Το πιστεύω και το υποστηρίζω! Το μοίρασμα άλλωστε ήταν ο στόχος που οι περισσότεροι blogger δημιούργησαν τα δικά τους blogg, όπως οι ίδιοι έχουν γράψει!
Μόνο που το μοίρασμα, ή η έκθεση έχουν ένα κόστος κι αυτό είναι εκείνο που νιώσαμε στην προηγούμενη μας ανάρτηση, μέσα από τα σχόλια κάποιας αναγνώστριας...Το κόστος.
Θα υποστηρίξουμε κάθε αναγνώστη μας έστω κι αν η κριτική του είναι αρνητική και άνευ λόγου σκληρή...Θα δεχθούμε κάθε κριτική χωρίς όμως ποτέ, να αποδεχτούμε καμιά κατηγόρια...ιδιαίτερα μια κατηγόρια αβάσιμη κι αυθαίρετη...ακριβώς γιατί βγάζει συμπεράσματα από το "φαίνεσθαι" κι όχι από το "είναι".
Πάντα είχαμε αυτή την αγωνία, ότι στις αναρτήσεις μας θα φαίνεται μια εικονική πραγματικότητα. Στην ανάρτηση μας "Το Αμερικάνικο όνειρο" νομίζω ότι είναι ξεκάθαρη η στάση μας. Γιατί η χαρά και η αισιοδοξία, είναι στάση ζωής...
Δεν θα εξηγήσουμε τα αυτονόητα, θα αφήσουμε να "μιλήσει" για τα αυτονόητα πολύ καλύτερα από ότι εμείς θα μπορούσαμε ποτέ να μιλήσουμε, στο συγκλονιστικό και θαυμάσιο άρθρο του στο Protagon. gr, ένας αναγνώστης, ο Γιώργος Λ.
Έτσι απλά. "Ζήσε"!!
Και αυτή η μικρή πελώρια λέξη που μοιάζει με εντολή μου δίνει την πάσα για το σημερινό μας θέμα!!...Τον αγώνα για ζωή!
 |
| ΚΕΘΕΑ Παγκόσμια Ημέρα κατά των Ναρκωτικών. Πλατεία Ομονοίας |
Πριν λίγες ημέρες στις 26 Ιούνη ήταν η Παγκόσμια Ημέρα κατά των ναρκωτικών.Επί 28 χρόνια κάθε τέτοια ημέρα κάνουμε μια μεγάλη εκδήλωση ως ΚΕΘΕΑ για να θυμίσουμε στους ανθρώπους να μην σταματήσουν να παλεύουν.
Με αφορμή αυτή την ημέρα το ΚΕΘΕΑ Ιθάκη έκανε μια υπέροχη εκδήλωση με θέμα "Αυτά που έγραψα για εμένα , πάνω σε εμένα". Ρίξτε μια ματιά με την πρώτη ευκαιρία, είναι πολύ συγκινητικό και όχι μόνο!
Φέτος ήταν η πρώτη χρονιά που εγώ απείχα...Όμως πάντα θα με αφορά, ως συνάνθρωπο και συνοδοιπόρο!! Πάντα θα έχω ευθύνη...
Φέτος ήταν η πρώτη χρονιά που εγώ απείχα...Όμως πάντα θα με αφορά, ως συνάνθρωπο και συνοδοιπόρο!! Πάντα θα έχω ευθύνη...
 |
| Φώτο από εκδήλωση. Προσωπικό αρχείο. |
Για εμένα η ημέρα αυτή ήταν πάντα ημέρα μνήμης. Για όλους αυτούς τους ανθρώπους που χάθηκαν τόσο νέοι...για μια σκόνη!
Άνθρωποι γενναίοι που έκαναν τον αγώνα τους.Δεν είχαν όλοι την ίδια κατάληξη αλλά ήταν όλοι τους "πολεμιστές".
Έχω γνωρίσει πολλούς. Κάποιους τους αποχαιρέτησα για πάντα με πόνο ανείπωτο! Δουλεύοντας με ανθρώπους που παίζουν τη ζωή τους στα ζάρια, ξέρεις πάντα, πως το τέλος παραμονεύει. Μα όταν αυτό έρχεται δεν είσαι ποτέ προετοιμασμένος...και πως θα μπορούσε κανείς να είναι!!
Όταν είσαι δίπλα στην προσπάθεια τους ρίχνεσαι στον αγώνα χωρίς να λογαριάσεις τον πόνο του τέλους ή το ίδιο το τέλος!! Θέλεις απλά να είσαι εκεί, ελπίζοντας ότι οι άνθρωποι σου, θα τα καταφέρουν...
Έτσι όταν έρχεται η ώρα να παλέψεις για έναν πολεμιστή σου το κάνεις! Χωρίς να σε νοιάζει τίποτε...παρά μόνο το αποτέλεσμα!
Έχω γνωρίσει πολλούς. Κάποιους τους αποχαιρέτησα για πάντα με πόνο ανείπωτο! Δουλεύοντας με ανθρώπους που παίζουν τη ζωή τους στα ζάρια, ξέρεις πάντα, πως το τέλος παραμονεύει. Μα όταν αυτό έρχεται δεν είσαι ποτέ προετοιμασμένος...και πως θα μπορούσε κανείς να είναι!!
Όταν είσαι δίπλα στην προσπάθεια τους ρίχνεσαι στον αγώνα χωρίς να λογαριάσεις τον πόνο του τέλους ή το ίδιο το τέλος!! Θέλεις απλά να είσαι εκεί, ελπίζοντας ότι οι άνθρωποι σου, θα τα καταφέρουν...
Έτσι όταν έρχεται η ώρα να παλέψεις για έναν πολεμιστή σου το κάνεις! Χωρίς να σε νοιάζει τίποτε...παρά μόνο το αποτέλεσμα!
 |
| Πανό από θεραπευτική Διαδικασία |
Ενας άνθρωπος 26 χρονών μετά από 2 χρόνια σκληρής προσπάθειας βρέθηκε στη φυλακή για ένταλμα που εκρεμούσε με αφρορμή ένα αδίκημα που είχε διαπράξει όντας στη χρήση σχεδόν 6 χρόνια πριν!
Βρέθηκε στη φυλακή και ζήσαμε όλοι μαζί του μια περίοδο αγωνίας. Αγωνία για να μην χαθεί εκείνος κι όλη μας η προσπάθεια, δική του και δική μας μαζί του, πάει χαμένη!!
Όσο ήταν στην φυλακή λοιπόν αρχίσαμε να ανταλάσουμε γράμματα υποστήριξης και εκείνος επικοινωνούσε μαζί μου τηλεφωνικά όπου είχαμε μακριές και συγκινητικές συνομιλίες.
Ο άνθρωπος όταν πονάει γίνεται ποιητής. Σαν να βγαίνει από μέσα του όλη η δημιουργικότητα όλη η ανάγκη για φαντασία και το πείσμα για αγώνα... Έτσι κι εκείνος.
Ζούσε μέσα στη φυλακή με όλες τους τις αισθήσεις και δημιουργούσε ασταμάτητα κι εμείς από έξω ζούσαμε μια πελώρια αγωνιά (έτσι τουλάχιστον την έζησα εγώ) για να αποφυλακισθεί το συντομότερο.
Ήταν μια αξέχαστη περίοδος που μου έμαθε πολλά. Κι αν και ήταν κάτι που είχα ζήσει πολλές φορές στο παρελθόν και με άλλους ανθρώπους, πάντα κάθε περίπτωση είναι ξεχωριστή. Με εκείνον το ξεχωριστό ήταν ίσως το ότι ηταν τόσο νέος και τόσο άγουρος στην "καθαρή" ζωή. Ίσως το ότι η ζωή του ήταν τόσο απίθανα σκληρή και μπερδεμένη. Ίσως το ότι είχε μεταμορφωθεί σε έναν άνθρωπο όλο θέρμη και πάθος για τη ζωή και τώρα ζούσε το αδιανόητο...ή ίσως το ότι ήταν από τις δυσκολότερες Νομικές υποθέσεις που είχαμε ως τότε αντιμετωπίσει...Τέλος ίσως το ότι ήξερα πως θα είναι η τελευταία μου... Ήταν ένα στοίχημα από όλες τις πλευρές.!!
Ο άνθρωπος όταν πονάει γίνεται ποιητής. Σαν να βγαίνει από μέσα του όλη η δημιουργικότητα όλη η ανάγκη για φαντασία και το πείσμα για αγώνα... Έτσι κι εκείνος.
Ζούσε μέσα στη φυλακή με όλες τους τις αισθήσεις και δημιουργούσε ασταμάτητα κι εμείς από έξω ζούσαμε μια πελώρια αγωνιά (έτσι τουλάχιστον την έζησα εγώ) για να αποφυλακισθεί το συντομότερο.
Ήταν μια αξέχαστη περίοδος που μου έμαθε πολλά. Κι αν και ήταν κάτι που είχα ζήσει πολλές φορές στο παρελθόν και με άλλους ανθρώπους, πάντα κάθε περίπτωση είναι ξεχωριστή. Με εκείνον το ξεχωριστό ήταν ίσως το ότι ηταν τόσο νέος και τόσο άγουρος στην "καθαρή" ζωή. Ίσως το ότι η ζωή του ήταν τόσο απίθανα σκληρή και μπερδεμένη. Ίσως το ότι είχε μεταμορφωθεί σε έναν άνθρωπο όλο θέρμη και πάθος για τη ζωή και τώρα ζούσε το αδιανόητο...ή ίσως το ότι ήταν από τις δυσκολότερες Νομικές υποθέσεις που είχαμε ως τότε αντιμετωπίσει...Τέλος ίσως το ότι ήξερα πως θα είναι η τελευταία μου... Ήταν ένα στοίχημα από όλες τις πλευρές.!!
Στη φυλακή εκείνος έγραφε και ζωγράφιζε κι έκανε υπομονή...κι εμείς τρέχαμε και τρέχαμε και θυμάμαι ένα ατελείωτο τρέξιμο με τους Δικηγόρους στα Δικαστήρια, στις Εισαγγελίες και ξανά στα Δικαστήρια και ξανά στους Δικηγόρους...απίθανο! Συνεδριάσεις με εθελοντές νομικούς και θεραπευτές και διευθυντές και και και...
Το ΚΕΘΕΑ υποστηρίζει την προσπάθεια των ανθρώπων του!
Η ομάδα του έφτιαξε μια αφίσα με τα λόγια του, προσπαθούσαμε να ανακινήσουμε το θέμα και να δώσουμε δημοσιότητα...οι δημοσιογράφοι βοηθούσαν όσο μπορούσαν μα το θέμα ήταν passe , σε μια χώρα που έμπαινε στο ρυθμό του ΔΝΤ!
Το ΚΕΘΕΑ υποστηρίζει την προσπάθεια των ανθρώπων του!
Η ομάδα του έφτιαξε μια αφίσα με τα λόγια του, προσπαθούσαμε να ανακινήσουμε το θέμα και να δώσουμε δημοσιότητα...οι δημοσιογράφοι βοηθούσαν όσο μπορούσαν μα το θέμα ήταν passe , σε μια χώρα που έμπαινε στο ρυθμό του ΔΝΤ!
Έδινα συνεντεύξεις σε εφημερίδες και καταθέσεις, οι Δικαστές με κοιτούσαν με καχυποψία, οι Εισαγγελείς με πίεζαν..."είστε σίγουρη, μα πως μπορείτε να είστε σίγουρη;"
Δεν θα ξεχάσω ποτέ το συναίσθημα της αδυναμίας μπροστά στην Έδρα. Ένιωθα ασήμαντη...και ήμουν Υπεύθυνη μιας Μονάδας ενός μεγάλου Οργανισμού...σκέψου πως νιώθουν οι κατηγορούμενοι!! Ετσι σκεφτόμουν κι ένιωθα ακόμη χειρότερα...
