Αν ελπίζεις θα πετύχεις το ανέλπιστο...

Θυμάστε  αυτό που λέγαμε για την Παρασκευή των φίλων; Άλλαξε.Η Παρασκευή ήταν πολύ δεσμευτική ως ημέρα κι έγινε "Οι ημέρες των φίλων".
Σήμερα λοιπόν στη σελίδα  αυτή φιλοξενούμε την αγαπημένη μου Βέτα!!!! Η Βέτα είναι συνοδοιπόρος και συνοδηγός, σε μια περίεργη πορεία που δεν ξέρουμε ακόμη που θα μας βγάλει. Η γνωριμία μας έγινε πριν χρόνια μα μόλις τους τελευταίους μήνες γεννήθηκε μια φιλία....

Δημιουργός του Σχολείου της Φύσης, ψυχή ανήσυχη κι ενθουσιώδης, σε ξεσηκώνει, σε κάνει να αναρωτιέσαι, να ψάχνεσαι, να δίνεσαι, να αγαπάς με πάθος, να αναζητάς με πάθος, να πιστεύεις με πάθος.....Είναι σίφουνας και κύμα και σε συμπαρασύρει στην αναζήτηση ενός κόσμου που ακόμη ελπίζει και πιστεύει στα θαύματα...
Αυτή είναι η Βέτα μας.... Η Βέτα μου! Διαβάστε και θα καταλάβετε τι εννοώ.....


                                       Αν ελπίζεις θα πετύχεις το ανέλπιστο


Με αυτό το επίγραμμα του Ηράκλειτου πορεύομαι αυτές τις ημέρες

(Roger von Oech- H εφαρμογή του Ηράκλειτου στην καθημερινή ζωή)

και αυτό ήρθε στο μυαλό όταν η Κατερίνα μου ζήτησε να κάνω ανάρτηση στο blog της εγκαινιάζοντας τις αναρτήσεις των φίλων.

Καθώς για μένα προσωπικά η όλη μου πορεία διαμορφώθηκε, επειδή πάντα τολμούσα να ονειρεύομαι πράγματα τα οποία για τα δεδομένα μου φάνταζαν δύσκολα και αδύνατα να συμβούν. Και από κει και πέρα, ό,τι ζούσα από το σημείο ονείρου και μετά ήταν όλα βοηθητικά προς την υλοποίηση του. Ακόμα και οι άνθρωποι που έμπαιναν στη ζωή μου είχαν λόγο να μπουν.
Ήταν βοηθητικοί προς αυτή την πορεία, σχημάτιζαν δίκτυο κοινωνικό που είχε ρόλο στην υλοποίηση του ονείρου.

Όλα αυτά βέβαια τα ανακάλυψα, αφού συνέβησαν. Και τώρα σαν παρατηρητής και μετά από μια διαδρομή γνωστική μέσα σε αυτά (σεμινάρια, βιβλία, εργαστήρια ομιλίες κ.α) γυρνώντας πίσω στη ζωή μου, επιβεβαιώνω απλά, αυτά που μαθαίνω. Και σαν παιδαγωγός που είμαι, επέλεξα αυτό να είναι ένα από τα ουσιαστικά μαθήματα που θέλω να μοιραστώ με τους μαθητές μου, τους δασκάλους μου, τους γονείς των παιδιών μου, τους φίλους μου.
Οι άνθρωποι συνδέονται ( ο ομογενής Χρηστάκης από το Harvard , πήρε βραβείο Νόμπελ γιαυτό) και είναι μαγικό αυτό να το παρατηρείς να συμβαίνει , αφού πρώτα το επιτρέψεις να συμβεί.

Μεγάλωσα σε χωριό, όπου οι άνθρωποι λειτουργούσαν συλλογικά, γιατί έτσι η ζωή τους ήταν πιο εύκολη. Η δουλειά μοιράζονταν, όπως και η στενοχώρια , η λύπη αλλά και οι χαρές. Ήταν μαγικά για μένα τα βράδια του χειμώνα με τις γιαγιάδες μαζεμένες να πλέκουν και τη φωτιά στη σόμπα να καίει. Ακόμα «ζεσταίνομαι», όταν τα θυμάμαι.

