Ημέρες Αυγούστου και...Bloom!

Ένα μαγικό Αυγουστιάτικο φεγγάρι στον ουρανό

 κι οι νύχτες  ειδιλιακές στο μπαλκόνι με το βιβλίο μου σε απόλυτη σιγή...

 μέχρι που εμφανίζονται αυτοί οι τύποι με τα αμαξάκια τους...

κι εμφανίζονται παντού. Πρόσφατα και στο πρωινό μου ξύπνημα...στο κρεβάτι!

Το ήρεμο πρωινό ξύπνημα και το χουζούρι παρέα με το βιβλίο μου πάνε περίπατο....

Έλεος με αυτά τα αυτοκινητάκια...Μου ζήτησαν να ενώσουν τα χρήματα που έχουν και να τα αγοράσουν μαζί μιας  και τους είναι ξεκάθαρο ότι δώρα παίρνουμε μόνο στα γεννέθλια. Είπαμε οκ. είναι ωράια ιδέα να αγοράσουν κάτι με δικά τους χρήματα, μαζί....
Ετσι πήραν τα πορτοφόλια τους και πήγαμε να αγοράσουμε την πίστα με τα αυτοκίνητα....Ο Αγγελος έβαλε 14 ευρώ από το υστέρημα του...ο Γιώργος...1 ευρώ!!! Κατά τα άλλα το πήραν μαζί...αχ αυτό το μεγάλο μου αγόρι  κι αχ αυτό το μικρό μου κάθαρμα!!!!

Αυτή ήταν η τελευταία μας εβδομάδα μόνοι μιας και αρχίζει η άδεια του Πα  από εβδομάδα αλλάζει το πρόγραμμα,  κι ακόμη,  έρχεται η γιαγιά Μαρία από τη Γερμανία.....Γιεεεεεεεεεεεεεε

Τώρα τα πιτσιρίκια της φτιάχνουν ένα πανό καλωσορίσματος κι εγώ βρήκα χρόνο να κάνω μια ακόμη καλοκαιρινή ανάρτηση...

Οι θαλασσινές μας μοναχικές βόλτες τελείωσαν λοιπόν...Ο καύσωνας αυτή την τελευταία εβδομάδα κράτησε λίγο, δυο μέρες μόνο ευτυχώς! Η θάλασσα ήταν όνειρο...Σαν ψέμα.

Όταν πάμε οι τρεις μας στη θάλασσα καταλήγουμε εγώ να είμαι το παιχνίδι τους...Με κυνηγάνε, προσπαθούν να με πνίξουν και κρέμονται από πάνω μου σαν τα σταφύλια...

Κάποιες φορές έχω ανάγκη την ησυχία, κάποιες φορές έχω ανάγκη το να παίζω μαζί τους...Φέτος Άγγελος άρχισε να παίζει και ρακέτες και κάνουμε τουρνουά....Ελπίζω μέχρι να μεγαλώσει να γίνουν Ολυμπιακό άθλημα για να γίνει Ολυμπιονίκης το αγόρι μιας και δεν έγινα εγώ από καθαρή ατυχία...γιατί αν οι ρακέτες ήταν Ολυμπιακό άθλημα...σήμερα θα ήμουν στο βάθρο!!!

Η ζέστη  μας κούρασε κι ύστερα το βράδυ της Τρίτης ήρθε ο αέρας...Υπέροχος!!! Ξύπνησα τα ξημερώματα από τις βροντές. Πήγα στο δωμάτιο του Άγγελου που κοιμόταν κι οι δύο και τους βρήκα με τα μάτια ορθάνοιχτα...Μου είπαν με μια φωνή, "μαμά φοβάμαι" και ξαφνιάστηκα απίστευτα όταν διαπίστωσα ότι κανείς τους δεν σηκώθηκε να έρθει στο μαγικό κρεβάτι της μαμάς και του μπαμπά. Διαχειρίστηκαν και οι δύο το φόβο τους...Είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει αυτό τόσο ανοιχτά...Ίσως το γεγονός ότι ήταν μαζί, ίσως το ότι ήθελαν να το παλέψουν μόνοι τους...ποιός ξέρει...πάντως τα αγόρια μου δεν ήρθαν σε εμένα αλλά πήγα εγώ σε εκείνους...

