Ο Αστερίας, η Μηλιά και το εργαστήρι της ψυχής...

Πριν λίγες ημέρες έκανα μια βόλτα στην παλιά μου δουλειά. Έτσι ξαναγύρισα "σπίτι". "Σπίτι", αποκαλούμε την Θεραπευτική Κοινότητα Ιθάκη, όλοι όσοι ζήσαμε με ένα τρόπο εκεί....

Είχα την ανάγκη να δω φίλους παλιούς συναδέλφους και να μυρίσω λίγο "Ιθάκη"...Η  Θ.Κ.Ιθάκη από μόνη της είναι ένα μέρος μαγικό μα μέσα εκεί υπάρχει ένα εργαστήρι κεραμικής , που είναι ένας τόπος γαλήνης και δημιουργικότητας.

Εργαστήρι Κεραμικής

Εκεί οι άνθρωποι σε αντίθεση με το υπόλοιπο "σπίτι" μιλούν λίγο και δημιουργούν πολύ. Όταν δεν ήμουν καλά θυμάμαι, πήγαινα εκεί και καταπιανόμουν με κάτι ή χάζευα ή απλά καθόμουν δίπλα στη Λία την κεραμίστρια και παρακολουθούσα τις κινήσεις της...

Η Λία...στο βασίλειο της!

Η Λία έχει το χάρισμα της θεραπείας μέσα από την τέχνη της και έχει  πάθος για την υπέροχη δουλειά της...

Ο χώρος είναι φωτεινός, γεμάτος χρώματα. Εκεί εργάζονται κάποιοι θεραπευόμενοι και επίσης εκεί πηγαίνει κάποιος όταν είναι στα "κόκκινα".

 Όπου σταματούν τα λόγια αρχίζει η θεραπευτική δύναμη της τέχνης...και το εργαστήρι αυτό είναι ότι πιο όμορφο και δημιουργικό υπάρχει σε ένα χώρο γεμάτο συναισθήματα να αιωρούνται στον αέρα...

Έφυγα από εκεί ελαφρότερη και γεμάτη για ακόμη μια φορά.

Τα μαγικά χέρια του Θοδωρή

Η Λία και τα αγαπημένα της σπιτάκια...

Είδα τους αγαπημένους μου....Αγόρασα και μερικά από τα ωραία γλαστράκια της Λίας 

και όχι μόνο...υπέροχα πιατάκια και ποτήρια...

Λατρεύω τα πραγματάκια τους...Μπορείτε να βρείτε περισσότερες πληροφορίες  εδώ και επίσης μπορείτε κατόπον συνεννοήσεως να επισκεφθείτε το χώρο για τα ψώνια σας...και την ψυχή σας!!!

Φωτιστικό

Όταν λοιπόν, ήρθε η ώρα να βαφτίσουμε τον πρώτο μας γιο ήξερα ακριβώς τι ήθελα για τις μπομπονιέρες του. Θα τις έφτιαχναν στη κεραμική αυτό ήταν το μόνο σίγουρο.

Ήταν μια περίοδος όπου η αγαπημένη μου φίλη Νεκταρία μας μίλησε για την ιστορία του Αστερία, την οποία  όλες οι φίλες αγαπήσαμε και της δώσαμε μια θεραπευτική διάσταση, δημιουργώντας μια ολόκληρη περίοδο στην δουλειά...Τις μέρες  του Αστερία!!!

 Είναι μια γνωστή ιστορία που δεν ξέρω τον δημιουργό της...και σας την παραθέτω παρακάτω.