Θυμάμαι όταν τον επισκέφθηκα στη φυλακή. Τον έφεραν στο γραφείο του Διευθυντή. Στάθηκε απέναντι μου, με μάτια πελώρια και δίπλα του ο Αρχιφύλακας, τον κρατούσε από το μπράτσο. Ανήκε στο σύστημα....ήταν δικός τους.
Θυμάμαι πως σηκώθηκα απότομα, πήγα προς εκείνον και τον τράβηξα στην αγκαλιά μου.
Ανήκε σε εμάς! Ο Αρχιφύλακας ξαφνιάστηκε γιατί δεν επιτρεπόταν να ακουμπάς τους κρατούμενους αλλά δεν μου είπε τίποτε...έκανε ένα βήμα πίσω και μας άφησε έτσι για λίγα λεπτά. Ο Διευθυντής δεν είπε λέξη παρόλο που δεν πήρε τα μάτια του από τη σκηνή!
Εκεί λοιπόν για πρώτη φορά μου μίλησε για το βιβλίο αυτό. Διαβάζω τον "Ειρηνικό Πολεμιστή" μου είπε και μου κάνει καλό. Μιλούσε ψιθυριστά, γρήγορα και νευρικά κι όλα τα αυτιά στο χώρο ήταν στραμμένα επάνω του...
Η ιστορία έληξε θετικά σχεδόν δυο μήνες μετά. Ο Ειρηνικός Πολεμιστής αποφυλακίστηκε. Ήταν θαύμα, έτσι είπαν όλοι...
Εγώ λέω δεν ήταν θαύμα ήταν απλά σκληρή, ομαδική δουλειά και θέληση!
Η υπόθεση εκκρεμεί ακόμη αλλά εκείνος πριν μια εβδομάδα αποφοίτησε.Τι σημαίνει αυτό;
Σημαίνει πως τα κατάφερε!
Φέτος λοιπόν εγώ, αναπολώντας όλη αυτή την περιπέτεια που τότε με είχε εξουθενώσει αγόρασα το βιβλίο!!!
Ένα υπέροχο βιβλίο,που με σημάδεψε!! Είναι σαν να μου μιλάει προσωπικά...κι αν από τα πολλά που μου δίδαξε θα μπορούσα να μοιραστώ το πιο σημαντικό για εμένα, είναι ότι: "Δεν υπάρχει το κάνω ξεκίνημα ή κάνω σταμάτημα.Υπάρχει μόνο το κάνω"
Η Δράση λοιπόν...η αγαπημένη μου λέξη!
Εκείνος κι όλη η υπέροχη τελευταία, ομάδα μου αποφοίτησαν...Λίγες ημέρες πριν ήρθαν και με βρήκαν. Καθαροί, όμορφοι, χαρούμενοι.Ο ένας παντρεύεται και με κάλεσε στο γάμο του!
Πολεμιστές αγέρωχοι.
Αυτός ο αγώνας δεν τελειώνει ποτέ. Έχουν χαθεί πολλοί κι άλλοι τόσοι θα χαθούν στο βωμό της Κρίσης. Γιατί στην Κρίση βάλλονται οι ευαίσθητοι πληθυσμοί.
Σταμάτησαν οι χρηματοδοτήσεις, σταμάτησαν οι προσλήψεις και η απάντηση του Κράτους ήταν η εύκολη πρόσβαση σε νόμιμες ουσίες. Μεθαδόνη για όλους...μικροί, μεγάλοι, παλιοί, νέοι...τι σημασία έχει;
Στόχος δεν είναι η θεραπείας αλλά ο έλεγχος...
Καταστολή, μέσω της ουσίας. Αυτή είναι η απάντηση και οι άνθρωποι δεν γίνονται πολεμιστές γίνονται φαντάσματα!! Έτσι λέω εγώ...
Συχνά οι άνθρωποι ρωτούν για ποσοστά, για νούμερα. Πόσοι; Πολλοί; Ποια είναι τα ποσοστά επιτυχίας;
Ξέρω να σας πω γιατί αυτή είναι η δουλειά μου κι έχω υποχρέωση να γνωρίζω τα νούμερα, αλλά θα σας πω κάτι άλλο! Για εμένα πίσω από τα νούμερα είναι ονόματα...
Θυμάμαι πρόσωπα, θυμάμαι στιγμές, θυμάμαι πολεμιστές...Για εμένα το κάθε πρόσωπο έχει μια ιστορία και δεν μπορώ να δω ένα πρόσωπο ως νούμερο...είναι δουλειά άλλων να το κάνουν αυτό!
Για εμένα σημασία έχει ότι ο πολεμιστής μου αγωνίστηκε μέχρι τέλους κι αν τα κατάφερε είμαι περήφανη...αν όχι θα του δώσω όσες ευκαιρίες χρειαστεί...αν η μάχη του τελείωσε για πάντα, θα τον ξεπροβοδίσω με τιμή γιατί ο αγώνας του, μικρός ή μεγάλος, ήταν άξιος!!!
Χαιρετίζω λοιπόν, όλους τους συναγωνιστές μου σε αυτή τη μάχη...παλιούς ή καινούριους.
Ευχαριστούμε όλους τους αναγνώστες του Blogg για την υποστήριξη και τη φροντίδα σας, στην τελευταία μας ανάρτηση...
Άγνωστοι φίλοι, μας ξαφνιάσατε και μας συγκινήσατε...
Κλείνω με τα λόγια του Δάσκαλου στο Πολεμιστή "Εκείνοι που είναι οι πιο δύσκολοι στο να αγαπηθούν είναι συνήθως εκείνοι που το χρειάζονται περισσότερο"!
Καλημέρα αγαπημένοι..." κι ότι κι αν σκέφτεσαι Ζήσε"!!
Η Ζωή, είναι ευθύνη και χρέος σου!!
Κατερίνα
Θυμάμαι όταν τον επισκέφθηκα στη φυλακή. Τον έφεραν στο γραφείο του Διευθυντή. Στάθηκε απέναντι μου, με μάτια πελώρια και δίπλα του ο Αρχιφύλακας, τον κρατούσε από το μπράτσο. Ανήκε στο σύστημα....ήταν δικός τους.
Θυμάμαι πως σηκώθηκα απότομα, πήγα προς εκείνον και τον τράβηξα στην αγκαλιά μου.
Ανήκε σε εμάς! Ο Αρχιφύλακας ξαφνιάστηκε γιατί δεν επιτρεπόταν να ακουμπάς τους κρατούμενους αλλά δεν μου είπε τίποτε...έκανε ένα βήμα πίσω και μας άφησε έτσι για λίγα λεπτά. Ο Διευθυντής δεν είπε λέξη παρόλο που δεν πήρε τα μάτια του από τη σκηνή!
Εκεί λοιπόν για πρώτη φορά μου μίλησε για το βιβλίο αυτό. Διαβάζω τον "Ειρηνικό Πολεμιστή" μου είπε και μου κάνει καλό. Μιλούσε ψιθυριστά, γρήγορα και νευρικά κι όλα τα αυτιά στο χώρο ήταν στραμμένα επάνω του...
Η ιστορία έληξε θετικά σχεδόν δυο μήνες μετά. Ο Ειρηνικός Πολεμιστής αποφυλακίστηκε. Ήταν θαύμα, έτσι είπαν όλοι...
Εγώ λέω δεν ήταν θαύμα ήταν απλά σκληρή, ομαδική δουλειά και θέληση!
Η υπόθεση εκκρεμεί ακόμη αλλά εκείνος πριν μια εβδομάδα αποφοίτησε.Τι σημαίνει αυτό;
Σημαίνει πως τα κατάφερε!
Φέτος λοιπόν εγώ, αναπολώντας όλη αυτή την περιπέτεια που τότε με είχε εξουθενώσει αγόρασα το βιβλίο!!!
Ένα υπέροχο βιβλίο,που με σημάδεψε!! Είναι σαν να μου μιλάει προσωπικά...κι αν από τα πολλά που μου δίδαξε θα μπορούσα να μοιραστώ το πιο σημαντικό για εμένα, είναι ότι: "Δεν υπάρχει το κάνω ξεκίνημα ή κάνω σταμάτημα.Υπάρχει μόνο το κάνω"
Η Δράση λοιπόν...η αγαπημένη μου λέξη!
Εκείνος κι όλη η υπέροχη τελευταία, ομάδα μου αποφοίτησαν...Λίγες ημέρες πριν ήρθαν και με βρήκαν. Καθαροί, όμορφοι, χαρούμενοι.Ο ένας παντρεύεται και με κάλεσε στο γάμο του!
 |
| Πανό από θεραπευτική Διαδικασία |
Πολεμιστές αγέρωχοι.
Αυτός ο αγώνας δεν τελειώνει ποτέ. Έχουν χαθεί πολλοί κι άλλοι τόσοι θα χαθούν στο βωμό της Κρίσης. Γιατί στην Κρίση βάλλονται οι ευαίσθητοι πληθυσμοί.
Στόχος δεν είναι η θεραπείας αλλά ο έλεγχος...
Καταστολή, μέσω της ουσίας. Αυτή είναι η απάντηση και οι άνθρωποι δεν γίνονται πολεμιστές γίνονται φαντάσματα!! Έτσι λέω εγώ...
Συχνά οι άνθρωποι ρωτούν για ποσοστά, για νούμερα. Πόσοι; Πολλοί; Ποια είναι τα ποσοστά επιτυχίας;
Ξέρω να σας πω γιατί αυτή είναι η δουλειά μου κι έχω υποχρέωση να γνωρίζω τα νούμερα, αλλά θα σας πω κάτι άλλο! Για εμένα πίσω από τα νούμερα είναι ονόματα...
Θυμάμαι πρόσωπα, θυμάμαι στιγμές, θυμάμαι πολεμιστές...Για εμένα το κάθε πρόσωπο έχει μια ιστορία και δεν μπορώ να δω ένα πρόσωπο ως νούμερο...είναι δουλειά άλλων να το κάνουν αυτό!
Για εμένα σημασία έχει ότι ο πολεμιστής μου αγωνίστηκε μέχρι τέλους κι αν τα κατάφερε είμαι περήφανη...αν όχι θα του δώσω όσες ευκαιρίες χρειαστεί...αν η μάχη του τελείωσε για πάντα, θα τον ξεπροβοδίσω με τιμή γιατί ο αγώνας του, μικρός ή μεγάλος, ήταν άξιος!!!
Χαιρετίζω λοιπόν, όλους τους συναγωνιστές μου σε αυτή τη μάχη...παλιούς ή καινούριους.
Ευχαριστούμε όλους τους αναγνώστες του Blogg για την υποστήριξη και τη φροντίδα σας, στην τελευταία μας ανάρτηση...
Άγνωστοι φίλοι, μας ξαφνιάσατε και μας συγκινήσατε...
 |
| Ιθάκη "Μπορώ αλλά όχι μόνος μου". Φώτο από προσωπικό αρχείο |
Καλημέρα αγαπημένοι..." κι ότι κι αν σκέφτεσαι Ζήσε"!!
Η Ζωή, είναι ευθύνη και χρέος σου!!
Κατερίνα
51 σχόλια:
Η ανωνυμη φιλη που σχολιασε στην προηγουμενη αναρτηση και σε αναστατωσε, σιγουρα θα ειχε τους λογους της. Δεν θα κρινω εγω αν εχει ή οχι δικιο. Ο καθενας δεχεται τα ερεθισματα που εισπρατει οπως εχει αναγκη. Εχω περασει κι εγω διαστηματα που με ενοχλουσε η ευτυχια του αλλου. Την θεωρουσα προκληση. Με μεγαλη προσπαθεια εφτασα να καταλαβω οτι η ευτυχια του αλλου θα μπορουσε να ειναι ενα απλωμενο χερι προς εμενα. Δεν ειμαστε ολοι ετοιμοι να το δουμε αυτο, οποιαδηποτε στιγμη.
