάρχει ανταγωνισμός, δεν υπάρχει "άδειασμα", δεν υπάρχουν πλάγιες σκέψεις...μόνο καθαρό βλέμμα, ζωντανά χέρια και αγκαλιές...

Μου λείπουν κι υπάρχει ένα μέρος της ζωής μου που είναι έρημο χωρίς αυτούς, τους ανθρώπους που μαζί τους θέλω να γίνομαι καλύτερος άνθρωπος για αυτό τον κόσμο...Τους ανθρώπους που με ξέρουν και τους ξέρω τόσο καλά, που σε κάθε άλλη περίπτωση αυτό θα ήταν τρομακτικό...

Μα όχι, είναι σαν να βγάζω τα τακούνια και να φοράω τα παλιά μαλακά και άνετα "σταράκια" μου...αυτοί είναι οι συνάδελφοι μου...και μου λείπουν διαολεμένα...

Τώρα είμαι εδώ. Home alone. Ο Πα τους ξεσήκωσε και πήγαν να ακούσουν την συναυλία της ΚΟΘ... Κι εγώ μόνη στο μαγικό μου δωμάτιο.

Με ένα τοστ και μια μπύρα αφρισμένη, να με περιμένουν. Με τα κεράκια μου αναμμένα και το σπίτι άδειο κι ήρεμο! 

Σιγή...

Σκέφτομαι τη θεατρική παράσταση που είδαμε με τα παιδιά, την εβδομάδα που μας πέρασε,με αφορμή την παγκόσμια ημέρα κατά του ρατσισμού.

Την  διοργάνωση είχε το μαγικό, Σχολείο της Φύσης και το θέμα  ήταν παρμένο από το υπέροχο βιβλίο "Ο Εχθρός"  του Cali Davide.

Ο εχθρός...όπως τον φαντάζετε ο καθένας  μας, μέσα από την τρύπα του. 

Θεριό και αγρίμι. Φοβερό τέρας και αδίστακτο ανθρωποφάγο χτικιό...

Μέχρι που βρίσκεις το κουράγιο να σηκώσεις το κεφάλι πάνω από την τρύπα σου για να διαπιστώσεις ότι ο εχθρός...σου μοιάζει και σε φοβάται το ίδιο!!

... μια ψυχούλα ταξιδεύει στην "χώρα του ποτέ".... 

Καλό Σαββατοκύριακο, αγαπημένοι...

                                                                                                                                Κατερίνα