Επιφάνεια.

Αρχίζω με μια σειρά από τρυφερές φωτογραφίες, με  τα ζωντόβολα να πλένουν όλα μαζί τα δόντια τους στο μπάνιο.

 

και χαζολογάνε και κάνουν τόσες γκριμάτσες...

 

Την Παρασκευή λοιπόν φιλοξένησαν τους φίλους τους.Τέσσερα αγόρια στο σπίτι!! Χαλασμός...Κοιμήθηκαν ξημερώματα μετά από δική μου "εξαιρετικά δυναμική" παρέμβαση...αλλιώς θα λιποθυμούσαν μιλώντας και χοροπηδώντας!!

Παρένθεση για να μοιραστώ τη γκρίνια μου.Έκανα στο computer μου  αναβάθμιση κι από τότε χάλασε η σχέση μας! Πρέπει να ξαναγνωριστούμε από την αρχή κι αυτή  η νέα γνωριμία με καθυστερεί πολύ. Ο κέρσορας χοροπηδάει και κάνει τα δικά του και δεν βγάζω άκρη. Μια ανάρτηση μου παίρνει τον διπλάσιο χρόνο και εγώ δεν έχω καθόλου διάθεση για παιχνίδια...Τέλος πάντων, είμαστε παρεξηγημένοι με το μηχάνημα αυτό τον καιρό, αλλά θα τα βρούμε!!

Η εποχή αυτή είναι η εποχή της προσφοράς νομίζω.Τα δέντρα γεμάτα, η φύση φορτωμένη με καρπούς,

ενώ ταυτόχρονα οι δουλειές δεν τελειώνουν!! Το σαββατοκύριακο  λοιπόν, ήταν κυρίως αφιερωμένο στον κήπο.

Κλαδέματα, ξεχορταριάσματα, καθαριότητες.Τα παιδιά ανέλαβαν τα σπιτάκια των σκυλιών και τα γυάλισαν.

 

 

Τι καλά που μεγάλωσαν και μπορούν να βοηθούν.

Μεγάλωσαν κι οι κολοκύθες...

Καλοπιστικές και όχι μόνο.

Μεγάλο σουξέ....Άρχισα ήδη να καταψύχω την ψίχα τους για τις χειμερινές μας πίτες...

Όμορφος ο κήπος αλλά έχει πολλή δουλειά...και ενώ εμείς φτιάχνουμε έχουμε τα καθάρματα τα σκυλιά να καταστρέφουν...Η τελευταία απώλεια ένα παχύφυλλο που το βράδυ το θαύμασα για το μέγεθος και το χρώμα του και την άλλη μέρα δεν υπήρχε...κάποιος από τους τρεις το είχε μασήσει...Ποιος ήταν ο ένοχος; Όλοι έχουν ύφος αθώου αλλά είναι μεγάλοι απατεώνες!

ΈΝΟΧΟΙ

 Τα πρωινά κάθομαι στο γραφείο κι οργανώνω την ημέρα και βάζω τάξη ή τουλάχιστον προσπαθώ!

 

Για ξεκίνημα διαβάζω Βρεττάκο."Συνάντηση με τη θάλασσα". Κάθε χρόνο τέτοια εποχή το ξαναδιαβάζω, αποχαιρετώντας το καλοκαίρι και κάθε χρόνο κλαίω στα ίδια ποιήματα σαν τις γιαγιάδες!!
Η συλλογή αυτή μου θυμίζει τη Βαγγελιώ μου, που με έκανε να τον αγαπήσω, όπως εκείνος αγάπησε τη θάλασσα.
Κάθε εποχή που είναι μπροστά μου είναι η αγαπημένη μου εποχή αλλά ακόμη δεν είπα αντίο στο καλοκαίρι. Δεν έκανα ακόμη το τελευταίο μου μπάνιο, ακόμη ο κόσμος πίνει τον καφέ στο μπαλκόνι κι ακούω περπατώντας στη γειτονιά τα πούλια από το τάβλι σε κάποια αυλή...Τα παιδιά ακόμη μαζεύονται στην παιδική χαρά μέχρι να βραδιάσει κι αυτό μου δίνει το χρόνο να κάνω μερικές μακρινές απογευματινές  βόλτες στο ρέμα και να θαυμάσω τα φυτά και τα δέντρα, καθώς φθινοπωριάζει.

