Ο Αστερίας, η Μηλιά και το εργαστήρι της ψυχής...

Πριν λίγες ημέρες έκανα μια βόλτα στην παλιά μου δουλειά. Έτσι ξαναγύρισα "σπίτι". "Σπίτι", αποκαλούμε την Θεραπευτική Κοινότητα Ιθάκη, όλοι όσοι ζήσαμε με ένα τρόπο εκεί....

Είχα την ανάγκη να δω φίλους παλιούς συναδέλφους και να μυρίσω λίγο "Ιθάκη"...Η  Θ.Κ.Ιθάκη από μόνη της είναι ένα μέρος μαγικό μα μέσα εκεί υπάρχει ένα εργαστήρι κεραμικής , που είναι ένας τόπος γαλήνης και δημιουργικότητας.

Εργαστήρι Κεραμικής

Εκεί οι άνθρωποι σε αντίθεση με το υπόλοιπο "σπίτι" μιλούν λίγο και δημιουργούν πολύ. Όταν δεν ήμουν καλά θυμάμαι, πήγαινα εκεί και καταπιανόμουν με κάτι ή χάζευα ή απλά καθόμουν δίπλα στη Λία την κεραμίστρια και παρακολουθούσα τις κινήσεις της...

Η Λία...στο βασίλειο της!

Η Λία έχει το χάρισμα της θεραπείας μέσα από την τέχνη της και έχει  πάθος για την υπέροχη δουλειά της...

Ο χώρος είναι φωτεινός, γεμάτος χρώματα. Εκεί εργάζονται κάποιοι θεραπευόμενοι και επίσης εκεί πηγαίνει κάποιος όταν είναι στα "κόκκινα".

 Όπου σταματούν τα λόγια αρχίζει η θεραπευτική δύναμη της τέχνης...και το εργαστήρι αυτό είναι ότι πιο όμορφο και δημιουργικό υπάρχει σε ένα χώρο γεμάτο συναισθήματα να αιωρούνται στον αέρα...

Έφυγα από εκεί ελαφρότερη και γεμάτη για ακόμη μια φορά.

Τα μαγικά χέρια του Θοδωρή

Η Λία και τα αγαπημένα της σπιτάκια...

Είδα τους αγαπημένους μου....Αγόρασα και μερικά από τα ωραία γλαστράκια της Λίας 

και όχι μόνο...υπέροχα πιατάκια και ποτήρια...

Λατρεύω τα πραγματάκια τους...Μπορείτε να βρείτε περισσότερες πληροφορίες  εδώ και επίσης μπορείτε κατόπον συνεννοήσεως να επισκεφθείτε το χώρο για τα ψώνια σας...και την ψυχή σας!!!

Φωτιστικό

Όταν λοιπόν, ήρθε η ώρα να βαφτίσουμε τον πρώτο μας γιο ήξερα ακριβώς τι ήθελα για τις μπομπονιέρες του. Θα τις έφτιαχναν στη κεραμική αυτό ήταν το μόνο σίγουρο.

Ήταν μια περίοδος όπου η αγαπημένη μου φίλη Νεκταρία μας μίλησε για την ιστορία του Αστερία, την οποία  όλες οι φίλες αγαπήσαμε και της δώσαμε μια θεραπευτική διάσταση, δημιουργώντας μια ολόκληρη περίοδο στην δουλειά...Τις μέρες  του Αστερία!!!

 Είναι μια γνωστή ιστορία που δεν ξέρω τον δημιουργό της...και σας την παραθέτω παρακάτω.

                                                            Το παιδί κι ο Αστερίας

Μια μέρα, ένας άνθρωπος περπατούσε στην ακρογιαλιά.
Την προηγούμενη νύχτα είχε προηγηθεί σφοδρή θαλασσοταραχή και η φουσκοθαλασσιά είχε ξεβράσει στην ακτή εκατοντάδες αστερίες.
Κάποια στιγμή είδε ένα παιδί να σκύβει στην άμμο, να σηκώνει κάτι και πολύ απαλά να το πετά μέσα στην θάλασσα.
Η κίνηση αυτή επαναλήφθηκε πολλές φορές, ώσπου να πλησιάσει κοντά.
Τότε διαπίστωσε ότι το παιδί μάζευε τους αστερίες και τους ξαναπετούσε στη θάλασσα. Καθώς το παιδί ήταν αφοσιωμένο στο έργο του και δεν τον είχε αντιληφθεί, ο άνθρωπός  στάθηκε και το παρατηρούσε για πολλή ώρα .
Ιδρώτας έτρεχε από το μέτωπό του και η έκφραση του προσώπου του ήταν σφιγμένη από την προσπάθεια.
Κάποια στιγμή ο άνθρωπός μας αποφάσισε να κάνει αισθητή την παρουσία του και του φώναξε: “Καλημέρα! Τι κάνεις εδώ;”
Το παιδί, σταμάτησε για μια στιγμή, κοίταξε τον άνδρα και του απάντησε κοφτά: ” Δε βλέπεις; Πετάω αστερίες στην θάλασσα”.

