Απολογισμός...Ενας χρόνος και κάτι!

Έχω τόσο καιρό να δημιουργήσω κάτι με τα χέρια μου...Σας το υπόσχομαι ότι η επόμενη μου ανάρτηση θα 'χει  κάτι δημιουργικό...Προς τα παρόν σας χαρίζω την υπέροχη αυτή εικόνα, με τα μικρά μας σκυλάκια που βρήκε η μαμά Αλεξάνδρα πριν δυο βδομάδες σε έναν κάδο απορριμάτων...Ως σκουπίδια!!!!

Τα  φροντίζει η ίδια καθημερινά και ζουν προσωρινά στο Σχολείο της Φύσης το οποίο όμως φιλοξενεί και φροντίζει, δύο οικόσιτα και άλλα τέσσερα αδέσποτα σκυλάκια και καταλαβαίνετε πως τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα...
Όποιος θέλει ένα μικρό χνουδωτό μωράκι μπορεί να επικοινωνήσει με το σχολείο της φύσης στο...23920 64370.
Σας παρακαλώ ας τους σώσουμε τη ζωή!!

Πριν λίγες ημέρες έλαβα λοιπόν τον πίνακα του μικρού μου που ήρθε όμορφα τυλιγμένος μαζί με δωράκια για τα παιδιά.Τι δώρο θα μπορούσε να μας κάνει μια ζωγράφος...Μπογιές!

Τα αγόρια ξετρελάθηκαν και εγώ μαζί τους ο καθένας για διαφορετικούς λόγους. Εκείνοι για τις μπογιές και τα μπλοκ κι εγώ για αυτό το μαγικό πίνακα, που έχει ήδη βρει τη θέση του στο σπίτι μας...

Αγαπημένη μου, Μαρία Βιλλιώτη...σε ευχαριστώ τόσο πολύ! Τον λατρέψαμε... κι αλήθεια είναι ότι, από κοντά σε αιχμαλωτίζει.
Είσαι καταπληκτική! Τι όμορφο το έκανες το αγόρι μας....

Έχω ξαναγράψει για το πόσο παράξενη και ιδιαίτερη είναι αυτή η διαδικτυακή σχέση. Άνθρωποι με τους οποίους δεν έχουμε γνωριστεί κι ίσως και να μην γνωριστούμε ποτέ μας  στέλνουν το ενδιαφέρον και την αγάπη τους με κάθε τρόπο...Bloggers ή αναγνώστες. Γνωστοί ή άγνωστοι...
Σας  ευγνωμονώ για αυτό.Όταν ένα χρόνο πριν αποφασίσαμε με τον Πανταζή να δημιουργήσουμε αυτό το blog, δεν μπορούσαμε να φανταστούμε τι θα σήμαινε.
Μέσα σε ένα χρόνο έγιναν πολλά.Υπήρξαν στιγμές ενθουσιασμού και στιγμές θλίψης. Στιγμές απογοήτευσης και στιγμές τρελής δημιουργικότητας. Σε στιγμές ζόρικες μας υποστηρίξατε φανατικά!!
Αυτό το  blog νιώθω πως δημιουργήθηκε σιγά σιγά μέσα στον χρόνο που διανύσαμε μαζί του.'Ολοι μαζί!Εμείς κι εσείς.

Μπαίνοντας σε αυτό το νέο χώρο, ξέρεις λίγα. Δεν γνωρίζεις τους κανόνες συμπεριφοράς ή επικοινωνίας...Δεν είσαι πολιτικά "ορθός" σε όλα.Η άγνοια κυριαρχεί....και κάνεις λάθη πολλά.
Σαν να είσαι μέτοικος και σιγά σιγά ανακαλύπτεις την χώρα στην οποία μετοίκισες...Έτσι κι εμείς.