Περπατώ μόνη μου και τραγουδάω σιγανά...χαρακτηριστικό μου αυτό, είμαι παιδί της μαμάς μου. Εκείνη τραγουδούσε ασταμάτητα!

Περπατάω με ρυθμό και μαζεύω εικόνες και κάνω σχέδια στο μυαλό μου και σενάρια και πλάθω ιστορίες...και περνάω ωραία.
Σε λίγο που θα αρχίσουν όλες μου οι ομάδες, τα απογεύματα  θα γεμίσουν όλα και δεν θα μου μένει πια χρόνος για τέτοιες πολυτέλειες... Οπότε τώρα χαίρομαι τις μοναχικές μου βόλτες και νιώθω ευγνωμοσύνη καθώς κλείνει η κάθε ημέρα!!

Νιώθω ευγνωμοσύνη για όλα όσα μπορώ να απολαύσω, για όλα όσα βλέπω και αισθάνομαι.

 

Νιώθω ευγνωμοσύνη που μπορώ να στολίσω το σπίτι μου με κλαδιά κι άγρια λουλούδια και να τα κοιτάζω νιώθοντας ηρεμία!  Έτσι απλά...

Τέλος, νιώθω ευγνομοσύνη που μπορώ να χαίρομαι πράγματα ιδιαίτερα πεζά, όπως τις αγαπημένες μου Αμερικάνικες  σειρές που  κάνουν πρεμιέρα...Yeeeeeeeeeeeeeeeh!! Το Internet  μας φέρνει πιο κοντά...

Χρόνια τώρα το φθινόπωρο είναι η εποχή της πρεμιέρας...Από Bones, μέχρι  Dr House  κι από Greys Anatomy, μέχρι Castle. Για να μην θυμηθώ την εμμονή μου με το Lost, το κόλλημα μου με το  24 Hours, τη τρέλα μου με το Prison Break κι άλλα πολλά που έχουν περάσει  και θα μου θυμίζουν πάντα περιόδους της ζωής μου, όπως η περίοδος Carrie Brandsαw (αχ x 2) ή η περίοδος  Friends...ή η περίοδος X Files που έψαχνα την αλήθεια που κρύβετε εκεί έξω !!!
Θυμάμαι ολόκληρες συζητήσεις με τον φίλο μου τον Alex. για το τι να σημαίνουν ο καπνός στο στο Lost  και σκηνές  κλάματος με τη Βαγγελιώ μετά από επεισόδια του Greys Anatomy. Θυμάμαι δε μια φορά  που είχε κάποιος ένα πρόβλημα υγείας (τίποτε σοβαρό) και του πρότεινα να πάει στον Dr.House..Ο λατρεμένος μου τρελάρας!!
Αλλά το καλύτερο μου, ήταν ένα σχόλιο που διάβασα στην ιστοσελίδα του Lost, μετά το θεόκουφο τέλος του, όπου  ένας μανιώδης τηλεθεατής της σειράς έγραψε " Ανάθεμα σε Lost μου έφαγες τα καλύτερα μου χρόνια"!! Μετά από εκείνο το τέλος ένιωθα ακριβώς έτσι κι εγώ!!

Αχ!!! Ευτυχώς που υπάρχουν αυτές. Το βάθος, βάθος  αλλά καλή κι η επιφάνεια βρε παιδί μου....

Σας καλημερίζω με τρελό ενθουσιασμό!! Αύριο κάνει πρεμιέρα το Greys Anatomy  φίλοι μου και περιμένω να δω τι θα κάνει η σεναριογράφος της σειράς, που τα 'χει κυριολεκτικά σκατώσει!!!

Ευχές για μια υπέροχη δημιουργική ημέρα και τέλος πάντων...καλό το παίδεμα του νου  αλλά κι η πεζότητα κάποιες φορές χαρίζει τόση...ξεκούραση στη μπερδεμένη μας καθημερινότητα!! Ω ναι! Έχω το δικαίωμα να βλέπω και  ευκολοχώνευτα έργα....
Καλημέρα αγαπημένοι...

                                                                                                                                                                                           Κατερίνα

Τέλος εποχής.

