Τα παιδιά !!

Μπήκε ο Μάης. Ο Μάης των λουλουδιών, των αλλαγών και των αγώνων! Ο Μάης που ξυπνά τις αισθήσεις και κάνει το αίμα να κυλά πιο γρήγορα, ξυπνά το σώμα κι οι μνήμες του, ξυπνούν οι επιθυμίες κι οι ανάγκες για όνειρα...

Το Μάη τον πιάσαμε με την οικογένεια.  Στα λιβάδια κάτω από τον όγκο του χιονισμένου Ολύμπου...

Ξαδέρφια και ανίψια. Ήρθε κι ο παππούς ο Γιώργος από τη Γερμανία και τα μικρά έχουν ξεσηκωθεί και δεν μαζεύονται... Ήταν μια μέρα τέλεια η φετινή πρωτομαγιά...Παίξαμε με τα πιτσιρίκια τα Μήλα και τρέχαμε σαν τρελοί κι απορούσα με τις αντοχές που είχαμε ως παιδιά...το λάτρευα αυτό το παιχνίδι κι ήμουν τόσο καλή...σε αντίθεση με τώρα που ήταν γελοίο το πόσο γρήγορα καιγόμουν...ήμουν εύκολος στόχος!!

Τα παιδιά, σκαρφάλωσαν στα δέντρα, το δοκιμάσαμε κι εμείς κι είμασταν αστείοι και σκουριασμένοι.

Παίξαμε πολύ τόσο που πιαστήκαμε και τα μικρά μας έφαγαν λάχανο, μαζέψαμε λουλούδια και περπατήσαμε στο δασάκι ακούγοντας τον άνεμο να σιγοψιθυρίζει μέσα από τα φύλλα.

Το βράδυ στο σπίτι έτριβα τα πόδια τους να πλυθούν η σκόνη και οι λάσπες και χαμογελούσα γιατί ήταν πληγιασμένα και κατακόκκινα από τις τσουκνίδες...Τα πόδια των παιδικών μου χρόνων....
Λίγο πριν πέσουν αποκαμωμένοι στο κρεββάτι τους ρώτησα τι τους άρεσε πιο πολύ. Με ένα στόμα μου είπαν  "τα μήλα"...τους ρώτησα γιατί  και μου απάντησαν "γιατί παίξαμε όλοι μαζί!"

Στεφάνι δεν φτιάξαμε την ημέρα εκείνη όμως πήρα τα μικρά για βόλτα εχθές

και μαζέψαμε αγριολούλουδα και φτιάξαμε ένα μεγάλο χρωματιστό μαγιάτικο στεφάνι!!

Άφησα τα παιδιά να κάνουν συνθέσεις και  γέμισαν τα βάζα με λουλούδια

που τα στολίσαμε στο εξωτερικό περβάζι του παραθύρου μας.

Οι μέρες αυτές που ζω τον τελευταίο καιρό είναι μέρες αφιερωμένες στα παιδιά. Όλα όσα κάνω έχουν να κάνουν με αυτά.
Οτι γράφω, ότι διαβάζω, ότι μελετάω, ότι ακούω...τα πάντα!!
Την Δευτέρα λοιπόν πήγα στο Σχολείο της φύσης για το οποίο έχω μιλήσει και παλιότερα εδώ.

Σχολείο της φύσης σπιτάκια πουλιών από χαρτόκουτα γάλατος

με αφορμή το κάλεσμα μιας γυναίκας ιδιαίτερα γοητευτικής που υπήρξε δασκάλα στο Summerhill.
Δεν υπήρχε περίπτωση να χάσω μια τέτοια παρουσίαση μιας και το σχολείο αυτό, είναι σχολείο θρύλος κι όνειρο!! Ήταν μια βραδιά από αυτές που οι αισθήσεις σου βομβαρδίζονται! Μιλήσαμε πολύ και άνοιξε στα μάτια μου μπρος μια νέα προοπτική που έφερε τη γέννηση ενός ονείρου...
Τα παιδιά!
Από μόνα τους ένα όνειρο...
Η Βέττα που είναι η διευθύντρια του σχολείου μου λέει συνέχεια, "Να βοηθήσουμε τους γονείς για να έχουμε χαρούμενα παιδιά, τα παιδιά θα αλλάξουν το αύριο, αλλά πρέπει να φροντίσουμε τους γονείς τους..." Με συγκινεί αφάνταστα αυτό που κάνει. Η επένδυση στα παιδιά, στους αυριανούς πολίτες του κόσμου και η απόλυτη επίγνωση ότι δεν μπορείς να περιμένεις να ανθίσει το φυτό αν δεν φροντίσεις τη ρίζα του....

Έτσι η συζήτηση για το Summerhill, ήταν σαν να άνοιξε μπροστά μου ένας ορίζοντας...Οι μικροί άνθρωποι, με τα πολλά ερωτηματικά.Με τις αναζητήσεις και τον ενθουσιασμό.Πόσο εύκολα μπορούσε να τους χειραγωγήσουμε, να τους αδειάζουμε...πόσο εύκολα μπορούμε εμείς οι μεγάλοι να σβήσουμε τη φλόγα!

