Η μαμά είναι ο Judge Dredd!!

Με τα παιδιά στο σπίτι είναι λίγα αυτά που μπορεί να κάνει, κανείς για τον εαυτό του.

Όταν γίνεσαι γονιός γίνεσαι τροφός, γίνεσαι υπηρέτης, γίνεσαι δάσκαλος, γίνεσαι αρχηγός....Καμία φορά  είναι αδύνατο, να είσαι όλα αυτά μαζί...κι άλλες φορές πιάνεις τον εαυτό σου να είσαι κακός δάσκαλος, κακός υπηρέτης...κακός πολύ κακός αρχηγός!!

Υπάρχουν φορές που σκέφτομαι τι έκανα σήμερα μέσα στη μέρα που ήταν για εμένα; και η απάντηση είναι "τίποτα".Υπάρχουν φορές που θα ήθελα τόσο να είναι η μαμά μου εδώ να τους στείλω πακέτο και για μια εβδομάδα να μην βλέπω,  να μην ακούω, να μην πρέπει να μαγειρέψω, να μην πρέπει να είμαι δάσκαλος και αρχηγός....

Υπάρχουν ημέρες που δεν θέλω να κάνω τίποτε, θέλω απλά να είμαι στο κρεββάτι παρέα με το αγόρι μου, με ένα βιβλίο στο χέρι και να σέρνομαι από καναπέ σε καναπέ, όπως αυτές τις ημέρες που είμαστε όλοι σπίτι.

Ο Πα. με καραμπινάτη γαστρεντερίτιδα, έξω με βροχή και μέσα δυο τύποι  σε πλήρη εγρήγορση...

Ξυπνάω το πρωί και βλέπω από το παράθυρο, τη βροχή να πέφτει ασταμάτητα και βογκάω γιατί ξέρω πως δεν θα μπορώ να τους αφήσω να παίξουν στην αυλή, ή να πάμε βόλτα που σημαίνει ότι το σπίτι θα γίνει ρημαδιό, οτι  θα κοπανιούνται, θα κυνηγιούνται και θα παλεύουν όλη μέρα κι ότι στο τέλος κάποιος θα χτυπήσει και το παιχνίδι θα καταλήξει σε κλάμα και μετά κάποιος θα πλακώσει κάποιον, ο μπαμπάς από το κρεββάτι του πόνου θα φωνάζει "ποιος μαλώνει; Τι συμβαίνει;" και στο τέλος εγώ θα καταλήξω να κάνω διαιτησία...αχ αυτή η διαιτησία!! 

Έρχονται με ύφος πληγωμένου παπιού ή εξαγριωμένου κουταβιού μπροστά μου με έναν κουβά αλληλοκατηγοριών και μου λένε και μου λένε και μου λένε...αδικίες, βρωμοκουβέντες, χειρονομίες, ζημιές....και η λίστα δεν έχει τελειωμό! Αλληλοσπαραγμός...και εγώ πρέπει να κάνω τον εισαγγελέα...και την ώρα που αυτοί φωνάζουν μπροστά μου εγώ σκέφτομαι τον judge Dredd να λέει με βροντερή φωνή..."I am the Law!!"



Ax είναι υπέροχο  να είμαι η μαμά τους...αλλά κάποιες φορές είναι τόσο δύσκολο να είσαι μαμά!

Θυμάμαι μια γειτόνισσα της μαμάς μου κάθε φορά που περνούσε μπροστά από το σπίτι μας και με έβλεπε με τα παιδιά παραμάσχαλα μου έλεγε " όταν τα παιδιά είναι γκρινιάρικα και δεν ξέρουν τι θέλουν, πάρτα και δρόμο. Βγάλτα έξω βόλτα!" 

Αυτό σκέφτηκα και εγώ στη μεγάλη κρίση και σταμάτησα να κάνω διαχείριση...

Παρόλο που ήθελα σαν τρελή να μείνω στο ζεστό μου σπίτι παρέα με το άρρωστο αγόρι, τους έντυσα με αδιάβροχα και τους έβγαλα έξω στη βροχή και στον αέρα..Μέσα στο αμάξι γκρίνιαζαν "μα που πάμε βρέχει κι έχει κρύο και..και... και..." Φώναξα  "STOP"! 

Σε απόλυτη σιγή φτάσαμε στη θάλασσα που ήταν απίστευτα ταραγμένη και τους αμόλησα όπως έλεγε και ο παππούς μου....και πραγματικά αμολήθηκαν! 

Η εικόνα τους μου έφτιαξε τη διάθεση... Έτρεχαν, έπαιζαν, έγιναν μούσκεμα! Κι ήταν ευτυχισμένοι...κι η ευτυχία είναι μεταδοτική!!!

Γυρίσαμε σπίτι μετά από μια ώρα, κατάκοποι. Ένα ζεστό μπάνιο, μια υπέροχη γρήγορη μακαρονάδα, μια απολαυστική ταινία( Rio) και το πρώτο παγωτό της χρονιάς....Εκείνοι σοκολάτα σλούρπ, 

εγώ μπισκοτολούκουμο, σοκολάτα  και λεμόνι μμμμμ 

κι ο μπαμπάς μας...πατάτες νερομπλούμ μπλιάχ!

