Ίχνη στην άμμο…

Στο ταξίδι μας στην Κρήτη με μάγεψαν πολλά. Τα πιο σημαντικά θα τα κρατήσω ως  πολύτιμους θησαυρούς μέσα μου για πάντα, αφού πρώτα τα μοιραστώ μαζί σας...

Οι πιο συγκλονιστικές στιγμές ήταν για εμένα αυτές που ήταν φορτωμένες ιστορία!

Η πρώτη ήταν η επίσκεψη στον τάφο του απόλυτου Έλληνα συγγραφέα…

Μια  ψηλή αυλή φορτωμένη με φουξ  μουκαμβίλιες και στην μέση μια πέτρα .

 

Πάνω της ένας απλός ξύλινος σταυρός, σημάδι αιώνιο ενός ανθρώπου που αγάπησε το Θεό και πάλεψε με τα σύμβολα του και αφορίστηκε για αυτό!!

 

Κάθισα εκεί στην άκρη της πέτρας κοιτάζοντας τα αγόρια   να τρέχουν  τριγύρω και την υπόλοιπη οικογένεια μου να αγναντεύει την πόλη κι αν ήμουν μόνη μου θα έκλαιγα γοερά. Δεν ξέρω γιατί…μα  η αίσθηση ότι είμαι στον τάφο του, ήταν συγκλονιστική!!!Έσπασα ένα μικρό λουλούδι μουκαμβίλιας και το πήρα μαζί μου φεύγοντας….

Λίγες ημέρες μετά σταματήσαμε στην Κάνδανο! Όλη η Κρήτη είναι ένας τόπος ιερών αγώνων. Σημάδια που φανερώνουν ανθρώπους που αγαπούν τον τόπο τους και στέκονται όρθιοι για αυτόν.  Ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος φαίνεται σαν να στοιχειώνει ακόμη της γωνιές αυτού του μαρτυρικού νησιού. Δεν είναι τυχαίο ότι η μάχη της Κρήτης χαρακτήρισε έναν ολόκληρο πόλεμο και ανάγκασε τη μεγαλύτερη πολεμική μηχανή της εποχής να καταργήσει ένα ολόκληρο σώμα της (αλεξιπτωτιστές) μετά την πανωλεθρία του στη μάχης της Κρήτης!

Η μάχη της Κρήτης είναι για εμένα πηγή έμπνευσης. Ο Πανταζής έχει μελετήσει  το Δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, με όλες του τις λεπτομέρειες. Η Μάχη της Κρήτης κι η Απόβαση στην Νορμανδία είναι οι πιο πολυδιαβασμένες από εκείνον στιγμές.

Οπότε η επίσκεψη μας στην Κρήτη άνοιξε την ανάγκη μας να γνωρίσουμε από κοντά τα μέρη για τα οποία διαβάζαμε. Δεν θα μπορούσαμε λοιπόν να μην σταματήσουμε στην ηρωική Κάνδανο.

Η Κάνδανος για εμένα είναι το σημείο μηδέν.  Εκεί που ο χρόνος σταμάτησε όταν το χωριό καταστράφηκε «εκ θεμελίων». Δολοφονήθηκαν όλοι οι κάτοικοι ανεξαρτήτου ηλικίας, όλα τα ζώα τους(!!) και γκρεμίστηκαν τα σπίτια τους και οργώθηκαν για να μην θυμίζει τίποτε πια ότι εκεί υπήρχε ένας τόπος που κάποτε ήταν ολοζώντανος. Να μην υπάρχει κανένα σημάδι για το πώς ήταν αυτό το χωριό, πως ήταν τα σπίτια, ή οι δρόμοι του… Ο στόχος ήταν να «σβηστεί από το χάρτη». Κυριολεκτικά!!!

 

 

Εκεί που κάποτε υπήρχε το χωριό οι Γερμανοί τοποθέτησαν μια ταμπέλα…. « Εδώ  υπήρχε η Κάνδανος».

Δεν μπορείς να μην ανατριχιάσεις, δεν μπορείς να μην σταματήσεις να προσκυνήσεις στον τόπο του μαρτυρίου... Ήταν απλά συγκλονιστικό!!

Ύστερα το Μάλεμε… Πρώτα το μικρό μουσείο με τα κομμάτια που έχουν δωθεί από ιδιωτικές συλλογές και

 

 

 μετά το νεκροταφείο....Απίστευτο!

