Ενα καράβι...

Ξύπνησα ένα πρωί κι ήμουν χάλια. Ο λαιμός μια πληγή, τα κόκαλα πονούσαν και το κεφάλι μου σαν ένα γεμάτο καζάνι. Ένιωθα πρησμένη, κουρασμένη κι άυπνη. Ξύπνησα με ένταση και νεύρα κι άρχισα να ετοιμάζομαι μαζί με τα παιδιά γιατί έπρεπε να πάω σε δυο ραντεβού στο ΙΚΑ.Τα είχα κλείσει μήνες πριν.
Τα παιδιά, τα πρωινά γάλατα,τα ντυσίματα, ο πρωινός χαμός κι η ένταση μην αργήσουν κι εγώ με ακόμη περισσότερα νεύρα. Παίρνω  μαζί μου να πληρώσω την πρώτη δόση. Λογαριασμός ΔΕΗ ...και χαράτσι!! Πρωινό σιχτίρισμα και  αίσθηση βαθιάς αδικίας και ματαιότητας!
Τα παιδιά σχολείο κι εγώ συνεχίζω για να πάω στο ραντεβού μου. Μετά το πρώτο ραντεβού στο ΙΚΑ, έχω άλλο ένα σε ΙΚΑ άλλης περιοχής (από Μαρτίου Καλαμαριά) και μετά έχω επίσης μια συνάντηση στην πόλη.
Μετά από κάποια λεπτά οδήγησης αντιλαμβάνομαι ότι έχω ξεχάσει κάποια έγγραφα για την μετά το ΙΚΑ συνάντηση.
Βρίσιμο, αναστροφή και γυρίζω τρέχοντας για να προλάβω. Η ώρα έχει ήδη περάσει. Στο δρόμο είμαι απρόσεκτη και σπάω τον καθρέφτη πάνω σε ένα κάδο απορριμάτων. Πάει ο καθρέφτης.
Ένταση, νεύρα και είμαι ήδη μπουρλότο. Παίρνω τα χαρτιά και ξαναφεύγω.Οδηγώ απότομα, βγαίνω σε μια στροφή και παραλίγο να πέσω πάνω σε ένα άλλο αμάξι. Ο οδηγός του με κοιτάζει τρομαγμένος...Συνεχίζω σαν δαιμονισμένη, "δεν προλαβαίνω".
Φτάνω στο ΙΚΑ.Είναι 20 χιλιόμετρα δρόμος.Ψάχνω να παρκάρω.Τρώω φρίκη γιατί θα χάσω το ραντεβού γιατί δεν βρίσκω να παρκάρω!!Βρίζω!
Μετά από λίγο, βρήκα επιτέλους θέση,  παρκάρω ....ψάχνω το βιβλιάριο και τις εξετάσεις...Τα ξέχασα σπίτι.
Το σπίτι είναι 20 χιλιόμετρα μακριά! Πάει το ραντεβού....Θα σκοτώσω κάποιον. Θέλω να ουρλιάξω, να τα σπάσω και να φταίει άλλος!Παίρνω το δρόμο και πάλι πίσω...πάει η βενζίνη που έβαλα σκέφτηκα...πίσω λοιπόν, μπας και προλάβω να πάρω το βιβλιάριο για να προλάβω τουλάχιστον το δεύτερο ραντεβού και να μην χάσω και την επαγγελματική μου συνάντηση...Τρέχω τρέχω τρέχω και μονολογώ "είναι μια από αυτές τις μέρες...".
Τα κατάφερα...Τέλειωσαν τα ραντεβού οι συναντήσεις όλα. Γυρίζω σπίτι με το μυαλό λάσπη και το σώμα χάλια...Κόκαλα, μύτη, μπούκωμα.Γκρινιάζω, που τρέχω, που είμαι χάλια, που που που...
Έχει έρθει επιτέλους  ο ταπετσέρης να δει το σαλόνι, που έχει διαλυθεί. Δεν μπορούμε να πάρουμε καινούριο κι είπαμε τουλάχιστον να αλλάξουμε ύφασμα μιας κι είναι σε κακά χάλια το παλιό.Ο πρώτος ταπετσιέρης μου είπε να το πετάξω, αλλά αν θέλω αυτός μου το φτιάχνει με 1200 ευρώ.Ο δεύτερος μου λέει να το πετάξω αλλά αν θέλει αυτός μου το φτιάχνει με 850....Τρώνε κι οι δύο άκυρο και σκέφτομαι δεν βαριέσαι δεν πειράζει που δεν μπορούμε να πάρουμε καινούριο σαλόνι ή να αλλάξουμε υφάσματα...θα πλύνω τα παλιά τουλάχιστον και βλέπουμε. Ξεντύνω τους καναπέδες νιώθοντας απίστευτα απογοητευμένη.
Βάζω πλυντήρια, απλώνω και βρίζω. Στα μισά σταματάει το πλυντήριο.Έχει από καιρό που μου κάνει νούμερα, αλλά τώρα δεν στροφάρει ...τίποτα. Έτσι όπως είναι με τα νερά, τα βγάζω, γίνομαι λούτσα και βρίζοντας, τα φορτώνω και τα πάω στο κοντινότερο πλυντήριο της πεθεράς...Νεύρα νεύρα νεύρα!
Τα μισά έχουν πλυθεί κι έχουν στεγνώσει.Λέω να τα βάλω μην γυρίσουν τα παιδιά και δεν έχουν που να κάτσουν.Τραβάω, ζουλάω ιδρωμένη και με το κεφάλι να βαράνε καμπάνες....Το ύφασμα είναι ήδη ταλαιπωρημένο και παλιό και ξαφνικά διαλύεται στα χέρια μου.Σχίστηκε από το τράβηγμα...πάει!!! Τώρα έχω και να το ράψω και θα φαίνεται φριχτά γιατί είναι το σαλόνι και γιατί δεν μπορώ να πάρω άλλο....Την τύχη μου, την γκαντεμιά μου. Απολογισμός πρωινού, ένας καθρέφτης, ένα πλυντήριο, κι ένα σαλόνι....Δύσκολη μέρα, σκέφτομαι σε λίγο πρέπει να πάω να πάρω τα παιδιά από το σχολείο, πρέπει να ετοιμάσω υλικό για την απογευματινή μου ομάδα και να βοηθήσω  τα παιδιά με τα μαθήματα..Το σπίτι είναι στον αέρα...όλα μισά, μαξιλάρια έξω, πράγματα περιμένουν να μπουν στα ντουλάπια, νερά από το χαλασμένο πλυντήριο...χάος και το σώμα χάλια. Νομίζω πως έχω πυρετό!!
Λέω  Stop!Κάνε ένα τσάι κι ένα διάλειμμα και συνεχίζεις...Μπήκα μια βόλτα ινετρνετική κι έπεσα πάνω σε αυτό το νέο...

