Πρωτάκια σε δράση!!!!!

Ω ναι!!!Άνοιξαν τα σχολεία και μαζί τους κι ότι είχαμε κλειστό για το Καλοκαίρι.Σαν να άνοιξε το κουτί των υποχρεώσεων και ξαφνικά βρεθήκαμε να τρέχουμε για να προλάβουμε...Έχοντας ακόμη ρυθμούς νωχελικούς δεν προλαβαίνω τίποτε...μα τίποτε και το εννοώ.

Όμως  πρώτα θα σας πω για το πρωτάκι μου!!! Αχ το μικρό μου αγοράκι που μεγάλωσε και πάει πρώτη Δημοτικού...Τι συγκινητικό!!!! Ο μπαμπάς του φίλου μας του Θοδωρή με κοροϊδεύει..."κλαις που τελειώνει, κλαις που αρχίζει...μου φαίνεται ψάχνεις ευκαιρίες για να κλαις!!" ...ο Πα σιγοντάρει από δίπλα...τσ τσ. Άντρες!

Ξεκινήσαμε με ένα  πρωινό ξύπνημα μέσα στον ενθουσιασμό. Ετοιμάσαμε ένα τέλειο πρωινό για τα μικρά μας...το πιο δυνατό του τελευταίου μήνα, που είχαμε ξεφύγει τελείως διατροφικά!!!!

Βάζουμε στο φόρμα για κεικάκια μια λεπτή φέτα ψωμί  αλειμένο με  ελάχιστο βούτυρο. Πάνω του λίγο σαλαμάκι ή μπέικον και ένα αυγό στη μέση.Στο φούρνο για 15 λεπτά και το πιο τέλειο ψητό αυγό που φάγατε ποτέ είναι έτοιμο....Ξετρελάθηκαν!

Εγώ ετοιμάζοντας το πρωινό φώναζα  χαρωπά..."Ξύπνα Γιώργο ήρθε η μέρα!!! Ανοίγουν τα σχολεία επιτέλους θα πας στην Πρώτη!!!!"
Ο Άγγελος με κοιτούσε με κατανόηση...το έχει περάσει κι αυτός αυτό και κατά βάθος νομίζω πως ήθελε να με πνίξει!!!!
Την ώρα που πλέναμε τα δόντια ο μικρός μου είπε " Δεν θα τα καταφέρω ποτέ..."
Τι παιδί!!! Πόσο διαφορετικός από τον αδερφό του που σε κάθε νέα πρόκληση μπαίνει με τρελό ενθουσιασμό....για να βαρεθεί αμέσως μετά σε μηδενικό χρόνο!!!

Εκείνος αντίθετα από τον μεγάλο του αδερφό, συγκρατημένος και νευρικός ζώστηκε την καινούρια του τσάντα, με τους δεινόσαυρους, δώρο βέβαια της γιαγιάς Μαρίας και πήρε το δρόμο το μακρύ!

Μέχρι εκεί κράτησε η αγωνία!

Μόλις είδε τους φίλους του ή φατσούλα άλλαξε!

Στάθηκαν όλα στη σειρά σαν τα παπάκια κι είχα πάλι ένα παιδί στην πρώτη σειρά κι ένα στην προτελευταία...Θυμάμαι τότε που είχα ένα παιδί στην πρώτη σειρά κι ένα μικρούλι στην αγκαλιά μου!!

Ύστερα άνοιξε η μεγάλη μπλε πόρτα και χάθηκαν μέσα της χοροπηδώντας και φωνάζοντας...

 Κάθησαν στα θρανία για πρώτη φορά....

κι άρχισε το σχολείο!

Ο χρόνος... πόσο γρήγορα τρέχει.....
Τελικά ο πατέρας φορτώθηκε όλα τα βάρη....(όπως πάντα)

και όλοι μαζί, μαμάδες και μπαμπάδες πήγαμε για τον πρώτο σχολικό καφέ της χρονιάς!!!! Τουλάχιστον έχουμε ο ένας τον άλλο...

