Όταν γίνεσαι γονιός γίνεσαι τροφός, γίνεσαι υπηρέτης, γίνεσαι δάσκαλος, γίνεσαι αρχηγός....Καμία φορά είναι αδύνατο, να είσαι όλα αυτά μαζί...κι άλλες φορές πιάνεις τον εαυτό σου να είσαι κακός δάσκαλος, κακός υπηρέτης...κακός πολύ κακός αρχηγός!!
Υπάρχουν φορές που σκέφτομαι τι έκανα σήμερα μέσα στη μέρα που ήταν για εμένα; και η απάντηση είναι "τίποτα".Υπάρχουν φορές που θα ήθελα τόσο να είναι η μαμά μου εδώ να τους στείλω πακέτο και για μια εβδομάδα να μην βλέπω, να μην ακούω, να μην πρέπει να μαγειρέψω, να μην πρέπει να είμαι δάσκαλος και αρχηγός....
Υπάρχουν ημέρες που δεν θέλω να κάνω τίποτε, θέλω απλά να είμαι στο κρεββάτι παρέα με το αγόρι μου, με ένα βιβλίο στο χέρι και να σέρνομαι από καναπέ σε καναπέ, όπως αυτές τις ημέρες που είμαστε όλοι σπίτι.
Ο Πα. με καραμπινάτη γαστρεντερίτιδα, έξω με βροχή και μέσα δυο τύποι σε πλήρη εγρήγορση...
Ξυπνάω το πρωί και βλέπω από το παράθυρο, τη βροχή να πέφτει ασταμάτητα και βογκάω γιατί ξέρω πως δεν θα μπορώ να τους αφήσω να παίξουν στην αυλή, ή να πάμε βόλτα που σημαίνει ότι το σπίτι θα γίνει ρημαδιό, οτι θα κοπανιούνται, θα κυνηγιούνται και θα παλεύουν όλη μέρα κι ότι στο τέλος κάποιος θα χτυπήσει και το παιχνίδι θα καταλήξει σε κλάμα και μετά κάποιος θα πλακώσει κάποιον, ο μπαμπάς από το κρεββάτι του πόνου θα φωνάζει "ποιος μαλώνει; Τι συμβαίνει;" και στο τέλος εγώ θα καταλήξω να κάνω διαιτησία...αχ αυτή η διαιτησία!!
Έρχονται με ύφος πληγωμένου παπιού ή εξαγριωμένου κουταβιού μπροστά μου με έναν κουβά αλληλοκατηγοριών και μου λένε και μου λένε και μου λένε...αδικίες, βρωμοκουβέντες, χειρονομίες, ζημιές....και η λίστα δεν έχει τελειωμό! Αλληλοσπαραγμός...και εγώ πρέπει να κάνω τον εισαγγελέα...και την ώρα που αυτοί φωνάζουν μπροστά μου εγώ σκέφτομαι τον judge Dredd να λέει με βροντερή φωνή..."I am the Law!!"
Ax είναι υπέροχο να είμαι η μαμά τους...αλλά κάποιες φορές είναι τόσο δύσκολο να είσαι μαμά!
Θυμάμαι μια γειτόνισσα της μαμάς μου κάθε φορά που περνούσε μπροστά από το σπίτι μας και με έβλεπε με τα παιδιά παραμάσχαλα μου έλεγε " όταν τα παιδιά είναι γκρινιάρικα και δεν ξέρουν τι θέλουν, πάρτα και δρόμο. Βγάλτα έξω βόλτα!"
Αυτό σκέφτηκα και εγώ στη μεγάλη κρίση και σταμάτησα να κάνω διαχείριση...
Παρόλο που ήθελα σαν τρελή να μείνω στο ζεστό μου σπίτι παρέα με το άρρωστο αγόρι, τους έντυσα με αδιάβροχα και τους έβγαλα έξω στη βροχή και στον αέρα..Μέσα στο αμάξι γκρίνιαζαν "μα που πάμε βρέχει κι έχει κρύο και..και... και..." Φώναξα "STOP"!
Σε απόλυτη σιγή φτάσαμε στη θάλασσα που ήταν απίστευτα ταραγμένη και τους αμόλησα όπως έλεγε και ο παππούς μου....και πραγματικά αμολήθηκαν!
Η εικόνα τους μου έφτιαξε τη διάθεση... Έτρεχαν, έπαιζαν, έγιναν μούσκεμα! Κι ήταν ευτυχισμένοι...κι η ευτυχία είναι μεταδοτική!!!
Γυρίσαμε σπίτι μετά από μια ώρα, κατάκοποι. Ένα ζεστό μπάνιο, μια υπέροχη γρήγορη μακαρονάδα, μια απολαυστική ταινία( Rio) και το πρώτο παγωτό της χρονιάς....Εκείνοι σοκολάτα σλούρπ,
εγώ μπισκοτολούκουμο, σοκολάτα και λεμόνι μμμμμ
κι ο μπαμπάς μας...πατάτες νερομπλούμ μπλιάχ!
Κάποτε το έργο τελείωσε, μαζί του και η ησυχία στο σπίτι. Έπαιξαν με το μπαμπά τους trivial , το οποίο κατέληξε σε έναν τρομερό καυγά με εμάς να φωνάζουμε "δεν μαλώνουμε όταν χάνουμε, δεν πλακώνουμε τον αντίπαλο όταν κερδίζει!!" Μετά το σαλόνι μετατράπηκε σε στρατόπεδο και παντού γίνονταν βομβαρδισμοί αμάχων!! ΕΛΕΟΣ...