Ξέραμε πως θέλουμε να μοιραστούμε και μας βοήθησε να πάρουμε την απόφαση που "παζαρεύαμε" για ένα χρόνο η αδερφή μου, που το τόλμησε πρώτη κι έφτιαξε το Blog της...Μια ιδέα για το πως και το τι, την πήραμε εξερευνώντας άλλα  blog στην προσπάθεια μας να βρούμε δική μας ταυτότητα.
Ανακαλύψαμε πως, όπως και να το στήσεις το  blog σου με εικόνες ή χωρίς, με δημιουργίες ή με στιγμές ζωής, όποια μορφή κι αν έχει, μπορεί να  γίνει αγαπητό από ανθρώπους που θα τους αγγίξει για λόγους πολύ δικούς τους.

Εμείς πήραμε την απόφαση να εκτεθούμε παρόλο που πολλές φορές είχαμε κι οι ίδιοι μας ερωτηματικά για το μέχρι πόσο ή ως που. Αποφασίσαμε από κοινού  να φτιάξουμε ένα blog που θα έχει στοιχεία της ζωής μας. Η ζωή μας είναι γεμάτη εικόνες κι αυτό είναι που μοιραζόμαστε. Οι εικόνες αυτές είναι γύρω μας και πολλές από αυτές είναι μέσα στο μυαλό μου, μιας κι εγώ είμαι συνήθως ο φωτογράφος.
Αυτό  σε κάνει να φαίνεσαι εκτεθειμένος χωρίς απαραίτητα να σε κάνει να το νιώθεις κιόλας...

Η ζωή μέσα από το blog  είναι διαφορετική.Έχει μια αίγλη εικονική, όπως στις ταινίες. Όπως οι όμορφες αναμνήσεις των παιδικών μου χρόνων που είναι όλες καλοκαιρινές λες κι ήταν μόνο καλοκαίρι όταν μεγάλωνα...Δεν ήταν πάντα καλοκαίρι όμως, όπως κι η ζωή πίσω από τις εικόνες ενός  blog δεν παραπέμπουν πάντα στην πραγματικότητα.

Ταυτόχρονα  το ίδιο το blog, σε σπρώχνει να συνεχίσεις να φτιάχνεις πράγματα για να αναρτήσεις σε αυτό, σε ξεβολεύει η ιδέα ότι κάποιοι περιμένουν ανάρτηση. Αυτό  από τη  μια, μπορεί να είναι ζόρικο γιατί βάζεις στη ζωή σου μια ακόμη πίεση, αν θέλεις το blog  να έχει μια σταθερότητα, μια περιοδικότητα, μια αφοσίωση. Από την άλλη σε κρατά σε  εγρήγορση και σε μια συνεχή ροή...

Το καλύτερο όμως είναι πως βλέπεις ότι η ζωή δεν είναι βαρετή ή ίδια με αυτή που ζούσες πριν. Όχι επειδή άλλαξε κάτι στην ίδια τη ζωή, αλλά επειδή άλλαξε ο τρόπος που εσύ ο ίδιος τη βλέπεις μέσα από την κριτική ματιά και την αποστασιοποιημένη εικόνα του.
Η φίλη μου η Βίκυ μου είπε ότι κι η ίδια ήθελε να κάνει ένα  blog  αλλά τι να γράψει από την βαρετή απλή καθημερινότητα μιας  εργαζόμενης μαμάς...κι οι φίλοι με τους οποίους το συζητούσε συμφώνησαν...Ξαφνιάστηκα κι εγώ η ίδια με αυτό και θύμωσα με την έλλειψη ενθάρρυνσης. Της είπα ότι βρίσκω τη ζωή ενός γονιού συναρπαστική και το εννοώ! Οι ζωές όλων μας είναι συναρπαστικές και θα μπορούσαμε να γίνουμε όλοι ήρωες μιας απίθανης ταινίας.Τόσο συναρπαστική είναι η ζωή μας...Έτσι λέω εγώ!

Οπότε η συμβουλή μου ένα χρόνο μετά είναι ναι!! Γιατί όχι; Υπάρχει ένας κόσμος εκεί που δεν μπορείς να τον φανταστείς.Ένα παράλληλο σύμπαν...Γιατί να μείνεις από έξω λοιπόν; Δοκιμάστε το! Βίκυ και 'συ...