Το καλοκαίρι λοιπόν φεύγει και μαζί του και η αίσθηση της νωχελικότητας και της πεποίθησης οτι όλα μπορούν να περιμένουν...Ξαφνικά τίποτε δεν μπορεί να περιμένει και τα "πρέπει" μπαίνουν ξανά στη ζωή μας σαν κύμα.
Ο καιρός άλλαξε τόσο γρήγορα. Οι δρόμοι μούσκεψαν και για λίγο μας χαροποιεί να αλλάζουν οι εικόνες κι από φωτεινές καλοκαιρινές, να γίνονται υγρές και λίγο μυστηριακές...αλλά μόνο για λίγο.

Μόλις λίγες ημέρες πριν χάζευα τα ξαδέρφια να περπατούν  όλα μαζί στην μαρίνα του Πλαταμώνα.

Κολυμπούσαμε με τα αγόρια  και τα ξαδέρφια τους, στην πισίνα του Εδέμ στην Κατερίνη

και τραγουδούσαμε στο αμάξι τρελές ροκιές, γυρνώντας από τη θάλασσα.

Μια μόλις εβδομάδα μετά περπατάμε με τον Πα στους βρεγμένους δρόμους μιας πόλης που όταν βρέχει κρατάει για λίγο μια γοητεία που χάνεται καθώς μπαίνουμε στο Χειμώνα, καθώς η γοητεία μετατρέπεται σε απλή λασπουριά.

Έφυγε κι η μαμά και ζήσαμε ακόμη ένα αντίο με λίγα δάκρυα...συνηθισμένοι πια σε αυτά!

Θα ειδωθούμε ξανά...ίσως σε έξι μήνες, σε ένα χρόνο...ποιός ξέρει. Δεν μας νοιάζει, (έτσι λέμε για παρηγοριά) θέλουμε μόνο να είμαστε όλοι καλά  μέχρι τότε κι αυτό είναι το μόνο που μετράει.

Οι μέρες μου είναι παράξενες.Τα παιδιά σιγά σιγά μπαίνουν σε ρυθμούς μα εγώ ακόμη γυρνώ γύρω από τον εαυτό μου κυνηγώντας την ουρά μου. Σκέφτομαι πως, για να προλάβω όλα όσα πρέπει χρειάζομαι άλλη μια ζωή. Κάνω λίστες με οργανογράμματα...και βάζω χρονικά όρια στον αυτό μου.
Είμαι από αυτούς τους ανθρώπους που δυστυχώς με το χρόνο έχουν θέμα. Λειτουργώ πάντα οριακά.Λίγο πριν το τέλος τρέχω...Πάντα τρέχω.
Μετά από τόσα χρόνια, ιδιαίτερα μετά τη δουλειά που έκανα και με το ρόλο που είχα έπρεπε αυτό να αλλάξει. Έτσι έμαθα να δίνω αέρα σε ότι έχω να ολοκληρώσω για να παίρνω το χρόνο μου, χωρίς να πιέζομαι...Μέχρις ενός σημείου. Κατά βάθος είμαι πάλι της τελευταίας στιγμής.
Όσο εργαζόμουν σε ένα οργανωμένο πλαίσιο τα περιθώρια να τεντώσω το χρόνο ήταν λίγα.Έπρεπε να μάθω να τον διαχειρίζομαι σωστά και δημιουργικά.Τώρα που ουσιαστικά εγώ ορίζω το παιχνίδι άρχισαν πάλι τα τεντώματα...όλα τελευταία στιγμή.
Η μόνη λύση που βρήκα λοιπόν είναι, να κάνω  οργανογράμματα και να βάζω εγώ τα dead lines. Είναι τουλάχιστον αστείο αλλά για την ώρα πιάνει...γιατί είμαι αυστηρό αφεντικό!! (τρομάρα μου)

Τέλος εποχής λοιπόν...Είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου μετά από 17 χρόνια, που δεν θα γυρίσω στη δουλειά στο τέλος του καλοκαιριού, μετά την άδεια...Αντί για αυτό με περιμένει η οργάνωση  κάτι εντελώς αλλιώτικου. Οι νέες μου ομάδες, οι νέοι μου συνεργάτες, ο νέος μου ρόλος...Όλα νέα κι αστραφτερά, πασπαλισμένα με τη μαγεία μιας νέας πρόκλησης. Έχω μια πελώρια αγωνία που συνοδεύει κάθε ξεκίνημα, μια αναμονή κι ένα μισεμό για όλα όσα είναι εκεί μακριά, χωρίς εμένα και μου λείπουν διαολεμένα...Τέλος εποχής.

