Η Γέννηση ενός Ήλιου...

Αυτή είναι μια μέρα σπουδαία και θα μοιραστώ μαζί σας τη μικρή μας περιπέτεια... Έτσι τη νιώθω πια!
Σκέφτηκα πολύ τι νόημα έχει να γραφτούν όλα αυτά,να διαβαστούν από όλους εσάς και να σχολιαστούν... ποιος ξέρει πως...
Δεν έχω να δώσω μιαν απάντηση. Ξέρω πως ένιωθα όταν τα έγραφα κι ήταν τα συναισθήματα ακόμη ολοζώντανα....και ξέρω πως κατά βάθος είμαι μια παραμυθού και χαίρομαι απίστευτα για το σημερινό μου μοίρασμα, μαζί σας αγαπημένοι...γιατί τρελαίνομαι να λέω ιστορίες φαντάζομαι το έχετε καταλάβει...και κάποιοι φίλοι  και συνάδελφοι που  διαβάζουν τώρα θα χαμογελούν γιατί...ξέρουν.

Πριν αρχίσω σας προειδοποιώ πως το ταξίδι ήταν ζόρικο, οπότε αν κάποιος δεν θέλει να αγχωθεί μπορεί να περάσει κατευθείαν στο Happy End, που είναι τελικά πολύ Happy!!!!!

Κάθε εγκυμοσύνη και κάθε γέννηση ενός παιδιού είναι εξαιρετικά πολύτιμη. 

Η πρώτη μου εγκυμοσύνη ήταν ένα πανέμορφο ταξίδι. Η δεύτερη μια αγωνιώδης διαδρομή!
Ήταν όλα πολύπλοκα και μπερδεμένα και οι φόβοι μεγαλύτεροι!

Ίσως γιατί στην δεύτερη εγκυμοσύνη ξέρεις ακριβώς τι πρόκειται να χάσεις αν κάτι πάει στραβά.

Ίσως γιατί ήξερα ότι ήταν η μια και μοναδική μας ευκαιρία να αποκτήσουμε ακόμη ένα παιδί...

Ο μικρός μου ήταν ένα θαύμα (έτσι είχαν αποκαλέσει την εγκυμοσύνη αυτή οι γιατροί) κι αυτό το θαύμα δεν έπρεπε με τίποτε να κινδυνεύσει.

Σε μια εξέταση απλά φάνηκε μια δυσμορφία στον πλακούντα και ενημερωθήκαμε ότι δεν θα γεννήσω φυσιολογικά αυτή τη φορά πράγμα που με στεναχώρησε πολύ αλλά ο στόχος ήταν αυτό το νινί, οπότε ας γινόταν όπως έπρεπε…αρκεί εκείνο, να μην κινδυνεύσει.

Μόλις μάθαμε για την κατάσταση πήραμε τα μέτρα μας ενημερώσαμε τους γύρω σε περίπτωση που θα χρειαζόταν αίμα αν υπήρχε έκτακτη ανάγκη να λειτουργήσουν άμεσα και μετά όλα κύλησαν ήρεμα...

Όλη η εγκυμοσύνη ήταν καλή σε γενικές γραμμές. Αυτό με χαλάρωσε και ξέχασα την επικινδυνότητα. Δούλευα κανονικά, έκανα τα δικά μου, πήγαινα στη θάλασσα, έκανα απίθανες  δουλειές στο σπίτι πράγμα που τότε δεν καταλάβαινα και τώρα βρίσκω απαράδεκτο!

Εκείνο το καλοκαίρι είχε επιδημία ψύλλων στην περιοχή. Κόλλησαν όλα τα πιτσιρίκια της περιοχής και ο Άγγελος βέβαια. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να φέρει τους ψύλλους στο σπίτι...Παντού! Στα κρεβάτια, στα στρώματα, στα μαξιλάρια, στους καναπέδες παντού.... Ο Άγγελος επίσης, είχε τσιμπήματα παντού, έπαθε και μια μόλυνση και χρειάστηκε να πάρει αντιβίωση.

Η εταιρία απολύμανσης που μας πρότεινε η Παιδίατρος, μας ζήτησε ένα απίθανο ποσό...Η μόνη λύση ήταν να κάνω την απολύμανση μόνη μου! Και το έκανα! Δεν είναι απίστευτο;....Τι μυαλό!!

