Μια χούφτα νότες, ένας άλλος κόσμος και οι ρυθμοί της καρδιάς μου...

Ημέρα των φίλων σήμερα και φιλοξενούμε την αγαπημένη  Όλγα. Υπάρχει μια ιδιαιτερότητα στη σχέση αυτή καθώς με την Όλγα δεν έχουμε συναντηθεί ποτέ!!! Είναι αυτές οι σχέσεις που δημιουργούνται μέσω του διαδικτύου. Η Όλγα μας παρακολουθεί, μοιράζεται μαζί μας επικοινωνούμε και τελικά....ταιριάζουμε και μάλιστα σε πολλά!
Είναι μαμά ενός κούκλου, λατρεύει και φροντίζει τα ζώα κι έχει κι έναν σκυλάκο!!! είναι απίστευτα δημιουργική και μπορείτε να δείτε  στην ιστοσελίδα της στο The Shop Of Crafts,για να καταλάβετε τι εννοώ.
Θα ανακαλύψετε, να γράφει τέλεια κι ενδιαφέροντα άρθρα όπως αυτό στο  Μαμα...δες Μπαμπά...δες  και σήμερα θα μας μιλήσει για τη μεγάλη της αγάπη....Τη μουσική!!!!

Η ίδια παίζει λίγο πιάνο και ήταν μέλος στη χορωδία Αγίας Τριάδος Θεσσαλονίκης με μαέστρο τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου ... "φέτος η χορωδία κλείνει 45 χρόνια πορείας και είναι πολύ ψηλά" ...λέει η ίδια περήφανη...
Εγώ κλείνω λέγοντας πως όταν είπα στην Όλγα για την Ημέρα των φίλων δεν μπορούσα να φανταστώ το θέμα που θα διάλεγε. Όταν έλαβα το κείμενο, το διάβασα μονορούφι ακούγοντας ταυτόχρονα και το φοβερό μουσικό θέμα που έστειλε....Tcaikovsky!!
Πολύ λυπάμαι που δεν έχω μουσική παιδεία, όμως πραγματικά  μετά  από αυτό το κείμενο βρήκα άλλο νόημα στη μουσική!!! Απολαύστε  το....


"Μια χούφτα νότες, ένας άλλος κόσμος και οι ρυθμοί της καρδιάς μου"

Πλημμυρίζω ... η καρδιά μου χτυπάει πιο γρήγορα, λες και πιο ρυθμικά ... Νιώθω ένα μούδιασμα στις κλειδώσεις, τα μάγουλά μου κοκκινίζουν, στέκομαι εντελώς ακίνητη και σχεδόν κρατώ την αναπνοή μου, τίποτε να μην εμποδίσει να ρουφήξω και τον τελευταίο απόηχο ... κλείνω τα μάτια και αφήνω να με παρασύρει ... δεν χαλαρώνω όμως, συνεχίζω να κρατώ την αναπνοή μου. Είναι τόσο πολύ, τόσο γεμάτο, τόσο υπέροχο που σχεδόν δεν το αντέχω. Ο κόσμος γύρω δεν υπάρχει εδώ και ώρα, είμαι μόνη. Και είναι σκοτεινά. Νιώθω πίεση στα αυτιά και ένα δυνατό φούσκωμα στο στήθος που επιτέλους ξεσπά σε δάκρυα. Το καταλαβαίνω από το ζεστό αυλάκι στα μάγουλα. Με λυτρώνουν αλλά δεν θέλω να σταματήσει... το χειροκρότημα με επαναφέρει, ωστόσο όχι αμέσως. Χρειάζομαι χρόνο για να γυρίσω πίσω στη θέση μου, να επανέλθει η αναπνοή μου και να χαλαρώσω τους ώμους. Συνειδητοποιώ οτι κάποιοι γύρω ρίχνουν το βλέμμα τους επάνω μου, στα μάγουλά μου ίσως και στα δάκρυα που στέγνωσαν. Τα κάνω όλα μαζί, σκουπίζω τα μάτια μου, χαμογελώ και χειροκροτώ τόσο πολύ που μουδιάζουν οι παλάμες.
Η ψυχή μου είναι γεμάτη... Tchaikovsky 1812 Overture Finale... Ένας υπέροχος, μαγικός κόσμος. Η μουσική. Μια άλλη γλώσσα. Οξύνει το νου και τις αισθήσεις, μα πάνω από όλα γεμίζει τη ψυχή. Όταν ξέρεις να την ακούς. Ακόμη όμως κι όταν δεν ξέρεις και πολύ καλά, πάλι τη μαγεία της τη νιώθεις. Μουσική παιδεία δεν είναι μόνο οι εξειδικευμένες γνώσεις. Είναι η αγάπη, η προσήλωση, ο σεβασμός στα ακούσματα αλλά και σε αυτούς που την προσφέρουν ... όταν αυτό που ακούς νιώθεις να σε αγγίζει. Και να σε αλλάζει. Κι αυτό είναι ευτυχία...