Την επόμενη ημέρα πήγε σχολείο χωρίς τον αδερφό του.Ο μπαμπάς του θέλησε να τον βάλει στην τάξη, να του δείξει τις τουαλέτες, να να να....Μα εκείνος του είπε "Φύγε τώρα μπαμπά, θα μου τα δείξει η κυρία!" κι έτσι απλά, με δυο φράσεις το αγοράκι μας μεγάλωσε κι έγινε ένα ανεξάρτητο πρωτάκι!

Πάει κι αυτό...Τέλεια! Καλή αρχή μωρό μου...

Με αφορμή λοιπόν το ξεκίνημα της νέα σχολικής χρονιάς το σχολείο της φύσης παρουσίασε το πρόγραμμα του και είχε ως καλεσμένο για να δώσει μια μικρή διάλεξη τον Γιάννη Σωτηράκο.

Για όσους δεν τον γνωρίζουν είναι ο Διευθύνων Σύμβουλος της Εταιρίας ΕΥ ΖΗΝ, έχει φτιάξει διάφορες εταιρείες στη χώρα μας και στο εξωτερικό ανάμεσα τους το Allou Fun Park και  είναι συνιδρυτής της ΜΚΟ A2K.
Ξεκίνησε την ομιλία του με  την εικόνα μιας γέρικης υπέροχης ελιάς και  έκλεισε μιλώντας για τις δυνατότητες της νέας γενιάς που κρατά τη δύναμη της αλλαγής στα χέρια της...της Generation Alpha. Τα παιδιά μας δηλαδή.

Είναι εντυπωσιακό να βλέπεις έναν τόσο νέο άνθρωπο, να έχει καταφέρει τόσα πολλά και να ποντάρει τόσο στα παιδιά!Με ενθουσίασε!Με ενέπνευσε και με γέμισε ενέργεια...

Μίλησε για την εκπαίδευση που δεν έχει ως στόχο την μόρφωση αλλά τη συμμόρφωση κι ένιωσα κάθε του λέξη στο πετσί μου, με εμπειρίες που έζησα  εγώ και τώρα βιώνει ο γιος μου!!! Τα ίδια ακριβώς, τόσα χρόνια μετά....
Γιατί εγώ,χα!!! δεν  αγαπούσα καθόλου το σχολείο...ή μάλλον όχι,  όχι ακριβώς δεν το αγαπούσα....μισούσα το σχολείο! Το μίσησα από την πρώτη στιγμή που πάτησα το πόδι μου στο νηπιαγωγείο κι η ωραιότερη στιγμή του σχολείου ήταν όταν τελείωσε!!! Ημουν εξαιρετικά κακή, κάκιστη μαθήτρια, ζωηρούλα και από τα παιδιά που ενοχλούσαν τους δασκάλους και μιλούσαν στην τάξη, για αυτό και πολύ συχνά, ιδαίτερα στο Δημοτικό, καθόμουν μόνη στο θρανίο μέχρι να έρθει το διάλειμα που μεταμορφονώμουν με όλους τους αγαπημένους μου φίλους τριγύρω!
Πέρασαν χρόνια για να βρεθούν κάποιοι εμπνευσμένοι καθηγητές στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο για να με ενισχύσουν θετικά και θα τους θυμάμαι για πάντα.Είναι και τα μόνα ονόματα δασκάλων μου, που θυμάμαι....Τέσσερις...κι όλοι Φιλόλογοι! Τυχαίο;
Όλο αυτό τον αρνητισμό μου, τον ξαναέζησα και μέχρις ένα σημείο τον ζω με το μεγάλο μου γιο!!! Φρίκη....Μέχρι που κατάλαβα ότι κάτι δεν πάει καλά κι άλλαξα...όχι εκείνος, εγώ, γιατί του έκανα κακό! Γιατί όπως λέμε στη θεραπεία..."Τους λογαριασμούς που δεν κλείσαμε στη ζωή μας, θα τους κλείσουν για εμάς τα παιδιά μας!!"
Μια ευκαιρία για μια ακόμη ανάρτηση!!!!