                                                            Το παιδί κι ο Αστερίας

Μια μέρα, ένας άνθρωπος περπατούσε στην ακρογιαλιά.
Την προηγούμενη νύχτα είχε προηγηθεί σφοδρή θαλασσοταραχή και η φουσκοθαλασσιά είχε ξεβράσει στην ακτή εκατοντάδες αστερίες.
Κάποια στιγμή είδε ένα παιδί να σκύβει στην άμμο, να σηκώνει κάτι και πολύ απαλά να το πετά μέσα στην θάλασσα.
Η κίνηση αυτή επαναλήφθηκε πολλές φορές, ώσπου να πλησιάσει κοντά.
Τότε διαπίστωσε ότι το παιδί μάζευε τους αστερίες και τους ξαναπετούσε στη θάλασσα. Καθώς το παιδί ήταν αφοσιωμένο στο έργο του και δεν τον είχε αντιληφθεί, ο άνθρωπός  στάθηκε και το παρατηρούσε για πολλή ώρα .
Ιδρώτας έτρεχε από το μέτωπό του και η έκφραση του προσώπου του ήταν σφιγμένη από την προσπάθεια.
Κάποια στιγμή ο άνθρωπός μας αποφάσισε να κάνει αισθητή την παρουσία του και του φώναξε: “Καλημέρα! Τι κάνεις εδώ;”
Το παιδί, σταμάτησε για μια στιγμή, κοίταξε τον άνδρα και του απάντησε κοφτά: ” Δε βλέπεις; Πετάω αστερίες στην θάλασσα”.

- Δεν έχει νόημα αυτό που κάνεις, του αντιγύρισε ο άνθρωπος.
- Είναι εκατοντάδες οι αστερίες που πεθαίνουν στην αμμουδιά. Δεν έχει σημασία αυτό που κάνεις!

Το παιδί τον κοίταξε θυμωμένο, του έδειξε τον αστερία που κρατούσε στο χέρι του και του είπε:
- Έχει όμως σημασία για αυτόν εδώ, και λέγοντας αυτά τα λόγια πέταξε τον αστερία απαλά μέσα στην θάλασσα.

Ο άνθρωπός μας προσβεβλημένος συνέχισε το δρόμο του, περπατώντας πλάι στους ξεβρασμένους αστερίες.
Λίγο παρακάτω όμως, όταν ο θυμός του είχε πια υποχωρήσει κάποιοι τον είδαν να κοιτάει κλεφτά γύρω του μήπως τον βλέπει κανείς κι όταν βεβαιώθηκε πως ήταν μόνος του,  έσκυψε  μάζεψε έναν αστερία και να τον απίθωσε μαλακά στη θάλασσα.

Ήξερα λοιπόν από την αρχή οτι ο Άγγελος ήταν αυτό το παιδί. Ζήτησα από την Λία  να φτιάξει Αστερίες για την βάφτιση του...Η Λία δεν λέει ποτέ "όχι" ή "δεν γίνεται", σε νέες προκλήσεις, οπότε λίγες μέρες μετά μου έστειλε τα δείγματα, τα οποία τα έφτιαξαν μαζί με τον Θοδωρή που  έχει ειδικότητα στον τροχό... 

Έκαναν απίστευτη πανέμορφη δουλειά και οι Αστερίες μας στολίζουν ακόμη το σπίτι μας 8 χρόνια μετά....

Όταν ήρθε η ώρα να βαφτίσουμε το Γιώργο ήμουν στην περίοδο του Σίλβερσταιν. Είχα λατρέψει το "Δέντρο που έδινε" κι ένιωθα πως αυτό το βιβλίο μιλούσε στην ψυχή μου.Η ύπαρξη του Γιώργου στη Ζωή μου ήταν ένα θαύμα και ένιωθα πως ήμουν αυτή η μηλιά και θα έκανα τα πάντα για το μικρό μου αγόρι...με όποιο κόστος!!

Η ιστορία είναι μεγάλη κι είναι προτιμότερο να διαβάσει κανείς το υπέροχο εικονογραφημένο βιβλίο, αλλά  αν θέλετε μπορείτε να την διαβάσετε εδώ! Εγώ δεν μπορώ ούτε να πιάσω αυτό το βιβλίο χωρίς να συγκινηθώ....