Μου αρέσει αυτό το κλείσιμο, όσο κι αν μου λείπει ήδη το καλοκαίρι κι η ξεγνοιασιά του, δεν παύει να είναι κουραστικό αυτό το χάος και το σκόρπισμα.Τώρα μαζευόμαστε και κλείνουμε προς τα μέσα.
Το σώμα μας, τα παράθυρα μας, τις σκέψεις μας...ο Χειμώνας έχει ένα ζεστό χουζούρι που λείπει από το Καλοκαίρι...

Μου αρέσει να βουλιάζω στον καναπέ παρέα με το μόνιμο αξεσουάρ στα πόδια μου, τρώγοντας σοκολατάκια και να ακούω τα παιδιά, να διαβάζουν ή να παίζουν τριγύρω.

Να πίνω τον καφέ μου σε ένα δροσερό μπαλκόνι ακούγοντας τις σταγόνες της βροχής να χτυπούν στα φύλλα.

Να πηγαίνω μοναχικές βόλτες στην βροχή,

μυρίζοντας το βρεγμένο χώμα και να μαζεύω φρούτα από τους άγριους θάμνους για να κάνω λικέρ ή μαρμελάδες...



Τσάπουρνα

Να έχω χρόνο για να παίζω με τα πιτσιρίκια παιχνίδια στην αυλή όπου ζω στιγμές απίθανης γελοιότητας και το λατρεύω

Η " super Ka" και οι" ninja  της Συμφοράς" σε δράση...

κι ύστερα όταν εκείνοι πέφτουν κατάκοποι για ύπνο, να με βρίσκει η νύχτα,

να κερνάω στον εαυτό μου ένα κρασί ή μια μπύρα και να γράφω ασταμάτητα, σαν να πήρε το μυαλό μου φωτιά!!

Όλη μου τη ζωή έγραφα για όλα...αυτό είναι το μόνο σταθερό μου κομμάτι...

Γίνονται πράγματα απίστευτα στον κόσμο μας...απίστευτα! Σκληρά, άγρια, αδιανόητα.Οι άνθρωποι δεν σταματούν να προδίδουν και να πονούν ο ένας τον άλλο κι εγώ παλεύω μέρες να κάνω μια ανάρτηση που να μην είναι μαύρη και σκληρή σαν αυτά που ακούω και διαβάζω και ζω...

Φίλοι κι άνθρωποι αγαπημένοι δοκιμάζονται καθημερινά  με καταστάσεις αδιανόητες, μα δεν σταματούν να ξυπνούν το πρωί έτοιμοι για μάχη. Ετσι όταν ο φίλος μου ο Ηλίας λίγες μέρες πριν, μετά το σοβαρό ατύχημα της συντρόφου του που παραλίγο να της στοιχήσει τη ζωή κι ανάμεσα στις ατέλειωτες ώρες στο νοσοκομείο με  δυο παιδιά να περιμένουν στο σπίτι νέα από τη μαμά τους, βρήκε το πείσμα και  μου είπε : "Θα είμαι εδώ και θα παλεύω. Αφού εκείνη είναι ζωντανή εγώ θα παλεύω, για εμάς. Δεν θα  περάσει έτσι αυτό, δεν θα κάνω τη χάρη να αφεθώ!", σκέφτηκα πως αυτά τα λόγια έκρυβαν όλη  τη δύναμη του κόσμου.
Λόγια ενός ανθρώπου που είδε τη ζωή του να γκρεμίζεται κι ύστερα τρύπωσε από τη χαραμάδα μια ελπίδα, γιατί το φως έχει τη δύναμη να τρυπήσει στο σκοτάδι...Ένιωσα περήφανη που είναι φίλος!!
Η Κρητική ρακί σε περιμένει φιλαράκι...θα την πιούμε στην υγειά της!