Για εμενα προσωπικα δεν ειναι καθολου προκλητικες οι αναρτησεις σας. Αντιθετως ειναι εμπνευσμενες. Ειδικα σε αυτους τους δυσκολους καιρους, ειναι μια ωθηση να διαβαζω καθε φορα που εχετε τη δυναμη και τη διαθεση να μας ξεσηκωνεται με διαφορες ιδεες και δημιουργιες. Με βοηθαει να ονειρευομαι και να τολμαω κι εγω περισσοτερο.
Για την ιστορια με τον νεαρο που ανεφερες δεν εχω να σχολιασω κατι. Μου φαινεται υπερανθρωπη η προσπαθεια αυτων των ανθρωπων. Και ειναι πολυ τυχεροι να εχουν ανθρωπους σαν εσενα κοντα τους να επενδυουν τοση πιστη στην προσπαθεια τους. Ουτε αυτο που κανεις εσυ ειναι ευκολο!!
Νομιζω οτι αυτο το μπλογκ ειναι ανοιχτο για ολες τις αποψεις. Ας προσπαθησουμε να το σεβαστουμε αυτο και να μην γινομαστε εμπαθεις οταν κρινουμε και σχολιαζουμε :)
Συγχαρητηρια λοιπον Κατερινα και Πανταζη για την θετικη ενεργεια που μου μεταδιδετε, για την ανωτερωτητα σας, για την ανθρωπια σας και για τον γλυκο σας χαρακτηρα :) Σας ευχαριστω.
Σας απολαμβανω πολυ παντα :)
Η πρώτη μου δασκάλα...η κα Κατερίνα (σύμπτωση),έλεγε ''πριν μιλήσεις,να βουτάς τη γλώσσα σου στο μυαλό''. Αυτή η φράση με σημάδεψε τελικά...και τώρα το συνειδητοποιώ. Αυτή η δεύτερη σκέψη πριν μιλήσεις είναι το πιο σπουδαίο πράγμα. Τυχαία,εντελώς τυχαία, όσοι γράφουν αρνητικά σχόλια είναι ανώνυμοι...δηλαδή θρασύδειλοι.Θύμωσα πολύ στην προηγούμενη ανάρτηση διαβάζοντας αόριστες κατηγορίες από έναν άνθρωπο που δεν ξέρει τίποτα για σας.Αν είχε μπει στον κόπο να διαβάσει ολόκληρες τις αναρτήσεις σας,θα ήξερε πως πέρα των όμορφων ειδυλλιακών φωτογραφιών,υπάρχουν δυο νέα παιδιά που πολλοί θα'θελαν να τους μοιάσουν. Θα ΄ξερε πως βγαίνοντας από την πόρτα του παραμυθιού κάθε πρωί η πρωταγωνίστρια εδώ και χρόνια δεν πήγαινε να χαζέψει βιτρίνες και να πιει καφέ με τις φιλενάδες της μιλώντας για το τελευταίο σκάνδαλο της Μενεγάκη...αλλά άνοιγε την πόρτα ενός άλλου κόσμου που λίγοι,ελάχιστοι, έχουν τα κότσια να αντιμετωπίσουν.Κι εκεί δεν διεκπεραίωνε γραφική δουλειά και σχολούσε στις 3 ως δημόσιος υπάλληλος αλλά καθόταν δίπλα στις ψυχές που πάλευαν, τις αγκάλιαζε, γελούσε κι έκλαιγε μαζί τους, πάλευε καθημερινά με δαιμόνια...Κι αυτός ο άνθρωπος γυρνούσε ξανά στην οικογένειά του,παλεύοντας ν'αφήσει πίσω του όσα του έσκιζαν την καρδιά για να μπορεί να χαμογελά στα δυο αγγελουδάκια που περίμεναν να την αγκαλιάσουν. Εγώ, λοιπόν, όλα αυτά τα έμαθα διαβάζοντας αυτές τις παραμυθένιες αναρτήσεις, τώρα πως τα κατάφερα και τα κατάλαβα...δεν ξέρω...ίσως έχω την έκτη αίσθηση. Κατερίνα μου είσαι ένας άνθρωπος που θαυμάζω και σέβομαι πάνω απ'όλα. Έχεις να προσφέρεις κορίτσι μου πολλά και να συνεχίσει με τον δικό σου τρόπο να το κάνεις...Φιλιά σ'όλους!
Η χαρά και ο πόνος είναι ζευγαράκι χρόνια τώρα. Κ κανείς δε μπορεί να αμφισβητήσει ότι τη στιγμή που φαίνεται ξεκάθαρα μόνο ο ένας από το ταίρι, ο άλλος υπάρχει εκεί δίπλα και την κάνει τη δουλειά του. Λιγότερο ορατά για λίγο...αλλά εκεί! Έτσι είναι η ζωή, αυτή είναι η ζωή κ εμείς όλοι καλούμαστε να την αφουγκραστούμε, να τη γνωρίσουμε και να τη ζήσουμε. Κ αν μείνουμε στην επιφάνεια κ δεν το κάνουμε, εμείς θα χάσουμε κ όσοι ζουν κοντά μας! Με εμπνέετε το έχω ξαναπεί, όταν μοιράζεστε τη χαρά, όταν μοιράζεστε τα δύσκολα της ζωής.
Συνεχίστε αυτό που κάνετε, έτσι όπως το κάνετε κ όπως το ένστικτο σας οδηγεί!
Πολλά φιλιά
Καλημέρα Κατερίνα μου. Μερικοί δεν έχουν καταλάβει ότι ο καθένας μας έχει επιλέξει να παρουσιάζει στο blog του ένα κομμάτι της ζωής του και όχι όλη του τη ζωή και όλα του τα συναισθήματα. Για αυτό το λόγο βιάζονται να κριτικάρουν, να κατηγορήσουν (συνήθως ανώνυμα) αυτά που βλέπουν. Σίγουρα η ζωή δεν είναι το ίδιο απλόχερη για όλους. Πίστη μου όμως είναι ότι θα πρέπει να κρατάμε τα ευχάριστα, τα όμορφα και να εμπνεόμαστε από αυτά. Ο καθένας όπως και όσο μπορεί. Τα άσχημα συμβαίνουν, γύρω μας, δίπλα μας κοντά μας ή πιο μακριά και δεν σημαίνει ότι δεν τα βλέπουμε ή δεν τα ζούμε και δεν παλεύουμε να τα ξεπεράσουμε. Δεν καταλαβαίνω γιατὶ για κάποιους θα ήταν καλύτερο να προβάλουμε τη μιζέρια και τα δύσκολα της ζωής. Ότι τι; Θα δείξεις ότι κατανοείς το πρόβλημα των άλλων; Ή ότι έτσι προσφέρεις κάτι.
Ο τίτλος της σημερινής σου ανάρτησης τα λέει όλα "Ζήσε" τη ζωή σου έτσι όπως ακριβως θέλεις ώστε να αξίζει να τη ζεις!!!
Όλοι μπορούμε να το πετύχουμε.
Η ζωή άλλωστε βρίσκεται στα απλά. Στο χαμόγελο, στην παρέα, και στην αγκαλιά αυτών που μας αγαπούν και αγαπάμε.
Φιλιά πολλά!!!
Kαλημέρα και απο εμένα.Συμφωνώ τόσο πολύ με τη Μαρία.Είναι πολύ κρίμα και άδικο να κρίνεις κάποιον χωρίς να σκεφτείς το αυτονόητο.Κανένας δεν έχει τη σούπερ τέλεια ζωή..όλοι μας κουβαλάμε το σταυρό μας,άλλοι μικρό άλλοι μεγαλύτερο.Αλίμονο όμως αν όλοι μέρα γκρινιάζουμε.Το συγκεκριμένο blog εμένα προσωπικά μου φτιάχνει τη διάθεση,γιατί μου αρέσει που φωτίζει με ενα ξεχωριστό και ανάλαφρο τρόπο την καθημερινότητα μου.Χαίρομαι τόσο,που υπάρχουν ανθρώποι που μπορούν να μετατρέψουν το γκρίζο της ζωής σε ροζ..Αυτούς τους ανθρώπους εγω επιλέγω για συνοδοιπόρους.Για όλους τους άλλους,απλά αδιαφορώ!Θέλω λοιπόν να ευχαριστήσω την Κατερίνα-που αν και δεν έχουμε συναντηθεί ποτέ-με έμαθε να είμαι λίγο περισσότερο αισιόδοξη(και λίγο ροζ..γιατί όχι;)
Κeep blogging,φίλη μου<3
Αγαπημένο μου Κατερινάκι, είμαι λίγο απούσα αυτές τις μέρες με την ζέστη και δεν είδα τα προηγούμενα σχόλια στην ανάρτησή σου...
Θα πω λοιπόν πως ο καθένας μας δίνει ότι θέλει στην σελίδα του, κομμάτια της ζωής, της δουλειάς, της φαντασίας του, των χόμπι που έχει ... οτιδήποτε.
Ξέρουμε όλοι πόσο δύσκολα είναι τα πράγματα κι αν δεν τα αναφέρουμε συνέχεια δεν σημαίνει πως δεν μας έχουν αγγίξει βαθιά μέσα μας, πως δεν έχουν επηρεάσει αρνητικά τις ζωές μας, πως δεν μας έχουν φέρει χρόνια πίσω. Δεν ωφελεί να τα συζητάμε συνέχεια κι αν γελάμε ξέγνοιαστα μέσα μας το ξέρουμε πόσο ξέγνοιαστο είναι όλο αυτό. Όπως ξέρουμε πως δεν ζουν όλοι σε χωριά, μέσα σε πράσινο, κοντά σε θάλασσα, ξέρουμε πως οι περισσότεροι ζουν στις βάρβαρες πόλεις που και αυτό συζήτηση μεγάλη σηκώνει το γιατί κατάντησαν κι αυτές έτσι όπως κατάντησαν.
Είναι κατακριτέο λοιπόν να δείξεις τα λουλούδια του κήπου σου? Εγώ το ίδιο θα χαρώ να δω τα λουλούδια του μπαλκονιού , εξ άλλου σε μπαλκόνι μεγάλωσα και η μαμά μου φρόντιζε να το έχει ένα μικρό πράσινο παράδεισο, είναι άσχημο να μιλάς για την ζωή σου με τα παιδιά σου και τον άντρα σου? Τελειώνω γιατί κουράζουν όλα αυτά τα λόγια... Γνώρισα μέσα στην σελίδα σου μια άξια γυναίκα που φροντίζει για τα Κοινά , για τα παιδιά του κόσμου και χαίρεται με τον άντρα της την ζωή της με τα παιδιά τους και τους συγγενείς και φίλους. Κάτι που κάνουμε όλοι μας άσχετα από τα υπόλοιπα θέματα που μας απασχολούν.
Η ζωή χωρίς υψηλές ζητήσεις κάποτε θα καταντήσει αζήτητο αγαθό !
Αγώνας και Δράση χρειάζεται απο όλους μας για να Ζήσουμε....
καλημέρα!!
Κατερίνα μου καλημέρα!
Θέλω απλά να αδράξω την ευκαιρία και να πω ότι βρίσκω τις αναρτήσεις σας πολύ διδακτικές... Άλλοτε χαμογελώ μέσα από όμορφες χαρούμενες εικόνες, άλλες φορές προβληματίζομαι, σκέφτομαι πόσο δύσκολη είναι η ζωή, τις περισσότερες φορές επανατοποθετούμαι σε παραμελημένες αξίες μου, σκέφτομαι πώς μπορώ να γίνω καλύτερη μαμά για το παιδί μου και καλύτερη σύντροφος για τον άντρα μου...
