Οι Μέλισσες του Αόρατου...

Δύσκολη νύχτα η σημερινή. Η ζέστη φριχτή. Ξύπνησα τα ξημερώματα με μια αίσθηση πνιγμού από τη ζέστη και δεν μπόρεσα να ξανακοιμηθώ.Στριφογύριζα για αρκετή ώρα προσπαθώντας να κλείσω το διακόπτη αλλά ήταν αδύνατο...

Κι έτσι σηκώθηκα, έκανα τον πικρό πρωινό καφέ μου  και κι άρχισα να γράφω  στην πρωινή σιγή,  μια ανάρτηση που ήθελα να κάνω από καιρό...

Για όλα αυτά τα όνειρα που αποχαιρέτησα στα χρόνια που πέρασαν...

Σκέφτομαι πως μεγαλώσαμε, τουλάχιστον η δική μου γεννιά, με την πεποίθηση ότι πρέπει να είμαστε ταπεινοί.
Θυμάμαι πάντα τη μαμά μου να μου λέει "να΄σαι προσγειωμένη". Μεγαλώσαμε με όνειρα αλλά ζήσαμε πατώντας στη γη...
Θυμάμαι την πρώτη φορά στη ζωή μου που το ένιωσα αυτό έντονα, όταν  στην πρώτη Λυκείου μελετούσαμε το ποίημα του Ρίτσου "Το κυκλάμινο". Κάναμε ανάλυση και η καθηγήτρια μας διάβασε την πρώτη στροφή: "Μικρό πουλί τριανταφυλλί, δεμένο με κλωστίτσα"....Ηταν μια καταπληκτική καθηγήτρια γεμάτη έμπνευση και την θυμάμαι πάντα σαν έναν  πρώτο μεγάλο έρωτα...κι έτσι ήταν.Ο πρώτος  έρωτας μου  για την ποίηση και την λογοτεχνία.
"Τι σας έρχεται στο μυαλό, με αυτό το στίχο;" μας ρώτησε. "Τις πρώτες ακατέργαστες σκέψεις σας θέλω!...Τι νομίζεται πως θέλει να πει ο ποιητής;"

Θυμάμαι πως δεν μπορούσα να σκεφτώ γιατί είχα μείνει στο πρώτο συναίσθημα.... "Γιατί να του δώσεις τα φτερά, αφού μετά το έδεσες με την κλωστίτσα; Γιατί να το κάνεις πουλί ενώ δεν θα το αφήσεις ποτέ να πετάξει ελεύθερο;"
Εφερνα στο μυαλό μου την εικόνα και θύμωνα, θύμωνα, με την τρέλα και το συναίσθημα πνιγμού μιας νιότης γεμάτη με την  τη στιφή γεύση του άγουρου φρούτου.

Το θαυμάσιο ποίημα βέβαια καμία σχέση δεν είχε με αυτό που ένιωσα εγώ τότε...μα αυτός ο στίχος έχει καρφωθεί στο μυαλό μου έτσι...ως θυμός και ειρωνεία!!

Το ίδιο συναίσθημα με ακολούθησε σε πολλά ακόμη στάδια της ζωής μου και με θύμωνε πάντα όταν ερχόταν.

Μεγαλώσαμε σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα που η  θετική ενίσχυση δεν υπήρχε ως έννοια. Η φράση "...ποιός νομίζεις ότι είσαι", μας ακολούθησε για χρόνια κι ακόμη όταν ξυπνούν τα φαντάσματα, μας την ψιθυρίζουν...
Μεγαλώσαμε πιστεύοντας πως είμαστε λίγοι, μικροί, αδύναμοι. Πως είναι καλύτερα να σκύβεις το κεφάλι από ταπεινότητα, να μην δείχνεις υπεροψία και προσβάλλεις, να περπατάς στη γη και να μην ονειροβατείς, να κρατάς τη φωνή σου χαμηλή για να μην κάνεις θόρυβο κι ενοχλήσεις, να μην γίνεις προκλητικός και σκανδαλίσεις, να κάνεις μικρά όνειρα για να είναι μικρή η αποτυχία, γιατί είναι πιο εύκολο να πέφτεις από τα χαμηλά...

Κι ύστερα μπαίνεις σιγά σιγά στη δημιουργία κι εκεί έρχονται άλλες εκφράσεις όπως "...και τι νομίζεις ότι έκανες;" γιατί για να κάνεις κάτι που θα θεωρηθεί σημαντικό, πρέπει να είναι στ' άληθεια πολύ σημαντικό!

Θα πρέπει να είσαι σημαντικός άνθρωπος για να κάνεις κάτι σημαντικό και σημαντικός άνθρωπος δεν είναι μόνο ο πετυχημένος στον τομέα του. Ο σημαντικός έχει δύναμη, έχει εξουσία, έχει γνωριμίες, έχει επιρροή.
Σημαντικός είναι αυτός που μπορεί να πει: "Ξέρεις ποιός είμαι εγώ;" και εσύ να σιωπήσεις από φόβο για το ποιός μπορεί να είναι και τι θα σημαίνει αυτό για εσένα....

Αν είσαι μεγαλοστέλεχος επιχείρησης και βγάζεις πολλά λεφτά κι έχεις ένα ωραίο αμάξι κι ωραίο σπίτι, αν κρατάς χαρτοφύλακα και κάνεις ταξίδια στον κόσμο...είσαι πιο σημαντικός από μια μαμά που έκανε απλά ένα ωραίο φαγητό για να ταΐσει την φαμίλια της....
Ο σημαντικός είναι αυτός που έχει προτεραιότητα κι ο σημαντικός δεν είναι η νοικοκυρά, ο μπακάλης, ο ανθοπώλης,  ο εργάτης....ή μάλλον είναι με έναν τρόπο απλά, δεν θα είναι ποτέ το ίδιο σημαντικός με τον διευθυντή μιας τράπεζας, με έναν μεγαλογιατρό, ή  με έναν πολιτικό.
Τουλάχιστον στο δικό μου κόσμο!!

Μεγάλωσα με μια φωνή στο κεφάλι να λέει "να σπουδάσεις, να μην μείνεις νοικοκυρά, να γίνεις κάτι σημαντικό"...

Έχω γίνει μάρτυρας πολλών τέτοιων ιστοριών ζωής, όπου οι άνθρωποι μεγάλωσαν πιστεύοντας βαθιά, ότι δεν είναι σημαντικοί, ότι δεν κάνουν τίποτε σωστά, ότι είναι αδύναμοι. Άνθρωποι που χάθηκαν μέσα σε έναν κόσμο που έμοιαζε με κλωστή ή καλύτερα τριχιά δεμένη στα τρυφερά τους πόδια.
Άνθρωποι που πίστευαν οτι, ότι κι αν έκαναν το έκαναν λάθος. Άνθρωποι που πίστευαν ότι πρέπει να κοιτούν χαμηλά και να κάνουν μικρά όνειρα για να είναι προσγειωμένοι... Άνθρωποι που πίστευαν οτι η επιτυχία βρίσκεται σε μεγάλα και σημαντικά πράγματα που αυτοί ήταν ανίκανοι να φτάσουν. Άνθρωποι που πίστευαν πως δεν έχουν το δικαίωμα να είναι ευτυχισμένοι ή να ονειρεύονται μεγάλα πράγματα γιατί απλά δεν θα μπορέσουν ποτέ να τα αγγίξουν...
Άνθρωποι που έφτασαν στην επιτυχία έτσι όπως αυτή ορίζονταν στο περιβάλλον τους κι ένιωθαν άδειοι στο τέλος του στόχου.
Άνθρωποι κουρασμένοι από την προσπάθεια, άνθρωποι φοβισμένοι, άνθρωποι άδειοι!!

Θυμάμαι σκηνές με ανθρώπους κουρέλια να ψιθυρίζουν ξεψυχισμένα, ανάμεσα σε μύξες και δάκρυα
"δεν μπορώ, δεν μπορώ", άλλους να φωνάζουν "δεν αντέχω" κι άλλους να ζητούν βοήθεια...Βοήθεια... ΒΟΗΘΕΙΑ!!!

Σκέφτομαι πως μεγαλώσαμε έτσι γιατί οι γονείς μας προσπαθούσαν να μας προστατεύσουν. Οι δάσκαλοι μας προσπαθούσαν να μας προσγειώσουν και οι εργοδότες μας προσπαθούσαν να μας ταπώσουν...Ναι γνώρισα κι από αυτούς, αλλά για καλή μου τύχη γνώρισα κι από τους άλλους!!
Και κάποιοι δεν φοβήθηκαν τα φτερά μου και μου έκοψαν την κλωστή....και με άφησαν να πετάξω...και πέταξα!! Υπήρξα τυχερή...κι ευλογημένη!