                                                           Το δέντρο που έδινε

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια μηλιά....και αγαπούσε ένα αγοράκι.

Και κάθε μέρα το αγοράκι πήγαινε και μάζευε τα φύλλα της και τα έπλεκε στεφάνι κι έπαιζε το βασιλιά του δάσους.

Σκαρφάλωνε στον κορμό της κι έκανε κούνια στα κλαδιά της κι έτρωγε μήλα.

Παίζανε και κρυφτό Κι όταν το αγόρι κουραζόταν, αποκοιμιόταν στον ίσκιο της.

Και το αγόρι αγαπούσε τη μηλιά...πάρα πολύ.

Κι η μηλιά ήταν ευτυχισμένη.

Μα πέρασαν τα χρόνια. Και το αγόρι μεγάλωσε.

Και πολλές φορές η μηλιά έμενε μοναχή.

Τότε μια μέρα το αγόρι πήγε στη μηλιά κι η μηλιά είπε:

«Έλα αγόρι, έλα να σκαρφαλώσεις στον κορμό μου και να κάνεις κούνια στα κλαδιά μου, να φας μήλα και να παίξεις στον ίσκιο μου από κάτω και να ‘σαι ευτυχισμένο».

«Είμαι μεγάλος πια για να σκαρφαλώνω και να παίζω», είπε το αγόρι. «Θέλω ν’ αγοράσω πράγματα και να καλοπεράσω. Θέλω λεφτά. Μπορείς να μου δώσεις λεφτά;»

«Λυπάμαι», είπε η μηλιά, «μα έχω εγώ δεν έχω λεφτά. Έχω μονάχα φύλλα και μήλα. Πάρε τα μήλα μου, Αγόρι, και πούλησέ τα στην πόλη. Έτσι θα ‘χεις λεφτά και θα ‘σαι ευτυχισμένο».

Και τότε το αγόρι σκαρφάλωσε στη μηλιά, μάζεψε τα μήλα της και τα πήρε μαζί του.

Κι η μηλιά ήταν ευτυχισμένη.

Μα το αγόρι έκανε πολύ καιρό να ξαναφανεί... και η μηλιά ήταν λυπημένη.

Ώσπου μια μέρα το αγόρι ξαναγύρισε κι η μηλιά τρεμούλιασε απ’ τη χαρά της κι είπε:

«Έλα αγόρι, έλα να σκαρφαλώσεις στον κορμό μου και να κάνεις κούνια στα κλαδιά μου και να ‘σαι ευτυχισμένο».

«Δεν έχω πια χρόνο να σκαρφαλώνω», είπε το αγόρι. «Θέλω ένα σπίτι που να δίνει ζεστασιά», είπε. «Θέλω γυναίκα και παιδιά, και γι’αυτό χρειάζομαι ένα σπίτι. «Μπορείς να μου δώσεις ένα σπίτι;»

«Εγώ δεν έχω σπίτι», είπε η μηλιά. «Σπίτι μου είναι το δάσος, μα μπορείς να κόψεις τα κλαδιά μου και να χτίσεις ένα σπίτι. Τότε θα ‘σαι ευτυχισμένο».

Κι έτσι το αγόρι έκοψε τα κλαδιά της και τα πήρε μαζί του για να χτίσει το σπίτι του.

Κι η μηλιά ήταν ευτυχισμένη.

Μα το αγόρι έκανε πολύ καιρό να ξαναφανεί. Κι όταν γύρισε η μηλιά ήταν τόσο ευτυχισμένη που ούτε να μιλήσει καλά-καλά δεν μπορούσε.

«Έλα, Αγόρι», ψιθύρισε, «έλα να παίξεις»

«Είμαι πια πολύ γέρος και πολύ λυπημένος για να παίζω είπε το αγόρι. «Θέλω μια βάρκα να με πάρει μακριά. Μπορείς να μου δώσεις μια βάρκα;»

«Κόψε τον κορμό μου και φτιάξε μια βάρκα», είπε η μηλιά. «Έτσι θα μπορέσεις να φύγεις μακριά...και να ‘σαι ευτυχισμένο».

