Γιαγιάδες και Παππούδες... Αγαπημένοι!!!

Είχα στο νου μου να κάνω μια άλλη ανάρτηση, μα ενδιάμεσα είδα αυτή την εικόνα στον κυβερνοχώρο....Ένας παππούς περιμένει τα εγγόνια του σε έναν παιδότοπο!!! Δεν την προσπέρασα. Δεν μπορούσα. Στάθηκα και κοίταζα για λίγο.Ένιωσα μια ζεστασιά και μια θλίψη, μαζί με μια χαρά κι άλλα πολλά ανεξιχνίαστα...

Η υπέροχη αυτή φωτογραφία είναι του  Χρήστου που είναι και  Philos  και   συν δημιουργός του
Μαμά...δες Μπαμπά...δες  και πρόκειται προφανώς για τον δικό τους παππού, που όπως μου είπε ο ίδιος,  περιμένει τα πιτσιρίκια να φορέσουν τα παπούτσια για να τους δώσει τα μπαλόνια τους...

Ένας παππούς και δυο μπαλόνια!!!Τι  συγκινητική, τι απίθανη εικόνα...

Σκέφτομαι τους δικούς μας παππούδες.
Διάβασα κάπου πως τη στιγμή που γεννιέται ένα παιδί, γεννιούνται και οι παππούδες του....Πόσο τρυφερό!!
Μέχρι να γίνω γονιός οι παππούδες μου είχαν μια θέση στην καρδιά μου ιδιαίτερη. Έχουν φύγει όλοι εδώ και χρόνια, μα ακόμη τους αγαπώ και μου λείπουν...Ακόμη βλέπω όνειρα πως αγκαλιάζω τη γιαγιά μου και τη φιλάω με λαχτάρα.Την γιαγιά που έχω το όνομα της και της χτένιζα τα μαλλιά όταν αρρώστησε...

Όταν γεννήθηκε ο γιος μου οι γονείς μου, αυτοί οι τόσο σημαντικοί για εμένα άνθρωποι έγιναν παππούδες...και τότε ο ρόλος αυτός μου φάνηκε πελώριος...Απλά πελώριος!! Σαν να πήραν προαγωγή...
Τώρα πια τους αγαπώ ακόμη περισσότερο, γιατί τους αγαπώ και σαν παππούδες!!
Δεν θα ξεχάσω ποτέ, λίγα λεπτά μετά τη γέννηση του  Άγγελου ήρθε ο μπαμπάς μου κι έτσι όπως ήμουν ζαλισμένη έγειρε μια στιγμή πάνω μου και μου ψιθύρισε  " Σε ευχαριστώ για αυτή τη χαρά!"

Ο μπαμπάς μου με τα αγόρια

 

Ως νέος γονιός έχω κάνει κι έχω πει όλα όσα λέμε για τις γιαγιάδες και τους παππούδες των παιδιών μας. Ότι τα  κακομαθαίνουν, ότι δεν έχουν όρια, ότι τα μπερδεύουν, ότι μας σαμποτάρουν, ότι είναι μπελάς....ότι ότι ότι...

Πέρασε καιρός για να ταυτιστώ με το ρόλο μου και να τον ξεχωρίσω από τον δικό τους ρόλο!
Πέρασε καιρός και έκανα πολλή  αυτοκριτική για να σταματήσω να νιώθω απειλούμενη ή απολογούμενη...
Πέρασε καιρός για να καταλάβω πως πρέπει να χαλαρώσω για να αφήσω τα παιδιά μου να νιώσουν όπως ένιωθα κι εγώ με τους δικούς μου παππούδες. Απόλυτη, απόλυτη , απόλυτη ευτυχία.... ελευθερία κι αποδοχή!
Για εκείνους ήμουν το πιο σημαντικό, το πιο τέλειο πλάσμα στον κόσμο και σε αντίθεση με τους γονείς μου δεν είχαν προσδοκίες από εμένα, δεν προσπαθούσαν να με αλλάξουν, δεν με πίεζαν για τίποτε...όχι γιατί δεν χρειαζόμουν αλλαγή, πίεση ή εξέλιξη, αλλά γιατί αυτό ήταν δουλειά κάποιων άλλων.
Δική τους δουλειά ήταν να με νταντέψουν ακόμη κι όταν έκανα  βλακεία, να με καλοπιάσουν ακόμη κι όταν φερόμουν εγωιστικά, να μου αγοράσουν σοκολάτα ακόμη κι όταν δεν είχα φάει το φαγητό μου....

Το κατάλαβα αυτό όταν μια μέρα στο σπίτι της μαμά μου  τη βρήκα πρωί πρωί να τηγανίζει πατάτες με κεφτέδες.
Όταν της είπα "μα τι μαγειρεύεις αυτό θα φάνε για πρωινό;" μου είπε "κουμάντο στο σπίτι σου..." Γέλασα κάτω από τα μουστάκια μου!! Ποιός; Η μαμά μου!!!!
Α ρε μάνα, έγινες γιαγιά και ξέχασες πόσο αυστηρή  μαμά ήσουν  με κάτι τέτοια....

Η μαμά μου με τον Άγγελο...

Έχουμε την μεγάλη  ατυχία οι γονείς μου να ζουν μακριά, και την μεγάλη τύχη οι γονείς του Πα να ζουν  δίπλα μας.
Λυπάμαι που οι γονείς μου στερούνται στιγμές πολύτιμες με τα εγγόνια τους και λυπάμαι τα παιδιά που χάνουν αυτή την τόσο σημαντική σχέση.  Μιλάνε πολύ συχνά στο τηλέφωνο και στο skype κι όταν βρίσκονται...γίνονται οι παππούδες των ονείρων τους!!!
Παίζουν, φωνάζουν, τραγουδούν, παλεύουν, γίνονται περιπετειώδης...Ζουν σε δέκα ημέρες αυτά που δεν μπορούν να ζήσουν όλο τον υπόλοιπο χρόνο...