Έχοντας δουλέψει με ενήλικες που έχουν υπάρξει θλιμμένα παιδιά, έτσι όπως τα περιγράφει αυτό το υπέροχο βιβλίο, Παιδιά που έχουν χάσει την παιδική τους ηλικία κι έχουν χαθεί. Ξέρω πως είναι το μετά...Πόσο δύσκολα αναρρώνει ένας πληγωμένος άνθρωπος.
Πόσο δύσκολα σηκώνεται αν δεν έχει κάπου να πατήσει...κι η παιδική ηλικία είναι βάση.
Είναι Η βάση...
"Πατρίδα είναι η παιδική μας ηλικία", γράφει σε έναν τοίχο του σχολείου και το ξέρω γιατί το νιώθω...Κάθε φορά που θα χαθώ, με βρίσκω στα σοκάκια της νιότης μου!!

Είμαι ευτυχισμένη όταν είμαι με τα παιδιά.Ιδιαίτερα αν μαζεύονται, οι φίλοι ή τα ξαδέρφια και γίνονται ομαδούλα. Η ζωή είναι τόσο γοητευτική μαζί τους.

Τρελαίνομαι να μιλάμε, να τους βλέπω να σιγοψιθυρίζουν πράγματα, κρυφακούω από τις σκιές για να ακούσω πόσο απλά πράγματα τους ενθουσιάζουν και πόσο μπερδεμένα και πολύπλοκα ή άλλοτε απλοϊκά είναι όλα στο κεφάλι τους. Τρελαίνομαι να τους παρατηρώ...

Περπατάμε μαζί κι εγώ τους παρακολουθώ σιγοτραγουδώντας, μαζεύουμε λουλούδια και τους μιλάω όλη την ώρα. Να σέβονται τη φύση να μην κόβουν τα μπουμπούκια να μην πατάνε τα σπαρτά, τους σταματώ για να ακούσουν το θρόισμα της λεύκας κι εκείνοι με κοιτούν σαν να είμαι τουλάχιστον τρελή, μα μετά σε ανύποπτο χρόνο τους ακούω να το συζητούν που σημαίνει ότι κάτι έμεινε ...από όλον αυτόν τον κόπο. Κάτι έμεινε...

Όλα αυτά είναι τόσο σημαντικά για εμένα...Και δεν είναι κάτι που ήρθε με το που έγινα μαμά ή θεία...
Γίνεται σιγά σιγά κάθε ημέρα είναι και μια νέα ανακάλυψη.
Μα η πιο σημαντική για εμένα ανακάλυψη είναι οτι σε όλες αυτές τις βόλτες, τις εξορμήσεις , τα παιχνίδια, τις εξιστορήσεις...παίρνω μαζί μου κι ένα κοριτσάκι.
Δεν το αφήνω ποτέ μόνο του.Είναι εκείνο το κοριτσάκι που χάθηκε μέσα στα χρόνια και  μαζί με τα παιδιά μου ξαναγεννήθηκε και ζει και παίζει κι ονειρεύεται ξανά.
Το κοριτσάκι που αγαπούσε τα δέντρα και τα λουλούδια, τα γατάκια, τα σκυλάκια κι όοοολα τα ζώα και τα μπαμπούρια, τις άρεσε να παίζει με τις λάσπες, να καβαλάει το ποδήλατο και να κατεβαίνει με φόρα τις κατηφόρες, να έχει μόνιμα πληγιασμένα γόνατα...
Κι ίσως όλα αυτά να είναι πολύ πολύ σημαντικά για τα παιδιά μου...μα είναι ακόμη πιο σημαντικά για το κοριτσάκι εκείνο...Που μπορεί να μην ξέρει πολλά, ξέρει όμως ακόμη πως να κάνει αυτή τη ζωή απλή κι αυτό το σώμα ευτυχισμένο....

Παιδιά...Οι μικροί πολύχρωμοι άνθρωποι. Λατρεύω τον κόσμο τους...Τα χρώματα και την χαρά που σκορπούν...Το πως μοιράζονται, πως διαφωνούν, πως αγαπιούνται, πως πλακώνονται, χωρίς αύριο. Μόνο  στο εδώ και τώρα!!

Τα γέλια και τις μακρινές φωνές τους, καθώς τραγουδούν ανάμεσα στα θεόρατα δέντρα. Άφοβα!Ατρόμητα...
Τα πρόσωπα τα καθαρά, τα "απλαισίωτα"...Τα λατρεύω!!

Σαν μικρές εύθραυστες πικραλίδες...φυτρωμένες στη σκιά των πελώριων δέντρων... Έτοιμες να χαθούν στο πρώτο φύσημα του αέρα...Για να πετάξουν μακριά και να σπείρουν το μέλλον τους όπου φυσάει ο άνεμος...

Με αφορμή την ημέρα κατά της παιδικής κακοποίησης και σωματικής τιμωρίας που πέρασε πριν λίγες ημέρες, ήθελα να αφιερώσω αυτή μου την ανάρτηση στα μικρά πελώρια μάτια που έχουν δικαίωμα να είναι ευτυχισμένα και θα κλείσω με τα λόγια του Arthur Neil δημιουργού του Summerhill που πίστευε οτι "τα παιδιά είναι από τη φύση τους καλά" και ότι "ο καλύτερος τρόπος για να μάθει κανείς κάτι, είναι να το διδάξει..."


Τα παιδιά λοιπόν είναι η ευκαιρία...η μοναδική  μας ευκαιρία, να μάθουμε διδάσκοντας τους ότι δεν μπορέσαμε ή δεν προλάβαμε να μάθουμε από την διδαχή των δικών μας "δασκάλων"...


Τις αρχές και τη φιλοσοφία της ζωής που θα θέλαμε να ζήσουμε...

Καλημέρα Αγαπημένοι....Καλό μήνα και καλή δύναμη!!