Και τότε το αγόρι έκοψε τον κορμό της έφτιαξε μια βάρκα κι έφυγε μακριά.

Κι η μηλιά ήταν ευτυχισμένη...μα όχι πραγματικά.

Κι ύστερα από πολύ καιρό το αγόρι ξαναγύρισε.

«Λυπάμαι, Αγόρι», είπε η μηλιά, «μα δε μου απόμεινε τίποτα πια για να σου δώσω... Δεν έχω μήλα».

«Τα δόντια μου δεν είναι πια για μήλα», είπε το αγόρι.

«Δεν έχω κλαδιά», είπε η μηλιά. «Δεν μπορείς να κάνεις κούνια...»

«Είμαι πολύ γέρος πια για να κάνω κούνια», είπε το αγόρι.

«Δεν έχω κορμό», είπε η μηλιά. «Δεν μπορείς να σκαρφαλώσεις...»

«Είμαι πολύ κουρασμένος πια για να σκαρφαλώνω», είπε το αγόρι.

«Λυπάμαι», αναστέναξε η μηλιά. «Μακάρι να μπορούσα να σου δώσω κάτι... μα δε μου απόμεινε τίποτα πια. Δεν είμαι παρά ένα γέρικο κούτσουρο. Λυπάμαι...»

«Δε θέλω και πολλά τώρα πια», είπε το αγόρι, «μονάχα ένα ήσυχο μέρος να κάτσω και να ξαποστάσω. Είμαι πολύ κουρασμένος».

«Τότε», είπε η μηλιά, κι ίσιωσε τον κορμό της, «τότε, ένα γέρικο κούτσουρο είναι ό,τι πρέπει να κάτσεις και να ξαποστάσεις. Έλα, Αγόρι, κάτσε. Κάτσε και ξεκουράσου».

Και το αγόρι έκατσε και ξεκουράστηκε.

Κι η μηλιά ήταν ευτυχισμένη.

Ήμουν αυτή η μηλιά μέχρι τα κατάβαθα της ψυχής μου, οπότε όταν ήρθε η ώρα ζήτησα και πάλι από τη Λία να μου φτιάξει μια μηλιά...Μου είπε..."μμμ, θα δω τι μπορεί να γίνει...".Η Λία ξέρει...νιώθει πόσο απλά πράγματα μπορεί να έχουν σημασία για τους ανθρώπους...Ξέρει από συμβολισμούς...Οπότε σε λίγες ημέρες μου έστειλε πάλι το δείγμα και να η μηλιά μου....

Και μαζί με τη μηλιά και κάτι ακόμη...Το "σπίτι"...Στολίδια συμβολικά και τόσο ιδιαίτερα για εμάς. Στολίζουν το μπαλκόνι μας με τα φωτεινά τους χρώματα και μας  γυρίζουν πίσω με ένα βλέμμα!!

Όλα αυτά δεν είναι παρά όμορφα σημάδια στους τοίχους... Αυτό που μου έμεινε από όλα αυτά τα χρόνια, είναι ένα "σπίτι"  ανοιχτό κι άνθρωποι αγαπημένοι μέσα του... Ένα "σπίτι" ενωμένο με τη ζωή μας  και με τη φαμίλια μας... Η Ιθάκη μου...

Καλημέρα αγαπημένοι μου...

Ανοιξιάτικος κήπος!

Αυτή την εποχή ο κήπος έχει την τιμητική του! Όλα είναι γεμάτα χρώματα, τα λουλούδια ολάνθιστα και ολοζώντανα....

Σε ένα μήνα από τώρα θα αρχίσουν να παίρνουν την κατιούσα αφού ο καυτός ήλιος του καλοκαιριού σχεδόν θα τα κάψει...