Μένω στο καλό και στη δύναμη κι επεξεργάζομαι όλες αυτές τις πληροφορίες που δέχομαι. Κλείνοντας θα σας στείλω στο blog της αγαπημένης μας ζωγράφου Μαρίας Βιλλιώτη, για να δείτε τον νέο της πίνακα που μου έφερε δάκρυα στα μάτια!!! όχι τυχαία...

Εγώ από την άλλη...υποδέχομαι το  υγρό πρωινό με την Καλημέρα τους φεύγοντας για το σχολείο, μετά  από ένα τρελό πρωινό πανηγύρι μέχρι να ετοιμαστούν και

σας καλημερίζω με έναν  καφέ στο ποτήρι με τον κοκκινολαίμη...γιατί όπως ξέρετε εγώ κι ο κοκκινολαίμης έχουμε παρελθόν...Καλό φθινόπωρο και επίσημα πια...όπως φαίνεται και στην εικόνα άνθισαν, οι λευκοί Ζεφύρανθοι κι αυτό είναι σημάδι!!

Καλημέρα λοιπόν...τέλος εποχής κι αρχή μιας νέας!

                                                                                          Κατερίνα

Πρωτάκια σε δράση!!!!!

Ω ναι!!!Άνοιξαν τα σχολεία και μαζί τους κι ότι είχαμε κλειστό για το Καλοκαίρι.Σαν να άνοιξε το κουτί των υποχρεώσεων και ξαφνικά βρεθήκαμε να τρέχουμε για να προλάβουμε...Έχοντας ακόμη ρυθμούς νωχελικούς δεν προλαβαίνω τίποτε...μα τίποτε και το εννοώ.

Όμως  πρώτα θα σας πω για το πρωτάκι μου!!! Αχ το μικρό μου αγοράκι που μεγάλωσε και πάει πρώτη Δημοτικού...Τι συγκινητικό!!!! Ο μπαμπάς του φίλου μας του Θοδωρή με κοροϊδεύει..."κλαις που τελειώνει, κλαις που αρχίζει...μου φαίνεται ψάχνεις ευκαιρίες για να κλαις!!" ...ο Πα σιγοντάρει από δίπλα...τσ τσ. Άντρες!

Ξεκινήσαμε με ένα  πρωινό ξύπνημα μέσα στον ενθουσιασμό. Ετοιμάσαμε ένα τέλειο πρωινό για τα μικρά μας...το πιο δυνατό του τελευταίου μήνα, που είχαμε ξεφύγει τελείως διατροφικά!!!!

Βάζουμε στο φόρμα για κεικάκια μια λεπτή φέτα ψωμί  αλειμένο με  ελάχιστο βούτυρο. Πάνω του λίγο σαλαμάκι ή μπέικον και ένα αυγό στη μέση.Στο φούρνο για 15 λεπτά και το πιο τέλειο ψητό αυγό που φάγατε ποτέ είναι έτοιμο....Ξετρελάθηκαν!

Εγώ ετοιμάζοντας το πρωινό φώναζα  χαρωπά..."Ξύπνα Γιώργο ήρθε η μέρα!!! Ανοίγουν τα σχολεία επιτέλους θα πας στην Πρώτη!!!!"
Ο Άγγελος με κοιτούσε με κατανόηση...το έχει περάσει κι αυτός αυτό και κατά βάθος νομίζω πως ήθελε να με πνίξει!!!!
Την ώρα που πλέναμε τα δόντια ο μικρός μου είπε " Δεν θα τα καταφέρω ποτέ..."
Τι παιδί!!! Πόσο διαφορετικός από τον αδερφό του που σε κάθε νέα πρόκληση μπαίνει με τρελό ενθουσιασμό....για να βαρεθεί αμέσως μετά σε μηδενικό χρόνο!!!

Εκείνος αντίθετα από τον μεγάλο του αδερφό, συγκρατημένος και νευρικός ζώστηκε την καινούρια του τσάντα, με τους δεινόσαυρους, δώρο βέβαια της γιαγιάς Μαρίας και πήρε το δρόμο το μακρύ!

Μέχρι εκεί κράτησε η αγωνία!

Μόλις είδε τους φίλους του ή φατσούλα άλλαξε!