Όχι μόνο δεν θεωρώ ότι απλά προβάλλετε μια υπερβολική και ωραιοποιημένη οικογενειακή εικόνα, αλλά σας θεωρώ ιδιαίτερα κατασταλαγμένους με κοινωνικούς προβληματισμούς, έντονη δημιουργική διάθεση και αποφασισμένοι να ζήσετε με ότι αυτό συνεπάγεται!
Οπότε χαίρομαι που μοιράζεστε μαζί μας εικόνες, σκέψεις και συναισθήματα... Νομίζω ότι κάνετε καλό σε πολύ κόσμο!
Φιλιά πολλά
ΚΑΤΕΡΙΝΑΚΙ ΜΟΥ ΕΔΩ ΜΑΡΙΑ ΣΧ.ΦΥΣ.ΟΜ. ΑΥΤ.(ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙΣ) ΑΠΟ ΠΡΟΧΘΕΣ ΣΚΕΦΤΟΜΑΣΤΑΝ ΜΕ ΤΟΝ ΑΔΑΜ ΠΩΣ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑΜΕ ΝΑ ΕΞΗΓΗΣΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΑΝΑΓΝΩΣΤΡΙΑ ΕΚΕΙΝΗ ΤΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΔΕΙΧΝΕΙ Η ΣΤΑΣΗ ΣΟΥ ΣΤΟ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΣΑΣ BLOG.Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΣΟΥ ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΟΜΩΣ ΘΕΩΡΩ ΟΤΙ ΤΟ ΕΔΕΙΞΕ ΑΥΤΟ ΜΕ ΤΟ ΠΑΡΑΠΑΝΩ.
ΠΑΛΙ ΜΑΣ ΚΑΘΗΛΩΣΕΣ ΜΕ ΤΑ ΟΣΑ ΜΑΣ ΕΔΕΙΞΕΣ ΓΙΑ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΣΟΥ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ.ΕΓΩ ΠΙΣΤΕΥΩ ΠΩΣ ΣΙΓΟΥΡΑ Η ΜΕΓΑΛΗ ΣΑΣ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΟΔΗΓΗΣΕ ΣΤΟ ΑΙΣΙΟ ΤΕΛΟΣ ΑΛΛΑ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΕΠΙΣΦΡΑΓΙΣΕ ΤΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΗΤΑΝ Η ΠΙΣΤΗ ΚΑΙ Η ΑΓΑΠΗ ΣΑΣ. ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΥ ΓΙΑ ΑΚΟΜΗ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΜΟΥ ΕΔΕΙΞΕΣ ΠΟΣΟ "ΤΖΟΚΕΡ" ΕΙΣΑΙ ΤΟΣΟ ΓΙΑ ΕΜΕΝΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ ΣΕ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ.
ΣΕ ΧΑΙΡΕΤΩ ΜΕ ΜΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΑΓΚΑΛΙΑ!!
Στο σχόλιο που έκανα για την προηγούμενη ανάρτηση σου, το επέλεξα να μην τοποθετηθώ επί του θέματος που είχε προκύψει... Νομίζω πως τελικά η απάντηση ήρθε από σένα με αυτήν εδώ την τρομερή και συγκινητική ανάρτηση σου, ΄΄τοποθετήθηκες΄΄ εσύ, και μάλιστα με αυτό τον τρόπο ξανά..! Της διδαχής! Προσωπικά σου έχω ξαναπεί ότι μαθαίνω, εκπαιδεύομαι, οργανώνομαι και .. ΔΡΩ .. μέσα από την παρουσία σας... Το πιο σημαντικό είναι αυτή η απλότητα της δράσης σας, προβάλλετε τις στιγμές σας ως κάτι το εύκολο, το μη ακατόρθωτο... Ιδέες και λύσεις για μια όμορφη καθημερινότητα και ... σκέψεις, πολλές σκέψεις , συλλογισμοί και προβληματισμοί... παιδέματα για εγρήγορση του μυαλού μας... Να ζείτε... Κατερίνα μου να ζείτε!
Μμμμ... και κάτι άλλο! Η Happy week σας δεν έχει τελειώσει... Εύχομαι να κυλάει ομαλά και διασκεδαστικά..! Περιμένουμε φωτογραφίες... Και φυσικά την εμπερία της Κα και του Πα, από την συναυλία... Φιλιά στέλνω πολλά.. Βενετία
Καλημέρα παιδιά μου!
Κι όμως σας πίκρανε το σχόλιο της άγνωστης....
Ε, λοιπόν όχι!!!!!
Αρκετή μιζέρια βλέπουμε γύρω μας καθημερινά....
Εμείς θέλουμε τον όμορφο κήπο σας και τις όμορφες παραλίες!!!!!!!
Σκέφτομαι ότι δεν δείχνετε πια και την παραλία του Αστέρα η τις σουίτες των Ressort....Oύτε καμμιά βίλλα χλιδάτη.
Τι τους πείραξε;
Αντε συνεχίστε και μην στεναχωριέστε....Ζήστε μαζί με τα παιδιά σας το καλοκαίρι και περιμένω αυτές τις θαλασσινές ανάσες που με δροσίζουν αφάνταστα!!!
Μπράβο και στα παιδιά που νίκησαν....
Πολλά φιλάκια!!!!!!!!!!!
Σου στέλνω μια καλημέρα και μια MEΓΑΛΗ αγκαλιά ..μην αφήνεις τίποτα να σε στενοχωρεί και συνέχισε να κάνεις αυτό που ξέρεις καλά ...είσαι ένας υπέροχος άνθρωπος και αξίζεις την ευτυχία, εξάλλου παλεύεις γι αυτή δεν σου χαρίζεται τίποτα, είναι ο προορισμός σου..Όσο για την σημερινή ανάρτηση,δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς τι μεγαλείο ψυχής κουβαλάς...-ΦΙΛΙΑ-
Η αλήθεια είναι ότι (ευτυχώς) λίγες φορές (και ειδικά στο παρελθόν) έπιανα τον εαυτό μου να κρίνει αβίαστα τους ανθρώπους χωρίς καν να τους ξέρω... ίσως γιατί το "φαίνεσται" είναι αρκετά δυνατό στις μέρες μας. Θέλει πολύ δουλειά με τον εαυτό μας για να μάθουμε ότι το εύκολο είναι να κρίνουμε και όχι να παρατηρούμε και να προσπαθούμε να καταλάβουμε τι κρύβεται πίσω από τις πράξεις των ανθρώπων. Δεν δικαιολογώ κανέναν. Απλά καταθέτω την άποψή μου. Ούτε θα μπω στη διαδικασία να σου πω την άποψή μου για την οικογένειά σου γιατί στο τέλος θα καταλήξω γραφική (την ξέρεις άλλωστε). Πολεμιστές Γονείς (και μου επιτρέπεις να δανειστώ την λέξη) δεν σημαίνει ότι αδιαφορούμε για ότι γίνεται γύρω μας αλλά ότι παλεύουμε για το καλύτερο για εμάς και τα παιδιά μας! Τώρα, όσον αφορά στη δράση που είχες όλα αυτά τα χρόνια, νομίζω αποδεικνύεις με τον καλύτερο τρόπο ότι δεν είσαι μόνο μια πολεμίστρια μάνα (όπως εμείς) αλλά και ένα πολεμιστής άνθρωπος (κάτι που στους περισσότερους από εμάς λείπει). Σε φιλώ και ελπίζω να μην σε κούρασα. Callie by Anthomeli
Συμφωνώ με όλα τα παραπάνω.. Όσο αφορά το blog είναι τρόπος για να ξεφεύγουμε από τα καθημερινά άσχημα, εγώ έτσι το βλέπω..σαν προσωπική ψυχοθεραπεία, γιατί όχι; Δεν θα ήθελα να έρχομαι εδώ και να μαυρίζω, να ακούω για λογαριασμούς και δόσεις, δυστυχώς τα έχουμε όλοι κάθε μέρα στο μυαλό μας.
Για το νεαρό..μπράβο του και μπράβο σας. Είναι τόσο δύσκολη και ψυχοφθόρα αυτή η δουλειά..και από τις δύο πλευρές. Μακάρι να καταφέρουν όλο και πιο πολλοί άνθρωποι να βγουν και να παραμείνουν έξω από τον εφιάλτη.
Σας φιλώ και συνεχίστε το happy week σας!
ΤΟ ΟΤΙ ΜΟΙΡΑΣΤΗΚΕΣ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΜΕ ΠΟΝΕΜΕΝΟΥΣ ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΜΑΣ,ΣΕ ΤΙΜΑΕΙ ΚΑΙ ΜΠΡΑΒΟ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΟΣΟΥΣ ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΝ ΣΕ ΤΕΤΟΙΑ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΑ,ΕΘΕΛΟΝΤΕΣ ΚΑΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ.ΘΕΛΕΙ ΚΟΤΣΙΑ.ΚΑΙ ΜΠΡΑΒΟ ΣΟΥ.ΟΜΟΛΟΓΩ ΔΗΜΟΣΙΑ ΟΤΙ ΣΕ ΕΚΡΙΝΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΝΑΛΑΦΡΕΣ,ΑΛΛΑ ΤΟΣΟ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΔΥΣΚΟΛΗ ΕΠΟΧΗ,ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ ΣΟΥ.ΑΝΑΛΑΜΒΑΝΩ ΟΜΩΣ ΤΗΝ ΕΥΘΥΝΗ ΟΤΙ ΕΚΑΝΑ ΛΑΘΟΣ ΚΑΙ ΖΗΤΩ ΣΥΓΝΩΜΗ.ΜΟΝΟ ΑΠΟ ΕΣΕΝΑ,ΟΧΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΥΠΟΛΟΙΠΕΣ,ΟΣΟ ΚΑΙ ΑΝ ΣΕ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΑΝ.ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ,ΤΑ ΠΙΟ ΠΟΛΛΑ ΗΤΑΝ...ΑΣΤΑ.ΠΑΝΤΩΣ ΘΑ ΣΥΜΦΩΝΗΣΕΙΣ ,ΦΑΝΤΑΖΟΜΑΙ,ΟΤΙ ΑΥΤΑ ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΜΟΙΡΑΖΕΤΑΙ ΚΑΠΟΙΟΣ,ΟΣΟ ΚΑΙ ΑΝ ΠΟΝΑΝΕ.ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΔΥΣΚΟΛΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΤΟΥΤΟΥ.ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ.ΚΑΙ ΚΑΤΙ ΣΑΝ ΣΥΜΒΟΥΛΗ.ΜΗΝ ΕΚΘΕΤΕΙΣ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΣΟΥ ΚΑΙ ΤΙΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΣΟΥ ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ,ΜΟΝΟ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΝΑ ΠΕΡΝΑΝΕ ΚΑΠΟΙΟΙ ΚΑΛΑ.ΟΠΩΣ ΤΟΕΝΝΟΕΙ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΤΟ ΚΑΛΑ.ΘΑ ΣΟΥ ΓΡΑΨΩ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΕΙΠΕ ΕΝΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΧΩΡΙΣ ΣΥΝΟΡΑ-ΜΕ ΤΟΣΟ ΠΟΝΟ ΓΥΡΩ ΜΑΣ Η ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΗ ΓΙΝΕΤΑΙ ΕΝΟΧΗ-.ΑΠΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ.
Γειά σου Κατερίνα μου και αγαπητή οικογένεια ΚάΠα!!
Άλλη μία ανάρτησή σας που εκπέμπει δύναμη και αλήθεια !!!! Αγάπη, θέληση και μάθημα για τη Ζωή !!! Το λατρέυω το blog σας...στο έχω ξαναπεί...μου δίνετε πολύ τροφή για σκέψη και πολλές όμορφες και χρήσιμες ιδέες για να ομορφαίνω την καθημερινότητά μου αλλά προπάντων για να βλέπω τη ζωή με πιό αισιόδοξο τρόπο !!!!