Τώρα πια τα όνειρα που αποχαιρετώ κάθε μέρα στη ζωή μου τα αφήνω πίσω μου με μια προσωπική θλίψη κι όχι με πόνο.
Ξέρω πως ήμουν ικανή...απλά δεν ήθελα να τα φτάσω...Όνειρα τρελά...απίθανα πέρα από την πραγματικότητα μου!!
Ήθελα να πάω στους Ολυμπιακούς...ποτέ όμως δεν ήμουν δυνατή και επίμονη αθλήτρια, άλλωστε για να γίνεις πρωταθλητής θέλει χαρακτήρα εκτός από άθληση. Ήθελα να ανέβω στο Έβερεστ, μετά από 4 αναβάσεις στον Όλυμπο κατάλαβα πως χρειάζεται σιδερένια πειθαρχία κι ότι το όνειρο μου είναι τουλάχιστον αστείο, με βάση τα δεδομένα μου. Ήθελα να κάνω bangee jymping αλλά όταν μου δόθηκε η ευκαιρία κατάλαβα ότι ο φόβος είναι μεγαλύτερος από το όνειρο και δεν ήθελα να πιεστώ! Ήθελα να γυρίσω τον κόσμο με ένα σακίδιο, μα ήταν περισσότερο μια ρομαντική ιδέα που δεν την έβαλα ποτέ σοβαρά στο μυαλό μου...

Κι άλλα πολλά παλαβά  κι ωραία όνειρα μα τώρα πια, μετά από μια τεράστια κι επίπονη διαδρομή, ξέρω πως δεν έγιναν πραγματικότητα όχι επειδή εγώ δεν ήμουν ικανή, αλλά επειδή δεν ήταν στα αλήθεια τόσο μεγάλα όνειρα μου για να τα κυνηγήσω! Ξέρω πως αν "ζωνόμουν τα άρματα" θα μπορούσα να φτάσω στον στόχο!!  Το Ξέρω...
Αλίμονο  αν δεν το ήξερα!

Αντί αυτών όμως κατάφερα να κάνω άλλα πράγματα στη ζωή μου και να παίρνω χαρά κι ικανοποίηση από αυτά...Πράγματα λιγότερο σημαντικά, ή έντονα στο δικό μου μυαλό, μα σε αυτά βρήκα εγώ την δική μου ουσία....

Σκέφτομαι πόσοι άνθρωποι χαμένοι είναι εκεί έξω προσπαθώντας να γίνουν σημαντικοί, κάνοντας μεγαλεπήβολα σχέδια κι όνειρα... Όταν η χαρά είναι δίπλα...
Σκέφτομαι πόσοι άνθρωποι μπερδεμένοι μοχθούν να "βγάλουν" μια καθημερινότητα που μισούν  πιστεύοντας ότι αυτή δεν είναι σημαντική.
Όταν ζουν μια ζωή που την υποτιμούν γιατί δεν είναι αυτή που ονειρεύτηκαν κι αυτή που ονειρεύτηκαν δεν την κυνήγησαν γιατί μεγάλωσαν πιστεύοντας πως δεν ήταν  ικανοί να κυνηγήσουν τα όνειρα τους....
Φαύλος κύκλος!!

Δούλεψα με την απόγνωση κι έγινα γονιός για να μάθω να ζυγίζω τις λέξεις μου!
Τρέμω μην μείνουν μικροί στα όνειρα τους... 
Λέω πολλά "Μπράβο", "Μπορείς","...και βέβαια μπορείς" "...το ξέρεις ότι μπορείς", "Προσπάθησε", "Το ξέρω πως κουράστηκες, ξεκουράσου για λίγο, μα συνέχισε να προσπαθείς μόνο τότε θα τα καταφέρεις". 
Μου λέει κατά καιρούς κάποιος από τους δύο:  "Είμαι βλάκας" Του απαντώ: "Δεν είσαι βλάκας, είσαι έξυπνος, είσαι ικανός. Μπορείς να γίνεις ότι θέλεις...." "Ότι θέλω μαμά;"
"Ότι θέλεις!!"
"Ακόμη και να πετάω αεροπλάνα;"
"Εννοείτε!Με πολύ διάβασμα και εκπαίδευση. "
"Ακόμη και να γίνω Αστροναύτης;"
"Αν το θέλεις πραγματικά, ναι. Μπορείς!!"
"Ακόμη και να γίνω ο καλύτερος ποδοσφαιριστής;"
"Αν δεν βαριέσαι να πας στην προπόνηση κι αν προσπαθήσεις σκληρά και βέβαια μπορείς να γίνεις ο καλύτερος ποδοσφαιριστής." Ναι! μπορείς μπορείς μπορείς....
Το λέω πολλές φορές γιατί όπως υποστήριζε ο  Nemerov:  "Δάσκαλος είναι αυτός, που δεν λέει ποτέ κάτι μια φορά".
Το λέω πολλές φορές λοιπόν γιατί δεν θέλω να μεγαλώσω μικρούς φοβισμένους ανθρώπους.

Μα υπάρχουν στιγμές που το κάνω, όταν ξυπνάει μέσα μου ο φοβισμένος γονιός κι ο κακός δάσκαλος...και παλεύω κάθε μέρα με τον εαυτό μου και ότι κι αν κάνω του δίνω βαρύτητα για να είναι σημαντικό για εμένα και για τους άλλους...γιατί είναι σημαντικό από μόνο του....Ακόμη κι ένα απλό λουλούδι στο βάζο!!

Από την άλλη ξέρω πως αν καταφέρουμε με τα παιδιά μας αυτό, το  να τους δώσουμε  δηλαδή την αυτοπεποίθηση που χρειάζονται, θα έχουν να διανύσουν την μισή διαδρομή από αυτή που δασύναμε εμείς...Τι το κακό έχει λοιπόν, αφού κι αυτό είναι μαθησιακή διαδρομή;...Ίσως κάνω λάθος, μα από ένστικτο απαντώ:  θα κερδίσουν  χαμένα χρόνια, όντας δημιουργικοί σε ηλικία που εμείς παλεύαμε με τις ανασφάλειες  κι αναρωτιόμασταν για  τις δεξιότητες μας!!

Εύχομαι να σας άρεσαν οι σημερινές φωτογραφίες....Εγώ τις αγάπησα και δεν είναι καμία δική μου.
Ανήκουν όλες σε μια γενναία γυναίκα που δεν γνωρίζω...Μια μαμά και μια σύντροφο που τα έκανε όλα σωστά, μα στη χώρα αυτή ακόμη κι αυτό δεν είναι αρκετό....

Είναι μια σημαντική επιστήμονας, είναι σπουδαία μαμά και σύντροφος ενός ακόμη πιο σημαντικού επιστήμονα...Μα στη χώρα μας όλα αυτά είναι από μόνα τους ασήμαντα κι έτσι αυτή η γυναίκα βρέθηκε μόνη να μεγαλώνει το μικρό της, με τον super επιστήμονα σύντροφο μέτοικο σε μια χώρα που τον φωνάζουν ξένο και του λένε να φύγει να πάει από εκεί που ήρθε γιατί δεν χρειάζονται ξένους επιστήμονες....
Οι "πελάτες" δεν θέλουν να εξυπηρετηθούν από  έναν Έλληνα μήπως και τους μολύνει με την φτώχεια και τη μιζέρια του και εκείνος είναι εκεί και υπομένει τον εξευτελισμό όπως χρόνια τώρα υπόμεινε την ασημαντότητα στη χώρα του...Παντού  ασήμαντος!!
Τουλάχιστον όμως εκπαιδευμένος σε αυτό το συναίσθημα και με πλήρη επίγνωση της δύναμης του...Κι αν του φέρονται ως ραγιά, εκείνος είναι χρόνια τώρα κυνηγός και συνεχίζει!!

Κι εκείνη η απίθανη γυναίκα έστειλε αυτές τις εικόνες σε εμένα γιατί...οι Κάπα λέει της έμαθαν να γεμίζει τα βάζα με λουλούδια....Κι είναι σημαντικό αυτό; Ρωτάει  η "Ξινή" μέσα μου...κι άλλη Κατερίνα απαντάει: "Είναι σημαντικό για εκείνη!!!! κι είναι ίσως ακόμη  πιο σημαντικό για εμένα!"

Τις μαργαρίτες τις μάζεψαν τα μικρά χεράκια του παιδιού της....

Είναι δώρο για εμένα κι αυτή η ανάρτηση είναι ένα δώρο  για εσένα. Ως ένα ευχαριστώ για την φροντίδα σου και την έμπνευση που μου χάρισες...Συγχώρεσε μου την αυθαιρεσία καθώς  δεν πήρα την άδεια σου, για να δημοσιεύσω τις φωτογραφίες σου....