Αγοράσαμε έναν ατμοκαθαριστή και σήκωσα όλο το σπίτι στον αέρα...Για τρείς μέρες όλα ήταν στον ήλιο...κι επειδή ο Πα δούλευε και βαριόμουν να τον περιμένω τα έκανα όλα μόνη. Τώρα το σκέφτομαι και φρικάρω με τον εαυτό μου!! Ήταν σαν να ήμουν στον κόσμο μου κι όχι μόνο εγώ δηλαδή....

Μια εβδομάδα μετά λίγο αίμα...Ο γιατρός μου ζήτησε να πάω αμέσως να τον δω λόγω της ιδιαιτερότητας με τον πλακούντα. Ήμουν στην 34η  εβδομάδα...Είχα κάποια πράγματα έτοιμα αλλά ήθελα ακόμη να κάνω κάποια ψώνια...Αντί να πάω στο νοσοκομείο λοιπόν πήγα πρώτα για ψώνια!!!

Μετά από ένα τρίωρο κυρία πια...εμφανίστηκα στο γιατρό κουνιστή και λυγιστή σαν μπαλόνι παραφουσκωμένο με νερό  και εκείνος μετά την εξέταση με ενημέρωσε ότι θα γίνει η εισαγωγή μου...

Δεν ήμουν έτοιμη να το ακούσω αυτό....Ταράχτηκα φοβήθηκα...Για πρώτη φορά κατέβηκα από το συννεφάκι!! Έμεινα εκεί δυο βραδιές φριχτές.

Ύστερα η κατάσταση σταθεροποιήθηκε και βγήκα και πάλι με στόχο να μείνω στο κρεβάτι και να μην κουνιέμαι...ΟΚ!

Ήρθε η μαμά εκτάκτως για να μπορεί να είναι μαζί μου και για λίγο ήμουν καλό κορίτσι...μετά άρχισα πάλι, τα γυρίσματα! Ο γιατρός δεν ήταν πολύ αυστηρός  μαζί μου. Ο προδρομικός πλακούντας ήταν επικίνδυνη κατάσταση αλλά θα τα καταφέρναμε αφού φτάσαμε ως εδώ!

Προδρομικός Πλακούντας! Ακόμη το λέω κι ανατριχιάζω...

Μόνο μια φίλη όταν της το είπα με κοίταξε σοβαρά και μου είπε : "Αυτό είναι επικίνδυνο πρέπει να είσαι κοντά στο νοσοκομείο σε περίπτωση που συμβεί κάτι". Της απάντησα, "ε! καλά δεν είναι μακριά το νοσοκομείο, μόνο 20 λεπτά απέχει". Ο χρόνος...πόσο σχετικός μπορεί να είναι...

Κι έφτασε η μέρα!! Πέμπτη 20 Ιουλίου δώσαμε ραντεβού. Ξυπνήσαμε φρέσκοι και χαρούμενοι και  φοβισμένοι! Το βράδυ είχα δει ένα παράξενο όνειρο που αρχικά με τάραξε όμως στη συνέχεια, μου έδωσε μια γαλήνη και το μοιράστηκα με τη μαμά μου η οποία έχασε το χρώμα της...

Μπήκα λέει σε ένα μαγαζί που δεν είχα ξαναπάει. Σαν καφέ, σαν εστιατόριο. Είχε πολύ κόσμο άγνωστοι όλοι. Ήμουν μόνη κι ένιωθα άβολα. Προσπαθούσα να βρω κάπου να καθίσω μα δεν υπήρχε χώρος πουθενά...Τρομερός συνωστισμός.

Όλες οι θέσεις πιασμένες...Κοιτάζοντας καλύτερα άρχισα να διακρίνω γνωστά πρόσωπα, νέων ανθρώπων που είχα γνωρίσει στην Ιθάκη κι είχαν πεθάνει. Σαν να ήταν αυτό το φυσιολογικό  συνέχισα να ψάχνω όταν άκουσα μια γνώριμη φωνή...Κάποιος με ακούμπησε  στην πλάτη και μου είπε: "Δεν μου μιλάς;" 

Κατάλαβα ποιος ήταν και γύρισα απότομα. Τον αγκάλιασα σφιχτά κι άρχισα να κλαίω δυνατά. Εκείνος μου ψιθύρισε  "Μίλα μου τώρα, γιατί θα κάνουμε  χρόνια να τα  ξαναπούμε"...κι έτσι ξαφνικά ξύπνησα...από το κλάμα μου!!