Όταν δε έρχονται τα δέματα από τη Γερμανία στο σπίτι έχουμε γιορτή και είναι απίστευτο το ότι ακόμη κι όταν τα παιδιά, δυσκολεύονται ή λυπούνται με κάτι θέλουν οπωσδήποτε να το μοιραστούν με τους παππούδες που είναι μακριά! Θέλουν να τους συμπεριλάβουν μέσα σε όλα τα σημαντικά γεγονότα της ζωής τους...
Ο Αγγελος ακόμη παίρνει τηλέφωνο τη γιαγιά του για να με μαλώσει όταν κάνω κάτι που δεν του αρέσει και  μου δίνει το ακουστικό λέγοντας μου..."Σε θέλει η μαμά σου", ενώ από μέσα ακούγεται η γνωστή φωνή:  "καλά γιατί μαλώνεις το παιδί;"

Από την άλλη, δεν σταματάμε να δίνουμε  στα παιδιά την ευκαιρία να νιώσουν το πόσο ξεχωριστό είναι το να έχουν τους άλλους  παππούδες τους κοντά. Έμαθαν να ζουν μαζί την κάθε στιγμή. Να μοιράζονται την κάθε ημέρα. Με τον παππού παίζουν τάβλι...

Μπαμπάς του Πα και Γιώργος

...με τη γιαγιά  φυτεύουν λουλούδια...

Μαμά του Πα και Άγγελος

κι επειδή  βλέπονται καθημερινά συχνά παραγνωρίζονται  κι όταν πια το σπίτι γκρεμίζετε από τα ποδοβολητά τους, ακούς τις φωνές της γιαγιάς: " εξαφανιστείτε, τραβάτε στη μάνα σαααααααας..."
Ένιωσα την μεγάλη  αγωνία τους για το οτι η γιαγιά τους  αρρώστησε και μπήκε στο νοσοκομείο και ήταν τόσο τρυφερή η στιγμή όταν γύρισε επιτέλους σπίτι!!

 

Έτσι όταν χθες ο Γιώργος μου είπε ότι το δόντι του κουνιέται τον έστειλα στη γιαγιά, λέγοντας του πως εκείνη θα ξέρει τι να κάνει. Ήθελα αυτή η τόσο σημαντική  μνήμη του πρώτου δοντιού  να έχει μέσα εκείνη...
Και τι χαρά που η γιαγιά ήξερε ακριβώς τι  έπρεπε να κάνει...Σπάγκος και πάει το πρώτο δόντι...

Να εδώ ένας ευτυχισμένος φαφούτης...

Έκλαψα. Ναι τι πρωτότυπο, έκλαψα πολύ καθώς το έβαζα στο κουτάκι του....Το πρώτο του δόντι!

Έχουμε φροντίσει να αλλάξουμε λίγο την παράδοση που θέλει τα δόντια να πετιούνται στα κεραμίδια. Δεν θέλαμε να τα πετάμε κι έτσι δανειστήκαμε την γνωστή νεράιδα των δοντιών για να τα βάζουν κάτω από το μαξιλάρι...Έχουμε τα δοντάκια του Άγγελου όλα κρατημένα στο μικρό ξύλινο κουτάκι του και τώρα να!! και το πρώτο δόντι του μικρού μας Γιώργου...βγαλμένο από το χέρι της γιαγιάς....

...το χέρι αυτό, που πάνω του φαίνονται τα χρόνια χαραγμένα κι όμως φοράει ένα τσιρότο παιδικό για να μην βλέπουν τα εγγόνια της, τα τσιμπήματα από τις βελόνες και τρομάζουν...

Γιαγιάδες και παππούδες...οι πιο πολύτιμοι άγγελοι στις ζωές των παιδιών μας...Οι πιο πολύτιμοι άγγελοι στη ζωή μας!! Θα κάνουν τα πάντα για τα μικρά μας ανθρωπάκια παίρνοντας τη σκυτάλη από εκείνους που έκαναν τα πάντα για τα δικά τους παιδιά...Εμάς!!

Κλείνω με τα λόγια του Άγγελου, όταν τεσσάρων ετών αποκοιμήθηκε στο αμάξι και ο παππούς Άγγελος, τον πήρε αγκαλιά κοιμισμένο και τον ανέβασε,  δύο ορόφους με τα πόδια για να τον βάλει στο κρεβάτι του. Την ώρα λοιπόν που τον άφηνε στο στρώμα το μικρό κάθαρμα άνοιξε για λίγο το ένα του μάτι και ψιθύρισε...."Παππού, δεν είσαι και τόσο παππούς!!"

Καλημέρα αγαπημένοι...όσοι έχετε παππούδες και γιαγιάδες, ένα φιλί σε κάθε μαλακό μάγουλο για να γεμίσει η πλάση χαμόγελα...για εμάς τους υπόλοιπους...ένα κερί, μια μνήμη γεμάτη ευτυχισμένες στιγμές και μια ευχή να ήμουν καλό εγγόνι  όπως εκείνοι υπήρξαν καταπληκτικοί παππούδες για εμένα !!
                                                                                   Κατερίνα
υ.γ.
Ονειρεύομαι τη στιγμή που θα πάρω και εγώ προαγωγή....χε χε! Θα "κλάψουνε μανούλες"....θα γίνει χαμός!!!!