Μπαίνεις μέσα σε έναν χώρο πελώριο, με κομμάτια γης παραγεμισμένα με χώμα που μέσα τους αναπαύεται μια ολόκληρη γενιά ανθρώπων που γεννήθηκε και έζησε για λίγο χωρίς ποτέ να καταφέρει να ανθίσει… Έκλαψα   τόσο πολύ που ο μικρός μου με κοιτούσε ασταμάτητα και με ξάφνιασε το γεγονός ότι έδειχνε να καταλαβαίνει ακριβώς το γιατί.

 

Ο Άγγελος ήταν μακριά μαζί με τον μπαμπά του όπου περπατούσαν ανάμεσα στους χιλιάδες τάφους και ο μπαμπάς εξηγούσε ασταμάτητα. Τι έγινε, πως,  που, έδειχνε μακριά με το δάχτυλο στο αεροδρόμιο δίπλα στη θάλασσα που έγινε η μάχη με τους αλεξιπτωτιστές.

Ο Γιώργος βλέποντας με να κλαίω άρχισε  να με ρωτά προχωρώντας ανάμεσα στους τάφους, «πως τον έλεγαν αυτόν μαμά, πόσο χρονών ήταν κι αυτόν κι αυτόν»… Βρέθηκα να περπατάω αργά,  διαβάζοντας ονόματα και ηλικίες… Άλφρεντ  20 χρονών, Βίλχελμ 23 χρονών, Μπέρναρντ 18 χρονών…

Χιλιάδες  νεαροί άνδρες, σχεδόν παιδιά… Θαμμένοι μακριά από τον τόπο τους, μακριά από τα όνειρα που ποτέ δεν πρόλαβαν να ζήσουν. Μισήθηκαν ως κατακτητές και σκοτώθηκαν ως στρατιώτεςγια ποιό  αποτέλεσμα…

Εκεί μακριά η θάλασσα να στραφταλίζει και ο ήλιος να καίει τις γρανιτένιες πλάκες που γράφουν το όνομα τους…

 

Που και που κάποιο λουλούδι αφημένο παραδίπλα από κάποιον που κάποτε τους αγάπησε και τους θυμάται ακόμη και μπορεί να διασχίζει αυτόν τον  ουρανό για να αφήσει ένα λουλούδι να μαραθεί δίπλα στο λατρεμένο του όνομα, με τα χιλιάδες ανεκπλήρωτα όνειρα… Κάποιος που ακόμη τον αγαπά!

 

Τι κρίμα!!  Τι ανώφελο ξόδεμα ανθρώπων…

Φεύγοντας  διάβασα τα λόγια που έγραψε ο μπαμπάς μου στο τετράδιο  του μνημείου…ακριβώς κάτω από το δικό μου.

Επισφράγισε σε δυο απλές λέξεις όλα μου τα συναισθήματα… Αγαπημένε μου!!Συνέχισα να κλαίω…

Όλη αυτή περιήγηση έκλεισε με την τελική μας επίσκεψη στο Ναυτικό μουσείο και το τμήμα της μάχης της Κρήτης… Εικόνες  και φωτογραφίες που δείχνουν πρόσωπα και δεν μπορείς να μην σκεφτείς  τι ένιωθε ο γέροντας αυτός την ώρα που απέναντι του ο στρατιώτης σκότωνε το γιο του και του φερόταν σαν σκυλί… Ο γέροντας αυτός με το σκληρό θυμωμένο πρόσωπο και το ίσιο αγέρωχο σώμα που κρατά τη μαγκούρα και κοιτά ίσια στα μάτια τον εχθρό που δεν  είναι παρά ένα οπλισμένο αγόρι…

Μιλούσαμε ασταμάτητα κι οι δύο στα αγόρια. Την ιστορία, τις στιγμές, τα  συναισθήματα… Αντικείμενα που έμειναν εκεί να θυμίζουν πράγματα ανείπωτα… ένα πιρούνι με  χαραγμένη τη σβάστικα, ένα σακίδιο με ένα ξένο όνομα, ένα κράνος με μια τρύπα…όπλα,πιάτα, άρβυλα, κομμάτια φτερών αεροπλάνων!! Απίστευτα… ότι  όλα αυτά ήταν εκεί…
Στην απόλυτη Μάχη.Γυαλισμένα κι ολοκαίνουρια τότε.
Αντίπαλα αντικείμενα σε έναν αγώνα που άρχισε και τελείωσε αφήνοντας τα σημάδια του στην ιστορία, σαν χαρακιές σε ένα γυμνό σώμα…

Και μαζί τους φωτογραφίες. Αμέτρητες φωτογραφίες χαρούμενων παιδιών, 18, 20, 22, χρονών  που ήρθαν από την άλλη άκρη του κόσμου να πολεμήσουν ως Σύμμαχοι σε έναν πόλεμο που από την αρχή μέχρι και το τέλος τους δεν είχε νόημα κανένα… όπως κάθε πόλεμος! Παιδιά που άφησαν όλα όσα αγαπούσαν και ήρθαν σε τούτο δω το μαγικό νησί για να θάψουν εδώ τα νεανικά σώματα τους… Έτσι απλά!!