Ο άνθρωπος αυτός,  αγαπημένος φίλος, σχεδόν συγγενής  είχε πεθάνει πολύ νέος, πρόσφατα, μόλις  1 χρόνο πριν αφήνοντας μόνη την υπέροχη οικογένεια του και τις νεογέννητες δίδυμες κόρες του...Ο γλυκός μας Πάνος! Ένας σύντροφος εκεί μακριά.

Ένιωθα ήρεμη ενώ τη μαμά μου την έζωσαν τα φίδια!!

Χαιρέτησα τον μικρούλη Άγγελο του υποσχέθηκα πως θα γυρίσω με τον αδερφό του και πήγαμε στο νοσοκομείο. Εκεί περιμέναμε τη σειρά μας να μπούμε στο χειρουργείο και κάναμε σχέδια πως θα έχουμε την κάμερα και την φωτογραφική μηχανή και καθώς ήμουν στο κρεβάτι ζήτησα από τον Πα να με βγάλει μια τελευταία φωτογραφία έγκυο!! 

Έτσι κι έγινε. Αμέσως μετά σηκώθηκα και ξαφνικά ένιωσα σαν κάτι μέσα μου να "άνοιξε".

Κανένας πόνος τίποτε...παρά μόνο αίμα. Δεν έχω ξαναδεί τόσο αίμα στη ζωή μου. Σαν να έτρεχε μια βρύση, με μεγάλη πίεση. Θυμάμαι το βλέμμα της μαμάς μου και νιώθω πως κοιταζόμασταν ώρες πριν αρχίσει να φωνάζει...και τον Πανταζή να με κοιτάζει άσπρος και κοκαλωμένος, με ένα πελώριο ερωτηματικό, ενώ κι εγώ αναρωτιόμουν πόσο αίμα έχει ο άνθρωπος μέσα του...καθώς κοκκίνιζαν τα πλακάκια.

Άρχισε ένας αγώνας δρόμου μέχρι να φτάσουμε μέσα σε ελάχιστα λεπτά (που ήταν όμως πάρα πολλά) στο χειρουργείο τρέχοντας όλοι μαζί, γιατροί, νοσοκόμες, καρδιοτοκογράφος κι υπέρηχος πάνω από το φορείο για να προλάβουμε...Θυμήθηκα τότε που νόμιζα πως είκοσι λεπτά ήταν λίγος χρόνος και τώρα τα δευτερόλεπτα  ζύγιζαν τόνους....

Άκουγα την καρδιά του να χτυπάει ακόμη και μετρούσα τα δευτερόλεπτα καθώς γύρω μου χλωμοί άνθρωποι φώναζαν...
Αυτό θυμάμαι, θυμάμαι φωνές και κραυγές και το αίμα να τρέχει ασταμάτητο και τότε ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που ένιωσα τον φόβο του θανάτου...Σαν ένα παγωμένο χέρι να μου έπιασε την καρδιά και σκέφτηκα τον Άγγελο...Τι του είπα; Πως τον χαιρέτησα; Τον αγκάλιασα; Που τον φίλησα; Πως ήταν τα μαλλιά του; Πώς ήταν τα μάτια του; Του είπα ότι τον αγαπώ;

Θυμάμαι πως ψιθύριζα στον εαυτό μου  ασταμάτητα..."όχι ρε μάγκα, θα πεθάνω...θα πεθάνω, θα πεθάνω" και θυμάμαι πως εκείνη τη στιγμή θυμήθηκα τα λόγια του Πάνου στο όνειρο και σκέφτηκα ότι ίσως δεν πεθάνω εγώ αλλά το μωρό.... 

Συνειρμοί δευτερολέπτων. Οι σκέψεις ήταν σαν σφήνες που έρχονταν κι έφευγαν...είπα μέσα μου "φτάσαμε ως εδώ και θα τον χάσω"... "θα χάσω το μωρό, το μωρό…"!
Ένιωθα τον πανικό μου να γίνεται ένας φριχτός γίγαντας. Προσπαθούσα να δω τον υπέρηχο, έκανα μέσα στο κεφάλι μου ησυχία να ακούσω τους παλμούς, την καρδιά του, άκουγα μια μαία να φωνάζει "δεν ακούω παλμό, δεν ακούω παλμό, μην κουνιέσαι, σταμάτα να κουνιέσαι!!!"

Ήμουν σίγουρη πως κάποιος θα χαθεί!!