Τι νόημα έχουν όλα αυτά....Που οδηγούν. Θα σας πω που οδηγούν εμένα, κλείνοντας με ένα συγκλονιστικό απόσπασμα από το  βιβλίο "Ανεμώλια" του Ισίδωρου Ζούργου:
" Η ζωή υπάρχει μόνο μια φορά κι ύστερα διακτινίζεται στην αιωνιότητα.Τίποτε δεν είναι περιττό κι ανώφελο, πεθαίνουν μόνο τα ευτελή και τα χωμάτινα, πίστεψε το! Όλη μας τη ζωή δουλεύουμε για ένα ουράνιο σχέδιο, για ένα άγνωστο πεπρωμένο, είμαστε οι μέλισσες του αόρατου!"

Ναι λοιπόν!! Αυτό είμαστε...όλοι μαζί σε μια κυψέλη, ο καθένας έχει το έργο του κι είναι όλων το έργο  εξίσου σημαντικό...Είμαστε όλοι σημαντικοί, γιατί στην ουσία είμαστε εργάτες του ίδιου "δημιουργήματος"...
Το αποτέλεσμα θα έχει το ίδιο όφελος για όλους...για κανέναν λιγότερο για κανένα περισσότερο...

Μια νέα καυτή μέρα ξεκινάει για όλους μας....Σε όλους εσάς εκεί έξω,  στέλνω την καλημέρα μου...άγνωστοι αγαπημένοι...όλοι εξίσου σημαντικοί...Κυνηγοί του δικού σας ονείρου...
Μέλισσες του Αόρατου!!
Καλή Δύναμη....

                                                                                                                          Κατερίνα

Μια νύχτα μαγική...

Η γενέθλια γιορτή του μικρού μας ήταν πανέμορφη...κι όπως κάθε φορά αρχίζει μέρες πριν με την εύρεση σχεδίου για την τούρτα.

Φέτος άρχισε με δεινόσαυρο, μετά ζήτησε  ηφαίστειο και κατέληξε στο Jyrassic Park!! Με αφορμή αυτό αρχίσαμε να ψάχνουμε για ιδέες με  δεινόσαυρους, που ο Γιώργος αγαπάει πολύ!

Τα αγόρια έφτιαξαν μια ταμπέλα για να ενημερώνουν τους καλεσμένους ότι κάπου εδώ υπάρχουν δεινόσαυροι!!!!

Μετά όλα όσα πρέπει να γίνουν, λίστες με ψώνια, σχέδια, μαγειρέματα...όλο μοιάζει με  πανηγυράκι.Το σπίτι βομβαρδισμένο, η κουζίνα στον αέρα , η κούραση μεγάλη....Αλλά αξίζει τον κόπο.Πάντα!!

Η κουζίνα,  στολισμένη με τους Ήλιους του (κομμένοι, από το παραδιπλανό χωράφι...όπου μας έπιασε επ'αυτοφόρω ο αγρότης!!!!! και μας έδωσε την άδεια μιας κι ήταν για τα γενέθλια του μικρού) κι ο Ζοζέ, κατενθουσιασμένος...μέσα στο γενικό πανζουρλισμό!!

Ξεπατικώσαμε και μια ανατρεπτική συνταγή  και φτιάξαμε πέτρες για να βάλουμε μέσα μικρά δεινοσαυράκια για απολιθώματα....

Πολλή εύκολη. Ένα ποτήρι άμμο, ένα ποτήρι αλάτι, ένα ποτήρι καφέ (στραγγιστό), 2 ποτήρια αλεύρι.

Βάζουμε νερό και τα πλάθουμε σε μια μάζα.Τα χωρίζουμε σε μπαλάκια, βάζουμε στο κάθε μπαλάκι ένα μικρό πλαστικό δεινοσαυράκι ( 1.99 τα 8 από το Jumbo). 

Στη συνέχεια τα βάζουμε στο φούρνο για μία ώρα στους 150 βαθμούς (δεν καίγονται τα δεινοσαυράκια) ή αν έχουμε χρόνο τα αφήνουμε να στεγνώσουν στον ήλιο για αρκετές ημέρες...

Την ημέρα του πάρτι θάφτηκαν στην άμμο και έγιναν ανασκαφές....Μεγάλη επιτυχία  είχαν όλοι οι μικροί σκαπανείς!!

Η κύρια συνταγή της τούρτας ήταν το απλό κατά τα άλλα  Devil's cake, με overdose σοκολάτας!! Εγώ έφτιαξα τα κέικ με το γλάσο και ο πατέρας βέβαια έβαλε τα δυνατά του για να βγάλει το σχέδιο και η τούρτα έγινε τρέλα. Αν κάποιος ενδιαφέρετε για περισσότερες πληροφορίες ας μας στείλει mail.

 Βουναλάκια, βραχάκια, ποταμάκια....

Υπερπαραγωγή ! Ο Γιώργος ξετρελάθηκε...

Όλα έτοιμα....γιορτινά...

Το τραπέζι είχε από καλαμπόκια μέχρι "καβουροπάτι" χεχε!!!

 Κρύες  λεμονάδες,  ποτά  και ζελεδάκια στον πάγο...

 Γρανίτα μπανάνα που έγινε ανάρπαστη....κι ένα σωρό γευστικά καλούδια....

Μια όμορφη βραδιά κι ο μικρός πρωταγωνιστής τρισευτυχισμένος! Το ίδιο κι η μαμά του...

 Κι ύστερα το Ηφαίστειο άστραψε και βρόντηξε!!!!

 Και με ένα δυνατό φύσημα...το αγόρι πέρασε  με δύναμη στα έξη!!

Μια νύχτα μαγική....πέρασε κι άφησε τα ίχνη της όπως κι εκείνη, η πρώτη νύχτα της ζωής του...

Τότε ήταν μόνος.

Εμείς, ο μπαμπάς κι η μαμά του, υποσχεθήκαμε ότι δεν θα είναι ποτέ ξανά μόνος μια τέτοια νύχτα...

...μια νύχτα μαγική!!

Σας ευχαριστούμε όλους για τις υπέροχες  και συγκινητικές σας ευχές!! Η γενναιοδωρία σας μας εξέπληξε...Σας ευχαριστούμε που μοιραστήκατε παρόμοιες ιστορίες σας μαζί μας....Τελικά η ζωή είναι ίδια για όλους...Να είστε όλοι καλά αγαπημένοι!!

                                                                                                                   ΚάΠα

Η Γέννηση ενός Ήλιου...

Αυτή είναι μια μέρα σπουδαία και θα μοιραστώ μαζί σας τη μικρή μας περιπέτεια... Έτσι τη νιώθω πια!
Σκέφτηκα πολύ τι νόημα έχει να γραφτούν όλα αυτά,να διαβαστούν από όλους εσάς και να σχολιαστούν... ποιος ξέρει πως...
Δεν έχω να δώσω μιαν απάντηση. Ξέρω πως ένιωθα όταν τα έγραφα κι ήταν τα συναισθήματα ακόμη ολοζώντανα....και ξέρω πως κατά βάθος είμαι μια παραμυθού και χαίρομαι απίστευτα για το σημερινό μου μοίρασμα, μαζί σας αγαπημένοι...γιατί τρελαίνομαι να λέω ιστορίες φαντάζομαι το έχετε καταλάβει...και κάποιοι φίλοι  και συνάδελφοι που  διαβάζουν τώρα θα χαμογελούν γιατί...ξέρουν.

Πριν αρχίσω σας προειδοποιώ πως το ταξίδι ήταν ζόρικο, οπότε αν κάποιος δεν θέλει να αγχωθεί μπορεί να περάσει κατευθείαν στο Happy End, που είναι τελικά πολύ Happy!!!!!

Κάθε εγκυμοσύνη και κάθε γέννηση ενός παιδιού είναι εξαιρετικά πολύτιμη. 

Η πρώτη μου εγκυμοσύνη ήταν ένα πανέμορφο ταξίδι. Η δεύτερη μια αγωνιώδης διαδρομή!
Ήταν όλα πολύπλοκα και μπερδεμένα και οι φόβοι μεγαλύτεροι!

Ίσως γιατί στην δεύτερη εγκυμοσύνη ξέρεις ακριβώς τι πρόκειται να χάσεις αν κάτι πάει στραβά.

Ίσως γιατί ήξερα ότι ήταν η μια και μοναδική μας ευκαιρία να αποκτήσουμε ακόμη ένα παιδί...

Ο μικρός μου ήταν ένα θαύμα (έτσι είχαν αποκαλέσει την εγκυμοσύνη αυτή οι γιατροί) κι αυτό το θαύμα δεν έπρεπε με τίποτε να κινδυνεύσει.

Σε μια εξέταση απλά φάνηκε μια δυσμορφία στον πλακούντα και ενημερωθήκαμε ότι δεν θα γεννήσω φυσιολογικά αυτή τη φορά πράγμα που με στεναχώρησε πολύ αλλά ο στόχος ήταν αυτό το νινί, οπότε ας γινόταν όπως έπρεπε…αρκεί εκείνο, να μην κινδυνεύσει.

