Η Υπομονή άνθισε!!!

Οι ημέρες το πρωί είναι όμορφες, φωτεινές και ηλιόλουστες και το απόγευμα ο ουρανός παίρνει ένα έντονο μολυβένιο χρώμα και γεμίζει σύννεφα.Συνήθως βρέχει τα  μολυβένια απογεύματα, αλλά δεν μας πειράζει όταν οι μέρες είναι τόσο χαρούμενες έστω και μέχρι το μεσημέρι... Άλλωστε αυτές οι Ανοιξιάτικες ψιχάλες φέρνουν μαζί τους χρώματα υπέροχα και κάνουν το πράσινο της γης πιο βαθύ και έντονο!

Φτιάχνουμε μικρές πασχαλινές κατασκευές με τα παιδιά και ακόμη στολίζουμε και  ετοιμάζουμε τα δωράκια των νονών...όπως αυτό το καλαθάκι...

Ένα μικρό στεφανάκι από κισσό 

και δυο χαρούμενα πουλάκια, μέσα στη δαντελένια φωλίτσα που φτιάξαμε με κομμάτια δαντέλας που τα κοκαλώσαμε με ατλακόλ, πάνω σε ένα φουσκωμένο μπαλόνι.

Είναι ωραία που έχουμε όλο αυτό το χρόνο για εμάς και μιας και την Κυριακή  είχαμε διάθεση, είπαμε να απολαύσουμε τον πρωινό ήλιο τρώγοντας πρωινό στο μπαλκόνι. Βέβαια αυτό ήταν ένα Βασιλικό πρωινό αφού από Μεγάλη Δευτέρα αρχίζουμε νηστεία.

Τα καλοκαίρια ουσιαστικά είναι σαν να ζούμε στο μπαλκόνι ή στην αυλή. Εκεί περνάμε τις περισσότερες ώρες της ημέρας μας.Οπότε η απόφαση για το πρώτο γεύμα της χρονιάς στο μπαλκόνι ήταν πανηγυρική και ενθουσιώδης...

Τα αυγουλάκια φόρεσαν τα σκουφιά τους και πριν στρωθούμε στο τραπέζι ζήτησα από τα παιδιά να κόψουν λουλουδάκια από την αυλή για να στολίσουμε το πρώτο Ανοιξιάτικο πρωινό μας. Μου έφεραν πικραλίδες...

Εγκαινιάσαμε και τα ξύλινα δισκάκια πρωινού που μας έστειλε η γιαγιά Μαρία από τη Γερμανία...Τα θέματα δεν είναι τυχαία, αλλά τα διάλεξε ειδικά για τον καθένα μας...Αχ αυτή η θαυματουργή γιαγιά!!Αυτό είναι του Άγγελου!

Του Πα.

 Του Γιώργου.

Το δικό μου....

Το πρωινό ήταν απολαυστικό!!

Μα  ακόμη πιο απολαυστικός ήταν ο υπέροχος μυρωδάτος, πρωινός καφές μου, παρέα με τους αγαπημένους μου...Η καλύτερη στιγμή της ημέρας!

Ένα υπέροχο πρωινό...ηλιοφώτιστο και λαχταριστό, με μυρωδιές φρεσκοψημένου καφέ και βανίλιας από τις ζεστές κρέπες...και  τη δροσιά του πρωινού να θυμίζει καλοκαίρι!

Το μεσημέρι τα παιδιά πήγαν βόλτα στην έκθεση εικαστικών ΣΚΕΤΒΕ , για τους Γιατρούς του κόσμου, στο Γαλλικό Ινστιτούτο με τον παππού Άγγελο και τη γιαγιά Ζέτα. Ο Άγγελος ως παιδί μου, τράβηξε δεκάδες  φωτογραφίες με τους πίνακες.Τους ζήτησα να διαλέξουν από μια για να βάλουμε στο Blog.Ο Άγγελος διάλεξε αυτή τη δημιουργία, γιατί του θυμίζει τη Λευκάδα...

Χ.Αλευράς, Χωρίς τίτλο

Ο Γιώργος διάλεξε αυτό τον πίνακα, γιατί έχει πάνω αληθινά τηλέφωνα και μια Παναγίτσα που μας ακούει όταν της τηλεφωνούμε για να ζητήσουμε βοήθεια....

Σ.Γιακαμόζη "Βοήθεια"

Βόλτα στην Άνω πόλη με τη Θεσσαλονίκη  στα πόδια μας και τον χιονισμένο Όλυμπο εκεί μακριά.

Τον απογευματινό μας καφέ τον ήπιαμε στο σπίτι μιας φίλης με την οποία αγαπηθήκαμε τόσο που τα παιδιά μας έγιναν συγγενείς...Ο Μάρκος της λοιπόν βάφτισε τον Γιώργο μου. 

