Τέλος εποχής.

Το καλοκαίρι λοιπόν φεύγει και μαζί του και η αίσθηση της νωχελικότητας και της πεποίθησης οτι όλα μπορούν να περιμένουν...Ξαφνικά τίποτε δεν μπορεί να περιμένει και τα "πρέπει" μπαίνουν ξανά στη ζωή μας σαν κύμα.
Ο καιρός άλλαξε τόσο γρήγορα. Οι δρόμοι μούσκεψαν και για λίγο μας χαροποιεί να αλλάζουν οι εικόνες κι από φωτεινές καλοκαιρινές, να γίνονται υγρές και λίγο μυστηριακές...αλλά μόνο για λίγο.

Μόλις λίγες ημέρες πριν χάζευα τα ξαδέρφια να περπατούν  όλα μαζί στην μαρίνα του Πλαταμώνα.

Κολυμπούσαμε με τα αγόρια  και τα ξαδέρφια τους, στην πισίνα του Εδέμ στην Κατερίνη

και τραγουδούσαμε στο αμάξι τρελές ροκιές, γυρνώντας από τη θάλασσα.

Μια μόλις εβδομάδα μετά περπατάμε με τον Πα στους βρεγμένους δρόμους μιας πόλης που όταν βρέχει κρατάει για λίγο μια γοητεία που χάνεται καθώς μπαίνουμε στο Χειμώνα, καθώς η γοητεία μετατρέπεται σε απλή λασπουριά.

Έφυγε κι η μαμά και ζήσαμε ακόμη ένα αντίο με λίγα δάκρυα...συνηθισμένοι πια σε αυτά!

Θα ειδωθούμε ξανά...ίσως σε έξι μήνες, σε ένα χρόνο...ποιός ξέρει. Δεν μας νοιάζει, (έτσι λέμε για παρηγοριά) θέλουμε μόνο να είμαστε όλοι καλά  μέχρι τότε κι αυτό είναι το μόνο που μετράει.

Οι μέρες μου είναι παράξενες.Τα παιδιά σιγά σιγά μπαίνουν σε ρυθμούς μα εγώ ακόμη γυρνώ γύρω από τον εαυτό μου κυνηγώντας την ουρά μου. Σκέφτομαι πως, για να προλάβω όλα όσα πρέπει χρειάζομαι άλλη μια ζωή. Κάνω λίστες με οργανογράμματα...και βάζω χρονικά όρια στον αυτό μου.
Είμαι από αυτούς τους ανθρώπους που δυστυχώς με το χρόνο έχουν θέμα. Λειτουργώ πάντα οριακά.Λίγο πριν το τέλος τρέχω...Πάντα τρέχω.
Μετά από τόσα χρόνια, ιδιαίτερα μετά τη δουλειά που έκανα και με το ρόλο που είχα έπρεπε αυτό να αλλάξει. Έτσι έμαθα να δίνω αέρα σε ότι έχω να ολοκληρώσω για να παίρνω το χρόνο μου, χωρίς να πιέζομαι...Μέχρις ενός σημείου. Κατά βάθος είμαι πάλι της τελευταίας στιγμής.
Όσο εργαζόμουν σε ένα οργανωμένο πλαίσιο τα περιθώρια να τεντώσω το χρόνο ήταν λίγα.Έπρεπε να μάθω να τον διαχειρίζομαι σωστά και δημιουργικά.Τώρα που ουσιαστικά εγώ ορίζω το παιχνίδι άρχισαν πάλι τα τεντώματα...όλα τελευταία στιγμή.
Η μόνη λύση που βρήκα λοιπόν είναι, να κάνω  οργανογράμματα και να βάζω εγώ τα dead lines. Είναι τουλάχιστον αστείο αλλά για την ώρα πιάνει...γιατί είμαι αυστηρό αφεντικό!! (τρομάρα μου)

Τέλος εποχής λοιπόν...Είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου μετά από 17 χρόνια, που δεν θα γυρίσω στη δουλειά στο τέλος του καλοκαιριού, μετά την άδεια...Αντί για αυτό με περιμένει η οργάνωση  κάτι εντελώς αλλιώτικου. Οι νέες μου ομάδες, οι νέοι μου συνεργάτες, ο νέος μου ρόλος...Όλα νέα κι αστραφτερά, πασπαλισμένα με τη μαγεία μιας νέας πρόκλησης. Έχω μια πελώρια αγωνία που συνοδεύει κάθε ξεκίνημα, μια αναμονή κι ένα μισεμό για όλα όσα είναι εκεί μακριά, χωρίς εμένα και μου λείπουν διαολεμένα...Τέλος εποχής.