Ήρθε πια το απόγευμα όταν όρμησαν πάνω μου χοροπηδηχτοί και μου είπαν..."βαριόμαστε τι θα κάνουμε τώρα..."
Ήθελα να πέσω κάτω από την απογοήτευση!! Πρέπει πάλι να κάνουμε κάτι.... Είχε πια σουρουπώσει... και τους είπα, " πάτε στο χωράφι να μου μαζέψετε λουλούδια για τα βάζα!" Όρμησαν στην πόρτα σέρνοντας το καρότσι και αποψίλωσαν την Πασχαλιά....
Δεν βαριέσαι τουλάχιστον στόλισα τα βάζα!!
Είναι ωραία να είναι σπίτι τα παιδιά. Αλλά δεν έχουμε τους ίδιους χρόνους , ούτε τις ίδιες αντοχές, ούτε βέβαια τις ίδιες ανάγκες...
Όταν γίνεσαι γονιός δεν υπάρχει τίποτε να σε προετοιμάσει για όλο αυτό. Για το ρόλο που κολάει πάνω σου και τελείωσε...Είσαι ο μπροστάρης τους.
Κι αν κι αυτό είναι ιδιαίτερα γοητευτικό θέλεις κι ένα ρεπό καμιά φορά... Ένα time out, ένα ευλογημένο διάλειμμα!
Πολλές φορές μιλάμε με γνωστούς και φίλους και λέμε ότι πριν από τα παιδιά ήμασταν πολύ ήρεμοι άνθρωποι. Τώρα είμαστε μέσα στα νεύρα, θυμωμένοι μονίμως κουρασμένοι...Σαν να χάνει κανείς την ταυτότητα του.Την χάνει και δεν μπορεί να τη βρει γιατί πρέπει να φτιάξει μια νέα. Μου θυμίζει εκείνο το ανέκδοτο με τους δυο τρελούς.Ο ένας έψαχνε την άκρη ενός σκοινιού κι ο άλλος του λέει: "Μην ψάχνεις την άκρη την έκοψα εγώ!"
Μην ψάχνεις την παλιά ταυτότητα κοίτα τη νέα που ήταν πάντα μπροστά σου. Η νέα ταυτότητα ορίζει ότι πρώτα από όλα θα είσαι ο μπαμπάς ή η μαμά του παιδιού σου κι ύστερα όλα τα άλλα!! Ξαφνικά οι ανάγκες σου είναι λιγότερο σημαντικές, καμιά φορά οι ανάγκες σου δεν είναι καν σημαντικές....
Κι είναι αυτό καμιά φορά βαρύ...
Καμιά φορά αν νιώθεις μόνος...είναι ασήκωτο, γιατί αν νιώσεις έστω και μια στιγμή ότι απέτυχες ως γονιός, το ενοχικό κομμάτι σε κατατρώει!
Θέλει πολλή δουλειά για να αποδεχτεί κανείς ότι είναι εν τάξη να μην τα καταφέρνει πάντα ως γονιός. Και θέλει πολλή δουλειά κανείς να δώσει την άδεια στον εαυτό του να αποτύχει...Εγώ το παλεύω και θυμάμαι μια φορά που έπιασα τον Άγγελο από το μαλλί μου είπε με έναν καταπληκτικό χειρισμό..."Έτσι βοηθάς τους ανθρώπους; Ωραία θεραπεύτρια είσαι!" με εμένα, παρόλο που τον θαύμασα, να του αποκρίνομαι "Για εσένα για κακή σου τύχη είμαι μόνο η μαμά σου!"
Ήταν μια στιγμή αποτυχίας, αλλά και μια στιγμή θριάμβου ταυτόχρονα!! Και για εμένα και για εκείνον!
Αποσυμπίεση... εκεί είναι για εμένα το κλειδί!!
Χθες λοιπόν την ώρα που πήγαινα για δουλειά σε μια απογευματινή ομάδα, μου ήρθε στο κινητό το εξής μήνυμα: " Στις 21.30 στο Πανελλήνιον. Θα είμαστε όλες και αύριο δεν δουλεύει καμία...Ω ρε μάνα μου!"
χε χε!!
 |
| τα καινούρια μας δαχτυλίδια |
Δεν θα πω πως περάσαμε, με τις κολλητές μου, θα μείνω στο γεγονός ότι γύρισα πολύ πολύ αργά, χορτασμένη και χαρούμενη και απίστευτα χαλαρή και ξύπνησα αλαφιασμένη σήμερα το πρωί στις 8 με τους δύο τύπους να χοροπηδούν στο κρεβάτι φωνάζοντας " Τι έχει σήμερα το πρόγραμμα mammy; "...
Ρυθμικό κοπάνημα του κεφαλιού στον τοίχο...αυτό έχει. Έλα πάμε όλοι μαζί...ντόινγκ, ντόινγκ ντόινγκ....
45 σχόλια:
Οι αναρτήσεις σου είναι εκπληκτικές... Χαίρομαι για τη δυναμική του χαραχτήρα σου, μου δίνεις έναυσμα να συνεχίζω να προσπαθώ με αυτά τα τρομερά ζουζούνια, τα μοναδικά και αγαπημένα... και να μην ενδίδω στο λαβύρινθο των τύψεων όταν αναλώνομαι τρέχοντας από το σπίτι στη δουλειά και πάλι στο σπίτι με τα εκεί ''πρέπει''.. Βενετία.
