Ένα ματσάκι παπαρούνες...

Πρωινό Δευτέρας στη Λαϊκή. Αποφασισμένη να αγοράσω πιπεριές για να φτιάξουμε τα πρώτα μας γεμιστά....(χαρά μεγάλη έχουμε στο σπίτι μας) και να αγοράσουμε ένα λουλούδι στη μαμά Βίκυ που μας είχε καλεσμένους για απογευματινό καφεδάκι.

Σταματάω στο γνωστό πάγκο και ο ιδιοκτήτης μου φωνάζει:  "Έλα πιες μια μπύρα χαρά έχουμε"...γελώντας του απάντησα "Είναι πολύ πρωί για εμένα!"...
Ένας άλλος πελάτης του λέει "Πολύ χαρούμενος είσαι σήμερα Κώστα" κι εκείνος απαντά.."Πως να μην είμαι!! Μπήκε το τρίτο Ράιχ στη βουλή!!" 

Γελάσαμε όλοι όσοι ήμασταν στον πάγκο με μια πίκρα στο στόμα κι εκείνος άνοιξε τα χέρια φωνάζοντας στον Γονίδη που τραγουδούσε: "Αααααα ρε Σταμάτη...μόνο εσύ με καταλαβαίνεις..." κι άρχισε να τραγουδάει δυνατά το τραγούδι που ακουγόταν στη διαπασών  "...πως μπόρεσες και έσβησες όλα τα όνειρα μου, πως μπόρεσες και έκανες κομμάτια την καρδιά μου...."

Η πατρίδα μου...Η όμορφη πρωινή μου πατρίδα!δεν είναι οι κάμποι, τα ψηλά βουνά....που λέγαμε όταν είμαστε παιδιά...
Είναι μια παλιά ερημωμένη πόρτα  και σαν την ανοίξεις μπαίνεις σε ένα πλούσιο περιβόλι σε μια ηλιοφώτιστη αυλή! Αυτή είναι η πατρίδα μου!

Το πατρικό του πατέρα μου

Το τραγούδι με ακολουθούσε όλη την ημέρα...ή μάλλον οι στίχοι του, που έδεναν τόσο με αυτά που έλεγε ο μανάβης  στη λαϊκή... τελικά τα  είπε σωστά ο Σταμάτης! 

Αυτή ήταν η διάθεση όλης της ημέρας...σαν να έπεσε κουβάς με παγωμένο νερό στο κεφάλι μου...στο κεφάλι των ανθρώπων που ξέρω, στο κεφάλι της χώρας μου...

Πίσω στο σπίτι προσπάθησα να τακτοποιήσω κάποια από τα βιβλία που έφερα από το πατρικό μου. Παλιά αγαπημένα βιβλία, που ήταν σε κούτες κοντά 15 χρόνια και με περίμεναν...Μυρίζουν μια ελαφριά υγρασία και είναι τα πρώτα αναγνώσματα της ζωής μου, που με έκαναν την αναγνώστρια που είμαι σήμερα....από Αδερφοφάδες μέχρι Platoon.....

Ψάχνοντας λοιπόν  ανακάλυψα στη βιβλιοθήκη μου την εργασία που έκανα στα πλαίσια των σπουδών μου, με τίτλο "Η έξαρση του Εθνικισμού στην Ευρώπη". Ημερομηνία 1993. Έγραφα τότε:

"...ουσιαστικά ο έντονος Εθνικισμός είναι αποτέλεσμα φόβου.Η συνεχιζόμενη φθίνουσα πορεία της Ευρώπης παρασύρει και την διεθνή αξιοπιστία.Οι χώρες γλιστρούν στο περιθώριο όμως οι πολίτες έχουν ανάγκη να αισθάνονται εθνικά υπερήφανοι.. Έτσι, σύμφωνα με τονAlain Minc, δίνετε σε μια κοινωνία δυναμισμός για να κρυφτούν πίσω από τους Εθνικούς μανδύες, τα Εθνικά προβλήματα..."

Έτσι απλά...

Η κάθε γενιά γράφει την Ιστορία της και φοβάμαι τι θα γράψει η Ιστορία για τη γενιά μου....