Μόλις μάθαμε για την κατάσταση πήραμε τα μέτρα μας ενημερώσαμε τους γύρω σε περίπτωση που θα χρειαζόταν αίμα αν υπήρχε έκτακτη ανάγκη να λειτουργήσουν άμεσα και μετά όλα κύλησαν ήρεμα...

Όλη η εγκυμοσύνη ήταν καλή σε γενικές γραμμές. Αυτό με χαλάρωσε και ξέχασα την επικινδυνότητα. Δούλευα κανονικά, έκανα τα δικά μου, πήγαινα στη θάλασσα, έκανα απίθανες  δουλειές στο σπίτι πράγμα που τότε δεν καταλάβαινα και τώρα βρίσκω απαράδεκτο!

Εκείνο το καλοκαίρι είχε επιδημία ψύλλων στην περιοχή. Κόλλησαν όλα τα πιτσιρίκια της περιοχής και ο Άγγελος βέβαια. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να φέρει τους ψύλλους στο σπίτι...Παντού! Στα κρεβάτια, στα στρώματα, στα μαξιλάρια, στους καναπέδες παντού.... Ο Άγγελος επίσης, είχε τσιμπήματα παντού, έπαθε και μια μόλυνση και χρειάστηκε να πάρει αντιβίωση.

Η εταιρία απολύμανσης που μας πρότεινε η Παιδίατρος, μας ζήτησε ένα απίθανο ποσό...Η μόνη λύση ήταν να κάνω την απολύμανση μόνη μου! Και το έκανα! Δεν είναι απίστευτο;....Τι μυαλό!!

Αγοράσαμε έναν ατμοκαθαριστή και σήκωσα όλο το σπίτι στον αέρα...Για τρείς μέρες όλα ήταν στον ήλιο...κι επειδή ο Πα δούλευε και βαριόμουν να τον περιμένω τα έκανα όλα μόνη. Τώρα το σκέφτομαι και φρικάρω με τον εαυτό μου!! Ήταν σαν να ήμουν στον κόσμο μου κι όχι μόνο εγώ δηλαδή....

Μια εβδομάδα μετά λίγο αίμα...Ο γιατρός μου ζήτησε να πάω αμέσως να τον δω λόγω της ιδιαιτερότητας με τον πλακούντα. Ήμουν στην 34η  εβδομάδα...Είχα κάποια πράγματα έτοιμα αλλά ήθελα ακόμη να κάνω κάποια ψώνια...Αντί να πάω στο νοσοκομείο λοιπόν πήγα πρώτα για ψώνια!!!

Μετά από ένα τρίωρο κυρία πια...εμφανίστηκα στο γιατρό κουνιστή και λυγιστή σαν μπαλόνι παραφουσκωμένο με νερό  και εκείνος μετά την εξέταση με ενημέρωσε ότι θα γίνει η εισαγωγή μου...

Δεν ήμουν έτοιμη να το ακούσω αυτό....Ταράχτηκα φοβήθηκα...Για πρώτη φορά κατέβηκα από το συννεφάκι!! Έμεινα εκεί δυο βραδιές φριχτές.

Ύστερα η κατάσταση σταθεροποιήθηκε και βγήκα και πάλι με στόχο να μείνω στο κρεβάτι και να μην κουνιέμαι...ΟΚ!

Ήρθε η μαμά εκτάκτως για να μπορεί να είναι μαζί μου και για λίγο ήμουν καλό κορίτσι...μετά άρχισα πάλι, τα γυρίσματα! Ο γιατρός δεν ήταν πολύ αυστηρός  μαζί μου. Ο προδρομικός πλακούντας ήταν επικίνδυνη κατάσταση αλλά θα τα καταφέρναμε αφού φτάσαμε ως εδώ!

Προδρομικός Πλακούντας! Ακόμη το λέω κι ανατριχιάζω...

Μόνο μια φίλη όταν της το είπα με κοίταξε σοβαρά και μου είπε : "Αυτό είναι επικίνδυνο πρέπει να είσαι κοντά στο νοσοκομείο σε περίπτωση που συμβεί κάτι". Της απάντησα, "ε! καλά δεν είναι μακριά το νοσοκομείο, μόνο 20 λεπτά απέχει". Ο χρόνος...πόσο σχετικός μπορεί να είναι...

Κι έφτασε η μέρα!! Πέμπτη 20 Ιουλίου δώσαμε ραντεβού. Ξυπνήσαμε φρέσκοι και χαρούμενοι και  φοβισμένοι! Το βράδυ είχα δει ένα παράξενο όνειρο που αρχικά με τάραξε όμως στη συνέχεια, μου έδωσε μια γαλήνη και το μοιράστηκα με τη μαμά μου η οποία έχασε το χρώμα της...

Μπήκα λέει σε ένα μαγαζί που δεν είχα ξαναπάει. Σαν καφέ, σαν εστιατόριο. Είχε πολύ κόσμο άγνωστοι όλοι. Ήμουν μόνη κι ένιωθα άβολα. Προσπαθούσα να βρω κάπου να καθίσω μα δεν υπήρχε χώρος πουθενά...Τρομερός συνωστισμός.

Όλες οι θέσεις πιασμένες...Κοιτάζοντας καλύτερα άρχισα να διακρίνω γνωστά πρόσωπα, νέων ανθρώπων που είχα γνωρίσει στην Ιθάκη κι είχαν πεθάνει. Σαν να ήταν αυτό το φυσιολογικό  συνέχισα να ψάχνω όταν άκουσα μια γνώριμη φωνή...Κάποιος με ακούμπησε  στην πλάτη και μου είπε: "Δεν μου μιλάς;" 

Κατάλαβα ποιος ήταν και γύρισα απότομα. Τον αγκάλιασα σφιχτά κι άρχισα να κλαίω δυνατά. Εκείνος μου ψιθύρισε  "Μίλα μου τώρα, γιατί θα κάνουμε  χρόνια να τα  ξαναπούμε"...κι έτσι ξαφνικά ξύπνησα...από το κλάμα μου!!

Ο άνθρωπος αυτός,  αγαπημένος φίλος, σχεδόν συγγενής  είχε πεθάνει πολύ νέος, πρόσφατα, μόλις  1 χρόνο πριν αφήνοντας μόνη την υπέροχη οικογένεια του και τις νεογέννητες δίδυμες κόρες του...Ο γλυκός μας Πάνος! Ένας σύντροφος εκεί μακριά.

Ένιωθα ήρεμη ενώ τη μαμά μου την έζωσαν τα φίδια!!

Χαιρέτησα τον μικρούλη Άγγελο του υποσχέθηκα πως θα γυρίσω με τον αδερφό του και πήγαμε στο νοσοκομείο. Εκεί περιμέναμε τη σειρά μας να μπούμε στο χειρουργείο και κάναμε σχέδια πως θα έχουμε την κάμερα και την φωτογραφική μηχανή και καθώς ήμουν στο κρεβάτι ζήτησα από τον Πα να με βγάλει μια τελευταία φωτογραφία έγκυο!! 

Έτσι κι έγινε. Αμέσως μετά σηκώθηκα και ξαφνικά ένιωσα σαν κάτι μέσα μου να "άνοιξε".

Κανένας πόνος τίποτε...παρά μόνο αίμα. Δεν έχω ξαναδεί τόσο αίμα στη ζωή μου. Σαν να έτρεχε μια βρύση, με μεγάλη πίεση. Θυμάμαι το βλέμμα της μαμάς μου και νιώθω πως κοιταζόμασταν ώρες πριν αρχίσει να φωνάζει...και τον Πανταζή να με κοιτάζει άσπρος και κοκαλωμένος, με ένα πελώριο ερωτηματικό, ενώ κι εγώ αναρωτιόμουν πόσο αίμα έχει ο άνθρωπος μέσα του...καθώς κοκκίνιζαν τα πλακάκια.

Άρχισε ένας αγώνας δρόμου μέχρι να φτάσουμε μέσα σε ελάχιστα λεπτά (που ήταν όμως πάρα πολλά) στο χειρουργείο τρέχοντας όλοι μαζί, γιατροί, νοσοκόμες, καρδιοτοκογράφος κι υπέρηχος πάνω από το φορείο για να προλάβουμε...Θυμήθηκα τότε που νόμιζα πως είκοσι λεπτά ήταν λίγος χρόνος και τώρα τα δευτερόλεπτα  ζύγιζαν τόνους....