Μεγαλωσα σε μια οικογενεια που ημουν το μικρο, κακομαθημενο και τεμπελικο μαυρο προβατο :) Οταν αρχισα να σκεφτομαι την πιθανοτητα μητροτητας στην αρχη την απερριπτα με την σκεψη "Εγω μαμα;;; Μα εγω ειμαι "αχρηστη" σε τοσες πολλες περιπτωσεις". Η μαμα μου ειχε λαθος τροπο να επικοινωνει καποιες στιγμες κι εμενα με βαραιναν οι ταμπελες που μου εδινε. Μεχρι που αποφασισα, με ολο τον σεβασμο που της εχω, να τις αφησω σε μια ακρη της ταμπελες μου και να συνεχισω χωρις αυτες :) Οχι δεν τα καταφερνω παντα, καποιες φορες τις ξανασηκωνω. Για λιγο ομως :) Γιατι και οι ταμπελες δεν μπαινουν παντα εντελως αδικα, εδω που τα λεμε. Απλα καλα θα κανουμε να προσπαθουμε να αποδεχτουμε τις αδυναμιες μας και να εξελισσομαστε οσο μπορουμε προς το καλυτερο.
Ποια μαμα δεν εχει νιωσει οτι παιζει λαθος τον ρολο της πολλες φορες; Εγω εχω καταλληξει οτι ειμαι φτιαγμενη για να γινω μαμα. Οχι δεν ειμαι νοικοκυρα ουτε κανω σπιτικα τσουρεκακια και λαχταριστες πιτες. Μεγαλωνω μαζι με την Ισμηνη, την αφηνω να μου μαθαινει και προσπαθω να της μαθω τα βασικα. Και ειμαι φτιαγμενη για μαμα, επειδη εχω την αναγκη να μεταδωσω ολα τα καλα που εχω και να προσπαθω να γεμισω κι αλλα :) Θα κριθουμε αυστηρα απο τα πιτσιρικια μας καποτε, δεν εχει νοημα να ειμαστε τοσο αυστηροι τωρα απο μονοι μας :):):)
Πω πωωω, εκθεση σου εγραψα :) Αντε καλο κουραγιο κι ευχομαι να βρισκεις παντα λιγο χρονο και για σενα! Η νεα μας ταυτοτητα εχει αναγκη και μια ισορροπημενη προσωπικοτητα :)
xxxxxx
Τέσσερα συνεχόμενα χρόνια ζω έτσι, το τελευταίο έτος μάλιστα με τρελούς ρυθμούς και φυσικά θ' ακολουθήσουν πολλά χρόνια ακόμη. Και ναι, είναι στιγμές που νομίζω ότι η παλιά Λίτσα (και μιλώ για το χαρακτήρα), θα παραμείνει μια γλυκιά ανάμνηση...
ντόινγκ ντόινγκ
Ντοινγκ ντοινγκ ντόινγκ!!! Όπως τα λες! είναι θετικό ότι είμαστε πολλές!
ΚΑΛΗ ΥΠΟΜΟΝΗ!!!ΤΙΠΟΤΕ ΑΛΛΟ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ...
Κάντε υπομονή κι ο ουρανός θα γίνει πιο γαλανός . ....
ΕΔΩ ΠΑΕΙ ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ.
ΥΠΕΡΟΧΗ ΑΝΑΡΤΗΣΗ!!!
Χριστός Ανέστη Κατερινάκι μου!!! Εγώ ήθελα να γίνω μαμά (συνειδητοποιημένα) και μέσα στο μυαλό μου είχα πλάσει μια εικόνα της σχεδόν τέλειας μητέρας, που θα ξέρει να συμπεριφερθεί σωστά στο παιδί της, που θα το διαπαιδαγωγήσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο ... μπλα ... μπλα ... μπλα ... Η πραγματικότητα όμως είναι τελείως διαφορετική! Πολλές φορές έχω πιάσει τον εαυτό μου να βρίσκεται σε μια φάση που να μην μπορώ να ελέγξω τα νεύρα μου και μετά να μετανιώνω για κάτι που είπα στην κόρη μου ή να χειρίστηκα μια κατάσταση με λάθος τρόπο! Ύστερα να με τρώνε οι τύψεις, εγώ να τα κρατάω μέσα μου ... και ξαφνικά τσουπ σκάει ένα μουτράκι και ζητάει αγκαλιά, με μάτια που σε κοιτούν κατευθείαν μέσα στην καρδιά και είναι τόσο καθαρά! Και με αυτή την αγκαλιά όλα τα κακά σβήνουν, σαν να μην έχει συμβεί το παραμικρό! Αυτό μου μδιδάσκει η μικρούλα μου κι εγώ πρέπει να το μάθω, να το κάνω δικό μου, να γίνει μέρος του εαυτού μου! Σε φιλώ Κατερίνα μου!!!
Συμφωνώ απόλυτα για τη λύση της εξόδου...Όποτε την έχω χρησιμοποιήσει-αρκετά συχνά-πιάνει τέλεια, ακόμα και στη μικρή κόρη-κυρίως σε αυτή...!Υπομονή, ένα ΣΚ έμεινε!
Το απόλαυσα λέξη προς λέξη !!
Όλα μου θυμίζουν κάτι από μένα, από μας, από τα παιδιά μου !!
Μοιάζουν με δικές μου οι απορίες, οι μάχες, ο εκνευρισμός, η προσπάθεια, η διαιτησία, η χαρά, η απόλαυση, η ευχαρίστηση, η κούραση, η απογοήτευση,οι ενοχές, όλο αυτό το μπέρδεμα των πολλαπλών ρόλων , μέχρι να βρεις την ισορροπία και τις προτεραιότητες !!