Όμως αυτή η εποχή είναι όνειρο!! 

Προσπαθούμε εδώ και μέρες να τελειώσουμε με τις δουλειές του κήπου αλλά η συνεχής βροχή μας δυσκολεύει... Έτσι τα σποράκια του Πα που έχουν φυτρώσει κι έχουν γίνει μικρά φυτά, περιμένουν ακόμη στο σπορείο, που πρόσφατα κατασκεύασε.

Ευτυχώς σε ένα μεσοδιάστημα που ο καιρός άνοιξε για λίγες ώρες κατάφερα και καθάρισα τις δυο μικρές αποθήκες που έχουμε στον κήπο και τακτοποίησα το απόλυτο χάος που κυριαρχούσε μέσα σε αυτές...

Η μια η μεγάλη είναι αγορασμένη από το Leroy Merlin, σε περίοδο προσφορών και την αγοράσαμε σε μια εξαιρετικά φθηνή τιμή, πριν ένα χρόνο.

Θαλασσόξυλα....

Η μικρή είναι δημιούργημα του Πα και είναι πραγματικό στολιδάκι!!

Είμαστε τυχεροί, πολύ τυχεροί που ζούμε σε ένα σπίτι με κήπο και έχουμε την φύση ολόγυρα μας...

Τα παιδιά από την Άνοιξη και μετά είναι σαν να ζουν στον κήπο.

Αν σκάψει κανείς μέσα στα παρτέρια θα βρει όλα τα χαμένα αμαξάκια των μικρών καθαρμάτων που το αγαπημένο τους παιχνίδι είναι να τα θάβουν παντού!!

 Είναι τέλειο να φροντίζουμε τα φυτά και τα δέντρα μας και να στολίζουμε την αυλή μας...Κάθε χρόνο φτιάχνουμε και κάτι μικρό...Κι όταν λέμε φτιάχνουμε εννοούμε ότι κατασκευάζουμε μόνοι μας   πολλά όμορφα στοιχεία του κήπου.

κατασκευή για κεράκια από ζάντα ποδηλάτου και βαζάκια

Βέβαια αυτό σημαίνει πολλή και σκληρή δουλειά. Είναι ο μόνος τρόπος για να συντηρηθεί. Μάλιστα η συντήρηση του προϋποθέτει και γνώσεις οπότε υποχρεωθήκαμε, να αποκτήσουμε κάποιες βασικές γνώσεις...αφού ενδιάμεσα είχαμε καταστρέψει και εξακολουθούμε κατά καιρούς να καταστρέφουμε φυτά...

Στον ελεύθερο χρόνο μας...χαχα(εδώ πέφτει γέλιο πολύ) διαβάζουμε και μελετάμε και προσπαθούμε να εμπλουτίσουμε τις γνώσεις μας για τα δέντρα και τα φυτά που καλλιεργούμε...

Τα τελευταία χρόνια ο Πα άρχισε να φροντίζει με περισσότερη επίγνωση τα δέντρα, με αποτέλεσμα να ποτίζονται σωστά και με τη βοήθεια της γιαγιάς Ζέτας , που είναι η  μαμά του και τα αγαπάει σαν παιδιά της, συνεργάζονται για να έχουμε το επιθυμητό  αποτέλεσμα.

Και βέβαια οι προσπάθειες έχουν αποδώσει και φέτος τα δέντρα όλα είναι φορτωμένα!!Μεγάλη χαρά....

Ο λαχανόκηπος είναι η τρέλα του Πα. παρακολουθεί σεμινάρια για βιολογικές καλλιέργειες και προσπαθεί σκληρά να συνεργαστεί με τη φύση  γιατί μέχρι πρότινος τάιζε με τα φυτά και τα φρούτα του, τα ζουζούνια και τα πουλιά της περιοχής...Μεγάλο πάρτι τα ζωντανά.... 