- Δεν έχει νόημα αυτό που κάνεις, του αντιγύρισε ο άνθρωπος.
- Είναι εκατοντάδες οι αστερίες που πεθαίνουν στην αμμουδιά. Δεν έχει σημασία αυτό που κάνεις!

Το παιδί τον κοίταξε θυμωμένο, του έδειξε τον αστερία που κρατούσε στο χέρι του και του είπε:
- Έχει όμως σημασία για αυτόν εδώ, και λέγοντας αυτά τα λόγια πέταξε τον αστερία απαλά μέσα στην θάλασσα.

Ο άνθρωπός μας προσβεβλημένος συνέχισε το δρόμο του, περπατώντας πλάι στους ξεβρασμένους αστερίες.
Λίγο παρακάτω όμως, όταν ο θυμός του είχε πια υποχωρήσει κάποιοι τον είδαν να κοιτάει κλεφτά γύρω του μήπως τον βλέπει κανείς κι όταν βεβαιώθηκε πως ήταν μόνος του,  έσκυψε  μάζεψε έναν αστερία και να τον απίθωσε μαλακά στη θάλασσα.

Ήξερα λοιπόν από την αρχή οτι ο Άγγελος ήταν αυτό το παιδί. Ζήτησα από την Λία  να φτιάξει Αστερίες για την βάφτιση του...Η Λία δεν λέει ποτέ "όχι" ή "δεν γίνεται", σε νέες προκλήσεις, οπότε λίγες μέρες μετά μου έστειλε τα δείγματα, τα οποία τα έφτιαξαν μαζί με τον Θοδωρή που  έχει ειδικότητα στον τροχό... 

Έκαναν απίστευτη πανέμορφη δουλειά και οι Αστερίες μας στολίζουν ακόμη το σπίτι μας 8 χρόνια μετά....

Όταν ήρθε η ώρα να βαφτίσουμε το Γιώργο ήμουν στην περίοδο του Σίλβερσταιν. Είχα λατρέψει το "Δέντρο που έδινε" κι ένιωθα πως αυτό το βιβλίο μιλούσε στην ψυχή μου.Η ύπαρξη του Γιώργου στη Ζωή μου ήταν ένα θαύμα και ένιωθα πως ήμουν αυτή η μηλιά και θα έκανα τα πάντα για το μικρό μου αγόρι...με όποιο κόστος!!

Η ιστορία είναι μεγάλη κι είναι προτιμότερο να διαβάσει κανείς το υπέροχο εικονογραφημένο βιβλίο, αλλά  αν θέλετε μπορείτε να την διαβάσετε εδώ! Εγώ δεν μπορώ ούτε να πιάσω αυτό το βιβλίο χωρίς να συγκινηθώ....

                                                           Το δέντρο που έδινε

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια μηλιά....και αγαπούσε ένα αγοράκι.

Και κάθε μέρα το αγοράκι πήγαινε και μάζευε τα φύλλα της και τα έπλεκε στεφάνι κι έπαιζε το βασιλιά του δάσους.

Σκαρφάλωνε στον κορμό της κι έκανε κούνια στα κλαδιά της κι έτρωγε μήλα.

Παίζανε και κρυφτό Κι όταν το αγόρι κουραζόταν, αποκοιμιόταν στον ίσκιο της.

Και το αγόρι αγαπούσε τη μηλιά...πάρα πολύ.

Κι η μηλιά ήταν ευτυχισμένη.

Μα πέρασαν τα χρόνια. Και το αγόρι μεγάλωσε.

Και πολλές φορές η μηλιά έμενε μοναχή.

Τότε μια μέρα το αγόρι πήγε στη μηλιά κι η μηλιά είπε:

«Έλα αγόρι, έλα να σκαρφαλώσεις στον κορμό μου και να κάνεις κούνια στα κλαδιά μου, να φας μήλα και να παίξεις στον ίσκιο μου από κάτω και να ‘σαι ευτυχισμένο».

«Είμαι μεγάλος πια για να σκαρφαλώνω και να παίζω», είπε το αγόρι. «Θέλω ν’ αγοράσω πράγματα και να καλοπεράσω. Θέλω λεφτά. Μπορείς να μου δώσεις λεφτά;»

«Λυπάμαι», είπε η μηλιά, «μα έχω εγώ δεν έχω λεφτά. Έχω μονάχα φύλλα και μήλα. Πάρε τα μήλα μου, Αγόρι, και πούλησέ τα στην πόλη. Έτσι θα ‘χεις λεφτά και θα ‘σαι ευτυχισμένο».

Και τότε το αγόρι σκαρφάλωσε στη μηλιά, μάζεψε τα μήλα της και τα πήρε μαζί του.

Κι η μηλιά ήταν ευτυχισμένη.

Μα το αγόρι έκανε πολύ καιρό να ξαναφανεί... και η μηλιά ήταν λυπημένη.