Θέλεις να είσαι καλή μαμά, καλή σύζυγος, καλή με τον εαυτό σου, καλή εργαζόμενη,καλή νοικοκυρά, καλή δημιουργός , αλλά αντιλαμβάνεσαι ότι όλα αυτά μαζί δεν γίνονται, και κάποια περνούν μπροστά και κάποια μένουν πίσω !!
Τα 3 παιδιά μου μεγάλωσαν, τώρα είναι η εφηβεία, ο στρατός, άλλες δυσκολίες τώρα, άλλες έγνοιες, άλλοι προβληματισμοί !!
Μου λεγε κάποιος ηλικιωμένος κάποτε που τα παιδιά μου ήταν μικρά και ζωηρά κι εγώ γκρίνιαζα : "Μικρά καράβια, μικρές φουρτούνες, μεγάλα καράβια , μεγάλες φουρτούνες" και ήταν σοφή η φράση του !!
Ανεξάντλητο το θέμα !
Σκέφτομαι ότι ,
αφού προβληματίζεσαι εσύ (που είσαι γνώστης λόγω επαγγέλματος),
εγώ τι να σε συμβουλεύσω ?
Υπομονή,
αύριο θα είναι μια καλύτερη μέρα,
να σαι καλά,
μου άρεσε πολύ η 1η φωτο με τη βροχή στο τζάμι , κίτρινα τριαντάφυλλα ήταν ?
Σαμιώτικους χαιρετισμούς
η ατάκα του γιού σου μ'έστειλε...
η δική σου απάντηση μάλλον έστειλε το γιό σου...λολ
Πόσο μακρινά και όμορφα μου φαίνονται όλα αυτά...
τώρα...
που ο δικός μου γιός,άντρας πιά, θυμάται και με πειράζει για όλα όσα περάσαμε μεγαλώνοντας μαζί...-:))
Λιώνω! Γελάω! Θεική ανάρτηση!! Αν και λίγο αποθαρρυντική.. Μήπως να μην γίνω μάνα?? (χαχα, αστειεύομαι). Α, ρε κύριε Δικαστά! Χαρά στο κουράγιο σου και στο ότι θυμήθηκες την συμβουλή και τα ξαμόλησες για τρέξιμο! φιλιά πολλά
Κατερίνα μου το φάρμακο είναι βόλτα και πάλι βόλτα! Βέβαια δεν μπορώ να μπω στη θέση σου όντας κοριτσομάνα. Είδα τα αντράκια σου μέσα στη βροχή και τον αέρα και πραγματικά ένιωσα τη δύναμη, τη φωτιά που ξαφνικά δυναμώνει και τα κάνει ασυγκράτητα! Δύναμη όμως έχουμε και εμείς οι μαμάδες και οι μπαμπάδες που τα βγάζουμε πέρα και έστω κι αν νιώθουμε πιο κουρασμένοι και λιγότερο υπομονετικοί από ότι είμασταν παλιότερα, δεν παύουμε ταυτόχρονα να νιώθουμε και την απόλυτη ευτυχία. Παράλογο;;;;
(Η δική μου ανάρτηση πάντως θα σε χαλαρώσει και ίσως ζηλέψεις και λίγο ;Ρ)
Φιλιά καλό Σ/Κ!!!
Κάθε φορά που σε επισκέπτομαι χορταίνω όμορφες εικόνες!
Σ'ευχαριστώ πολύ για τις ευχές σου στο σπιτάκι μου,Χρόνια Πολλά κι από μένα σε όλους σας!
Υπέροχη ανάρτηση Κατερίνα μου...αλλά δεν ξέρω τι να πω! "Καλό κουράγιο" θα πω!! Και έχω και μια απορία... "Να γίνω μάνα ή να μην γίνω"; χα-χα-χα
Υ.Γ. Δεν ήρθες να πάρεις το βραβείο σου...και στο έφερα εγώ!! Φιλάκια!
http://elena-fantasia.blogspot.com/2012/04/blog-post_9017.html
ΑΚΟΥΣΤΕ όλες οι μικρότερες μάνες!Χαρείτε τώρα τις φωνές και τους καυγάδες και τα δάκρυα και τα μπράβο και τα μαλώματα και τα μπατσάκια και τις νοτισμένες απο δάκρυα αγκαλιες!ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΧΩΡΑΝΕ ΣΤΙΣ ΑΓΚΑΛΙΕΣ ΣΑΣ!Γιατί ξαφνικά σε λίγο καιρο,εκείνα θα σπουδάζουν κάπου ,θα έχετε πολύ ελεύθερο χρόνο αλλά σαν κι εμένα θα κλαίτε απο το σύνδρομο ΤΗΣ ΑΔΕΙΑΣ ΦΩΛΙΑΣ.Το σπίτι θα είναι ΕΚΚΩΦΑΝΤΙΚΑ σιωπηλο και παλιές αναρτήσεις,ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΜΟΥ ΓΛΥΚΕΙΑ, θα σε συγκινούν όπως εμένα τώρα,οι δικές σου.Με δακρυσμενα ματια...δεν γραφω αλλο...Ιωαννα
Mani di fata συγκινηθηκα με αυτο που εγραψες.
Στο κατερινακι τωρα με τον υπεροχο τροπο γραφης.....
