Ενα σπίτι γεμάτο παιδιά!

Πριν 20 ολόκληρα χρόνια, το καλοκαίρι του 1992, είχα μια εμπειρία που με σημάδεψε και μου έμαθε πολλά. Μέσα από συγγενείς είχα ακούσει ότι σε ένα ορεινό χωριό της Θάσου, υπάρχει μια οικογένεια διαφορετική. Ζούσαν λέει μέσα στη φύση  και οι γονείς, όντας  ειδικοί παιδαγωγοί, με Γερμανική εκπαίδευση, φιλοξενούσαν έφηβους από τη Γερμανία, που είχαν να αντιμετωπίσουν στη χώρα τους σοβαρά θέματα κι έπρεπε για κάποιο τρόπο να απομακρυνθούν από το οικογενειακό τους περιβάλλον.
Ακουγόταν δελεαστικό αν και δεν κατάλαβα ούτε κατά διάνοια περί τίνος πρόκειται.
...20 χρονών  και με όλο το θράσος της νιότης μου, ήρθα σε επαφή μαζί τους και ζήτησα να πάω για πρακτική.Με δέχτηκαν...και πήγα!
Κι έζησα ένα από τα πιο συγκλονιστικά καλοκαίρια της ζωής μου!!

Ένα χωριό χαμένο μέσα στο βουνό...Το μικρό Καζαβήτι.

Ένα σπίτι στην άκρη του χωριού, με ένα δάσος γύρω μαγικό. Περιτριγυρισμένο από πλατάνια, βελανιδιές, καστανιές και καρυδιές. Ένα ρέμα στην άκρη του με γαργαριστό νερό.

Το σπίτι παλιό και παραδοσιακό μέσα σε ένα τεράστιο αγρόκτημα, με πρόβατα, κατσίκες, κότες, σκυλιά, γάτες και άλογα.

Το κάθε ζώο είχε το όνομα του...ακόμη και η κάθε κότα!Και κάπου που εκεί όλοι εμείς...Τέσσερις έφηβοι από τη Γερμανία, τα δύο παιδιά του Νίκου  και της Νίτσας που τότε ήταν 8 και 10 χρονών αντίστοιχα, ο Νίκος και η Νίτσα βέβαια με το ρόλο του γονιού...κι εγώ!!! Τρέλα...
Οργώσαμε το ρέμα και τα γύρω βουνά.Εκδρομές, βόλτες, δραστηριότητες. Κάναμε ένα σωρό παλαβά κι ήμασταν μια παρέα τόσο αλλόκοτη, τόσο ιδιαίτερη και διαφορετική...Τόσο ενωμένη.

Εγώ έκανα την πρακτική του αίσχους...Ότι λάθος υπήρχε, το έκανα...Ότι ανοησία με έπαιρνε να κάνω,  την ένιωσα στο πετσί μου! Είχα απογοητευτεί με τον εαυτό μου, μα ταυτόχρονα είχα χαλαρώσει και περνούσα φανταστικά. Η Νιτσα κι ο Νίκος υπήρξαν δάσκαλοι για εμένα με έναν τρόπο που δεν μπορούσα ποτέ να φανταστώ. Με έναν γονεϊκό ρόλο που με ξάφνιαζε κι όταν τον αναλύω ακόμη και τώρα,  αναρωτιέμαι πως μπορούσαν να τα κάνουν όλα αυτά...Ταυτόχρονα ο ρόλος τους ήταν ρόλος εκπαιδευτή και παιδαγωγού και συμβούλου και υποστηρικτή και και και...

Μια απίστευτα συσσωρευμένη γνώση, τόσο βιωματική όσο κι η ίδια η ζωή!Με τα παιδιά δεθήκαμε τόσο πολύ, το ίδιο και με το Νίκο και τη Νίτσα...φεύγοντας εκείνη μου είπε "είσαι πολλή μικρή κι έχεις τόσα ωραία πράγματα να μάθεις.Πήγαινε να τα μάθεις κι όταν έρθει η ώρα θα τα ξαναπούμε..."
Κι ήρθε η ώρα!!