Η διαδικασία συγκομιδής είναι η χαρά των παιδιών...Τα φρούτα μας είναι μικρά και η εικόνα τους δεν είναι αυτή των προϊόντων της αγοράς...αλλά η γεύση τους είναι η γεύση των παιδικών μας χρόνων!!!

Το πιο δύσκολο στην συντήρηση και διατήρηση του κήπου, δεν είναι ούτε τα ζουζούνια, ούτε ο καιρός, ούτε η άγνοια μας....Είναι τα σκυλιά!!! Και συγκεκριμένα αυτός....

Σκάβει, τα ποτιστικά και τα μασάει, ξεθάβει τα λουλούδια και τα τρώει και κάνει τρύπες στο γκαζόν!! Αλλά κάνουμε υπομονή και ελπίζουμε να ωριμάσει σύντομα....

Όπως και να'χει η αυλή είναι η τρέλα μας...Την στολίζουμε, την εμπλουτίζουμε, την ομορφαίνουμε και πάνω από όλα...την χαιρόμαστε!!

Φωτεινή καλημέρα από τους ΚάΠα...

Wake Up Boo!! γιατί...κάθε στιγμή μετράει.

Τα πρωινά έχουν μια σιωπή και μια αίγλη...

Η σιωπή μου τρέφει τη σκέψη. Η αίγλη μου τρέφει τα όνειρα. Γεμίζω την κούπα μου με καφέ και θυμάμαι...

Ήμουν παιδί σχεδόν πολλά χρόνια πριν. Φοιτήτρια. Χριστούγεννα. Είχα ταξιδέψει στη Γερμανία κι ήμασταν στο αμάξι, όλοι μαζί. Μπαμπάς, μαμά εγώ κι η αδερφή μου...

Είχε χιονίσει την προηγούμενη ημέρα κι έξω όλα ήταν  κάτασπρα. Ένας ήλιος υπέροχος χτυπούσε το παράθυρο. Ένιωθα τη θέρμη του. Είχα τα μάτια κλειστά με το πρόσωπο στραμμένο στις ζεστές αχτίδες. Άκουγα τον ήχο του αμαξιού που έτρεχε, τον απαλό ήχο από τις φωνές τους και τη μουσική που έπαιζε..

Κι έτσι εκείνη τη μικρή στιγμή ένιωσα την απόλυτη πληρότητα.Τίποτε δεν με περίμενε, τίποτε δεν είχε σημασία...ένιωθα γεμάτη, ευτυχισμένη.

Θυμάμαι, ξαφνικά χαμογέλασα γιατί σκέφτηκα, ότι εκείνη τη στιγμή αν γινόταν κάτι και πεθαίναμε όλοι...δεν θα με ένοιαζε!!!

Όχι, δεν θα με ένοιαζε γιατί ήμουν μαζί τους...κι εκείνοι ήταν  ο κόσμος μου όλος...

Τα χρόνια πέρασαν...Μπήκε στη ζωή μου ο Πα και απέκτησα άλλο "βάρος" κι ύστερα έγινα μαμά...

Η ζωή μου είχε πια άλλη  αξία...

Ξαφνικά  δεν είχε σημασία τι θέλω εγώ, τι είναι σημαντικό για εμένα αλλά τι είναι σημαντικό για την οικογένεια μου, για τα  παιδιά μου...

Ξαφνικά φοβάμαι πολύ περισσότερο από όσο μπορούσα ποτέ να διανοηθώ εκείνη τη μαγική στιγμή στο αμάξι των γονιών μου.

Ξαφνικά θέλω να με φροντίζω, να με προσέχω, να με προστατεύω, γιατί είμαι πιο σημαντική για εκείνους από όσο ήμουν ποτέ εγώ για τον εαυτό μου...

Ξαφνικά έγινα μαμά!! Κι αυτό...ήταν μια βίαιη αλλαγή του εαυτού μου. 