Μου αρέσει αυτό το κλείσιμο, όσο κι αν μου λείπει ήδη το καλοκαίρι κι η ξεγνοιασιά του, δεν παύει να είναι κουραστικό αυτό το χάος και το σκόρπισμα.Τώρα μαζευόμαστε και κλείνουμε προς τα μέσα.
Το σώμα μας, τα παράθυρα μας, τις σκέψεις μας...ο Χειμώνας έχει ένα ζεστό χουζούρι που λείπει από το Καλοκαίρι...

Μου αρέσει να βουλιάζω στον καναπέ παρέα με το μόνιμο αξεσουάρ στα πόδια μου, τρώγοντας σοκολατάκια και να ακούω τα παιδιά, να διαβάζουν ή να παίζουν τριγύρω.

Να πίνω τον καφέ μου σε ένα δροσερό μπαλκόνι ακούγοντας τις σταγόνες της βροχής να χτυπούν στα φύλλα.

Να πηγαίνω μοναχικές βόλτες στην βροχή,

μυρίζοντας το βρεγμένο χώμα και να μαζεύω φρούτα από τους άγριους θάμνους για να κάνω λικέρ ή μαρμελάδες...



Τσάπουρνα

Να έχω χρόνο για να παίζω με τα πιτσιρίκια παιχνίδια στην αυλή όπου ζω στιγμές απίθανης γελοιότητας και το λατρεύω

Η " super Ka" και οι" ninja  της Συμφοράς" σε δράση...

κι ύστερα όταν εκείνοι πέφτουν κατάκοποι για ύπνο, να με βρίσκει η νύχτα,

να κερνάω στον εαυτό μου ένα κρασί ή μια μπύρα και να γράφω ασταμάτητα, σαν να πήρε το μυαλό μου φωτιά!!

Όλη μου τη ζωή έγραφα για όλα...αυτό είναι το μόνο σταθερό μου κομμάτι...

Γίνονται πράγματα απίστευτα στον κόσμο μας...απίστευτα! Σκληρά, άγρια, αδιανόητα.Οι άνθρωποι δεν σταματούν να προδίδουν και να πονούν ο ένας τον άλλο κι εγώ παλεύω μέρες να κάνω μια ανάρτηση που να μην είναι μαύρη και σκληρή σαν αυτά που ακούω και διαβάζω και ζω...

Φίλοι κι άνθρωποι αγαπημένοι δοκιμάζονται καθημερινά  με καταστάσεις αδιανόητες, μα δεν σταματούν να ξυπνούν το πρωί έτοιμοι για μάχη. Ετσι όταν ο φίλος μου ο Ηλίας λίγες μέρες πριν, μετά το σοβαρό ατύχημα της συντρόφου του που παραλίγο να της στοιχήσει τη ζωή κι ανάμεσα στις ατέλειωτες ώρες στο νοσοκομείο με  δυο παιδιά να περιμένουν στο σπίτι νέα από τη μαμά τους, βρήκε το πείσμα και  μου είπε : "Θα είμαι εδώ και θα παλεύω. Αφού εκείνη είναι ζωντανή εγώ θα παλεύω, για εμάς. Δεν θα  περάσει έτσι αυτό, δεν θα κάνω τη χάρη να αφεθώ!", σκέφτηκα πως αυτά τα λόγια έκρυβαν όλη  τη δύναμη του κόσμου.
Λόγια ενός ανθρώπου που είδε τη ζωή του να γκρεμίζεται κι ύστερα τρύπωσε από τη χαραμάδα μια ελπίδα, γιατί το φως έχει τη δύναμη να τρυπήσει στο σκοτάδι...Ένιωσα περήφανη που είναι φίλος!!
Η Κρητική ρακί σε περιμένει φιλαράκι...θα την πιούμε στην υγειά της!

Μένω στο καλό και στη δύναμη κι επεξεργάζομαι όλες αυτές τις πληροφορίες που δέχομαι. Κλείνοντας θα σας στείλω στο blog της αγαπημένης μας ζωγράφου Μαρίας Βιλλιώτη, για να δείτε τον νέο της πίνακα που μου έφερε δάκρυα στα μάτια!!! όχι τυχαία...

Εγώ από την άλλη...υποδέχομαι το  υγρό πρωινό με την Καλημέρα τους φεύγοντας για το σχολείο, μετά  από ένα τρελό πρωινό πανηγύρι μέχρι να ετοιμαστούν και

σας καλημερίζω με έναν  καφέ στο ποτήρι με τον κοκκινολαίμη...γιατί όπως ξέρετε εγώ κι ο κοκκινολαίμης έχουμε παρελθόν...Καλό φθινόπωρο και επίσημα πια...όπως φαίνεται και στην εικόνα άνθισαν, οι λευκοί Ζεφύρανθοι κι αυτό είναι σημάδι!!

Καλημέρα λοιπόν...τέλος εποχής κι αρχή μιας νέας!

                                                                                          Κατερίνα