10 Χρόνια Γονείς!

Εμείς πριν γίνουμε γονείς ήμασταν πολύ χαλαροί τύποι...Δεν σκεφτόμασταν και πολύ τα παιδιά. Σκεφτόμασταν πολύ τις βόλτες και τα ταξίδια. Σκεφτόμασταν τα ξενύχτια κι είχαμε κι οι δυο κώλυμα με τη δουλειά μας! Γουστάραμε πολύ στη δουλειά μας χτίζαμε καριέρα και περνούσαμε καλά. Εκπαιδεύσεις, τρέξιμο, ανύπαρκτα ωράρια.

Η τρέλα μας ήταν οι φίλοι μας κι οι παρέες. Ήμασταν πολύ κοντά όλοι τότε και το σπίτι μας ήταν ορμητήριο των φίλων και  μας άρεσε πολύ αυτό! Μας άρεσε πολύ η παρέα μας. Περνούσαμε καλά ο ένας με τον άλλον. Μαζευόμασταν και ψήναμε και τρώγαμε και πίναμε καφέδες και παίζαμε επιτραπέζια. Τις Κυριακές πηγαίναμε σινεμά και συχνά μπαίναμε σε παραστάσεις συνεχόμενες γιατί… «τι να κάνεις τις βαρετές Κυριακές»….
Τα παιδιά δεν τα θαυμάζαμε και πολύ. Κοιτάζαμε όμορφα παιδάκια στο δρόμο καμιά φορά, αλλά γενικά τα παιδιά ήταν θόρυβος και η αίσθηση όταν ήμασταν κοντά σε παιδιά ήταν..."μάζεψε το κυρά μου...."

Επίσης κάναμε δηλώσεις τύπου "καλά εγώ δεν θα το κάνω ποτέ αυτό!" ή " τα δικά μας παιδιά δεν θα γίνουν ποτέ έτσι." ή "τα παιδιά πρέπει να κάνουν ότι θέλουν...άστα ελεύθερα να τραβήξουν το δρόμο τους ρε συ...χαλάρωσε..." κι άλλα τέτοια λόγια γεμάτα έμπνευση και εκφράσεις τύπου «είμαι ωραίος»....Μπούρδες δηλαδή....

Γιατί μετά ήρθε αυτός...Ο πρώτος! Ο ένας και μοναδικός τύπος που με όλα του τα 3.480 γραμμάρια και τα 54 εκατοστά, μας έβγαλε νοκ άουτ!!
Γίναμε γονείς μια ημέρα βροχερή, με το Βαρδάρη να σου παίρνει τα μυαλά. Απόγευμα στις 17 και 10...ακριβώς στην ώρα για το απογευματινό τσάι...

Ερχόταν με τους παλμούς να χτυπάνε κόκκινο μετά από ώρες προσπάθειας κι ο γιατρός δήλωνε πως «αυτό το παιδί, ενώ θα έπρεπε να είναι εξουθενωμένο από την προσπάθεια, αντίθετα γεννιέται πολύ θυμωμένο»....κι είχε δίκιο!

Η τηλεόραση έπαιζε Fleedstones και στο ράδιο ακουγόταν το musica e του Ramazzotti...Μια μαία μιλούσε με συγκατάβαση σαν να είχε  μπροστά της ένα παιδί...."Μπράβο, μπράβο, έλα, κουράγιο, λίγο ακόμη, μπράαααβο, μπράααβο κορίτσι μου, μην τα παρατάς, μην τον εγκαταλείπεις κι εκείνος προσπαθεί μαζί σου κι εκείνος κουράστηκε, μπράβο Κατερίνα....μπράβο Κατερίνα". Η φωνή της...αξέχαστη!!

Η  αίθουσα αναμονής γεμάτη με το τσούρμο που περίμενε...Σύσσωμη η γιαγιαδοπαρέα, με χέρια ιδρωμένα με τους παππούδες όρθιους να κάνουν πολιτικές αναλύσεις για την διαχειριση  της βασιλικής περιουσίας, για το σχέδιο Ανάν και την επίλυση του Κυπριακού… Οι υπόλοιποι αδέρφια, ξαδέρφια, ανίψια, χαζολογούσαν τριγύρω, ρίχνοντας κλεφτές ματιές στο ρολόι. Όλοι τον περίμεναν τον πρωτότοκο!!

Ο Πα ανταποκριτής κρατούσε  την κάμερα για να τραβήξει τις πρώτες εντυπώσεις μόλις λάμβαναν τα ευχάριστα νέα...Με την κάμερα που αγοράσαμε με δόσεις - μόλις 2 μήνες πριν - για να απαθανατίσουμε το μεγάλο γεγονός, ο Πα τράβηξε ζευγάρια πόδια, με λασπωμένα παπούτσια  και φωνές που γελούν και φωνάζουν «Συγχαρητήρια»...Η Κα ήθελε να τον καθαρίσει τότε....Τώρα το βρίσκει συγκινητικό!!

Κι ήρθε ο τύπος...Σοβαρούλης πολύ, με ένα κεφάλι μακρουλό και μακριά δάχτυλα. Κι άρχισαν όλα....Εκεί που χάνεις την σοβαρότητα σου ως άνθρωπος και την αντικειμενικότητα σου ως λογικό ον κι αρχίζεις τα παλαβά.

Το θεωρείς πανέμορφο παρόλο που το κεφάλι του είναι μακρουλό και το βλέπεις...Βλέπεις τα μακριά δάχτυλα και λες...και το λες φωναχτά...και το λένε κι οι άλλοι... «Θα γίνει χειρούργος, πιανίστας, μουσικός…» και πάει λέγοντας...
Κλαίει χαίρεσαι λες: «Το δικό μας είναι το πιο ζωηρό».
Δεν κλαίει χαίρεσαι λες: «Το δικό μας είναι το πιο ήσυχο!»

Μετά χαίρεσαι που έκανε κακά και σε ενδιαφέρει πολύ...στην πραγματικότητα μπορείς  να το συζητάς ώρες το τι χρώμα είχαν τα κακά, τι υφή αν ήταν νερουλά ή σκληρά  και πως μύριζαν και οι άλλοι δεν σε κοιτάνε περίεργα μιας και  είναι στην ίδια κατάσταση με εσένα γιατί εσύ έγινες γονιός κι αυτοί έγιναν παππούδες, θείοι κλπ....Οπότε έχει τρομερό ενδιαφέρον η συζήτηση αυτή όπως και άλλες εξαιρετικά ενδιαφέρουσες, όπως, αν κάνει εμετό, πόσες φορές ρεύεται, αν κάνει πριτσ πριτσ κι αν αερίζεται συχνά...

Πρώτη φορά νιώθεις ευτυχισμένος που ένας άνθρωπος ρεύτηκε στα μούτρα σου, γιατί αυτό σημαίνει πως μπορείς επιτέλους να τον αφήσεις στο κρεβάτι του και να σύρεις τα πόδια σου μέχρι το δικό σου κρεββάτι.

Πρώτη φορά το να κλάνει ένας άνθρωπος σου δίνει τόση χαρά γιατί αυτό σημαίνει πως δεν θα έχει αέρια και άρα πονάκια και ίσως κοιμηθεί...
Πρώτη φορά ένα άνθρωπος κατουράει πάνω σου κι εσύ χαζογελώντας φωνάζεις με περισσή περηφάνεια "βρε τι μακριά κατουράει τ'αγόρι μου"....

Δεν είσαι πια ο ίδιος....ποτέ ξανά δεν είσαι ο ίδιος!!

Αυτό το τρεισήμισι κιλά πράγμα ξαφνικά είχε δύναμη πελώρια! Μας τραβούσε όλους σαν μαγνήτης, μας εξουσίαζε, μας έβαζε πρόγραμμα, μας άλλαζε σκέψεις και συνήθειες και ζωή! Ξαφνικά σταματήσαμε να βγαίνουμε, χάθηκαν οι φίλοι, εξαφανιστήκαμε από όλες τις παρέες, τα τηλεφωνήματα έπαψαν κι αν κανείς τολμούσε να τηλεφωνήσει τα άκουγε stereoφωνικά. " Καλά δεν ξέρεις οτι κοιμάτε το μωρό;"  Ότι ώρα κι αν ήταν. Πρωί,μεσημέρι ή απόγευμα. Όλες οι ώρες  ήταν ώρες ύπνου...
Δεν θέλαμε να πάμε σε ταβέρνα γιατί είχε κάπνα, σε σπίτια γιατί είχε ιούς και μικρόβια, σε καφέ γιατί είχε φασαρία. Δεν θέλαμε να του ανατρέψουμε το πρόγραμμα και χάσει τον ύπνο του ή το γεύμα του, να μην αναστατωθεί, να μην ιδρώσει, να μην χτυπήσει, να μην, να μην, να μην... Ζούσαμε οι τρεις μας σε ένα ζεστό ασφαλή μικρόκοσμο...κι αυτό ήταν αρκετό.

Γίναμε από εκείνους τους γονείς που όταν τους βλέπεις λες τη γνωστή παροιμία..."Άλλος δεν έκανε παιδί, μόνο η Μαριώ το Γιάννη"...
Πάθαμε αυτό που κοροϊδεύαμε φριχτά και ζούσαμε μαζί τα πάντα. Μπήκε στη ζωή μας ο πληθυντικός...«κοιμηθήκαμε, αρρωστήσαμε, πονάει η κοιλίτσα μας, βγάλαμε δοντάκι». Όλα τα κάναμε μαζί και όλα όσα έκανε μας φάνταζαν μαγικά, απίστευτα!! Μα τι έξυπνος, τι όμορφος...