Να είσαστε πάντα καλά....η αγάπη σας θα νικάει τα πάντα....για πάντα !!!!!
Να είσαστε πάντα καλά....και να χαμογελάτε....είναι μεταδοτικό.....και όσοι δέν αντέχουν τα χαμόγελα και την διασκέδαση...άς κάτσουν για λίγο να αναλογιστούν.....άν θέλουν να είμαστε μόνο μίζεροι και θύματα του ίδιου μας του εαυτού....μόνο να κλαιγόμαστε και να απαρνιόμαστε αυτό που πραγματικά είμαστε και μπορούμε να κάνουμε και να γίνουμε....όλοι!!....πολεμιστές της Ζωής...με ότι μπορεί και ότι έχει ο καθένας μέσα του και γύρω του μπορεί να δημιουργήσει τον δικό του παράδεισο που θα υπάρχει εκεί για όλους...εκεί που θα ηρεμεί η ψυχή του και θα δημιουργεί με την καρδιά του ό,τι ονειρέυεται...βέβαια...όταν έχεις παιδιά γύρω σου τότε πιά είσαι μονίμως σε έναν παράδεισο....ανοίγεις τα φτερά σου και πετάς τριγύρω τους μέχρι να μεγαλώσουν και τα δικά τους φτερά και όταν πιά βιώσουν τα πρώτα φτερουγίσματά τους....πετάτε όλοι πάνω απο θάλασσες απέραντης αγάπης και ελευθερίας ....
Πόσο σας καμαρώνω...!!!...τα σέβη μου οικογένεια ΚάΠα....φιλάκια πολλάαααα.....μιά τρελά χαρούμενη εβδομάδα σας εύχομαι...καλή συνέχεια ;ο)) !!!!
Τι πιο εύκολο από το να κρίνουμε τους άλλους με μόνο μια ματιά και μάλιστα γρήγορη. Όλοι μπορούμε να το κάνουμε, με ευκολία... Η δεύτερη σκέψη όμως είναι αυτή που θα μας βάλει στη θέση μας, θα μας συνεφέρει!
Για το ΚΕΘΕΑ, η μνήμη μου με πάει χρόνια πίσω, τότε που ο Μαχαιρίτσας στη συναυλία του σας είχε ευχηθεί "καλές αναδουλειές"!
Δύναμη σε όλα τα παιδιά που παλεύουν με την "τίγρη" μέσα τους!
Κατερινάκι μου πραγματικά με συγκίνησε αυτή η ανάρτηση και μέσα από εδώ φάνηκε για μια ακόμη φορά πόσο ανώτερος, ήρεμος και κατασταλαγμένος άνθρωπος είσαι! Πιστεύω ειλικρινά πως εσύ δίνεις "μαθήματα ζωής" καθημερινά. Είναι αυτό που όλοι χρειαζόμαστε γιατί έχουμε ξεχάσει να υπάρχουμε. Προσωπικά μέσα από τον γραπτό σου λόγο έχω αναβιώσει παλιές μνήμες, συναισθήματα, συνήθειες, πράγματα που είχα καταχωνιάσει στο πίσω μέρος του μυαλού μου, επειδή αναγκάστηκα να το κάνω. Αισθάνομαι πολύ τυχερή που σε γνώρισα μέσω αυτού του μπλογκ και μακάρι όλοι να γνώριζαν ανθρώπους σαν κι εσένα! Κατερίνα μου ευχαριστούμε πολύ!!!!!!!
Σου στέλνω μια ζεστή αγκαλιά!
Όσο για την φίλη Ευαγγελία (ανώνυμη), χωρίς να θέλω να μιλήσω με επικριτική διάθεση και δίχως να έχω την πρόθεση να την προσβάλλω, μπορεί να κρατήσει τη "συμβουλή" της για τον εαυτό της και απλούστατα να μην παρακολουθεί το συγκεκριμένο μπλογκ.
Αλίμονο αν μοιραζόσασταν μόνο τα δύσκολα όπως λέει η Ευαγγελία...χρειάζονται και τα όμορφα...η ζωή χωρίς ομορφιά είναι μισή ζωή..μην πω ότι δεν είναι καν ζωή..και το όμορφο ο καθένας μπορεί να το ανακαλύψει ή και να το δημιουργήσει...οπότε μην ακούω τάχα, ότι οι μέρες είναι δύσκολες!!
Ειδικά αυτές τις μέρες είναι ωραίο να μοιραζόμαστε τα όμορφα....δε θέλω να ξεφύγω από τα όμορφα!!..κι εδώ που τα λέμε στο χέρι του καθένα είναι να κάνει τη δική του ζωή πιο όμορφη από ότι είναι αν δεν του αρέσει!!
Για όλα υπάρχει και μια δεύτερη ματιά!!
Πολύ τροφή για σκέψη αλλά και για ανάρτηση μου έδωσαν τα δύο αυτά ποστ... και οι σκέψεις με ΚΕΦΑΛΑΙΑ της "Ευαγγελίας".
Και μόνο το γεγονός ότι εδώ μέσα όποτε έχω μπει έχω διαβάσει σχόλια αληθινά και όχι λόγια ψεύτικα απλά για να κερδίσουν την εύνοια του οικοδεσπότη blogger, αποδεικνύει από μόνο του ότι το blog αυτό έχει πετύχει κάτι πολύ δύσκολο.
Να κερδίσει αληθινό σεβασμό από τους αναγνώστες, σεβασμό που δεν κερδήθηκε από εύκολες λύσεις που κερδίζουν εύκολα Likes και μετά να επιστρέφουμε στον δικό μας κόσμο χωρίς την δύναμη να κάνουμε έστω και μία αλλαγή.
Αν διαβάσει κανένας όλες τις αναρτήσεις αυτού του blog με την σειρά θα καταλάβει από που προέρχεται αυτό το ΖΗΣΕ και το ΜΟΙΡΑΣΟΥ.
Όλες όμως.
Και τότε ο κάθε τυχαίος αναγνώστης που ίσως ξενίζεται με το περιεχόμενο αυτού του blog, γιατί δυστυχώς ακόμη και σήμερα είναι πολύ σπάνιο στην ελληνική blog-όσφαιρα να διαβάζεις για ανθρώπους που δημιουργούν καθημερινά από απλές μικρές κατασκευές, που μοιράζονται ιδέες για να κάνουν τα παιδιά τους καλύτερα, που μοιράζονται τα προβλήματα τους αλλά και τις λύσεις που βρίσκουν, με όμορφο τρόπο, με σεβασμό, ... ίσως μάθει να γράφει επώνυμα και χωρίς φωνές (με κεφαλαία γράμματα).
Προσωπικά δεν έχω βρεί πουθενά μέχρι στιγμής πληρέστερο blog, που να ικανοποιεί όλες τις αισθήσεις. Πληροφορεί, εκπαιδεύει,
προβληματίζει, διασκεδάζει, ταξιδεύει, ομορφαίνει τις στιγμές σου. Απλά και ουσιαστικά. Αγνά και αληθινά. Σπάνιο. Μοναδικό. Ανεπιτήδευτο. Μπράβο!
Όπως ο Νταν Μίλμαν μοιράζεται στον Ειρηνικό Πολεμιστή την ιστορία με τον Σωκράτη και αγγίζει ανθρώπους και ζωές εδώ και τόσα πολλά χρόνια έτσι και εσείς αγγίζετε τις ζωές άλλων με το να μοιράζεστε.
Η σημερινή ανάρτηση έχει και αυτή μεγάλη αξία, αλλά όλες μα όλες σας οι αναρτήσεις, κάνουν εμάς τους αναγνώστες να φεύγουμε από εδώ με ένα χαμόγελο και την αποφασιστικότητα να γίνουμε ακόμα καλύτεροι γονείς και άνθρωποι γενικότερα.
Συνεχίστε να μοιράζεστε, η ζωή είναι πιο διασκεδαστική και πιο όμορφη όταν τη μοιράζεστε και για εσάς, και για εμάς... :)
Πραγματικά έχω μείνει άφωνη,συγχαρητήρια για τα όσα λες και πιστεύεις.Συνέχισε έτσι και μην πτοείσαι.Η ζωή είναι μπροστά....
ΚΑΤΕΡΙΝΑΚΙ ΜΟΥ, ΕΙΜΑΙ ΣΙΓΟΥΡΗ ΟΤΙ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΑΝΑΡΤΗΣΗ, ΕΚΛΑΨΕΣ ΠΟΛΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΗ!!!
ΣΑΣ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ, ΑΥΤΟ ΤΑ ΛΕΕΙ ΟΛΑ!!!
ΕΧΩ ΤΗΝ ΗΛΙΚΙΑ ΤΗΣ ΜΑΜΑΣ ΣΟΥ ΚΑΙ ΠΑΙΔΙΑ ΣΑΝ ΚΙ ΕΣΕΝΑ, ΑΛΛΑ ΠΑΙΡΝΩ ΔΥΝΑΜΗ ΚΑΙ ΓΝΩΣΕΙΣ ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΤΩΡΑ !
ΔΕΝ ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΜΟΝΟ ΤΟ ΜΑΥΡΟ!
ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΤΟΣΑ ΠΟΛΛΑ ΧΡΩΜΑΤΑ, ΑΣ ΒΑΨΟΥΜΕ ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ ΜΕ ΟΠΟΙΟ ΧΡΩΜΑ ΜΑΣ ΑΡΕΣΕΙ ΚΙ ΑΣ ΖΗΣΟΥΜΕ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!!
ΕΛΠΙΖΩ ΟΤΙ ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΘΑ ΧΡΕΙΑΣΤΕΙ ΝΑ ΜΑΣ ΤΟ ΦΟΡΟΛΟΓΙΣΟΥΝ!!!!!!
ΑΣ ΑΠΛΩΣΟΥΜΕ ΤΟ ΧΕΡΙ ΣΕ ΟΠΟΙΟΝ ΕΧΕΙ ΑΝΑΓΚΗ ΚΙ ΑΣ ΔΩΣΟΥΜΕ ΛΙΓΟ ΠΟΛΥ ΛΙΓΟ ΑΠΟ ΤΟ ΧΡΟΝΟ ΜΑΣ!!
ΑΥΤΟ ΘΑ ΜΑΣ ΚΑΝΕΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ!!!!!
ΠΟΛΛΑ ΦΙΛΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΣΑΣ!!
Μου άρεσε πολύ μια φράση που είχα διαβάσει κάπου: "Μερικές φορές αντιπαθούμε κάποιους όχι για το τι είναι αλλά για το τι είμαστε". Ισως ενοχλέί κάποιους από μας (βάζω και τον εαυτό μου μέσα,γιατι το έχω νιώσει διαβάζοντάς σας)να σας βλεπουμε τόσο χαρούμενους με τα παιδιά σας, γιατί εμείς δεν έχουμε τόση ζωντάνια, όρεξη, πάθος για να ασχοληθούμε μαζί τους!!!Μπορεί να "κολλήσουμε" όμως λιγο απ'το δικο σας πάθος για τη ζωή και αυτό θα είναι κέρδος για μας! Το τι αποφασίζετε να μοιραστείτε μαζί μας είναι δικαιωμα σας και όποιος νιώθει άσχημα γι'αυτό μπορεί να επιλέξει να μη το διαβάσει!! Julie
Πολύ συγκινητική η αναρτησή σου Κατερίνα ..είναι τόσο ''ζωντανές''και συγκλονιστικες οι περιγραφές και όσα περάσατε για τον αγώνα του Μ
Μπράβο σας και μπράβο του για την προσπάθεια και τον αγώνα!
Σε φιλώ!
Γεια σου Κατερίνα μου!