Άκουγα την καρδιά του να χτυπάει ακόμη και μετρούσα τα δευτερόλεπτα καθώς γύρω μου χλωμοί άνθρωποι φώναζαν...
Αυτό θυμάμαι, θυμάμαι φωνές και κραυγές και το αίμα να τρέχει ασταμάτητο και τότε ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που ένιωσα τον φόβο του θανάτου...Σαν ένα παγωμένο χέρι να μου έπιασε την καρδιά και σκέφτηκα τον Άγγελο...Τι του είπα; Πως τον χαιρέτησα; Τον αγκάλιασα; Που τον φίλησα; Πως ήταν τα μαλλιά του; Πώς ήταν τα μάτια του; Του είπα ότι τον αγαπώ;

Θυμάμαι πως ψιθύριζα στον εαυτό μου  ασταμάτητα..."όχι ρε μάγκα, θα πεθάνω...θα πεθάνω, θα πεθάνω" και θυμάμαι πως εκείνη τη στιγμή θυμήθηκα τα λόγια του Πάνου στο όνειρο και σκέφτηκα ότι ίσως δεν πεθάνω εγώ αλλά το μωρό.... 

Συνειρμοί δευτερολέπτων. Οι σκέψεις ήταν σαν σφήνες που έρχονταν κι έφευγαν...είπα μέσα μου "φτάσαμε ως εδώ και θα τον χάσω"... "θα χάσω το μωρό, το μωρό…"!
Ένιωθα τον πανικό μου να γίνεται ένας φριχτός γίγαντας. Προσπαθούσα να δω τον υπέρηχο, έκανα μέσα στο κεφάλι μου ησυχία να ακούσω τους παλμούς, την καρδιά του, άκουγα μια μαία να φωνάζει "δεν ακούω παλμό, δεν ακούω παλμό, μην κουνιέσαι, σταμάτα να κουνιέσαι!!!"

Ήμουν σίγουρη πως κάποιος θα χαθεί!!

Στα λεπτά που ακολούθησαν μπήκε μέσα στο χειρουργείο τρέχοντας ο γιατρός μου ο οποίος είχε περάσει από όλα τα φανάρια με κόκκινο και τον σταμάτησε η τροχαία. Αμέσως μετά του άνοιγαν δρόμο με τις σειρήνες κι ήρθε με συνοδεία...
Με κοίταξε για μια στιγμή και θυμάμαι που φορούσε ένα χρωματιστό χειρουργικό σκουφί και χρωματιστά Crocs....Στα κανονικά θα χαμογελούσαμε κι οι δυο, με την εικόνα της Αμερικανιάς...

Μα το πρόσωπο του χλωμό, γκρίζο κι αγέλαστο και σκέφτηκα..."Τί γκαντέμης, σήμερα είναι η γιορτή του κι αν γίνει κάτι δεν θα μπορέσει να ξαναγιορτάσει ποτέ αυτή τη μέρα". Προφήτης Ηλίας!!

Το μυαλό φλυαρούσε ασταμάτητα σκέψεις χιλιάδες, γρήγορες,ανούσιες, γελοίες, σκληρές...

Άκουσα πίσω από το παραβάν να λέει κάποιος κάτι για "πιθανή υστερεκτομή".

Θυμάμαι τα δάκρυα μου να τρέχουν βουβά κι ύστερα ένιωσα ένα χέρι να μου σκουπίζει απαλά τα βλέφαρα, γύρισα για να δω δυο θλιμμένα  μάτια να με κοιτούν, σε ένα πρόσωπο με μια χειρουργική μάσκα. Ο αναισθησιολόγος....Κοιταχτήκαμε στα μάτια απόλυτα, σαν να μιλούσαμε σιωπηλά, μέσα στο χάος και στις κοφτές φωνές των ανθρώπων κι ύστερα εκείνος έσκυψε και με φίλησε στο μέτωπο απαλά κι εγώ έκλεισα τα μάτια μου δυνατά....κι έφυγα!

Με ξύπνησε ο απόλυτος πόνος που κράτησε ώρες. Νόμιζα πως θα πεθάνω από τον πόνο κι αν μπορούσα θα πέθαινα....για να σταματήσω τον πόνο, όμως ήμουν ακόμη ολόκληρη...κι είμασταν κι οι δύο ζωντανοί!! Ο γιατρός έκανε το θαύμα του...και ποιος ξέρει και ποιος άλλος...

Ακολούθησαν μεταγγίσεις  αίματος, ταλαιπωρία και φόβος και το νινί στην θερμοκοιτίδα...Γιατί; Εξηγήσεις μπερδεμένες... "λίγο από αυτό, λίγο από το άλλο...τίποτε σοβαρό"! 

Ήθελα να τον δω...Δεν μπορούσαν να μου τον φέρουν. Αποφάσισα να πάω εγώ.

Έτσι το απόγευμα σηκώθηκα για να καθίσω σε μια καρέκλα και να με τσουλήσουν μέχρι τον χώρο που ήταν εκείνος και να τον δω! Νόμιζα πως θα ξεκολλήσει το σώμα μου από το άλλο του μισό...αλλά σηκώθηκα.

Όταν τον είδα...τον ήξερα!! Ήταν αυτός, μικρούλης σαν ντελικάτο στάχυ. Μόνος χωρίς εμένα...Τώρα που τον ξέρω πια, είμαι σίγουρη ότι θύμωσε πολύ και αγχώθηκε με τη βίαιη αυτή αποκόλληση. 

Έτσι κάνει και τώρα αποσύρεται....

Δεν μπορούσα να τον πιάσω, δεν με άφηναν...νομίζω πως αν μπορούσα να τον πάρω αγκαλιά όλα θα πήγαιναν μια χαρά... Έτσι νομίζω!! Θυμάμαι πως ένιωθα ότι έχω υπεράνθρωπες δυνάμεις κι ότι όσο τον κρατούσα τίποτε κακό, δεν θα μπορούσε να του συμβεί.

Είχα την αίσθηση πως η αγκαλιά μου ήταν θεραπευτική...και το εννοώ αυτό! Το ένιωθα στα αλήθεια...κι ακόμη το νιώθω! Νομίζω πως όλες οι μαμάδες το νιώθουν...

Το βράδυ εκείνο, όταν έφυγαν  οι συγγενείς, με ενημέρωσαν ότι το μωράκι είχε χειροτερέψει και έπρεπε να μεταφερθεί για καλύτερη παρακολούθηση στο Ιπποκράτειο...

Τους ζήτησα να μου τον φέρουν για να τον δω. Έφεραν όλη τη θερμοκοιτίδα μέσα στο δωμάτιο και θυμάμαι πως τον κοίταζα μέσα από το τζάμι και του ψιθύριζα...Το ξέρω πως με άκουγε!!

Εγώ άκουγα τη διπλανή μου και τη μαμά της να κλαίνε γοερά και τις νοσοκόμες να φυσάνε τις μύτες στα κρυφά, καθώς αποχαιρετούσα το γιο μου και με φωνή σοβαρή και σταθερή του ζητούσα να μην φοβηθεί γιατί θα πάω να τον πάρω, για να πάμε σπίτι που τον περιμένει ο αδερφός του..."Αγάπη μου, αγάπη μου", ψιθύριζα..."να με περιμένεις"!! 

Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη νύχτα εκείνη. Τη μεγαλύτερη της ζωής μου. Δεν θυμάμαι αν έκλαιγα, αν πονούσα, δεν είχα καμία σωματική ανάγκη, θυμάμαι ότι σκεφτόμουν ασταμάτητα κι ότι ήθελα να πηδήξω από το παράθυρο για να πάω να τον βρω...Για να είμαι κοντά του. Ένιωθα ερημιά...την ίδια ερημιά που ένιωθε κι εκείνος!!

Εκείνος ο μικρός είχε γίνει ο κόσμος όλος και ήθελα να οργώσω τους τοίχους για να πάω μαζί του...

Στην  γέννηση του Άγγελου θυμάμαι μια γαλήνη, μια ηρεμία και μια απέραντη χαρά....Στον Γιώργο οι μέρες που ακολούθησαν είχαν πόνο σωματικό, μεγάλη αγωνία και μια ατελείωτη ταλαιπωρία, έξω από το Ιπποκράτειο...

Οι συνθήκες...αστείες. Για την κάθε νέα μαμά, λεχώνα, που περιμένει έξω από μια ερμητικά κλειστή πόρτα μαζί με δεκάδες άλλες ταλαίπωρες μαμάδες, χωρίς να υπάρχει κάπου να καθίσει, ένα παγκάκι, μια καρέκλα.

Να μπαίνουμε όλοι μαζί μπούγιο, να πλένουμε σε ένα άθλιο ανήλιο δωμάτιο με νεροχύτη τα χέρια μας, βουβοί ο ένας πίσω από τον άλλο, να φοράμε μια άθλια χιλιοφορεμένη ρόμπα τάχα αποστειρωμένη και να περνάμε σε ένα δωματιάκι 20 τετραγωνικά με 10 ίσως και περισσότερα μωρά, χωρίς να φτάνουν οι σκισμένες άθλιες καρέκλες για να καθίσουμε όλοι και κάποιοι πάντα στέκονταν όρθιοι.
Θυμάμαι φωνές και ψίθυρους γονιών που μιλούσαν τρυφερά  στα παιδιά τους κι εγώ τον έσφιγγα στο στήθος μου κι έλεγα "κάνε υπομονή μικρούλη, κάνε υπομονή"...Δέκα λεπτά και πάλι έξω, αναμονή ως το απόγευμα...