Περιμένοντας μια ανατροπή στη διάθεση, η ημέρα κύλισε αργά νωχελικά... Έκανα τα γεμιστά μου χαλαρά, διαβάζοντας το Βell άκι μου... Όταν δεν είμαι στα καλά μου, ο μόνος τρόπος για να συνέλθω και να αδειάσω το μυαλό μου είναι να διαβάσω ένα Bell. Μια παλιά συνήθεια χρόνων που με κυνηγάει από παιδί. 

Όταν δεν μπορώ να διαβάσω ή να αφοσιωθώ σε κάτι, ένα ωραίο Bell, με ξαναβάζει στο παιχνίδι!!
Έχω διαβάσει δεκάδες συγγραφείς που είναι πια κλασσικοί...King, Higgins, Smith, Koontz...κι άλλους που κατά καιρούς έχω κολλήσει.Νομίζω πως πια δεν υπάρχουν καν αυτές οι εκδόσεις...μα εγώ όλα τα βιβλία τσέπης με το πορτοκαλί εξώφυλλο τα λέω  bell...δεκαετία των 80ς , βλέπεις....

Οπότε μπήκα στην κουζίνα μου με δυνατή μουσικούλα  (περνάω παρόμοια φάση  και στη μουσική, οπότε ακούω μονίμως Pittbull  χε χε!)...μαγείρεμα με ταυτόχρονο καφεδάκι  που λιβανίζω για ώρες και το bell μου για μόνιμη παρέα, στο ανακάτεμα του ρυζιού....

Το Σαββατοκύριακο λείπαμε και στο σπίτι υπάρχει ανακατωσούρα, όμως μέσα στο γενικό σημερινό χαμό δεν μπορούσα να λειτουργήσω με τίποτα...Τηλέφωνα σε φίλους, αναλύσεις για το τι συνέβη, πως γιατί....δεν είχα μυαλό για τίποτα, έτσι αποφάσισα να παρατήσω τα πάντα στη μέση και συνέχισα να διαβάζω το ευκολοχώνευτο Bell μου στον καναπέ παρέα με το μικρό μου αγόρι, που "διάβασε" τα δικά του (εικονογραφημένα με δεινόσαυρους)...για να μου δηλώσει λίγο αργότερα πως φοβάται να πεθάνει και δεν θέλει να τον φάνε οι δεινόσαυροι....πφφφφφφφ 

Δεν κάναμε τίποτα!!Δεν βαριέσαι όλα μπορούν να περιμένουν! Συναισθηματική ανάρρωση...

Όμως η διάθεση άλλαξε το απόγευμα που ήρθε ο Πα και μας έφερε ένα δέμα....

Μια αναγνώστρια του Blog, η Άννα, ήρθε σε επαφή μαζί μας, για να στείλει δωράκια για τα παιδιά...

Το δέμα ήρθε  και ο ενθουσιασμός των παιδιών ήταν μεγάλος....Και ο δικός μου το ίδιο!!

Ένα κουτί γεμάτο θησαυρούς...Μας έστειλε υπέροχα πράγματα και όχι μόνο για τα παιδιά....

Δυο συγκλονιστικά πανέμορφα μαξιλαράκια για τους μικρούς, φτιαγμένα από την ίδια...Τα αγόρια τα λάτρεψαν. Ενθουσιάστηκαν! 

Επίσης έστειλε και άλλα μικρά δωράκια στον καθένα μας φτιαγμένα από την ίδια. 

Όπως διακοσμητικά για τα γλαστράκια μας, 

Ξεχωριστούς σελιδοδείκτες με  υπέροχες συγκινητικές καρτούλες ειδικά για τον καθένα μας,

Ένα τέλειο βάζο για τα μασουράκια και τα κουμπιά, με  έξυπνη ιδέα  τον μαγνήτη στο καπάκι....

 κι ένα γράμμα που με συγκίνησε τόσο πολύ που με έκανε να κλάψω!!

ο υπέροχος σελιδοδείκτης μου!!