Εμένα η τρέλα μου ήταν πάντα το να γράφω. Γράφω μια ζωή...από παιδί...άπειρα γραπτά.... Επίσης κάνουμε πολλές και μικρές δημιουργίες...ανούσιες ίσως μα σημαντικές για εμάς.
Τα κάναμε  πάντα αυτά για εμάς και τους δικούς  μας, οπότε δεν κάνουμε κάτι διαφορετικό τώρα, παρά μόνο το ότι μοιραζόμαστε πια  μέρος της ζωής μας και  μαζί σας...Γιατί όπως μου  είπε κι ένας ιντερνετικός philos "το fcb πολλοί εμίσησαν τα like κανείς"...Χρειαζόμουν τα like σας(ή τα dislike)....για τους δικούς μου λόγους...και τα διεκδίκησα, γράφοντας δημόσια μέσω του blog μας!!



 τα "χνάρια" μου...κάποιοι θα βαρεθούν να διαβάζουν...όταν εγώ θα λείπω!

Πολλές φορές  σκέφτηκα να σταματήσουμε και έλεγα να κλείσει ένας χρόνος και βλέπουμε. Αντίθετα ο Πα ήταν πάντα σταθερός ακόμη και σε στιγμές ζόρικες. Έτσι είναι ο Πα, όταν παίρνει μια απόφαση την τιμά!!
Ελεγα...."ποιόν ενδιαφέρουν όλα αυτά;" αλλά ακόμη και σε στιγμές που κλυδωνιζόμουν με την απόφαση μου κάτι μέσα μου με σταματούσε...και δεν ήταν παρά η εσωτερική μου φωνή.
Η δημιουργία αυτού του blog καθόλου τυχαία, συνέπεσε με μεγάλες προσωπικές αλλαγές κι ανατροπές. Έζησα ένα μεγάλο σοκ  νιώθοντας για πρώτη φορά αληθινά τρωτή, έγινα 40, παραιτήθηκα από τη δουλειά που έκανα 16 χρόνια, αποδέχθηκα δεδομένα που δεν μπορούσα να αλλάξω χωρίς αυτό πια  να με διαλύει, άλλαξα τελείως ρότα και κατεύθυνση...Άλλαξα στάση ζωής, άλλαξα τρόπο σκέψης, επικεντρώθηκα αλλού.

Κι όλα αυτά τα έζησα ακόμη πιο έντονα γιατί τα μοιράστηκα μαζί σας!! Όχι. Για εμένα το  blog   δεν είναι η Ψυχοθεραπεία μου...έχω κάνει χρόνια Ψυχοθεραπεία και αναγνωρίζω τη διαφορά. Άλλωστε η  ίδια η  Ψυχοθεραπεία, είναι κομμάτι της  δουλειάς μου και το blog, δεν μπορώ να το δω έτσι. Ασε που ο Πα, είναι κανονικός άνθρωπος και δεν έχει τέτοιες ανάγκες....
Απλά, η  εμπνευσμένη μου δασκάλα Alida Gersie  που ήταν  κι η εκπαιδευτική μου σύμβουλος...είναι Storyteller! Τι σημαίνει αυτό; Ότι είναι  "παραμυθού" όπως λέω εγώ και λέει ιστορίες με τον ωραιότερο τρόπο που έχετε ακούσει. Δεν ήξερα πως υπάρχει τέτοια ειδικότητα στη θεραπεία μέχρι που τη γνώρισα και μαγεύτηκα. Δεν λέει ιστορίες, δεν τις δημιουργεί μόνο, τις μοιράζεται κι αυτή είναι η διαφορά.Τις απλώνει γύρω σαν ζεστό χαλί για να κάτσουν όλοι...
Την θυμάμαι να λέει πως "οι ιστορίες που δεν μοιραζόμαστε γίνονται δηλητηριώδη φίδια που μας επιτίθενται ...μας πνίγουν"...