Ήταν ωραία να ξαναβρίσκομαι με τις ομάδες μου και να οργανώνουμε τη νέα μας χρονιά, στον γεμάτο ενέργεια χώρο του Σχολείου της φύσης!Είναι σαν να γυρίζεις σπίτι.... με όλα αυτά τα λαμπερά πρόσωπα τριγύρω!!

Στο άλλο μου σπίτι στην Ιθάκη γύρισα λίγες μέρες πριν, αφού τα βαφτίσια του γιού της Βαγγελιώς μου της παινεμένης, έγιναν αφορμή για να συναντηθώ με όλους τους αγαπημένους μου συναδέλφους και φίλους, μικρούς και μεγάλους, φορώντας και πάλι τα καλά μας...



Τα πεδιλάκια γενέθλιο δώρο της αδερφής και η αρχαία  ταλαιπωρημένη τσάντα μου είναι στυλ, Carrie Bradshaw και δεν  θα την πετάξω ποτέ!!!!

Ηταν πανέμορφα και συγκινητικά, σε ένα μικρό εκκλησάκι στο Λιβάδι και μετά στην πλατεία του χωριού κάτω από τον πελώρο πλάτανο!!!

Απλά Υπέροχα!!!

Ο πολύτιμος μικρός που για χάρη του βρήκαμε την ευκαιρία να ειδωθούμε και να το γιορτάσουμε, γέμισε με φως τη ζωή της μαμάς και του μπαμπά του και  βαφτίστηκε Αναστάσης Μάριος. Είχε για μπομπονιέρες χαρταετούς, φτιαγμένους από τα χέρια της Λίας στην Κεραμική της Ιθάκης!!
Χαρταετούς για τα ταξίδια του....άλλοτε σαν άνεμος κι άλλοτε σαν χαρταετός...

Ακόμη ένας υποψήφιος αεροπόρος "στο άπειρο κι ακόμη παραπέρα...."

Το τοπίο ήταν φανταστικό! Μόλις 30 λεπτά απόσταση από την Θεσσαλονίκη και  η φύση αλλιώτικη!

Εκεί το φθινόπωρο ήρθε. Κόψαμε έρρεικες που λατρεύω για να στολίσουμε τα βάζα

και μαζέψαμε κατακκόκινα φραγκοστάφυλα.

Η εποχή αλλάζει, τα χρώματα, οι σκιές στα δέντρα, οι σκιές μέσα μας...Σαν να μεγαλώνουν τώρα που ο ήλιος δεν είναι τόσο δυνατός  για να  φωτίσει κάθε σκοτεινή γωνιά μας.
Μα οι σκιές ήταν πάντα εκεί...πάντα θα είναι εκεί κι εμείς πάντα έτοιμοι να περιμένουμε τον ήλιο να φωτίσει και να τις διαλύσει! Μόνο το φως διαλύει τα ερωτηματικά και τη θολούρα των σκιών....

Γιατί...τί κάνεις όταν βρίσκεσαι σε ένα σκοτεινό δωμάτιο και σε τρομάζουν οι σκιές του;
Ανάβεις το φως.....

Πρωτάκια όλοι μας, σε όλα τα νέα στη ζωή...πρωτάκια και σε τούτο το νέο μας φθινόπωρο!!
Σας αφήνω, με μια εικόνα γεμάτη με μια γεύση ξινόγλυκη, με  μυρωδιά μελιού και άλικο ολοζώντανο χρώμα.Καλημέρα αγαπημένοι!! Καλά ξεκινήματα πρωτάκια !!!

                                                                                 Κατερίνα