Ένα  "κρακ" και μετά επιτέλους σιωπή στο κεφάλι μου. Την ώρα που έχω ένιωθα αδικημένη που δεν μπορούσα να πάρω καινούριο σαλόνι, την ώρα που έβριζα την τύχη μου για το πλυντήριο, που χάλασε, την ώρα που σιχτίριζα για τη μαύρη μου ώρα που έχασα το ραντεβού στο ΙΚΑ κι έλεγα με θράσος, στον εαυτό μου πόσο δύσκολη ημέρα είχα....κάποιοι γονείς αποχαιρετούσαν το παιδί τους...
Το παιδί τους!!

Σαν ο κόσμος να σταμάτησε για λίγο. Σαν ο χρόνος να πάγωσε μέσα μου κι όλα να σώπασαν...Αποχαιρετούσαν το παιδί τους, το καταλαβαίνεις;

Όλη η υπερβολή έχασε τη διάσταση της και χάθηκε...έσβησε! Ξαφνικά το μόνο που ήταν σημαντικό ήταν να  δω τους μικρούς μου ανθρώπους. Να τους δω!!
Ένα μικρό ανθρωπάκι έφυγε...κι έφερε τη ζωή στην κανονική της διάσταση!!Τα έβαλε όλα εκεί που πρέπει να είναι. Στη θέση τους...
Σκέφτηκα των ανείπωτο πόνο των γονιών και την απαράδεκτη μέχρι τότε στάση μου στην ημέρα που μου  είχε ξημερώσει...Σκέφτηκα την προσβολή μου απέναντι σε μια ημέρα χωρίς κανένα ουσιαστικό πρόβλημα...Ένα μυαλό γεμάτο μύξα...αυτό είχα για πρόβλημα, την ώρα που εκείνοι αποχαιρετούσαν το παιδί τους...