Κάποτε το έργο τελείωσε, μαζί του και η ησυχία στο σπίτι. Έπαιξαν με το μπαμπά τους trivial , το οποίο κατέληξε σε έναν τρομερό καυγά με εμάς να φωνάζουμε "δεν μαλώνουμε όταν χάνουμε, δεν πλακώνουμε τον αντίπαλο όταν κερδίζει!!" Μετά το σαλόνι μετατράπηκε σε στρατόπεδο και παντού γίνονταν βομβαρδισμοί αμάχων!! ΕΛΕΟΣ...

Ήρθε  πια  το απόγευμα όταν  όρμησαν πάνω μου  χοροπηδηχτοί και μου είπαν..."βαριόμαστε τι θα κάνουμε τώρα..." 

Ήθελα να πέσω κάτω από την απογοήτευση!! Πρέπει πάλι να κάνουμε κάτι.... Είχε πια σουρουπώσει... και τους είπα, " πάτε στο χωράφι να μου μαζέψετε λουλούδια για τα βάζα!" Όρμησαν στην πόρτα σέρνοντας  το καρότσι και  αποψίλωσαν την Πασχαλιά....

Δεν βαριέσαι τουλάχιστον στόλισα τα βάζα!!

Είναι ωραία να είναι σπίτι τα παιδιά. Αλλά δεν έχουμε τους ίδιους χρόνους , ούτε τις ίδιες αντοχές, ούτε βέβαια τις ίδιες ανάγκες... 

Όταν γίνεσαι γονιός δεν υπάρχει τίποτε να σε προετοιμάσει για όλο αυτό. Για το ρόλο που κολάει πάνω σου και τελείωσε...Είσαι ο μπροστάρης τους. 

Κι αν κι αυτό είναι ιδιαίτερα γοητευτικό θέλεις κι ένα ρεπό καμιά φορά... Ένα time out, ένα ευλογημένο διάλειμμα! 

Πολλές φορές μιλάμε με γνωστούς και φίλους και λέμε ότι πριν από τα παιδιά ήμασταν πολύ ήρεμοι άνθρωποι. Τώρα είμαστε μέσα στα νεύρα, θυμωμένοι μονίμως κουρασμένοι...Σαν να χάνει κανείς την ταυτότητα του.Την χάνει και δεν μπορεί να τη βρει γιατί πρέπει να φτιάξει μια νέα. Μου θυμίζει εκείνο το ανέκδοτο με τους δυο τρελούς.Ο ένας έψαχνε την άκρη ενός σκοινιού κι ο άλλος του λέει: "Μην ψάχνεις την άκρη την έκοψα εγώ!"

Μην ψάχνεις την παλιά ταυτότητα κοίτα τη νέα που ήταν πάντα μπροστά σου. Η νέα ταυτότητα ορίζει ότι πρώτα από όλα θα είσαι ο μπαμπάς ή η μαμά του παιδιού σου κι ύστερα όλα τα άλλα!! Ξαφνικά οι ανάγκες σου είναι λιγότερο σημαντικές, καμιά φορά οι ανάγκες σου δεν είναι καν σημαντικές....

Κι είναι αυτό καμιά φορά βαρύ...

Καμιά φορά αν νιώθεις μόνος...είναι ασήκωτο, γιατί αν νιώσεις έστω και μια στιγμή ότι απέτυχες ως γονιός, το ενοχικό κομμάτι σε κατατρώει!

Θέλει πολλή δουλειά για να αποδεχτεί κανείς ότι είναι εν τάξη να μην τα καταφέρνει πάντα ως  γονιός. Και θέλει πολλή δουλειά κανείς να δώσει την άδεια στον εαυτό του να αποτύχει...Εγώ το παλεύω και θυμάμαι μια φορά που έπιασα τον Άγγελο από το μαλλί μου είπε με έναν καταπληκτικό χειρισμό..."Έτσι βοηθάς τους ανθρώπους; Ωραία θεραπεύτρια είσαι!" με εμένα, παρόλο που τον θαύμασα, να του αποκρίνομαι "Για εσένα για κακή σου τύχη είμαι μόνο η μαμά σου!" 

Ήταν μια στιγμή αποτυχίας, αλλά και μια στιγμή θριάμβου ταυτόχρονα!! Και για εμένα και για εκείνον!

Αποσυμπίεση... εκεί είναι για εμένα το κλειδί!!

Χθες λοιπόν την ώρα που πήγαινα για δουλειά σε μια  απογευματινή ομάδα, μου ήρθε στο κινητό το εξής μήνυμα: " Στις 21.30 στο Πανελλήνιον. Θα είμαστε όλες και αύριο δεν δουλεύει καμία...Ω ρε μάνα μου!"

χε χε!!

τα καινούρια μας δαχτυλίδια

Δεν θα πω πως περάσαμε, με τις κολλητές μου,  θα μείνω στο γεγονός ότι γύρισα πολύ πολύ αργά, χορτασμένη και χαρούμενη και  απίστευτα χαλαρή και ξύπνησα αλαφιασμένη σήμερα το πρωί στις 8 με τους δύο  τύπους να χοροπηδούν στο κρεβάτι φωνάζοντας " Τι έχει σήμερα το πρόγραμμα  mammy; "...

Ρυθμικό κοπάνημα του κεφαλιού στον τοίχο...αυτό έχει. Έλα πάμε όλοι μαζί...ντόινγκ, ντόινγκ ντόινγκ....