Με τους φίλους ή τους συγγενείς που είχαν παιδιά σε παρόμοια ηλικία κάναμε σουρεαλιστικές συζητήσεις. Δεν ακούγαμε ο ένας τον άλλον, αλλά μιλούσαμε ταυτόχρονα και με "καπάκια" ...
"Κοιμάται 7 ώρες σερί", "Α! καλά εμάς κοιμόταν 8ωρο από τεσσάρων μηνών». «Εμείς παιδιά κοιμόμαστε από τότε που σαράντισε»....
Ακόμη καλύτερες ήταν οι συζητήσεις για τα κιλά... «πόσα έβαλε εσάς αυτό το μήνα;» Η ερώτηση είναι παγίδα...ότι κι αν απαντήσεις είσαι χαμένος...έπρεπε να είχες ρωτήσει πρώτος για να έχεις το πάνω χέρι στην απάντηση και να καπελώσεις τον αντίπαλο συνομιλητή!!!

Ήρθε αυτός μικρός άνθρωπος για να γίνουμε όλα όσα περιγελούσαμε...Η πρώτη λέξη του πρωτότοκου δεν ήταν μαμά ή μπαμπά ούτε καν μαμ ή μπάλα...ήταν «Τάτα» που σήμαινε Νάντο....ο σκύλος της Κα. Ο μαλλιαρός του αδερφός....
Ουρλιάζαμε και χειροκροτούσαμε μόλις είπε την πρώτη του λέξη…έστω κι αν δεν την είπε για εμάς αλλά για να φωνάξει εκείνον…τον μαλλιαρό αδερφό.
Προχωρούσαμε στο δρόμο σιγοτραγουδώντας "το χοντρό μπιζέλι που χορεύει τσιφτετέλι", συγκινούμασταν με το "χρυσάνι φούρφουρο" και σκουπίζαμε κρυφά τα δάκρυα μας... σκέτοι εξωγήινοι!

Ο πρώτος....Σε όλα πρώτος. Ακόμη και σε εμάς! Μας έκανε γονείς όχι απαραίτητα καλούς....μα διατεθειμένους να προσπαθήσουν σκληρά να γίνουν καλύτεροι!
Εξελιχθήκαμε ναι έτσι λέμε…κι όμως μπροστά μας κάθε μέρα είναι κάτι καινούριο. Κάθε σήμερα ένα μάθημα που δεν το είχαμε διδαχθεί χθες…

Όπως, τα πρώτα βήματα, οι πρώτες λέξεις, το πρώτο φρούτο, το πρώτο γεύμα, η πρώτη ίωση, το πρώτο χτύπημα, το πρώτο πέσιμο, το πρώτο ατύχημα, το πρώτο ράψιμο, τα πρώτα τσίσα σε τουαλέτα, ο πρώτος έρωτας, ο πρώτος φίλος, ο πρώτος καυγάς, η πρώτη τάξη, η πρώτη επισήμανση από το δάσκαλο, το πρώτο τηλεφώνημα από τον Διευθυντή, το πρώτο γκολ, το πρώτο μετάλλιο, το πρώτο ποίημα, η πρώτη μουσική παράσταση, η πρώτη απογοήτευση, η πρώτη σφαλιάρα, ο πρώτος καυγάς, το πρώτο μαύρο μάτι…όλα πρώτα…

Και μετά από 10 χρόνια κάθε μέρα έχουμε να αντιμετωπίσουμε και μια νέα πρώτη φορά, μια νέα πρόκληση, μια νέα ανασφάλεια…Το κάνω σωστά, το λέω λάθος, του μίλησα απότομα, τον πίεσα παραπάνω, τον πρόσβαλα, μήπως έδειξα χαλαρότητα… Στέκεσαι έξω από την κλειστή του πόρτα και αναρωτιέσαι τρώγοντας τα νύχια σου « Να μπω ή όχι; Να φύγω ή να μείνω;»…κι απάντηση δεν υπάρχει!! ή μάλλον υπάρχει...Μην φύγεις. Στην ανάγκη μείνε έξω από την πόρτα...όσο χρειαστεί!!Για πάντα...

Δέκα χρόνια γονείς … Τιμητική διάκριση! Εκείνο το ζαρωμένο  "γκόλουμ" που μας έκανε τυφλούς και μας έκλεψε την αντικειμενικότητα, μετατράπηκε σε ένα πλάσμα απίστευτης ομορφιάς…Τώρα η αντικειμενικότητα υπάρχει απλά την αγνοούμε!

Είναι δυνατός κι αγέρωχος. Γενναίος και πολυλογάς. Δίκαιος και μπροστάρης. Εκνευριστικός κι απαιτητικός. Σκαρφαλώνει, πηδάει, τρέχει, ορμάει με πάθος στη ζωή! Παίζει μουσική, τραγουδάει καταπληκτικά, σφυρίζει όλη την ώρα!
Δεν μασάει πουθενά αν και πάντα κοιτάζει πίσω να δει αν τον ακολουθούμε…αν είμαστε κάπου εκεί γύρω, αν ο αδερφός του μπορεί να τον φτάσει κι αν δεν μπορεί σταματάει και τον περιμένει. Τον αφήνει να νικήσει κάποιες φορές στα παιχνίδια για να μην πληγώνεται και στο σχολείο τα βάζει με όλους τους μεγάλους που κάνουν τον «νταή στους μικρότερους».

Δεν χτυπάει ποτέ κι όταν του την πέσουν, ξέρει πώς να αποφεύγει τα χτυπήματα και τους καυγάδες… ή τουλάχιστον βρίσκεται σε καλό δρόμο…Θα επιτεθεί μόνο για να προστατέψει κάποιον άλλο. Ζώο ή μικρότερο άνθρωπο.
Είναι γρήγορος σαν τον άνεμο, καλός μπαλαδόρος, κεντρικός αμυντικός και όταν ο προπονητής του φωνάζει «έχεις την άμυνα της ομάδας στην πλάτη σου!» φουσκώνει και τρέχει ακόμη πιο γρήγορα. Γίνεται οδοστρωτήρας για να μην επιτρέψει τη μπάλα να περάσει…και δεν περνάει γιατί δεν θα αφήσει κανέναν να μπει στο χώρο της ομάδας του! Αυτό είναι το αγόρι μας. Αν του δώσεις νόημα κι ευθύνη δεν θα αφήσει ποτέ και τίποτε να περάσει… Δεν θα προδώσει!

Δέκα χρόνια τώρα μας μαθαίνει…μας διδάσκει και μας δείχνει πως δεν ήμασταν τόσο άνετοι όσο νομίζαμε, ούτε τόσο χαλαροί, ούτε τόσο cool, ούτε τόσο ωραίοι τύποι…
Μας μαθαίνει πως είναι να είσαι ευάλωτος και τρωτός και να φοβάσαι τον αέρα που αναπνέει κάποιος έξω από εσένα.
Μας μαθαίνει να είμαστε υπομονετικοί κι ανεκτικοί, πώς να λέμε κάτι πολλές πολλές φορές  ξανά και ξανά και πώς να μην λέμε ψέματα γιατί εκείνος μας «σκανάρει» κάθε στιγμή…και μας κρίνει  και ακόμη χειρότερα…μας αντιγράφει.

Δέκα χρόνια τώρα μας δείχνει πως το να είσαι γονιός είναι δύσκολο και μαγικό κι αν θέλεις να είσαι καλός γονιός πρέπει να είσαι δίκαιος κι αυστηρός ακόμη και σε βάρος του παιδιού σου γιατί αυτό θα του κάνει καλό!!
Μας μαθαίνει να είμαστε πάντα ένα βήμα πίσω θεατές μιας ζωής που δεν είναι δική μας κι όμως την δημιουργήσαμε κι έχουμε την ευθύνη της…κι αυτό είναι τρομακτικό!!!

Από την πρώτη στιγμή που ανέπνευσε μόνος.
Από την πρώτη ημέρα που θέλησε να πιάσει μόνος το κουτάλι, από την πρώτη φορά που ζήτησε να πάει μόνος του με το ποδήλατο στην παιδική χαρά…
Από την πρώτη στιγμή που κατάφερε να ξεστομήσει αυτή την πελώρια λέξη...
"Μόνος  μου!!!"

Σήμερα είναι η μέρα του! Η ημέρα που γεννήθηκε αυτός ο υπέροχος τύπος. Όμορφος  σαν πρίγκιπας. Αστέρι… Το  αστέρι μας! Έχει φροντίσει να καλέσει στα γενέθλια του όποιον συναντήσει στο δρόμο του και θα έχουμε στο σπίτι τριήμερες εκδηλώσεις!!! Κάθε φορά προσπαθούμε να οριοθετήσουμε αυτή την τρέλα του για μεγάλες γιορτές και κάθε χρόνο καταλήγουμε να λέμε ο ένας στον άλλο «έλα μωρέ, δεν θα ξαναγίνει έξι, επτά, εννιά…Δέκα!!!

Δεν θα ξαναγίνει Δέκα! Κι εμείς δεν θα ξαναγίνουμε δέκα μαζί του…Προχωράμε με σταθερότητα προς την ανεξαρτητοποίηση μας… Μαζί και πάλι!  