Στα λεπτά που ακολούθησαν μπήκε μέσα στο χειρουργείο τρέχοντας ο γιατρός μου ο οποίος είχε περάσει από όλα τα φανάρια με κόκκινο και τον σταμάτησε η τροχαία. Αμέσως μετά του άνοιγαν δρόμο με τις σειρήνες κι ήρθε με συνοδεία...
Με κοίταξε για μια στιγμή και θυμάμαι που φορούσε ένα χρωματιστό χειρουργικό σκουφί και χρωματιστά Crocs....Στα κανονικά θα χαμογελούσαμε κι οι δυο, με την εικόνα της Αμερικανιάς...

Μα το πρόσωπο του χλωμό, γκρίζο κι αγέλαστο και σκέφτηκα..."Τί γκαντέμης, σήμερα είναι η γιορτή του κι αν γίνει κάτι δεν θα μπορέσει να ξαναγιορτάσει ποτέ αυτή τη μέρα". Προφήτης Ηλίας!!

Το μυαλό φλυαρούσε ασταμάτητα σκέψεις χιλιάδες, γρήγορες,ανούσιες, γελοίες, σκληρές...

Άκουσα πίσω από το παραβάν να λέει κάποιος κάτι για "πιθανή υστερεκτομή".

Θυμάμαι τα δάκρυα μου να τρέχουν βουβά κι ύστερα ένιωσα ένα χέρι να μου σκουπίζει απαλά τα βλέφαρα, γύρισα για να δω δυο θλιμμένα  μάτια να με κοιτούν, σε ένα πρόσωπο με μια χειρουργική μάσκα. Ο αναισθησιολόγος....Κοιταχτήκαμε στα μάτια απόλυτα, σαν να μιλούσαμε σιωπηλά, μέσα στο χάος και στις κοφτές φωνές των ανθρώπων κι ύστερα εκείνος έσκυψε και με φίλησε στο μέτωπο απαλά κι εγώ έκλεισα τα μάτια μου δυνατά....κι έφυγα!

Με ξύπνησε ο απόλυτος πόνος που κράτησε ώρες. Νόμιζα πως θα πεθάνω από τον πόνο κι αν μπορούσα θα πέθαινα....για να σταματήσω τον πόνο, όμως ήμουν ακόμη ολόκληρη...κι είμασταν κι οι δύο ζωντανοί!! Ο γιατρός έκανε το θαύμα του...και ποιος ξέρει και ποιος άλλος...

Ακολούθησαν μεταγγίσεις  αίματος, ταλαιπωρία και φόβος και το νινί στην θερμοκοιτίδα...Γιατί; Εξηγήσεις μπερδεμένες... "λίγο από αυτό, λίγο από το άλλο...τίποτε σοβαρό"! 

Ήθελα να τον δω...Δεν μπορούσαν να μου τον φέρουν. Αποφάσισα να πάω εγώ.

Έτσι το απόγευμα σηκώθηκα για να καθίσω σε μια καρέκλα και να με τσουλήσουν μέχρι τον χώρο που ήταν εκείνος και να τον δω! Νόμιζα πως θα ξεκολλήσει το σώμα μου από το άλλο του μισό...αλλά σηκώθηκα.

Όταν τον είδα...τον ήξερα!! Ήταν αυτός, μικρούλης σαν ντελικάτο στάχυ. Μόνος χωρίς εμένα...Τώρα που τον ξέρω πια, είμαι σίγουρη ότι θύμωσε πολύ και αγχώθηκε με τη βίαιη αυτή αποκόλληση. 

Έτσι κάνει και τώρα αποσύρεται....

Δεν μπορούσα να τον πιάσω, δεν με άφηναν...νομίζω πως αν μπορούσα να τον πάρω αγκαλιά όλα θα πήγαιναν μια χαρά... Έτσι νομίζω!! Θυμάμαι πως ένιωθα ότι έχω υπεράνθρωπες δυνάμεις κι ότι όσο τον κρατούσα τίποτε κακό, δεν θα μπορούσε να του συμβεί.

Είχα την αίσθηση πως η αγκαλιά μου ήταν θεραπευτική...και το εννοώ αυτό! Το ένιωθα στα αλήθεια...κι ακόμη το νιώθω! Νομίζω πως όλες οι μαμάδες το νιώθουν...

Το βράδυ εκείνο, όταν έφυγαν  οι συγγενείς, με ενημέρωσαν ότι το μωράκι είχε χειροτερέψει και έπρεπε να μεταφερθεί για καλύτερη παρακολούθηση στο Ιπποκράτειο...