Οι νοσοκόμες με μάλωναν γιατί  προσπαθούσα να τον θηλάσω και μου έλεγαν "τι το ταλαιπωρείς το μωρό, δεν βλέπεις ότι είναι αδύναμο;" Μου έλεγαν "περπάτα ίσια, τι περπατάς σκυφτή, κι άλλες έκαναν καισαρική αλλά δεν έκαναν έτσι;", καθώς τις πρώτες μέρες περπατούσα αργά και διπλωμένη γιατί πονούσα πολύ.  Σχόλια γεμάτα ενίσχυση...χεχε

Γενικά οι νοσοκόμες ήταν θαλαμοφύλακες...μας μάλωναν όλους συνέχεια.

Εγώ ήμουν σαν υπνωτισμένη. Δεν άκουγα δεν επικοινωνούσα, ήταν σαν να ακούω από κάπου μακριά μια βοή...Θυμάμαι στο τέλος με είχαν αποδεχτεί γιατί έκανα τα δικά μου και δεν με μάλωναν πια παρά μου έλεγαν..."πάλι εσύ" κι εγώ δεν απαντούσα απλά έκανα τα δικά μου...έφευγα τελευταία, τον άλλαζα όποτε ήθελα, του έβαζα τις κρέμες που έφερνα από το σπίτι, τον έβαζα στο στήθος, του τραβούσα φωτογραφίες, του τραγουδούσα και από πάνω μου παραμιλούσαν...πραγματικά όμως, δεν τις άκουγα!!Εγώ ήξερα το καλύτερο για εκείνον...Μόνο εγώ! Σαν  η λειτουργία της  ακοής να είχε εξαφανιστεί...!!

Η αλήθεια είναι ότι οι συνθήκες ήταν απαράδεκτες, όπως και οι συνθήκες εργασίας όλων αυτών των ανθρώπων που εργάζονταν εκεί...και μπορεί να με μάλωναν ασταμάτητα γιατί τους έσπαγα τα νεύρα, με τη σιωπή, την εμμονή και την απάθεια μου, αλλά δεν μπορώ να μην πω πως ένιωθα πελώρια ευγνωμοσύνη, ελπίζοντας να προσέχουν το νινί μου όσο εγώ δεν ήμουν μαζί του....
Σκέφτομαι τώρα πως έπρεπε να αντιμετωπίσουν καθημερινά δεκάδες ευάλωτες μαμάδες σαν εμένα, η καθεμιά με την παραξενιά και την ιδιαιτερότητα της…Έπρεπε να τηρούν τους κανόνες  για την ασφάλεια των μωρών κι αυτό σίγουρα δεν ήταν καθόλου εύκολο δεδομένων των συνθηκών!

Τι θυμάμαι από εκείνη την περίοδο...Θυμάμαι ότι είχα ανεβάσει για ημέρες υψηλό πυρετό κι ότι δεν μπορούσα να ξεκουραστώ καθόλου, γιατί είχα την έγνοια του. Ότι είναι μόνος κι είναι τόσο μικρός... Ότι μπορεί να κλαίει και ποιος θα τον πάρει αγκαλιά σε μια βάρδια με τόσο λίγο προσωπικό και τόσα πολλά μωράκια, ότι μπορεί να πάθει κάτι, ότι του λείπω, οτι φοβάται...

Ένιωθα  τον ίδιο φόβο και την ίδια έλλειψη...Βίαιη σκληρή, ένα κενό κι ένα χέρι να μου σφίγγει το στομάχι!! Να είναι γερός, να είναι καλά, μην πάθει κάτι.... 

Χτυπούσε το τηλέφωνο και χοροπηδούσαμε όλοι μαζί από το φόβο!

Κατάλαβα πόσο πολύτιμο ήταν αυτό το μικρό και σκέφτηκα ότι θα το έχανα. Σκέφτηκα όλες τις βλακείες που έκανα, αν γινόταν κάτι κι ήμουν μόνη μακριά, στη θάλασσα, ή στο σπίτι, ή στα μαγαζιά....τι θα γινόταν...τι θα γινόταν!! Δεν θα προλαβαίναμε....ήμουν τόσο απίθανα τυχερή. Ήταν δώρο αυτή η τύχη!! Το ήξερα...

Ήμουν σαν αλαφροΐσκιωτη... Έτσι νομίζω πως με έβλεπαν κι οι άλλοι, σαν λίγο να τα έχω χάσει...Με αντιμετώπιζαν με συγκατάβαση και κοιταζόντουσαν συνωμοτικά.

Ζήσαμε έτσι για λίγο...με ένα μωρό κάπου εκεί μακριά...Με βράδια μοναχικά και άδεια, με στιγμές γεμάτες κενό και αγωνία κι εικόνες που ήθελα να σβήσω...

Κεριά αναμμένα στο ξωκλήσι έξω από τη Μονάδα και όμορφες αγέρωχες μαμάδες με κατακόκκινα μάτια, μπαμπάδες αξύριστους με σκυφτά κεφάλια και μάτια ανθρώπων πελώρια από την αγωνία...Αυτή πρέπει να ήταν και η δική μας εικόνα!

Με τον Πα μιλούσαμε λίγο...ελάχιστα, καθόλου...άλλωστε εγώ δεν ένιωθα την ανάγκη να μιλήσω με κανέναν παρά μόνο με τον Άγγελο!
Πηγαινοερχόμασταν σαν τα φαντάσματα και  μόλις βγαίναμε από το δωμάτιο γελούσαμε για λίγο ευτυχισμένοι που τον είδαμε κι ήταν καλά και μιλούσαμε σιγανά, γιατί γύρω μας...δεν γελούσαν όλοι!! Εκείνες τις στιγμές ήμασταν τόσο κοντά...τόσο σιωπηλά κοντά!! Γονείς...

Κι ευτυχώς που ήταν μαζί η μαμά μου φύλακας προστάτης και πάνω από όλα μαμά μου...

Θυμάμαι την πρώτη φορά που στην ενημέρωση ήρθε η γιατρός και μας είπε κάτι θετικό... Έκλαιγα κι έκλαιγα κι έκλαιγα, ώσπου η νοσοκόμα μπαϊλντισμένη με μάλωσε..."καλά γιατι κλαις αφού είναι όλα καλά!"
"Γιατί είμαι χαρούμενη", της απάντησα κι έφυγε κουνώντας το κεφάλι...με είχε πάρει απόφαση.

Οι μέρες περνούσαν και το μικρό μας γινόταν όλο και καλύτερα κι ένα πρωί χτύπησε το τηλέφωνο και το ήξερα πως θα είναι για εκείνον!  

Πήγαμε και τον πήραμε. Όμορφο, λαμπερό και δυνατό!! Τόσο μικρούλι...

Θα θυμάμαι πάντα τα βλέμματα και τα λόγια των γονιών που έμεναν πίσω.Χαμογελούσαν για το δικό μου μωράκι και μου έδιναν  ευχές και το βλέμμα τους δεν έκρυβε ζήλεια, παρά μόνο πόνο πόνο απέραντο και ελπίδα πως το επόμενο εξιτήριο θα ήταν για εκείνους...
"Φεύγετε;" Μια λέξη πελώρια κι αγκαλιές κι αγγίγματα και λόγια αληθινά γεμάτα με δάκρυα "μπράβο μπράβο...ίσως την άλλη εβδομάδα βγούμε κι εμείς θα δούμε"....

Βγήκαμε λοιπόν κι άρχισε η ζωή μας πάλι να κυλά...

Αυτός ο μικρός - όπως λέει κι ένας καλός  μας φίλος -  από ζευγάρι με παιδί, μας έκανε οικογένεια!

Δεν θα ξεχάσω ποτέ, ποτέ....ούτε κι εκείνος!

Αν με ρωτήσετε πως ήταν μετά δεν μπορώ να σας πω τίποτε δυσάρεστο...Ούτε η αϋπνία, ούτε τα μικροπροβλήματα με τον Άγγελο, ούτε ο θηλασμός, η κούραση...τίποτε...Πραγματικά δεν υπάρχει τίποτε μέσα μου παρά μόνο μια πελώρια αίσθηση ανακούφισης κι ευτυχίας.

Γελούσα και τραγουδούσα και χόρευα όλη την ημέρα, με  όλα τα παράθυρα ανοιχτά, με απαλή μουσική, με μια ολάνθιστη αυλή, την ξύλινη μικρή κούνια  με το νινί στο μπαλκόνι και τον Αύγουστο να μπαίνει στο σπίτι μας από παντού...Αυτό θυμάμαι!