Τελικά όλα είναι στάδια κι είναι σπουδαίο να τα ζήσεις. Στον δεύτερο δεν ήμασταν έτσι αλλά την πρώτη φορά είχαμε ανάγκη να το ζήσουμε στην υπερβολή του! Αυτό συμπεράναμε εμείς. Οι ΚαΠα, οι γονείς του Άγγελου που είναι ο πρωτότοκος  μας…Όλα είναι στάδια και τα περάσαμε μαζί κι αν γίναμε γραφικοί, αστείοι, υπερβολικοί… δεν βαριέσαι γίναμε γονείς κι αυτό πρέπει να το ζήσεις στο πετσί σου για να μπορέσεις να το κρίνεις!!

Χρόνια πολλά αγόρι αγέρωχο. Πρίγκιπα κι ωραίε τύπε...Χρόνια γεμάτα, χρόνια πλούσια σε συναισθήματα...
Μια συμβουλή από τη μαμά και το μπαμπά… «Να γουστάρεις αγόρι μας...Να γουστάρεις τρελά ότι κι αν κάνεις!!»

 

...Και καθώς είναι δύσκολο να είσαι γενναίος γονιός, κάπου εκεί πίσω κρυμμένοι, συμπληρώνουμε  ψιθυρίζοντας..."και να προσέχεις"...

Καλημέρα αγαπημένοι ήμαστε υπ ατμόν για τη μεγάλη γιορτή!!!!Περιμένουμε κόσμο από μακριά και το Σαββατοκύριακο που μας έρχεται θα είναι γεμάτο ανθρώπους, γιατί  ο Άγγελος μας γίνεται 10! Τι χαρά αγαπημένοι μας....Τι χαρά μεγάλη....

                                                                                                  ΚαΠα

Στη ζωή μου υπήρξα τυχερή!

Ημέρα των φίλων σήμερα και με μεγάλη μου χαρά σας συστήνω την φίλη μου την Μαρία.

Με τη Μαρία γνωριστήκαμε χρόνια πριν. Μικρές και άγουρες ακόμη. Υπήρξαμε συνοδοιπόροι και συνάδελφοι για μια περίοδο της ζωής μας στην Θ. Κ. ΙΘΑΚΗ. Έπειτα εκείνη τράβηξε μακριά, σε άλλα ταξίδια κι η επαγγελματική μας σχέση σταμάτησε εκεί.
Όμως γεννήθηκε μια φιλία σπουδαία, που έχει αντέξει στο χρόνο και τις αποστάσεις.
Η Μαρία ταξίδεψε στον κόσμο κι  επέστρεψε. Μένουμε πια κοντά και τα παιδιά μας είναι φίλοι. Με την πρώτη ευκαιρία βρισκόμαστε για ψιλή κουβέντα, άλλοτε μόνες κι άλλοτε, δήθεν για να ..."παίξουν τα παιδιά" και μοιραζόμαστε καφέδες, μπύρες, συζητήσεις κι αναλύσεις....

Είναι εξαιρετικά ήρεμη και γλυκιά μαμά και ξέρει να φροντίζει στα δύσκολα...Σημαντική στη δουλειά της. Τέλεια συνομιλήτρια.
Γράφει υπέροχα, μιλάει τρυφερά και η αγαπημένη μου ατάκα σε εκείνη είναι όταν προσφέρει τον εαυτό της σε ξένα παιδιά που είναι στεναχωρημένα ή τρομαγμένα ψάχνοντας τη μαμά τους (συνήθως στα πάρτι)..."Δεν είμαι η μαμά σου, αλλά είμαι κι εγώ μαμά.Θέλεις να έρθεις στην αγκαλιά μου;"
Δεν έχει υπάρξει παιδί που να  πει όχι κι έχω βρει κάμποσες φορές το γιο μου καρφιτσωμένο πάνω της μετά από αυτή την ατάκα...Είπαμε. Το Μαράκι μου ξέρει να φροντίζει!

Σας αφήνω να την απολαύσετε....

                               Στη ζωή μου υπήρξα τυχερή

Θα ήθελα να μιλήσω για οτιδήποτε με κάνει να αισθάνομαι «τυχερή»! Να εξηγήσω πως τύχη για μένα δεν είναι οτιδήποτε σου χαρίζεται αλλά οτιδήποτε ποθητό έχεις την δυνατότητα να καταφέρεις να κερδίσεις. Στην ζωή μου υπήρξα τυχερή! Ή για να ακριβολογούμε μία αφήγηση της ιστορίας της ζωή μου που συχνά επιλέγω, είναι ότι είμαι τυχερή (σε άλλες πιο σκοτεινές περιόδους έχω πιο «μαύρες» αφηγήσεις!). Είχα πολλές, διάφορες και έντονες εμπειρίες, ένιωσα απίστευτη χαρά, ικανοποίηση, λύπη, πόνο, θλίψη, θυμό, απογοήτευση ….όμως με τίποτα συνήθως δεν επιλέγω να πω ότι υπήρξα άτυχη.

Αισθάνομαι απίστευτη ευγνωμοσύνη για πολλά και πολλούς στην ζωή μου. Σήμερα θα ήθελα να μιλήσω για την τύχη μου να συναντήσω τρεις άξιους «δασκάλους» απ’ αυτούς που εύχομαι «να αυξάνονται και να πληθύνονται». Ήταν καθηγητές μου στο γυμνάσιο. Δύο φιλόλογοι και ένας μαθηματικός το 1983-85. Ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου έχει ο κ. Χ. (δεν είμαι σίγουρη αν μπορώ να αναφέρω το όνομα του) ο φιλόλογος μου. Οι τρεις τους λειτουργούσαν ως μοχλός , ως κινητήριος δύναμη όμως ο τελευταίος δημιουργούσε το κλίμα και ήταν ο εμπνευστής. Τι το ξεχωριστό έκαναν; Μου έμαθαν πολλά και δύσκολα (σε μένα και σε άλλα παιδιά). Βασικότερο όλων ότι ο σεβασμός είναι δικαίωμα και όχι μόνο απλά υποχρέωση ή προνόμιο και ότι η ζωή μας είναι στα χέρια μας.

Ο κ. Χ. ήταν απλός, ανθρώπινος, προσιτός, τρυφερός αλλά και αυστηρός, σίγουρος για τις αξίες του αλλά και αδύναμος στις δυσκολίες του. Μιλούσε πολύ, γελούσε δυνατά, έμενε σιωπηλός όταν σκεφτόταν ή άκουγε, σε κοιτούσε πάντα στα μάτια, φώναζε απίστευτα όταν θύμωνε, αγκάλιαζε σφιχτά όταν χαιρόταν και δεν δίσταζε να δείξει τα δάκρυα του όταν συγκινούνταν. Τον είδα να διδάσκει με τις πράξεις του και όχι μόνο με τα λόγια του. Τον ένιωσα να διδάσκει μαθήματα ζωής και όχι μόνο μαθήματα σχολείου. Κατάφερε να φτιάξει μια τάξη ενωμένη, δυνατή, εκφραστική και με στενές σχέσεις μεταξύ των παιδιών. Από ένα σημείο και μετά ήταν τόσο καταλυτική η επίδραση του (μαζί με των άλλων δύο) που τίποτα δεν κατάφερνε να αλλάξει το κλίμα της τάξης άσχετα από το ποιος καθηγητής δίδασκε.

Είδα λοιπόν στο γυμνάσιο (μαζί και με άλλα παιδιά) να με σέβονται, να μου μιλούν με αναγνώριση, με αποδοχή, με ενδιαφέρον, με περιέργεια και με αγάπη. Ένιωσα πως ήμουν σημαντική. Όχι κάτι το φοβερό ή το ιδιαίτερο. Όχι μ’ αυτήν την έννοια. Αυτό ήταν ακριβώς και το ανακουφιστικό. Μέχρι τότε θεωρούσα πως για να είμαι σημαντική, αξιοσέβαστη και άξια θα έπρεπε να είμαι τέλεια. Τέλεια μαθήτρια, τέλειο παιδί, τέλεια φίλη, τέλειος άνθρωπος. Σε κάθε άλλη περίπτωση οι γύρω μου είχαν δικαίωμα να μην με σέβονται ή εν πάση περιπτώσει εγώ δεν είχα δικαίωμα να απαιτώ σεβασμό. Οι τρεις τους και ειδικά ο κ. Χ. μου έμαθαν ότι αξίζω με τα λάθη μου και τις αδυναμίες μου. Μου έδειξαν πως τίποτα δεν είναι τέλειο και όμως όλα έχουν την αξία τους.

Για να το καταλάβουμε αυτό μας έβγαλαν από την τάξη (και πραγματικά και συμβολικά), μας πήγαν στην φύση για να διαβάσουμε ποίηση και να συζητήσουμε. Μας ζήτησαν να μυρίσουμε, να ακούσουμε, να νιώσουμε, να αφουγκραστούμε την φύση και να λατρέψουμε κάθε της «αξία» ακόμη και την λάσπη που μας λερώνει και την πρασινάδα στα ρούχα μας και τις φωνές των πουλιών που μας τρυπούν τα αυτιά και τα ζουζούνια που μας φοβίζουν.

Μας έβαλαν να ακούσουμε (για αρκετούς από εμάς για πρώτη φορά) κλασσική μουσική και μας ζήτησαν να την νιώσουμε και ας μην την καταλαβαίνουμε και ας μην την ξέρουμε «ακούστε την , μην βιάζεστε να την κρίνετε, αφεθείτε και νιώστε..» αυτές ήταν οι οδηγίες.