Ήθελα να γίνω μαμά κι από τη στιγμή που το σκέφτηκα άλλαξα... Άλλαξα πολύ πολύ πριν μείνω έγκυος...

Έγινα μαμά πριν ακόμη υπάρξουν τα παιδιά μου...

Ακόμη δεν μπορώ να καταλάβω πως συνέβη. Ποια ήταν αυτή η δύναμη που με έκανε να αλλάξω συνήθειες χρόνων. Να διώξω εμμονές, να προσπεράσω φοβίες, να σταματήσω πάθη!! 

Για ένα πλάσμα που δεν γνώριζα καν, μα ήξερα οτι θα αγαπήσω βαθιά...τόσο βαθιά που θα είναι καμιά φορά αβάσταχτο!

Τέτοια σκέφτομαι τα πρωινά που πίνω τον καφέ μου στη σιωπή αγναντεύοντας τα σύννεφα...

Κι ύστερα χαμογελάω  και νιώθω πάλι πληρότητα... Όχι εκείνη την πληρότητα της νιότης που ήταν ελαφρώς εγωιστική, λίγο υπερφίαλη, γεμάτη με ορμή και ανεξιχνίαστη θλίψη!...

Νιώθω την πληρότητα της ωριμότητας που μου υπενθυμίζει την ευθύνη μου απέναντι τους...Την σημαντικότητα μου ως γονιός τους.Την ευκαιρία μου να ζήσω την συντροφικότητα με τον άνθρωπο μου...Την ευκαιρία μου ως άνθρωπος που ζει τη μητρότητα...Μια ευκαιρία για την οποία πάλεψα...κι ήταν δώρο.

Έχω σταματήσει εδώ και χρόνια να παλεύω για εμένα...κι όσο κι αν ακούγεται σκληρό και λάθος αυτό, είναι αλήθεια!! Η  Κοινωνική και συναισθηματική μου εξέλιξη είναι μια πρόκληση που κάποτε αφορούσε μόνο εμένα...όχι πια!! Κάποτε η εξέλιξη μου ήταν σημαντική. Τώρα είναι απαραίτητη!!

Παλεύω για το ρόλο μου, παλεύω γιατί θέλω να είμαι περήφανη για τον εαυτό μου....Γιατί μόνο τότε κι  εκείνοι  θα νιώθουν περήφανοι για εμένα!! Κι ο θαυμασμός τους με κάνει ευτυχισμένη...

Το ξέρω πως μ'αγαπούν είναι τα παιδιά μου, είναι ο σύντροφος μου κι είναι φυσικό να με αγαπούν...

Αυτό το έχω χωρίς προσπάθεια...όμως ο θαυμασμός θέλει αγώνα και το να νιώθουν περήφανοι για εμένα είναι κάτι που θέλω να κερδίσω...Είναι μια ανάγκη που με κάνει καλύτερο άνθρωπο...όχι απλά καλύτερη σύντροφο και καλύτερη μαμά...

Πριν τρία χρόνια έπαθα μια ξαφνική πνευμονία και χρειάστηκε να μείνω για λίγο στο νοσοκομείο...Εξαφανίστηκα ξαφνικά. Με τον Άγγελο που ήταν 7 χρονών  τα λέγαμε στο τηλέφωνο συνέχεια. Ο Γιώργος ήταν 3,5 πολύ μικρούλης. Δεν ήθελε να μου μιλήσει στη τηλέφωνο, δεν ήθελε να επικοινωνήσει μαζί μου.