Τι συγκινητικό!!! Μεγαλώνουν..ακόμη μια νίκη λοιπόν...Διαχείριση του φόβου!!!
Αμέσως μετά βγήκα στο μπαλκόνι όπου γινόταν χαλασμός και προσπάθησε να φωτογραφίσω μια αστραπή!!
Και τα κατάφερα!!!!!

Έβγαλα πάνω από εκατό φωτογραφίες και κατάφερα λίγα...όμως έγινα μούσκεμα και μέσα από τις εικόνες είδα την καταιγίδα με άλλα μάτια...Υπέροχη κι άγρια...Άλλοτε φαινόταν σαν να είναι ημέρα, άλλοτε σαν να ναι σκοτεινό απόγευμα και  σούρουπο...απίστευτη ομορφιά!!
Κοιμήθηκα τα ξημερώματα αφού ήπια τον πρωινό μου καφέ...Πηγαίνοντας στο κρεβάτι έριξα μια τελευταία ματιά στα μικρά....Είχαν ξεπεράσει κάθε φόβο και κοιμόταν μακάρια....

Δεν θα σχολιάσω την κατάσταση του δωματίου ...δεν έχει χώρο να πατήσεις αφού ανεβαίνουν στο κρεβάτι με άλλα παιχνίδια και βιβλία κάθε βράδυ, εννοείτε χωρίς να μαζεύουν τα παλιά!!!
Λέω εντάξει λοιπόν καλοκαίρι είναι ας έχουν ακατάστατα δωμάτια...και κάνω πως δεν βλέπω...και από την άλλη θυμάμαι πόσο είχα και εγώ ως παιδί  την ανάγκη να κοιμάμαι με αγαπημένα μου πράγματα....τώρα που το σκέφτομαι το κάνω ακόμη και τώρα...

Η δροσιά του επόμενου πρωινού ήταν υπέροχη. Ανακουφιστηκή. Μείναμε σπίτι και τα παιδιά έπαιξαν στην αυλή με τον ξάδερφο τους και τον Λού...

Δεν χρειαζόταν να πάμε πουθενά και απολαύσαμε την ημέρα το σπίτι.
Καθόμουν στην αυλή ακούγοντας από μακριά τις χαρούμενες φωνές τους καθώς παίζουν κάθε φορά κι άλλους ρόλους και διάβαζα αυτό το βιβλίο, που αγόρασα πρόσφατα....Το Bloom της Kelle Hampton!!!

Σίγουρα θα ξέρετε την ιστορίας αυτής της γυναίκας είναι τόσο γνωστή στον χώρο των Blog.  Το Blog της   Enjoying the Small Things είναι εξαιρετικά δημοφιλές.

Για εμένα η Kelle ήταν πηγή έμπνευσης όταν για πρώτη φορά τον Φεβρουάριο του 2010, διάβασα την ιστορία της γέννησης της μικρής της κόρης, που γεννήθηκε με σύνδρομο Down.
Μπορείτε να διαβάσετε την ιστορία εδώ.

Η αλήθεια είναι πως μέσω εκείνης άρχισα κι εγώ να φλερτάρω με την ιδέα ενός Blog και μέσω εκείνης άρχισα να ψάχνω και να ανακαλύπτω κι άλλα υπέροχα Blog, όμως εκείνη είναι σαν μια πρώτη αγάπη για εμένα κι έτσι δεν μπορούσα να μην έχω το βιβλίο της...Το λάτρεψα.

Έκλαψα πολύ ξανά και ξανά και γέλασα πολύ κι είναι ένα βιβλίο  που  κρύβει τόση μητρική αγάπη ...και όχι μόνο! Τόση αγάπη για τη ζωή! Για κάθε έκπληξη...
Βρίσκοντας ομορφιά στο απρόσμενο λοιπόν...κι αναρωτιέμαι τι να σημαίνει αυτό για τον καθένα...Τι να σημαίνει για εμένα!!

Το λατρεύω αυτό.