Μας πήγαν στο θέατρο (και πάλι για πρώτη φορά για πολλούς από εμάς). Όχι σε παιδικό θέατρο. Σε θέατρο για μεγάλους. «Το σπίτι της Μπερνάντα Άλμπα». Θυμάμαι πως ακόμη και οι πιο ατίθασοι συμμαθητές μου είχαν μείνει άφωνοι από αυτήν την εμπειρία. Τώρα πια αντιλαμβάνομαι πως δεν είχε να κάνει μόνο με την καταλυτική επίδραση του θεάτρου αλλά συνολικά με όλη την εμπειρία. Πρώτη φορά τέτοιου είδους εκδρομή, πρώτη φορά επέτρεπαν να χαθεί το μάθημα χωρίς να είναι υποχρεωμένοι (σχολείο, καθηγητές, γονείς), πρώτη φορά πίστευαν ότι «δεν θα τους κάνουμε ρεζίλη» και ότι θα φανούμε αντάξιοι του χώρου και της διαδικασίας (γιατί παρακολουθήσαμε μια κανονική παράσταση με θεατές και όχι μια παράσταση για μαθητές), πρώτη φορά μας έδωσαν το δικαίωμα της επιλογής, δηλαδή ότι δεν θα ήμασταν υποχρεωμένοι να καθίσουμε μέχρι το τέλος, όποιος ήθελε μπορούσε να βγει αλλά όχι και να μπαινοβγαίνει και τέλος πρώτη φορά ακολούθησε συζήτηση για το τι και για το πώς.

Μας πήγαν επίσης επίσκεψη στο ψυχιατρείο. Πρώτη φορά γυμνάσιο βρισκόταν σε έναν τέτοιον χώρο. Τι να πρωτοπώ. Βρεθήκαμε στην πηγή της «ατέλειας». Πήγαμε εκεί όπου ο σεβασμός και η αγάπη δοκιμάζονται στο έπακρο. Γνωρίσαμε ανθρώπους εγκαταλελειμμένος, ανθρώπους μόνους , ανθρώπους που έχουν βιώσει την απαξίωση , την υποτίμηση και την κακοποίηση, ανθρώπους με ελάχιστο αυτοσεβασμό και κληθήκαμε από τον «δάσκαλο» μας να βρούμε μία αξία τους, άξια σεβασμού. Κληθήκαμε να σταθούμε σ’ αυτήν την επίσκεψη με ενδιαφέρον, περιέργεια για γνωριμία και σεβασμό στον πόνο! Όχι με λύπη, όχι με υποτίμηση όχι με απαξίωση.

Μετά απ’ αυτή μου την εμπειρία άλλαξε η σχέση μου με τον πόνο! Για να μην πω ότι καθορίστηκε η μελλοντική μου επαγγελματική επιλογή!!!

Ο κ. Χ. ήταν εκπληκτικός οδηγός στις συζητήσεις . Θερμός στις απόψεις του, ανοιχτός στις απόψεις των άλλων. Δεν ζητούσε απλά τον αντίλογο, διψούσε για αντίλογο. Έτσι λοιπόν μας «πήγαινε» σε διάφορα μονοπάτια αναζητήσεων. Μιλούσαμε για την ελευθερία, για την αγάπη, για τις σχέσεις, για τις δυσκολίες, για τις αξίες κ.α πολλά. «Ταξίδια» συζητήσεων τα ονομάζω εγώ.

Ένα «ταξίδι» ήταν και η θεατρική ομάδα μας. Είτε παίζαμε σ’ αυτή είτε όχι, συμμετείχαμε όλοι ο καθένας με τον τρόπο του. Τι εκπληκτικά συναισθήματα βιώθηκαν τότε. Τι μαθήματα ζωής. Άγχος, αγωνία, κούραση, θυμός, χαρά, υπερένταση, αισιοδοξία … όλα μαζί και το καθένα ξεχωριστά. Μάθαμε πως για να φτιάξεις, να πετύχεις στον σκοπό σου χρειάζεσαι υπομονή, επιμονή και κυρίως ελπίδα και αισιοδοξία. Μάθαμε πως ο καθένας από τον πρωταγωνιστή έως και αυτόν που μοιράζει τα φυλλάδια είναι σημαντικός και αξίζει γι’ αυτό που κάνει. Μάθαμε πως κάποιος μεταμορφώνεται και κατακτά πράγματα όταν το θέλει πάρα πολύ. Μάθαμε πόσο σημαντική είναι η υποστήριξη και η ενίσχυση από τους γύρω όταν υπάρχουν δυσκολίες. Μάθαμε πως αξίζουμε για όσα μπορούμε και καταφέρνουμε ακόμη κι αν σε άλλα αποτυγχάνουμε και δεν είμαστε καλοί. Μάθαμε να μας αγαπάμε γι’ αυτό που είμαστε και όχι γι’ αυτό που θα έπρεπε να είμαστε.

Μάθαμε πολλά. Και κυρίως τα μάθαμε για πάντα. Έμειναν στην ψυχή μας ως θησαυροί και είναι στο χέρι μας όποτε θέλουμε να ανοίγουμε το μπαούλο της ψυχής και να παίρνουμε ό,τι μας χρειάζεται. Είναι από εκείνα τα μαθήματα που δεν κινδυνεύει η μνήμη να σε προδώσει και να τα ξεχάσεις γιατί κρατιούνται ζωντανά από τα έντονα συναισθήματα με τα οποία βιώθηκαν.

Θα μπορούσα να απαριθμήσω πολλές ακόμη εμπειρίες εκείνης της εποχής που υπήρξαν μόνο και μόνο λόγω της παρουσίας αυτών των «δασκάλων». Αυτό είναι τύχη. Εκείνη την εποχή, με εκείνα τα εκπαιδευτικά δεδομένα, σε εκείνα τα μέρη της Θεσσαλονίκης, να σου τύχουν τέτοιοι φωτισμένοι άνθρωποι για καθηγητές. Ήταν ό,τι έπρεπε! Ό,τι χρειαζόμασταν , ό,τι μας έλλειπε για να ισορροπηθεί η αναζήτηση, το βάρος, οι ελλείψεις και οι δυσκολίες της εφηβείας.

Κάποιοι, ευτυχώς πολλοί από εκείνη την γενιά εκμεταλλεύτηκαν την τύχη τους όπως και εγώ και ακόμη και σήμερα πολλά από τα αποθέματα που χρησιμοποιούμε προέρχονται από εκείνη την εποχή από εκείνο το μπαούλο θησαυρών που κρατήσαμε προσεκτικά μέσα μας.

Πριν από έξι χρόνια είχα δηλώσει την μεγάλη μου κόρη στην κλήρωση που θα γινόταν για την εισαγωγή μαθητών στο πειραματικό δημοτικό σχολείο Θεσσαλονίκης. Δυστυχώς είχαμε την ατυχία να μην κληρωθεί το όνομα της και επομένως να μην φοιτήσει στο πειραματικό. Ευτυχώς όμως που προσπαθήσαμε γιατί έτσι είχα την τύχη να ξανασυναντήσω τον κ. Χ. ως διευθυντή πια. Δεν άργησα να τον αναγνωρίσω. Είκοσι χρόνια μετά, φαινόταν ελάχιστα γερασμένος και απέπνεε την ίδια δυναμικότητα, την ίδια σιγουριά, τον ίδιο σεβασμό και είχε την ίδια φλόγα στα μάτια.

Χάρηκα απίστευτα! Τίποτα δεν μπορούσε να μειώσει την χαρά μου, ούτε καν το αποτέλεσμα της κλήρωσης που δεν είχε το όνομα της κόρης μου. Μόλις έφυγε ο κόσμος έτρεξα να τον βρω. Δεν ήξερα τι να του πρωτοπώ. Του είπα πια είμαι και μετά σταμάτησα γιατί ένιωθα την συγκίνηση να με πνίγει. Είδα τα μάτια του να συγκινούνται το ίδιο με τα δικά μου. Δεν κατάλαβα αν με θυμήθηκε. Μου έπιασε το χέρι και με κοιτούσε σιωπηλά, με τρυφερότητα, χαμογελώντας απαλά. Αυτό κράτησε κάποια δευτερόλεπτα (φαντάζομαι!) αλλά εγώ τα ένιωσα ως ώρα. Σκεφτόμουν χίλια πράγματα να του πω. Άλλα τόσα να ρωτήσω κι όμως καθόμουν σιωπηλή. Τελικά του είπα «ευχαριστώ που υπήρξες στην ζωή μου (ξέχασα να αναφέρω πως μας είχε ζητήσει να μιλάμε στον ενικό!). Ήσουν πολύ σημαντικός για όσα ακολούθησαν και γι’ αυτό που είμαι. Ευχαριστώ».
Ακόμη και τώρα απορώ που τελικά του είπα μόνο τόσα λίγα. Ήταν όμως τα πιο σημαντικά που ήθελα να ξέρει. Μου χαμογέλασε και από τα μάτια του και το πρόσωπο του κατάλαβα ότι χαιρόταν πολύ γι’ αυτό που άκουγε.

Καλή συνέχεια,
Μαρία Κυριακίδου

Λίπασμα για την ψυχή!

Τρεις ημέρες ονειρεμένες! Έτσι νιώθω για το Σαββατοκύριακο που πέρασε.Το περίμενα καιρό και το φοβόμουν μέρες τώρα!