Η Νίτσα μου τηλεφώνησε λίγο καιρό πριν και πήγαμε να τους δούμε. Μπήκαμε ξανά στο καράβι μια λαμπερή ημέρα

 

 

κι αυτή τη φορά πήρα μαζί και την οικογένεια μου...και βρέθηκα πάλι εκεί, 20 χρόνια μετά...Η συγκίνηση ήταν απίστευτη.Το σπίτι μου φάνηκε μαγικό...

Στην είσοδο μας υποδέχθηκε αυτό το κοκόρι...

Ο Πα, έμεινε με το στόμα ανοιχτό και τα παιδιά ξετρελάθηκαν με ...τα πάντα. Έγιναν φίλοι με τα δύο πιτσιρίκια που φιλοξενούν αυτή την περίοδο ο Νίκος κι η Νίτσα και εξαφανίστηκαν στο δάσος για δυο μέρες. Γυρνούσαν μόνο για να φάνε!...

 

 

Τα παιδιά στη στέρνα

Ο Νίκος κι η Νίτσα,τώρα  πια δουλεύουν και με Ελληνόπουλα και   ο μεγάλος τους ανάδοχος που τον είχαν από 8 χρονών πέρασε φέτος στις Πανελλήνιες και σπουδάζει σε μιαν άλλη πόλη. Τα δικά τους παιδιά έχουν πια ενηλικιωθεί και ζούνε σε άλλες πόλεις  κι εκείνοι έχουν να φροντίσουν προς το παρόν  δύο μικρά αγόρια και περιμένουν να αυξηθεί και πάλι η οικογένεια αφού βρίσκονται σε αναμονή κι άλλων αναδοχών...

Μεγάλωσαν δεκάδες  παιδιά. Γερμανάκια κι Ελληνόπουλα. Παιδιά ταλαιπωρημένα, άγρια, θυμωμένα, μόνα. Παιδιά που βρήκαν οικογένεια και σπίτι και φροντίδα. Ζουν μέσα στη φύση με απόλυτη αρμονία.Δυο μέρες που ήμασταν εκεί δεν ακούστηκε φωνή.Ήταν και οι τέσσερις στο δάσος τα δύο δικά τους παιδιά ξυπόλυτα σαν μικροί Μόγληδες να κάνουν απίστευτα ακροβατικά.

Η Νίτσα σε συζήτηση με τον Άγγελο από πάνω ο μικρός της ακροβάτης...

Η Νίτσα κι ο μεγάλος της ανάδοχος γιος....ζουν μαζί ήδη 4 χρόνια.

Τρώνε από αυτά που καλλιεργούν και  από ότι τους δίνουν τα ζώα τους και το σπίτι όλο είναι δημιουργία του ίδιου του Νίκου καθώς και πολλά έπιπλα.

Την κολοκύθα μας την έδωσαν φεύγοντας...έχουν δεκάδες!

 Επίσης, κατασκευές με πέτρες και τοιχάκια...όλα τα έχει κάνει  μόνος με τη βοήθεια των παιδιών που έχουν περάσει από εκεί όλα αυτά τα χρόνια.

Το υπαίθριο ξυλουργείο του Νίκου

Ο Νίκος τα  εκπαιδεύει στο μικρό τους ξυλουργείο και φτιάχνουν μόνα τους πανέμορφα δημιουργήματα με ξύλο και βέβαια, παίζουν με παιχνίδια που φτιάχνουν τα ίδια τα παιδιά.

Το εργαστήρι  ξυλουργικής των παιδιών.

Ξύλινο έμβολο ως όπλο.

Η κατάσταση είναι τελείως Κοινοβιακή και η αλληλοϋποστήριξη μέσα στο σπίτι είναι κανόνας.
Ένα σαββατοκύριακο γεμάτο εμπειρία για τα δικά μας αγόρια...