Ώσπου μια μέρα το αγόρι ξαναγύρισε κι η μηλιά τρεμούλιασε απ’ τη χαρά της κι είπε:

«Έλα αγόρι, έλα να σκαρφαλώσεις στον κορμό μου και να κάνεις κούνια στα κλαδιά μου και να ‘σαι ευτυχισμένο».

«Δεν έχω πια χρόνο να σκαρφαλώνω», είπε το αγόρι. «Θέλω ένα σπίτι που να δίνει ζεστασιά», είπε. «Θέλω γυναίκα και παιδιά, και γι’αυτό χρειάζομαι ένα σπίτι. «Μπορείς να μου δώσεις ένα σπίτι;»

«Εγώ δεν έχω σπίτι», είπε η μηλιά. «Σπίτι μου είναι το δάσος, μα μπορείς να κόψεις τα κλαδιά μου και να χτίσεις ένα σπίτι. Τότε θα ‘σαι ευτυχισμένο».

Κι έτσι το αγόρι έκοψε τα κλαδιά της και τα πήρε μαζί του για να χτίσει το σπίτι του.

Κι η μηλιά ήταν ευτυχισμένη.

Μα το αγόρι έκανε πολύ καιρό να ξαναφανεί. Κι όταν γύρισε η μηλιά ήταν τόσο ευτυχισμένη που ούτε να μιλήσει καλά-καλά δεν μπορούσε.

«Έλα, Αγόρι», ψιθύρισε, «έλα να παίξεις»

«Είμαι πια πολύ γέρος και πολύ λυπημένος για να παίζω είπε το αγόρι. «Θέλω μια βάρκα να με πάρει μακριά. Μπορείς να μου δώσεις μια βάρκα;»

«Κόψε τον κορμό μου και φτιάξε μια βάρκα», είπε η μηλιά. «Έτσι θα μπορέσεις να φύγεις μακριά...και να ‘σαι ευτυχισμένο».

Και τότε το αγόρι έκοψε τον κορμό της έφτιαξε μια βάρκα κι έφυγε μακριά.

Κι η μηλιά ήταν ευτυχισμένη...μα όχι πραγματικά.

Κι ύστερα από πολύ καιρό το αγόρι ξαναγύρισε.

«Λυπάμαι, Αγόρι», είπε η μηλιά, «μα δε μου απόμεινε τίποτα πια για να σου δώσω... Δεν έχω μήλα».

«Τα δόντια μου δεν είναι πια για μήλα», είπε το αγόρι.

«Δεν έχω κλαδιά», είπε η μηλιά. «Δεν μπορείς να κάνεις κούνια...»

«Είμαι πολύ γέρος πια για να κάνω κούνια», είπε το αγόρι.

«Δεν έχω κορμό», είπε η μηλιά. «Δεν μπορείς να σκαρφαλώσεις...»

«Είμαι πολύ κουρασμένος πια για να σκαρφαλώνω», είπε το αγόρι.

«Λυπάμαι», αναστέναξε η μηλιά. «Μακάρι να μπορούσα να σου δώσω κάτι... μα δε μου απόμεινε τίποτα πια. Δεν είμαι παρά ένα γέρικο κούτσουρο. Λυπάμαι...»

«Δε θέλω και πολλά τώρα πια», είπε το αγόρι, «μονάχα ένα ήσυχο μέρος να κάτσω και να ξαποστάσω. Είμαι πολύ κουρασμένος».

«Τότε», είπε η μηλιά, κι ίσιωσε τον κορμό της, «τότε, ένα γέρικο κούτσουρο είναι ό,τι πρέπει να κάτσεις και να ξαποστάσεις. Έλα, Αγόρι, κάτσε. Κάτσε και ξεκουράσου».

Και το αγόρι έκατσε και ξεκουράστηκε.

Κι η μηλιά ήταν ευτυχισμένη.

Ήμουν αυτή η μηλιά μέχρι τα κατάβαθα της ψυχής μου, οπότε όταν ήρθε η ώρα ζήτησα και πάλι από τη Λία να μου φτιάξει μια μηλιά...Μου είπε..."μμμ, θα δω τι μπορεί να γίνει...".Η Λία ξέρει...νιώθει πόσο απλά πράγματα μπορεί να έχουν σημασία για τους ανθρώπους...Ξέρει από συμβολισμούς...Οπότε σε λίγες ημέρες μου έστειλε πάλι το δείγμα και να η μηλιά μου....

Και μαζί με τη μηλιά και κάτι ακόμη...Το "σπίτι"...Στολίδια συμβολικά και τόσο ιδιαίτερα για εμάς. Στολίζουν το μπαλκόνι μας με τα φωτεινά τους χρώματα και μας  γυρίζουν πίσω με ένα βλέμμα!!

Όλα αυτά δεν είναι παρά όμορφα σημάδια στους τοίχους... Αυτό που μου έμεινε από όλα αυτά τα χρόνια, είναι ένα "σπίτι"  ανοιχτό κι άνθρωποι αγαπημένοι μέσα του... Ένα "σπίτι" ενωμένο με τη ζωή μας  και με τη φαμίλια μας... Η Ιθάκη μου...

Καλημέρα αγαπημένοι μου...