Την Παρασκευή στις 23 άρχιζε το Ευρωπαϊκό Συνέδριο Δραματοθερεπείας και Παιγνιοθεραπείας στην Αθήνα. Μου το σύστησε  μια φίλη που αγαπώ βαθιά κι έχουμε μοιαστεί στιγμές απίστευτες. Η  Μichelle μου, που είναι Τζαμαικανή  και ζει στον Καναδά.
Στο πρόγραμμα  διαπίστωσα ότι θα μιλούσαν άνθρωποι σπουδαίοι στο χώρο και δεν ήθελα να το χάσω με τίποτα.
Όμως μέχρι τελευταία στιγμή είχα σκαμπανεβάσματα συναισθηματικά σε σχέση με τα χρήματα και βέβαια  σε σχέση με το ίδιο το ταξίδι μιας και  όπως έχω ξαναγράψει...φοβάμαι τα αεροπλάνα...(με άντρα αεροναυπηγό...τι ντροπή).
Αυτός που με έβγαλε από το δίλημμα ήταν βέβαια ο Πα, που μου υπενθύμησε ότι είναι ουσιώδες να επενδύω στην δουλειά μου, οτι η εκπαίδευση είναι επένδυση και με διέταξε να πάω.Τέλος μου επεσήμανε ότι τα αεροπλάνα δεν πέφτουν εύκολα αλλά ακόμη κι αν πέσουν να μην στεναχωριέμαι γιατί δεν θα καταλάβω και πολλά (ναι καλά, έχουμε δει ντοκυμαντέρ κύριος) κι ότι τέλος πάντων αν το αναθεματισμένο έπεφτε, ο ίδιος θα φροντίζει για πάντα τα παιδιά μας και δεν θα ξαναπαντρευτεί για να μην έχουν μητριά.... Το κάθαρμα!!! Δεν μου άφησε κανένα περιθώριο....

Πήρα δύναμη λοιπόν κι ανέβηκα στο αεροπλάνο γιατί αποφάσισα ότι  χρειάζομαι την εκπαίδευση κι ότι  είμαι μεγαλύτερη από το φόβο μου....Κι έκανα καλά!!!
Από τη στιγμή που άρχισε αυτό το ταξίδι μέχρι τη στιγμή που τελείωσε το βράδυ της Κυριακής είχε μέσα του μαγεία...

Έφτασα στον χώρο που γινόταν το Συνέδριο, μπήκα στο αμφιθέατρο κι ήταν σαν να με χτύπησε ένα ωστικό κύμα!Ταξίδεψα στο χρόνο. Καθηγητές σπουδαίοι, χαρούμενοι, φωτεινοί. Άνθρωποι χρωματιστοί και μια αίσθηση απίστευτης  χαλαρότητας κι ασφάλειας.
Μια παλλόμενη θεραπευτική ενέργεια διαχέονταν στο χώρο και με "άνοιξε". Με έκανε να αισθάνομαι έτοιμη για κάθε πρόκληση, για κάθε συναίσθημα που θα έρθει...σαν χάδι ή σαν χαστούκι.
Έτοιμη να τα αποδεχθώ και να τα αναγνωρίσω.Έτοιμη να τα αφήσω να εκφραστούν. Όλα....

Έζησα σπουδαία συναισθήματα. Τρείς ημέρες έκλαιγα, ένιωθα, αγκάλιαζα, γελούσα, ένιωθα "κοντά", θυμόμουν, με ανθρώπους ξένους που δεν γνωρίζαμε ούτε τα ονόματα  μας κι όμως "περάσαμε" ο ένας από τη  ζωή του άλλου σαν στήριγμα, σαν σύντροφοι , σαν συνοδοιπόροι σε ένα εκπαιδευτικό και συναισθηματικό ταξίδι!

Τα λάτρεψα όλα.Ένιωσα υπέροχα, όπως τότε που ήμουν φοιτήτρια Δραματοθεραπείας  στην Αγγλία. Ω!! Θεέ μου πόσα χρόνια πριν....

Ήταν υπέροχα. Άνθρωποι παντού να κάθονται, να  γελούν, να μοιράζονται, να συνομιλούν. Περπατούσαμε με τις κάλτσες, σκεφτόμασταν ξαπλωτοί, δουλεύαμε σε ομάδες, γράφαμε οκλαδόν, μαθαίναμε σημαντικά πράγματα και ανταλλάσσαμε ιδέες για τεχνικές όπως ... πως να φτιάχνουμε σαΐτες και να τις πετάμε μέσα σε ένα συνεδριακό χώρο, (εντάξη το κάνω να ακούγεται αστείο αλλά μην ξεχνάτε πως μιλαμε για παιγνιοθεραπεία...),γράφαμε μηνύματα και τα μοιραζόμασταν, χορεύαμε και φωνάζαμε και τραγουδούσαμε και θυμόμασταν και αναλύαμε...κι όλα αυτά ως θεραπευτές, ως επαγγελματίες, ως γονείς, ως παιδιά...με όλους τους σημαντικούς ρόλους στη ζωή μας!

Οι χρόνοι πιεστικοί.Τα διαλείμματα μικρά, σχεδόν ανύπαρκτα.Τρεις ημέρες με ένα πρόγραμμα στο χέρι, με καφέδες και φακελάκια με ξηρούς καρπούς κι αποξηραμένα φρούτα να τρέχω.
Να τρέχουμε όλοι....
Όμως μέσα στον ελάχιστο αυτό χρόνο εμφανίστηκαν στον συνεδριακό χώρο δυο αγαπημένες μου κι έτσι πρόλαβα να δω την μικρή Αφροδίτη που ήρθε να με δει μετά από 17 ολόκληρα χρόνια που έχουμε να συναντηθούμε από τότε που ήμασταν φοιτήτριες και φίλες, στην Αγγλία.Τώρα κι οι δυο μαμάδες δυο αγοριών με πολλές νέες εμπειρίες που θα θέλαμε εβδομάδες για να τις μοιραστούμε....Αγκαλιές και πολλή συγκίνηση και πολλά γέλια και λίγα δάκρυα χαράς....κι ένα τέλειο θεραπευτικό βιβλίο για δώρο....Ευχαριστώ μικρή, που δεν μεγάλωσες...
Πρόλαβα επίσης να δω κι άλλες δυο κούκλες.Την παιδική μου φίλη το Ξενάκι μου, που ζει
στην Αθήνα με τη νέα της αγάπη την πιπεράτη Pepper, που δύο μήνες πριν ζούσε στο δρόμο δίπλα σε ένα σκουπιδοτενεκέ και τώρα η μαμά της την έχει σαν βασίλισσα....όμορφες και λαμπερές κι οι δύο και η μια πιο "τραγανή" από την άλλη....

Τέλος το βράδυ είχα μιαν ακόμη συγκινητική συνάντηση. Έξοδος με τους Μαμά...δες Μπαμπά...δες....
Τους γνώρισα επιτέλους και πρόκειται για μια υπέροχη δεμένη ομάδα, εμπνευσμένων και χαρούμενων ανθρώπων. Ένιωσα σαν να γνωριζόμαστε από καιρό!!! Η χαρά μου απερίγραπτη...Ευχαριστώ, ευχαριστώ, ευχαριστώ....

Την Κυριακή  το μοίρασμα συνεχίστηκε και μιας κι  ήταν η γιορτή μου, μου ευχήθηκαν δυνατά,  δεκάδες άνθρωποι με σφιχτές σφιχτές αγκαλιές και ζεστά χαμόγελα....Σαν να ήμασταν φίλοι...Τα πιο πολλλά Χρονια Πολλά που έχω πάρει ποτέ!

 

Γύρισα σπίτι με ένα πελώριο χαμόγελο. Μπήκα στο αεροπλάνο σαν υπνωτισμένη και γέλασα από έκπληξη, όταν η αεροσυνοδός, μου ευχήθηκε κι εκείνη, Χρόνια Πολλά.
Ένιωθα πλούσια, γεμάτη, τυχερή.
Τα τρία μου αγόρια που έμειναν πίσω  πέρασαν επίσης ένα τέλειο Σαββατοκύριακο, αφού κοιμόντουσαν οι τρεις τους σε ένα κρεββάτι, πήγαν σινεμά, έπαιξαν σε διαδραστικά παιχνίδια σε ένα κατάστημα και την Κυριακή που γιόρταζα, έγινε στο σπίτι μας γλέντι αφού ήρθαν οι φίλοι με τα παιδιά τους και φρόντισαν τα αγόρια μου για να μην είναι μόνα τους  και γιόρτασαν όλοι μαζί τη γιορτή της μαμάς του σπιτιού...
Γλέντησαν δηλαδή  για εμένα, χωρίς εμένα κι αυτό το βρήκα απλά υπέροχο! Ήρθαν στο σπίτι φέρνοντας φαγητά και γλυκά, έψησαν κι έστησαν τραπέζι σαν να ήταν εκείνοι οι νοικοκύριδες και φεύγοντας οι δυο τρελάρες φίλες μαμάδες, έπλυναν και καθάρισαν κι η κουζίνα μου έλαμπε!
Γύρισα σε ένα σπίτι πεντακάθαρο, γεμάτο φαγητά και γλυκά....Πόση φροντίδα.Τι τύχη οι άνθρωποι στη ζωή μας!!!!

Όταν έκλεισε η γιορτή λοιπόν ήρθαν τα αγόρια μου, να με πάρουν από το αεροδρόμιο με μια κατακόκκινη ανθοδέσμη για να μου ευχηθούν για τη γιορτή μου...Τι εικόνα!!!