Ένα γράμμα τόσο γενναιόδωρο. Γράμματα απλά καθαρά, με μια υπέροχη καλλιγραφία.Λέξεις γεμάτες πλούτο και μηνύματα...

Η Αννα, μαμά μιας κόρης που μεγαλώνει σε ένα μικρό δυαράκι χωρίς σαλόνι, που μέσα του όμως χωρούν όλοι,ο Άι Βασίλης κι οι καλικάντζαροι, φίλοι, συγγενείς, τραγούδια, παιχνίδια και γέλια και φωνές... Πολλή πολλή αγάπη και μια πελώρια Ελπίδα συμπληρώνω εγώ!!

Και μέσα του χωράμε κι εμείς...η οικογένεια ΚαΠα...προσκεκλημένοι και παρέα μιας μικρής  τρυφερής οικογένειας που πια νιώθουμε κομμάτι της... 

Αυτό το γράμμα είναι από τα ωραιότερα δώρα που έχω λάβει στη ζωή μου. Γεμάτο αξιοπρέπεια.
Τα λόγια της, μου  έδωσαν κουράγιο και έμπνευση... Αργότερα μιλώντας μαζί της στο τηλέφωνο της ζήτησα την άδεια να δείξω στην ανάρτηση την κάρτα της και μου είπε με όλη της την περηφάνια  "δεν το έκανα για αυτό".
Πόσο με συγκίνησε...ευτυχώς πείσθηκε!!

Και να την λοιπόν. Η Αννα κάνει υπέροχα χειροποίητα πράγματα, όπως σας έδειξα....αν τη χρειαστείτε θα την βρείτε σε αυτό το τηλέφωνο.

Δεν ξέρω τι έκανα για να αξίζω όλο αυτό...αυτά τα λόγια τα μαγικά...
Υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω, που στέκονται γενναία απέναντι στη ζωή και της δίνουν το χέρι. Κι όταν εκείνη τους σπρώχνει...της κάνουν μια σφιχτή αγκαλιά...

Τα  αγόρια μου σήμερα κοιμήθηκαν αγκαλιά με τα καινούρια τους μαξιλάρια, δώρα μιας γυναίκας άγνωστης, μιας μαμάς ηρωικής  που στόχο έχει να μεγαλώσει το μικρό της να το φροντίσει, να το εκπαιδεύσει, να του χαρίσει όλη τη χαρά του κόσμου... γιατί εκείνο το μικρό, είναι ο κόσμος της! 

Όπως αυτά τα μικρά είναι ο δικός μου κόσμος....

Σε εκείνη τη μαμά λοιπόν στέλνω το θαυμασμό, την αλληλεγγύη και την γεμάτη σεβασμό αγάπη μου!!   

Κλείνω με την φράση της ίδια της Άννας: "Ανηφορίζω και δεν το βάζω κάτω..."

Αυτή είναι η μαμά. Ξέρει να μοιράζεται, να χαρίζει, να ανηφορίζει... κουβαλώντας όλο το κουράγιο του κόσμου στις πλάτες της...

Είναι το χρέος της  αυτή η ανηφόρα...και την ανεβαίνει με χαμόγελο γιατί έχει ευθύνη να "κρατήσει" έναν άνθρωπο ευτυχισμένο!!
Αυτή η γυναίκα μου έδωσε κουράγιο για το αύριο και για αυτά που θα γράψει η Ιστορία για τη γενιά μου....

Με αφορμή την γιορτή της μητέρας που έρχεται, το Μικροί Μεγάλοι κάνουν ένα έξυπνο γκάλοπ και  ρωτούν τι δώρο θέλουν οι Ελληνίδες μαμάδες για τη γιορτή της μητέρας... 

Εγώ το πήρα ήδη!! 

Ένα ματσάκι με κατακόκκινες παπαρούνες, κομμένες πρωί πρωί, από τα μικρά τους χεράκια. Το χαρίζω σε εκείνη...την Άννα...με το υπέροχο όνομα... την συνοδοιπόρο, τη σύντροφο...

Σε ευχαριστώ γλυκιά μου....
Καλημέρα σε όλους! Καλημέρα Άννα.