Το να είμαι κάπου εκεί και να ακούω τις φωνές τους - όχι πάντα χαρούμενες - καθώς παίζουνκαι ζωντανεύουν τους φαναστικούς τους κόσμους κι εγώ να πίνω νωχελικά τον πρωινό μου καφέ διαβάζοντας ή γράφοντας και αναλύοντας σκέψεις, νιώθοντας τόσο απλά γεμάτη και ήρεμη και ασφαλής..

Ξέροντας πως κι εκείνοι νιώθουν το ίδιο...Τέτοιες στιγμές νιώθω ευγνομοσύνη για όλα και διαβάζοντας εκείνο το μαγικό βιβλίο της Kelle με έκανε να νιώθω ακόμη μεγαλύτερη ευλογία για όλα όσα έχω!
Για όλα όσα έχουμε!

Bloom (άνθισμα) λοιπόν...
Μια απρόσμενη εξέλιξη...όχι πάντα θετική.Μπορεί να είναι άνθισμα; Κάτι που δεν περιμέναμε δεν φανταζόμασταν, δεν φανταστήκαμε ποτέ και ξάφνου η ζωή αλλάζει. Όλα ανατρέπονται και πρέπει να ζήσεις με αυτή την ανατροπή που δεν διάλεξες... Μπορείς να το δεις ως άνθισμα;
Ξέρω πως στη ζωή δεν διαλέγεις πάντα. Κάποιες φορές διαλέγει η ζωή για εσένα και κάποιες φορές αυτά που διαλέγει είναι εκπλήξεις που δεν φέρνουν χαρά. Κάποιες φορές φορές η ζωή μας δοκιμάζει εκεί που δεν θέλαμε με τίποτε να δοκιμαστούμε.... Μπορεί να μείνει κανεις κλεισμένος στον εαυτό του και να νιώθει μόνος και θυμωμένος με ότι του έφερε η ζωή...Να μην δει ποτέ το δώρο πίσω από ένα άσχημο και σκληρό πακέτο....

Για την Kelle, τα πράγματα είναι πια απλά...Η χαρά είναι επιλογή λέει και συνεχίζει να γελά και να νιώθει χαρούμενη και να αφήνει την αγάπη της για το παιδί της να ανθίζει, βλέποντας το ίδιο της το παιδί να ανθίζει.

Εγώ από την άλλη σκέφτομαι πως  η ζωή δεν είναι Super Market να μπεις μέσα και να διαλέξεις από τα ράφια μόνο ότι σου αρέσει! Αν η ζωή σου φέρει κάτι που δεν σου κάνει ποιά είναι η επιλογή σου παρά μόνο η προσπάθεια για αποδοχή και αγάπη! Γιατί δεν σημαίνει τίποτε το τι ζεις...αλλά το πως!! Κι αν αφήσεις κάτι στην τύχη του θα μαραζώσει...αν από την άλλη επιλέξεις να το δεις να ανθίζει πρέπει να μάθεις να το φροντίζεις....
Σκέφτομαι πως δεν έχω την απαίτηση να δω τίποτε στη ζωή μου να ανθίσει αν δεν φροντίσω εγώ για το άνθισμα αυτό!! Το πρώτο μπουμπούκι και μια νίκη!!
Νίκη ενάντια στη εσωτερική μου μιζέρια και  τελικά....

...το να βρίσκεις ομορφιά στο απρόσμενο θέλει δύναμη και κουράγιο και αγάπη....Καθαρή απεριόριστη κι ανιδιοτελή αγάπη....όλη την αγάπη του κόσμου!!

Αλίμονο... αυτό ξέρει να το κάνει μια μαμά....ξέρουμε να το κάνουμε όλοι....Αν αφεθούμε στο να ανθίσουμε!!

Αγαπημένοι.....ήρθε η προσωποποίηση της ανιδιοτελούς αγάπης στη ζωή μου.... η μανούλα μου κι έχουμε στο σπίτι μας χαρά μεγάλη και γιορτή!!
Καλημέρα λοιπόν.....αφήστε αυτή τη μέρα να ανθίσει, γίνεται κηπουροί ενός φυτού που δεν έχει άλλη επιλογή από το να ανθίσει, γιατί η αγάπη  και η φροντίδα σας...το οδηγούν μόνο εκεί!!!!

                                                                                                       Κατερίνα