Εχθές το βράδυ, στην ομάδα της Επίγνωσης που πηγαίνω, άκουσα έναν εύστοχο ορισμό της στενοχώριας όπως, το ό,τι δηλώνει στενό χώρο, που δεν χωράει τους άλλους. Αυτό αυτόματα μας ζορίζει, γιατί δεν είναι συμβατό με την ουσία μας.
Είμαστε φτιαγμένοι για να ζούμε μαζί με άλλους ανθρώπους και όπως λέει και ο Μάνος Δανέζης (αστροφυσικός και φιλόσοφος), αν ο άνθρωπος είχε την δυνατότητα να δει με τις αισθήσεις του όλα όσα είναι γύρω του, θα έβλεπε ότι είμαστε συνδεδεμένοι μεταξύ μας με υλοενέργεια και υπάρχουν φωτογραφίες της ΝΑΣΑ που το αποδεικνύουν. Μέσα σε αυτή τη συνειδητοποίηση της σύνδεσης, όλα γίνονται πιο εύκολα και είναι πιο συμβατά με τη φύση μας. Και βρίσκεις «δασκάλους» απίστευτους σε αυτή την πορεία, με πρώτους τα παιδιά που σου δείχνουν δρόμο, αρκεί να μάθεις να τα παρατηρείς.

Είχα την τύχη να έχω πολλούς άξιους δασκάλους στη ζωή μου, ανάμεσα τους και η Κατερίνα και τους ευγνωμονώ όλους.
Η ζωή μου έγινε πιο πλούσια χάρη σε όλους αυτούς. Οι τελευταίοι είναι η Νίτσα και ο Νίκος από το Καζαβίτι της Θάσου και το ίδιο το Καζαβίτι, για τους οποίους έγραψε και η Κατερίνα, αλλά και για μένα είναι μια φρέσκια και πολύ δυνατή εμπειρία την οποία θέλω και εγώ να μοιραστώ.

Ο τρόπος που αντιμετωπίζουν τη ζωή και τα παιδιά, είναι ο τρόπος και το περιβάλλον που πρέπει να έχει το κάθε παιδί.
Αγάπη με όρια, γιατί θα πρέπει τα παιδιά να αποχωριστούν το περιβάλλον, εύκολα, χωρίς τραυματικές εμπειρίες, αλλά με σιγουριά και με την ασφάλεια που χρειάζεται (όση γίνεται δεδομένου των εξαιρετικά τραυματικών εμπειριών που κουβαλάνε αυτά τα παιδιά), για να ξεκινήσουν μόνοι τους. Αλλά αυτό ισχύει για όλα τα παιδιά, που κάποια στιγμή θα εγκαταλείψουν την πατρογονική τους εστία και θα πρέπει να δημιουργήσουν τη δική τους ζωή πατώντας γερά στα πόδια τους.

Επίσης αυτό που είναι δυνατό σημείο εκπαίδευσης στο Καζαβίτι είναι η σύνδεση με τη φύση και με τη δημιουργία και είναι αυτό που πρέπει να μπει και στη δική μας εκπαίδευση. Τα παιδιά εκεί, ανακαλύπτουν πράγματα και δημιουργούν σε εργαστήρια, είτε αυτό έχει να κάνει με κατασκευές είτε με καλλιέργεια, είτε με ψάρεμα κ.α.



Ο δημιουργικός χώρος του ξυλουργείου

Ο καθένας ανακαλύπτει τα ταλέντα του και μέσα από αυτό δίνεται η δυνατότητα στο Νίκο και στη Νίτσα, να κάνουν τη θεραπευτική τους παρέμβαση. Ο μικρός φτιάχνει καταπληκτικά αυτοκίνητα από ξύλο και πολλά άλλα πράγματα και γενικά «πιάνουν τα χέρια του». Έχει ένα εξαιρετικό μυαλό δημιουργικό, όμως στο σχολείο τα πάει χάλια γιατί δεν μπορεί να εγκλωβιστεί στο ένα βιβλίο και σε μία καρέκλα. Η δημιουργία αυτή του παιδιού αυτού  και του κάθε παιδιού  μπορεί να οδηγήσει σε νέες ιδέες, γιατί όταν κάποιος δουλεύει σε ένα περιβάλλον με πολλά και διαφορετικά υλικά και του δίνεται η ευκαιρία να σκεφτεί και αλλιώς τότε αλλάζοντας κάτι πάνω σε αυτό που κάνει, θα προέκυπτε ίσως κάτι εντελώς διαφορετικό, που όμως μπορεί να είχε μεγάλη χρησιμότητα.

