New kid on the block!! και η Super Κατερίνα

Είμαι τυχερός άνθρωπος για πολλούς λόγους...Ένας από αυτούς είναι το ότι  έχω μια αδερφή και δυο αδερφούς!! Σας ξάφνιασα το ξέρω!! Η αλήθεια είναι ότι  τα πρώτα χρόνια της ζωής μας, τα ζήσαμε μαζί  και η σχέση μας, είναι αδερφική.'Eτσι τα νιώθω τα αγόρια αυτά!
Είναι ο Νικολής κι ο Πέτρος...
Ο Πέτρος είναι ο μεγαλύτερος και μένει κοντά. Μαζί με την Αγγέλα, ( γυμνάστρια zoumba yeeeeeeeeeeeh), έχουν δυο κόρες που  είναι οι τρυφερές μου ανιψιές, τα μοναδικά μας κορίτσια και οι λατρεμένες  ξαδέρφες των αγοριών.

Κατερίνα και  Ανδρομάχη

Ο Νικολής μας, είναι μακριά, ζει στο Λονδίνο με την αγαπημένη του Linda που είναι μια εξωτική Μεξικάνα....

Νίκος, Αντώνης Linda

και έχουν για γιο τον Αντωνάκο, που είναι και Αντώνης και Antonio και είναι και Έλληνας και εξωτικός Μεξικανός...

Αντωνάκος 3 μηνών

 κι όχι μόνο αυτό αλλά είναι μόλις τριών χρονών και λίγες ημέρες πριν έγινε ο μεγάαααλος αδερφός!!!

Antonio and Ollie

Με χαρά σας παρουσιάζω το νεότερο μέλος της οικογένειας μας τον Miguel ή Μιχάλη. Για εμένα, που λατρεύω τα Ισπανικά ονόματα και τη Μαφάλντα,  είναι ο  Miguelito!!

26 Σεπτέμβρη 2012. Η πρώτη ανάσα...

Είναι πάντα συγκινητικό το να έρχεται ένα παιδί στον κόσμο μας, αλλά ακόμη πιο συγκινητικό είναι ότι κάποιο άλλο παιδί ταυτόχρονα παίρνει το σκήπτρο του μεγάλου αδερφού...κι αναλαμβάνει ένα ρόλο που θα' ναι αυτός για όλη του τη ζωή!
Υπέροχο...

Ο κύριος Φατσόνης

Ευχόμαστε να είστε καλά αγαπημένη μας οικογενειούλα και να ειδωθούμε σύντομα!!! Τι όμορφος μικρός νάνος...σαν ξωτικό!! Είμαι και πάλι μια περήφανη θεία...και μεγαλώνουμε!
Να μας ζήσει λοιπόν και κουράγιο Αντώνη "it's just a little brother!"

Οι μέρες είναι φωτεινές και ζεστές κι είπαμε να τα παρατήσουμε όλα και να πάμε για μπάνιο.Και τα παρατήσαμε.Τα αφήσαμε απλά όλα στη μέση και εξαφανιστήκαμε, να δούμε γαλάζιο ορίζοντα...για όσο ακόμη είναι γαλάζιος...

Συχνά κάποιοι από τους αναγνώστες ή φίλους μπλόγκερ με ρωτούν πως τα προλαβαίνω όλα...Η απάντηση είναι μια και είναι ίδια με αυτή που θα έδινε ο καθένας από εμάς. Απλά, δεν τα προλαβαίνω.
Ως εργαζόμενη μητέρα έχω μάθει να λειτουργώ με μεγάλη οργάνωση και μεθοδικότητα, αλλά να μην ξεχνάμε ότι δεν είμαι μόνη. Σε αυτό το σπίτι ζούμε μαζί με τον Πα και μοιραζόμαστε όλες τις ανάγκες και τις υποχρεώσεις μας.
Από καθαριότητες, άπλωμα μπουγάδας, πλύσιμο πιάτων, φυτέματα και ξεχορταριάσματα, μέχρι μαγείρεμα, ψώνια και διάβασμα των παιδιών....Η ζωή είναι μοιρασμένη έτσι κι αλλιώς...Τέλος οι προτεραιότητες μας είναι συγκεκριμένες. Πρώτα τα έμψυχα κι ύστερα όλα τα υπόλοιπα.
Τα παιδιά, ο εαυτός μας, ο σύντροφος, τα ζώα,τα φυτά. Αυτή είναι η απόλυτη σειρά η οποία  όμως, ανάλογα με τις ανάγκες της κάθε περίστασης αλλάζει κι υπάρχουν στιγμές που όσο κι αν ακούγετε τουλάχιστον κουφό ή απαράδεκτο για κάποιους, που τα ζώα ή τα φυτά μπορεί να είναι σε προτεραιότητα έναντι του εαυτού μας ή ακόμη και των παιδιών.Τέλος όλα τα άλλα από μαγείρεμα και καθαριότητες, μέχρι πλυσίματα και τακτοποίηση χώρων, είναι πάντα στο τέλος της λίστας με τις προτεραιότητες.