Όχι δεν μπορούσα να μείνω στον πόνο γιατί δεν ήταν δικός μου.Δεν μπορούσα να μείνω στο μούδιασμα γιατί θα ήταν δικαιολογία...Πως μπορούσα εγώ να μην αντέχω και να παραλύσω ενώ εκείνοι άντεχαν να ζήσουν το αδιανόητο;
Είχα να πάρω τα αγόρια μου από το σχολείο...κι αυτό έγινε ξαφνικά,το πιο σημαντικό γεγονός της ημέρας μου!

Η φωνή τους, τα μουτζουρωμένα χέρια τους, τα λασπωμένα γόνατα τους, τα λεκιασμένα ρούχα τους, τα βρώμικα πόδια τους καθώς χοροπηδούν πάνω στους διαλυμένους μας καναπέδες με τα καθαρά καλύμματα που έχουν πάλι μέσα σε λίγα λεπτά λερωθεί, οι φωνές τους καθώς μαλώνουν για τα παιχνίδια τους, τα ουρλιαχτά τους καθώς τρέχουν με τα σπαθιά στην αυλή και ο κουρνιαχτός που σηκώνουν κυνηγώντας τα σκυλιά που γαβγίζουν δαιμονισμένα από τον ενθουσιασμό και σου παίρνουν το κεφάλι, το σφύριγμα τους που μου τινάζει τα αυτιά και μου τσιτώνει τα νεύρα, τα ψίχουλα τους σκορπισμένα στο πάτωμα της κουζίνας, τα παιχνίδια τους φυτεμένα παντού μέσα στο σπίτι, τα βρώμικα λαμπερά τους πρόσωπα καθώς μου μιλούν για τη μέρα τους...που ήταν τόσο συναρπαστική!!! Τόσο συναρπαστική που δεν θέλουν να τελειώσει...και γελούν και μιλούν και ακούω τις φωνές σαν τιτιβίσματα και ψιθυρίζω "κράτα τη αυτή τη στιγμή, κράτα τη"...και χαμογελώ στα λαδωμένα τους, λαμπερά μουτράκια και...

Παύση...και τέλος.
Ευγνωμοσύνη για μια ζωή απλά μαγική και πραγματικά πλούσια και κουράγιο σε εκείνους που λένε  λόγια  ανείπωτα στο προσκεφάλι των παιδιών τους...Συμπόνια νιώθω...και λυπάμαι πολύ!
Τόσο πολύ που πονάει ακόμη και το τελευταίο μου κύτταρο.

Σε ένα λιμάνι ένα καράβι ξεμακραίνει και η εικόνα του σβήνει στο ηλιοβασίλεμα. Κάποιοι, στέκουν  γεμάτοι πόνο στο λιμάνι, το χαιρετούν με δάκρυα στα μάτια και βλέποντας το ιστίο του να χάνεται στον ορίζοντα  ψιθυρίζουν..."έφυγε...".
Σε κάποιο άλλο λιμάνι κάποιοι άλλοι με βλέμμα λαμπερό γεμάτο προσδοκία, βλέπουν το ιστίο του ίδιου πλοίου να πλησιάζει και καθώς ο ήλιος ανατέλλει στον ορίζοντα αγκαλιάζονται και  ψιθυρίζουν  "έφτασε...".

Αντίο μικρή...

Μια υπέροχη ημέρα ξεκίνησε  αγαπημένοι...εύχομαι και για όλους εσάς που είστε εκεί έξω, να είναι μια πραγματικά υπέροχη υπέροχη ημέρα!!Ένα δώρο που δεν πρέπει να σπαταληθεί...

Υ.Γ. Στην Έφη μου...την πιο γενναία μαμά που ξέρω!!Σε εσένα που γελάς όταν σε λέω γενναία...
Καλημέρα!!
                                                                                                           Κατερίνα