Ομαδικό μαγείρεμα στην κουζίνα

Μαγειρεύουν όλοι μαζί , στρώνουν το τραπέζι όλοι μαζί, μαζεύουν τα πιάτα όλοι μαζί.Το γεύμα αρχίζει πάντα με μια ευχαριστήρια προσευχή των παιδιών για όλα αυτά που τους χάρισε η ζωή κι η φύση, για το γεμάτο τραπέζι, για την παρέα και τους φίλους και μετά συνέχιζαν τα γέλια κι οι ατέλειωτες συζητήσεις...

Ένα τραπέζι τόσο πλούσιο.

Το υπέροχο πρωινό μου

 

Ο Νίκος ως πάτερ Φαμίλιας.Σε αυτή την θέση δεν κάθετε κανείς....Πρέπει να την κερδίσει!!

Απογευματινό ρόφημα.Σπαθόχορτο και Φλαμούρι με ανθόμελο...

Οι στιγμές έντασης κι οι εκρήξεις των παιδιών ιδίως στην αρχή είναι δεδομένες.Κουβαλούν τόσο πόνο και τόση απόγνωση. Είναι τόσο απίστευτο το πως έχουν την άδεια στο να εκφράσουν όλα αυτά τα συναισθήματα και στο πως οι ανάδοχοι γονείς τους τα αποδέχονται και τα επιτρέπουν με όλη τη φυσικότητα του κόσμου.Γιατί απλά δεν φοβούνται να τα διαχειριστούν...Ο θυμός είναι μια ευκαιρία για ανάλυση και συζήτηση και εκπαίδευση και αλλαγή, που δεν πάει ποτέ χαμένη...Ο θυμός είναι εργαλείο!

Απογευματινή συζήτηση  με τη Νίτσα, στο εσωτερικό του σπιτιού.

Κάναμε υπέροχες συζητήσεις με τη Νίτσα, για το τι και το πως, για το πως θα μπορούσαμε να συνεργαστούμε και πολλά άλλα...Με εντυπωσίασε το πόσο διαφορετικά πράγματα έβλεπα τώρα που ήμουν κι εγώ μαμά και από όλα τα υπέροχα που είπαμε θα σας πω κάτι που μπορώ να μοιραστώ.
Τη ρώτησα αν κουράστηκε μετά από τόσα χρόνια, με τόσα παιδιά και μου είπε "όχι!!" Το είπε τόσο πηγαία και φυσικά. "Όχι επειδή τα παιδιά αυτά δεν τα μεγαλώνεις όντας από πάνω τους κρεμασμένος...τα εκπαιδεύεις γιατί πολύ σύντομα θα χρειαστεί να ζήσουν μόνα, σε κάποιο ίδρυμα ίσως ή κάπου αλλού...οπότε τα εκπαιδεύεις να είναι ανεξάρτητα από πολύ νωρίς και πολύ γρήγορα να μπορέσουν να αντεπεξέλθουν με τη λιγότερη δυνατή φροντίδα..Αυτό έχει μια αγωνία, γιατί ποτέ δεν ξέρεις πόσο χρόνο έχεις. Ξέρεις στα σίγουρα ότι ο χρόνος θα τελειώσει.Κι εκείνα το ξέρουν...και για αυτό είναι πολύ πολύ ανεξάρτητα. Δεν με νοιάζουν οι φωνές, ή η φροντίδα τους, δεν με κουράζει τίποτε στα παιδιά αυτά, γιατί η ζωή μαζί τους είναι τόσο απλή στην πραγματικότητα..."

Το δωμάτιο των δύο αγοριών.Ένα από τα πολλά παιδικά δωμάτια του σπιτιού.