Τους ζήτησα να μου τον φέρουν για να τον δω. Έφεραν όλη τη θερμοκοιτίδα μέσα στο δωμάτιο και θυμάμαι πως τον κοίταζα μέσα από το τζάμι και του ψιθύριζα...Το ξέρω πως με άκουγε!!

Εγώ άκουγα τη διπλανή μου και τη μαμά της να κλαίνε γοερά και τις νοσοκόμες να φυσάνε τις μύτες στα κρυφά, καθώς αποχαιρετούσα το γιο μου και με φωνή σοβαρή και σταθερή του ζητούσα να μην φοβηθεί γιατί θα πάω να τον πάρω, για να πάμε σπίτι που τον περιμένει ο αδερφός του..."Αγάπη μου, αγάπη μου", ψιθύριζα..."να με περιμένεις"!! 

Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη νύχτα εκείνη. Τη μεγαλύτερη της ζωής μου. Δεν θυμάμαι αν έκλαιγα, αν πονούσα, δεν είχα καμία σωματική ανάγκη, θυμάμαι ότι σκεφτόμουν ασταμάτητα κι ότι ήθελα να πηδήξω από το παράθυρο για να πάω να τον βρω...Για να είμαι κοντά του. Ένιωθα ερημιά...την ίδια ερημιά που ένιωθε κι εκείνος!!

Εκείνος ο μικρός είχε γίνει ο κόσμος όλος και ήθελα να οργώσω τους τοίχους για να πάω μαζί του...

Στην  γέννηση του Άγγελου θυμάμαι μια γαλήνη, μια ηρεμία και μια απέραντη χαρά....Στον Γιώργο οι μέρες που ακολούθησαν είχαν πόνο σωματικό, μεγάλη αγωνία και μια ατελείωτη ταλαιπωρία, έξω από το Ιπποκράτειο...

Οι συνθήκες...αστείες. Για την κάθε νέα μαμά, λεχώνα, που περιμένει έξω από μια ερμητικά κλειστή πόρτα μαζί με δεκάδες άλλες ταλαίπωρες μαμάδες, χωρίς να υπάρχει κάπου να καθίσει, ένα παγκάκι, μια καρέκλα.

Να μπαίνουμε όλοι μαζί μπούγιο, να πλένουμε σε ένα άθλιο ανήλιο δωμάτιο με νεροχύτη τα χέρια μας, βουβοί ο ένας πίσω από τον άλλο, να φοράμε μια άθλια χιλιοφορεμένη ρόμπα τάχα αποστειρωμένη και να περνάμε σε ένα δωματιάκι 20 τετραγωνικά με 10 ίσως και περισσότερα μωρά, χωρίς να φτάνουν οι σκισμένες άθλιες καρέκλες για να καθίσουμε όλοι και κάποιοι πάντα στέκονταν όρθιοι.
Θυμάμαι φωνές και ψίθυρους γονιών που μιλούσαν τρυφερά  στα παιδιά τους κι εγώ τον έσφιγγα στο στήθος μου κι έλεγα "κάνε υπομονή μικρούλη, κάνε υπομονή"...Δέκα λεπτά και πάλι έξω, αναμονή ως το απόγευμα...

Οι νοσοκόμες με μάλωναν γιατί  προσπαθούσα να τον θηλάσω και μου έλεγαν "τι το ταλαιπωρείς το μωρό, δεν βλέπεις ότι είναι αδύναμο;" Μου έλεγαν "περπάτα ίσια, τι περπατάς σκυφτή, κι άλλες έκαναν καισαρική αλλά δεν έκαναν έτσι;", καθώς τις πρώτες μέρες περπατούσα αργά και διπλωμένη γιατί πονούσα πολύ.  Σχόλια γεμάτα ενίσχυση...χεχε

Γενικά οι νοσοκόμες ήταν θαλαμοφύλακες...μας μάλωναν όλους συνέχεια.

Εγώ ήμουν σαν υπνωτισμένη. Δεν άκουγα δεν επικοινωνούσα, ήταν σαν να ακούω από κάπου μακριά μια βοή...Θυμάμαι στο τέλος με είχαν αποδεχτεί γιατί έκανα τα δικά μου και δεν με μάλωναν πια παρά μου έλεγαν..."πάλι εσύ" κι εγώ δεν απαντούσα απλά έκανα τα δικά μου...έφευγα τελευταία, τον άλλαζα όποτε ήθελα, του έβαζα τις κρέμες που έφερνα από το σπίτι, τον έβαζα στο στήθος, του τραβούσα φωτογραφίες, του τραγουδούσα και από πάνω μου παραμιλούσαν...πραγματικά όμως, δεν τις άκουγα!!Εγώ ήξερα το καλύτερο για εκείνον...Μόνο εγώ! Σαν  η λειτουργία της  ακοής να είχε εξαφανιστεί...!!