Αυτό πολύ λαϊκά το φανερώνει με γλαφυρότητα, ένα εμπνευσμένο ανέκδοτο με έναν τύπο που βρέθηκε ναυαγός σε ένα απίθανα όμορφο εξωτικό νησί, με την πιο όμορφη γυναίκα που υπάρχει. Έγιναν εραστές περνούσαν ονειρεμένα μέχρι που αυτός έπεσε σε βαθιά  κατάθλιψη. Εκείνη ρώτησε πως μπορεί να τον βοηθήσει κι εκείνος της ζήτησε να βάλει τα μαλλιά της στα χείλη για να φαίνονται σαν μουστάκι.Μόλις εκείνη το έκανε τα μάτια του έλαμψαν και φώναξε "που είσαι ρε φίλε κι έχω τόσα να σου πω...είμαι με ένα γκομενάκι κόλαση...."

Πάντα γελάω...έτσι είναι λοιπόν ο άνθρωπος...Κοινωνικό ον(!)!αν δεν το μοιραστεί είναι σαν να μην το έζησε....



Storymaking Alida Gersie

Τρελαίνομαι να λέω ιστορίες και να 'μαι λοιπόν, γνωστή "παραμυθού" και εγώ, ( ελπίζοντας να πατάω με σεβασμό στα χνάρια της δασκάλας μου), βρήκα τρόπο να  μοιραστώ τις ιστορίες μου.
Υπερφίαλο; Ίσως. Εγωιστικό; Μπορεί. Ψώνιο; Ναι γιατί όχι;. Φθηνή δικαιολογία; Καμία αντίρρηση υπάρχει ως πιθανότητα...μα τι σημασία έχει...

Σημασία έχει που κάνουμε μαζί ένα ταξίδι, κι είναι σαν εγώ να σκορπώ τα φύλλα και κάποιοι να μαζεύουν όποιο τους αγγίζει...Έτσι απλά!! Τίποτε το ιδιαίτερο, κάποιοι  βλέπουν τα φύλλα που σκορπώ  σαν σκουπίδια, κάποιοι σαν  θησαυρούς...
Μα η αλήθεια είναι πως πρόκειται για  απλά φύλλα...λιώνουν στη γη και γίνονται λίπασμα...ότι λέμε είναι το λίπασμα που χαρίζουμε σε τούτη τον κόσμο...άλλοτε πολύ θρεπτικό κι άλλοτε λιγότερο!!

Έτσι κάποιοι άνθρωποι από εσάς αγγίζουν κι εμένα με τα σχόλια ή τα μυνήματα τους, έτσι μ' αγγίζουν οι άνθρωποι που συναντώ και δουλεύω μαζί τους και κρατώ από αυτές τις συνευρέσεις όλα αυτά τα χρόνια, ότι μ' αγγίζει...όπως με άγγιξαν χθες λόγια και στιγμές ανθρώπων που έζησαν ο καθένας μια απώλεια και θέλησαν με γενναιοδωρία και τόλμη να τη μοιραστούν μαζί μου.

Χαρίζω σε εκείνους και σε εσάς λοιπόν ένα τραγούδι για την απώλεια...Ένα τραγούδι που μου χάρισε ένα πλάσμα Λουλουδένιο και εκπληκτικό, που ξέρει να δίνει...χωρίς ποτέ να μου ζητήσει τίποτε...παρά μόνο το ίδιο μοίρασμα!!
Οι άνθρωποι είναι υπέροχα πλάσματα. Μου δίνουν την άδεια να σταθώ δίπλα τους. Δεν σταματούν να με ξαφνιάζουν και να με αφήνουν σχεδόν αποσβολωμένη μπροστά στο μεγαλείο τους...

Σας κούρασα αγαπημένοι μα...μεγαλώνουμε και ψηλώνουμε και το κάνουμε ρισκάροντας και πονώντας...Άλλωστε η καρδιά πονάει όταν ψηλώνει!!! Καλό Σαββατοκύριακο λοιπόν γενναίοι μου!!!
Ψηλώστε....

Σας ευχαριστούμε για αυτό τον ένα χρόνο....
                                                                                   Κατερίνα