Θα πρέπει να ξέρετε ότι έχω σκοτώσει πολλά λουλούδια,( σε βαθμό γενοκτονίας), τα φαγητά μου δεν είναι πάντα το ίδιο νόστιμα (έχω κάψει σούπα...καίγεται η σούπα; Καίγεται!) και τα γλυκά δεν πετυχαίνουν πάντα. Δεν είμαι πάντα το ίδιο υπομονετική και γλυκομίλητη  με τα σκυλιά, τα παιδιά, τον Πα, ή τον εαυτό μου ( με έχω σκυλοβρίσει για ασήμαντους λόγους)  και το σπίτι δεν είναι πάντα καθαρό και τακτοποιημένο( ω!!! ναι)....
Όμως ότι και να γίνει το ένα και μοναδικό σύνθημα είναι: Πρώτα οι άνθρωποι...ξεκάθαρα πράγματα.

Οπότε χθες Κυριακή, ξυπνήσαμε πολύ νωχελικά  κι αρχίσαμε να κάνουμε δουλειές στην αυλή (ωχ) ενώ τα παιδιά διάβαζαν μαθήματα (οπότε κάναμε, μέσα έξω, τον Τιραμόλα)...Κάποια στιγμή αντιληφθήκαμε πως μεσημέριασε, δεν είχαμε μαγειρέψει και έτσι όπως ήμασταν κουρασμένοι όλοι, άρχισε η ένταση.Ήταν θέμα χρόνου να ξεσπάσει καυγάς! Κοιταχτήκαμε για μια στιγμή και παρατήσαμε στη μέση ότι κάναμε...Σκούπες, τσάπες, φτυάρια.Στη μέση!!
Φτιάξαμε τρέχοντας σαντουιτσάκια, ετοιμάσαμε τσάντες με μαγιό,  ανεβήκαμε στο αμάξι και με ανοιχτά τα παράθυρα και τους λατρεμένους "Hooters" να τραγουδούν "500 Miles"... (γιατί ακόμη και το τραγούδι έχει σημασία!!), φτάσαμε στη θάλασσα!

Οπότε τα πράγματα είναι νομίζω ξεκάθαρα, δεν κάνουμε, ούτε εγώ ούτε το τρελό αγόρι κάτι περισσότερο από ότι όλοι μας. Τρέχουμε ασταμάτητα...αλλά όταν σταματάμε, παγώνει ο χρόνος!!Διακόπτες κάτω και όλος ο κόσμος εμείς οι τέσσερις...Έτσι απλά.
Λυπάμαι αλλά η Super Κατερίνα, είναι όπως όλοι οι Super ήρωες....Φαντασία!

Αν τύχει και κάποια στιγμή μπερδευτούν οι προτεραιότητες και κοιτάξουμε την καθαριότητα έναντι των αναγκών των παιδιών ή των δικών μας,  κακό του κεφαλιού μας!! Θα το πληρώσουμε διπλά και τριπλά, όχι μόνο με ένταση, με νεύρα και κακοκεφιά αλλά και με ενοχές...Μια ημέρα χαμένη!!

Χθες κερδίσαμε λοιπόν μια ημέρα!

Με τη θάλασσα απαλή σαν χάδι και τον ουρανό τόσο απίστευτα μπλε!

Το να ζεις σε ένα μικρό μέρος έχει και τα τυχερά του  και έτσι,  βρεθήκαμε με παρέα. Ήπια απογευματινό καφεδάκι με τον ήλιο να σβήνει, δίπλα στο κύμα

παρέα με τη μαμά Βίκυ ενώ το Δεσποινάκι έπαιζε με τα αγόρια. Δέστε μια κούκλα....

Περάσαμε τέλεια. Ηρεμήσαμε, παίξαμε, ξεκουραστήκαμε, μαζέψαμε τους τελευταίους μας θαλασσινούς θησαυρούς

κι αποχαιρετήσαμε το Καλοκαίρι του 2012, έτσι όπως του άξιζε!

Έτσι όπως άξιζε και σε εμάς...

Έτσι μπαίνουμε πια, στην πρώτη εβδομάδα του Οκτώβρη! Πολλές ευχές για έναν δημιουργικό και ολοζώντανο μήνα.

Γεμάτοι με νέες αποφάσεις, για αλλαγή προτεραιοτήτων κι αναγκών...Για εμένα, όσο κι αν  υπάρχουν στιγμές που αποσυντονίζομαι,  τα πράγματα είναι απλά. Οι ανάγκες μου δεν είναι επιθυμίες, όμως οι επιθυμίες μου είναι ανάγκες!
Το πότε έχει προτεραιότητα μια από τις δύο...το απαντώ κοιτώντας στα μάτια τους...ή στα δικά μου μάτια στον καθρέφτη.

Καλημέρα αγαπημένοι...