Όπως πάντα διάβασα την ανάρτησή σου προσεκτικά και πραγματικά εκτιμώ την ψυχική και πνευματική ενέργεια που καταναλώνεται σε τέτοιες δυναμικές προσπάθειες. Προσπάθειες για σωτηρία αρρώστων ανθρώπων που μπορεί να επηρεάσει αρνητικά την δική μας ζωή και την οικογένειά μας.
Αμερικάνικο Όνειρο? Βεβαίως και υπάρχει κι όχι μόνο στις κινηματογραφικές ταινίες! Χωρίς τυψεις, αυτή είναι η ζωή για τον καθένα μας, όλοι "κοιμόμαστε στο κρεββάτι που στρώνουμε", με πολλά πούπουλα η ΟΧΙ! Απλά πράματα, κι αν δεν μας αρέσει η ταινία αλλάζουμε κινηματογράφο! Το
Bullying και Harassment σε οποιαδήποτε φόρμα, εδώ η στον εξωτερικό χώρο είναι αδικαιολόγητο, ιδιαίτερα στην οικογένειά σας!!!!!!! Μακάρι ετσι να μεγαλώνουν όλα τα παιδιά του κόσμου!!!
Μικρή είδα τα φοβερά απομεινάρια της κατοχής και κανένας δεν αισθανόταν τυψεις που επέζησε από την πείνα, τις κακουχίες, τον πόλεμο του 40 και τον ανταρτικό πόλεμο. Ο κόσμος αισθανόταν συμπόνοια για τον γείτονα, για τον φίλο, για τον συγγενή, αλλά η ζωή εξακολουθούσε να υπάρχει για όλους. Κι ετσι πρέπει να γίνεται! Αν υπαρχουν άνθρωποι που νοιώθουν απελπισία και τυψεις θα πρέπει να ασχοληθούν με κάποιου είδους βοηθείας, εθελοντική, σωματική είτε οικονομική.
Η ζωή είναι ωραια όσο την θέλουμε ωραια και αλίμονο σε όποιον δεν ξέρει να την ζήσει, με τα λίγα η με τα πολλά!!!
Εσείς την αναγνωρίζεται, την μοιραζόσαστε και την διδάσκεται στα παιδιά σας να την εκτιμούν και να την βλέπουν όπως της αξίζει, γιατί είναι ΠΟΛΥΤΙΜΗ!!!
Τα φιλιά μου και την αγάπη μου σε όλους από μια μακρινή γιαγιά!
Ναι, κι εμενα μου αρεσει να βλεπω ανθρωπους ευτυχισμενους και καλες οικογενειεες αγαπημενες σε υπεροχα σπιτια, αλλα οταν δειχνεις στον αλλο που υποφερει ενα πανακριβο σπιτι που εννοειται οτι δεν μπορει να αποκτηθει με μονο 2 μισθους, τον προκαλεις. Γιατι αυτος βλεπει μονο αυτο. Και τα πρεζονια τα βλεπει σαν κινδυνο για τη ζωη του εκει που ζει και οχι σαν αθωες χαμενες ψυχες. Για να εχουμε μια ολοκληρωμενη αποψη λοιπον θα επρεπε να δειχνετε και την αλλη πλευρα, την σκοτεινη.
Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί επειδή υπάρχει δυστυχία στο κόσμο θα πρέπει κι εγώ να είμαι δυστυχισμένη με την οικογένειά μου και να κάθομαι να κλαίω ή να δυστυχώ! Ο καθένας μας ξέρει τι έχει κάνει για τους συνανθρώπους του σε μια δεδομένη στιγμή! Ο καθένας μας προσπαθεί να κάνει τον εαυτό του την οικογένειά του και τους γύρω του ευτυχισμένους με το δικό του τρόπο!
Κατερίνα και Πανταζή μην δίνετε σημασία. Κλείστε το θέμα εδώ! Στις τελευταίες αναρτήσεις σας διαβάσατε τόσα πολλά σχόλια! Καποιοι θα συνεχίσουν να μην καταλαβαίνουν!
Το ΜΟΝΟ με το οποίο συμφωνώ με τους ανώνυμους (δεν ξέρω αν είναι το ίδιο άτομο) είναι η έκταση της έκθεσης της οικογένειάς σας. Το είχαμε συζητήσει κι από κοντά στην συνάντηση αν θυμάσαι Κατερίνα). Αλλά αυτό είναι μια δική σας απόφαση!
Επ ευκαιρίας του θέματος με τα ναρκωτικά θα σου στείλω κι ένα μέιλ για να με συμβουλέψεις για κάτι που με προβληματίζει τις τελευταίες μέρες.
kathy by anthomeli
Λοιπόν σύμφωνα με την άποψη σας...μπέμπα και λοιποί ανώνυμοι...θα πρέπει να κυκλοφορούμε με τρύπια παπούτσια επειδή κάποιοι δεν έχουν καν...να τρώμε από τα σκουπίδια, επειδή κάποιοι δεν τρώνε καν...να πετάξουμε το αυτοκίνητό μας, την τηλεόραση (εδώ δεν θα δυσκολευτώ πολύ), τα όποια ήδη πολυτέλειας έχουμε και να ζούμε στις σπηλιές γιατί κάποιοι δεν έχουν καν σπίτια...Φαντάζομαι πως κάπως έτσι ζείτε κι εσείς για να μη προκαλείτε τη ζήλια των περιοίκων. Είναι κι αυτό μια άποψη...Επίσης όταν ένας άνθρωπος εργάζεται κοντά σε εξαρτημένα άτομα...πρέπει ν'αρχίσει να μπαίνει κι αυτός στο τρυπάκι και γυρνώντας από τη δουλειά να μένει κόκκαλο μπροστά στα παιδιά του για να τα εξοικειώνει με τον έξω κόσμο...Δεν πρέπει να στολίζουμε τίποτα στο χώρο μας...να μη δημιουργούμε τίποτα...να μη μιλάμε για τίποτε χαρούμενο και αισιόδοξο αλλά να κλαίμε όλη μέρα τη μαύρη μας τη μοίρα...Και βέβαια...αν παρ'ελπίδα τολμήσουμε να δείξουμε κανένα βαζάκι με λουλούδια να βάλουμε και δίπλα μια φωτό με ένα δάσος που κάηκε...έτσι για να μη προλάβει να χαμογελάσει ανθρώπου χείλι... Το να είναι κάποιοι άνθρωποι ψυχικά και σωματικά υγιείς κι ευτυχισμένοι...ούτε που το συζητάμε...Ευτυχία;;;Απαγορεύεται...κι αν το νιώσεις μη τυχόν και το πεις και το ακούσει ο δυστυχής και παραδειγματιστεί και πάει και φτιάξει τη ζωή του...λέμε τώρα...Υπάρχουν πάρα πολλοί άνθρωποι που ζουν στη μιζέρια και την μοναξιά τους...ΧΩΡΙΣ ΛΟΓΟ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟ...και μπορούν να πάρουν θετικά μηνύματα από όμορφες εικόνες και χαρούμενους ανθρώπους...Όπως υπάρχουν και πολλοί, ίσως κι ανάμεσά μας, που χρειάζονται πραγματική βοήθεια και υποστήριξη αλλά δεν θα τους βλάψει,ούτε θα ζηλέψουν την ξένη ευτυχία...Οι περισσότεροι άνθρωποι που έφτιαξαν ένα μπλοκ ξεκίνησαν από κάποιο μεγάλο προσωπικό τους πρόβλημα...κι εδώ μέσα βρήκαν ενδιαφέρον,όρεξη για ζωή, μέσα από την επικοινωνία και τις δημιουργίες...Εγώ ξέρω πολλούς από αυτούς...Αν λοιπόν βλάπτεστε από την εικόνα αυτή...στρέψτε το βλέμμα σας...είναι απλό και λειτουργικό...
Mε λένε Μαρία.Δυστυχώς δεν έχω blog οπότε μάλλον θα με θεωρήσετε ανώνυμη..Τυχαία ανακάλυψα αυτό το blog και κόλλησα...Κόλλησα όχι με τα σπίτια ,όχι με τα ταξίδια που δείχνει( και ειλικρινα δεν με ενδιαφέρουν καν) αλλά κόλλησα με την γλύκα που βγάζει η Κατερίνα. Κόλλησα με την δημιουργικότητά της, με την εφευρετικότητα της να βρίσκει και να κάνει πράματα για να περνάει καλά με τον άνδρα της και με τα παιδιά της.Είναι τόσο κακό να θέλεις να ζεις όμορφα με την οικογένεια σου? Και μη μου πέιτε ότι δεν έχει προβλήματα? Στις μέρες μας υπάρχει σπιτι χωρις προβλήματα? Απλά μέσα σε όλα αυτα δεν το βάζει κάτω...Γιατι λοιπόν να το κατακρίνουμε αυτό? Και έγω έχω προβλήματα, για μένα πολύ σοβαρά , για άλλους ίσως γελοία αλλά έχω ανάγκη και από ανάσες χαράς και αισιοδοξιας και ευτυχίας και γέλιου και τρέλας και και και...Και ξέρω ότι υπάρχει κόσμος που έχει πολύ σοβαρότερα προβλήματα απο μένα και πιστέψτε με δεν κλείνω τα μάτια και τα αυτιά μου...Απλά στους δυσκολους καιρους που ζούμε δεν είναι κακό να γελάει και λίγο το χειλάκι μας και να ζήσουμε όμορφα με τους δικούς μας ανθρώπους......
Στους ανθρώπους δόθηκε ένα φοβερό προνόμιο. Ο λόγος, τον οποίο μάλιστα μπορούμε να χρησιμοποιούμε ποικιλοτρόπως. Φωνάζοντας, γελώντας, μαλώνοντας, συζητώντας. Λέμε τη γνώμη μας και αυτό δεν μπορεί να μας το στερήσει κανείς.
Αυτό που δεν καταλαβαίνω εγώ είναι, γιατί κάποιοι επιλέγουν να πουν τη γνώμη τους πληγώνοντας... Και μάλιστα εσκεμμένα. Χαρακτηρίζοντας άσχημα ανθρώπους, τους οποίους δεν έχουν συναντήσει ποτέ.
Επίσης, όλοι έχουμε δικαίωμα στην επιλογή κι αν κάτι δεν μας αρέσει... απλά το "προσπερνάμε".
Τι μίσος και αλληλοσπαραγμός έχει πέσει τον τελευταίο καιρό στα διάφορα blogs που παρακολουθώ, πραγματικά δεν μπορώ να το περιγράψω, αλλά ούτε και να το καταλάβω. Σε τελική ελευθερία λόγου δεν έχουμε; Ας ποστάρει ο καθένας στο blog ΤΟΥ - που είναι και προσωπικό - ότι γουστάρει. Δεν καταλαβαίνω γιατί κάποιοι που δεν αρέσκονται, μπαίνουν, σχολιάζουν, κατακρίνουν...Αν δεν μου αρέσει κάτι ή κάποιος προσωπικά σταματάω να τον ακούω, διαβάζω, βλέπω κοκ. Αν κάποιοι θεωρούν πως βλάπτεται η αισθητική τους, αν πιστεύουν πως παραείναι ανάλαφρες για τα δικά τους δεδομένα κάποιες αναρτήσεις, ας ανοίξουν δικά τους Blogs να εκθέσουν τους προβληματισμούς τους και όποιοι πιστοί προσέλθετε, ή ας παρακολουθούν blogs που συνάδουν με την αισθητική τους και τα πιστεύω τους...Δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να επιτίθενται σε ανθρώπους που επέλεξαν να μοιραστούν την καθημερινότητα τους και τις σκέψεις τους με τον δικό τους τρόπο. Καμία σκέψη δεν πρέπει να είναι κατακριτέα, αλλά και δεν μπορούν όλοι να συμφωνούν με όλους.
Ο καθένας έχει το δίκιο του από την πλευρά του, και ας λήξει εκεί το θέμα.