Στάθηκαν όλα στη σειρά σαν τα παπάκια κι είχα πάλι ένα παιδί στην πρώτη σειρά κι ένα στην προτελευταία...Θυμάμαι τότε που είχα ένα παιδί στην πρώτη σειρά κι ένα μικρούλι στην αγκαλιά μου!!

Ύστερα άνοιξε η μεγάλη μπλε πόρτα και χάθηκαν μέσα της χοροπηδώντας και φωνάζοντας...

 Κάθησαν στα θρανία για πρώτη φορά....

κι άρχισε το σχολείο!

Ο χρόνος... πόσο γρήγορα τρέχει.....
Τελικά ο πατέρας φορτώθηκε όλα τα βάρη....(όπως πάντα)

και όλοι μαζί, μαμάδες και μπαμπάδες πήγαμε για τον πρώτο σχολικό καφέ της χρονιάς!!!! Τουλάχιστον έχουμε ο ένας τον άλλο...

Την επόμενη ημέρα πήγε σχολείο χωρίς τον αδερφό του.Ο μπαμπάς του θέλησε να τον βάλει στην τάξη, να του δείξει τις τουαλέτες, να να να....Μα εκείνος του είπε "Φύγε τώρα μπαμπά, θα μου τα δείξει η κυρία!" κι έτσι απλά, με δυο φράσεις το αγοράκι μας μεγάλωσε κι έγινε ένα ανεξάρτητο πρωτάκι!

Πάει κι αυτό...Τέλεια! Καλή αρχή μωρό μου...

Με αφορμή λοιπόν το ξεκίνημα της νέα σχολικής χρονιάς το σχολείο της φύσης παρουσίασε το πρόγραμμα του και είχε ως καλεσμένο για να δώσει μια μικρή διάλεξη τον Γιάννη Σωτηράκο.

Για όσους δεν τον γνωρίζουν είναι ο Διευθύνων Σύμβουλος της Εταιρίας ΕΥ ΖΗΝ, έχει φτιάξει διάφορες εταιρείες στη χώρα μας και στο εξωτερικό ανάμεσα τους το Allou Fun Park και  είναι συνιδρυτής της ΜΚΟ A2K.
Ξεκίνησε την ομιλία του με  την εικόνα μιας γέρικης υπέροχης ελιάς και  έκλεισε μιλώντας για τις δυνατότητες της νέας γενιάς που κρατά τη δύναμη της αλλαγής στα χέρια της...της Generation Alpha. Τα παιδιά μας δηλαδή.

Είναι εντυπωσιακό να βλέπεις έναν τόσο νέο άνθρωπο, να έχει καταφέρει τόσα πολλά και να ποντάρει τόσο στα παιδιά!Με ενθουσίασε!Με ενέπνευσε και με γέμισε ενέργεια...

Μίλησε για την εκπαίδευση που δεν έχει ως στόχο την μόρφωση αλλά τη συμμόρφωση κι ένιωσα κάθε του λέξη στο πετσί μου, με εμπειρίες που έζησα  εγώ και τώρα βιώνει ο γιος μου!!! Τα ίδια ακριβώς, τόσα χρόνια μετά....
Γιατί εγώ,χα!!! δεν  αγαπούσα καθόλου το σχολείο...ή μάλλον όχι,  όχι ακριβώς δεν το αγαπούσα....μισούσα το σχολείο! Το μίσησα από την πρώτη στιγμή που πάτησα το πόδι μου στο νηπιαγωγείο κι η ωραιότερη στιγμή του σχολείου ήταν όταν τελείωσε!!! Ημουν εξαιρετικά κακή, κάκιστη μαθήτρια, ζωηρούλα και από τα παιδιά που ενοχλούσαν τους δασκάλους και μιλούσαν στην τάξη, για αυτό και πολύ συχνά, ιδαίτερα στο Δημοτικό, καθόμουν μόνη στο θρανίο μέχρι να έρθει το διάλειμα που μεταμορφονώμουν με όλους τους αγαπημένους μου φίλους τριγύρω!
Πέρασαν χρόνια για να βρεθούν κάποιοι εμπνευσμένοι καθηγητές στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο για να με ενισχύσουν θετικά και θα τους θυμάμαι για πάντα.Είναι και τα μόνα ονόματα δασκάλων μου, που θυμάμαι....Τέσσερις...κι όλοι Φιλόλογοι! Τυχαίο;
Όλο αυτό τον αρνητισμό μου, τον ξαναέζησα και μέχρις ένα σημείο τον ζω με το μεγάλο μου γιο!!! Φρίκη....Μέχρι που κατάλαβα ότι κάτι δεν πάει καλά κι άλλαξα...όχι εκείνος, εγώ, γιατί του έκανα κακό! Γιατί όπως λέμε στη θεραπεία..."Τους λογαριασμούς που δεν κλείσαμε στη ζωή μας, θα τους κλείσουν για εμάς τα παιδιά μας!!"
Μια ευκαιρία για μια ακόμη ανάρτηση!!!!