Ο Ηράκλειτος πρότεινε να φτιάχνουμε μια υποθετική κατάσταση και στη συνέχεια να μπορούμε να φανταστούμε τις επιπτώσεις. Αυτή την τακτική ακολουθούμε όταν κάνουμε ερωτήσεις του τύπου «και αν» και τότε ανακαλύπτουμε νέες δυνατότητες. Αυτό θα έπρεπε να καλλιεργεί το σχολείο μας, για να μπορούν οι άνθρωποι να εξελίσσονται και αυτό το έχουν τα παιδιά αυτά, άσχετα αν δεν τα πάνε καλά στα μαθήματα (ο μεγάλος τα καταφέρνει καλύτερα). Και τώρα ποιος κάνει λάθος; Το παιδί, που δεν συμβιβάζεται με το σχολείο ή το σχολειό σαν σύστημα;

Προχθές μου τηλεφώνησε μια μαμά και μου λέει για το παιδί της που τώρα πάει πρώτη δημοτικού και δεν μπορεί να περιοριστεί στους κανόνες που τη θέλουν ακούνητη και αμίλητη, ότι της είπε: «μαμά, ότι και να κάνετε και εσύ και το σχολείο, το μυαλό και τη φαντασία μου δεν μπορείτε να την περιορίσετε». Και έλα τώρα να πεις εσύ σε αυτό το παιδί ότι κάνει λάθος, ό,τι πρέπει να συμβιβαστεί, γιατί αλλιώς το σύστημα θα το πετάξει έξω.

Το Καζαβίτι μεγάλη ιστορία, με το δάσος κολλητά στο σπίτι. Ένα βήμα και χάθηκες στο δάσος και στη φύση να σου διδάξει, όσα δεν μπορούν οι καλύτεροι δάσκαλοι. Εκεί έχεις πρόσβαση σε μεγάλο αριθμό πληροφοριών –οπτικών, ακουστικών, οσφρητικών,γευστικών, απτικών, διαισθητικών-.

Ο Ηράκλειτος μας προτρέπει να εξασκήσουμε όλες μας τις αισθήσεις προκειμένου να διεγείρουμε τη σκέψη μας.

Ο άνθρωπος και οι αισθήσεις

Και πάνω σε αυτό εκεί στη Θάσο στα Λιμενάρια, ένας παιδαγωγός ο Γιοχάνες Ματίεσεν από τα σχολεία του δάσους της Γερμανίας ( θεωρία του Ρούντολφ Στάϊνερ), έκανε με κάποια άλλα  παιδιά ένα μνημείο, για τις 5 αισθήσεις.

Για να μας επαναπροσδιορίσει, ως προς το από που πρέπει να αντλούμε πληροφορίες για τη ζωή. Γιατί στη γεμάτη πληροφορίες εποχή μας, χάσαμε την απευθείας σύνδεση με τον έξω κόσμο που κανονικά θα έπρεπε να γίνεται μέσω των αισθήσεων. Την κάνουμε μόνο μέσω των πληροφοριών που πήραμε και έτσι αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα μέσω εμπειριών τρίτων και όχι άμεσα.

Ο κήπος των αισθήσεων

Η αίσθηση της ακοής

Ένα άλλο καταπληκτικό που κάναμε εκεί ήταν το ότι περπατήσαμε, σιωπηλά όλοι μαζί, μέσα σε ένα λαβύρινθο.

Ο λαβύρινθος αυτός συμβολίζει τη ζωή που δεν είναι γραμμική απεικόνιση, από το Α στο Β, αλλά έχει τα πάνω και τα κάτω της, το μέσα και το έξω.

 Και μετά από αυτό πιασμένοι από τα χέρια γίναμε ένας κύκλος ανθρώπων, όπου για αρκετά λεπτά με κλειστά τα μάτια ακούγαμε τους ήχους από τον παφλασμό της θάλασσας και απολαμβάναμε τη σιωπή του νου.

Και δε θα μιλήσω για τις νυχτερινές ασκήσεις στο δάσος της Κατερίνας και για τα παιχνίδια του Τηλέμαχου, καθώς γι΄αυτά έγραψε η Κατερίνα.

Εκπληκτικές εμπειρίες για μένα και για τους δασκάλους του σχολείου, που είναι γεμάτοι από όσα έζησαν. Μίλησαν γι αυτά και το τι ένιωσαν και αντιλήφθηκαν την ανάγκη της προσφοράς που γυρνάει πίσω σε σένα και σε κάνει πιο πλούσιο, πιο γεμάτο.
Η τελευταία εικόνα από το Καζαβίτι είναι του μικρότερου ανάδοχου παιδιού και του Σεραφείμ (δάσκαλος του Σχολείου της Φύσης) να φυσάει ο ένας στο αυτί του άλλου για να μεταδώσει ο ένας στον άλλο τη ζεστασιά του και ήταν κάτι που το σκέφτηκε ο μικρός τη νύχτα στο δάσος, όταν αγκάλιαζαν με τον Σεραφείμ το ίδιο δέντρο.

 

Ευχαριστούμε τη Νίτσα,το Νίκο και την Κατερίνα που μας έδωσαν αυτή τη ευκαιρία! Την ευκαιρία να γεμίσουμε εικόνες, εμπειρίες και να ανακαλύψουμε ανθρώπους και ιδέες για να συνδεθούμε.

                                                                                       Βέτα