ΕΧΟΥΜΕ ΞΕΦΥΓΕΙ ΤΕΛΕΙΩΣ ΜΟΥ ΦΑΙΝΕΤΕ!!!!
ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΜΑΣ ΠΕΡΙΣΕΥΕΙ ΤΟ ΚΛΕΨΑΜΕ ΑΠΟ ΑΛΛΟΝ;;;;;;;
ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ ΕΠΕΣΑΝ ΣΤΑ ΝΑΡΚΩΤΙΚΑ ΕΠΕΙΔΗ ΤΑ ΕΙΠΑΜΕ ΨΕΜΜΑΤΑ;
ΤΙ ΛΕΤΕ ΒΡΕ ΠΑΙΔΙΑ!!!!!
ΜΗΠΩΣ ΦΤΑΙΕΙ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΠΑΙΞΑΜΕ ΜΑΖΙ ΤΟΥΣ ΟΤΑΝ ΕΠΡΕΠΕ;
ΜΗΠΩΣ ΦΤΑΙΕΙ ΓΙΑΤΙ ΤΑ ΠΙΕΣΑΜΕ ΝΑ ΣΠΟΥΔΑΣΟΥΝ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΗΘΕΛΑΝ ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΑ ΑΦΗΣΑΜΕ ΝΑ ΔΟΥΛΕΨΟΥΝ ΣΕ ΔΟΥΛΕΙΕΣ " ΠΑΡΑΚΑΤΙΑΝΕΣ" ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΒΡΟΥΝ ΘΕΣΗ " ΔΙΕΥΘΥΝΤΗ";
ΜΗΠΩΣ ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΔΟΥΛΕΙΕΣ ΓΙΑΤΙ ΤΙΣ ΔΩΣΑΜΕ ΟΛΕΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΙΣ ΚΑΤΑΔΕΧΟΜΑΣΤΕ;
ΠΩΣ ΝΑ ΠΑΕΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΝΑ ΜΑΖΕΨΕΙ ΡΟΔΑΚΙΝΑ ,Η ΝΑ ΠΑΕΙ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΔΟΜΗ,Η ΣΕ ΓΚΑΡΑΖ, ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΝΑ ΚΟΙΜΑΤΑΙ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟΥ ΔΕΙΝΩ ΕΓΩ ΧΑΡΤΖΙΛΙΚΙ ΚΑΙ ΑΣ ΠΑΕΙ Ο ΛΑΘΡΟΜΕΤΑΝΑΣΤΗΣ ΣΕ ΑΥΤΗ ΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ!!!
ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΝ ΕΦΑΓΕ ΤΟ ΨΩΜΙ ΤΟΥ ΑΛΛΟΥ!!
ΥΠΗΡΧΑΝ ΔΟΥΛΕΙΕΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΚΛΩΤΣΗΣΑΜΕ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΜΑΣ ΦΤΑΙΝΕ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΔΟΥΛΕΙΑ ΚΑΙ ΕΧΟΥΝ ΚΑΙ ΧΡΟΝΟ ΝΑ ΑΣΧΟΛΗΘΟΥΝ ΜΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥΣ!!!!
ΝΑ ΠΑΝΕ ΣΕ ΜΙΑ ΔΩΡΕΑΝ ΠΑΡΑΛΙΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΣΕ ΜΙΑ ΠΛΑΖ, ΝΑ ΦΤΙΑΞΟΥΝ ΕΝΑ ΣΤΟΛΙΔΙ ΜΕ ΑΜΜΟ ΚΑΙ ΚΟΧΥΛΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΣΤΟΛΙΣΟΥΝ ΜΙΑ ΓΩΝΙΑ!!!!
ΟΛΕΣ ΕΧΟΥΜΕ ΕΡΩΤΗΜΑΤΙΚΑ ΚΑΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΥΣ, ΑΛΛΑ ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΟΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΠΕΤΡΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΛΙΘΟΒΟΛΗΣΟΥΜΕ ΟΠΟΙΟΝ ΕΙΝΑΙ ΛΙΓΟ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΑΠΟ ΕΜΑΣ!!
ΕΣΕΙΣ ΠΟΥ ΕΧΕΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΗ ΑΙΣΘΗΣΗ ΤΟΥ ΚΑΘΗΚΟΝΤΟΣ ΣΑΣ, ΜΗΝ ΞΑΝΑΜΠΑΙΝΕΤΕ ΣΕ ΜΠΛΟΓΚ ΠΟΥ ΑΣΧΟΛΟΥΝΤΑΙ ΜΕ ΤΑ ΑΠΛΑ ΚΑΙ ΩΡΑΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ!!!
ΑΦΗΣΤΕ ΜΑΣ ΝΑ ΖΟΥΜΕ ΣΕ ΡΟΖ ΣΥΝΝΕΦΑ, ΑΦΟΥ ΚΑΤΑ ΤΗ ΓΝΩΜΗ ΣΑΣ ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΜΙΑ ΣΚΟΤΟΥΡΑ, ΚΑΝΕΝΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑ, ΜΟΝΟ ΧΡΟΝΟ ΓΙΑ ΧΑΣΙΜΟ!!!!
ΑΡΚΕΤΑ ΤΡΑΒΗΞΕ ΤΟ ΑΣΤΕΙΟ ΠΑΙΔΙΑ, ΓΙΑ ΣΥΝΕΛΘΕΤΕ, ΓΙΑΤΙ Η ΦΑΓΟΜΑΡΑ ΜΑΣ ΕΦΤΑΣΕ ΕΔΩ!!!!
ΑΦΟΥ ΔΕΝ ΕΧΩ ΕΓΩ ΚΑΤΣΙΚΑ ΝΑ ΨΩΦΙΣΕΙ ΚΑΙ ΤΟΥ ΓΕΙΤΟΝΑ , ΔΗΛΑΔΗ!!
ΣΤΓΝΩΜΗ ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΚΑΙ ΠΑΝΤΑΖΗ!!
ελειπα τοσο καιρο απο την blogογειτονια μας και σημερα μπηκα μετα απο τοσο καιρο και τι να δω..απο τη στιγμη που εχουμε blog ειμαστε ετοιμοι να δεχτουμε και την καλη και την κακη κριτικη..εσεις ξερετε ποιοι ειστε, δεν πιστευω οτι για ενα κακοβουλο σχολιο θα σταματησετε να γραφετε..μας δινετε τοσες ιδεες ομορφες και μας διδασκετε με τον τροπο σας εναν αλλο τροπο προσεγγισης της ζωης..μη σταματησετε το blog σας..σε περιπτωση που το κανετε αυτο, κατερινα καθε μερα θα μου στελνεις email με μια αναρτηση σου?πριβε μονο για μενα..χαχαχα συμφωνοι?
σας αγαπω πολυ καλο καλοκαιρακι:)
Ώστε το σχέδιο αυτό ήταν ε;
Να νιώθουμε ένοχες για την ψυχαγωγία μας!
Το σύστημα καλά βαδίζει!!!
Άγνωστη φίλη μην σε παίρνει από κάτω...μην τα βάζεις με τους άλλους...καταλαβαίνουμε ότι πέρνάς πολύ δύσκολα...είμαστε άνθρωποι και εμείς....πολλές φόρες πέσαμε ...ματώσαμε...και πάλι θα πέσουμε...κάνουμε όμως προσπάθεια και συνεχίζουμε...έτσι είναι η ζωή.......
Πω πω πω, η ανωνυμία, η Ευαγγελία, η Μαρία και όλες οι πονεμένες ύπουλες, κακόβουλες, φαρμακόγλωσσες.
Αυτό είναι για όλες εσάς!
Εδώ στας Αμερικας που είναι και το google έχουμε επίσημους νόμους για να μας προστατεύουν από κάτι χαρακτηριστικά άτομα σαν και σας!!!
Μην πιστεύεις σαν χαζή ότι κρύβεσαι πίσω από την ανωνυμία, η με διάφορα ονόματα, υπάρχει το DNA σου σε ακρίβειες και σε όποιο pc χρησιμοποιείς. Αν και είμαι έκπληκτη που έχεις λεφτά για τηλεφωνία και δεν τα έχεις μοιραστεί με τους άπορους, κλαψ κλαψ τάχα μου!
Αν έρχεσαι εδώ από της Αχτίδας, έχεις αφήσει κι εκεί το καλό σου DNA.
Θα τελειώσω γιατί το παρατράβηξες εδώ μέσα, ίσως να καλοδιασκέδασες με το συνηθισμένο βιολί σου, ίσως να είσαι αυτού του είδους τύπος!!!
Σήμερα το πρωί ειδοποίησα εγώ η ίδια το google και επίσης ενημέρωσα το Ελληνικό παράρτημα στην οδό Μεσογείων, κι αν κρατάς γερά κότσια συνέχισε, βοηθάς ως προς το καλύτερο, να σε απαλλαγεί ο καμένος ντουνιάς!
Γράψε μου σε πια φυλακή θα είσαι να σου στείλω κάτι τις από τυψεις, αφού εμείς σε φτάσαμε εκεί. Έτσι ακριβώς όπως τα γράφεις η ίδια!!! Α και μην ξεχνάς το μεγάλο πρόστιμο!!!!!
Α, και τι ανακατεύομαι εγώ? Θίγεις άξιους ανθρώπους που μεγαλώνουν σωστά άξια παιδιά για να αντιμετωπίσουν σωστά τέτοιους προβληματικούς ανθρώπους στην κοινωνία σαν κι ΕΣΕΝΑ!!!
Συγνώμη ΚΑΠΑ!!!!
Τι γίνεται, ρε παιδιά;;;;;Τι κακός χαμός είναι αυτός;;;;Julie
Ότι έχω δεν το έχω κλέψει από κανέναν..άλλοι μου έκλεψαν κι εξακολουθούν να μου κλέβουν..
Για τα παιδιά που "έπεσαν" στα ναρκωτικά δεν ευθύνομαι εγώ, αλλά το δικό τους περιβάλλον...
Φταίνε όσοι ΔΕ φρόντισαν να ομορφύνουν το δικό τους κόσμο και ίσως δεν τα αγάπησαν αρκετά ώστε να χτιστούν σίγουρες και δυνατές προσωπικότητες!!
Τα παιδιά δε θέλουν ψέματα, αλλά δε θέλουν και μίζερους γονείς...θέλουν αγάπη πάνω από όλα και μια ελπίδα να χαράζει κάπου στο βάθος!
Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί θα πρέπει να πάρω στις πλάτες μου το βάρος όλου του κόσμου..όταν εγώ πάλεψα και παλεύω για να μεγαλώσω τα δικά μου παιδιά χωρίς να μου χαριστεί ποτέ τίποτα....και τελικά είμαι πάλι στο μηδέν, (επαγγελματικά, οικονομικά) και δεν το βάζω κάτω ε δε θα με κάνετε εσείς να νιώσω άσχημα που επιβιώνω...και φυσικά ούτε επειδή θέλω να επιβιώνω με χαμόγελο!!
Δε θα καθήσω να σας κάνω τη χάρη και να μιζεριάσω...όπως πάλεψα θα ξαναπαλέψω....και όποιος μπορεί να αλλάξει το στενό του περιβάλλον κάνει το καλύτερο για την κοινωνία...ας αναλάβει ο καθένας τους γύρω του και να είστε σίγουρες ότι όλα θα γίνουν καλύτερα!!
Τώρα το αν θα νιώθω τύψεις επειδή κάποιοι πεινάνε, τις αφήνω για τους κυβερνώντες με όλη μου την απέχθεια για αυτούς....προτιμώ να κάνω ότι μπορώ για όποιον μπορώ και να κοιμάμαι ήσυχη...
Συγνώμη Κατερίνα που μέσα από το χώρο σας απαντάω στους ανώνυμους, αλλά ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω το πως σκέφτονται κάποιοι και για ποιο λόγο έχουν καταντήσει τόσο πικρόχολοι και μίζεροι...