Η αλήθεια είναι ότι οι συνθήκες ήταν απαράδεκτες, όπως και οι συνθήκες εργασίας όλων αυτών των ανθρώπων που εργάζονταν εκεί...και μπορεί να με μάλωναν ασταμάτητα γιατί τους έσπαγα τα νεύρα, με τη σιωπή, την εμμονή και την απάθεια μου, αλλά δεν μπορώ να μην πω πως ένιωθα πελώρια ευγνωμοσύνη, ελπίζοντας να προσέχουν το νινί μου όσο εγώ δεν ήμουν μαζί του....
Σκέφτομαι τώρα πως έπρεπε να αντιμετωπίσουν καθημερινά δεκάδες ευάλωτες μαμάδες σαν εμένα, η καθεμιά με την παραξενιά και την ιδιαιτερότητα της…Έπρεπε να τηρούν τους κανόνες  για την ασφάλεια των μωρών κι αυτό σίγουρα δεν ήταν καθόλου εύκολο δεδομένων των συνθηκών!

Τι θυμάμαι από εκείνη την περίοδο...Θυμάμαι ότι είχα ανεβάσει για ημέρες υψηλό πυρετό κι ότι δεν μπορούσα να ξεκουραστώ καθόλου, γιατί είχα την έγνοια του. Ότι είναι μόνος κι είναι τόσο μικρός... Ότι μπορεί να κλαίει και ποιος θα τον πάρει αγκαλιά σε μια βάρδια με τόσο λίγο προσωπικό και τόσα πολλά μωράκια, ότι μπορεί να πάθει κάτι, ότι του λείπω, οτι φοβάται...

Ένιωθα  τον ίδιο φόβο και την ίδια έλλειψη...Βίαιη σκληρή, ένα κενό κι ένα χέρι να μου σφίγγει το στομάχι!! Να είναι γερός, να είναι καλά, μην πάθει κάτι.... 

Χτυπούσε το τηλέφωνο και χοροπηδούσαμε όλοι μαζί από το φόβο!

Κατάλαβα πόσο πολύτιμο ήταν αυτό το μικρό και σκέφτηκα ότι θα το έχανα. Σκέφτηκα όλες τις βλακείες που έκανα, αν γινόταν κάτι κι ήμουν μόνη μακριά, στη θάλασσα, ή στο σπίτι, ή στα μαγαζιά....τι θα γινόταν...τι θα γινόταν!! Δεν θα προλαβαίναμε....ήμουν τόσο απίθανα τυχερή. Ήταν δώρο αυτή η τύχη!! Το ήξερα...

Ήμουν σαν αλαφροΐσκιωτη... Έτσι νομίζω πως με έβλεπαν κι οι άλλοι, σαν λίγο να τα έχω χάσει...Με αντιμετώπιζαν με συγκατάβαση και κοιταζόντουσαν συνωμοτικά.

Ζήσαμε έτσι για λίγο...με ένα μωρό κάπου εκεί μακριά...Με βράδια μοναχικά και άδεια, με στιγμές γεμάτες κενό και αγωνία κι εικόνες που ήθελα να σβήσω...

Κεριά αναμμένα στο ξωκλήσι έξω από τη Μονάδα και όμορφες αγέρωχες μαμάδες με κατακόκκινα μάτια, μπαμπάδες αξύριστους με σκυφτά κεφάλια και μάτια ανθρώπων πελώρια από την αγωνία...Αυτή πρέπει να ήταν και η δική μας εικόνα!

Με τον Πα μιλούσαμε λίγο...ελάχιστα, καθόλου...άλλωστε εγώ δεν ένιωθα την ανάγκη να μιλήσω με κανέναν παρά μόνο με τον Άγγελο!
Πηγαινοερχόμασταν σαν τα φαντάσματα και  μόλις βγαίναμε από το δωμάτιο γελούσαμε για λίγο ευτυχισμένοι που τον είδαμε κι ήταν καλά και μιλούσαμε σιγανά, γιατί γύρω μας...δεν γελούσαν όλοι!! Εκείνες τις στιγμές ήμασταν τόσο κοντά...τόσο σιωπηλά κοντά!! Γονείς...