Αγαπημένη, λατρεμένη μου οικογένεια.
Το βράδυ συνεχίστηκε με έξοδο για ένα μεταξύ μας κέρασμα και την Δευτέρα αποφασίσαμε να κάνουμε μια σχολική κοπάνα  και τα παιδιά δεν πήγαν σχολείο, αλλά έμειναν σπίτι γιατί είχαμε την ανάγκη να χαρούμε ο ένας τον άλλον. Μου είχαν λείψει τόσο...
Μείναμε όλη την ημέρα στο σπίτι, να κάνουμε αγκαλιές, να λέμε πως περάσαμε και πόσο είχε λείψει ο ένας στον άλλο, να παίζουμε ηλεκτρονικά παιχνίδια, να διαβάζουμε Χριστουγεννιάτικες ιστορίες και να τρώμε γλυκά...

Τώρα λείπουν πια όλοι. Εφυγαν στο σχολείο ρωτώντας με πότε θα ξαναφύγω σε Συνέδριο, για να κάνουν κοπάνα....χεχε
Θα μοιραστώ άλλες δυο εκπλήξεις που με περίμεναν.Ένα τέλειο χειροποίητο άλμπουμ, φτιαγμένο από φύλλα και κλαδάκια, που μυρίζει βανίλια, με μια φανταστική αφιέρωση από το Μαράκι...μαζί με μια τούρτα στο ψυγείο μου. Καταπληκτικά!!!!
Επίσης ένα μικρό μπουκαλάκι δώρο της Βέτας με μια απίθανη έκπληξη μέσα....Δώρο μια φροντίδα "πασά χαμάμ" σε ένα χαμάμ....Γιουπι για για, γιούπι γιούπι για!!! χοροπηδάω από χαρά!

Τέλος δεκάδες μηνύματα κι ευχές από συγγενείς  και φίλους  και συνεργάτες και πρώην θεραπευόμενους, στα τηλέφωνα, στα mail και στο διαδίκτυο. Τι συγκίνηση.Σας ευχαριστώ όλους...Όλους σας!!!

Νιώθω ευτυχισμένη.Νιώθω γεμάτη. Νιώθω σαν να ψήλωσα. Νιώθω πως έκλεισα ανοιχτές τρύπες κι απάλυνα τραχιές πληγές!"Δούλεψα" αυτό το τριήμερα.
Δούλεψα σκληρά. Πήγα εκεί για να "δουλέψω" και να μάθω. Να εκτεθώ, να ρισκάρω, να πονέσω, να νιώσω.Ήμουν έτοιμη κι αυτό που νιώθω τώρα, είναι το δώρο μου!
Το δώρο της σκληρής δουλειάς μου εκεί...κι είχα καιρό να το νιώσω!

Τα λουλουδάκια των αγοριών μου!!

Μια ακόμη φανταστική εβδομάδα άρχισε και θα τελειώσει με τα γενέθλια του αγοριού μας που φέτος θα γίνει δέκα.
Ο Νοέμβρης είναι ωραίος μήνας...Ο μήνας που γεννήθηκαν η λατρεμένη μου μαμά κι ο γιος μου.
Ο μήνας που γιορτάζει το όνομα που μου χαρίστηκε και το αγαπώ γιατί είναι της γλυκιάς μου γιαγιούλας. Ο μήνας που πέφτουν τα φύλλα και γίνονται λίπασμα...

Καλημέρα φίλοι κι αγαπημένοι. Γίνονται σπουδαία πράγματα το φθινόπωρο που γυμνώνει η φύση. Από κάτω βαθιά στο χώμα, η γη γεμίζει λίπασμα και ετοιμάζεται ο νέος σπόρος. Να μεγαλώσει, να πρασινίσει, να θεριέψει, να ανθίσει...Προς το παρόν, διασπά κι αποθηκεύει το λίπασμα κι αφήνεται απαλά να ξεκουραστεί, ώσπου να ωριμάσει και τότε...θα έχει έρθει πια η ώρα!!!
Μέχρι τότε ας ξεκουραστούμε αγαπημένοι!Το αξίζουμε....

                                                                              Κατερίνα
Υ.Γ. Δαφνούλα...Μου έλειψες. Θα ήταν υπέροχο να ήσουν εκεί. ...

Μια χούφτα νότες, ένας άλλος κόσμος και οι ρυθμοί της καρδιάς μου...

Ημέρα των φίλων σήμερα και φιλοξενούμε την αγαπημένη  Όλγα. Υπάρχει μια ιδιαιτερότητα στη σχέση αυτή καθώς με την Όλγα δεν έχουμε συναντηθεί ποτέ!!! Είναι αυτές οι σχέσεις που δημιουργούνται μέσω του διαδικτύου. Η Όλγα μας παρακολουθεί, μοιράζεται μαζί μας επικοινωνούμε και τελικά....ταιριάζουμε και μάλιστα σε πολλά!
Είναι μαμά ενός κούκλου, λατρεύει και φροντίζει τα ζώα κι έχει κι έναν σκυλάκο!!! είναι απίστευτα δημιουργική και μπορείτε να δείτε  στην ιστοσελίδα της στο The Shop Of Crafts,για να καταλάβετε τι εννοώ.
Θα ανακαλύψετε, να γράφει τέλεια κι ενδιαφέροντα άρθρα όπως αυτό στο  Μαμα...δες Μπαμπά...δες  και σήμερα θα μας μιλήσει για τη μεγάλη της αγάπη....Τη μουσική!!!!

Η ίδια παίζει λίγο πιάνο και ήταν μέλος στη χορωδία Αγίας Τριάδος Θεσσαλονίκης με μαέστρο τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου ... "φέτος η χορωδία κλείνει 45 χρόνια πορείας και είναι πολύ ψηλά" ...λέει η ίδια περήφανη...
Εγώ κλείνω λέγοντας πως όταν είπα στην Όλγα για την Ημέρα των φίλων δεν μπορούσα να φανταστώ το θέμα που θα διάλεγε. Όταν έλαβα το κείμενο, το διάβασα μονορούφι ακούγοντας ταυτόχρονα και το φοβερό μουσικό θέμα που έστειλε....Tcaikovsky!!
Πολύ λυπάμαι που δεν έχω μουσική παιδεία, όμως πραγματικά  μετά  από αυτό το κείμενο βρήκα άλλο νόημα στη μουσική!!! Απολαύστε  το....


"Μια χούφτα νότες, ένας άλλος κόσμος και οι ρυθμοί της καρδιάς μου"

Πλημμυρίζω ... η καρδιά μου χτυπάει πιο γρήγορα, λες και πιο ρυθμικά ... Νιώθω ένα μούδιασμα στις κλειδώσεις, τα μάγουλά μου κοκκινίζουν, στέκομαι εντελώς ακίνητη και σχεδόν κρατώ την αναπνοή μου, τίποτε να μην εμποδίσει να ρουφήξω και τον τελευταίο απόηχο ... κλείνω τα μάτια και αφήνω να με παρασύρει ... δεν χαλαρώνω όμως, συνεχίζω να κρατώ την αναπνοή μου. Είναι τόσο πολύ, τόσο γεμάτο, τόσο υπέροχο που σχεδόν δεν το αντέχω. Ο κόσμος γύρω δεν υπάρχει εδώ και ώρα, είμαι μόνη. Και είναι σκοτεινά. Νιώθω πίεση στα αυτιά και ένα δυνατό φούσκωμα στο στήθος που επιτέλους ξεσπά σε δάκρυα. Το καταλαβαίνω από το ζεστό αυλάκι στα μάγουλα. Με λυτρώνουν αλλά δεν θέλω να σταματήσει... το χειροκρότημα με επαναφέρει, ωστόσο όχι αμέσως. Χρειάζομαι χρόνο για να γυρίσω πίσω στη θέση μου, να επανέλθει η αναπνοή μου και να χαλαρώσω τους ώμους. Συνειδητοποιώ οτι κάποιοι γύρω ρίχνουν το βλέμμα τους επάνω μου, στα μάγουλά μου ίσως και στα δάκρυα που στέγνωσαν. Τα κάνω όλα μαζί, σκουπίζω τα μάτια μου, χαμογελώ και χειροκροτώ τόσο πολύ που μουδιάζουν οι παλάμες.
Η ψυχή μου είναι γεμάτη... Tchaikovsky 1812 Overture Finale... Ένας υπέροχος, μαγικός κόσμος. Η μουσική. Μια άλλη γλώσσα. Οξύνει το νου και τις αισθήσεις, μα πάνω από όλα γεμίζει τη ψυχή. Όταν ξέρεις να την ακούς. Ακόμη όμως κι όταν δεν ξέρεις και πολύ καλά, πάλι τη μαγεία της τη νιώθεις. Μουσική παιδεία δεν είναι μόνο οι εξειδικευμένες γνώσεις. Είναι η αγάπη, η προσήλωση, ο σεβασμός στα ακούσματα αλλά και σε αυτούς που την προσφέρουν ... όταν αυτό που ακούς νιώθεις να σε αγγίζει. Και να σε αλλάζει. Κι αυτό είναι ευτυχία...