Στα μάτια του Γιώργου ο Μάρκος είναι  κάτι πολύ ξεχωριστό! Δεν έχει καταλάβει ακριβώς τη σχέση τους, τι είναι αυτό που τους ενώνει... Μα στα χρόνια που θα έρθουν θα το νιώσει!  Κι είμαι χαρούμενη που το αγοράκι μου έχει έναν Νονό πολύ κοντά του...

Στο Νονό Μάρκο, δεν αρέσουν οι φωτογραφίες...Αλλά του τη σκάσαμε...

Οι  μέρες που περνούν μας σημαδεύουν. 

Χαράζονται άλλοτε απαλά κι άλλοτε αχνά στα κύτταρα του σώματος μας και υπάρχουν μέσα μας.Σαν μυρωδιές, σαν εικόνες, σαν αισθήσεις...Καμιά φορά γίνεται κάτι ανεπαίσθητο για να ξεχειλίσει μια εικόνα, ή να ανασκαλευτεί μια ξεχασμένη ανάμνηση και να φουντώσει, όπως όταν σκαλίζουμε τα σχεδόν σβησμένα κάρβουνα και μετά από λίγο ξεπηδούν φλόγες.

Ετσι συνέβη όταν σήμερα το πρωί αντίκρισα τέσσερα μικρά ανθάκια που με ξάφνιασαν απίστευτα.

Το πρώτο ήταν αυτό...

Δεν φυτεύτηκε από εμένα, δεν ήξερα καν οτι υπήρχε.Το συγκεκρημένο γλαστράκι  έχει μέσα μωβ muscari και το έχω τρία χρόνια.Κάθε χρόνο ανθίζουν.Φέτος άνθισε μαζί τους και αυτό.... και το λένε snowflake στα Ελληνικά, Γάλανθο...Εφαγα όλη την αγορά για να βρω τέτοιο βολβό, καθώς με ξετρελαίνει αυτή η λευκή καμπανούλα....και να τώρα που ήρθε μόνη της, μια μικρή ανθισμένη χιονονιφάδα! Σημαίνει το λιώσιμο του χιονιού...και τον ερχομό της Άνοιξης, εξωτερικής κι εσωτερικής, λέω εγώ...

Το δεύτερο είναι αυτό! 

Φύτρωσε επίσης μόνο το, δίπλα στην επί επτά χρόνια ξερή Σινδόνια...Κάθε χρόνο ζητάω από τον Πα να ξεριζώσει αυτό το ξερό κλαδί και κάθε χρόνο το ξεχνάει. Φέτος έγινε θαύμα και η Σιδόνια, μετά από επτά χρόνια άνθισε, κι όχι μόνο αυτό αλλά δίπλα της βγήκε αυτό το μικρό λουλουδάκι....

Αγάπανθος!!Τι όνομα...Πριν  καιρό είχα αγοράσει ένα βολβό αλλά δεν πρόλαβα να τον  φυτέψω γιατί τον έφαγε ο Κάρλο...Τελικά φαίνεται πως κάτι έγινε, κάπως επιβίωσε αυτός ο βολβός και βρήκε τον τόπο του...και άνθισε, δίπλα στην μικρή  ξερή Σινδόνια που ήθελε τόσο να ζήσει και πάλεψε και πρασίνισε κι άνθισε!!

Και τέλος...το 2005 η μαμά μου μου έδωσε την ολάνθιστη υπομονή της... Την μετέφερα στην Ελλάδα και τα άνθη της έπεσαν...Για χρόνια απλά υπήρχε. Χωρίς ίχνος ζωής. Έγινε ένα γκρι άσχημο φυτό.

Μετά από 7 ολόκληρα χρόνια για πρώτη φορά...η Υπομονή άνθισε!!

Γιατί τώρα; Επτά χρόνια μετά...Επτά!!
Κάθε επτά χρόνια γίνεται πλήρης ανανέωση των κυττάρων μας. Έτσι λένε... όταν συμβαίνει αυτό...συμβαίνουν θαύματα. Το 2005 ήταν χρονιά ορόσημο για εμένα. Συνδεδεμένη με  μια μεγάλη αλλαγή κι ένα τέλος...Πέρασαν επτά χρόνια τέλους...μα το σώμα μου ακόμη θυμάται. 

Είμαι έτοιμη! Όλα τα σημάδια το δείχνουν...Έτοιμη, γιατί η υπομονή μου άνθισε....Μια νέα επταετία αρχίζει...

Μια μεγάλη ιστορία...κι ίσως κάποτε την μοιραστώ...
Μέχρι τότε...να ξέρετε πως εγώ πιστεύω στα θαύματα!! Καλημέρα...

                                                                                                                           Κατερίνα