Ένα σπίτι που πάντα είναι γεμάτο με παιδιά, δεν μπορεί παρά να είναι γεμάτο ευτυχία...Παιδιά που έρχονται και φεύγουν κι αφήνουν εδώ την σκληρή τους ιστορία και παίρνουν μαζί τους εφόδια..Πάντα γυρνούν, με την πρώτη ευκαιρία και η Νίτσα λέει τα Χριστούγεννα είναι μια υπέροχη εποχή γατί το σπίτι είναι πάντα γεμάτο με πολλά παιδιά και με τα παιδιά τους, που γυρίζουν στην εστία τους για να γιορτάσουν όλοι μαζί...
Ένα σπίτι ευλογημένο κι εμείς τόσο τυχεροί που βρεθήκαμε εκεί και νιώσαμε λίγη από την θετική του ενέργεια και τη μαγική του αύρα!!

Ο Νίκος με τον Λέο στα πόδια του.

Θα μου μείνει η τελευταία εικόνα με τη Νίτσα να μας αποχαιρετά με τα χέρια ψηλά και τον υπέροχο  μικρό της, να τρέχει στο σοκάκι φωνάζοντας στον Άγγελο "σας αγαπάμεεεεε"...Μέσα στο αμάξι αντιλήφθηκα πως είχε χαρίσει την ξύλινη σφεντόνα του στο Γιώργο...

Το "αντίο" της Νίτσας

Είπαμε αντίο λοιπόν και δώσαμε την υπόσχεση ότι δεν θα χαθούμε  κι ύστερα χαθήκαμε για ακόμη μια φορά στο μπλε μιας ονειρεμένης θάλασσας και φτάνοντας πια στο λιμάνι στο τέλος του ταξιδιού μας, ήμουν σίγουρη ότι το μέρος αυτό είναι τόπος που  γιάνει πληγές...κάποτε είχε γιατρέψει και δικές μου, με τρόπο μαγικό...

Για κάποιους ανθρώπους που είναι δοσμένοι στην προσφορά και στην φροντίδα τα πράγματα δεν έχουν καμία πολυπλοκότητα.Θα το νιώσετε αυτό αν γνωρίσετε το Νίκο και τη  Νίτσα, που έχουν μεγαλώσει  έναν αριθμό παιδιών που δεν μπορώ καν να φανταστώ και δεν είναι ποτέ κουρασμένοι, δεν έχουν ποτέ ένταση και μιλούν πάντα στα παιδιά, με έναν τόνο ηρεμίας, ακόμη κι αν εκείνα είναι σε κρίση.
Φροντίζουν όλοι μαζί όλα αυτά τα ζώα, όλο το αγρόκτημα, με τα λουλούδια και το λαχανόκηπο, όλο αυτό το τεράστιο σπίτι, βάζουν δεκάδες πλυντήρια και μαγειρεύουν μεγάλες ποσότητες φαγητών κι αυτό δεν τελειώνει ποτέ....Μα είναι αυτό το πιο φυσικό πράγμα στον κόσμο και δεν είναι αυτό που τους κουράζει..Τους κουράζει το σύστημα που δεν βοηθάει, οι άνθρωποι που ακόμη και τώρα 25 χρόνια μετά μπορούν να είναι εχθρικοί με κάποια από αυτά τα παιδιά γιατί φοβούνται,ότι είναι "αλήτες", "κλεφτρόνια" και τα γνωστά και τέλος πάντων "τι θέλουν αυτά τα προβληματικά παιδιά ανάμεσα μας".
Όμως εκείνοι  επιμένουν γιατί: "Κάτι πρέπει να αφήσουμε σε αυτό τον κόσμο...κάτι σημαντικό και τι πιο σημαντικό από τους αυριανούς ελεύθερους ανθρώπους, αυτού του κόσμου! Κάποιος πρέπει να το κάνει...Κοίταξε τα, Κατερίνα είναι μόνο παιδιά, πρέπει να τα βοηθήσουμε!!" (Νίτσα).

Κάποιος πρέπει να το κάνει αγαπημένοι μου, γιατί είναι μόνο παιδιά...Καλημέρα.
                                                                  Κατερίνα