Ήμουν μαζί του κι ήταν μαζί μου...σαν ένα παζλ που βρήκε το χαμένο του κομμάτι... Έτσι απλά!

Τώρα το μικρό αυτό νινί με την τόσο θεαματική είσοδο, έγινε ένας φοβερός ανθρωπάκος! Είναι όμορφος και πανέξυπνος, δολοπλόκος και φιγουρατζής, ηγετικός κι ανεξάρτητος, αστείος και διεκδικητικός, με εξαιρετικό ταλέντο στην απατεωνιά και απίθανος  θεατρίνος. Ζει σε έναν πελώριο χρωματιστό κόσμο γεμάτο παλαβές κι αδιανόητες σκέψεις, παραμυθάς και δημιουργός μιας απίθανης πραγματικότητας  και και και….και μπορώ να συνεχίσω για ώρες…

Είναι ο πολύτιμος μικρός μας γιος, αυτός που δεν ήταν να΄ρθει, αλλά ήρθε,  αυτός που παραλίγο να χαθεί για πάντα, αυτός που δοκιμάστηκε ήδη μια φορά κι έχει έναν άσσο στο μανίκι του!!

Το μικρό μας θαύμα!! Μια ακόμη μεγάλη ιστορία…

Φίλοι αγαπημένοι, αυτή η ανάρτηση είναι για εκείνον, γιατί την περιμένει…Με ρωτάει αν έγραψα, αν έκανα το βίντεο του και περιμένει να του διαβάσω την ιστορία του…

Σας ευχαριστούμε για όλα. Για την υπομονή, την αφοσίωση, τα λόγια, την πίστη, την φροντίδα σας…Είναι τόσο παράξενο που έχουμε κι άλλους ανθρώπους πια στη ζωή μας...εσάς!!

Όλα αυτά τα μηνύματα!!

Μακάρι να μπορούσαμε να σας κεράσουμε σήμερα από τα γλυκά μας και να τσουγκρίσουμε στην υγεία του, γιατί θα κάνουμε γιορτή τρικούβερτη!!!

Όμως θα σας κεράσουμε τη χαρά μας και θα τη μοιραστούμε μαζί σας…Είναι 20 Ιούλη κι είναι η γέννηση του γιού μας που σήμερα έγινε 6 και είναι super ήρωας, καθώς βάφει κάθε πρωί τα χέρια του με παράξενα σχέδια  και με το ένα χέρι εξαφανίζεται και με το άλλο πετάει….

Ανεβαίνει τις κυλιόμενες σκάλες...."πετώντας!!"

Είναι ο δικός μου super ήρωας, είναι το μικρό μου…που ήταν ο μεγάλος μου δάσκαλος, στην πρώτη αληθινά απόκοσμη εμπειρία της ζωής μου…και με τη μια ζωγραφιά στο χέρι εξαφανίστηκε και με την άλλη πέταξε ξανά κοντά μας!!!

Κι επειδή είναι εκείνος σκληρός μαχητής μπόρεσα και κράτησα την υπόσχεση στον Άγγελο...κι έφερα τον αδερφό του σπίτι!

Με το γιατρό είμαστε ακόμη "μαζί"....χεχε!! Ακόμη κοιταζόμαστε και σκεφτόμαστε πως τη σκαπουλάραμε κι οι τρεις εκείνη τη μέρα. Συνωμότησε το Σύμπαν και  σίγουρα, δεν είναι τυχαίο  που πήγαν όλα  καλά, γιατί είναι άξιος γιατρός, τόσο νέος και πολλά υποσχόμενος τότε! Τόσο πετυχημένος τώρα...
Του χαρίσαμε μια μπλούζα με το σύνθημα των  ΚάΠα : "No Guts no Glory"...Κλεμμένο από το αγαπημένο Thunderbolt,του Πα. Την έχει ακόμη λέει!!

Βγαίνοντας από το νοσοκομείο έψαξα και βρήκα τον αναισθησιολόγο... Ένας υπέροχος κύριος στην ηλικία του μπαμπά μου.Του χάρισα ένα λουλούδι κι όσα δεν μπορούσα να του πω τα έγραψα σε μια κάρτα...με κοίταξε μελαγχολικά, με ένα πλατύ ζεστό χαμόγελο...

Συγχωρέστε μου τα πολλά λόγια...μα κάθε χρόνο τέτοια μέρα, φέρνω  στο νου μου όλες αυτές τις μανάδες που είδα εκεί... και για όλες τις άλλες που δεν είδα μα συνεχίζουν να είναι εκεί...κι εύχομαι όλες να έχουν την ευκαιρία να δουν τα δικά τους δεντράκια να μεγαλώνουν...και να ψηλώνουν και να ανθίζουν.

Όλες εκείνες που δεν έχουν άλλη επιλογή παρά να είναι εκεί, γιατί εκεί είναι το χρέος τους...κι η καρδιά τους.

Στο μικρό ξωκλήσι με τα δεκάδες αναμμένα κεριά  και στο άθλιο σκοτεινό  κλιμακοστάσιο με την ερμητικά κλειστή πόρτα και το μυαλό γεμάτο όνειρα για τα χρόνια που θα έρθουν!!

Με ελπίδα για μια ζωή πασπαλισμένη με χρυσόσκονη,  γεμάτη με παιδικά χαμόγελα!!

Για όλες εσάς μανούλες...νιώθω αγάπη κάθε ημέρα, μα σήμερα η αγάπη μου γίνεται κύμα πελώριο που σκάει στα βράχια! Καλό κουράγιο... 
Δεν ξεχάσαμε ποτέ πόσο τυχεροί σταθήκαμε και ευγνωμονούμε που για κάποιο λόγο μας δόθηκε μια δεύτερη ευκαιρία!! Μακάρι όλοι οι γονείς του κόσμου να έχουν την ευκαιρία αυτή....

Χρόνια Πολλά, Χρόνια Γερά, Χρόνια Ευτυχισμένα, Ήλιε μου...

                                                                                                                               Κατερίνα

Οι Φωτογραφίες μας...

Μια φωτογραφία αξίζει όσο χίλιες λέξεις, λέει ένα γνωστό γνωμικό. 

Thunderbolt. No Guts no Glory!

Σε άλλες περιπτώσεις αποτελεί αποδεικτικό στοιχείο. Ακόμη μπορεί να δημιουργεί εντυπώσεις άλλες από την πραγματικότητα. 
Δεν παύουν όμως να είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας.

The Ve. Day Airshow Φωτογραφία που δώρισα στην Κα.1995

Μας βοηθούν στο να διατηρούμε τις αναμνήσεις μας, να έχουμε πάντα κοντά μας αγαπημένα πρόσωπα και να ομορφαίνουν διακοσμώντας τον χώρο όπου ζούμε. Αποθανατίζουν τα συναισθήματα εκείνης της στιγμής. Μας φτιάχνουν την διάθεση ανάλογα με τη θεματολογία τους σε κάθε εποχή του χρόνου. Για κάποιους άλλους είναι έμπνευση.

Κάποτε ήμουνα ο φωτογράφος της παρέας αποθανατίζοντας όλες μας τις καλοκαιρινές διακοπές και λοιπές παλαβές εκδηλώσεις. Φωτογράφιζα τα φοιτητικά μου χρόνια στην Αγγλία, φυσικά συμπεριλαμβανομένων και των αεροπορικών επιδείξεων, που ήταν από τα αγαπημένα μου γεγονότα..

Και ύστερα μπήκε στη ζωή μου η Κα η οποία είχε και έχει τρέλα με τις φωτογραφίες, φαίνεται άλλωστε. Φωτογραφίζει τα πάντα κι ήταν έτσι από πάντα. Φωτογράφιζε ακόμη και στιγμές αλλόκοτες, παράξενες ή δύσκολες..."Για να θυμάμαι" λέει πάντα...σαν να φοβάται μην σβηστεί η μνήμη της.
Έχει φωτογραφίες από όλη μας τη ζωή, σχεδόν κάθε μέρα της θα έλεγα. Μπορεί να προσπαθεί για ώρα να τραβήξει μια καλή φωτογραφία, σε σημείο που να της φωνάζουμε να μας αφήσει ήσυχους. Φυσικά με θεωρεί ατάλαντο στις φωτογραφίες και ποτέ δεν είναι ευχαριστημένη με τις φωτογραφίες που τραβάω.
Αν κρίνω από τις φωτογραφίες που βγάζω νομίζω πως τα καταφέρνω με τα αεροπλάνα καλύτερα από ότι με τα πρόσωπα....το κανονικό για εμένα!