Το λιμάνι των Χανίων από το παράθυρο του Ναυτικού μουσείου.

Το απόγευμα γυρίσαμε στο παραθαλάσσιο χωριό που μέναμε  και βγήκαμε στην θάλασσα. Εκεί είδαμε κομμάτια στην άμμο περιφραγμένα και ρωτώντας μάθαμε πως εκείνο  το απόγευμα γεννήθηκαν μικρά χελωνάκια και οι βιολόγοι μελετητές, προστάτεψαν έτσι τις φωλιές τους…

Απίστευτο… Μικρές Καρέτες γεννήθηκαν εκεί… Μωρά χελωνάκια…

Δεν προλάβαμε να τα δούμε μα είδαμε τα ίχνη τους στην άμμο. Ίχνη που μαρτυρούσαν ότι εκεί κάτι μαγικό έγινε… και τα μικρά αυτά πλάσματα είχαν αρχίσει ένα υπέροχο κι επικίνδυνο ταξίδι στη ζωή!

 

Ίχνη σαν αυτά που είδαμε στο ταξίδι μας με την ιστορία. Άλλα από αυτά μαρτυρούσαν πόνο και θάνατο κι άλλα αγώνες και πάλη για τη ζωή! Όλα όμως μαρτυρούσαν το ίδιο. Ότι από εκεί πέρασαν όνειρα χιλιάδες και μάτια φορτωμένα ελπίδα και σώματα που κάποτε έσφυζαν από ζωή και νιάτα! Δεν τα είδαμε,  είδαμε όμως τα χνάρια τους κι αυτό αποδεικνύει  πως υπήρξαν…

Ένας υπέροχος κατακόκκινος καυτός ήλιος βασίλευε  την ώρα εκείνη και εγώ κοιτούσα κάποια άλλα χνάρια…

 

Αυτά των γιών μου που έτρεχαν με δύναμη μέσα στο δροσερό νερό και  σκεφτόμουν τα δικά τους όνειρα , τα δικά τους ολάνοιχτα στον ήλιο μάτια γεμάτα με το φως μιας ζωής που είναι μπροστά τους και έκλαψα ξανά. Για όλα εκείνα τα χνάρια που έσβησαν ανώφελα...Για χιλιάδες ανθρώπους για εκατοντάδες γενιές που έσβησαν δίχως χνάρια!

Έκλαψα για όλα αυτά που θα δουν και θα νιώσουν τα δικά μου παιδιά κι η γενιά τους κι ευχήθηκα βαθιά μέσα μου τα ίχνη τους στην άμμο της ζωής τους να είναι γεμάτα με δημιουργία… κι  όταν θα έρθει το κύμα να τα σβήσει, να μην έχει πια νόημα το ότι θα σβηστούν γιατί κάποιοι πρόλαβαν και τα είδαν κι ονειρεύτηκαν και δημιούργησαν και έζησαν περπατώντας δίπλα στα ίχνη αυτά… τα  ίχνη των παιδιών μου στην άμμο…

Γιατί τελικά… από  όλα όσα κάνουμε, από  όλα όσα μοχθούμε, από όλα όσα παλεύουμε,   αυτό μένει. Τα ίχνη μας!!

Καλημέρα αγαπημένοι… Είμαι στην Κατερίνη με τα μικρά μου. Λίγες ακόμη μέρες χαιρόμαστε τη γιαγιά…Δεν  έχουμε ιντερνετ και η ανάρτηση αυτή έγινε σε ένα καφέ. Να μου συγχωρήσουν οι φίλοι μπλόγκερς τη σιωπή και την απόσταση….

Σας φιλώ κι εύχομαι τα χνάρια σας στην άμμο… να μαρτυρούν ένα ταξίδι γεμάτο ένταση και σεβασμό!!! και πάθος…

                                                             Κατερίνα