Όταν μάθεις να ζεις με τη μουσική, γίνεται κομμάτι της ζωής σου και απλά δεν μπορείς χωρίς αυτή. Σε συνοδεύει στην καθημερινότητα και την ομορφαίνει. Της δίνει νόημα. Εντείνει τα συναισθήματα, δυναμώνει τις στιγμές. Απαλύνει, παρηγορεί, ηρεμεί, ζωντανεύει. Σάουντρακ μιας ταινίας – της ζωής μας - που η απουσία του τη κάνει στεγνή και άδεια. Κι ας έχει δυνατό σενάριο και καλό σκηνοθέτη.
Μεγάλωσα “αγκαλιά” με το τρίτο πρόγραμμα ... σε ένα σπίτι που η κλασική κυρίως μουσική ξεχείλιζε από παντού. Δυνατά. Κάθε ώρα. Τόσο που ξενυχτισμένη έφηβη, με εκνεύριζε τα Κυριακάτικα πρωινά που ήθελα να κοιμηθώ περισσότερο...
Σήμερα όλα σχεδόν τα ακούσματα μου φαίνονται γνωστά κι ας μη ξέρω τον συνθέτη. Τα σιγομουρμουρίζω και ακολουθώ νοερά τις νότες. Νιώθω γι αυτό πολύ τυχερή και απέραντα ευγνώμων! Όπως επίσης για το ότι από μικρή “βρέθηκα” στα χέρια ενός υπέροχου ανθρώπου και αξεπέραστου μουσικού που μέσα από το βαθύ πάθος του έμαθε σε εμένα αλλά και σε δεκάδες άλλα παιδιά τι σημαίνει “μουσική” : ποιότητα, ήθος, ευγένεια, σημασία στη λεπτομέρεια που κάνει τη διαφορά.
Μας έμαθε να αγαπάμε τον κόπο που χρειάζεται για να γίνουμε καλύτεροι, πολύ καλύτεροι, να αγγίξουμε ακόμη και την κορυφή και όμως να κρατάμε το βλέμμα χαμηλά. Να ξέρουμε που βαδίζουμε, ποιοί είμαστε, πόσα έχουμε πετύχει αλλά και πόσα μπορούμε ακόμη. Να στοχεύουμε ψηλά, να παλεύουμε γι αυτό, να ξεχωρίζουμε κι όμως να συγκρινόμαστε μόνο με τους καλύτερους. Μουσικός πατέρας για όλους μας, μουσικά παιδιά του όλοι μας. Πόσο τον ευχαριστώ, πόσο τον ευγνωμονώ ... Μέσα από αυτή την υπέροχη πορεία μόνο κέρδισα. Έξι χορωδιακά χρόνια με εμπειρίες που λίγα παιδιά θα είχαν ποτέ την ευκαιρία να ζήσουν αλλά κυρίως συναισθήματα! Συναισθήματα που λίγοι θα είχαν την ευκαιρία να νιώσουν - ειδικά σε εκείνη την ηλικία. Τα καλύτερα χρόνια μου ...
Να μάθουμε εμείς, να μάθουν και τα παιδιά μας να αγαπούν τη μουσική. Να μάθουν να την αναζητούν, να τους είναι απαραίτητη. Να μάθουν να ξεχωρίζουν την ποιοτική μουσική και να είναι κομμάτι της ζωής τους.
Σε αυτό θέλω να παρακινήσω. Να χτυπήσω ελαφρά στον ώμο και να πω: “Άντε! Ξεκίνα! Μη μένεις απ' έξω! Χάνεις!” Πόσο καμαρώνω τα νέα παιδιά που περπατούν σε αυτό το δρόμο ... παιδιά μοντέρνα, σύγχρονα και συγκροτημένα.
Κάνουν τις διαδρομές τους ανακαλύπτοντας συνεχώς θησαυρούς. Όχι για να επιβεβαιώσουν με τις μουσικές σπουδές τους την πολυτέλεια της κοινωνικής θέσης των οικογενειών τους αλλά τον πλούτο της απόλαυσης των μουσικών στιγμών. Με ήθος, αγωγή και ευγένεια. Η μουσική αυτά διδάσκει. Η μουσική αυτά είναι. Πολιτισμός. Βλέπω με χαρά και ελπίδα οτι γίνονται κινήσεις να έρθει η κλασική μουσική πιο κοντά στους ανθρώπους που δεν τη γνωρίζουν και ίσως ακόμη και να τη φοβούνται.
Η Λυρική στη Βαρβάκειο τις προάλλες, η κρατική ορχήστρα στην πλατεία Αριστοτέλους, η φιλαρμονική στο λιμάνι, στα πάρκα, οι συμφωνικές στα σχολεία, Κυριακάτικα πρωινά γνωριμίας στην Όπερα ...

Δεν υπάρχει καλή και κακή μουσική, η μουσική είναι μία και έχει ποιότητα. Απλά κάποιοι την κακοποιούν. Τη βιάζουν με μουσικά ορνιθοσκαλίσματα και την παραποιούν μέσα από άτεχνα λαρύγγια. Με παράσιτα και κακοκουρδισμένες χορδές. Την αναπαράγουν έτσι ταλαιπωρημένη και μαθαίνουν να αρέσκονται σε αυτήν ... και έτσι την παραδίδουν και στους επόμενους, στα παιδιά και στους μαθητές ... και γιατί άλλωστε θα πρέπει να αναζητήσουν κάτι άλλο που τα αυτιά τους δεν είναι έτοιμα να δεχτούν...;
Αυτό που θα συνηθίσεις, αυτό θα αναζητάς, αυτό θα σε ικανοποιεί ... το μέτριο, το κακό, το λίγο. Όσοι μείνουν εκεί, δεν θα γνωρίσουν ποτέ το πραγματικό μέγεθος και το μεγαλείο της Μουσικής , εκείνης που φέρνει φούσκωμα στο στήθος και δάκρυα στα μάτια...που κάνει την αναπνοή να σταματά, την καρδιά να χτυπά γρήγορα και τις στιγμές να αξίζουν...Tchaikovsky 1812 Overture Finale...

Όλγα Χατζηχρίστου, Νοέμβριος 2012

Χριστουγεννιάτικα στεφάνια με φυσικά υλικά.

Μπαίνουμε λοιπόν σιγά σιγά στο πνεύμα!!!!
Εδώ και ημέρες φτιάχνουμε στεφάνια και άλλα μικροστολίδια, με υλικά της φύσης.

Στο τραπέζι της κουζίνας γίνεται χαμός.Ο Γιωργάκος κάνει τα μαθήματα του κι εγώ από δίπλα φτιάχνω και φτιάχνω και δεν σταματάω να φτιάχνω στεφάνια....και ότι άλλο μου κατέβει. Είναι το αντίδοτο μου στην τρέλα της καθημερινότητας.

Τις ελεύθερες από τα μαθήματα τους ώρες κάθονται  και φτιάχνουν πραγματάκια μαζί μου!

Γιρλάντες από καρπούς αγριοτριανταφυλλιάς και από οτιδήποτε βρίσκουμε και είναι χαριτωμένο. Θα ακολουθήσουν κι άλλες  γιρλάντες φέτος από φιστίκια, φλούδες πορτοκαλιού και ποπ κορν, για να βάλουμε στο δέντρο μας. Βελόνα και λεπτή πετονιά και πολλή υπομονή και γέλιο. Η διαδικασία αυτή τους ξετρέλανε κι ενθουσιάστηκαν,  οπότε φέτος θα έχουμε πολλή γιρλάντα!!!

Μαζέψαμε κλαδιά αμπέλωπα που αυτή την εποχή  έχουν κατακόκκινα φύλα. Δεν χρειαζόμουν τα φύλλα κι έτσι κράτησα μόνο τα κλαδιά...πολλά πολλά πολλά κλαδιά!!

Τα λυγίζω απλά και δίνω ότι μέγεθος θέλω.

Είναι εύκολη διαδικασία. Πραγματικά εύκολη! Το στεφάνι δένει τυλίγοντας τα κλαδιά  γύρω γύρω. Δεν χρειάζονται σύρματα ή οτιδήποτε άλλο.

Απλά και πανέμορφα. Έχω φτιάξει ήδη αρκετά και για δωράκια.

Μπορεί να διακοσμηθούν ανάλογα με τα κέφια και τα υλικά. Από άγριους καρπούς, κλαδάκια, φύλλα, μικρά κουκουνάρια, μέχρι σαλιγκάρια.

 

 

Αλλά ακόμη και σκέτα εγώ τα βρίσκω πολύ όμορφα.

Επίσης με τον ίδιο τρόπο έφτιαξα και πολύ πολύ μικρούλια για διακοσμητικά κεριών. Θα είναι όμορφα πασπαλισμένα με συνθετικό χιόνι για να δώσουν αυτό τον ιδιαίτερο τόνο του πάγου...

Το σπίτι αρχίζει κι αποκτά λίγη από τη μαγεία των Χριστουγέννων.

Τα στεφάνια είναι ότι πιο όμορφο για να στολίσουμε το σπίτι και την αυλή ή για να κάνουμε δώρα...Οπότε θα έχουμε μεγάλη παραγωγή για φέτος!!

Σας καλημερίζω με αυτή την πρωινή εικόνα. Το τσάι  μου  στο τραπέζι της αυλής...Χρώματα μουντά μιας βροχερής ημέρας. Υπέροχος καιρός για σχέδια και ονειροπολήσεις....
33 ημέρες ως τα Χριστούγεννα!! Καλημέρα λοιπόν...

Στολισμένο Κυριακάτικο Τραπέζι.

Οι Κυριακές κρύβουν μια μελαγχολία. Η αίσθηση του Σαββατοκύριακου που τελειώνει.Η Δευτέρα που περιμένει στη γωνιά γεμάτη υποχρεώσεις...κάτι από όλα αυτά, κάνουν τις Κυριακές σιωπηλές και μελαγχολικές. Ποτέ μου δεν τις συμπαθούσα και για αυτό προσπαθώ τώρα πια, να τις κάνω όμορφες κι ιδιαίτερες.