και φωνές και ''μαμαααααα αυτος με βάρεσε,μαμααααααααααααα αυτος μου πατησε το δαχτυλακι μου, μαμαααααααα,μαμαααααααα μαμαααααααααααααααααααααα ΄΄......που να παρει ο δια@λος τη μαμα σας μέσα ,και χάνεις την υπομονη σου και φωνάζεις ΣΚΑΣΤΕΕΕΕΕΕ και τα χώνεις στον αντρα σου που λεει απλα : ΄΄Ποιος φωνάζει΄΄???? Ποιος φωνάζει ρε? ζαβός είσαι δεν ακούς ποιος φωνάζει? Και σε πιανουν τυψεις : Τι μανα έιμαι ρε γμτ να γκαριζω στα παιδακια μου ετσι? Και ζητας συγνωμη και το καλο ειναι οτι σε συγχωρουν και απο πανω και εκει την πατας....Σου δινουν ενα τρελο φιλι σου λενε και σε αγαπω μαμακα (υπουλα πλασματαααααα) και πας για υπνο τοσο ευτυχισμενη που .......λες θα ηθελα και ενα τριτο......Υπουλα πλασματα υπουλααααααααααααα.........
χαχαχα Ακομη γελαω με το ντιγκ-ντοιγκ.Διαβαζοντας σε ειναι σαν να βλεπω τη δικη μου οικογενεια ....Με τη διαφορα λιγων ετων...Ποσες φορες δεν εχω κανει τον διαιτητη και ποσες ακομη αναρωτηθηκα ποσα λαθη κανω.Δυστυχως δεν μαθαινεις να εισαι γονιος.Λειτουργουμε απο ενστικτο!Παντως η ατακα του μικρου Αγγελου ηταν φοβερη!Τα παιδια εχουν ενα μοναδικο τροπο να υπερασπιζουν τον εαυτο τους!Φιλια!!!!!!!
Nα μαι και εγω..Η ''πρώτη''βόλτα μετά απο μέρες ''αποτοξίνωσης'',ιντερνετικής,είπα να περάσω μια βόλτα απο τη φιλενάδα μου,να μάθω τα νεα της.Χαίρομαι που περάσατε όμορφα και χαίρομαι που είσαι γερή και δυνατή να συνεχίσεις την προσπάθεια..(μετά απο τόσο ντόινγκ!!:-)
Σε φιλώ,γλυκά!!
Εγώ, πάντως, που δεν έχω παιδιά, και βλέπω τις γνωστές μου που έχουν, απορώ πώς τα καταφέρνουν... Εγώ την αφεντιά μου δε μπορώ να συμμαζέψω... Γι' αυτό, λοιπόν, νιώθω έναν απέραντο σεβασμό για τις μαμάδες όποιας ηλικίας, ακόμα κι αν είναι πολύ μικρότερες από μένα, και κάνω μόκο όταν αυτές μιλάνε.
Μπράβο σου, για το κουράγιο σου, για την αντοχή σου, για την υπομονή σου, για την αγάπη σου, και για τη διάθεση να τα διαπαιδαγωγήσεις σωστά τα παιδιά σου (αυτό φαίνεται κατευθείαν, από το πόσες δραστηριότητες κάνετε μαζί, ενώ θα μπορούσες να τα έχεις βιδωμένα συνεχώς μπροστά από την τηλεόραση, και να "ξεμπερδεύεις").
Παρεμπιπτόντως, οι φωτογραφίες της χειμωνιάτικης θάλασσας μου αρέσανε πολύ, όπως και οι πασχαλιές-το άρωμά τους μου φαίνεται πολύ όμορφο.
Φιλιά, και βάστα γερά!!!!
Με βρίσκεις τόσο απόλυτα σύμφωνη που όλα τα υπόλοιπα είναι λόγια φτωχά...ντοινγκ ντοινγκ ΝΤΟΙΝΓΚΚΚΚΚΚΚΚ!
mani di fata
μερικες φορες εχουμε αναγκη να ακουμε αυτο που πολυ ομορφα περιεγραψες :) Θελω να την μεγαλωσω να πεταξει μακρυα μου και μονο που το σκεφτομαι μου λειπει ηδη :)
Ευχαριστουμε για τις γλυκες κουβεντες!
τελικα ολες τα ιδια νιωθουμε..
Πολύ ωραία ανάρτηση Κατερίνα μου!Πολλές φορές και γω μετανιώνω για τη συμπεριφοριφορά μου, σκέφτομαι πως δε χειρίστηκα σωστά το θέμα, και μετά ακολουθούν οι ενοχές!!!Νομίζω πως το να κάνεις μια βόλτα είναι η καλύτερη λύση, φάρμακο στη κυριολεξία το έχω κάνει πολλές φορές τα τελευταία 2,5 χρόνια και έτσι καλμάρουμε οικογενειακώς!!!
Φιλιά!!!
Υπέροχη ανάρτηση!!Μοναδική αλλά και τόσο γνώριμη. Κι ακόμα έχω ένα μόνο παιδάκι, τι μας περιμένει αργότερα δλδ... θα συμφωνήσω με τα κορίτσια σε όλα!!Ώρες ώρες νιώθω να εξαντλείται η υπομονή μου, να θέλω να βάλω ωτοασπίδες...αλλά όταν ακούω το "παπαπώ ποπύ μαμά μου" πάνε όλα!!
ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΜΟΥ!!!
ΓΙΑ ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΑΠΟΛΑΥΣΑ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΠΟΥ ΓΡΑΦΕΙΣ ΚΑΙ ΧΑΡΗΚΑ ΤΙΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΣΟΥ ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΤΑ ΔΥΟ ΥΠΕΡΟΧΑ ΑΓΟΡΙΑ ΣΟΥ....