Κι ευτυχώς που ήταν μαζί η μαμά μου φύλακας προστάτης και πάνω από όλα μαμά μου...

Θυμάμαι την πρώτη φορά που στην ενημέρωση ήρθε η γιατρός και μας είπε κάτι θετικό... Έκλαιγα κι έκλαιγα κι έκλαιγα, ώσπου η νοσοκόμα μπαϊλντισμένη με μάλωσε..."καλά γιατι κλαις αφού είναι όλα καλά!"
"Γιατί είμαι χαρούμενη", της απάντησα κι έφυγε κουνώντας το κεφάλι...με είχε πάρει απόφαση.

Οι μέρες περνούσαν και το μικρό μας γινόταν όλο και καλύτερα κι ένα πρωί χτύπησε το τηλέφωνο και το ήξερα πως θα είναι για εκείνον!  

Πήγαμε και τον πήραμε. Όμορφο, λαμπερό και δυνατό!! Τόσο μικρούλι...

Θα θυμάμαι πάντα τα βλέμματα και τα λόγια των γονιών που έμεναν πίσω.Χαμογελούσαν για το δικό μου μωράκι και μου έδιναν  ευχές και το βλέμμα τους δεν έκρυβε ζήλεια, παρά μόνο πόνο πόνο απέραντο και ελπίδα πως το επόμενο εξιτήριο θα ήταν για εκείνους...
"Φεύγετε;" Μια λέξη πελώρια κι αγκαλιές κι αγγίγματα και λόγια αληθινά γεμάτα με δάκρυα "μπράβο μπράβο...ίσως την άλλη εβδομάδα βγούμε κι εμείς θα δούμε"....

Βγήκαμε λοιπόν κι άρχισε η ζωή μας πάλι να κυλά...

Αυτός ο μικρός - όπως λέει κι ένας καλός  μας φίλος -  από ζευγάρι με παιδί, μας έκανε οικογένεια!

Δεν θα ξεχάσω ποτέ, ποτέ....ούτε κι εκείνος!

Αν με ρωτήσετε πως ήταν μετά δεν μπορώ να σας πω τίποτε δυσάρεστο...Ούτε η αϋπνία, ούτε τα μικροπροβλήματα με τον Άγγελο, ούτε ο θηλασμός, η κούραση...τίποτε...Πραγματικά δεν υπάρχει τίποτε μέσα μου παρά μόνο μια πελώρια αίσθηση ανακούφισης κι ευτυχίας.

Γελούσα και τραγουδούσα και χόρευα όλη την ημέρα, με  όλα τα παράθυρα ανοιχτά, με απαλή μουσική, με μια ολάνθιστη αυλή, την ξύλινη μικρή κούνια  με το νινί στο μπαλκόνι και τον Αύγουστο να μπαίνει στο σπίτι μας από παντού...Αυτό θυμάμαι!

Ήμουν μαζί του κι ήταν μαζί μου...σαν ένα παζλ που βρήκε το χαμένο του κομμάτι... Έτσι απλά!

Τώρα το μικρό αυτό νινί με την τόσο θεαματική είσοδο, έγινε ένας φοβερός ανθρωπάκος! Είναι όμορφος και πανέξυπνος, δολοπλόκος και φιγουρατζής, ηγετικός κι ανεξάρτητος, αστείος και διεκδικητικός, με εξαιρετικό ταλέντο στην απατεωνιά και απίθανος  θεατρίνος. Ζει σε έναν πελώριο χρωματιστό κόσμο γεμάτο παλαβές κι αδιανόητες σκέψεις, παραμυθάς και δημιουργός μιας απίθανης πραγματικότητας  και και και….και μπορώ να συνεχίσω για ώρες…

Είναι ο πολύτιμος μικρός μας γιος, αυτός που δεν ήταν να΄ρθει, αλλά ήρθε,  αυτός που παραλίγο να χαθεί για πάντα, αυτός που δοκιμάστηκε ήδη μια φορά κι έχει έναν άσσο στο μανίκι του!!

Το μικρό μας θαύμα!! Μια ακόμη μεγάλη ιστορία…

Φίλοι αγαπημένοι, αυτή η ανάρτηση είναι για εκείνον, γιατί την περιμένει…Με ρωτάει αν έγραψα, αν έκανα το βίντεο του και περιμένει να του διαβάσω την ιστορία του…

Σας ευχαριστούμε για όλα. Για την υπομονή, την αφοσίωση, τα λόγια, την πίστη, την φροντίδα σας…Είναι τόσο παράξενο που έχουμε κι άλλους ανθρώπους πια στη ζωή μας...εσάς!!