Το σπίτι μας είναι στολισμένο με κάθε είδους κάδρα με φωτογραφίες κυρίως της οικογένειάς μας. Υπάρχουν οι μόνιμες φωτογραφίες και αυτές που αλλάζουν ανάλογα με την διάθεσή της Κα. και την εποχή του χρόνου που διανύουμε.

Επίσης δεν σταματάει να κατεβάζει ιδέες για το που ή πως θα διακοσμήσουν το χώρο οι φωτογραφίες και δεν χάνει ευκαιρία να δημιουργήσει κάδρα,  όπως αυτό που το αγόρασε κοψοχρονιάς από ένα καλάθι στη Γερμανία, γιατί ήταν άθλιο και χαλασμένο  και  την κοιτούσα με μισό μάτι...

Τώρα που το έβαψε

 και το μεταμόρφωσε  λέμε..."ααααααααααα τι ωραίο" κι εκείνη λέει " Είδες; Μην υποτιμάς"!!

Τώρα στο προσκήνιο βρίσκονται οι φωτογραφίες με καλοκαιρινά θέματα.

Από όσο θυμάμαι τα καλοκαίρια ήταν πάντα περίοδος ψυχικής ανάτασης και οι περισσότερες φωτογραφίες ήταν τραβηγμένες κατά την διάρκεια των ζεστών Ελληνικών καλοκαιριών.

Αυτή η καλοκαιρινή γωνιά,  είναι η αγαπημένη μου.

Κατασκευή με  μαλακό γύψο.

Εικόνες της οικογένειας μου.
Η Κα, μου έδειξε την ανάρτηση στο Μικροί Μεγάλοι με μια μαμά που έχει βάλει τα συναισθήματα  στις φωτογραφίες διακοσμώντας το σπίτι..Το επόμενο project λοιπόν! Ακόμη περισσότερες εικόνες με συναισθήματα. Ωχ!!

Κλείνοντας να στείλω τους χαιρετισμούς μου σε όλους όσους, μας έστειλαν μηνύματα ενδιαφέροντος στο Blogg και στο mail μας... Ένα μεγάλο ευχαριστώ. Είμαστε εδώ!

Καλές φωτογραφήσεις και καλές διακοπές.
                                                                                                                 Πα

Μας την πέσανε...

Κάθε φορά που γίνεται κάτι και με ξαφνιάζει το πρώτο πράγμα που έρχεται στο μυαλό είναι η φράση του Σπύρου στους "Απαράδεκτους"...."τι έγινε ρε παιδιά, μας την πέσανε;"

Μας την πέσανε λοιπόν!!

Ομως αυτό τώρα πρέπει να τελειώσει και επειδή είναι το δικό μας μπλογκ θα το τελειώσουμε εμείς.

Ευχαριστούμε όλους εσάς με τα υποστηρικτικά  και τα λιγότερο υποστηρικτικά, με τα σαρκαστικά καυστικά ή επικριτικά σας σχόλια!! όλους πραγματικά...

Η δημιουργία αυτού του μπλογκ δεν είχε ως στόχο το διάλογο αλλά τον προκάλεσε... Ίσως γιατί ήταν από μόνο του προκλητικό λόγω των εικόνων.

Η εικόνα προκαλεί, θορυβεί η αναστατώνει...αλλά θα θέλαμε να σας θυμήσουμε οτι εμείς δεν πήγαμε στο σπίτι κανενός να κάνουμε φασαρία ή να γίνουμε προκλητικοί...Αντίθετα εσείς ήρθατε σε εμάς για να θορυβηθείτε και να θυμώσετε ξανά και ξανά και ξανά διαβάζοντας τις αναρτήσεις μας για να αισθανθείτε προσβεβλημένοι ξανά και ξανά και ξανά...

Αυτός ο χώρος είναι πελώριος  κι αυτός ο κόσμος μας χωρά όλους...

Αν κάποιος επιθυμεί κάτι άλλο από εμάς μπορεί με σοβαρότητα, να μας το επισημάνει στο mail μας , όπως πολλά άτομα κάνουν κατά καιρούς και τους ευγνωμονούμε για το ενδιαφέρον τους.

Όποιοι αντίθετα βρήκαν μια ευκαιρία να ακουστούν ή θέλουν να δημιουργήσουν κατάσταση και να κάνουν "φάση", όσοι βρήκαν βάθρο για να βγάλουν πύρινους λόγους, παρακαλούμε όχι εδώ!
Εδώ είναι ο χώρος μας και στο χώρο μας επιτρέπουμε να μιλούν όπως εμείς ορίζουμε.
Έτσι όπως συμβαίνει στα σπίτια μας!! Στο σπίτι του ο καθένας βάζει τους κανόνες και δεν ανέχεται βρισιές.
Έτσι  και στο δικό μας μπλογκό σπιτο τους κανόνες τους βάζουμε εμείς και παρακαλούμε να τους σεβαστείτε!

Κανένας, δεν καλέστηκε με το ζόρι, δεν χρηματιστήκαμε από κανέναν και μετά τον εξαπατήσαμε, δεν μειώσαμε, δεν καταχρασθήκαμε, δεν κοροϊδέψαμε κανέναν...

Ευχαριστούμε για ακόμη μια φορά τους πιστούς μας αναγνώστες για την προσπάθεια τους να μας υποστηρίξουν.Δεν θα ξαναχρειαστεί σας το υποσχόμαστε!!Δεν θα σας ξαναφέρουμε σε αυτή τη θέση.
Λυπόμαστε πολύ που δεν αντιδράσαμε άμεσα έτσι ώστε να σταματήσει η αλληλο προσβολή  μεταξύ των αναγνωστών μας και να προστατεύσουμε την ιστοσελίδα μας από αυτή την αρνητική εξέλιξη...

Θα μπορούσαμε να αισθανθούμε βαθιά προσβολή για όλα αυτά, αλλά πως να αισθανθείς έτσι για κάτι που δεν είσαι από κάποιον που δεν σε ξέρει...από κάποιον που δεν υπάρχει καν στ 'αλήθεια γιατί αν υπήρχε θα είχε όνομα και υπόσταση όπως έχουμε εμείς...η οικογένεια ΚάΠα!

Πρόκειται απλά για τη ζωή μας κι αυτές είναι οι εικόνες της...
Οπότε μιας κι η εικόνες μας είναι μάλλον αυτές που προκαλούν μια τελευταία εικόνα από εμάς για να διασκεδάσουμε λίγο την κατάσταση!

Δεν είσαστε εδώ με το ζόρι, "οι πόρτες είναι ανοιχτές και τα σκυλιά δεμένα", όπως βλέπετε.

Παρακαλούμε να πάτε στο καλό, σας ευχαριστούμε για την  υπομονή και την κατανόηση. Σας προσκαλούμε "να φύγετε...να πάτε αλλού!!" (όπως λέει κι ο γνωστός παππούς).
Και τέλος ενημερώνουμε ότι σχόλια ανώνυμα, προσβλητικά που έχουν στόχο να μας μειώσουν και όχι να μας δώσουν μαθήματα, ή να μας εξελίξουν, θα σβήνονται από δω και πέρα....όπως θα σβηστούν και όλα τα προηγούμενα.
Η ελευθερία σας, σταματά εκεί που αρχίζει η  κατάχρηση της φιλοξενίας μας!!

Φίλοι αγαπημένοι να είσαστε καλά!!

Καλό κουράγιο σε όλους εκεί έξω...το καλοκαίρι είναι καυτό, οι δύσκολες αποφάσεις που πρέπει να πάρουμε ως οικογένεια, μας βασανίζουν κάθε στιγμή και οι νέες μειώσεις μισθών είναι  γεγονός, όπως είναι γεγονός  και η εφορία που ήρθε σε όλους μας και μας διέλυσε...αλλά αυτά δεν έχουν σημασία...ξέρετε τι έχει σημασία...ότι είμαστε εδώ, γεροί κι υγιείς και  όλοι μαζί αυτό το καλοκαίρι...κι όταν καταλαγιάσει όλος αυτός ο κουρνιαχτός  και νιώσουμε πάλι εμπιστοσύνη, ίσως και να μοιραστούμε κι αυτή την  ιστορία μας....
Ως τότε...αντίο αγαπημένοι...

Υ. Γ.1 Ευαγγελία δεκτή η συγνώμη.
Υ.Γ. 2 Το μόνο που πραγματικά με λύπησε ήταν ότι χάθηκε μια τέτοια ανάρτηση, που αφορούσε τον αγώνα των παιδιών που εγώ αγάπησα. Δεν άξιζε η σκύλευση της προσπάθειας τους  και τα σχόλια σας , ανώνυμοι,  λυπάμαι μα δείχνουν την άγνοια σας στα θέματα των Εξαρτήσεων. Προσοχή,  η γνώση για όλα  δεν είναι υποχρέωση, η εθελοντική άγνοια όμως, είναι αποτυχία...

Καλή δύναμη
                                                                                                                   ΚάΠα