ΞΕΡΕΙΣ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΙ ΟΙ ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΙΣ ΠΟΥ ΜΑΝΟΥΛΕΣ ΜΕΓΑΛΩΝΟΥΝ ΠΑΙΔΑΚΙΑ ΜΕ ΙΔΙΑΙΤΕΡΕΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΠΟΥ ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΑΝ ΕΧΟΥΝ ΟΡΕΞΗ Ή ΟΧΙ ΠΡΕΠΕΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΝΑ ΜΗΝ ΧΑΣΕΙ ΤΗΝ ΣΥΝΕΔΡΙΑ ΤΟΥ ΠΟΥ ΘΑ ΤΟ ΒΟΗΘΗΣΕΙ ΝΑ ΚΑΤΑΚΤΗΣΕΙ ΙΚΑΝΟΤΗΤΕΣ ΠΟΥ ΕΜΕΙΣ ΘΕΩΡΟΥΜΕ ΑΥΤΟΝΟΗΤΕΣ.....
Η ΚΑΛΗ ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ ΣΕ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΕΣ ΠΑΙΖΕΙ ΜΕΓΑΛΟ ΡΟΛΟ, ΦΑΝΤΑΖΟΜΑΙ ΕΣΥ ΘΑ ΤΟ ΓΝΩΡΙΖΕΙΣ ΚΑΛΥΤΕΡΑ.
ΑΣ ΣΚΕΦΤΟΜΑΣΤΕ ΚΑΜΙΑ ΦΟΡΑ ΚΑΙ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΜΑΝΟΥΛΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΠΕΡΝΟΥΜΕ ΔΥΝΑΜΗ !!!!
Αχ αυτές οι βόλτες!! Έχεις και όμορφα μέρη να τους πας! Κι εγώ περιμένω να βελτιωθεί ο καιρός να τη βγάζω τουλάχιστον σε κανένα πάρκο ή παιδική χαρά!
Φιλιά και Χρόνια Πολλά!
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΜΟΥ ΝΤΟΙΓΚ ΝΤΟΙΝΓΚ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΠΕΘΑΝΟΥΜΕ! ΝΟΜΙΖΕΙΣ ΟΤΙ ΘΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ ΑΥΤΟ ΟΤΑΝ ΜΕΓΑΛΩΣΟΥΝ; ΑΜ ΔΕ!
ΠΑΝΤΑ ΘΑ ΝΟΙΑΖΟΜΑΣΤΕ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ...ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥΣ....ΑΧ! ΤΙ ΠΑΘΑΜΕ...ΕΙΝΑΙ ΟΛΗ ΜΑΣ Η ΖΩΗ!!!!
ΟΙ ΦΩΤΟ ΣΟΥ ΑΠΙΘΑΝΕΣ ΟΠΩΣ ΠΑΝΤΑ!!!!!! ΟΙ ΒΟΛΤΕΣ ΕΥΤΥΧΩΣ ΜΑΣ ΓΛΥΤΩΝΟΥΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΟΥΡΜΟΥΡΑ ΤΟΥΣ...ΣΥΝΕΧΙΣΕ...ΚΑΛΑ ΤΑ ΠΑΣ...ΤΙ ΚΑΛΑ ΔΗΛΑΔΗ, ΑΡΙΣΤΑ ΔΕΚΑ ΜΕ ΤΟΝΟ!!!!!!!
ΦΙΛΑΚΙΑ ΚΑΙ ΠΕΡΑΣΤΙΚΑ ΣΤΟΝ ΜΠΑΜΠΑ ΠΑΝΤΑΖΗ!!!!!!!ΣΤΗΝ ΓΕΡΜΑΝΙΑ ΕΔΙΝΑΝ ΑΥΤΑ ΤΑ ΜΑΚΡΟΣΤΕΝΑ ΚΡΑΚΕΡΑΚΙΑ ΤΗΣ ΜΠΥΡΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΓΑΣΤΡΕΝΤΕΡΙΤΙΔΑ...SALZSTANGEN.
Εγινα μητέρα απόλυτα συνειδητα, και ζω αυτο το ρόλο 5,5 χρόνια τώρα....πολλές φορές το βάρος ασήκωτο, νοιώθω τόση κούραση σε όλες της τις μορφές που δεν περιγραφεται. Προσπαθω πολύ και αυτο δεν πάντα αρκετό. Καθημερινά σκέφτομαι: ''ναι ειμαι κουρασμένη, και εχω νεύρα και φωνάζω αλλά αυτή η αγκαλιά που σου ζητάνε τωρα, σε λίγα χρόνια εσυ θα τη ζητάς από εκείνα...και δεν ειμαι σίγουρη αν θα εχουν χρόνο , μα και διάθεση να μου τη δώσουν..... Αλλες φορές σκέφτομαι τι θα ηθελα τα παιδιά μου να θυμούνται από τη μαμά τους....Ελπίζω να θυμούνται την τεραστια αγάπη που τους εχω......
Kάποτε που ήμουν μικρή έβλεπα τις υστερικές μητέρες στην παιδική χαρά και έλεγα πως εγώ θα δημιουργήσω την Νέα Παιδαγωγική της απόλυτης Ηρεμίας!
Σαν μητέρα γιατί χτυπιόμουν κάτω και πάνω και πλαγίως σαν χταπόδι δεν πρόλαβα να το καταλάβω, αλλά σίγουρα δεν δημιούργησα τίποτα καινούργιο...η λέξη χαλαρά είχε διαγραφεί από το λεξιλόγιό μου!
Ακόμα κοπανάω το κεφάλι μου στον τοίχο...χι χι χι ...
Φιλάκια Κατερινάκι
κουράγιο!!!