Όταν μάθεις να ζεις με τη μουσική, γίνεται κομμάτι της ζωής σου και απλά δεν μπορείς χωρίς αυτή. Σε συνοδεύει στην καθημερινότητα και την ομορφαίνει. Της δίνει νόημα. Εντείνει τα συναισθήματα, δυναμώνει τις στιγμές. Απαλύνει, παρηγορεί, ηρεμεί, ζωντανεύει. Σάουντρακ μιας ταινίας – της ζωής μας - που η απουσία του τη κάνει στεγνή και άδεια. Κι ας έχει δυνατό σενάριο και καλό σκηνοθέτη.
Μεγάλωσα “αγκαλιά” με το τρίτο πρόγραμμα ... σε ένα σπίτι που η κλασική κυρίως μουσική ξεχείλιζε από παντού. Δυνατά. Κάθε ώρα. Τόσο που ξενυχτισμένη έφηβη, με εκνεύριζε τα Κυριακάτικα πρωινά που ήθελα να κοιμηθώ περισσότερο...
Σήμερα όλα σχεδόν τα ακούσματα μου φαίνονται γνωστά κι ας μη ξέρω τον συνθέτη. Τα σιγομουρμουρίζω και ακολουθώ νοερά τις νότες. Νιώθω γι αυτό πολύ τυχερή και απέραντα ευγνώμων! Όπως επίσης για το ότι από μικρή “βρέθηκα” στα χέρια ενός υπέροχου ανθρώπου και αξεπέραστου μουσικού που μέσα από το βαθύ πάθος του έμαθε σε εμένα αλλά και σε δεκάδες άλλα παιδιά τι σημαίνει “μουσική” : ποιότητα, ήθος, ευγένεια, σημασία στη λεπτομέρεια που κάνει τη διαφορά.
Μας έμαθε να αγαπάμε τον κόπο που χρειάζεται για να γίνουμε καλύτεροι, πολύ καλύτεροι, να αγγίξουμε ακόμη και την κορυφή και όμως να κρατάμε το βλέμμα χαμηλά. Να ξέρουμε που βαδίζουμε, ποιοί είμαστε, πόσα έχουμε πετύχει αλλά και πόσα μπορούμε ακόμη. Να στοχεύουμε ψηλά, να παλεύουμε γι αυτό, να ξεχωρίζουμε κι όμως να συγκρινόμαστε μόνο με τους καλύτερους. Μουσικός πατέρας για όλους μας, μουσικά παιδιά του όλοι μας. Πόσο τον ευχαριστώ, πόσο τον ευγνωμονώ ... Μέσα από αυτή την υπέροχη πορεία μόνο κέρδισα. Έξι χορωδιακά χρόνια με εμπειρίες που λίγα παιδιά θα είχαν ποτέ την ευκαιρία να ζήσουν αλλά κυρίως συναισθήματα! Συναισθήματα που λίγοι θα είχαν την ευκαιρία να νιώσουν - ειδικά σε εκείνη την ηλικία. Τα καλύτερα χρόνια μου ...
Να μάθουμε εμείς, να μάθουν και τα παιδιά μας να αγαπούν τη μουσική. Να μάθουν να την αναζητούν, να τους είναι απαραίτητη. Να μάθουν να ξεχωρίζουν την ποιοτική μουσική και να είναι κομμάτι της ζωής τους.
Σε αυτό θέλω να παρακινήσω. Να χτυπήσω ελαφρά στον ώμο και να πω: “Άντε! Ξεκίνα! Μη μένεις απ' έξω! Χάνεις!” Πόσο καμαρώνω τα νέα παιδιά που περπατούν σε αυτό το δρόμο ... παιδιά μοντέρνα, σύγχρονα και συγκροτημένα.
Κάνουν τις διαδρομές τους ανακαλύπτοντας συνεχώς θησαυρούς. Όχι για να επιβεβαιώσουν με τις μουσικές σπουδές τους την πολυτέλεια της κοινωνικής θέσης των οικογενειών τους αλλά τον πλούτο της απόλαυσης των μουσικών στιγμών. Με ήθος, αγωγή και ευγένεια. Η μουσική αυτά διδάσκει. Η μουσική αυτά είναι. Πολιτισμός. Βλέπω με χαρά και ελπίδα οτι γίνονται κινήσεις να έρθει η κλασική μουσική πιο κοντά στους ανθρώπους που δεν τη γνωρίζουν και ίσως ακόμη και να τη φοβούνται.
Η Λυρική στη Βαρβάκειο τις προάλλες, η κρατική ορχήστρα στην πλατεία Αριστοτέλους, η φιλαρμονική στο λιμάνι, στα πάρκα, οι συμφωνικές στα σχολεία, Κυριακάτικα πρωινά γνωριμίας στην Όπερα ...

Δεν υπάρχει καλή και κακή μουσική, η μουσική είναι μία και έχει ποιότητα. Απλά κάποιοι την κακοποιούν. Τη βιάζουν με μουσικά ορνιθοσκαλίσματα και την παραποιούν μέσα από άτεχνα λαρύγγια. Με παράσιτα και κακοκουρδισμένες χορδές. Την αναπαράγουν έτσι ταλαιπωρημένη και μαθαίνουν να αρέσκονται σε αυτήν ... και έτσι την παραδίδουν και στους επόμενους, στα παιδιά και στους μαθητές ... και γιατί άλλωστε θα πρέπει να αναζητήσουν κάτι άλλο που τα αυτιά τους δεν είναι έτοιμα να δεχτούν...;
Αυτό που θα συνηθίσεις, αυτό θα αναζητάς, αυτό θα σε ικανοποιεί ... το μέτριο, το κακό, το λίγο. Όσοι μείνουν εκεί, δεν θα γνωρίσουν ποτέ το πραγματικό μέγεθος και το μεγαλείο της Μουσικής , εκείνης που φέρνει φούσκωμα στο στήθος και δάκρυα στα μάτια...που κάνει την αναπνοή να σταματά, την καρδιά να χτυπά γρήγορα και τις στιγμές να αξίζουν...Tchaikovsky 1812 Overture Finale...

Όλγα Χατζηχρίστου, Νοέμβριος 2012