Αυτή η Κυριακή ήταν της οικογένειας. Μια ανοιχτή πρόσκληση κι όποιος ήθελε και μπορούσε, έπαιρνε το φαγάκι του κι ερχόταν.
Έτσι για να είμαστε όλοι μαζί!

Εμείς στολίσαμε τις έρρικες στην αυλή με μήλα,  μπήγοντας ξυλάκια στα μήλα για να σταθούν.

Εύκολα και πανέμορφα για καλοσώρισμα.

Στρώσαμε  ένα όμορφο φθινοπωρινό τραπέζι με κεριά

και φύλλα και κλαδιά κρεμασμένα, από πάνω. Τώρα πια το να περιμένουμε κόσμο είναι εύκολο μιας και τα παιδιά βοηθούν. Μάζεψαν φύλλα και κλαδιά για να στολίσουμε, έβγαλαν τα μαχαινοπήρουνα και τα ταίριαξαν όπως τους είπα, τακτοποίησαν το σπίτι και ο Αγγελος άναψε το τζάκι.
Όλα θύμιζαν γιορτή.

Η ατμόσφαιρα  ζεστή και γλυκιά...

Μια εικόνα τόσο όμορφη. Αγαπημένοι άνθρωποι γύρω από το τραπέζι, να μιλούν, να μοιράζονται, να απολαμβάνουν γεύσεις.

Τα παιδιά κάπου εκεί να καθαρίζουν κάστανα και φιστίκια στο τζάκι.

Το απόγευμα μας βρήκε να πίνουμε μυρωδάτο καφέ και να απολαμβάνουμε την συγκλονιστική σοκολατόπιτα  μιας φίλης που τελευταία στιγμή με έσωσε με μια  πανεύκολη συνταγή....Ευχαριστώ Μαρία!

Μια ημέρα γεμάτη ήρεμες εικόνες...

Ναι. Οι Κυριακές κρύβουν μια μελαγχολία που όταν ήμουν παιδί, με μούδιαζε.
Τώρα με κινητοποιούν. Με κάνουν να σηκώνομαι από τον καναπέ και να αλλάζω τη διάθεση μου και την διάθεση των ανθρώπων γύρω μου....Δεν θέλω τα παιδιά μου να έχουν το ίδιο βαρύ συναίσθημα...

Τώρα πια οι Κυριακές είναι της οικογένειας. Γεμάτες με βόλτες, με γεύσεις, με γέλιο.
Γεμάτες με ανθρώπους...

Καλή εβδομάδα αγαπημένοι...
                                                                                        Κατερίνα

Άρωμα φεστιβάλ...Με το βλέμμα της Βίκυς.

Ημέρα των  φίλων και πάλι και θα φιλοξενήσουμε μια ανάρτηση της φίλης μου της Βίκυς. Μια ακόμη νέα φίλη στη ζωή μου. Μας έφεραν κοντά τα παιδιά μας και κολλήσαμε...ποιός είπε οτι μεγαλώνοντας δεν κάνουμε καλούς φίλους...
Η Βίκυ είναι μια τύπισσα λίγο φευγάτη και rock. Εχει πολλές καλιτεχνικές αναζητήσεις.  Εχει τρέλα με τη  μουσική και δεν χάνει ευκαιρία για συναυλίες, γράφει ωραία, έχει ασχοληθεί με τη φωτογραφία κι όχι μόνο αυτό, αλλά αγαπάει κάθε μορφής τέχνη και δεν σταματάει να ψάχνεται κουβαλώντας με κάθε ευκαιρία και  τα πιτσιρίκια της, παντού!!! Αυτό το τελευταίο πραγματικά με ενθουσιάζει....Εχει βέβαια και τον κατάλληλο σύντροφο για όλα αυτά, που είναι κι αυτός φίλος....

Απολαύστε μια τέλεια βραδυνή βόλτα μαζί της στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης...Οσοι έχετε αγαπήσει έστω και λίγο αυτή την πόλη, θα  γεμίσετε μνήμες...

            
                   Άρωμα φεστιβάλ...Με το βλέμμα της Βίκυς.

Όταν μου είπε η Κατερίνα γράφεις την Παρασκευή στο blog,  απάντησα δεν γίνεται τώρα... Έχει φεστιβάλ. Λίγο μετά σκέφτηκα ότι θα μπορούσα να γράψω ακριβώς για αυτό, όχι σαν ειδικός ή κριτικός, αλλά όπως το βιώνω εγώ σαν θεατής τότε κ τώρα...

Τότε..... που αγάπησα το φεστιβάλ ξεκινώντας δειλά-δειλά να δω κάποιες ταινίες που πρότειναν φίλοι με κοινά γούστα Κινηματογραφικά και μουσικά.

Είχα τις ενστάσεις μου, αναρωτιόμουν γιατί να μην δω τις ταινίες αφού αξιολογηθούν και να ξοδεύω χρόνο ψάχνοντας για αριστουργήματα με κίνδυνο να δω αρκετές "πατάτες" αλλά μπαίνοντας στο παιχνίδι άλλαξα γνώμη.

Στην αίθουσα όταν έχεις επιλέξει καινούριες ταινίες ποτέ δεν ξέρεις τι θα δεις, έχεις μια εικόνα από αυτά που διάβασες ή άκουσες όμως όταν πέφτει το σκοτάδι ξεκινά το ταξίδι. Έχω βγει βουρκωμένη θέλοντας επειγόντως ένα ποτό.. Έχω βγει με ψυχή γεμάτη και έτοιμη για ανατροπές.. Έχω βγει μπερδεμένη μη ξέροντας τι ακριβώς ήταν αυτό που είδα.. Έχω βγει πριν τη λήξη της ταινίας.... Όλα έχουν τη μαγεία τους! Όλα προσθέτουν κάτι στην προσωπική εικονοθήκη σου.

Κατέληξα με το πρόγραμμα ανά χείρας να σημειώνω τα "σπουδαία", να βλέπω 3-4 ταινίες τη μέρα. Αχ!

Κανονικός συλλέκτης εικόνων κ συναισθημάτων, εθίστηκα και εγώ...



                     Λιμάνι


                    Ολύμπιον

Τώρα.. εργαζόμενη μητέρα και καλή νοικοκυρά προσπαθώ να κλέψω χρόνο για να πάρω μια μυρωδιά. Αν καταφέρω να δω 2 ταινίες κάποια μέρα είμαι ενθουσιασμένη... Φεστιβάλ πια για μένα είναι ο χώρος, το λιμάνι , το Ολύμπιον που είναι γεμάτα κόσμο, οι παλιοί φίλοι που συναντάς πίνοντας το καφεδάκι σου στην αποθήκη, οι γνώριμες φυσιογνωμίες που συναντάς κάθε χρόνο μέσα στις αίθουσες, οι σκηνοθέτες οι ηθοποιοί που τους βλέπεις γύρω σου να κινούνται στον ίδιο χώρο, οι παράλληλες εκδηλώσεις, τα πάρτι, οι συναυλίες αλλά κ όλη η πόλη που φοράει τα κινηματογραφικά της.



                               Αποθήκη Γ  Λιμάνι



                               Defacto by TIFF

Έχει γίνει πια μια μοναχική διαδρομή για μένα, καθώς ο χρόνος είναι περιορισμένος προσπαθώ να παρακολουθώ κυρίως νέες ταινίες από το διαγωνιστικό και τους ορίζοντες. Συναντώ ανθρώπους που παρακολούθησαν μόνο αφιερώματα ή βαλκανικό κινηματογράφο, και πιο σπάνια ελληνικό και άγνωστοι μεταξύ μας ανταλλάσουμε απόψεις και το μοναχικό γίνεται κοινωνικό.

Ναι ,αναπολώ τις ανέμελες εποχές, όπου το μόνο άγχος ήταν να δω τις περισσότερες, τις καλύτερες, πράγμα αδύνατο όσο καλά πληροφορημένος και να είσαι.


Το φεστιβάλ είναι γιορτή.

Το φεστιβάλ είναι το βραβείο κοινού. ( φέτος ο ισραηλινός "επίλογος")

Το φεστιβάλ είμαστε εμείς, ειπώθηκε στη φετινή τελετή λήξης από τη σύντροφο του Θ. Αγγελόπουλου.

Λίγο πριν το τέλος πήγαμε με τα παιδιά στο λιμάνι είδαμε φωτογραφίες από τη παλιά Θεσσαλονίκη στο μουσείο φωτογραφίας, χαθήκαμε μέσα στο μουσείο κινηματογράφου όπου φέτος εγκαινιάστηκε και ταινιοθήκη και είδαμε φίλους. Μακάρι να χρησιμοποιηθούν από τα σχολεία για να αποκτήσουν τα παιδιά κινηματογραφική παιδεία.

                               Θέα από Λιμάνι

Στο τέλος καταλήγω εξαντλημένη με όλο και κάποια ιωσούλα, με πολλές δουλειές που αφέθηκαν στην άκρη, αλλά τόσο μα τόσο γεμάτη εικόνες... σα να πήγα ταξίδι!

                      Καφέ μουσείου φωτογραφίας

Συμπτωματικά η τελευταία ταινία που είδα αφορούσε ένα χώρο στην φύση (Walldhaus) που φιλοξενούσε παιδιά με παραβατική συμπεριφορά, κάτι σαν το "δικό σου" Καζαβίτι.

                                                                                                                 Βίκυ