Εχω περασει απο αυτο το σταδιο..και ομολογω πως τα σκεφτομαι με νοσταλγια..Οι κορες μου ειναι η μια 20 και η δευτερη μπαινει στα 18 τον αλλο μηνα..Απολαυστε το οσο μπορειτε γιατι θα ερθει η στιγμη που γυρνατε μεσα στο σπιτι και δεν θα ειναι κανεις..Η μια στην φιλη της,η αλλη στον φιλο της..καταλαβαινετε..Πολλα φιλια!
Μμμμ μάλλον κάπως έτσι θα είναι το μέλλον μου ε;
Δεν με πειράζει όμως, ας είναι.
Λίγες ημέρες πριν, η Ζουζού δεν έτρωγε το φαγητό της, αν και γενικά είναι εύκολη. Εγώ,ενώ έχω πει στον εαυτό μου να μην την πιέζω να φάει, για κάποιον λόγο κόλλησα και την πίεσα.
Ύστερα θύμωσα μαζί της που δεν έτρωγε και (ευτυχώς)γελούσε με τα καμώματά μου και με τον εαυτό μου που την πίεσε.
Εκείνο το γελάκι της με αφόπλισε, με έκανε να νιώσω άσχημα και να αναρωτηθώ "τώρα τι με έπιασε και θύμωσα;"
Δεν είπα τίποτα και προσπάθησα να το κρύψω. Είναι μικρή ακόμα.Φοβήθηκα. Δεν θέλω να θυμώνω ποτέ μαζί της αλλά προφανώς είναι μια προσδοκία που θα μείνει ανεκπλήρωτη.
Έτσι αναπλαισίωσα και σκέφτηκα, ακόμα και αν θυμώνω καμιά φορά το σημαντικό είναι να την ακούω, να μπορώ να συγχωρώ και εκείνη και εμένα, να της ζητάω συγνώμη αν χρειάζεται και τέλος πάντων...Το παιδί πρέπει να μάθει ότι και οι άνθρωποι που μας αγαπάνε θυμώνουν, ξεθυμώνουν και η αγάπη τους δεν χάνεται.
Έτσι καθ ησύχασα τις ενοχές μου για τον πρώτο θυμό που ένιωσα με την Ζουζού μου. Έρχονται σίγουρα κι' άλλοι.
Όσο για το μέλλον;Το παιδί μου το λατρεύω όσο τίποτα και είναι ένας έρωτας μεγάλος. Όμως επειδή στο τέλος μόνοι μας θα μείνουμε με το αγοράκι μου, αυτή η σχέση είναι που θέλει την φροντίδα και την προσοχή μας για να μην ξεφτίσει.
Καμιά φορά μας φαντάζομαι συνταξιούχους με τα παιδιά μας μακρυά να κάνουμε ταξίδια σαν γερμανοί τουρίστες!!
Και σίγουρα θα ξαναπάμε στην Νέα Υόρκη!!!
φιλιά Κατερινούλα
Πολύ ωραία περιγραφή και πολύ ωραίες φωτογραφίες!!! Αυτό ακριβώς αισθανόμουν όταν περιγράφοντας την ζωή μου στο blog μου έλεγα "Η ζωή φαίνεται να είναι συναρπαστική, δημιουργική, έντονη, κουραστική, ανατρεπτική, πολύπλοκη, απλή, ενδιαφέρουσα…………"
ΜΑΝΑ κ ο υ ρ α γ ι ο .............
Απόλαυσα κείμενο, αγχώθηκα, γέλασα, προβληματίστηκα κι ακόμα κι αν δεν είμαι μαμά είμαι θεία που έχει τη μισή μέρα τα ανιψάκια της... Μια θεία που νιώθει όλα αυτά... και την πίεση της έλλειψης χρόνου για τον εαυτό της και τις τύψεις όταν θυμώνω μαζί τους γιατί τίποτε δεν βρίσκεται στην θέση του και το σπίτι μοιάζει βομβαρδισμένο!!! Αλλά κι όταν τις μαλλώνω κι έρχονται και μ' αγκαλιάζουν και μου λένε ότι μ' αγαπάνε ...λιώνω!! Όταν το βράδυ μπαίνω στο σπίτι (μένουμε την αδερφή μου πάνω - κάτω) και τρέχουν και μ' αγκαλιάζουν και με φιλάνε ή κρέμονται πάνω μου... αλαλάζοντας στην κυριολεξία: γύρισες, γύρισες... πεθαίνωωωωω! Ξεχνάω τα πάντα (ακόμη και τον καλό μου)και τα προβλήματα της ημέρας μοιάζουν τόσο ασήμαντα μπροστά στα δυό υπέροχα μουτράκια!!! Ας μην είμαι μαμά...οι ανιψιές μου, μου έμαθαν και μου μαθαίνουν τον κόσμο από την αρχή κι ας είμαι καθηγήτρια που έχει πολύ αγαπησιάρικη σχέση με τους μαθητές της... Οι δυο πριγκίπισσες είναι όλη μου η ζωή!!! Παρ΄όλα αυτά... με θέλετε κι εμένα παρέα για ντόινγκ, ντόινγκ;;;; Κάποιες φορές το αισθάνομαι και μετά έχω τύψεις γιατί εγώ διάλεξα να τις προσέχω το πρωί και να έχω τόσο κολλητή σχέση μαζί τους και ΔΕΝ ΤΟ ΜΕΤΑΝΙΩΝΩ!!! Θα ήθελα πάντως να είμαι μια τέλεια θεία!!!!!! Ακόμη δεν μπορώ να δεχτώ ότι δεν γίνεται... Φιλιά Κατερίνα!!!!