Ήταν ωραία να ξαναβρίσκομαι με τις ομάδες μου και να οργανώνουμε τη νέα μας χρονιά, στον γεμάτο ενέργεια χώρο του Σχολείου της φύσης!Είναι σαν να γυρίζεις σπίτι.... με όλα αυτά τα λαμπερά πρόσωπα τριγύρω!!

Στο άλλο μου σπίτι στην Ιθάκη γύρισα λίγες μέρες πριν, αφού τα βαφτίσια του γιού της Βαγγελιώς μου της παινεμένης, έγιναν αφορμή για να συναντηθώ με όλους τους αγαπημένους μου συναδέλφους και φίλους, μικρούς και μεγάλους, φορώντας και πάλι τα καλά μας...



Τα πεδιλάκια γενέθλιο δώρο της αδερφής και η αρχαία  ταλαιπωρημένη τσάντα μου είναι στυλ, Carrie Bradshaw και δεν  θα την πετάξω ποτέ!!!!

Ηταν πανέμορφα και συγκινητικά, σε ένα μικρό εκκλησάκι στο Λιβάδι και μετά στην πλατεία του χωριού κάτω από τον πελώρο πλάτανο!!!

Απλά Υπέροχα!!!

Ο πολύτιμος μικρός που για χάρη του βρήκαμε την ευκαιρία να ειδωθούμε και να το γιορτάσουμε, γέμισε με φως τη ζωή της μαμάς και του μπαμπά του και  βαφτίστηκε Αναστάσης Μάριος. Είχε για μπομπονιέρες χαρταετούς, φτιαγμένους από τα χέρια της Λίας στην Κεραμική της Ιθάκης!!
Χαρταετούς για τα ταξίδια του....άλλοτε σαν άνεμος κι άλλοτε σαν χαρταετός...

Ακόμη ένας υποψήφιος αεροπόρος "στο άπειρο κι ακόμη παραπέρα...."

Το τοπίο ήταν φανταστικό! Μόλις 30 λεπτά απόσταση από την Θεσσαλονίκη και  η φύση αλλιώτικη!

Εκεί το φθινόπωρο ήρθε. Κόψαμε έρρεικες που λατρεύω για να στολίσουμε τα βάζα

και μαζέψαμε κατακκόκινα φραγκοστάφυλα.

Η εποχή αλλάζει, τα χρώματα, οι σκιές στα δέντρα, οι σκιές μέσα μας...Σαν να μεγαλώνουν τώρα που ο ήλιος δεν είναι τόσο δυνατός  για να  φωτίσει κάθε σκοτεινή γωνιά μας.
Μα οι σκιές ήταν πάντα εκεί...πάντα θα είναι εκεί κι εμείς πάντα έτοιμοι να περιμένουμε τον ήλιο να φωτίσει και να τις διαλύσει! Μόνο το φως διαλύει τα ερωτηματικά και τη θολούρα των σκιών....

Γιατί...τί κάνεις όταν βρίσκεσαι σε ένα σκοτεινό δωμάτιο και σε τρομάζουν οι σκιές του;
Ανάβεις το φως.....

Πρωτάκια όλοι μας, σε όλα τα νέα στη ζωή...πρωτάκια και σε τούτο το νέο μας φθινόπωρο!!
Σας αφήνω, με μια εικόνα γεμάτη με μια γεύση ξινόγλυκη, με  μυρωδιά μελιού και άλικο ολοζώντανο χρώμα.Καλημέρα αγαπημένοι!! Καλά ξεκινήματα πρωτάκια !!!

                                                                                 Κατερίνα