Να υπενθυμίσω τον Νόμο!
Ζούμε σε Δημοκρατικά κράτη είσαι ελεύθερη να πεις την γνώμη σου 1 φορά και μόνο!
Εφόσον έχεις παραβιάσει τον νόμο κι έχεις γίνει βάρος εδώ μέσα με τις ανωνυμίες σου και ενώ είσαι ανεπιθύμητη και εσύ εξακολουθείς να συνεχίζεις γιατί δεν έχεις κοντρόλ στον χαρακτηρα σου, στο μυαλό σου και στην γραφή σου! Το αποτέλεσμα είναι ότι έχεις τα χαρακτηριστικά για τις αρχές να σε συλλάβουν ως "επικίνδυνη" η επικίνδυνος, διότι πάσχεις από Παρανοϊκή διαταραχή!
Έτσι αυτομάτως έχεις μπει σε άλλη κατηγορία που θεωρείται Bullying and Harassment, οι οποίες δεν χαρίζουν με τα συνηθισμένα φακελάκια, ακολουθούν μεγάλες ποινές, φυλακή η και ψυχιατρείο.
Αύριο θα ειδοποιήσω εγώ η ίδια και την αστυνομία της περιοχής, γιατί ήδη έχω σχηματίσει γνώμη και λυπάμαι για την βοήθεια και τις προσπάθειες που έχεις λάβει μέχρι τώρα! Αν είσαι έξυπνο άτομο θα σταματήσεις αμέσως γιατί ξέρεις πολύ καλά που το πάω και κοίταξε για κάποια θεραπεία γιατί την χρειάζεσαι επείγον!
Συγνώμη για το θάρρος που παίρνω , αλλά αφού το παρατραβήξαμε εδώ μέσα με τους ανώνυμους και φτάσαμε και στον Ελύτη, έχω να σας πω Αγαπητή ή Αγαπητέ ότι ο Ελύτης και ο Σεφέρης και ο Σικελιανός και τόσοι άλλοι μεγάλοι άνθρωποι των τεχνών και των γραμμάτων έζησαν την ζωή τους στο έπακρο, την γλέντησαν με την ψυχή τους μέχρι τα γεράματά τους και μάλιστα σε πολύ δυσκολότερους καιρούς για την Ελλάδα , δεν μιζέριαζαν γι αυτό και είχαν την ψυχική ισορροπία να βγάλουν αριστουργήματα, γύρισαν όλη την Ελλάδα, ταξίδεψαν στο εξωτερικό, γνώρισαν την δόξα και διάλεξαν αυτοί πως θα τελειώσουν με αυτό που λέγεται ζωή και που. Αν ο Ελύτης μας έζησε τα τελευταία του χρόνια σε ένα διαμέρισμα 50 τμ. στο Κολωνάκι ( αλήθεια πως δεν σας πείραξε η αριστοκρατική συνοικία? )με μια γυναίκα 40 χρόνια μικρότερή του δεν το έκανε για συμπαράσταση στους αναξιοπαθούντες, δική του προσωπική επιλογή ήταν !
καλημέρα και από μένα...
αχ αυτά τα ΄΄υπουλα''ανώνυμα συν΄΄ηθος αρνητικά σχόλια.Πες ρε αυτό που θες και πες ποιός η ποιά είσαι,Εχω πολύ κακή εμπειρία,όχι εδώ στο μπλογκ αλλά αλλού.Τελοςπάντων...το όνομα αυτού είναι ΄΄δειλία΄΄.Δεν βρίσκω τίποτα προσβλητικό εδώ αφού όλα μα όλα μέσα στη ζωη είναι.Ακόμα και ο νεαρός!!!Χιλάδες τέτοια παραδείματα δυστιχώς.Δεν έχω κάτι αλλό να πω...και ναι...ΖΗΣΕ!!!!ΤΗΝ ΚΑΘΕ ΣΤΙΓΜΗ ΟΠΟΙΑ ΚΑΙ ΑΝ ΕΙΝΑΙ!!!
φιλιά πάρα πολλά(φφφφ.καιγόμαστε)..και καλή συνέχεια-)))πως έλεγε η Αλιφέρη???
Σας αγαπώ!!!μμμμμμμμμμ
χιχι
Συγκινήθηκα με την παγκόσμια ημέρα!!Ημουν εκεί και φέτος οπως κάθε χρόνο τα τελευταία 13χρονια!!
Αυτή την ημέρα την αγαπώ!Μου λέει πολλά και μου θυμίζει ακόμα περισσότερα...Ανθρώπους και όνειρα χαμένα,ανθρώπους με ζωές αληθινές...Αγωνιστές...Ιθάκη μου....
Ίσως αν έχει κανείς γνωρίσει τον αγώνα κάποιων ανθρώπων να αλλάξουν την ζωή τους,αν έχει γευτεί ένα Μικρο κομματάκι της επιτυχίες τους,αν έχει ακούσει εκείνο το ζεστό με δάκρυ ´ σε ευχριστώ, να μπορεί να αντιληφθεί ευκολότερα πως εμείς είμαστε οι αρχιτέκτονες του παρόντος και του μέλλοντος μας. Ευτυχώς!Η χαρα της ζωής,το γέλιο και η ευγνωμοσύνη δεν είναι εύκολα πράγματα!!Ειναι όμως τόσο γλυκά,τόσο ζωντανά!!!!
"Everyone seems to have a clear idea of how other people should lead their lives, but none about his or her own"
paulo coehlo
Κανείς δεν ξέρει πως ζούμε πραγματικά και τι προβλήματα έχουμε στο σπίτι μας, το κάθε blog έχει μια θεματολογία...δεν είμαστε εδώ για να μαυρίζουμε τις ψυχές τις δικές μας, ούτε και των άλλων!
Καπα μια συμβουλή βάλτε έγκριση σχολίων καλύτερα! Πολύ ωραία ανάρτηση και αισιόδοξη, θα σταθώ στο "ζήσε"!!!
Η ιστορια του Μιχαλη ειναι πολυ συγκινητικη και αισιοδοξη.Μου θυμισε ενα βιβλιο που ειχα διαβασει μικρη "ο γιος μου" που μιλουσε για τον αγωνα ενος πατερα να σωσει το παιδι του απο τη σκονη.Τα παρατησε ολα και τα καταφερε.Μονο οταν εχουν αμεριστη αγαπη και συμπαρασταση οπως δωσατε εσεις μπορει να τα καταφερει.
Φιλακια πολλα.
Τι έγινε ρε παιδιά? Σας την πέσανε? Αχαχα! Να τους αφιερώσετε εκείνο το τραγουδάκι που ανέβασα καμια 10ρια αναρτήσεις πριν! Αχ αυτά τα troll! Δεν έχουν και χιούμορ πανάθεμά τα! Άμα τρολλάρεις τουλάχιστον να γουστάρεις! Εδώ πρέπει να έπαιξε παράπονο ε? Φτου απ' τα καλύτερα λείπω!
Δε φύγατε διακοπούλες?
Ευχές πολλές!
αγαπημένοι (το αγαπητοί, μου φάνηκε ψυχρό και απρόσωπο) ΚαΠα...
όταν είδα την πρώτη φορά το σπιτάκι σας, η αλήθεια είναι ότι "ζήλεψα" τις εικόνες σας...τις φωτογραφίες σας, τις περιγραφές σας, τα χαμόγελά σας...ίσως γιατί την πρώτη φορά, η ψυχολογία μου ήταν κάπως...
βλέποντας όμως και διαβάζοντας λίγο πιο προσεκτικά τις αναρτήσεις σου... αποφάσισα να μην βγω, να μην σε αφήσω πίσω, αλλά να συνεχίσω να σε διαβάζω, να παραδειγματίζομαι από τις ιδέες σου, τον τρόπο σκέψης σου, τα χρώματά σου... έχω κι εγω δύο μικρά παιδιά και δυστυχώς αρκετές φορές πιάνω τον εαυτό μου να είναι πολύ κουρασμένος-προβληματισμένος-εκνευρισμένος-στεναχωρημένος κλπ για να ασχοληθώ μαζί τους... τότε μου έρχονται εικόνες δικές σου στο μυαλό και ένα χαμόγελο στα χείλη...η αγκαλιά ανοίγει και η όρεξη επιστρέφει...
η ανάρτησή σου αυτή για το Μιχάλη...οι εικόνες και η δύναμη που δίχνεις και ασχολείσαι με αυτά ολοκλήρωσαν το πακέτο... τώρα μπορώ να πώ ότι σε θαυμάζω ακόμα περισσότερο...
σε ευχαριστώ για τις ιδέες, τις εικόνες, τα χρώματα και τα χαμόγελα που δίνεις στη ζωή μου...
keep walking
Κατερινάκι, κι επέτρεψε μου το χαϊδευτικό, έλειπα λίγες μέρες λόγω παρόμοιων υποχρεώσεων και έχασα αρκετά επεισόδια. Μέσες άκρες όλοι καταλάβαμε τι έχει γίνει.
Δεν θα σου γράψω άλλα λόγια συμπαράστασης. Θα σου πω ότι εγώ, αν και δεν είχα καταλάβει τι έκανες, καινούργια βλέπεις στην μπλογκογειτονιά σου, παίρνω δύναμη από ανθρώπους σαν εσάς.
Δεν ήξερα ότι έχεις ασχοληθεί με το ΚΕΘΕΑ.. Κάθε μέρα ανακαλύπτω και κάτι καινούργιο και παίρνω δύναμη. Γιατί ο χώρος μας, ο χώρος των εξαρτήσεων και των νέων, ειδικά όταν έχεις διττή φύση ως εκπαιδευτικός και μελλοντικός σύμβουλος απεξάρτησης, έχει ανάγκη τέτοια άτομα.
Άτομα από τα οποία αντλείς ελπίδα.. Ήδη από τους πρώτους μήνες της εξειδίκευσής μου άκουγα να λένε για το decompress κι αγχωνόμουν.
Άνθρωποι σαν κι αυτούς χρειάζονται δίπλα τους ανθρώπους με "τροφοδοτικό" και υποστηρικτικό χαρακτήρα, για να μπορούμε να επιτελούμε με την ησυχία μας το λειτούργημά μας. Κι εγώ παίρνω δύναμη εις διπλούν με κάτι τέτοιες δημοσιεύσεις, λόγω του επαγγέλματος αλλά και της απόστασης..
Με άγγιξαν ιδιαίτερα αυτές οι τελευταίες δημοσιεύσεις σου, τελευταίες για ετούτη την εβδομάδα θέλω να πιστεύω.. γιατί έρχεται και η Δευτέρα. Και πάντα ξημερώνει ένα καλύτερο αύριο. Έχουμε Αγώνα μπροστά μας.. κι αν το βάλεις κάτω εσύ, φαντάσου τι παράδειγμα δίνεις και σε εμάς τους υπόλοιπους.
Δροσερά φιλιά και σε όλες τις υπόλοιπες γνωστές μου εδώ, κυρίως στην Τζορτζίνα μας, από την βροχερή Μελβούρνη.
Αυτά τα δυο χέρια που κρατιούνται σφιχτά τα λένε όλα. Ξέρω πόσο δύσκολο είναι το να εργάζεται κανείς σε τέτοιους χώρους και γενικά να εργάζεται με ανθρώπους. Ποτέ πια δεν μπορείς να ζήσεις αποστασιοποιημένος και ό,τι ζεις με αυτούς τους ανθρώπους το κουβαλάς για πάντα μέσα σου. Ένα μεγάλο φιλί για όσα μας έδειξες και είμαι σίγουρη ότι στηρίζεις άλλους ανθρώπους από άλλα μετερίζια... Καλό βράδυ!
Δημοσίευση σχολίου