Όλα αυτά τα μηνύματα!!

Μακάρι να μπορούσαμε να σας κεράσουμε σήμερα από τα γλυκά μας και να τσουγκρίσουμε στην υγεία του, γιατί θα κάνουμε γιορτή τρικούβερτη!!!

Όμως θα σας κεράσουμε τη χαρά μας και θα τη μοιραστούμε μαζί σας…Είναι 20 Ιούλη κι είναι η γέννηση του γιού μας που σήμερα έγινε 6 και είναι super ήρωας, καθώς βάφει κάθε πρωί τα χέρια του με παράξενα σχέδια  και με το ένα χέρι εξαφανίζεται και με το άλλο πετάει….

Ανεβαίνει τις κυλιόμενες σκάλες...."πετώντας!!"

Είναι ο δικός μου super ήρωας, είναι το μικρό μου…που ήταν ο μεγάλος μου δάσκαλος, στην πρώτη αληθινά απόκοσμη εμπειρία της ζωής μου…και με τη μια ζωγραφιά στο χέρι εξαφανίστηκε και με την άλλη πέταξε ξανά κοντά μας!!!

Κι επειδή είναι εκείνος σκληρός μαχητής μπόρεσα και κράτησα την υπόσχεση στον Άγγελο...κι έφερα τον αδερφό του σπίτι!

Με το γιατρό είμαστε ακόμη "μαζί"....χεχε!! Ακόμη κοιταζόμαστε και σκεφτόμαστε πως τη σκαπουλάραμε κι οι τρεις εκείνη τη μέρα. Συνωμότησε το Σύμπαν και  σίγουρα, δεν είναι τυχαίο  που πήγαν όλα  καλά, γιατί είναι άξιος γιατρός, τόσο νέος και πολλά υποσχόμενος τότε! Τόσο πετυχημένος τώρα...
Του χαρίσαμε μια μπλούζα με το σύνθημα των  ΚάΠα : "No Guts no Glory"...Κλεμμένο από το αγαπημένο Thunderbolt,του Πα. Την έχει ακόμη λέει!!

Βγαίνοντας από το νοσοκομείο έψαξα και βρήκα τον αναισθησιολόγο... Ένας υπέροχος κύριος στην ηλικία του μπαμπά μου.Του χάρισα ένα λουλούδι κι όσα δεν μπορούσα να του πω τα έγραψα σε μια κάρτα...με κοίταξε μελαγχολικά, με ένα πλατύ ζεστό χαμόγελο...

Συγχωρέστε μου τα πολλά λόγια...μα κάθε χρόνο τέτοια μέρα, φέρνω  στο νου μου όλες αυτές τις μανάδες που είδα εκεί... και για όλες τις άλλες που δεν είδα μα συνεχίζουν να είναι εκεί...κι εύχομαι όλες να έχουν την ευκαιρία να δουν τα δικά τους δεντράκια να μεγαλώνουν...και να ψηλώνουν και να ανθίζουν.

Όλες εκείνες που δεν έχουν άλλη επιλογή παρά να είναι εκεί, γιατί εκεί είναι το χρέος τους...κι η καρδιά τους.

Στο μικρό ξωκλήσι με τα δεκάδες αναμμένα κεριά  και στο άθλιο σκοτεινό  κλιμακοστάσιο με την ερμητικά κλειστή πόρτα και το μυαλό γεμάτο όνειρα για τα χρόνια που θα έρθουν!!

Με ελπίδα για μια ζωή πασπαλισμένη με χρυσόσκονη,  γεμάτη με παιδικά χαμόγελα!!

Για όλες εσάς μανούλες...νιώθω αγάπη κάθε ημέρα, μα σήμερα η αγάπη μου γίνεται κύμα πελώριο που σκάει στα βράχια! Καλό κουράγιο... 
Δεν ξεχάσαμε ποτέ πόσο τυχεροί σταθήκαμε και ευγνωμονούμε που για κάποιο λόγο μας δόθηκε μια δεύτερη ευκαιρία!! Μακάρι όλοι οι γονείς του κόσμου να έχουν την ευκαιρία αυτή....

Χρόνια Πολλά, Χρόνια Γερά, Χρόνια Ευτυχισμένα, Ήλιε μου...

                                                                                                                               Κατερίνα