Όταν γύρισα σπίτι δεν θα ξεχάσω ποτέ το βλέμμα του... Ήταν παγωμένο και σκοτεινό.Στάθηκε απέναντι μου κοιτάζοντας με, με μάτια ορθάνοιχτα. Περίμενα με τα χέρια ανοιχτά κι ύστερα τον τράβηξα απότομα στην αγκαλιά μου.
Κι εκεί κούρνιασε όλη την υπόλοιπη ημέρα...Σκέφτηκα πως ήταν θυμωμένος αλλά το απόγευμα έτσι όπως ήμασταν ξαπλωμένοι όλοι μαζί στο κρεβάτι  μου ψιθύρισε "η μαμά έφυγε όπως ο Νάντο". Κι εκείνη τη στιγμή κατάλαβα τι νόμιζε πως συνέβη!! 

Κι αυτό το βλέμμα στα μάτια του δεν ήταν θυμός αλλά έκπληξη γιατί του είχα εξηγήσει αμέτρητες φορές στο παρελθόν ότι ο Νάντο μας που "έφυγε" δεν θα ξαναγύριζε πίσω...Ποτέ!!! 

Η διαπίστωση ήταν σαν χαστούκι... Ήμουν για εκείνον ότι ήταν τότε σε εκείνο το αμάξι η οικογένεια μου για εμένα...ο κόσμος όλος...Κι είχα την ευθύνη, του κόσμου αυτού!

Πριν 1 περίπου χρόνο έπεσε στα χέρια μου αυτό το βιβλίο...Ράντυ Πάους...Η τελευταία διάλεξη!! 

Ένα απλό αυτοβιογραφικό βιβλιαράκι...μικρό τόσο μικρό που χωρούσε παντού...Το διάβαζα, σταματούσα κι έκλεινα δυνατά τα μάτια για να μπορέσω να συνεχίσω...γιατί ήμουν μαμά κι ο φόβος μέσα μου γινόταν γίγαντας...κι ύστερα απλά το άνοιγα και συνέχιζα!! Και μου έμαθε τόσα πολλά το βιβλίο αυτό...ο άνθρωπος αυτός ο Ράντυ Πάους!!!

Ποίος θα μου έλεγε οτι θα μου ήταν χρήσιμα λίγους μήνες μετά...ευτυχώς μόνο, για ένα ακόμη μάθημα!!!

Τα σύννεφα κινούνται στον ουρανό και η θάλασσα απέναντι μοιάζει με λίμνη που πάνω της καθρεφτίζεται όλη η πόλη...εκεί μακριά. Ακούω τις φωνές των παιδιών από το σχολείο απέναντι...Κάποιες από αυτές τις φωνές είναι των αγοριών μου και των φίλων τους...

Όχι...δεν θα αφεθώ, δεν θα παραδοθώ, δεν θα κάνω πίσω... Έχω ευθύνη για την ζωή. Έχω ευθύνη στους ανθρώπους που μαζί παλέψαμε για αυτή...Έχω ευθύνη στους γιους μου και γι'αυτή την ευθύνη προσπαθώ κάθε μέρα!! Θα γελάω και θα ζω και θα σηκώνομαι το πρωί γεμάτη προσδοκίες από τον εαυτό μου.

Διαβάστε τον Ράντυ Πάους είναι υπέροχος. Αν πάλι θέλετε μπορείτε να δείτε την τελευταία του διάλεξη εδώ....τότε θα καταλάβετε ακριβώς τι εννοώ...

Καλημέρα αγαπημένοι... και τι μέρα, γεμάτη με  προκλήσεις  κι  ευκαιρίες!!!

Μια ακόμη ημέρα που θα με κάνω περήφανη... κάνοντας μικρά μικρά βήματα προς το θαύμα.Κάθε βήμα και μια στιγμή  κι όπως έχουμε ξαναπεί..."κάθε στιγμή μετράει..."

Καλημέρα δυνατά. Λονδίνο 1994, ήμασταν πιτσιρίκια  και γίναμε οι  ΚαΠα !!!!

                                                          Wake Up Boo!!! 

Wake up it's a beautifull morning 

feel the sun shining for your eyes
Wake up it's so beautifull
for what could be the very last time...

                                                                                                                      Κατερίνα