Ντόινγκ...ντόινγκ...ντόινγκ...χτυπιέμαι από τα γέλια!!!! Τι μου θυμίζουν όλα αυτά...μα τι μου θυμίζουν???? Απολαυστική η ανάρτησή σου, όπως πάντα άλλωστε! Περαστικά στον ΠΑ και καλό...κουράγιο με τα μικρά αξιολάτρευτα...θηριάκια!!
Απόλαυσα την ανάρτησή σου αλλά αυτή τη φορά και πολλά από τα σχόλια που έκαναν τα κορίτσια. Δεν θα πιαστώ σε ένα σημείο γιατί δεν ξέρω ποιό να πρωτοδιαλέξω. Θα σου πω μόνο ότι είναι η πρώτη φορά που είπα στον Κώστα ότι πρέπει να διαβάσει αυτή την ανάρτηση. Νέοι γονείς, νέοι ρόλοι, νέα δεδομένα. Χρειάζεται εσωτερική ισορροπία και καλή σχέση με τον εαυτό σου και τον σύντροφό σου. Μπορείς να γράφεις κάθε μέρα να σε απολαμβάνω; Φιλιά από Callie by Anthomeli
Αχ βρε κοριτσάκι, τελικά όταν γίνεσαι μάνα αφοσιώνεσαι ολοκληρωτικά σε αυτόν τον ρόλο! Είναι πολύ όμορφος αλλά παράλληλα δύσκολος και απαιτητικός... Προς το παρόν έχουμε μόνο το Φιφίνι και μιλάμε ότι τα έχουμε δει όλα! Δεν τολμώ να φανταστώ τι θα γίνει άμα μας έρθει και δεύτερο!
Υπομονή... πάντως μ' αρέσει πολύ ο τρόπος με τον οποίο χειρίζεσαι τις καταστάσεις! Φιλιά!
Αχ βρε Κατερινα μου αρεσουν τοσο πολυ αυτα που γραφεις,και ποσο δικιο εχεις,συνεχισε να μας κρατας συντροφια με τις υπεροχες αναρτησεις,και να εισαι παντα καλα με την οικογενεια σου!!
Κι εγώ μαζι...ντόινγκ, ντόινγκ!!Λαλήσαμε ομαδικώς με τις βροχες,τουλαχιστον εσεις κάνατε Πάσχα με λιακάδα, εδώ στη δυτική Ελλάδα έβρεχε ΟΛΗ την Κυριακή!!!Ντόινγκ, ντόινγκ!!!Julie
Ετσι έτσι! Τέτοια που την περιγράφεις είναι η ζωή της μάνας! Αχχχ! Φιλιά πολλά!
Τι να πω και εγώ Κατερινάκι.Όλες οι μανούλες τα ίδια περνάμε.!!! Ελπίζω να αντέξει ο τοίχος του σπιτιού μου γιατί έχω πολλά χρόνια ακόμα μπροστά μου.χαχα Υπομονή φαντάζομαι!!!Φιλιά πολλά.!!!
Αφού εγώ ακόμα δεν είμαι μανούλα αυτά που περιγράφεις μου θυμίζουν εμένα και τον αδερφό μου να κάνουμε ακριβώς τα ίδια βασανιστήρια στη δικιά μας μαμά, και χειρότερα... χιχι!
Και πάλι καλά τα χειρίζεσαι με υπομονή παρ'όλη την ένταση..αχ. τι να κάνουμε, κι εγώ με ένα παιδάκι προς το παρόν και μερικές φορές τα σκέφτομαι έτσι..καλό είναι να κάνουμε κι ένα διαλειμματάκι. Μην χάσουμε και τελείως τα παλιά μας κομμάτια, κάτι να κρατήσουμε, αλλιώς πώς θα κρατηθούμε στο μέλλον?
Σε φιλώ γλυκά*
Πολύ ωραίες εικόνες, καταπληκτικά λόγια...
http://beautystr.blogspot.com/
Γλυκιά μου Κατερίνα σε περιμένει βραβείοοο!!!
Αχ...μανααα!!! Τι τραβας κι εσυ!!!
Το ευχαριστο ειναι που ειμαστε...πολλες!(οπως λεει και η Δεσποινα)
Ειναι παρηγορο να ξερεις οτι τα περνανε κι αλλες μαμαδες και οτι ειναι η "μοιρα"της μανας αυτη και οχι η δικη σου αποτυχια στο να λειτουργησεις σαν γονιος!
Εχω ενα παρομοιο με του Αγγελου περιστατικο (εκεινη την ωρα καθολου αστειο βεβαιως!)
Ειμαι με τις μικρες και φτανω να τσιριζω απο τα νευρα μου καποια στιγμη, με ειχαν εξοργισει ουτε ξερω γιατι. Πνιγομαι απτην φωνη μου με το σαλιο μου και αρχιζω να βηχω του καλου καιρου...
Και γυρναει η Ουρανια αταραχη και με το πιο φυσικο υφος του κοσμου (λες και δεν φωναζα μεσα στα αυτια της) και μου λεει: "μα τι φωναζεις ετσι, καλε μαμα? Ειδες τωρα που βηχεις?" Ουτε που θυμαμαι τι της απαντησα...
Αφοπλιστικη...τα νευρα μου κροσσια!
Γιατι πρεπει να κανω την μαμα και να μην μπορω να ειμαι παιδι και να χοροπηδω μαζι τους?.....
Φιλια και...ας χαραχτουμε παρεα.......
Περαστικα στο παλικαρι σου! ;ο)
Δημοσίευση σχολίου